Morgunblaðið - 28.12.2006, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. DESEMBER 2006 29
MINNINGAR
✝ Gísli Gunn-laugur Haralds-
son fæddist í
Reykjavík 27. jan-
úar 1948. Hann lést
á heimili sínu,
Kleppsvegi 140 í
Reykjavík, 14. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Har-
aldur Gíslason skip-
stjóri, f. á Hofsósi í
Skagafirði 27.2.
1923, d. 29.3. 2002,
og Kristín Sesselja
Markúsdóttir, f. á Sæbóli í Að-
alvík 10.12. 1913, d. 31.3. 1997.
Systkini Gísla eru: Herborg, f.
20.1. 1953, maður hennar er
Bjarni S. Ingimarsson, f. 8.5.
1950, börn þeirra eru Ingimar og
Kristín; og Haraldur Árni, f. 18.7.
1959, kona hans er Geirþrúður
Fanney Bogadóttir, f. 23.1. 1961,
börn þeirra eru Bogi, Haraldur
og Hildur. Bróðir Gísla sam-
mæðra er Erling Markús And-
ersen, f. 11.8. 1936, kona hans er
Erla Gunnarsdóttir, f. 5.5. 1938,
börn þeirra eru Sigurjón, Hafdís,
Gísli ólst upp í Reykjavík og
Hafnarfirði. Hann lauk landsprófi
frá Flensborgarskóla í Hafn-
arfirði. Var sjómaður frá 1965–
1971. Starfaði hjá Ísal frá 1971–
1972. Var í Samvinnuskólanum á
Bifröst frá 1972, lauk þaðan prófi
vorið 1974. Var við nám við
Verslunarháskólann í Kaup-
mannahöfn haustið 1974. Skrif-
stofustjóri og fulltrúi kaupfélags-
stjóra hjá Kaupfélagi
Hafnfirðinga frá janúar 1975 til
apríl 1978. Nám á vegum, F.D.B.
í Danmörku sept.–nóv. 1977.
Kaupfélagsstjóri hjá Kaupfélag-
inu Fram í Neskaupstað frá apríl
1978 til janúar 1988. Var síðan
kaupmaður í Reykjavík frá árinu
1989 til ársins 1996. Vann eftir
það við fjármálaráðgjöf og bók-
haldsstörf þar til hann lést. For-
maður Nemendasambands Sam-
vinnuskólans 1975-1976.
Formaður Starfsmannafélags Kf.
Hafnfirðinga 1975–1976. Sat í
ýmsum nefndum á vegum Sam-
bands ísl. samvinnufélaga á ár-
unum 1978–1988. Var kjörinn í
Svæðisstjórn um málefni fatlaðra
á Austurlandi og sat þar í nokkur
ár.
Útför Gísla verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Júlíana og Jóngeir.
Dóttir Erlings er
Margrét. Systir Gísla
samfeðra er Þóra, f.
26.9. 1947, maður
hennar er Kaj Anton
Larsen, f. 28.2. 1946,
börn þeirra eru
Tanja, Finnur, Lilja
og Anna.
Hinn 5. október
1968 kvæntist Gísli
Fanneyju Evu Vil-
bergsdóttur, f. í
Hafnarfirði 18.7.
1949. Foreldrar
hennar voru hjónin Vilberg Daní-
elsson, f. í Garðbæ í Grindavík
19.9. 1914, d. 2. febrúar 2004, og
Steinunn Magnúsdóttir, f. á Akra-
nesi 8.9. 1925, d. 22. febrúar
2006. Dætur Gísla og Fanneyjar
eru: 1) Steinunn, f. 12.6. 1966,
maki Friðrik Pétursson, f. 13.4.
1966, börn þeirra eru Pétur
Hrafn, f. 8.9. 1999, og Áróra, f.
21.4. 2002. 2) Kristín, f. 7.4. 1968,
maki Sigurbjörn Gísli Að-
alsteinsson, f. 25.9. 1963. 3) Eva
Dís, f. 29.4. 1976, maki Samuel
Tholozan, f. 21.9. 1977.
Með skyndilegu fráfalli Gísla Har-
aldssonar hefur ljósanna hátíð
breyst í daga hryggðar og tára. Í mér
togast á tilfinningar sorgar yfir láti
hans og heiðurs yfir að hafa þó fengið
að kynnast þessum einstaka manni.
Ung erum við skírð með vatni og í
fyllingu tímans skírir lífið okkur með
eldi. Eldskírn Gísla varði í rúm þrjá-
tíu ár, eða frá því hann greindist sem
ungur maður með hryggikt; slæman
hrörnunarsjúkdóm sem leggst bæði
á hrygg og ónæmiskerfi líkamans.
