Morgunblaðið - 09.12.2006, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 2006 45
✝ Ásmundur Ei-ríksson fæddist í
Efri-Gróf í Vill-
ingaholtshreppi 20.
maí 1908. Hann lést
á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
27. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ingveldur
Jónsdóttir frá Út-
verkum, f. 28. júní
1875, d. 29. nóvem-
ber 1910 og Eiríkur
Guðmundsson frá
Reykjum á Skeið-
um, f. 15. nóvember 1861, d. 9.
febrúar 1957. Systkini Ásmundar
voru Jónína, f. 12. mars 1902,
Guðrún, f. 23. júní 1903, Guð-
mundur, f. 16. október 1904,
Bjarnþóra, f. 6. júní 1906, Guð-
ríður, f. 30. desember 1909 og
Ingvar, f. 21. nóvember 1910.
Móðir Ásmundar lést þegar hann
var tveggja ára og þá kom Stein-
unn Sigurðardóttir frá Syðri-Gróf
á heimilið og gekk börnum Eiríks
og Ingveldar í móður stað.
Ásmundur kvæntist 2. maí 1934
Oddnýju Kristjánsdóttur, f. á
Minna-Mosfelli 3. september 1911.
Synir þeirra eru: 1) Eiríkur, f. 10.
september 1934. 2) Kristján, f. 23.
maí 1937, kvæntur Aðalheiði
Kristínu Alfonsdóttiur, f. 27. mars
1944. Börn þeirra eru: a) Oddný,
f. 24. september
1963, maki Eiríkur
Ágúst Guðjónsson,
f. 3. apríl 1965, dæt-
ur þeirra eru Erna,
f. 21. júlí 1986 og
Eydís Gauja, f. 1.
maí 2003. b) Helga,
f. 21. september
1965, maki Heimir
Hoffritz, f. 19. júlí
1966, synir þeirra
eru Adam, f. 7. mars
1989 og Hermann
Snorri, f. 7. febrúar
1996. c) Ásmundur,
f. 14. maí 1969, maki Guðrún
Hildur Rosenkjær, f. 31. mars
1962. d) Eiríkur Steinn, f. 4. júlí
1976 í sambúð með Kolbrúnu
Ingu Hoffritz, f. 12. apríl 1979. e)
Benedikt Hans, f. 26. október
1977 hans sonur er Kristján Örn,
f. 17. desember 1999. 3) Ingjaldur,
f. 7. maí 1944, maki Kristín Þor-
björg Ólafsdóttir, f. 13. maí 1959,
börn þeirra eru a) Margrét Ósk, f.
7. júlí 1980, sambýlismaður henn-
ar er Guðjón Birgir Þórisson, f.
18. janúar 1978, dóttir þeirra er
Freyja Kristín, f. 3. febrúar 2004,
b) Ólafur, f. 1. ágúst 1981, c)
Oddný Ása, f. 14. mars 1988, d)
Ásmundur, f. 24. september 1991.
Ásmundur verður jarðsunginn
frá Villingaholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku afi, það er ótrúlega skrítið
að hugsa til þess að eiga ekki eftir að
sjá þig aftur við eldhúsborðið inni
hjá þér og ömmu, með gamla hvíta
kaffibollann, Moggann við hönd og
bros á vör. Þær voru ófáar stund-
irnar sem við krakkarnir eyddum
inni hjá ykkur ömmu. Annað hvort
við leik, lærdóm eða bara fræðast um
lífið, tilveruna eða gamla tímann. Oft
vorum við búin að sitja inni hjá ykk-
ur ömmu í marga klukkutíma að
hlusta á allskonar skemmtilegar,
gamlar sögur, þegar við föttuðum
hvað tímanum hafði liðið. Alltaf var
tekið vel á móti okkur með allskonar
kræsingum og ávallt vorum við
blessuð í bak og fyrir þegar við fór-
um svo aftur heim, oftast með þess-
um orðum ,,guð eigi þig og styrki
elsku barnið mitt“. Já, það eru sko
ófáar minningar sem streyma um
hugann núna sem eiga eflaust eftir
að verma okkur um hjartarætur þar
til við hittumst að nýju. Elsku afi
okkar, nú ertu kominn á betri stað og
vakir yfir og hjálpar okkur að vernda
hana ömmu. Nú kveðjum við í hinsta
sinn elsku afi, með söknuði og trega í
hjarta viljum við þakka þér sam-
fylgdina og allt það sem þú gafst
okkur og kenndir í gegnum tíðina.
Veit honum, Drottinn, þína eilífu
hvíld og lát þitt eilífa ljós lýsa hon-
um. Hann hvíli í þínum friði.
Hvíl í friði elsku afi.
Oddný Ása Ingjaldsdóttir,
Ólafur Ingjaldsson,
Ásmundur Ingjaldsson.
Nú er hann afi dáinn og minningar
renna í gegnum hugann. Ég var ekki
gömul þegar ég mætti snemma á
morgnana til afa til að fara með hon-
um í fjósið. Afi var þá búinn að hella
upp á könnuna og fór svo að vekja
Eissa. Gleymi aldrei köllunum
,,Eissi, Eissi“ þar til hann fékk svör
og kom svo aftur inn í eldhúsið og
byrjaði að klæða sig. Mér fannst það
vera skylda mín að hjálpa afa í sokk-
ana vegna þess hversu slæmur í
hnjánum hann var. Ég man líka eftir
því að ég athugaði hvort það væru
einhverjar tennur á eldhúsborðinu
því við afi áttum það sameiginlegt á
þessum tíma að vera farin að missa
tennur. Afi fékk svo falskar og ég
fullorðinstennurnar. Út í fjós var
haldið. Þó afi færi hægt yfir þá fór
hann það sem hann ætlaði sér. Við
sátum svo saman á fjósabekknum og
fylgdumst með mjólkinni streyma
um rörin inn í mjólkurhús þar til
okkar tími var kominn til að gefa
kálfunum en það var okkar verk í
fjósinu.
Þó að afi sé fæddur í byrjun síð-
ustu aldar er ekki annað hægt að
segja en að hann hafi verið nútíma-
maður hvað varðaði eldhússtörfin.
Afi setti það ekki fyrir sig að vaska
upp og setja matinn yfir.
Baggaheyskapurinn á sumrin var
góður og skemmtilegur tími. Afi stóð
við færibandið og raðaði böggunum
upp á það. Við krakkarnir hjálpuðum
honum með því að rúlla til hans
böggunum. Á milli ferða reistum við
okkur svo baggahús og borðuðum
pönnukökur sem við fengum út um
gluggann hjá ömmu og ískalda
mjólk, hvað var betra í heiminum.
Við systkinin æfðum glímu og
hafði afi gaman af því þar sem hann
hafði sjálfur æft glímu með KR. Afi
hafði gaman af íþróttum og fylgdist
hann með ófáum handboltamótunum
og HM í fótbolta í sjónvarpinu. Hann
sagðist þó samt aldrei vera að fylgj-
ast með en vissi samt alltaf stöðuna
og kom þannig upp um sig.
Þegar ég varð eldri og fór að lesa
blöðin var ekkert betra en að hitta
afa eftir skóla og lesa með honum
Morgunblaðið og ræða við hann um
það sem í því stóð. Það voru notaleg-
ar og góðar stundir. Afi var góður og
skemmtilegur maður sem gaman var
að fá að kynnast. Allar þessar minn-
ingar um afa geymi ég nú í hjarta
mínu.
Megi guð styrkja ömmu í þessari
sorg.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Margrét Ósk.
Ásmundur Eiríksson
Tengsl okkar við
annað fólk eiga sér
mismunandi rætur, oft þó með þeim
hætti, að sem börn, unglingar eða
fullorðið fólk, kynnumst við foreldr-
um þeirra sem við umgöngumst.
Þannig kynnist ég höfðingjanum frá
Litlu-Reykjum, Þórarni Pálssyni.
Hann hafði þá þegar getið af sér 10
börn, fegurstu stúlkur sveitarinnar
og duglegustu drengina. Það gekk
því iðulega nokkuð á í baðstofu
Litlu-Reykja og þá ekki minnst þeg-
ar þessir vinsælu unglingar höfðu
dregið heim með sér vini og kunn-
ingja, svo sem eins og þegar ég lenti
þar fyrst eftir sveitaball. Þar var
Páll nokkur Þórarinsson sem hopp-
aði snú-snú með Vilborgu systur
sína á öxlum sér og þáði af mér
snaps á meðan. Ég undraðist um-
burðarlyndi foreldranna við sinn
mikilfenglega barnahóp sem hvert
af öðru komst til fullorðinsára með
veganesti slíkt úr föðurhúsum, að
hvarvetna teljast þau til afburðar-
fólks hvað gæfu varðar og gjörvileik.
Stundum hef ég hugsað til þess,
hefði Þórarinn notið afkvæmasýn-
ingar slíkrar sem gerist í hesta-
mennskunni, þá hefði hann vafalaust
unnið til æðstu metorða. Reyndar
hefur hann þegar gert það með
hverju því sem hann hefur tekið sér
fyrir hendur um ævidaga sína.
Þórarinn Pálsson var eins og
Gunnar á Hlíðarenda, lágvaxinn,
þéttur á velli, snar í hreyfingum og
hvers manns hugljúfi. Hann var
glaðbeittur og skemmtilegur meðal
fólks, höfðingi heim að sækja, enda
stóðu þau hjón Þórarinn og Sigríður
ávallt þétt saman í því straumþunga
fljóti sem slíkt heimili hlaut að vera
á þeim tímum.
Þórarinn var og lifandi tákn
þeirra manna sem hafði skoðanir á
nánast öllu því sem mannlegt líf
snýst um og hafði um leið kjark og
þor til að segja þær hverjum er
heyra vildi. Hann hafði sjálfur
hreinan skarðlausan skjöld og varð
því sjaldnast fyrir stungusárum
annarra.
Minnisstæð er mér stund er við
Þórarinn áttum saman, þegar ég
bauð honum í flugferð á lítilli flugvél
minni. Skyldum við skoða þjóðgarð
Íslendinga, Hengilsvæði og ná-
grenni Reykjavíkur. Hvergi banginn
naut Þórarinn hverrar sekúndu og
gleypti í sig allt það sem fyrir augu
bar, enda hafði hann ekki áður séð
Suðurlandið frá þessum sjónarhóli.
Engu minna naut ég þeirrar ferð-
ar, því mér var það upplifun mikil að
flögra þarna yfir hin helgustu vé
þjóðarinnar með slíkan náttúru-tal-
ent sem Þórarinn var. Þó ég væri
uppalinn á þessum slóðum gat hann
frætt mig um svo ótal margt, Þór-
arinn var sögumaður af guðsnáð.
Kvöldið sem ég fékk fregnir af
fráfalli Þórarins Pálssonar var ég á
akstri upp Skeiðin, verður þá í auð-
mýkt litið til himins og sjá, þar hafði
greinilega einni stjörnu verið bætt á
festinguna, svo gott sem yfir miðjum
Hraungerðishreppi. Hún var nokkru
skærari en aðrar í kring sem höfðu
um leið verið færðar ögn til, svo
eyða myndaðist við hægri hlið hinn-
ar nýju blikandi Þórarinsstjörnu.
Megi hún verða þeim leiðarljós,
sem loforð sín vilja efna.
Og sérhverju barni, heiður og hrós,
að hafa þá stjörnu að nefna.
Svo lengi við ræktum í huganum hlýju,
og heiðrum um leið stjörnuna nýju.
Þórarinn Öfjörð
Pálsson
✝ Þórarinn ÖfjörðPálsson fæddist
á Litlu-Reykjum í
Hraungerðishreppi
27. október 1922.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands 29.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá
Hraungerðiskirkju
8. desember.
Minningu góða, látum
við lifa.
Leiðar mun ljósið að
eilífu tifa.
Hugheilar samúðar-
kveðjur til allra sem
minnast hans.
Maggnús Víkingur.
Það er margs að
minnast en fyrsta
minningin um afa á
Litlu-Reykjum er
sennilega frá gamlárs-
kvöldi þegar afi safnaði okkur
krökkunum saman upp á loft og fór
með leiksýningu fyrir okkur. Hann
sagði okkur sögur og ævintýri, fór
með vísur og þulur. Ég man alltaf
hvað mér þótti gaman að heyra hann
fara með þuluna um þegar átti að
járna hana Pertu, en Perta var
óþæg meri og það gekk mikið á við
járninguna, og afi fór hratt með þul-
una og sagði frá með miklum til-
þrifum.
Þegar ég var að byrja að fara á
hestbak var ekki notaður hnakkur
heldur kom afi með gæruskinn sem
hann hafði þurrkað og gyrti utan um
hestinn svo maður tylldi betur á
baki og ég man þegar við Siggi
frændi tvímenntum í gæruskinni á
Fífli gamla í Brúnastaðaréttir.
Ég var mörg sumur vinnumaður á
Litlu-Reykjum og kynntist afa vel
og fór oft með honum út í á að vitja
um netin. Ég gleymi því seint þegar
ég var að draga netið inn í bátinn og
ég sá að stór lax hékk á tönnunum í
því. Ekki fór nú betur hjá mér en
svo að þegar laxinn var að komast
inn fyrir að hann losnaði og datt í
ána. Þá kvað nú aldeilis við í gamla
manninum og mér varð mikið um og
reyndi að ná laxinum en hann hvarf
strax. Ég fékk heilmikla lesningu
um það hvernig ætti að ná svona
stórum löxum inn fyrir en síðan
héldum við áfram og veiddum vel og
áður en ég vissi af var karlinn orðinn
kátur aftur eins og ekkert hefði í
skorist því þannig var afi, fljótur
upp en sennilega fljótari niður aftur.
Mér fannst alltaf gaman að kíkja
á hann í smiðjuna úti í gamla húsi
þar sem hann var að smíða. Þar stóð
hann við steðjann sótsvartur í fram-
an og sló til goggana, krækjurnar og
sköfurnar og stundum hjálpaði mað-
ur til við að klippa niður efni eða
skefta með honum.
Einu sinni vorum við að girða úti í
hestagirðingu fyrir Jökul, graðhest-
inn hans. Eitthvað var ég að bogra
yfir strengnum sem við vorum með
og ég gáði ekki að mér og rakst með
rassinn utan í rafmagnsstrenginn í
girðingunni. Mér leið eins og ein-
hver hefði sparkað í mig og hrökk
því duglega við. Þetta þótti afa mjög
fyndið og hló mikið að óförum mín-
um en mér var ekki skemmt þá en
ég get ekki annað en hlegið að þessu
í dag.
Áður en afi veiktist var hann ótrú-
lega frískur og ég man þegar við fór-
um í kapphlaup með háum hnélyft-
um af hlaðinu heima og vestur eftir.
Ég var 14 eða 15 ára og afi því alveg
að verða sjötugur þannig að ég hélt
að ég ætti sigurinn vísan en hlaupið
endaði með jafntefli.
Afi var bifvélavirki að mennt og
pabbi minn lærði hjá honum og ég
fór svo í Vélskólann og lærði og
vann hjá pabba. Afi og amma komu
stundum á verkstæðið hjá okkur og
var afi alltaf forvitinn um viðgerð-
irnar og meira að segja stundum svo
mikið að hann gleymdi að heilsa.
Afi kenndi mér margt og sýndi
mér margt og ég minnist afa Dodda
á Litlu-Reykjum sem hress og
skemmtilegs manns sem hafði frá
mörgu að segja, með bros á vör og
tár á vanga og vona að við hittumst
aftur svo hann geti kennt mér þul-
una um hana Pertu og sagt mér
fleiri sögur.
Elsku amma, megi Guð senda þér
styrk á þessum erfiðu tímum.
Guðjón Birgir.
✝
Innilegar þakkir sendum við þeim sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
sonar okkar, bróður og mágs,
ELÍASAR TRYGGVA NORDGULEN,
Laugarnesvegi 92,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 24. nóvember sl.
Sigríður S. Einarsdóttir, Lúðvík Sigurður Nordgulen,
Einar Nordgulen, Eva Samúelsson,
Lúðvík Þ. Nordgulen, Margrét H. Helgadóttir,
Ólafur Nordgulen, Íris Hall.
✝
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, dóttur,
ömmu, langömmu og systur,
ELÍSABETAR ÓSKARSDÓTTUR,
Sóltúni 5,
Reykjavík.
Óskar Heimir Ingvarsson, Guðrún Matthíasdóttir,
Sigrún Pálína Ingvarsdóttir, Alfred Wolfgang Gunnarsson,
Helga Björg Björnsdóttir, Hans-Petter Fransrud,
Indriði Björnsson, Ekaterina Gagunashvili,
Helga Þorleifsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og systkini.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar