Morgunblaðið - 16.12.2006, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurSvavar Böðv-
arsson fæddist á
Ljósafossi í Gríms-
nesi 11. nóvember
1952. Hann lést á
Kaiser Oakland
Hospital í Kali-
forníu 29. nóvem-
ber síðastliðinn.
Guðmundur er son-
ur Böðvars Stef-
ánssonar, skóla-
stjóra á Ljósafossi,
f. 2. janúar 1924 og
konu hans Svövu
Eyvindardóttur húsfreyju og
skólaráðskonu, f. 20. apríl 1928,
d. 8. júlí 1994. Bræður Guð-
mundar eru Stefán Magnús
kennari á Selfossi, f. 14. desem-
ber 1949, og Reynir Eyvindur
verkfræðingur við Uppsalahá-
skóla, f. 2. desember 1950.
Guðmundur kvæntist árið 1976
Mary Alice Gibson, f. í Norður-
Karólínu 5. janúar 1952, dóttur
Berkeley-háskóla í Kaliforníu og
tók þar doktorsgráðu í jarðvís-
indum árið 1981. Starfaði að
rannsóknum við Lawrens Berke-
ley Laboratory frá 1980 til
dauðadags. Jafnframt vann hann
að ýmsum verkefnum á sviði
jarðhitarannsókna m.a. á Íslandi.
Frá 2001 var hann yfirmaður
jarðvísindadeildar L.B.L. Eftir
Guðmund liggur fjöldi fræðirit-
gerða á íslensku og ensku, oft í
samvinnu við samstarfsmenn
hans á Íslandi og í Bandaríkj-
unum og var hann meðal annars
einn fremsti ráðgjafi banda-
rískra stjórnvalda varðandi
geymslu á geislavirkum úrgangi.
Guðmundur var mjög virkur
íþróttamaður alla ævi og stund-
aði körfubolta, knattspyrnu og
blak á Íslandi og í Bandaríkj-
unum.
Minningarathöfn var haldin í
Epworth United Methodist
kirkju í Berkeley þriðjudaginn 5.
desember að viðstöddu fjöl-
menni.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Aska
hans verður lögð í kirkjugarðinn
á Stóru-Borg, þar sem móðir
hans er jarðsett.
Roberts, f. 21. mars
1927 og Lucy Gib-
son, f. 11. nóvember
1925, d. 7. apríl
2003. Sonur þeirra
Guðmundar og
Mary er Róbert
Daníel, f. 20. desem-
ber 1977. Guð-
mundur og Mary
Alice skildu. Sonur
Guðmundar og Xi-
aomei Ma, f. 24.
febrúar 1967 er
Erik Ma, f. 21. maí
1999.
Guðmundur varð stúdent frá
Menntaskólanum að Laugarvatni
vorið 1972. Hann lauk BS-prófi í
eðlisfræði og stærðfræði við
Catawba College 1974 og verk-
fræðinámi við Ríkisháskólann í
Norður-Karólínu árið 1976.
Vann síðan hjá Rannsóknar-
stofnun byggingariðnaðarins á
Keldum um eins árs skeið, en fór
síðan til framhaldsnáms við
Við svo mjög sviplegt andlát
mágs míns koma upp í hugann ótal
minningar. Kynni okkar hófust
1977 þegar við Stefán fórum að
draga okkur saman. Þá bjó Guð-
mundur, eða Kúti eins og hann var
kallaður innan fjölskyldunnar, hér
á Íslandi ásamt Mary þáverandi
eiginkonu sinni og áttu þau von á
barni og var mér tekið eins og
góðum vini. Strax þarna við fyrstu
kynni fannst mér eins og ég hefði
eignast nýjan bróður, mikinn og
góðan vin.
Þetta var að haustlagi og fluttu
þau skömmu síðar út til Banda-
ríkjanna og fór hann í frekara nám
þar. Í desember það sama ár
fæddist Daniel. Við Mary urðum
mjög góðar vinkonur á þessum
tíma og hefur sá vinskapur haldist
alla tíð síðan, fyrst með bréfa-
skriftum en síðar með nútíma
tækninni, tölvupósti, auk þess sem
Mary hefur komið hingað nokkr-
um sinnum eftir að þau skildu. Við
Stefán heimsóttum þau Mary árið
1980 til Albany í Kaliforníu og vor-
um þar í 3 vikur. Þetta var
ógleymanlegur tími. Ferðuðumst
við heilmikið, bæði með þeim og
einnig á okkar eigin vegum. Þarna
úti hittust þeir bræður Reynir,
Guðmundur og Stefán allir saman
í fyrsta skipti í 8 ár. Urðu heldur
betur fagnaðarfundir.
Kúti var alla tíð mikill keppn-
ismaður og sást það vel þarna úti
þegar við fórum öll í skemmtiferð
út í skóg og fengum okkur að
borða. Þá var efnt til keppni, sem
fólst í því að fimm tegundum af
bjór var hellt í glös og áttu þeir
bræðurnir að segja til um hvaða
bjórtegund væri í hvaða glasi.
Þetta var hin besta skemmtum og
fóru leikar þannig að Reynir vann
og var með allar tegundirnar á
hreinu, Kúti vissi 2 eða 3 tegundir
en Stefán ekki neina tegund. Kúti
vildi nú ekki una þessum úrslitum
og hellti einni tegund, sem hann
valdi sjálfur, í eitt glasið og vildi
láta Reyni finna út hvaða tegund
það væri. Reynir gat það, svo Kúti
varð að viðurkenna sig sigraðan.
Þessa keppni endurtók ég þegar
Kúti kom hingað til lands 2002 til
að halda upp á fimmtugsafmælið
sitt. Leikar fóru á sömu leið,
Reynir vann, Kúti í öðru sæti og
Stefán í því þriðja. Höfðu allir
gaman af þessu, menn héldu sínum
sætum og allt í besta bróðerni.
Kúti kom oft hingað heim og var
þá slegið upp veislu honum til
heiðurs og alltaf voru hafðar Ora
grænar baunir með matnum, því
honum fannst þær ómissandi og
tók hann alltaf með sér nokkrar
dósir þegar hann fór til baka.
Einnig er mér minnisstætt eitt-
hvert skiptið sem þau komu hing-
að öll þrjú og við leigðum okkur
sumarhús upp í Húsafelli. Við
borðuðum góðan mat og svo var
farið að spila bridge. Mary hafði
aldrei spilað það spil áður en ég
kunni eitthvað smávegis. Þeir
bræður höfðu lært að spila uppi á
Ljósafossi þar sem mikið var spil-
að. Við Stefán byrjuðum að spila
saman og Kúti og Mary voru sam-
an. Ekki hafði Kúti alveg nógu
mikla þolinmæði að leiðbeina
Mary, því hann var að spila til að
vinna spilið. Þannig að við skipt-
um. Ég spilaði við Kúta og Mary
við Stefán. Gekk þetta vel en úrslit
man ég ekki.
Þegar hann varð fimmtugur hélt
hann mikla veislu í Reykjavík og
bauð fjölskyldunni, gömlum skóla-
systkinum, vinnufélögum og fleira
fólki. Þetta var skemmtileg stund
og er þessi stund nú dýrmæt fyrir
alla því þó hann væri að koma til
landsins þá gafst ekki alltaf tími til
að hafa samband við gamla félaga,
fyrir utan nánustu fjölskyldu.
Sumarið 2004 var haldin mikil
afmælisveisla hér. Við Böðvar
tengdapabbi eigum bæði sama af-
mælisdag og áttum merkisafmæli.
Kom Kúti þá til landsins með Erik
son sinn sem við sáum þá í fyrsta
skiptið, en hann er 7 ára núna.
Einnig kom Mary fyrrverandi eig-
inkona hans og Travis hennar
maður ásamt tveimur börnum og
Daniel sonur þeirra Mary. Þetta
var allt í sátt og samlyndi þótt þau
væru skilin. Þá áttum við góðar
stundir og sáum við þá hvað Erik
var mikill gleðigjafi fyrir föður
sinn.
Í júní 2005 fórum við Stefán
með Samkór Selfoss í söngferðalag
til vesturstrandar Bandaríkjanna.
Þegar því ferðalagi lauk urðum við
eftir í um vikutíma og gistum hjá
Kúta, í húsi sem hann hafði keypt
sér, í miðjum Berkeleyhæðum.
Þetta var stórt og mikið hús og
var staðsett hátt uppi.
Hann náði í okkur á hótelið í
San Francisco og keyrði okkur
heim til sín með farangurinn og
síðan niður í bæ, þar sem við ætl-
uðum að hitta Daniel, en hann var
sjálfur að fara á fund. Hann teikn-
aði upp fyrir okkur þá leið sem við
áttum að ganga heim.
Þessi ganga heim til hans var
einhver sú erfiðasta sem ég hef
gengið, allt upp í mót og sumar
brekkurnar næstum lóðréttar.
Þegar ég sagði þetta við hann
fannst honum þetta ekki mikið.
Hann gengi þetta oft í viku og
stundum fyrst niður í bæ og svo í
vinnuna sem var efst uppi á þessu
bratta fjalli eins og ég vil meina að
það hafi verið. Gangan niður í bæ
var líka svolítið erfið, því þá þurft-
um við að spyrna við fótum. Ég
sagði að ég myndi ekki ganga
þetta aftur svo eftir þetta lánaði
hann okkur bílinn sinn! Hann var í
mjög góðu formi og stundaði
íþróttir og göngur. Og hann notaði
tímann vel í þessum göngum, því
þá var hann að hugsa um vinnuna
sem var mjög krefjandi.
Hann fór með okkur á vinnu-
staðinn sinn og þá sá maður
hversu vel liðinn og dáður og góð-
ur yfirmaður hann var. Hann var
hress, glaður, gerði að gamni sínu
við starfsfólkið og gaf því klapp á
öxlina og hrósaði en einnig hefur
hann líka verið kröfuharður á sitt
fólk og ætlast til þess að það ynni
sína vinnu vel og samviskusam-
lega, því þannig var hann sjálfur.
Hann gat líka verið mjög skemmti-
lega stríðinn, þannig að allir höfðu
gaman af.
Fyrir nokkrum árum flutti Mary
á sínar æskuslóðir í Norður-Karól-
ínu ásamt Travis manninum sínum
og tvíburunum þeirra en Daniel
varð eftir í Kaliforníu þar til um
síðustu áramót, að hann og sam-
býliskonan hans, Brie, fluttu líka
til Norður-Karólínu þar sem þau
fóru að vinna.
Það hlýtur að hafa verið erfitt
fyrir Kúta, en hann hafði Erik,
litla gullmolann sinn, sem hann
var mikið með.
Þessir dagar núna hafa verið
mjög erfiðir, en hlýhugur og vin-
átta allra hefur gefið okkur styrk
og við höfum fundið að við stönd-
um ekki ein. Við höfum fengið ótal
símtöl, hlý orð og einnig kveðjur
frá vinnustaðnum hans og þökkum
við fjölskyldan af alhug fyrir það.
Það er ómetanlegt.
Blessuð sé minningin um elsku-
legan mág og góðan vin.
Anna Björg Þorláksdóttir.
Sem lítil stelpa átti ég því láni
að fagna að vera alin upp á Ljósa-
fossi í Grímsnesi, í fallegri sveit og
innan um gott fólk.
Foreldrar mínir bjuggu í Barna-
skólanum á Ljósafossi og á hæð-
inni fyrir ofan bjuggu skólastjóra-
hjónin Böðvar og Svava og synir
þeirra þrír, Maggi, Reynir og
Kúti.
Ekki einungis eru þau Böðvar
og mamma systkinabörn í báðar
ættir, heldur hefur verið einstök
vinátta með fjölskyldunum alla tíð.
Bræðurnir ,,uppi“ voru því svo-
lítið eins og stóru bræður mínir og
á ég einungis ljúfar og góðar
minningar frá þessum tíma.
Það var mikið reiðarslag að fá
þær fréttir að Kúti væri látinn,
langt um aldur fram, 54 ára gam-
all.
Guðmundur Svavar Böðvarsson
hét hann fullu nafni, en aldrei ann-
að en Kúti í mínum huga.
Hann ólst upp við þessar að-
stæður sem ég lýsti hér að ofan,
hjá góðu og skemmtilegu fólki,
enda erfði hann allt það besta frá
foreldrum sínu, var skarpgreindur,
skemmtilegur og glæsilegur mað-
ur og mikill íþróttagarpur.
Mínar fyrstu bernskuminningar
eru þegar ég fylgdist með þeim
bræðrum í íþróttasasalnum í
Ljósafossskóla, þar sem heldur
betur var tekist á og þar kom
snemma í ljós það mikla keppn-
isskap sem Kúti hafði og nýttist
það honum örugglega æ síðan í
leik og starfi.
Mér er mjög minnisstæð ferð
sem við systurnar ég og Ýr, feng-
um að fara með Kúta árið 1971.
Foreldrar mínir bjuggu þá í
Malmö í Svíþjóð og komu þau
Svava, Böðvar og Kúti í heimsókn.
Kúti fékk þá það ábyrgðarfulla
hlutverk að fara með okkur systur,
Ýr þá 16 og mig12 ára með ferj-
unni til Kaupmannahafnar. Þaðan
lá leiðin í Tívolí í Dyrehavsbakken.
Þetta var ógleymanlegur dagur
fyrir 12 ára stelpuskott og var
stóri frændi traustur og passaði
vel upp á okkur systur.
Eftir frábæran námsárangur í
Menntaskólanum að Laugarvatni
bauðst Kúta að fara til Bandaríkj-
anna í nám og þar ílengdist hann
síðan og veit ég að hann var virtur
og vinsæll meðal þess fólk sem
hann kynntist og starfaði með.
Þar eignaðist hann tvo syni, sem
sjá nú á eftir föður sínum og er
missir þeirra mikill.
Kúti hélt tryggð við fjölskyldu
sína og vini á Íslandi, þrátt fyrir
langa fjarveru ytra, fyrir 4 árum
hélt hann upp á 50 ára afmæli sitt
hér heima, þar sem við, sem hann
þekktum, áttum með honum frá-
bæra kvöldstund.
Nú verða samverustundirnar
ekki fleiri í bili, en minningin um
góðan frænda lifir.
Elsku Böðvar og fjölskyldan öll,
innilegar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Anna Guðmundsdóttir.
Alltaf hlakkaði ég til þegar von
var á Kúta frænda í heimsókn.
Hann var svo skemmtilegur. Samt
komst ég aldrei í gönguferð með
honum því þær voru bæði langar
og svo gekk hann svo hratt. Það
sem mér fannst alltaf mjög
skemmtilegt var þegar hann kom
heim til Íslands eftir mikla fjar-
veru en svo fór hann alltaf aftur.
Ég á samt örugglega aldrei eftir
að gleyma 50 ára afmælinu hans
þar sem ég hjálpaði smá við að
undirbúa veisluna. En alltaf tók ég
eftir hvað hann var glaður og var
aldrei langt í húmorinn.
Þinn frændi
Svavar Ingi.
Það er með sárum söknuði sem
við kveðjum Guðmund Böðvarsson,
bekkjarfélaga okkar í Menntaskól-
anum að Laugarvatni 1968–72, og
margar minningar um lífið hrann-
ast upp. Guðmundur var á margan
hátt einstakur maður. Hann var
mjög góður námsmaður og naut
þar bæði gáfnafars en ekki síður
mikillar eljusemi í námi. Alla æv-
ina hafði hann gaman af íþróttum
og stundaði margar greinar af
miklu kappi, svo sem knattspyrnu,
körfuknattleik, blak, tennis og síð-
ustu árin strandblak. Hann lék
m.a. með landsliði Íslands bæði í
körfuknattleik og blaki. Það er
kaldhæðni örlaganna að Guðmund-
ur, ímynd hreysti og atorku, skuli
falla frá svo langt um aldur fram
og er fráfall hans okkur bekkjar-
félögunum mikið harmsefni.
Æskuár Guðmundar á Ljósa-
fossi voru mjög hamingjurík í
faðmi mjög samheldinnar og ást-
ríkrar fjölskyldu. Lát móður hans
var mikið áfall fyrir hann og var
það honum áreiðanlega erfið raun
að vera búsettur í Kaliforníu svo
fjarri heimahögunum þegar móðir
hans stríddi við erfiðan sjúkdóm.
Minningarnar um Guðmund eru
margar tengdar eldmóði hans við
íþróttaiðkun en hann hafði mikið
keppnisskap og gerði miklar kröf-
ur bæði til sjálfs sín og liðsfélag-
anna. Á Laugarvatni var mjög eft-
irsótt að leika körfubolta og spila
blak í gamla íþróttahúsinu en
ásóknin í að komast í salinn var
mikil svo að færri komust að en
vildu. Á vorin og haustin var það
fótboltinn og er það minnisstætt
að Guðmundur var ekki ánægður
fyrsta haustið okkar í skólanum
þegar bekkurinn tapaði 17:0 fyrir
4. bekk, enda átti hann ekki slík-
um úrslitum að venjast þar sem
hann var þátttakandi. Frammi-
staðan átti eftir að batna með auk-
inni reynslu og þegar Guðmundur
var búinn að hvetja okkur hin til
dáða.
Í busavígslunni sama haust
tókst Guðmundi lengst allra að
verjast því að eldri bekkingar
færðu hann út í Laugarvatn til
vígslu inn í skólann. Svo hart var
barist að engu líkara var en að það
væri þess virði að berjast til síð-
asta blóðdropa til að þurfa ekki að
hlýða á latneskar kennisetningar
og vera ausinn vatni úr skólabjöll-
unni, en í því var og er innvígsla
nýnema fólgin. Árin á Laugarvatni
voru okkur að flestu leyti mjög
ánægjuleg og náin sambúð á
heimavist skólans myndaði í mörg-
um tilfellum svo nána vináttu milli
okkar bekkjarfélaganna að sam-
skiptin urðu eins og milli frænd-
systkina. Sú vinátta er enn mjög
traust þó að oft líði talsvert langur
tími milli endurfunda, enda búum
við um allt land og jafnvel erlend-
is. Það er okkur dýrmæt minning
þegar Guðmundur lagði leið sína
hingað til lands og bauð okkur í
veglegt fimmtugsafmæli. Guð-
mundur er fjórði bekkjarfélaginn
sem deyr langt fyrir aldur fram og
eru því stór skörð höggvin í lítinn
hóp en við vorum einungis 24 sem
útskrifuðumst vorið 1972.
Elsku Böðvar, Reynir, Stefán,
Mary, Daníel, Erik og fjölskyldur,
megi sterkt samband ykkar á milli
styrkja ykkur við þann mikla missi
sem andlát Guðmundar er.
Bekkjarfélagar á
Laugarvatni.
Við skulum láta hugann reika
um fjörtíu og fimm ár aftur í tím-
ann og fylgjast með þegar lítill
kútur finnur skeifu í moldargötu
er hann trítlar á eftir búsmala í
sveit sinni. Drengurinn tekur upp
skeifuna og segir stundarhátt. „Nú
vantar mig ekkert annað en þrjár
skeifur í viðbót og hest.“ Þessi orð
sagði Guðmundur Svavar, þá korn-
ungur. Höfum við æskuvinir hans
jafnan kímt út í annað er þau hafa
verið rifjuð upp.
En nú er Guðmundur Svavar
frændi minn allur, skyndilega og
langt fyrir aldur fram. Því verður
mér stirt um stef er ég reyni að
koma hugsunum mínum í orð.
Vinátta okkar frændanna, mín
og Guðmundar ásamt bræðra
hans, var slík sem værum við hinir
samrýmdustu bræður. Var hún til
komin vegna vinsamlegs nágrennis
fjölskyldna okkar og náins skyld-
leika okkar strákanna. Treysti ég
frændunum fyrir þyngstu áhyggj-
um mínum. En stundum var leitað
til Svövu móður þeirra ef lausnin
var vandfundin sem leysti þá úr
vandanum af festu en einnig hlýju,
þannig að tilefnið gleymdist brátt
og ég skokkaði sporléttur heim á
leið.
Guðmundur hlaut í vöggugjöf
marga af helstu mannkostum for-
eldra sinna, þeirra Böðvars og
Svövu. Hann var afburða náms-
maður, hafði yndi af leikum og var
hvers manns hugljúfi, frjór í hugs-
un og rökfastur, kappsamur og
uppörvandi, glaðlyndur og spaug-
samur, greiðvikinn og verklaginn.
Hellti hann sér jafnan af fullum
krafti í aðkallandi verkefni og
valdi þá oft fáfarnari leið að úr-
lausn þess, mætti hún verða til að
auka þekkingu hans eða vekti
spurningar sem hvatt gætu til
uppbyggjandi umræðu og frekari
athafna. Ævinlega var hann at-
kvæðamikill í þeirri íþróttagrein
sem hann tók þátt í hverju sinni
enda var hann jafnan sjálfskipaður
fyrirliði í keppnisliðum sínum.
Lífshlaup Guðmundar var sem
þátttaka í knattspyrnumóti. Hann
hóf leikina af eldmóði og sigur-
vissu enda reyndust honum flestir
þeirra auðunnir, en gengju leik-
kerfin ekki upp þannig að marka-
tölur væru óhagstæðar, þá tók
hann leikhlé og stappaði stálinu í
leikmennina með fáum en velvöld-
um orðum er nægðu liðinu síðan til
sigurs.
Guðmundur Svavar
Böðvarsson