Það sem einkenndi Gísla, í hugum
þeirra sem ekki þekktu hann, var
sjúkdómurinn.
Það sem einkenndi Gísla, í hugum
okkar sem þekktum hann, var ekki
sjúkdómurinn, heldur hvernig hann
lærði að takast á við þá gríðarlegu
erfiðleika og sársauka sem mörkuðu
bróðurpart lífs hans. Hver dagur var
honum þjáning sem hefði orðið flest-
um okkar óbærileg, en með árunum
lærðist honum taka henni með ein-
stöku jafnaðargeði og æðruleysi.
Þegar ég fyrst hitti Gísla, fyrir
rúmum átta árum, lá hann við dauð-
ans dyr. Hryggjarliður í hálsi hans
hafði brotnað í alvarlegu bílslysi sem
hann og Fanney kona hans höfðu
lent í. Fyrir lá lífshættuleg skurðað-
gerð.
Við Kristín dóttir hans, sem vorum
nýtekin saman, höfðum flogið frá
heimili okkar í Los Angeles í skyndi
til að vera viðstödd. Ég átti allt eins
von á að þessi fyrsti fundur við til-
vonandi tengdaföður minn yrði sá
síðasti. En ég þekkti auðvitað ekki
Gísla Haraldsson þá.
Það var fyrir mikla blessun og
snilld læknaliðsins að aðgerðin
heppnaðist fullkomlega og Gísli lifði
hana af. En það sem á eftir fylgdi
sýndi best hverslags mann hann
hafði að geyma.
Fyrir lá margra mánaða endur-
hæfing með afleitum batahorfum
fyrir mann sem átti erfitt með hreyf-
ingu fyrir. Fæstir, þar á meðal
læknar og hjúkrunarlið, bjuggust við
að hann myndi nokkru sinni ganga á
ný.
En nokkrum dögum eftir aðgerð-
ina var Gísli farinn að ganga með að-
stoð grindar og fáum vikum síðar
gekk hann óstuddur.
Mér er skýrt í minni stund ein er
við sátum saman á Reykjalundi þar
sem Gísli var í endurhæfingu. Hann
sagði mér frá manni sem hefði komið
þangað á svipuðum tíma og hann
sjálfur. Endurhæfing þessa manns
hafði skilað nánast engum framför-
um. „Stærsti munurinn á okkur er
viljinn,“ sagði Gísli. „Hann er búinn
að gefast upp. Ég vakna á hverjum
morgni og segi: Í dag ætla ég að
verða betri en ég var í gær.“ Þessi
orð eru ódýr ef þau eru lesin í bók
eða muldruð í bíómynd. Þegar maður
getur sagt þau, og breytt eftir þeim, í
slíku mótlæti sem Gísli stríddi við, þá
eru þau sönn.
Þannig var Gísli alla þá tíð sem ég
þekkti hann. Hann lærði að gefast
ekki upp og hann lærði að vera ekki
bitur út í hlutskipti sitt í lífinu.
Það var samdóma álit þeirra sem
hann þekktu að Gísli hefði verið einn
af efnilegustu nemendum sem út-
skrifast hafa frá Samvinnuskólanum
á Bifröst.
Þetta efni kom betur í ljós árið
1978 þegar hann var ráðinn til að
reka Kaupfélagið Fram á Neskaup-
stað. Með þeirri ráðningu varð hann
yngstur manna til að gegna starfi
kaupfélagsstjóra. Í starfinu kom
hæfni hans berlega í ljós. Þrátt fyrir
ungan aldur rak hann fyrirtækið með
sóma, svo eftir var tekið.
Ég þekkti Gísla ekki á þessum ár-
um, en ég veit hvern mann hann
hafði að geyma. Hann var óvenju
greindur, útsjónarsamur og rökvís.
Ég get vel ímyndað mér hvernig
hann var þegar hann hafði fulla lík-
amlega heilsu til þess að beisla afl
huga síns.
Honum virtust allir vegir færir, en
örlögin gripu í taumana. Hryggiktin
settist að í líkama hans og hann
neyddist til að segja af sér stöðunni
og minnka við sig vinnu.
Við tóku ár óvissu og rauna er Gísli
reyndi að sættast við og lifa með
sjúkdómnum. Þessi ár voru ekki síst
erfið Fanneyju. Á þessu tímabili
sýndi hún honum ást, skilning og
tryggð sem aðeins sá sem hefur elsk-
að af heilum hug og hjarta getur skil-
ið. Þrátt fyrir erfiða tíma stóð hún við
hlið manns síns þegar minni spá-
menn hefðu gefist upp.
Mér er til efs að án ástar og um-
hyggju Fanneyjar hefði Gísli orðið
að þeim manni sem hann varð. Vilja-
styrkur hans var gríðarlegur, en vilj-
inn verður að hafa forsendu; eitthvað
til að beinast að. Vilji Gísla var að fá
að njóta samvista Fanneyjar, dætra
sinna þriggja og síðar tveggja barna-
barna sem honum þótti svo undur-
vænt um. Þau voru ekki bara fjöl-
skyldan hans; þau voru lífið hans.
Andlát Gísla bar brátt að og kom
okkur öllum í opna skjöldu, þrátt fyr-
ir veikindi hans. Síðastliðið ár hafði
verið erfitt, en einhvern veginn
fannst okkar hann vera að braggast.
Í dag eru varla liðnar fjórar vikur frá
því að Gísli og Fanney voru í heim-
sókn hjá okkur Kristínu hér úti í Los
Angeles. Það var yndisleg heimsókn
og við hétum því er þau sneru á ný til
Íslands að þessar ferðir yrðu fleiri.
Við hétum því og við trúðum því.
Nokkrum dögum síðar var hann
allur. Eftir stendur sorg, söknuður
og reiði yfir örlögum hans. Skarð
hefur verið höggvið sem verður aldr-
ei fyllt.
Við leyfum sorginni, söknuðinum
og reiðinni að renna sitt skeið. Undir
þessum kringumstæðum eiga allar
tilfinningar rétt á sér. En svo höldum
við áfram að lifa. Við tökum mótlæt-
inu eins og Gísli gerði. Þannig heiðr-
um við best minningu mannsins sem
gafst aldrei upp.
Þroskabraut Gísla Haraldssonar
var þyrnum stráð, en hann náði lend-
ingu í sínu lífi. Hann náði ekki bara
að sættast við hlutskipti sitt, heldur
taka því opnum örmum.
Hvað sem á dundi, horfði hann
fram hjá erfiðleikunum og sá lífið
sem gjöf sem honum bæri að lifa til
fullnustu.
Engin okkar fæðast englar, en
sum okkar ná í gegnum eldskírnir og
áföll að breytast í leiðarljós og upp-
sprettu innblásturs og eftirbreytni.
Gísli Haraldsson var slíkur maður.
Hvíl í friði.
Sigurbjörn Aðalsteinsson
Það er einkennilegt til þess að
hugsa að Gísli skuli vera dáinn. Svo
óraunverulegt. Þegar Fanney
hringdi í mig og tilkynnti mér andlát
hans var það algert reiðarslag. Þótt
Gísli væri búinn að glíma við erfiðan
sjúkdóm áratugum saman, átti eng-
inn von á þessu. Ekkert benti til þess
að hann væri kominn að leiðarlokum.
Í stað þess að hitta bróður minn glað-
an í jólaboði, þá sit ég og skrifa minn-
ingargrein um hann.
Gísli stundaði sjómennsku um ára-
bil en varð að hætta af heilsufars-
ástæðum. Hann hóf því nám við Sam-
vinnuskólann á Bifröst, þá orðinn
tveggja barna faðir og lauk þaðan
einu glæsilegasta prófi sem tekið
hafði verið við skólann. Mikið voru
mamma og pabbi stolt þá, en ég fór
með þeim að útskriftinni og fylgdist
spenntur með þegar Gísli tók við öll-
um viðurkenningunum.
Móðir okkar sagði mér frá ýmsu
varðandi Gísla, frá þeim árum er
minni mitt nær ekki til. Það fór ekki
á milli mála að hann hafði verið gott
barn og ljúfur unglingur, með ríka
ábyrgðartilfinningu. Mamma sagði
mér að Gísli, þá 11–12 ára gamall,
hefði vakað yfir mér svo hún gæti
hvílt sig eftir langar vökur þegar mér
var ekki hugað líf vegna kíghósta. Á
þessum tíma var faðir okkar á sjó.
Mamma og pabbi voru alla tíð þakk-
lát Gísla fyrir hjálpina og þroskann
sem hann sýndi og ég er honum svo
sannarlega þakklátur líka.
Ég á margar minningar tengdar
Gísla bróður. Ein sú fyrsta er þegar
ég fór með honum á æfingu hjá
Drengjalúðrasveit Hafnarfjarðar.
Mér þótti mikið til Gísla koma þar
sem hann sat og blés af miklum móð í
trompetinn sinn. Ég á sterkar minn-
ingar um það þegar ég stalst aftur og
aftur í trompetinn þegar Gísli var
ekki heima. Ef hann komst að því þá
skammaði hann mig en svo góðlát-
lega að ég hikaði ekki við að stelast í
hljóðfærið aftur. Enda var kassinn
með trompetinum alltaf í herberginu
hans þar sem ég komst í hann. Ég
hef oft velt því fyrir mér hvernig á
þessu stóð en ég spurði hann aldrei.
Og nú er það orðið of seint.
Ekkert veitti Gísla jafn mikla gleði
og börnin hans og barnabörn. Vel-
gengni dætranna, Steinunnar, Krist-
ínar, Evu Dísar og fjölskyldna þeirra
vakti hjá honum svo mikið stolt, að
það lá við að hann svifi um sali þegar
maður spurði frétta.
Gísli gat sagt manni margar sögur
af sjómennsku og vinnubrögðum til
sjós. Við ræddum um stangaveiðar
og þar var hann líka áhugasamur
þótt hann hefði ekki stundað þær
mikið.
Gísli var ungur þegar illvígur sjúk-
dómur tók að herja á líkama hans.
Sjúkdómurinn lagðist á brjósk og
bein og það var átakanlegt að sjá
hversu illa hann lék Gísla. En æðru-
leysi og baráttuvilji einkenndi allt
viðhorf bróður míns og sjálfsbjarg-
arviðleitni hans var viðbrugðið. Að
leggjast í eymd og volæði var honum
ekki eðlislægt. En hann átti líka
sterkan klett þar sem Fanney var.
Öll sú umhyggja og natni sem hún
sýndi Gísla í veikindum hans verður
aldrei fullþökkuð.
Elsku Fanney, Steinunn, Kristín,
Eva Dís og fjölskyldur. Góður Guð
veiti ykkur styrk og blessi minn-
inguna um góðan, stórhjartaðan
dreng.
Haraldur Árni.
Í aðdraganda jóla barst okkur sú
harmafregn að bekkjarbróðir okkar
og aldursforseti, Gísli Haraldsson,
væri látinn. Hann er þriðji bekkjar-
félaginn sem fellur frá á aðeins einu
og hálfu ári.
Haustið 1972 komum við saman til
náms í Samvinnuskólanum á Bifröst,
þar sem í hönd fóru tveir þroskandi
og einstaklega skemmtilegir vetur.
Þessi hópur samanstóð af 46 ólíkum
einstaklingum með æði misjafnan
bakgrunn. Gísli Haraldsson skar sig
úr að því leyti að hann var þá kvænt-
ur maður og tveggja barna faðir.
Hann var að setjast aftur á skóla-
bekk eftir langt hlé, staðráðinn í því
að nýta námsdvöl sína á Bifröst sem
best til að búa í haginn fyrir sig og
sína fjölskyldu. Hann hafði gegnt
ýmsum störfum fram að þessum
tíma, m.a. sótt sjóinn í um sex ár.
Hann hafði mikinn áhuga á málefn-
um sjávarútvegsins og ræddi oft um
veru sína á sjónum. Sum okkar, sem
á hann hlýddu, hefðu á stundum þeg-
ið orðskýringar með þökkum! Þó að
Gísli Haraldsson tæki námið á Bif-
röst föstum tökum frá fyrsta degi, þá
lét hann sitt ekki eftir liggja í fé-
lagslífi staðarins. Gísli var lipur
penni og var kjörinn formaður blaða-
mannaklúbbs. Þá tók hann þátt í
uppfærslum leiklistarklúbbs, söng í
skólakórnum og var aðsópsmikill
ræðuskörungur á málfundum skóla-
félagsins svo aðeins fátt eitt sé nefnt.
Gísli tók sjálfan sig ekkert allt of
hátíðlega og til marks um það má
nefna þátttöku hans í söngvakeppni
nemenda. Þar hafnaði hann verð-
skuldað í neðsta sæti ásamt ónefnd-
um bekkjarbróður sínum. Popplaga-
söngur var greinilega ekki hans
sterkasta hlið! Þá var Gísli sjálfkjör-
inn í framvarðasveit anti-sportista á
Bifröst og tilburðir hans á þeim vett-
vangi eftirminnilegir, ekki síst
klæðnaður hans þegar anti-sportist-
ar öttu kappi við kvenkost staðarins í
einhverju sem líktist knattspyrnu.
Að námi loknu var Gísli valinn til
að gegna formennsku í Nemenda-
sambandi Samvinnuskólans.
Það var sundurleitur hópur sem
hóf nám að Bifröst haustið 1972 en
það var samstilltur og samhentur
vinahópur sem útskrifaðist vorið
1974. Við sem eftir lifum erum ítrek-
að minnt á hverfulleika lífsins. Um
leið og við horfum á eftir Gísla Har-
aldssyni yfir móðuna miklu erum við
minnt á að treysta enn betur vináttu-
böndin sem tengja okkur saman.
Við kveðjum þennan kæran vin
okkar og sendum fjölskyldu hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi Gísla Haraldsson.
Útskriftarárgangur 1974 frá
Samvinnuskólanum á Bifröst.
Enn á ný er höggvið skarð í þann
hóp er settist á skólabekk að Bifröst í
Borgarfirði haustið 1972. Við vorum
46 sem hófum nám við skólann þetta
haust, full af lífsgleði og bjartsýni á
framtíðina. Nú, 34 árum síðar, eru
fimm fallin frá í þessum samhenta og
samstillta hópi. Við sem eftir stönd-
um drúpum höfði, látum hugann
reika aftur til skólaáranna, yljum
okkur við minningarnar og þökkum
samfylgdina.
Við vorum þrír félagarnir sem ör-
lögin leiddu saman til vetursetu í
herberginu Framtíðinni. Við höfðum
aldrei sést eða hist áður og því ríkti
óneitanlega nokkur kvíði fyrir því
hvernig til tækist. Við vorum ólíkir
einstaklingar, Hafnfirðingurinn,
Snæfellingurinn og Húnvetningur-
inn, en kvíðinn reyndist ástæðulaus
því svo vel náðum við saman að sam-
búðin entist báða veturna.
Fyrir fáeinum misserum ritaði
Gísli Haraldsson minningarorð fyrir
hönd okkar bekkjarsystkinanna um
Gísla Þórkelsson, því er skammt
stórra högga á milli. Nú munu þeir á
ný taka upp þráðinn þar sem umræð-
an endaði vorið 1974, Hafnfirðingur-
inn og Snæfellingurinn. Ekki efa ég
að sú umræða verði áhugaverð því
báðir voru rökfastir málafylgjumenn
og ef ég þekki þá rétt mun málefnin
ekki skorta.
Gísli Haraldsson var góður félagi
sem ávann sér traust og virðingu
skólasystkina sinna. Gísli var lítið
eitt eldri en flest okkar, kvæntur og
tveggja barna faðir þegar hann sett-
ist aftur á skólabekk, sem ekki var al-
gengt á þeim tíma. Gísli var afburða
námsmaður og gerði okkur herberg-
isfélögunum grein fyrir því að hann
væri ekki kominn í skólann til að slá
slöku við eins og oft vildi brenna við
hjá okkur Gísla Þ., hann hefði skyld-
um að gegna gagnvart konu og börn-
um. Gísli tók virkan þátt í félagslífi
skólans, var formaður blaðamanna-
félagsins, lék með leikfélaginu og
söng í skólakórnum. Ef mikilvæg og
vandasöm mál bar að höndum sem
ræða þurfti við skólayfirvöld var
Gísla oftar en ekki falin forysta til
þeirra verka. Í litlum samfélögum
eins og myndast í heimavistarskólum
verður það þannig að einstaklingarn-
ir veljast ómeðvitað í hin ýmsu hlut-
verk. Gísli Haraldsson var Bjargið
sem við hin leituðum til ef eitthvað
bjátaði á.
Það verður að segjast eins og er að
gjarnan hefði mátt vera styttra á
vinafundi en raun varð. Við skóla-
systkinin sendum Fanneyju, dætr-
unum og öðrum aðstandendum og
vinum, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð almáttugan
að styrkja þau í sorg sinni.
Þegar æviþrautin dvín,
þegar lokast augun mín,
þegar ég við sælli sól
sé þinn dóms- og veldisstól:
Bjargið alda, borgin mín,
byrg mig þá í skjóli þín.
(Matthías Jochumsson)
Pétur Arnar Pétursson.
Gísli Haraldsson
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
BETTY D. JEEVES
(Dr Betty D. Scott),
lést á heimili sínu í London föstudaginn 22. desember.
Catherine Grassi,
Oliver Grassi, Naomi Jeffrey,
Kate Grassi, Alex Ochon,
Daisy Malaika Ochon,
Anna Jeeves, Frímann Benediktsson,
Solveig Edda Cosser, David Hollidge,
Stefán Arthur Cosser,
Helga Valdís Cosser.