Morgunblaðið - 08.12.2006, Blaðsíða 58

58 FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
látlegur í veru sinni og viðbrögðum.
Við hjónin minnumst hans með
þakklæti og biðjum hans nánustu
allrar blessunar með orðum sr. Frið-
riks úr kvæðabálki hans um Sögu Ís-
lands í hnotskurn:
Veljir þú Drottin, ei verður að tjóni
velsæld og hamingja, ef fellur í skaut.
Ísland þá verður að „farsældar fróni“,
fært um að standast í sæld og í þraut.
Þórir S. Guðbergsson.
Verið ávallt glaðir í Drottni. Ég segi aftur:
Verið glaðir.
Ljúflyndi yðar verði kunnugt öllum mönnum.
Drottinn er í nánd.
(Fil 4:4-5).
Þessi orð úr Filippíbréfinu koma
upp í hugann þegar minnst er kærs
Gídeonbróður Þorkels G. Sigur-
björnssonar, sem nú er genginn inn
til fagnaðar Herra síns.
Þorkell var fyrsti forseti Gídeon-
félagsins og gegndi því embætti í
fulla tvo áratugi, lengur en nokkur
annar. Að öðrum ólöstuðum er óhætt
að fullyrða að enginn maður, í 61 árs
sögu félagsins, hefur haft þau áhrif á
vöxt og viðgang þess sem Þorkell G.
Sigurbjörnsson. Allt frá upphafi fé-
lagsins og fram til byrjunar þessa árs
voru hann og hans elskulega kona
Steinunn Pálsdóttir andlit félagsins
út á við, meðan hennar naut við. Nú
er skarð fyrir skildi, þar sem þeirra
nýtur ekki lengur við. Hann var kall-
aður til þessa verks, sem hann sinnti
af alúð og samviskusemi. Ljúflyndi
Þorkels var öllum sem hann þekktu
kunnugt, svo mildur og velviljaður
sem hann var, kærleiksríkur og hóg-
vær, já af hjarta lítillátur. Vegna
þessara mannkosta sinna var honum
einkar lagið að fá menn til liðs við Gí-
deonfélagið og hvetja þá og uppörva
til góðra verka í þágu þess, landi og
lýð til ómældrar blessunar. Annað
sem einkenndi Þorkel var nánast
óskeikult minni hans og yfirgrips-
mikil þekking á mönnum og málefn-
um, allt frá æsku hans. Var með ólík-
indum hve fróður hann var um ættir
manna og gat hann ávallt tengt ein-
staklinga saman, hverra manna og
ættar þeir voru.
Aðalsmerki Þorkels var umhyggja
og hlýja í garð meðbræðra sinna, í
honum átti einstaklingurinn trúan og
traustan vin, sem lét sér heill og ham-
ingju vina sinna varða.
Með Þorkeli er genginn einn af
hinum trúföstu merkisberum kross-
ins, erindreki í Krists stað, sem bað
þess að menn létu sættast við Guð,
meðan tækifæri gæfist.
Um verk og störf Þorkels í þágu
KFUM, Skógarmanna KFUM og
Hins íslenska biblíufélags, skal ekki
fjölyrt hér, alls staðar drupu bless-
unardaggir í fótspor hans, hvar sem
hann lagði hönd á plóg.
Hvað hann var undirrituðum skal
þakkað af hjarta.
Kærum ástvinum Þorkels eru
beðnar blessunaróskir.
Blessuð sé minning vinar og þjóns
Drottins, Þorkels G. Sigurbjörnsson-
ar.
Bjarni Árnason.
Minning Þorkels G. Sigurbjörns-
sonar er björt og fögur. Svipurinn var
hreinn, handtakið hlýtt, orðin upp-
örvandi. Það var mikil gæfa fyrir
okkur yngri mennina í KFUM að
eiga slíkan bakhjarl.
Þorkell mótaðist af jákvæðri lífs-
sýn lifandi kristindóms og bar allt til
enda fagurt vitni um það besta sem
sprettur af sönnu og innilegu guðs-
samfélagi. Vissulega gegndi hann
ýmsum trúnaðarstörfum á vettvangi
kirkju- og kristilegs starfs. Enn
meira virði var þó gefandi návist
hans, prúðmannleg framkoma og
næmur skilningur á aðstæðum.
Þau Denna áttu farsæla samleið en
kærleikur hans til hennar skein jafn-
vel allra skærast í veikindunum síð-
asta spöl ævi hennar. Eftir andlát
Dennu lifði Þorkell fyrir afkomend-
urna, ástkæran einkasoninn, Sigur-
björn, eiginkonu hans og syni. Þeim
gaf hann ómælt það veganesti sem
aldrei þrýtur ef við viljum þiggja.
Þorkell var góður maður sem bar
gott fram úr góðum sjóði hjarta síns
(Lúk. 6:45A). Nú er hann kvaddur í
virðingu og þökk en einnig í þeirri
fullvissu að meðan við bíðum jólanna
er hann orðinn þátttakandi í eilífri
jólagleði himnanna.
Ólafur Jóhannsson.
Kveðja frá
Skógarmönnum KFUM
Fallinn er nú frá sá kæri maður
Þorkell Gunnar Sigurbjörnsson, á 95.
aldursári.
Þorkell var einstakur maður, en
erfitt er að nota eitt orð um þennan
einstaka mann en orðin hógværð og
trúmennska koma fljótt í hugann.
Þorkell helgaði málefnum Krists
krafta sína, og eru þau mörg trún-
aðarstörfin sem Þorkell tók að sér á
lífsgöngu sinni. Þessi störf rækti Þor-
kell af mikilli trúmennsku. Þrátt fyrir
hógværðina þá var eitthvað við hann
sem vakti hjá mönnum traust og þeg-
ar Vestur-íslendingurinn Kristinn
Guðnason kom til landsins með það í
huga að stofna Gídeonfélag á Íslandi
þá benti hann á Þorkel og sagði „He
is the father“. Þorkell stóð undir
traustinu og var í forystusveit Gí-
deonfélagsins í áratugi. Þorkell sat í
stjórn Skógarmanna KFUM frá
árinu 1932 til 1954, í tuttugu og tvö
ár. Hann sinnti þar verkum af mikilli
trúmennsku á vandasömum tímum
við uppbyggingu starfsins í Vatna-
skógi. Ekki lét Þorkell þar staðar
numið heldur tók hann sæti í stjórn
KFUM í Reykjavík og sat frá árinu
1955 til 1978. Í stjórn Skógarmanna
beitti Þorkell sér fyrir byggingu
Gamla skálans ásamt öðrum góðum
mönnum. Þá reyndi oft mjög á út-
sjónarsemi því að bygging skálans
fór fram á styrjaldartímum þegar
erfitt var um öll aðföng.
Hlýlegt viðmót og handartak var
eitt af einkennum Þorkels og eru þeir
margir ungu mennirnir frá ýmsum
tímum sem kannast við innilegar og
hlýjar kveðjur Þorkels. Menn fundu
að hann bar hag þeirra fyrir brjósti.
Það var með mikilli aðdáun sem við
fylgdumst með einkasyninum Sigur-
birni og nánasta fólkinu hans Þorkels
sinna honum á efri árum og ekki síst
síðustu sporin en Steinunn eiginkona
Þorkels féll frá í mars síðastliðnum.
Í Hebreabréfinu 4. kafla 12. versi
segir:
Því að orð Guðs er lifandi og kröftugt og
beittara hverju tvíeggjuðu sverði og smýg-
ur inn í innstu fylgsni sálar og anda, liða-
móta og mergjar, það dæmir hugsanir og
hugrenningar hjartans.
Þessi orð koma upp í hugann þegar
lífshlaup Þorkels Gunnars er skoðað.
Hans köllun var að koma Guðs orði til
æsku þessa lands og á sem flesta
staði. Óhætt er að segja að hann hafi
svarað þeirri köllun með miklum
myndarbrag og við sem eftir sitjum
horfum á verk Þorkels með aðdáun
og þökk. Guð blessi minningu Þor-
kels Gunnars Sigurbjörnssonar.
Fyrir hönd Skógarmanna KFUM
Ársæll Aðalbergsson.
Mér er það bæði ljúft og skylt að
setjast niður og skrifa nokkur orð til
minningar um kæran vin, Þorkel G.
Sigurbjörnsson, því að slíkum öðlingi
og heiðursmanni hef ég ekki kynnst á
lífsleiðinni og mun vart kynnast öðr-
um honum líkum. Hann hafði allt til
brunns að bera, greind, ljúfmennsku
og einstaka nærveru. Leiðir okkar
lágu saman í KFUM og Gideonfélag-
inu þar sem hann starfaði lengur en
elstu menn muna af slíkri trú-
mennsku að eftir var tekið. Hann
barði ekki bumbur eða blés í lúðra til
að vekja á sér athygli, slíkt var hon-
um víðs fjarri. Ég var þess heiðurs
aðnjótandi að taka við af honum sem
ritari Landssambands Gideonfélaga
á Íslandi sem nú er titlað sem fram-
kvæmdastjóri, en því starfi hafði
hann gegnt í áratugi eða frá stofnun
þess 1945 til ársins 1976. Ég þakka
hér fyrir þann ómetanlega stuðning,
leiðbeiningar og umhyggju sem hann
veitti mér á meðan ég var ritari. Það
voru vissulega forréttindi að eiga
slíkan vin sem Þorkel.
Minninguna um einstakan mann
mun ég ætíð geyma í hjarta mínu.
Sigurbjörn, Laufey, Þorkell Gunnar,
Geirlaugur Ingi og Páll Steinar þið
hafið misst mikið með stuttu millibili
en Steinunn eiginkona Þorkels lést
fyrr á árinu. Megi góður Guð styrkja
ykkur og vernda um ókomna tíð.
Kári Geirlaugsson.
Þorkell Gunnar
Sigurbjörnsson
✝ GuðmundurRagnar Ein-
arsson fæddist á
Mið-Tungu í Tálkna-
firði 15. janúar
1917. Hann lést 1.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Einar Jóhanns-
son frá Skálanesi
við Breiðafjörð, f.
11. september 1868,
d. 25. október 1934,
og Jónína Jónsdóttir
frá Álftamýri við
Arnarfjörð, f. 2.
ágúst 1880, d. 16. desember 1944.
Systkini Guðmundar Ragnars voru
Guðmundur Ragnar, f. 1901, d.
1915, Jóndís Sigurrós, f. 1903, d.
1994, Jóhann Lúther, f. 1904, d.
1997, Þorleifur Magnús, f. 1906, d.
1906, Aðalsteinn Einar, f. 1907, d.
dóttir, synir þeirra eru Theodór
Gísli og Sigurður Ragnar, b)
Magnea Katrín f. 1947, fyrrver-
andi maki Guðmundur Vestmann,
dætur þeirra eru Sigrún Guðbjörg
og Sigurbjörg, c) Einar f. 1952,
maki Guðrún Hallgrímsdóttir,
fyrrverandi maki Anna Sigmunds-
dóttir, d. 1997, synir þeirra eru
Lúðvík Sveinn, Guðmundur Ragn-
ar og Snorri Valur, og d) Anna
Þórdís, f. 1959, maki Jón Steinar
Guðjónsson, dætur þeirra eru
Hugrún, Berglind og Sigrún Edda.
Barnabarnabörnin eru 12.
Guðmundur Ragnar vann ýmis
störf til sjós og lands, var m.a. á
hvalveiðum frá Suðureyri í
Tálknafirði og vann lengi við að
leggja marmaragólf, m.a. í Hrafn-
istu í Reykjavík. Hann var lengi
umsjónarmaður Félagsheimilis
Kópavogs og gekk þar í flest störf.
Guðmundur Ragnar lauk löngum
starfsferli sem húsvörður í Kárs-
nesskóla.
Útför Guðmundar Ragnars
verður gerð frá Kópavogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
1984, Sigurður
Ágúst, f. 1909, d.
1991, Pálína Guðrún,
f. 1911, d. 2002, Guð-
bjartur Salómon, f.
1914, d. 2002, Magn-
ús Friðrik, f. 1919, d.
2002, og Málmfríður
Rannveig Oktavía, f.
10.12. 1921, sem lifir
systkini sín.
Guðmundur Ragn-
ar kvæntist 16. maí
1942 Sigrúnu Magn-
úsdóttur, f. 26. júní
1920, dóttur
hjónanna Katrínar Gísladóttur frá
Urriðafossi í Flóa og Magnúsar
Hafliðasonar frá Hrauni í Grinda-
vík. Börn Guðmundar Ragnars og
Sigrúnar eru: a) Sigurliði, f. 1942,
maki Ríkey Guðmundsdóttir, fyrr-
verandi maki Guðbjörg Theodórs-
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Við kveðjum þig, elsku hjartans
afi og langafi. Guð geymi þig.
Sigurbjörg og Magnús Máni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Elsku afi og langafi. Við kveðjum
þig með söknuði og huggum okkur
með góðum minningum um þig.
Sigrún og Thelma Dögg.
Elsku besti afi.
Vá, hvað okkur þótti vænt um þig.
Þú varst búinn að vera mjög veikur
allt þetta ár svo það var bara gott
fyrir þig að fara þótt við vildum ekki
sleppa af þér takinu. Það var alltaf
smá partur af okkur sem vonaði að
með einhverjum undraverðum hætti
myndir þú lifa að eilífu. En þó þú
sért farinn frá okkur á betri stað
muntu lifa áfram í minningum okkar.
Núna ertu líklega að rifja upp gaml-
ar og góðar minningar með systk-
inum þínum.
Takk fyrir allar góðu og skemmti-
legu stundirnar.
Hvíldu í friði elsku afi, við vitum að
þau þarna uppi taka vel á móti þér og
passa þig vel. Þínar,
Hugrún, Berglind og
Sigrún Edda.
Hann afi, nafni minn, er farinn og
hann skilur eftir sig margar góðar
minningar.
Ég man hann úti í skúr að kenna
mér að tálga og smíða allskyns hluti
og dót. Hann var laginn við að láta
öllum líða vel, sá það góða og
skemmtilega við allar aðstæður, allt-
af að grínast og koma manni til að
hlæja. Hann keypti handa mér
fyrstu fótboltaskóna og sú minning
er mér ljúf þegar afi og amma komu
með þá vestur til Ólafsvíkur og á ég
mynd af okkur nöfnunum með fót-
boltaskóna. Ég man líka eftir því
þegar hann kenndi mér að skjóta
flugur með teygju, upp í sumarbú-
stað, hann var alveg ekta afi, að
kenna manni hluti sem enginn annar
kenndi manni.
En fyrst og fremst er stærsta
minning mín um hann hversu kátur
og góður maður hann var, vinnusam-
ur og hjálpsamur, átti alltaf tíma fyr-
ir fólk.
Ein besta bernskuminnigin mín er
þegar ég sat með ömmu og afa og
hlustaði á plötusafnið þeirra. Ein
plata sem við hlustuðum oft á var
Gullna hliðið, og afi útskýrði fyrir
mér söguna um karl og kerlingu og
samskipti kerlingar við Lykla-Pétur.
Ég veit að amma þarf ekki að að-
stoða afa við að komast framhjá
Lykla-Pétri, því að afi var svo góður
maður.
Elsku afi, ég sakna þín og mun
ávallt hugsa fallega til þín, en minn-
ingarnar lifa.
Guðmundur Ragnar
Einarsson og fjölskylda.
Guðmundur Ragnar
Einarsson
Fyrsta mynd mín
af Gísla Gíslasyni
rennur ljúflega fram úr björtu
minni bernskunnar; það er síðdegi
um haust, við Hanna frænka sitj-
um í hljóðum leik fyrir dyrum þeg-
ar taktfastur dynur berst úr austri
og ágerist í þögninni. Melamoldin
rýkur, fuglar fljúga undan með
snöggum gusti, og við sjáum hvar
maður með tvo til reiðar tekur á
sig form í móskunni. Svo er hann
skyndilega mættur: mikill hávaði á
hlaði, traðk, másandi hestar, glam-
ur í mélum. Brosandi reiðmaður
vippar sér af baki og kallar glað-
hlakkalegri röddu: Eru mömmur
ykkar heima? Síðan skrýtin lykt af
fötum og hestum, rakspíra og víni
í bland við svitastokkið leður og
hrossamóðu. Það er eins og sveitin
með sætleik og unaði umvefji mig
og það liggur við að ég heyri hund
gelta, kýr baula í haga, ær jarma á
fjalli og ána niða í fjarska.
Þannig vitjaði Gísli æsku minn-
ar, og æ síðan verð ég meyr er ég
hugsa til þess tíma og finnst sem
ég hafi orðið fyrir guðdómlegri
opinberun.
Gísli Gíslason ólst upp í anda
ungmennafélaganna, með áhuga á
velferð lands og þjóðar, en ekki
síst umhyggju fyrir æsku landsins
og þeim möguleikum sem biðu
handan hornsins.
Hann var frjór hugsjónamaður,
margefldur, tilbúinn í slaginn – og
tók hann. Það var hrífandi hvernig
hann birtist á vettvangi, í marg-
menni sem fámenni; hann kom
hverjum einstaklingi fyrir sjónir
sem mikilvæg persóna, sem ætti
áríðandi erindi við hann sjálfan, og
Gísli Gíslason
✝ Gísli Gíslasonfæddist á Haugi
í Gaulverjabæjar-
hreppi 30. nóvem-
ber 1916. Hann lést
á hjúkrunar-
heimilinu Drop-
laugarstöðum 23.
október síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá
Langholtskirkju
30. október.
sá laðaðist að kraft-
inum. Þó var ekkert
leikrænt á sveimi,
hvorki úthugsuð
hreyfing né hnitmið-
að bros, aðeins mað-
urinn hreinn og
beinn og ára hans
geislandi.
Ingibjörg móður-
systir mín giftist
þessum mikilvæga
punkti æsku minnar
og bjó honum fagurt
heimili á Hofteigi.
Þar vorum við í
fyrstu árlegir gestir í kaffiboði á
aðfangadagskveldi, en síðar bjugg-
um við Rósa móðir mín í húsi
þeirra hjóna við Ferjuvog í fjögur,
fimm ár, mótunartímann.
Gísli Gíslason var ákaflyndur
maður sem þurfti að koma ýmsu í
verk. Hann var mikið á ferðinni og
sem sölumaður ferðaðist hann vítt
og breitt til að hitta kaupfélags-
stjóra og forkólfa minni verslana.
Hann var aufúsugestur úti á landi
og hafði á hraðbergi tíðindi og sög-
ur sem spunnust hús úr húsi og
komu til baka í breyttri mynd. Ég
var sem gutti farþegi hans úr
Vatnsdal suður og það var eft-
irminnileg ferð en þó ekki með öllu
hættulaus, því Gísli ók skrykkjótt
út í kantana, gaf í og hægði á sér
svo mér varð ekki um sel. Hann
þekkti hvern bæ og vissi deili á
fólki svo aldrei varð dauður punkt-
ur í frásögninni. Þegar bogabrúin
yfir Hvítá kom í ljós beygði Gísli
inn á afleggjarann í Borgarnes og
sagði: Þar elda þeir bestu hér-
asteikina. Þegar ég hváði bætti
hann við: Falskan héra! Þegar ég
nú lít til baka hrannast upp minn-
ingar sem ekki er hægt að gera
skil, en þær hverfast margar um
Gísla vin minn; hann hélt mér við
efnið og hvatti mig til dáða. Það
sem hann gaf mér er gullvægt og
ómetanlegt: örlæti hjartans, sann-
leikann.
Hann stendur mér skýrt fyrir
sjónum í ljósaskiptunum – eins og
hann birtist fyrst – og lifir, þótt
hann sé farinn.
Níels Hafstein.