Morgunblaðið - 18.12.2006, Síða 33

mínar kom ég oft með þær til ykk-
ar í Glaðheimana, mér fannst svo
mikilvægt að þær myndu líka
kynnast þér og afa.
Eftir að afi dó vorum við mikið
saman. Þú hringdir oft í mig og
spurðir hvort ég væri ekki til í að
koma nú að sækja þig, við mynd-
um fara og fá okkur pizzu nú eða
kjúkling, sem þér þótti voða góður.
Oftar en ekki komst þú svo með
okkur heim og gistir yfir helgi.
Mér fannst svo notalegt að geta
boðið þér heim til mín sem full-
orðin kona og reyndi að fá að
dekra pínku við þig. Það var mikið
hlegið og spjallað og dætur mínar
kunnu svo sannarlega að meta
gæsku þína og skopskyn eins og
ég.
Ég vil þakka þér fyrir, amma
mín, að hafa verið til og að hafa
verið eins og þú varst. Ég mun
aldrei gleyma þér og vil enda
þessa litlu grein á orðunum sem
þú sagðir við mig þegar ég var að
fara að sofa: Guð geymi þig.
Elma Björk Júlíusdóttir.
Þegar hugsað er til Elmu
frænku okkar þá kemur upp í hug-
ann falleg kona, fallegt heimili,
fagurkeri mikill. Hún var ætíð kát
og stutt í hláturinn, en hafði jafn-
framt ákveðnar skoðanir, þá sér-
staklega ef um pólitík var rætt.
Voru þeim sumum ekki vandaðar
kveðjurnar. Elma mátti hvergi
neitt aumt sjá eða um vita. Barna-
börnin voru þeim hjónum sérstak-
lega kær. Var Elmu mjög umhug-
að um velferð þeirra.
Elma var Vestmannaeyingur
mikill enda bjuggu þau hjón þar til
margra ára ásamt börnum sínum,
Fanneyju og Júlíusi. Heimili
þeirra í Reykjavík í Glaðheimum
var einstaklega smekklega búið.
Alltaf var gaman að heimsæja þau
þangað. Þá var rætt um allt milli
himins og jarðar, og eins og áður
sagði lá mín þá ekki á skoðunum
sínum.
En nú er að leiðarlokum komið
hjá Elmu frænku okkar, sem alltaf
var svo jákvæð og skemmtileg.
Minningin um góða konu mun
áfram ylja okkur sem eftir erum.
Kæru Fanney og Júlíus og fjöl-
skyldur ykkar, við sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur og biðj-
um góðan Guð að styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Börn Magneu og Jónínu,
systra Elmu.
✝ Axelma Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. des-
ember 1921. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hrafnistu hinn
5. desember sl. For-
eldrar hennar voru
Jón Tómasson og
Guðrún S. Há-
konardóttir. Ax-
elma átti átta systk-
ini. Þau eru: Axel,
Vilborg, Margrét,
Fanney, Anton,
Agnar, Sigurlaug
og Jónína.
Axelma giftist Júlíusi Ingi-
bergssyni frá Vestmannaeyjum
og áttu þau saman tvö börn, Guð-
rúnu Fanneyju, f. 17.1. 1950, og
Júlíus Rafn, f. 25.10. 1954.
Axelma, eða Elma eins og hún
vildi vera kölluð, flutti til Vest-
mannaeyja um 16
ára aldur og giftist
Júlíus Ingibergs-
syni. Þar rak hún
heimili þeirra hjóna
ein og óstudd, enda
Júlíus sjómaður og
lítið heima við. 1966
flytja þau hjónin til
Reykjavíkur þar
sem þau bjuggu til
æviloka. Elma var
félagi í Kvenfélag-
inu Heimaey og tók
nokkuð virkan þátt
þar. Einnig vann
hún ýmis önnur störf eftir að
börnin höfðu flust að heiman,
enda var Elma þekkt fyrir dugn-
að og atorkusemi. Á síðustu árum
ævinnar dvaldi hún á Hrafnistu.
Útför Axelmu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Fallin er frá elskuleg tengda-
móðir mín Elma Jónsdóttir.
Mín fyrstu kynni af Elmu voru
fyrir áratug síðan þegar við Júlíus
kynntumst. Elma var góð kona og
hjartahlý. Hún var mjög hjálpsöm
og gjafmild og vildi allt fyrir alla
gera.
Hún var barngóð, enda sóttu öll
barnabörnin í að heimsækja ömmu
og afa í Glaðheima.
