Alþýðublaðið - 27.10.1922, Blaðsíða 4

4
AI/ÞÝÐUBLAÐIÐ
'‘-'ý
a n i í a sí(
Kgl. hirðsali
Allir beztu kaupmenn
og kaupfélög selja nú
Sanitas sœtsaft.
Rafnpslaupaí.
Við faöförn tssá fersgið feikn* tórval
af Ijósakrónnm, borðlömpnm
Og bögnrlömpnm, isamt ýamun
teguudam ;*.i hengilömpnm.
Þar sem verðið á þe&sura ný|o
lömpura er raikið íægra ea áður
htfir verið, æituð þér að koma
og líta á úrvaliö ©g heyr* verðið.
Hf. Rafmf. Riti & Ljé®
Laugáveg 20 B Sfmi 830.
Geymsla.
Relðb]ól eru tekin tii
geymslu yfir veturicn í
Fálkanum.
Árstillög'um
til verkamatraafélagsias Dagabnin
er veitt raóttaka á iaugardöguœ
ki. s—7 e m. í faásiau nr 3 við
Tryggvagötu. — FJárœálaritarl
Dagsbrúaar. — Jón Jónsson.
iljálparstöð Hjúkrunarféiagsiai
Likn er opin ssm faér segir:
Mánuéa^a. . . . kl. si- —12 í, b
fcifiöjadstga . < • ~ 5 — 6 ®. fe
Sliðvikudsiga . . — 3 — 4 «. k
8östudagá .. , . . — 5 — ð e. k
Lasgaráaga . . . — 1 — 4 «. k.
Aígreid^la
bkðsins er í Alþýðuhúsinu viS
Iagólfastrsti og Hverfisgöta.
Slmi 98 8.
Augiýsingum sé skilað þaagsS
s9a i Gutenberg í síðasta iapl
Id. 10 árdegis þann dag, sera þær
eiga að koma f biaðið,
Askriítagjald eln kr. á mántifH,
Aaglýsingaverð kr. 1,50 cra. stm4.
Utsöluraena 'beðair að gera sfcö
til afgreiðslunaar, að raÍEsta kóst
ársfjórðungsiegá.
SköviBger ðir
cru brzíar og fljótast afgreiddar
á Laugaveg 2 (gengið inn í rkó«
verzlun Sveinbjarnar Árnasonar).
Vitðingaríyht.
Finnnr Jónsson.
Ódýrt hjdnarúm til
sölu. B-tróasstfg 30 (oaiðbæð)
Kaffið er áreiðanlega bezt hjá
Litla kafiihúsinn
Laugaveg 6 — Opaað kl. 7V2,
'Tii SÖlu. fyrir litið verð:
Ksrlmannsyfirfrakki, oifuofn og
ollubrúsi, 20 litra, á Grattisgötu
4$, búðinni.
Ritstjóri og ábyrgðarraaður:
Hallbjörn Halldórsson.
Prentsmiðjan Gutenberg
Edgar Rict Burreughs: Tarzan snýr aftnr.
inn 1 ógurlegri auðn úthafsinsl Það er ótrúlegt, að
pessi hugrakki maður sé hættur að anda — að hinir
styrku vöðvar séju hættir að starfa um aldur og æfil
Að hann, sem var ímynd lffs og heilbrigði og mann-
legs afls, skyldi verða ógeðslegum sjávardýrum að bráð,
sem —“ En hún komst ekki lengra, og með lágu and-
varpi hné hún niður á gólfið með hendurnar fyrir ahd-
litinu.
Dögúm saman var Jane lasÍD, og vildi enga sjá
nema Hazel og Esmeröldu gömlu. Þegar hún loksins
kom upp á þiljur voru allir hissa á hrygðarsvipnum
sem kominn var á hana. Hún var nú ekki hin káta og
fjörmikla ameríkska fegurð, sem allir urðu hrifnir af,
er sáu hana. Hún var nú bæði hrygg og þögul — og
úr svip hennar skein vonleysi, sem enginn nema Hazel
vissi hvernig stóð á.
Allir gerðu sitt ítrasta til þess að lífga hana upp, en
árangurlaust. Einstöku sinnum komu gamanyrði Tenn-
ingtons daufu brosi fram á andlit hennar, en lengst af
sat hún og starði opnum augum út á sjóinn.
Svo var að sjá, sem allskonar óhöpp væru samfara
lasleika Jane. Fyrst skemdist vélÍD, og skipið rak stjórn-
laust meðan gert var til bráðabirgða við vélina. Þvf
næst skall á þau hvirfilvindur, sem skolaði útbyrðis
því nær öllu lauslegu er á þiljum var. Næst lentu tveir
hásetarnir 1 illindum og enduðu þau með því, að ann-
ar særðist hættulega af hnífstungu, en hinn var settur 1
járn. Loksins kórónaði það óhöppin, að stýrimaðurinn
datt útbyrðis að næturlagi og drukknaði áður en hjálp
kom. Skipinu var siglt fram og aftur um svæðið, en alt
kom fyrir ekki, hann sást hvergi.
Skipshöfnin og farþegarnir voru öíl dauf í dállcinn
oftir óhöpp þessi og slys. Allir þóttust vísir um, að
þetta væri fyxirboði meiri hrakfara og alvarlegri. Eink-
um spáðu skipverjar illu, því þeir lögðu saman og drógu
ályktanir af ýmsu er fyrir hafði komið.
Og ekki þurfti lengi að biða. Á annari nóttu eftir að
stýrimaðurinn drukknaði rakst snekkjan á, svo hún
nötraði stafna á milli. Um klukkan eitt um nóttina
þeyttust sofandi gestirnir og skipshöfnin út úr rúmun-
um. Titringur fór um skipið. Það hallaðist mjög á stjórn-
borða; vélin stöðvaðist. í augnabliki hallaðist það og
myndaði fjörutíu og fimra stiga horn við sjóinn —
þvf nxst sé það í sjóinn með lágu braki og rétti sig
við aftur.
Karlmenn og konur þustu ósjálfrátt upp á þiljur.
Kalt var, en vindur lftill og sjólaust. Ekki var dimmra
en það, að dökkur fleki sást fljóta á sjónum fyrir stafni.
,Flak", sagði stýrimaðurinn, sem var á verði.
Alt í einu kom vélamaður þjótandi upp á þiljur og
leitaði að skipstjóranum.
„Vélin hefir bilað, og leki mikill er kominn að skip-
inu“, mælti hann.
Augnabliki síðar kom sjómaður hlaupandi framan
úr skipinu.
„Drottinn minn!“ æpti hann. „Botninn er allur rifinn
undan skipinu; það flýtur ekki tuttugu mínútur".
„Halt’ þér samanl" æpti Tennington. „Farið niður,
konur, og takið saman eitthvað af dóti ykkar. Þetta
getur ekki verið svo mikið, en við þurfum kannske að
leita til bátanna. Það er bezt að vera við því búinn.
Gerið svo vel að, fara strax. Og, Jerold skipstjóri, sendið
einhverja áreiðanlega menn niður, til þess’að komast
til fulls að því, hve miklar skemdir hafa orðið. Eg vænti
þess, að þér annist á meðan um að birgja bátana að
vistum".
Eigandinn talaði hægt og rólega, og hafði það sef-
andi áhrif á alla, svo brátt voru allir að verki og
framkvæmdu það, sem fyrir þá var lagt. Um sama