Morgunblaðið - 29.12.2006, Blaðsíða 38

✝ Þorsteinn Sig-urfinnsson
fæddist á Berg-
stöðum í Bisk-
upstungum hinn 17.
júní árið 1917. Hann
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 16. desember
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónana
Guðrúnar Þorsteins-
dóttur og Sigurfinns
Sveinssonar sem
bjuggu á Berg-
stöðum. Hann var
elstur fjögurra systkina og eru
systur hans Kristrún, Þórunn og
Dóróthea en einnig ólu foreldrar
hans upp systurson Sigurfinns,
Svein Kristjánsson, f. 1912. Þor-
steinn ólst upp við gott atlæti í for-
eldrahúsum en foreldrar hans
ráku stórt bú á þess tíma mæli-
kvæntur Sigríði Pétursdóttur, Gísl-
ína Björk, gift Hilmari Óskarssyni
og Rúnar Bergs, kvæntur Halldóru
Halldórsdóttur, en barnabörnin
eru 14 og barnabarnabörnin eru
orðin 24.
Þorsteinn var góður íþróttamað-
ur og stundaði þær fram á efri ár.
Hann tók meðal annars þátt í leik-
fimisýningum á efri árum. Hann
ræktaði frændsemina einstaklega
vel og var oft með barnabörnin
með sér í þeim ferðum. Þá voru
ófáar ferðirnar sem hann fór með
barnabörnin, t.d. í sund eða á
skauta, þegar það gaf. Þorsteinn
og Katrín Jóhanna bjuggu allan
sinn búskap í Reykjavík, fyrst á
Langholtsvegi, þar sem hann
byggði þriggja hæða hús sem hann
átti í félagi við annan, og síðan í
Stigahlíð, þar sem hann byggði
einnig. Árið 1996 fluttu þau hjónin
í Hraunbæ 103 sem eru þjónustu-
íbúðir fyrir eldri borgara og bjó
hann þar til ársins 2002 er hann fór
á Dvalar- og hjúkrunarheimilið
Grund sökum heilsubrests.
Þorsteinn verður jarðsunginn
frá Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
kvarða. Þegar hann
var rúmlega tvítugur
fór hann til Reykja-
víkur og innritaðist í
Samvinnuskólann þar
sem hann lauk prófi
árið 1940. Eftir það
vann hann t.d. sem
leigubílstjóri ásamt
öðrum störfum, en
árið 1945 fór hann í
iðnnám sem hann
lauk, þá orðinn
þriggja barna faðir.
Eftir það vann hann
sem húsasmíðameist-
ari og var þó nokkuð umsvifamikill
um tíma, og vann hann við smíðar
fram yfir áttrætt.
Þorsteinn kvæntist Katrínu Jó-
hönnu Gísladóttur á jóladag 1942
og eignuðust þau fjögur börn, þau
eru Þórunn Ísfeld, gift Guðmundi
Rögnvaldssyni, Sigurfinnur,
Elsku pabbi minn, það er margs að
minnast er ég sest niður og reyni að
hripa eitthvað niður á blað. Ég var jú
mikið að heiman en þegar færi gafst
fórum við oft með veiðistangir og
byssur til fjalla. Það var alltaf jafn
ótrúlegt hversu glöggur þú varst að
giska á hvar lægi fiskur undir bakka.
Eitt ferðalag er mér þó ofarlega í
huga, það var er ég spurði þig hvort
þú vildir ekki ríða með mér á æsku-
stöðvar þínar austur í sveitir úr
Reykjavík. Ekki stóð á svarinu og
vorum við lagðir af stað nokkrum
dögum síðar, þú varst ekki í mikilli
æfingu en þetta reyndist þér mjög
létt. Það voru góðir tímar og man ég
að þú þurftir ekki mikið að sofa í þess-
um ferðum.
Þú varst einstakur í því að styðja
við bakið á okkur Siggu á einn eða
annan hátt, ófá voru þau til dæmis
handtökin sem þú lést í té þegar við
byggðum okkur heimili í Breiðholti.
Einnig man ég vel þegar síminn
glumdi um níuleytið á sunnudags-
morgnum þá kom bara einn maður til
greina, það varst þú að láta vita að
barnabörnin væru á leiðinni með þér í
sund, á skauta eða eitthvað álíka, bú-
inn að ræsa Stebba frænda og snúa
öllu í gang.
Nú er komið að endalokum þíns
ferðalags hérna megin og annað tekur
við.
Undir lokin varstu hættur að spyrja
mig um merarnar og ærnar og áttir
erfitt með að koma orðum að því sem
þú varst að hugsa, en það var ekki fyrr
en síðustu mánuðina sem þú varst
hættur að botna eða koma með seinni-
part af vísu sem ég skellti fram.
Þá var ævin björt og blíð
bærði lítt á meini
Þá var lundin létt og þýð
sem lækur rynni af steini
(Höfundur ók.)
Vertu sæll, pabbi minn, við hittumst
síðar. Þessa þarftu ekki að botna.
Sigurfinnur.
Nú er afi minn látinn, 89 ára gamall.
Afi eða afi stigó, eins og ég kallaði hann,
var ákaflega mikill vinur minn. Þrátt
fyrir mikinn aldursmun þá gátum við
alltaf skemmt okkur og átt góða stund
saman. Ávallt var hann góður og blíður
og fátt raskaði ró hans, ekki einu sinni
þegar maður var búinn að gera eitt-
hvert prakkarastrik, t.d. að fela sig
undir legubekknum og vekja hann í há-
degisblundinum sem gerðist reyndar
mun oftar en einu sinni.
Afi lagði mikla áherslu á að eyða
miklum tíma með barnabörnunum,
allar sund-, skauta- og bílferðir sem
við fórum saman eru óteljandi. Hann
sinnti mér ákaflega mikið, til að
mynda var það nú ekki mikið mál fyrir
hann að sækja mig á hverjum degi í
skólann í þau þrjú ár sem ég var í Ís-
aksskóla, og þá fór hann með mig heim
í Stigahlíðina þar sem við fengum eitt-
hvað gott að borða hjá henni ömmu.
Afi var ákaflega glaðlyndur og um
leið mikil félagsvera. Hann hafði mjög
gaman af því að koma við á hinum og
þessum stöðum og spjalla og gantast
með körlum sem hann þekkti. Oft fékk
ég að fara með honum í vinnuna, var
það ávallt mjög gaman, sérstaklega
þegar maður fékk að hjálpa til við
smíðarnar og ekki var nú verra að fá
smurt brauð frá ömmu í kaffinu.
Afi var mikill íþróttamaður og var í
mjög góðu líkamlega formi langt fram
eftir aldri. Var það mér sérstaklega
minnisstætt þegar hann stakk sér af
háa stökkbrettinu í Sundhöllinni þá
orðinn 67 ára gamall.
Síðustu árin voru honum erfið sök-
um mikilla veikinda og vona ég nú að
hann sé kominn á betri stað.
Takk fyrir góðar stundir, elsku afi
minn, ég mun aldrei gleyma þér og
þeim yndislegum minningum sem við
eigum saman. Þinn
Óskar Þór Hilmarsson.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þakka þér fyrir allt sem þú kenndir
mér, afi minn.
Þorsteinn Örn Sigurfinnsson.
Þorsteinn
Sigurfinnsson
38 FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarni Ólafsson,skósmíða- og
pípulagningameist-
ari, fæddist í Reykja-
vík 16. nóvember
1920. Hann lést á St.
Jósepsspítala í Hafn-
arfirði 20. desember
síðastliðinn. Hann
var miðbarn þriggja
alsystkina, sonur
Jakobínu Bjarna-
dóttur, f. í Hafn-
arfirði 16. sept.
1886, d. 12. jan.
1970, og Ólafs Áka
Vigfússonar, f. í Skipholti í Reykja-
vík 29. jan. 1877, d. 7. maí 1961. Al-
systkini Bjarna voru Ásgerður, f.
26. maí 1917, d. 4. jan. 1995 og
Stefnir, f. 16. apríl 1927, d. 31.
ágúst 1995. Bjarni átti einnig tvö
hálfsystkini samfeðra, Pálma, f. 12.
des. 1898, d. 27. okt. 1989, og Lauf-
eyju, f. 17. maí 1902, d. 9. feb. 1985.
Hinn 24. nóvember 1945 kvæntist
Bjarni Fríðu Ásu Guðmundsdóttur,
húsmóður og starfsstúlku við Öldu-
túnsskóla og á Hótel Loftleiðum, f.
á Hellissandi 29. júlí 1924. Fríða er
dóttir Guðrúnar Ásbjörnsdóttur, f.