Það var fastur liður hjá okkur
hjónunum að fara inn í Glaðheima
um helgar og seinna á Hrafnistu.
Það var sérlega kært með þeim
mæðginum og í raun einstakt sam-
band þeirra á milli.
Elma var mjög fróðleiksfús og
las hún mjög mikið hinar ýmsu
bókmenntir.
Mér er minnisstætt er ég fór
með tengdaforeldrum mínum og
minni fjölskyldu veturinn 2000 til
Kanaríeyja. Elma var byrjuð að
pakka strax í janúar, ekkert mátti
gleymast. Það var mikið spilað,
hlegið og allir skemmtu sér vel.
Fljótlega eftir að heim var kom-
ið kom reiðarslagið. Tengdapabbi
greindist með krabbamein og lést
um sumarið. Við vorum mjög
þakklát fyrir að hafa drifið þau
með okkur í þessa ferð.
Takk fyrir allt, elsku Elma mín,
nú ertu búin að fá hvíldina. Ég
veit að Júlíus tengdapabbi hefur
tekið vel á móti þér.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir
Anna María.
Elsku hjartans Elma amma mín,
nú ertu búin að fá hvíldina. Ég á
eftir að sakna þín alveg rosalega
mikið enda hefurðu verið stór og
mikilvægur hluti af minni tilveru
frá því ég man eftir mér.
Þegar ég var lítil að alast upp
suður með sjó þá var það besta
sem ég vissi að fara með rútunni
til Reykjavíkur þar sem afi sótti
mig á BSÍ. Í Glaðheimunum hjá
ömmu og afa fannst mér gott að
vera. Þar var náttúrlega dekrað
við mann, það kom meira að segja
fyrir að ég fengi morgunmat í
rúmið. Ég man svo vel eftir því að
hafa skriðið upp í á milli ykkar afa
og lesið með ykkur blöðin og beðið
þolinmóð þangað til þið færuð á
fætur og ég fengi Cocoa puffs, sem
mér þótti mikil munaðarvara á
þessum árum. Oftar en ekki fórum
við afi svo í laugarnar og í pott-
unum var spjallað um heima og
geima.
Þó að mér sem lítilli stelpu hafi
fundist voða gaman að láta dekra
svona við mig þá er það svo margt
annað og meira sem þú kenndir
mér, elsku amma mín, gildi sem ég
bý að í dag og mun aldrei gleyma.
Þú varst svo góð og hjartahlý og
gjafmild með eindæmum. Þú sagð-
ir oft við mig að ég ætti aldrei að
tala illa um fólk, ekki segja kjafta-
sögur og aldrei að segja frá því
sem mér væri sagt í trúnaði. Þetta
hef ég reynt að tileinka mér og
trúi að sé góð speki. Við vorum
alla tíð miklar vinkonur og eftir að
ég varð eldri og eignaðist dætur
Axelma Jónsdóttir Guðrúnu og börnunum sendi égmínar innilegustu samúðarkveðjur.
Takk fyrir allt, kæri vinur.
Kópavogsskáldið
Steinþór Jóhannsson.
Hátíð ljóss og friðar gengur í garð.
Litrófið hefur hins vegar breyst og
litir hafa dofnað nú þegar lífskerti
vinar míns hefur slokknað. Það er
sagt að við getum ekki tilgreint á
hvaða andartaki vinátta verður til en
hvað Ástmar varðaði var það við
fyrstu kynni.
Ástmar og fjölskylda urðu fyrir
miklu áfalli þegar dóttir þeirra lést
fyrir mörgum árum. Ég vil trúa því að
þeir sem deyja séu ekki horfnir. Þeir
eru aðeins komnir á undan. Jafnframt
vil ég trúa því að skilnaðarstundin sé
dagur samfunda í himnasal.
Ástmar var áhugasamur um vel-
ferð og einkahagi vina sinna og þeim
góður. Hann var glaðvær og einlæg-
ur. Honum lá hátt rómur, það var eft-
ir honum tekið þar sem hann var í
hópi. Ástmar hafði ákveðnar skoðanir
á hlutum og lá ekki á þeim. Hann var
maður framkvæmda. Hann var fastur
fyrir, en sanngjarn og fljótur að af-
greiða mál, þannig að allir voru sáttir.
Ástmar naut lífsins. Var fagurkeri,
naut góðra hluta og naut sín á manna-
mótum. Var hrókur alls fagnaðar.
Veikindi vinar míns báru fljótt að.
Ástmar hringdi í mig í fyrri helming
júnímánaðar, þar sem ég var staddur
erlendis í sumarfríi, og tilkynnti mér
hvers kyns var. Hann bar sig karl-
mannlega og annað kom ekki til
greina en að hann myndi berjast við
þennan ófögnuð. Í veikindum sínum
var Ástmar æðrulaus, kvartaði aldrei
þegar maður hafði áhyggjur yfir þró-
un mála og beindi alltaf athyglinni frá
sjálfum sér og að hlutum sem þyrfti
að framkvæma og ganga frá. Lífið
héldi áfram.
Guðrún og Ástmar buðu okkur
hjónum nú í sumar, í lok júlí, til veiða í
Breiðdalsánni í nokkra daga. Þaðan
eigum við perlur minninga og naut
Ástmar sín í samvistum við vini sína
s.s. Guðjón, Rósu systur sína og mág.
Það var stjanað við okkur og dýrindis
krásir bornar á borð af bróður okkar í
stúku, Axel Óskarssyni. Þrátt fyrir
það að veikindi Ástmars voru að áger-
ast á þessum tíma, þá naut hann sín
við veiðarnar. Þrótturinn var þverr-
andi en andinn alltaf jafn sterkur.
Ástmar var veiðimaður af lífi og sál
og naut sín með stöng í hendi við ár-
bakkann, að kljást við laxinn, konung
hafsins. Segja síðan sögur af viður-
eigninni við þann stóra sem slapp og
enginn veiðimaður hefur enn landað.
Við vinir hans eigum eftir að sakna
Ástmars, það er stórt skarð fyrir skildi.
Spilaklúbburinn okkar, Grísirnir, verð-
ur ekki samur. Við munum sakna háðs-
glósa hans, hnyttinna athugasemda,
hlátursroka og klapps á bakið þegar
illa gekk í spilamennskunni.
Ástmar var Oddfellowi og naut sín í
þeim félagsskap, var mjög virkur þar
í starfi frá fyrsta degi. Í heimboði hjá
mér snemma árs, til að fagna inn-
göngu Ragnars bróður okkar í stúk-
una, sagði Ástmar þegar hann sat að-
eins lengur eftir með Ásgeiri vini
sínum og aðrir voru farnir: „Svenni,
þú veist að ég myndi gera allt fyrir
vini mína.“
Það var einmitt málið með hann
Ástmar, vin okkar og bróður. Hann
gerði allt fyrir vini sína. Hann var ör-
látur, óeigingjarn, tilbúinn, boðinn og
búinn, það var bara að nefna hlutinn.
Nú þegar hann er allur, sakna ég
hláturs hans og samvista. Ég kveð
góðan vin og bróður með söknuði og
þakklæti fyrir samfylgdina.
Elsku Guðrún og Björn. Sorgin er
mikil. Við Alla biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur og vera ykkur nálæg-
ur.
Mannsandinn líður ekki undir lok,
minning um góðan eiginmann, föður,
vin og bróður lifir í hjarta og minni.
Líkt og sólin sem virðist ganga undir
en alltaf heldur áfram að lýsa. Með
vinar- og bróðurkveðju.
Sveinn Guðmundsson.
Það þurfa oft ekki að verða löng
kynni milli manna til þess að vináttu-
og tryggðabönd fléttist. Það að gnaga
saman til laugar hvern virkan dag
myndar sérstakt samfélag og sér-
staka samkend milli manna sem oftar
en ekki þróast í vináttusamband.
Það var fyrir nokkrum árum að Ást-
mar fór að stunda Árbæjarlaug á
morgnana og samlagaðist hann þá
strax morgunhana-hópnum sem fyrir
var og sækir laugina laust fyrir klukk-
an sjö hvern morgun.
Það var auvelt að laðast að Ástmari
og auðvelt fyrir hann að blanda geði
við aðra. Glaðværð, hvatvís svör, dill-
andi hlátur og greiðvikni var það sem
einkenndi Ástmar.
Í þessum litla hópi morgunhana eru
einnig nokkrir hestamenn, en hesta-
mennska var eitt af áhugamálum Ást-
mars og var ekki komið að tómum kof-
unum þegar vantaði upplýsingar um
ætt eða uppruna hesta, einkum var
hann inni í öllu sem viðvék hrossarækt
og gat rekið allar ættir góðhesta. Það
var því margt sem batt þennan hóp
saman og nú þegar skarð er höggvið í
hópinn minnumst við góðs félaga sem
setti mark sitt á samverustund okkar
á morgnana áður en tekist var á við er-
il dagsins. Í byrjun maí síðastliðins tók
hópurinn sig saman og fór í ferð til
Slóvaníu og lék Ástmar þá á als oddi
og virtist njóta ferðarinnar vel. Það
kom því flestum okkar á óvart að
stuttu eftir heimkomu greindi Ástmar
okkur frá því að hann þyrfti að fara í
aðgerð og kæmi ekki í sund um hríð.
Enginn renndi þá grun í hvað í vænd-
um var. Nú, aðeins sex mánuðum síð-
ar, stöndum við frammi fyrir því að
þurfa að kveðja góðan félaga sem fell-
ur frá í blóma lífsins. Stórt skarð hefur
myndast í okkar hóp, en Ástmar er
þriðji félaginn í þessum litla hópi sem
við sjáum á bak á sl. þremur árum.
Að leiðarlokum þökkum við Ást-
mari góð kynni og ánægjulegar sam-
verustundir. Minningin um góðan,
glaðværan og traustan félaga lifir með
okkur.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Guðrúnu eiginkonu hans og fjölskyld-
una alla í þeirra miklu sorg og þeirra
mikla missi.
Blessuð sé minning Ástmars Arnar
Arnarsonar.
Sundfélagar í Árbæjarlaug.
Í dag kveðjum við okkar kæra vin
Ástmar. Hann hafði góða ofvirkni alla
tíð, hjálpsamur og stóð eins og klettur
með sínu fólki. Í æsku var sagt að best
væri að vera í liðinu hans Ástmars.
Hann varði sitt lið. Hikaði aldrei við að
takast á við sér eldri stráka þó nokkrir
væru saman. Um leið og Ástmar gat
lyft hamri voru smíðaðir dúfnakofar
og kassabílar af bestu gerð. Hann var
hamhleypa til vinnu, verkin voru klár-
uð og ekkert múður. Ástmar var sann-
ur vinnur, hjartahreinn gleðigjafi. Það
var aldrei lognmolla í kringum okkar
kæra vin. Samveran var gefandi og
gleðirík, hvort sem var með vinum á
hestbaki, í veiði eða spilamennsku.
Án alls réttlætis er okkar lífsglaða
framherja kippt útaf leikvangi þessa
lífs. Við stöndum eftir og þurfum að
þétta hópinn, þó að hans skarð verði
aldrei fyllt. Minningin um góðan dreng
lifir og verður okkur lærdómur um
ókomin ár. Við kveðjum Ástmar í þeirri
trú að hann lifi áfram í þeim sem eftir
standa og hitti að nýju sína ástkæru
dóttur á ströndinni hinum megin.
Guð blessi minningu Ástmars,
styrki og verndi Guðrúnu, syni og fjöl-
skylduna.
Þínir vinir „Spilagrísir“
Árni Þór,
Árni Marteinn,
Gunnar Þór,
Guðjón Ásbjörn,
Ragnar Heiðar,
Sveinn og
Þorvaldur Ingi.
Mig langar að minnast góðs vinar.
Hvernig er hægt að skilja það að
manni í blóma lífsins skuli vera kippt
burtu. Manni sem var fullur af lífs-
orku, athafnaþrá og gleði. Manni sem
óx ekkert í augum og var hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann kom. Alltaf
tilbúinn að aðstoða og redda hlutunum
fyrir aðra og kunni lausn á hverskyns
vanda. Þannig var Ástmar Örn Þær
eru margar stundirnar sem við eydd-
um saman á bökkum laxveiðiánna, þar
undi hann sér vel og var mikill aðdá-
andi portlandsbragðsins, eða við út-
reiðar og ferðalög innanlands sem ut-
an. Ástmar var ekki mikið fyrir
hálfkák, annað hvort átti að gera hlut-
ina eða sleppa þeim. Ertu maður eða
mús, hljómaði oft er honum þótti ekki
nógu fast að kveðið. Ástmar var mjög
hreinskiptinn og það velktist enginn í
vafa um skoðanir hans. Alltaf gat mað-
ur verið viss um að fá að heyra sann-
leikann þegar leitað var ráða hjá hon-
um. Það er stórt skarð höggvið við
fráfall hans. Kæri vinur, ég þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman í leik og starfi.
Elsku Guðrún Björg og Björn, ykk-
ar missir er mestur. Megi Guð vernda
ykkur og styrkja á þessum erfiðu tím-
um. Við Sigrún, Katrín Ösp og Björn
Þór sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gunnar Þór.
Það er 21 ár síðan fundum okkar
Ástmars bar fyrst saman. Við Ella
vorum þá nýflutt í Bugðutangann.
Ástmar og Guðrún bjuggu í næsta
húsi. Fljótlega kom í ljós að við Ást-
mar áttum skap saman og samgang-
urinn á milli heimilanna jókst eftir því
sem árin liðu. Sambandið hélst eftir að
Ástmar og Guðrún fluttu til Reykja-
víkur og ef eitthvað var þá varð vin-
átta okkar meiri. Ástmar vissi sem var
að ég var áhugamaður um veiðiskap
og hann hafði áhuga á að reyna fyrir
sér á þeim vettvangi. Við ræddum um
að fara í bæjarána, Leirvogsá, en mál-
in æxluðust þannig að fyrsta veiðiferð-
in var í Stóru-Laxá. Þótt við snerum
heim úr veiðiferðinni með önglana í
óæðri endanum þá varð ekki aftur
snúið. Ástmar var smitaður af veiði-
bakteríunni og var upp frá því ófor-
betranlegur veiðiáhugamaður.
Þær voru margar veiðiferðirnar
sem við fórum í saman sl. 15 ár. Það er
í ferðum sem þessum sem eðliskostir
manna koma best í ljós. Ástmar var
kappsamur veiðimaður en þó var hann
sér þess meðvitandi að aflamagnið eitt
ræður ekki úrslitum um það hvort
veiðiferðin var vel heppnuð eða ekki.
Oft er sagt að útiveran og félagsskap-
urinn séu hápunkturinn í góðum veiði-
ferðum. Undir það gátum við báðir
skrifað. Ástmar var lífsnautnamaður
og gerði sér flestum betur grein fyrir
því að þegar laxinn er ekki í tökustuði
þá spillir ekki að borða góðan mat,
drekka með honum gott rauðvín og
jafnvel fá sér koníakstár á eftir.
Ástmar var ekki allra. Hann gat
verið dómharður um menn og málefni
en hann mátti eiga það að hann gerði
ekki minni kröfur til sjálfs sín en ann-
arra. Hann var hamhleypa til verka og
hlífði sér hvergi. E.t.v. kom það best í
ljós úr hverju hann var gerður undir
það síðasta. Uppgjöf var ekki til orða-
safni Ástmars og hugur hans var
bundinn við byggingarfyrirtæki fjöl-
skyldunnar og þau verkefni sem unnið
var að allt fram að andlátinu.
Eftir að ég var kjörinn í stjórn
Stangaveiðifélags Reykjavíkur fyrir
þremur árum var það ein af mínum
fyrstu tillögum innan stjórnar að ráð-
ist yrði í úttekt á veiðihúsum á ár-
svæðum félagsins. Í framhaldi af því
fékk ég Ástmar til þess að taka sæti í
veiðihúsanefndinni. Þar nýttist yfir-
burðaþekking hans og reynsla úr
byggingariðnaðnum. Best þótti mér
þó að Ástmar gaf þar engan afslátt af
skoðunum sínum frekar en fyrri dag-
inn. Ýmsir þeir sem hlýddu á niður-
stöður húsanefndarinnar á fundi með
stjórn SVFR voru greinilega ekki van-
ir slíkri hreinskilni. En þannig var
Ástmar, heiðarlegur gagnvart sjálfum
sér og því verkefni sem honum hafði
verið falið að leysa. Fyrir það vill
stjórn SVFR þakka um leið og hún
færir Guðrúnu og Birni, syni þeirra
hjóna, samúðarkveðju.
Orð eru fátækleg þegar mannkosta-
menn eins og Ástmar Örn Arnarson
eru kallaðir á brott í blóma lífsins. Ég
sakna vinar og góðs veiðifélaga. Það er
ekkert sjálfgefið að eignast slíka vini
þegar komið er fram á fullorðinsár.
Fyrir það vil ég þakka. Við Ella þökk-
um sömuleiðis Guðrúnu og Birni vin-
áttuna um leið og við biðjum þeim
guðs blessunar. Orð eru fátækleg en
minningin um góðan dreng lifir.
Eiríkur St. Eiríksson.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. DESEMBER 2006 33
 Fleiri minningargreinar um Ást-
mar Örn Arnarson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Ingibjörg
Ólafsdóttir