Morgunblaðið - 10.12.2006, Qupperneq 39

hugsað upphátt
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. DESEMBER 2006 39
Ég bað dætur mínar, ellefuog fimm ára, fyrirnokkru að skrifa draumasína og væntingar niðurá blað. Sú fimm ára
skrifar reyndar ekki mikið enn,
finnst hún ekkert hafa við bókstafi
að gera. Þannig að við sættumst á
að hún skyldi teikna allt það sem
hugur hennar stæði til.
Það stóð ekki á framleiðslunni.
Það ruddust frá henni teikningar
á alveg gríðarlegum hraða. Hún
teiknaði höll með mörgum her-
bergjum og rennibrautum úr öll-
um gluggum sem lágu beint út í
feiknastóra sundlaug. Í garðinum
voru apar og tígrisdýr og alls
kyns fuglar. Hún teiknaði sjálfa
sig á stóru sviði og sagðist ætla að
verða súperstjarna.
Sú eldri átti í meira basli með
þetta. Var fljót að segja að
draumar væru asnalegir, þvældi
allt fyrir sér með rökhugsun um
að þetta og hitt væri hreint ekki
mögulegt.
Í framhaldi af þessu fór ég að
velta því fyrir mér hvenær við
missum hæfileikann til að trúa á
það að okkur séu allir vegir færir.
Og hvað það er í sjálfu sér sorg-
legt. Því það er auðvitað í raun að
missa trúna á sjálfan sig að ein-
hverju leyti.
Eðlilega er ellefu ára barn
skynsamara og raunsærra en
fimm ára barn, það segir sig
sjálft, en mér fannst samt svolítið
leiðinlegt hvað sú eldri var tilbúin
að slá því föstu að lífið væri flókið,
fullt af hindrunum og eins og hún
orðaði það: Já, en ég á aldrei eftir
að geta þetta og hitt!
Ég ákvað að gera slíkt hið sama
og settist niður til að skrifa hvern-
ig ég vildi að framtíðin yrði,
hverju ég vildi breyta í eigin lífi
og hvað ég vildi sjá gerast. Það
var ekki vandkvæðalaust að gera
það og á mörkunum að ég gæti
sett nokkuð niður á blað án þess
að finnast það meira en lítið hjá-
kátlegt.
En hvers vegna skyldum við
ekki láta okkur dreyma? Hvers
vegna erum við sífellt að refsa og
afneita sjálfum okkur með einum
eða öðrum hætti. Við erum sjálf
manna fyrst til að drepa okkar
eigin hugmyndir og langanir í
fæðingu. Hvers konar masókismi
er það eiginlega?
Það sem þarf til að hugmynd fái
brautargengi er tiltrú þeirra sem
hugmyndina eiga. Hvernig stend-
ur á því að fólki tekst að hrinda
hinu ómögulega í framkvæmd?
Einhverju sem áður þótti óhugs-
andi!
Kunningi minn Guðni sem
kenndur er við Rope Yoga, sem er
speki sem ég þekki í sjálfu sér lít-
ið, spurði mig um daginn, þegar
við sátum og spjölluðum, hvaða
tilgang ég hefði á jörðinni. Ég
varð nú að viðurkenna að ég upp-
lifði algjört tilgangsleysi þegar ég
fékk þessa spurningu framan í
mig. Guðni sagði að svo væri nú
um flesta. Flestir lifi lífinu eins og
þeir séu slys. Ráfi um án mark-
miða og tilgangs. Frekar kostuleg
sýn á mannlega tilveru en ekki al-
veg galin. Kannski erum við flest
slys. Treystum lítt á eigið ágæti
því ekki viljum við vera kölluð
sjálfselsk sem er höfuðsynd.
Ég vann í leikhúsi frá því að ég
var unglingur og allt til ársins
2004. Í starfi mínu ólst ég upp við
það að byggja sjálfsmynd mína að
töluverðu leyti á áliti annarra.
Leikarastarfið gengur jú út á það.
Að sæta stöðugri gagnrýni leik-
stjóra meðan á vinnuferli stendur
og taka síðan við ánægju eða van-
þóknun áhorfenda og gagnrýn-
anda.
Það hefur tekið mig töluverðan
tíma að sætta mig við það að það
er enginn sem klappar fyrir mér á
kvöldin og reyndar var ég að
hugsa um að fjárfesta í klappvél á
tímabili til að hressa aðeins upp á
egóið. Mér fannst ég hreinlega
ekkert geta gert ein míns liðs. Ég
held ég ætti að taka mér fimm ára
dóttur mína til fyrirmyndar og
leyfa mér að dreyma og láta
drauma mína rætast.
Mér finnst reyndar að dag-
draumar ættu að vera á kennslu-
skrá allra skóla. Mannrækt þar
sem börnum er kennt að viðhalda
trúnni á sjálf sig og allar þær
stórkostlegu og óheftu hugmyndir
sem þau fá.
Fyrir þá sem eru trúaðir segir í
Biblíunni að Guð hafi skapað
manninn í sinni mynd. Nú ef Guð
skapaði heiminn þá hljótum við
eftir því að dæma öll að vera
skaparar heimsins. Og samkvæmt
því er ekki eftir neinu að bíða
heldur hefjast handa við sköp-
unarverkið.
Dagdraumar
Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir