Morgunblaðið - 06.12.2006, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. DESEMBER 2006 35
✝
Móðir mín og tengdamóðir,
KARITAS Á.Þ. GUÐJÓNSDÓTTIR,
Norðurbrún 1,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Aðventkirkjunni í Reykjavík
fimmtudaginn 7. desember kl. 15.00.
Jóhannes Albertsson, Jósefína Hafsteinsdóttir.
Helluhrauni 10, 220 Hf.,
sími 565 2566,
www.englasteinar.is
Englasteinar
Fallegir legsteinar
á góðu verði
✝
Dóttir okkar, systir og barnabarn,
SVANDÍS ÞULA ÁSGEIRSDÓTTIR,
andaðist laugardaginn 2. desember.
Blóm og kransar afþökkuð en þeim sem vilja minnast Svandísar Þulu er
bent á Barnaspítala Hringsins í von um bata Nóna Sæs.
Hrefna Björk Sigurðardóttir, Ásgeir Ingvi Jónsson,
Nóni Sær Ásgeirsson,
Pálmi Freyr Steingrímsson,
Sigurður J. Pálmason, Auður Eysteinsdóttir,
Sigríður Jónsdóttir, Hjalti Svanberg Hafsteinsson,
Þóra Kristjánsdóttir, Jón Guðmundsson,
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞÓRARINN ÖFJÖRÐ PÁLSSON,
Litlu-Reykjum,
Hraungerðishreppi,
Flóa,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands þann 29.
nóvember .
Verður jarðsunginn frá Hraungerðiskirkju
föstudaginn 8. desember kl. 13:30
Sigríður Gísladóttir,
Þórir L. Þórarinsson, Ásdís Svala Guðjónsdóttir,
Páll Þórarinsson, Sólrún Stefánsdóttir,
Vilborg Þórarinsdóttir, Einar Axelsson,
Gísli Þórarinsson,
Þorvaldur Þórarinsson, Ragnheiður E. Jónsdóttir,
Gunnhildur Þórarinsdóttir, Haraldur Sigurmundsson,
Sigþór Þórarinsson, Jóna Vigdís Evudóttir,
Steinn Þórarinsson, Jónína H. Gunnlaugsdóttir,
Þóra Þórarinsdóttir, Úlfhéðinn Sigurmundsson,
Ingibjörg Þórarinsdóttir, Jósef Geir Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir færum við þeim sem sýndu okkur
hlýju og vináttu við andlát og útför,
RÚNARS ÞÓRS HALLSSONAR
vélvirkjameistara,
Hátúni 6,
Reykjavík.
Sigfríð Guðlaugsdóttir,
Hallur Ingi Rúnarsson,
Sigþór Rúnarsson,
Guðlaugur Rúnarsson,
tengdadætur og
barnabörn.
✝
Elskulegur faðir minn,
GUNNAR BALDUR GUÐNASON,
Hraunbæ 116,
andaðist á Landspítalnum við Hringbraut
mánudaginn 4. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrún Gunnarsdóttir.
og ástvinum okkar dýpstu samúð og
biðjum Guð að veita ykkur styrk á
þessum miklu sorgartímum.
Samstarfsfólk hjá Króki
dráttarbílum.
Það var mánudaginn 27. nóvember
sl. að við fengum hringingu um að
gamall og góður vinur okkar hefði dá-
ið daginn áður í hörmulegu slysi í
Hvalfirði.
Kynni okkar af Hilla eru löng og
góð. Hann var traustur félagi, einfari,
svolítið feiminn og hlédrægur en
hafði húmorinn í lagi, þótt hann virk-
aði stundum svolítið kaldhæðinn á
köflum. Vinskapur okkar við Hilla
hófst á Eskifirði og hélst eftir að við
fluttum suður í borgina enda var Hilli
í skóla eins og við. Það var margt
brallað á þessum árum.
Því miður eins og oft vill verða þeg-
ar fólk er komið á kaf í vinnu og kom-
ið með fjölskyldu verður oft minni
tími aflögu til að rækja vinskapinn en
þó að heimsóknir Hilla til okkar yrðu
færri nú seinustu árin hittum við
hann stundum á förnum vegi og þá
var spjallað um daginn og skipst á
fréttum.
Það er okkur mikilvæg stund með
tilliti til þessa hræðilega slyss þegar
við löbbuðum með Hilla í Vesturbæ-
inn að kvöldi menningarnætur síðast-
liðið sumar. Mikið var spjallað á leið-
inni og sagði Hilli okkur frá því að
hann væri algjörlega búinn að breyta
um lífsstíl, væri farinn að ganga á
fjöll, hjóla og róa á kajak. „Ja, hver
hefði trúað því?“ sagði Hilli. Hann
sagði okkur líka frá því að hann ætti
vinkonu og virtist mjög hamingju-
samur með lífið.
Enginn veit hvenær kallið kemur
og erum við minnt á það reglulega.
Minning um góðan dreng lifir
áfram í hjarta okkar.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Um leið og við þökkum Hilla kær-
lega fyrir samfylgdina viljum við
senda öllum aðstandendum hans okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Karl Egils og Kristín.
Það voru sorgarfréttir sem bárust
mér á mánudagsmorguninn í síðustu
viku. Góður vinur minn til margra
ára, Ásgeir Hilmar Jónsson, eða Hilli
eins og ég kallaði hann iðulega, hafði
látist af slysförum daginn áður við
kajakróður í Hvalfirði.
Mig setti hljóðan við þessi tíðindi. Í
fyrstu fannst mér eins og þetta gæti
ekki hafa gerst, en raunveruleikinn
var þó annar og við sem þekktum
Hilla verðum að sætta okkur við orð-
inn hlut, þótt vissulega sé tilhugsunin
sár. Minningin um góðan og um
margt einstakan dreng mun hins veg-
ar lifa með okkur um ókomin ár og
veita okkur huggun harmi gegn.
Ég gæti sagt frá mörgu sem við
Hilli brölluðum saman; á æskuárum
okkar á Eskifirði, menntaskólaárun-
um á Egilsstöðum og síðar hér í
Reykjavík. Ég er þó alls ekki viss um
að hann hefði kært sig um það, enda
var hann lítillátur að eðlisfari og sótt-
ist ekki eftir athygli. Sumt af þessu er
líka best geymt í minningunni, eink-
um það sem snýr að unglings- og
djammárunum. Þau voru skemmti-
leg, en skrautleg á köflum; tími sem
því miður kemur aldrei aftur, en bar
oft á góma í spjalli okkar og það end-
aði bara á einn veg – með skellihlátri.
Það er ekki hægt að hugsa sér traust-
ari vin en Hilla. Hann var afar hjálp-
samur og mikill dugnaðarforkur og
fengu margir að njóta þessara eig-
inleika hans, þar á meðal ég. Hann
var iðulega boðinn og búinn ef ein-
hver úr vinahópnum þurfti á aðstoð
að halda og þegar hann tók til hend-
inni þá gengu hlutirnir bæði hratt og
vel fyrir sig. Við Hilli deildum svip-
uðum húmor og gátum skopast að
nánast öllu. Á góðum stundum var
ekkert okkur heilagt, allt var látið
flakka og meira að segja sjálfur dauð-
inn fékk öðru hverju að vera með,
hversu viturlegt sem það nú annars
kann að vera. Og þannig háttaði því
til er við áttum spjall saman fyrr á
þessu ári. Hilli hafði dregið það í
mörg ár að skrifa BA-ritgerð í sagn-
fræði og bar hana stundum á góma.
Ég hafði margsinnis hvatt hann til að
ljúka þessu af og þarna lét ég það út
úr mér, að það liti miklu betur út í
minningargreininni um hann ef hægt
yrði að titla hann sagnfræðing. Þetta
líkaði Hilla, þetta var brot af þessum
galsafengna húmor sem við köstuð-
um á milli okkar og nutum í botn.
Ekki grunaði mig þá að nokkrum
mánuðum síðar ætti ég eftir að setja
örfá minningarorð á blað um þennan
góða vin minn. En svona er lífið – og
dauðinn.
Ég vil í lok þessara fátæklegu orða
senda móður Hilla, Þorbjörgu Eiríks-
dóttur, sem og systkinum hans og
öðrum ástvinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Guðjón Ingi Eiríksson.
Það var okkur mikill harmur að
heyra að bekkjarfélagi okkar og
fermingarbróðir, Ásgeir Hilmar
Jónsson, hefði látist á sviplegan hátt
af slysförum sunndaginn 26. nóvem-
ber sl. Hilli, eins og hann var ævin-
lega kallaður, gekk með okkur í gegn-
um allan Grunnskóla Eskifjarðar þar
til leiðir skildi vorið 1978 eftir að við
héldum í lok skólagöngu okkar sam-
an í skólaferðalag í hringferð í kring-
um landið sem stóð yfir í um viku-
tíma.
Við minnumst Hilla með söknuði
og hlýhug og þess skemmtilega tíma
sem við áttum með honum sem
bekkjarfélaga. Þrátt fyrir að hann
væri í eðli sínu feiminn og hæverskur
var hann oft hrókur alls fagnaðar í
bekknum ef svo bar undir. Hann átti
það til að koma með fyndnar athuga-
semdir um menn og málefni sem féllu
okkur bekkjarsystkinum hans vel í
geð og urðu okkur tilefni til mikillar
skemmtunar. Við minnumst hans líka
fyrir hversu vel gefinn og fróður
hann var enda gekk honum vel í skól-
anum og var ævinlega í hópi þeirra
nemenda sem voru með bestu ein-
kunnirnar.
Það er nöturlegt til þess að vita að
Hilli okkar skuli hafa fallið frá á þeim
tíma sem nú fer í hönd, jólahaldinu. Á
þessum árstíma í skólanum okkar hér
á árum áður vorum við krakkarnir
farin að hlakka til jólanna eins og
gengur og gerist. Við í bekknum tók-
um þátt í undirbúningi jólanna í skól-
anum og ræddum mikið um fram-
kvæmd jólahaldsins þar. Þar lá Hilli
ekki á liði sínu og hann hafði skoðanir
á þessu og við spáðum mikið í það
hvenær litlujólin yrðu haldin og þar
fram eftir götunum. Tilhlökkunin var
mikil hjá okkur í bekknum og spenna
í loftinu og mikil gleði í hjörtum okk-
ar. En nú í ár, á þeim tíma sem við
hér áður fyrr krakkarnir í bekknum
vorum vön að hlakka svo mikið til og
þar með talinn Hilli, er Hilli bekkjar-
félagi okkar borinn til grafar og ríkir
því mikil sorg í hjörtum okkar eftirlif-
andi bekkjarsystkina hans.
Með þessum minningarorðum okk-
ar, sem mega sín lítils í ljósi þess at-
burðar sem ótímabært fráfall vinar
okkar og bekkjarfélaga er, kveðjum
við þig, Ásgeir Hilmar Jónsson, með
miklum söknuði og þökkum þér fyrir
allt það sem þú gafst okkur á þeim
tíma sem við áttum með þér sem
bekkjarbróður og vini.
Við vottum ástvinum hans og þá
sérstaklega aldraðri móður hans,
Þorbjörgu Eiríksdóttur, og systkin-
um hans þeim Jóni, Jónu og Ragn-
hildi, og vinkonu Ásgeirs Hilmars,
Báru Bryndísi, okkar dýpstu samúð.
Bekkjarsystkinin, árgangur
1962, frá Grunnskóla
Eskifjarðar.
Það er mér ljúfsárt að rita þessi
orð um hann Hilla. Sárt vegna þess
að þarna fór góður drengur alltof
fljótt en ljúft vegna allra góðu minn-
inganna um hann.
Leiðir okkar lágu saman í Mennta-
skólanum á Egilsstöðum 1982, en
fyrsta minningin um Hilmar er svolít-
ið sérstök þar sem ég sá hann á tón-
leikum með Utangarðsmönnum í Al-
þýðuskólanum á Eiðum árið áður.
Þarna var ég, saklaus sveitapilturinn
og mætti þessum skuggalega töffara í
grænum hermannafrakka. Það var
ekki laust við að mér fyndist ég hálf
hallærislegur í þessu samhengi og
var ekkert að hafa mig mikið í
frammi. Þetta breyttist svo fljótt því
árið eftir fór ég í ME, og fyrir ein-
hverja ótrúlega tilviljun, þá lendum
við Hilli í sama vinahópnum. Fljót-
lega kom í ljós að þrátt fyrir her-
mannafrakkann og hið hrjúfa yfir-
bragð þá var góður drengur og
sannur vinur þarna á ferð. Í þessum
hópi vorum við hver öðrum ólíkari
bæði í útliti og fasi en náðum þrátt
fyrir það ótrúlega vel saman og
mynduðum tengsl sem eru í raun
órjúfanleg og hafin yfir alla fjarlægð
eða tíma.
Ég fann það best á mánudaginn
þegar ég sá myndina af Hilla í Mogg-
anum og las um þetta hörmulega
slys, hversu tengslin geta verið sterk
þrátt fyrir að fjarlægðin hafi verið
mikil síðustu ár og sambandið enn
minna.
Við Hilli umgengumst talsvert
mikið í tæpan áratug, fyrst í Mennta-
skólanum á Egilsstöðum og síðar í
Reykjavík þar sem hann lagði stund á
sagnfræði við HÍ. Síðastliðin 15 ár
höfum við skipst á símanúmerum
þegar við höfum hist fyrir tilviljun en
það er kannski táknrænt að við hitt-
umst í síðasta skipti fyrir um 2 árum
á tónleikum með hljómsveitinni
Stranglers í Smáranum. Þá vorum
við báðir með fögur fyrirheit um að
hringjast á, hittast og rifja upp gamla
góða daga úr ME sem við áttum með
genginu góða þeim Jónasi, Gísla, Óm-
ari, Inga herbergisfélaga Hilla, og
svo auðvitað mörgum fleiri. Þetta
komst reyndar aldrei til fram-
kvæmda hjá okkur en minnir okkur
sem eftir erum á að rækta sambandið
við gamla vini og kunningja betur.
Fyrir utan það hversu góður vinur
hann var þá á ég Hilla margt að
þakka og oft bjargaði hann mér í
kröppum dansi unglingsáranna.
Hann var óumdeilanlega svolítill ein-
fari en ótrúlega sterkur persónuleiki
sem hleypti ekki hverjum sem er að
sér. Hilli sagði mér aldrei fullkom-
lega frá sínum innstu hugsunum,
heldur breiddi yfir eigin tilfinningar
með kaldhæðni. Samt sem áður var
gott til hans að leita þegar maður
þurfti á sönnum vini að halda og hann
var ætíð tilbúinn að hjálpa þegar
hjálpar var þörf.
Ég minnist Hilla sérstaklega fyrir
einstakan áhuga á tónlist og óþreyt-
andi þolinmæði við að grúska í tón-
listarsögu enda sjálfur sagnfræðing-
ur. Það var alltaf einhver ný og
furðuleg tónlist í gangi þegar maður
kom í heimsókn og margt af því besta
sem ég held upp á er það sem hann
vakti athygli mína á. Ég minnist hans
fyrir framúrskarandi námshæfileika
og dugnað. Hann var úrræðagóður,
skipulagður, fljótur að hugsa og ein-
staklega duglegur enda ávann hann
sér traust og virðingu þeirra sem
unnu með honum. Ég man að við fé-
lagarnir vorum duglegir á planinu á
Eskifirði enda gaf Vilhjálmur rektor
okkur ósjaldan frí til að bjarga verð-
mætum hafsins. Þetta nýttum við
vinirnir okkur vel til að ná okkur í
skotsilfur fyrir helstu nauðsynjum.
Þetta kom svo betur í ljós þegar við
unnum saman á vertíð á Grundarfirði
en þaðan á ég margar góðar minn-
ingar. En fyrst og fremst minnist ég
hans sem góðs vinar og félaga.
Mér finnst við hæfi að ljúka þess-
um orðum á uppáhaldsorðatiltækinu
hans Hilla frá því í menntaskóla
„Jakki er ekki frakki nema síður sé“
sem tengist reyndar gamla græna
hermannafrakkanum að vissu leyti
en í mínum huga því að hann var
sannarlega heiðarlegur og kom ávallt
til dyranna eins og hann var klæddur.
Ég kveð kæran vin með söknuði og
virðingu. Ég er þakklátur fyrir að
hafa verið svo heppinn að leiðir okkar
lágu saman um tíma og fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Ég votta móður þinni, systkinum og
öðrum aðstandendum innilega samúð
mína en minningin um þig mun lifa
áfram.
Þórarinn Þórhallsson.
 Fleiri minningargreinar um Ás-
geir Hilmar Jónsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Örn Jónasson
(Öddi), Rúnar Þór Hrafnkelsson,
Jónas Andrés Þór Jónsson.