Morgunblaðið - 13.12.2006, Síða 25

hreyfing
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. DESEMBER 2006 25
Að sigrast á sjálfum sér eralltaf stórkostleg tilfinn-ing. Og þessi tilfinningmargfaldast eftir því
sem þrautin er erfiðari. Að koma í
mark í sínu fyrsta maraþoni er til
dæmis æðislegt fyrir svona venju-
lega manneskju eins og mig, sem
hef alltaf verið léleg í íþróttum og
byrjaði ekki að hlaupa fyrr en árið
2000, en þá hljóp ég 200 metra og
sprakk,“ segir Bryndís Bald-
ursdóttir sem ætlar að verða fyrst
íslenskra kvenna til að taka þátt í
þrekrauninni miklu sem gengur
undir nafninu Ironman eða Járn-
karlinn og fer Evrópumeist-
aramótið fram næsta sumar.
„Þetta er keppni sem gengur
eingöngu út á þol. Fyrst þurfum
við að synda 3.800 metra í blaut-
búningi í opnu vatni, síðan hjólum
við 180 kílómetra og eftir það
hlaupum við heilt maraþon eða
42,2 kílómetra. Allt er þetta gert í
einni lotu, án þess að stoppa. Þetta
er gífurleg þolraun og það eitt að
komast í mark þykir bara nokkuð
gott. Þetta samsvarar því að synda
rúma þrjá kílómetra í sjónum fyrir
utan Vík í Mýrdal, hjóla svo þaðan
til Reykjavíkur og hlaupa að því
loknu til Keflavíkur.“
Kom skælandi í mark
„Ég heyrði fyrst af þessari
keppni fyrir tveimur árum og þá
hvarflaði ekki að mér að ég ætti
eftir að taka þátt í þessu, samt var
ég orðin maraþonhlaupari þá. Mér
fannst þessi keppni vera algjör bil-
un. En ég tók forskot á sæluna
núna í október með því að fara
ásamt manninum mínum í hálfan
Ironman í Arizona,“ segir Bryndís
sem var líka fyrst íslenskra
kvenna til að taka þátt í þeirri
keppni.
„Að klára þennan hálfa Ironman
var mikill sigur fyrir mig og ólýs-
anleg tilfinning. Þetta var svo yf-
irþyrmandi að ég kom skælandi í
mark. Ég ákvað að láta reyna á
hvað ég gæti og stútaði mér næst-
um í hjólreiðakaflanum með því að
hjóla þessa níutíu kílómetra hrað-
ar en ég hjólaði þrjátíu kílómetra
þegar ég vann Íslandsmeistaratitil
í tímatöku í hjólreiðum í sumar.
Ég var því alveg búin með mig
þegar ég kom í mark eftir hjól-
reiðarnar en ég gat samt hlaupið
hálft maraþon og fann að ég hefði
getað farið heilt maraþon. Þess
vegna er ég ákveðin í að fara í
heilan Ironman í sumar, ég veit að
ég get þetta,“ segir Bryndís og
bætir við að vissulega sé hvetjandi
að vera fyrsta íslenska konan til
þess, en konur eru í miklum
minnihluta í þessari keppni. „Í
fyrra voru um tvö hundruð konur
af tvö þúsund keppendum í Evr-
ópukeppninni.“
Líkaminn ekki gerður
fyrir kyrrsetu
Bryndís segir að aðalmálið sé að
komast í gegnum æfingarnar fyrir
svona keppni, sem eru auðvitað
þrotlausar.
„Þegar æfingar standa sem
hæst þá æfi ég þrisvar í viku
hverja grein. Syndi fjóra kílómetra
á mánudegi, hleyp í þrjá klukku-
tíma á fimmtudegi og hjóla í sex
klukkutíma á sunnudegi með tutt-
ugu og fimm mínútna hlaupi á eft-
ir. Svo þarf ég líka að æfa mig
heilmikið í því að borða á ferð, því
að meðan á keppni stendur er ekki
stoppað til að borða, heldur matast
á ferð, hvort sem maður er á hjóli
eða hlaupandi.“
En er ekki óhollt að ganga
svona fram af sér eins og aug-
ljóslega er gert í svona keppni?
„Ég get alveg tekið undir það að
svona ofurkeppnir eru óhollar, því
vissulega gengur maður eins nærri
sjálfum sér og maður kemst. En á
móti kemur að æfingarnar og und-
irbúningurinn fyrir svona keppni
er eitt það hollasta sem við getum
gert, það er að segja að stunda
mikla og reglulega hreyfingu.
Mannslíkaminn er ekki gerður fyr-
ir það að sitja við skrifborð allan
daginn.“
Eins og að synda í fiskitorfu
Bryndís segir að vissulega fari
mikið af frítíma hennar í æfingar.
„Ég eyði ekki miklum tíma í að
þrífa heima hjá mér og það vill svo
vel til að við hjónin höfum sameig-
inlegt áhugamál sem er hvíld og
þess vegna er annað okkar aldrei í
fýlu yfir því að hitt sé ekki að
sinna heimilisstörfum. Svo er auð-
vitað fullur skilningur milli okkar
um það að mikill tími fari í æfing-
ar, því við ætlum bæði að taka
þátt í Ironman í sumar.“
Bryndís segir það hafa verið
mjög sérstaka reynslu að taka þátt
í hálfu Ironman-keppninni í haust.
„Mér fannst sundið til dæmis al-
gjör geggjun, þetta var eins og að
synda í fiskitorfu, því keppend-
urnir voru svo margir. Vatnið var
mjög gruggugt og ég sá ekki
hendurnar á mér sem varð til þess
að ég lenti kannski allt í einu uppi
á bakinu á næsta keppanda fyrir
framan mig.“
Bryndís fór hálfan Ironman á
sex klukkustundum og þrettán
mínútum og stefnir að því að taka
heilan Ironman á þrettán klukku-
tímum.
„Þetta snýst ekki bara um sjálfa
mig, þetta snýst líka um að vera
öðru fólki hvatning, einmitt þeim
sem eru bara venjulegar mann-
eskjur eins og ég og ekki með ein-
hvern íþróttabakgrunn. Ég er bara
gamall sukkari sem aldrei gat
neitt í íþróttum og byrjaði ekki að
hreyfa mig fyrr en á fertugsaldri.
Fyrst ég get þetta, þá getur þetta
hver sem er. Þetta snýst um hvað
maður vill.“
khk@mbl.is
Bryndís er járnkarl í kvenmannslíki
Morgunblaðið/Sverrir
Sundæfing Bryndís skellir á sig sundgleraugunum og býr sig undir að
synda fjóra kílómetra. Keppni í Ironman gengur eingöngu út á þol.
Til í slaginn Bryndís á hjólaæfingu úti í Arizona skömmu fyrir keppni í
hálfum Ironman. Hún segir þann hálfa hafa verið mikinn sigur fyrir sig.
Hún var alltaf léleg í
íþróttum og fór ekki að
hreyfa sig markvisst fyrr
en á fertugsaldri. Kristín
Heiða Kristinsdóttir hitti
járnkvendi sem ætlar að
taka þátt í Ironman-
keppninni fyrst íslenskra
kvenna.
www.blog.central.is/bibbasvala