Morgunblaðið - 17.12.2006, Side 43

þjóðlífsþankar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 2006 43
Um daginn þurfti ég að útvegasmið og pípulagningamann-
.Ég hafði smið í vinnu fyrir nokkr-
um árum og ákvað að leita fyrst til
hans. Ég tók símaskrána og leitaði
uppi nafn hans. Við skulum kalla
hann Jón Jónsson. Margir slíkir
voru í skránni og loks fann ég smið
á slóðum þar sem mig minnti að
smiðurinn kunningi minn hefði bú-
ið. Ég hringdi og það svaraði hæg-
lætisleg karlmannsrödd í símann.
Ég kynnti mig og spurði hvort hann
myndi eftir mér, hann hefði lagfært
fyrir mig íbúð fyrir nokkrum árum.
Ekki gat hann komið mér fyrir sig
en sagði í afsakandi tón að hann
hefði nú haft svo marga viðskipta-
vini um dagana. Ég reyndi að lýsa
bæði mér og íbúðinni fyrir honum
en allt kom fyrir ekki. Þá minnti ég
hann á að hann hefði líka unnið fyr-
ir dóttur mína, hvort hann myndi
ekki eftir henni? Nei, hann gat
ómögulega rekið minni til okkar
mæðgna. Þá nefndi ég til sögunnar
arkitektinn sem hafði teiknað upp
endurbæturnar á íbúðinni sem
hann hafði lagað fyrir mig. Þá kom
annað hljóð í strokkinn – hann
mundi vel eftir arkitektinum, ágæt-
ur maður það.
Nú fannst mér vænkast hagur
minn svo ég spurði hvernig staðan
væri hjá honum núna.
„Bara prýðileg,“ svaraði smiður-
inn að bragði.
Það glaðnaði yfir mér.
„Þú værir kannski viss með að
taka að þér verk fyrir mér nákom-
inn aðila?“ sagði ég.
„Æ, það held ég ekki, ég er bara
alveg hættur,“ svaraði smiðurinn.
Hættur! Nú var ég hissa. Mér
hafði sýnst maðurinn mjög hress og
á góðum aldri.
„Það er ótrúlegt að þú sért hætt-
ur,“ sagði ég.
„Ja, svona er það. Ég tek varla að
mér fleiri verk, ég er nú kominn
langt á níunda tuginn,“ svaraði
smiðurinn hæglætislega.
Ég hafði greinilega farið manna-
villt. Rétta nafnið var tveimur lín-
um neðar í símaskránni. En sá
smiður hefði rétt eins getað verið
hættur líka, hann kvað alls enga
möguleika á að hann gæti tekið að
sér smíðaverk nú fyrir jólin.
„Ég er svo hart keyrður að ég fæ
varla svefnfrið,“ sagði hann en lof-
aði að hugsa til mín eftir áramótin.
Þá sneri ég mér að því að ræða
við pípulagningamanninn. Hann
hefur löngum reynst mér vel og ég
gerði mér vonir um að geta fengið
hann á staðinn. En þrátt fyrir þessi
góðu kynni kvaðst hann algerlega
upptekinn.
„Hann verður líklega kominn á
eftirlaun þegar röðin kemur að
mér,“ hugsaði ég með mér. Svona
fór um sjóferð þá. Ég fékk hvorki
smið né pípulagningamann hvernig
sem ég reyndi – slíkar eru annir
iðnaðarmanna á aðventunni.
Víst veit ég að fólk vill hafa fínt
hjá sér á jólunum, – en fyrr má nú
gagn gera. Þá er ekki um annað að
gera en þraukað þar til smiðurinn
getur komið þótt kuldinn smjúgi
um gisinn glugga – og hvað rörið
sprungna áhrærir þá er það nú
margvafið meðsterku límbandi og
vona ég að með hæversklegri notk-
un geti það lafað þar til pípulagn-
ingamaðurinn minn góði kemur
mér inn í röðina hjá sér. En til vara
hef ég keypt nokkrar tegundir af
límbandi og eyði líklega jólunum í
að fylgjast með rörinu svo það
bresti ekki með tilheyrandi flóði.
Mín skoðun er sú að það þurfi að
hvetja fólk til að læra iðngreinar á
borð við trésmíði og pípulagnir, það
verður ólíft í þessu landi ef öll slík
verkmenntun leggst að mestu af
eins og nú horfir. Raunar heyrði ég
um daginn að sérstök nefnd legði til
miklar breytingar sem gætu skilað
okkur fleiri iðnaðarmönnum. Við
Íslendingar þurfum að eiga góða
iðnaðarmenn og sýna þeim virð-
ingu, verkmennt er undirstaða sið-
menningar, það má sjá á öllum þeim
fornu byggingum sem við gerum
okkur ferðir út í lönd til að skoða.
Það dugir ekki að við sitjum öll og
lærum fög á borð við frönsku, heim-
speki, listasögu og félagsfræði. Það
er eins og slík kunnátta verði létt í
vasa þegar næðir um mann við
gisna glugga, vatn flæðir úr
sprungnum leiðslum og hitaveitan á
ekki lengur aðgang að köldum ofn-
um.
Eru iðnaðarmenn deyjandi stétt?
Gisnir gluggar og kaldir ofnar
Guðrún Guðlaugsdóttir
gudrung@mbl.is
Fréttir
í tölvupósti
Fáðu
sms-fréttir
í símann
þinn af
mbl.is