á Hellissandi 2. okt. 1895, d. 20.
mars 1996, og Guðmundar Guð-
björnssonar, skipstjóra, frá Sveins-
stöðum undir Enni, f. 15. okt. 1895,
d. 18. sept. 1934. Bjarni og Fríða
Ása hófu búskap í Hafnarfirði og
bjuggu þar öll sín hjúskaparár. Á 6.
b) Kjartan, f. 13. apríl 1985. Móðir
þeirra: Christel Beck, f. 13. ágúst
1955. 3) Berglind mezzosópran og
tónlistarkennari, f. 6. apríl 1957, d.
10. des. 1986. Maki Rúnar Matthías-
son, f. 12. apríl 1953. 4) Guðmundur
Rafn viðskiptafræðingur, f. 18. apr-
íl 1960. Maki Margrét Gunnlaugs-
dóttir, f. 7. maí 1961. Dætur þeirra:
a) Hólmfríður, f. 2. des. 1994. b)
Auður, f. 22. okt. 1998. Synir Mar-
grétar: Andri Ólafsson, f. 29. nóv.
1980 og Freyr Arnaldsson, f. 4. apr-
íl 1988. 5) Dr. Birna, prófessor við
Manitoba-háskóla, f. 11. apríl 1961.
Dóttir hennar: Ása Helga, f. 1.
ágúst 1984. Faðir Ásu Helgu: Hjör-
leifur Hjartarson, f. 5. apríl 1960.
Birna var gift Þorvaldi Sverrissyni,
f. 26. nóv. 1966.
Bjarni var af Húsafellsætt í móð-
urætt og af Bergsætt í föðurætt.
Hann nam ungur skósmíðar, sótti
sjóinn, fór á síld, vann um tíma hjá
Lýsi og mjöli í Hafnarfirði, lærði
síðan pípulagnir og varð pípulagn-
ingameistari. Í áraraðir starfaði
Bjarni hjá ÍAV á Keflavík-
urflugvelli. Hann var vandvirkur
fagmaður með verksvit. Bjarni var
fróðleiksfús, hafði mikinn áhuga á
tungumálum, lærði esperanto hjá
Þórbergi Þórðarsyni og Margréti,
konu hans, og gluggaði í rúss-
nesku. Auk ensku talaði hann reip-
rennandi dönsku og þýsku. Hann
var bókhneigður, naut þess að
dansa og hafði unun af góðum kvik-
myndum.
Útför Bjarna verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag klukkan
15.
áratugnum byggðu
þau sér hús á Öldu-
slóð 21 og fluttu það-
an fyrir rúmu ári í
glæsilega, nýja íbúð á
Herjólfsgötu 40.
Bjarna og Fríðu varð
fimm barna auðið.
Þau eru: 1) Guðrún
Erla íslenskufræð-
ingur, f. 26. mars
1946. Maki Þórarinn
Björnsson, f. 11. júlí
1940. Börn Guðrúnar
Erlu af fyrra hjóna-
bandi eru a) Sigrún
Rohleder, f. Martin, 24. feb. 1971,
gift Frederic Rohleder, f. 7. des.
1968. Dætur þeirra eru Berglind
Anna, f. 4. jan. 1997, Vigdís Kristín,
f. 23. okt. 1998 og Eygló Ruth, f. 28.
jan. 2003. b) Thomas Martin, f. 9.
feb. 1973. Maki Kerstin Zwick, f.
16. des. 1971. Dóttir þeirra Liska
Björk, f. 19. jan. 2005. Faðir Sig-
rúnar og Thomasar: Rüdiger Frie-
drich Karl Martin, f. 1. apríl 1940,
d. 8. apríl 1995. Móðir Rüdigers,
tengdamóðir Guðrúnar Erlu, er
Ruth Elisabeth Johanna Martin, f.
2. júní 1913, búsett hjá sonardóttur
sinni, Sigrúnu og fjölskyldu, í Hafn-
arfirði. 2) Ólafur læknir, f. 24. júní
1953. Maki Golnaz Naimy, f. 8. des.
1967. Börn: a) Rós, f. 5. maí 2000. b)
Róbert, f. 27. mars 2005. Börn
Ólafs af fyrra hjónabandi: a) Silki-
sif, f. 26. nóv. 1983, d. 4. des. 1983.
Svo líða þeir einn og einn
hinir efri dagar.
...
„Guði sé lof fyrir góða menn,
bæði burtu farna, þá sem eru og ókomna
...“
Fyrir einhverjar sakir loða
þessir löngu skuggar við húð okkar.
Og kvölddyrnar ljúkast upp senn.
Kvölddyrnar.
(Hannes Pétursson)
Fyrir langa löngu sagði einn
frændinn að við systkinin hefðum
verið lunkin við val okkar á foreldrum
og hefðum borið gæfu til að tileinka
okkur það besta í fari þeirra, bók-
hneigð og vandvirkni pabba og feg-
urðarskyn og örlæti mömmu.
Nú er pabbi farinn yfir í æðri ver-
öld. Hann var barn síns tíma, kreppu-
barn. Pabba þótti afskaplega vænt
um höfuðstaðinn. Þar sleit hann
barnsskónum.
Pabbi var fjallmyndarlegur, þéttur
á velli, með þykkt og mikið hár. Hár
hans var rautt og krullað. Hann hafði
falleg, grá augu. Pabbi var greindur
vel og líktist í háttum Spartverjum,
var agaður og reglusamur. Hann bar
eigi tilfinningar sínar á torg. Í eitt
einasta skipti varð ég vitni að því að
hann grét og hann grét sáran. Það
var þegar Linda dó.
Pabbi byggði hús, gróf djúpt fyrir
og grundvallaði það á bjargi. Hann
setti öryggið á oddinn og skaffaði vel
til heimilisins. Mamma kom með yl-
inn í húsið, birtuna og fegurðina. Um
okkur, börnin þeirra, var vel hugsað.
Pabbi var kærleiksríkur, ekki
raupsamur, og hann elskaði mömmu
og okkur. Það sem einkum einkenndi
pabba var hversu tær hann var.
Í dag verður hann lagður til hinstu
hvílu við hlið Lindu sinnar.
Ég hlakka til að hitta hann fyrir
hinum megin.
Guðrún Erla Bjarnadóttir.
Von guten Mächten wunderbar geborgen,
erwarten wir getrost, was kommen mag.
Gott ist bei uns am Abend und am Morgen
und ganz gewiss an jedem neuen Tag.
(Dietrich Bonhöffer)
Þá er komið að því að kveðja afa
Bjarna. Við vissum að kveðjustundin
var í nánd og erum, stelpurnar mínar
og ég, þakklátar fyrir að hafa átt þess
kost að kveðja hann á St. Jósepsspít-
ala. Að kveðja er þó ekki auðvelt.
„Hann var svo góður afi,“ sagði Vig-
dís Kristín. Ég man hvað afa fannst
ávallt gaman að spjalla við Frederic,
manninn minn, og hvað hann var
áhugasamur um starf hans, sem er
frábrugðið þeirri sjómennsku, er afi
vandist á síldarbáti við Íslands-
strendur á stríðsárunum.
Afi var góður við barnabarnabörn-
in sín og gladdist þegar þau komu í
heimsókn. Hann hélt gjarna á þeim
og bað þau að segja sér frá því, sem á
daga þeirra hafði drifið, í skólanum,
leikskólanum.
Það gleður mig að hafa upplifað afa
minn mildast með árunum því að mér
þótti hann strangur þegar við systk-
inin, Thomas og ég, komum í sum-
arfrí til Íslands frá Þýskalandi hér á
árum áður. En þá starfaði afi á Kefla-
víkurflugvelli og vildi frá frið til að
hvílast um helgar.
Í mínum huga var afi réttlátur og
sanngjarn. Hann var skyldurækinn
og vinnusamur; alltaf eitthvað að
bauka, dytta að húsinu, gera við skó,
pússa skó. Mér finnst eins og hann
hafi getað allt. Afi var þúsundþjala-
smiður. Ég sé hann fyrir mér, löngu
eftir að hann var kominn á eftirlaun,
klifra upp stigann og upp á húsþakið
til að mála það. Við, amma, mamma
og ég, stóðum skjálfandi á beinunum
og héldum dauðahaldi í stigann. En
afi lét engan bilbug á sér finna. Þess
vegna var erfitt að horfa upp á hann
missa mátt og leggjast í rúmið.
Ég er alveg viss um að þú heldur
áfram að inna ýmis verk af hendi, afi,
að þessu sinni Guðsverk. Berglind
tekur á móti þér og verður stoð þín og
stytta fyrir handan á sama hátt og
amma Fríða hefur verið hérna meg-
in. Við munum halda utan um ömmu.
Hún var þungamiðja lífs þíns og þú
varst bakhjarl hennar.
Frederic biður að heilsa þér af
skipinu og sendir ömmu innilegar
samúðarkveðjur. Einnig föðuramma
mín, Ruth Martin, svo og Thomas,
Kitty og Liska Björk frá Oldenburg.
Vertu sæll, afi.
Sigrún og stelpurnar.
Kveðjustundin er runnin upp.
Stund sem ekki var hægt að sjá hve-
nær ætti sér stað eða hvernig birtast
myndi. Hafði skotið upp í huga mín-
um sem umhugsunar- eða jafnvel
áhyggjuefni, en var á endanum frið-
sældar samverustund og falleg
kveðja þess er nú kvaddi maka sinn,
eftirlifandi börn og aðra afkomendur.
Hann faðir minn hefur skilað ævi-
starfi sínu og það samviskusamlega.
Hvort sem var við launuð störf,
lengst af við pípulagnir hjá verktök-
unum, eða tilfallandi verk og viðhald
heima fyrir, gætti ávallt ýtrustu
vandvirkni og góðs frágangs. Þar fór
maður sem bar virðingu fyrir eigin
handverki, sem og annarra er fag sitt
kunnu. Það kom ungum manni vel,
bæði við hjólreiða- og mótorhjólavið-
gerðir, smíði dúfnakofa og lausn ann-
arra lífsins verkefna að hafa þennan
handverksmann að föður. Alltaf var
hann boðinn og búinn að rétta hjálp-
arhönd og kenna manni handbrögðin.
Heimili foreldra minna á Ölduslóð
21 í Hafnarfirði var ávallt það skjól
sem hvert barn gat unað vel við. Allir
fengu í sig og á, allir fengu sína skóla-
göngu og allir höfðu stuðning hver af
öðrum. Pabbi var mikið frá heimilinu
vegna vinnu sinnar og stóð mamma
vaktina með okkur systkinin fimm.
Hún hafði þó bæði stuðning af ömmu
heitinni Guðrúnu sem bjó á neðri
hæðinni og Helgu heitinni systur
sinni, sem jafnframt var með fullt hús
barna og bjó um tíma einnig við göt-
una okkar í Hafnarfirði. Þær systur
voru samhentar og óbilandi í stuðn-
ingi hvor við aðra.
Helgarnar í uppvextinum voru
ávallt tilhlökkunarefni því þá átti
pabbi frí og kom oft heim með sæt-
indi af Vellinum. Það voru ekki frí-
dagar á laugardögum á fyrri árum
nema eftir hádegi en þó ekki alltaf
svo. Ótruflaðar samverustundir úti-
vinnandi og þreyttrar fyrirvinnunnar
og heimavinnandi húsmóðurinnar,
sem sótti síðar hlutastörf út fyrir
heimilið, voru ekki margar. Húsið
fullt af börnum og tengdamamma á
neðri hæðinni. Spurningar vakna um
hvernig þetta var yfirleitt hægt í þá
daga. Auðvitað var lífið ekki alltaf
dans á rósum og vissulega gat verið
stirðleiki í sambandi hinna fullorðnu.
Skap foreldra minna og lundarfar,
svo ólíkt sem það var. Það vantaði þó
ekki samræmið hjá þeim pabba og
mömmu þegar kom að því að sinna
sínum þegar eitthvað bjátaði á eða ef
einhver átti undir högg að sækja.
Þegar svo var kom hinn innri maður
pabba fram. Við sem þekktum þenn-
an trausta mann munum varðveita
góða minningu um hann. Hann sem
stóð að baki örygginu og festunni í lífi
okkar sem næst honum stóðu. Bjarni
Ólafsson stóð alltaf óhaggaður vörð
um lífsgildi sín og var væntanlega
ekki allra. Mikil nægjusemi og ró-
semd eru manni efst í huga. Bjarni
hljóp aldrei lífsgæðakapphlaupið og
sá ekki þörfina fyrir að vera á eilífum
þeysingi um sjó og lönd. Á Ölduslóð-
inni hafði hann það sem honum var
kærast og starf sitt vann hann fram á
áttræðisaldur.
Við systkinin og mamma þökkum
fyrir að hafa fengið að njóta og vera í
skjóli föður míns, svo og fyrir að upp-
lifa og deila ásýnd hans á lífið og til-
veruna. Við kveðjum hann pabba í
dag og varðveitum um hann góðar
minningar.
Guðmundur Rafn og fjölskylda.
Bjarni Ólafsson