Morgunblaðið - 18.12.2006, Page 32

32 MÁNUDAGUR 18. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ástmar ÖrnArnarson húsa-
smíðameistari fædd-
ist í Reykjavík 29.
október 1957. Hann
lést á líknardeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss 9.
desember síðastlið-
inn. Móðir hans er
Sólbjört Gestsdóttir,
f. 11.2. 1934, gift
Svavari Fanndal
Torfasyni, f. 25.9.
1933. Foreldrar
hennar voru Jak-
obína Jakobsdóttir, f. 5.3. 1902, d.
24.9. 1987, og Gestur Sólbjartsson,
f. 6.6. 1901, d. 13.4. 1991. Faðir Ást-
mars var Sigurður Örn Ingólfsson,
f. 7.7. 1935, d. 16.3. 2001, foreldrar
hans eru Rósa B. Blöndals, f. 20.7.
1913, og séra Ingólfur Ástmarsson,
f. 3.10. 1911, d. 3.6. 1994. Systkini
Ástmars eru Ingólfur, f. 1956, og
Jóhanna Rósa, f. 1962. Hálfsystkini
Ástmars eru Gestur Már, f. 1950,
íusdóttur, f. 8.3. 1937. Foreldar
hans voru Guðmundur Guðmunds-
son, f. 29.6. 1898, d. 20.6. 1973, og
Kristín Kristjánsdóttir, f. 20.6.
1904, d. 23.8. 1986.
Börn Ástmars og Guðrúnar eru
Álfheiður, f. 7.3. 1985, d. 5.11. 1997,
og Björn, nemandi í bygging-
arverkfræði við Háskóla Íslands, f.
20.1. 1987. Sonur Ástmars er Ing-
ólfur, f. 5.3. 1980.
Ástmar ólst upp í Reykjavík og
síðan í Grímsnesi. Hann lauk
sveinsprófi í húsasmíði frá Iðnskól-
anum í Reykjavík árið 1979 og
hlaut meistararéttindi í húsasmíði
árið 1984. Hann starfaði sem húsa-
smiður og byggingarverktaki alla
tíð, mest á höfuðborgarsvæðinu.
Ástmar og fjölskylda hans bjuggu í
Reykjavík, að undanskildum fimm
árum í Mosfellsbæ. Hann var hesta-
maður frá unga aldri og starfaði
með hestamannafélaginu Fáki.
Hann var mjög virkur í félagsstarfi,
m.a. í Oddfellowstúkunni Baldri,
meistarafélagi húsasmiða, Stang-
veiðifélagi Reykjavíkur og víðar.
Útför Ástmars verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Leó, f. 1968, Guðrún
Vaka, f. 1973, Valur,
f. 1973, Þórunn Jó-
hanna, f. 1975, Ragn-
heiður Katrín, f. 1977,
Ingibjörg Rós, f. 1979,
Elín Sólveig, f. 1985,
og Samúel, f. 1992.
Stjúpsystir Hólm-
fríður Svavarsdóttir,
f. 1961.
Ástmar kvæntist
14.8. 1982 Guðrúnu
Björgu Sigurbjörns-
dóttur, hjúkr-
unarfræðingi og ljós-
móður, nú aðstoðarmanni
hjúkrunarforstjóra á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi, f. 24.3. 1958.
Móðir hennar er Björg Lilja Guð-
jónsdóttir, f. 11.1. 1935, foreldrar
hennar voru Guðjón Gíslason, f.
15.6. 1902, d. 24.7. 1983, og Guðrún
Þorsteinsdóttir, f. 1.6. 1901, d. 12.3.
1981. Faðir Guðrúnar er Sig-
urbjörn Guðmundsson, f. 2.3. 1933,
kvæntur Hönnu Sigríði Anton-
Kveðja frá ömmu.
Glaður varst þú sem genginn ert,
gekkst þú öruggur sporið hvert.
Hugrakkur ef í hættu varst
huldir þú öðrum sorg er barst.
Liðin er sérhver lífsins þraut
líf þitt horfið á aðra braut.
Jesús í faðm þér færir nú
fagra barnið er misstir þú.
Nú munt þú halda heilög jól
og hún með þér við náðar stól,
þín lengi syrgða dóttir dýr.
Drottinn er sorg, í fögnuð snýr.
Ástvinir sárt þig syrgja nú
svölun veitir þó Kristin trú,
loforðið hans um lífsins höll
í ljósinu þar við mætumst öll.
Okkur lokast þín augu blá,
inn í guðs ríki er færð’að sjá.
Augun þín munum áfram hér.
Ástríkar kveðjur fylgja þér.
Rósa B. Blöndals.
Minn kæri bróðir, Ástmar Örn
Arnarson, hefur yfirgefið þessa til-
veru aðeins 49 ára gamall. Hann átti
eftir að gera svo margt og vann mest
alla ævina mikla erfiðisvinnu. Hann
naut virðingar meðal starfsfélaganna
enda afburða góður smiður og verk-
stjóri og lagði mikinn metnað í allt
sem hann gerði. Þessu kynntist ég vel
síðustu tæpu tvö árin er ég aðstoðaði
hann við bókhald, en hann rak bygg-
ingafyrirtæki.
Fyrstu skrefin okkar saman voru á
Leifsgötu 16, en þar bjuggum við í
kjallaranum en föðurafi og amma á
efstu hæðinni. Það var alltaf fjör í
kringum prakkarann hann bróður
minn sem var mikill mömmustrákur.
Stóri bróðir passaði vel upp á mig og
má segja að því hlutverki sinnti hann
alla ævi. Það er notaleg tilfinning að
eiga bróður sem alltaf er hægt að leita
til. Bræður mínir voru mjög nánir
enda stutt á milli þeirra.
Mamma og pabbi skildu árið 1968
og þá tók við erfitt tímabil í ævi okkar
allra. Afi og amma voru þá styrkar
stoðir í lífi okkar systkinanna. Mamma
giftist Svavari nokkrum árum síðar og
hefur hann og hans fjölskylda reynst
okkur vel. Ástmar var örugglega lista-
maður að upplagi en það má sjá á
handbragði hans sem smiðar og áhuga
á listaverkum. Hann átti marga vini og
hefur alltaf verið mjög félagslyndur.
Ég dáðist alltaf að þessum fríða og
skemmtilega bróður mínum. Hann var
óspar á ráðleggingar og lét mig hik-
laust heyra það ef hann var ekki sáttur
við það sem ég var að gera.
Á unglingsárunum var gott að eiga
Ástmar að en hann var þá að nema
húsasmíði. Á þessum tíma bjuggum
við í Garðabæ. Fyrsti bíllinn var
Volkswagen-bjalla sem hann skreytti
með því að líma blóm á hann. Meðan
hann var að bíða eftir bílprófinu,
stalst hann til að keyra bílinn út göt-
una. Hann hafði lagt fyrir til að eiga
fyrir bílnum og var öllum stundum að
dytta að honum og gera hann fínan
áður en 17 ára afmælið rann upp. Þá
var gott að geta leitað til rafvélavirkj-
ans Svavars sem leiðbeindi honum.
Þetta voru spennandi tímar og fram-
tíðin blasti við okkur. Ástmar eign-
aðist marga flotta bíla um ævina og
hafði gaman af því. Hestamaður var
hann mikill og á óskalista fyrir ferm-
ingargjöf var að fá reiðtygi frekar en
hljómflutningstæki.
Þegar Ástmar kynntist Guðrúnu sá
ég strax að hann var yfir sig ástfanginn
af henni. Þau eignuðust tvö börn, Álf-
heiði og Björn. Þau voru svona ynd-
isleg lítil fjölskylda, stúlkan lík móður
sinni og drengurinn föður sínum. Fyrir
átti Ástmar soninn Ingólf sem hann
skírði í höfuðið á afa sem fékk þá al-
nafna. Fyrst bjuggu Guðrún og Ást-
mar á Skarphéðinsgötu en síðast í
Bröndukvísl 15. Það dimmdi yfir þegar
Álfheiður lést eftir erfið veikindi árið
1997. Af skynsemi og festu héldu þau
áfram sinni lífsgöngu. Í júní síðastliðn-
um kom í ljós að Ástmar var fárveikur
og hafa þessir mánuðir verið mjög erf-
iðir fyrir hann og fjölskylduna.
Með söknuði kveð ég stóra bróður
minn með þakklæti í huga. Megi góður
Guð vernda þig og veita fjölskyldu
þinni styrk. Innilegustu samúðar-
kveðju sendi ég Guðrúnu, Birni og Ing-
ólfi.
Rósa.
Kæri Ástmar.
Maður verður orðlaus á svona
stundu, af hverju þú? Það er erfitt að
trúa því að þú sért ekki lengur á með-
al okkar, þú sem ætlaðir að vinna
þessa orustu, en því miður varðstu að
láta í minni pokann þar sem meinið
var sterkara. Þér er ætlað eitthvert
annað hlutverk þarna hinum megin.
Ég kynntist þér fyrir rúmum þrjátíu
árum, þegar ég hitti Ingólf bróður
þinn. Það var aldrei nein lognmolla í
kringum þig, þú varst alltaf hrókur
alls fagnaðar hvar sem þú komst, allt-
af til í að sprella og fljótur að sjá
spaugilegu hliðarnar á öllu. Þú varst
svo jákvæður og bjartsýnn, og komst
alltaf til dyranna eins og þú varst
klæddur. Það var svo gaman að heyra
þig segja sögur af ykkur bræðrum
þegar þið voruð litlir, það virtist ekk-
ert stoppa ykkur. Þið, smáguttarnir,
strídduð nágrönnunum á Leifsgöt-
unni eða fluguð í Hólminn til þess að
komast út í eyjar, að maður tali nú
ekki um danstímana sem mamma
ykkar keypti en þið mættuð ekki í,
það stoppaði ykkur ekkert. En það
var ekki bara þá sem hlutirnir voru
gerðir, það var ekki til í þinni orðabók
„þetta er ekki hægt“, en hins vegar
oft notað „þetta er ekkert mál“.
Kæri mágur. Nú er komið að
kveðjustund. Ég óska þér allrar
blessunar á þeirri leið sem þú ert nú
lagður af stað í.
Elsku Guðrún, Björn og Ingólfur.
Guð veri með ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Kveðja.
Sigríður.
Það var fyrir tæpum tuttugu árum
að ég hitti Ástmar fyrst en þá vorum
við Rósa systir hans að draga okkur
saman. Ástmar tók mér strax vel og
alla tíð síðan hafa samskipti okkar ver-
ið mikil og ánægjuleg.
Ástmar var þannig af guði gerður
að alls staðar þar sem hann kom var
hann miðpunktur í umræðum manna
og hrókur alls fagnaðar. Hann var
fljótur að koma fyrir sig orði, einstak-
lega orðheppinn, mikill gleðimaður og
höfðingi. Einnig var hann hjálpsamur
við ættingja sína og ekki hvað síst ef
um bílaviðskipti var að ræða þar sem
hann var áhugamaður um bíla. Ást-
mar var einstaklega duglegur við að
hafa samband við ættingja í móður-
sem föðurætt. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og hann og Guðrún hafa
lagt áherslu á að hafa börnin með sér í
leik og starfi. Þeir feðgar Ástmar og
Björn hafa verið mjög nánir í gegnum
hestamennsku auk þess sem Björn
hefur starfað hjá föður sínum sam-
hliða námi. Fjölskyldan varð fyrir
miklu áfalli fyrir níu árum er Álfheið-
ur dóttir þeirra lést einungis 12 ára
gömul eftir erfið veikindi. Þetta áfall
hefur hvílt þungt á Ástmari þó svo að
hann hafi alltaf borið sig vel.
Ástmar var menntaður smiður og
húsasmíðameistari og starfaði við iðn
sína alla tíð, lengst af sem sjálfstæður
atvinnurekandi. Oft hef ég leitað til
Ástmars þegar ég hef staðið í lagfær-
ingum á heimilinu eða fyrirtækinu þar
sem ég starfa. Ætíð hefur Ástmar
brugðist skjótt við og séð um þær lag-
færingar sem þurft hefur að gera og
lagt metnað sinn í að hlutirnir væru
vel gerðir.
Margar ánægjulegar ferðir hef ég
farið með Ástmari innanlands sem ut-
an og er mér sérstaklega minnisstæð
ferð sem við fórum saman fyrir rúmu
ári af tilefni þess að ég varð fimmtug-
ur. Farið var til Manchester að horfa á
leik með United-liðinu. Ástmar hafði
ánægju af að fara á Old Trafford þó
svo að hann væri Arsenal-maður. Þeg-
ar við komum til London frá Man-
chester skruppum við út að Highbury
þar sem Arsenal var að etja kappi við
Liverpool en komumst því miður ekki
inn á völlinn. Við ákváðum þá að fara
seinna á Arsenal-Manchester United-
leik en því miður gafst okkur ekki
tækifæri til að efna það.
Það er ótrúlegt að Ástmar skuli
vera fallinn frá langt um aldur fram,
hann sem alltaf var fullur af lífsgleði
og atorkusemi. Veikindin gengu hratt
fyrir sig eins og svo margt annað í lífi
hans, hann barðist af fullum krafti en
sjúkdómurinn lagði hann á einungis
hálfu ári. Það var ótrúlegt að horfa á
hann reka fyrirtæki sitt af fullum
krafti í veikindum sínum allt til dán-
ardags. Ég á eftir að sakna Ástmars
mikið og trúi því varla að ég eigi ekki
oftar eftir að sitja með honum og
spjalla, borða góðan mat, ferðast eða
veiða með honum. Ég er hræddur um
að tilveran verði grárri þegar Ástmars
nýtur ekki lengur við og fjölskyldu-
boðin verði daufleg á næstunni þegar
hann er ekki til að halda uppi gleðinni.
Með söknuði kveð ég Ástmar mág
minn og bið Guð að styrkja Guðrúnu,
Björn og Ingólf.
Jón Vilhjálmsson.
Jæja frændi, þá hefur þú mætt ljós-
inu bjarta og á hinum enda þess mun
Álfheiður dóttir þín og Sigurður Örn
pabbi þinn taka á móti þér. Ótrúlegt
hvar hlutirnir gerðust hratt í kringum
þessi erfiðu veikindi og allt hefur
breyst svo snöggt. Þú sem varst lík-
legast einn sá lífsglaðasti maður sem
ég hef kynnst færð ekki lengur að
smita gleðina út frá þér. Aðfaranótt
miðvikudags dreymdi mig að þú hefðir
vaknað upp og værir búinn að ná þér
af veikindunum. Ég tel að það hafi
verið skilaboð um að þú hafir sigrast á
veikindunum í öðrum heimi. Stórt
skarð er höggvið í fjölskylduna en upp
í það munum við fylla með öllum minn-
ingunum sem við eigum um þig.
Ekki varstu bara frændi minn held-
ur einu sinni yfirmaður og líka góður
félagi. Þú varst mikil fyrirmynd barna
þinna og við bræðurnir litum líka allt-
af upp til þín. Strákarnir í vinnunni
töluðu um að ég væri greinilega skyld-
ur þér, voru þeir þá að tala um að
orðaval okkar væri sambærilegt oft á
tíðum.
Mikið gátum við rætt um knatt-
spyrnu enda báðir miklir áhugamenn.
Þín lið voru Arsenal og Valur á meðan
ég hélt með Manchester United og
KR. Ég var einmitt að vinna hjá þér á
þeim tíma þegar lið þitt Arsenal gekk í
gegnum leiktímabil án þess að tapa í
deildinni. Arsenalstoltið vantaði ekki
hjá þér. Við skutum skotum hvor á
annan varðandi þessi mál en allt var
þó sagt í góðu gríni.
Fyrir mér voru það forréttindi að fá
að vera skyldur þér. Mun ég alltaf
hugsa til þín með söknuði en ég veit að
þú ert kominn á betri stað og hefur
hitt Álfheiði aftur. Þú munt alltaf vera
til staðar í huga mínum og ætla ég að
halda áfram að leggja metnað í hlutina
til að gera þig stoltan áfram.
Megi guð vaka yfir fjölskyldu þinni
og veita þeim styrk á þessum erfiðu
tímum.
Þinn frændi
Guðjón Örn „Gössli“ Ingólfsson.
Sæll vertu frændi minn.
Okkur fannst alltaf gaman að hitta
þig. Þú hélst alltaf uppi stuðinu og
fjörinu þar sem þú komst, þar á meðal
í veislum. Þegar við fréttum af andláti
þínu leið okkur illa. Svo í bænastund-
inni fannst okkur gott að sjá þig, en
leið alltaf verr og verr. Við gleymum
aldrei þegar við vorum á ættarmóti og
þú tókst símann hjá Guðjóni bróður
okkar og sendir sms til vinkonu hans,
„sæl Solla Bolla, ég elska þig út af líf-
inu“, og svo hringdi Solla í Guðjón og
spurði hvað hann væri að gera og
þurfti hann að afsaka sig. Á meðan
sast þú út í horni skellihlæjandi. Þessu
gleymum við aldrei. En núna ertu
kominn á betri stað með dóttur þinni,
pabba og afa þínum. Hvíldu í friði.
Þínir frændur.
Arnar Örn og Sævar Örn.
Það er sárt að setjast niður og
skrifa nokkrar línur um vin minn Ást-
mar, látinn langt um aldur fram. Það
kallar hins vegar fram allar þær gleði-
og samverustundir sem við áttum, alla
hans ævi og síðar hans fjölskylda eftir
stofnun hennar. Fyrst kom Ástmar
hér að Fjalli til dvalar sem ungur
drengur á sjöunda áratug síðustu ald-
ar, uppfullur af fjöri og dugnaði og
gott var að hafa hann með sér, síkátan
að fara til kinda að vori, ná lömbum og
marka. Fórum við þá oft á mótorhjóli
og ekki þótti honum það nú leiðinlegt,
þótt hestarnir ættu eftir að koma
sterkt inn í líf hans og fjölskyldunnar.
Árunum fjölgaði sem Ástmar var hér
ýmist á sumrum eða í skólafríum, allt-
af sami krafturinn og dugnaðurinn á
hverju sem tekið var. Kunningjahópur
Ástmars er stór og ræktaði hann
kunningsskapinn af mikilli alúð. Á
gleðistundum hrókur alls fagnaðar og
ekki fór fram hjá neinum að hann væri
á svæðinu með sína háværu rödd og
hlátrasköll. Fastir punktar voru að
koma hér við á leið í sleppitúra, fara á
kappreiðar, í Skeiðaréttir og fleira í
þeim dúr. Þá var gjarnan tekinn úr
tappi og sungið „hátt“. Það var gott að
biðja Ástmar að gera sér greiða, það
var allt svo sjálfsagt, útsjónarsemi og
ýmsar pælingar komu sér þá vel, en
þeim gáfum var hann ríkulega gædd-
ur sem kom sér vel fyrir húsasmíða-
meistarann og atvinnurekandann.
Gæfuspor var fyrir Ástmar þegar
hann hitti Guðrúnu sína og eignuðust
þau saman tvo gullmola, þó að sá sem
öllu ræður hafi heimtað annan. Saman
unnu þau úr sorg sinni að svo miklu
leyti sem það er hægt um barnsmissi.
Elsku Guðrún, Björn og fjölskyldan
öll, mín dýpsta samúð.
Bjarni Ófeigur.
Þakka þér fyrir samfylgdina í gegn-
um lífið. Samverkamenn vorum við
meðal annars hjá Byggðarverki, hjá
Páli Friðrikssyni og hjá Landssam-
bandi frímerkjasafnara. Minnisstæð-
ust er þó dvöl okkar á Fjalli á Skeið-
um, hjá sómamanninum Bjarna og
konu hans, en þeirra umburðarlynda
og kærleiksríka viðmót var einstakt.
Ógleymanleg eru töðugjöldin og reið-
túrinn í kringum Vörðufell í góðum
hópi. Þakka þér fyrir samstarfið í
meistaraskólanum og útskriftarferða-
lagið sem enn lifir í hugum okkar góðu
félaga. Bjartsýni þín og glaðværð voru
okkur hinum í senn innblástur og
gleðigjafi. Síðast lágu leiðir okkar
saman upp á Grensási þar sem Ellen
annaðist okkur báða af alúð og hlýju.
Ástmar Örn Arnarson
✝
Okkar ástkæri
GUÐBRANDUR STEFÁNSSON
bóndi,
Hólum, Dýrafirði,
sem lést á heimili sínu föstudaginn 8. desember,
verður jarðsunginn frá Þingeyrarkirkju þriðjudag-
inn 19. desember kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrún Stefánsdóttir,
Haraldur Stefánsson,
Friðbert Kristjánsson, Ásta Kristinsdóttir.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning