Morgunblaðið - 25.03.2007, Page 65

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. MARS 2007 65
 





      

 

  

 
 
           
 !" # $ %  &
'  $
  #(
'  )$    * '
'  )$ +' &# 
'  )$ ,
# - # 
'  )$ .  / 
'  )$ / 0 
'  )$ ✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRHALLUR JÓNSSON
skipasmiður,
Víðilundi 6,
Akureyri,
lést mánudaginn 19. mars.
Guðrún Zophoníasdóttir,
Agnes Þórhallsdóttir, Gunnar Bjarnason,
Anna Þórhallsdóttir, Hallgrímur G. Sigurðsson,
Zophonías Magnús Þórhallsson, Hörður Sverrisson,
barnabörn og langafabarn.
Góður vinur og
traustur er fallinn frá,
vinur sem ég virti mik-
ils og var ætíð gaman að hitta og ræða
við.
Við vorum nánast jafnaldrar. Báðir
fæddir í sama mánuði og sama ár, en
ekki hittumst við fyrr en árið sem við
báðir náðum fimmtugsaldrinum. Það
var á aðalfundi Sambands ísl. spari-
sjóða sem haldinn var í Leifsbúð á
Hótel Loftleiðum haustið 1976. Á
fundinum voru mættir 38 fulltrúar frá
26 sparisjóðum héðan og þaðan af
landinu. Þetta var fyrsti fundurinn
sem ég sat f.h. Sparisjóðs Reykjavíkur
og nágrennis og þekkti því fremur fáa
fundarmenn. Ingólfur var þarna hins-
vegar þaulkunnugur flestum, enda
setið flesta ef ekki alla aðalfundi spari-
sjóðasambandsins allt frá stofnfundi
þess í Borgarnesi hinn 3.–4. september
1966. Alla tíð hafði hann látið sig miklu
varða vöxt og viðgang sparisjóðanna
og verið virkur þátttakandi í samstarfi
sparisjóða bæði í stjórn sambandsins
og öðrum samtökum þeirra og fyrir-
tækjum.
Á aðalfundinum í Leifsbúð vorum
við báðir kosnir í stjórn SÍSP og sátum
saman í þeirri stjórn um árabil og/eða í
öðrum stjórnum eða nefndum tengd-
um sparisjóðunum og fyrirtækjum
þeirra allt til þess að aldur okkar skóp
okkur þau örlög að láta af störfum sök-
um aldurs.
Samstarf okkar varð því býsna langt
en það sem skiptir mestu var að það
var alltaf gott og bar þar aldrei skugga
á. Kæmi upp einhver ágreiningur milli
okkar fulltrúa hinna ýmsu sparisjóða
var Ingólfur alltaf á næsta leiti til að
bera klæði á vopnin, enda tillögugóður
og snjall að greina hismið frá kjarn-
anum.
Ingólfur var einstaklega þægilegur
og góðgjarn maður og bjó yfir þeim
bráðskemmtilega hæfileika, sem of
fáum er gefinn, að geta fundið kími-
legu hliðina á þeim málum sem við vor-
um að kljást við hverju sinni og stund-
um af nokkrum hita. Bjargaði hann
þannig iðulega mönnum frá leiðinleg-
um þrætum með því að skjóta inn
meinfyndnum athugasemdum sem
oftar en ekki hittu svo vel í mark að hin
alvöruþrungnustu mál leystust án
frekari umræðu.
Aðalfundum Sambands ísl. spari-
sjóða lauk yfirleitt, a.m.k. hér áður
fyrr, með einskonar kvöldvökum, þar
sem fundarmenn og makar snæddu
saman kvöldverð. Afar sjaldan voru
fengnir aðkeyptir skemmtikraftar en
skemmtilegum ræðumönnum var
stöku sinnum boðið á þessi vökukvöld.
Veislustjóri var skikkaður úr hópi
fundarmanna og síðan skemmtu menn
sér með ræðuhöldum, söng og dansi í
lokin. Allar ræður urðu að vera
skemmtilegar og kom þá Ingólfur
heldur betur við sögu. Mjög oft var
hann skikkaður veislustjóri og fór þá
eins og í ræðumennskunni svo mjög á
kostum að hlátursrokur kvöldvöku-
gesta ætluðu stundum engan enda að
taka.
En nú er Ingólfur horfinn okkur og
til hans leitum við ekki oftar um góð
ráð eða skemmtilega umræðu. Við
hjónin heimsóttum þau Ingólf og Önnu
Guðmundsdóttur, konu hans, nokkr-
um sinnum á fallega heimilið þeirra á
Hvammstanga og áttum þar unaðsleg-
ar stundir sem geymast í minningum
okkar með þakklæti og hlýju.
Við vottum Önnu og ástvinum
þeirra Ingólfs dýpstu samúð um leið
og við þökkum forsjóninni það lán að
hafa fengið að kynnast þeim.
Baldvin Tryggvason
og Halldóra J. Rafnar.
✝ Ingólfur AlbertGuðnason fædd-
ist í Vatnadal við
Súgandafjörð 27.
febrúar 1926. Hann
lést á Landspít-
alanum 14. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Laugarneskirkju
22. mars.
Vinir mínir fara fjöld
– kvað Bólu-Hjálmar.
Þessi ljóðlína kom
mér í hug þegar ég
frétti andlát Ingólfs
Guðnasonar. Vissi ég
þó að um skamman
tíma hafði hann glímt
við harðan vágest.
Hann var sannur sjálf-
um sér til enda, og
barðist af sjálfsdáðum
við sjúkdóm sinn, og
var á sjúkrahúsi aðeins
örfáa daga fyrir andlát
sitt.
Ingólfur mátti eflaust sem ungur
maður berjast fyrir því sem hann
varð. Tíu ára fór hann frá fjölskyldu
sinni við Súgandafjörð í fóstur að
Ytri-Kárastöðum á Vatnsnesi og naut
þar góðs uppeldis. Lauk hann skóla-
göngu með prófi úr Samvinnuskólan-
um í Bifröst. Kynni okkar hófust, þeg-
ar ég tók við starfi hjá Verslun
Sigurðar Pálmasonar hf. árið 1965,
ungur og reynslulítill. Myndaðist þá
vinskapur, sem varð traustur til enda.
Ingólfur var mér ráðhollur og leið-
beiningar hans reyndust mér ávallt
traustar.
Fyrir utan samskiptin um við-
skiptamál áttum við víða samleið.
Ingólfur var maður athafna, traustur
og framsýnn. Ásamt fleiri félögum
stóðum við árið 1972 að stofnun
rækjuverksmiðjunnar Meleyrar hf.,
sem varð mikið heillaspor fyrir sam-
félag okkar. Einnig var Ingólfur virk-
ur í kirkjustarfi á Hvammstanga, var
í sóknarnefnd og sungum við saman í
kirkjukórnum, hann var stofnfélagi í
Dísinni sf., veiðifélagi minn um árabil
í Tjarnará á Vatnsnesi og eitt ár í
Veiðivötnum í Rangárþingi, þar sem
hann kynnti mér nýjan heim hálendis
Íslands. Leiðir okkar lágu því oft
saman og samverustundir margar.
Eftirminnileg voru árleg boð á heimili
þeirra hjóna á nýársnótt, þar var
skálað fyrir nýju ári, og rætt um öll
þau tækifæri og væntingar sem nýtt
ár bæri í skauti sér. Þau hjón voru
sannarlega góðir gestgjafar og nutu
þess að hafa vini sína hjá sér.
Við leiðarlok viljum við Anne Mary
þakka Ingólfi löng og góð kynni á
samleið okkar. Biðjum við um Guðs
blessun til Önnu og fjölskyldu hennar.
Blessuð sé minning Ingólfs Guðna-
sonar.
Karl Sigurgeirsson.
Ingólfur Guðnason taldi sig lukk-
unnar pamfíl. Hann var það líka.
Hann hafði jákvæða afstöðu til lífsins
og naut þess. Ingólfur átti góða og
samhenta fjölskyldu sem var honum
mikils virði. Hann var mikils virtur
fyrir sínar góðu gáfur og það hversu
víðlesinn hann var og vel heima á
mörgum sviðum. Ingólfur var
skemmtilegur, hafði góða frásagnar-
gáfu og auga fyrir því spaugilega.
Fyrst og fremst var hann þó góður
maður. Þess vegna þótti fólki vænt
um hann. Ingólfur og Anna voru
ávallt nefnd í sömu andrá, þau voru
glæsileg hjón sem allir tóku eftir,
samhent og samvalin.
Fjölskylda mín var svo heppin að
eiga Ingólf, Önnu og börn þeirra að
nágrönnum, fyrst á Laugarbakka og
svo á Hvammstanga. Við höfum ætíð
notið vináttu þeirra og gæsku og það
hefur verið okkur mikils virði.
Í morgun sastu hér
undir meiði sólarinnar
og hlustaðir á fuglana
hátt uppí geislunum
minn gamli vinur
en veist nú í kvöld
hvernig vegirnir enda
hvernig orðin nema staðar
og stjörnurnar slokkna
(Hannes Pétursson)
Fyrir hönd móður minnar, systra
og fjölskyldna okkar sendi ég ástvin-
um Ingólfs samúðarkveðjur og bið
honum blessunar að leiðarlokum.
Ragnhildur Karlsdóttir.
Ingólfur Guðnason er látinn. Með
örfáum fátæklegum orðum vil ég
minnast hans og þakka honum góða
samferð.
Ingólfur var vaskleikamaður til lík-
ama og sálar enda fæddur Vestfirð-
ingur, sem ólst upp að mestu á Vatns-
nesi og naut þar landsþekkts
kjarnmetis heimamanna. Menntun
sótti hann í Héraðsskólann á Reykj-
um og Samvinnuskólann og lauk prófi
þaðan 1947.
Ingólfur lagði á margt gjörva hönd
og var jafnvígur á reiknivélar og log-
suðutæki, en 1959 var hann ráðinn
sem sparisjóðsstjóri til Sparisjóðs V-
Húnavatnssýslu. Varð það hans ævi-
starf, sem hann sinnti með miklum
sóma til 1995. Auk þessa sinnti hann
mörgum trúnaðarstörfum fyrir sam-
félagið. Hann var hreppsstjóri
Hvammstangahrepps frá ársbyrjun
1960. Hann sat í hreppsnefnd, var
þingmaður Norðurlandskjördæmis
vestra eitt kjörtímabil og þannig
mætti lengi telja.
Ég kynntist Ingólfi fyrst persónu-
lega er mér hlotnaðist sá heiður að
endurskoða með honum hreppsreikn-
inga í nokkur ár. Þetta var fyrir tölvu-
öld og bókhaldið fært að hætti oddvit-
ans, sem var nokkuð frábrugðið þeim
bókhaldsaðferðum, sem ég hafði lært.
Þetta kom ekki að sök, Ingólfur kunni
á þetta allt saman og fór létt með að
kenna viðvaningnum. Endurskoðun
reikninga er að mínu mati heldur dap-
ur starfi, en Ingólfur hafði næmt auga
fyrir því skemmtilega og spaugilega
og mikið gátum við stundum glaðst
yfir skemmtilega orðuðum reikningi
eða öðru ámóta góðgæti.
Síðar unnum við saman í spari-
sjóðnum eftir að ég kom þar í stjórn.
Alltaf var Ingólfur kátur og hress, en
tók starfið þó mjög alvarlega og óx
sparisjóðurinn og dafnaði undir hans
stjórn. Innan sparisjóðafjölskyldunn-
ar naut hann mikils trausts og sat í
stjórn Sambands íslenskra sparisjóða
og stjórn Lánastofnunar sparisjóð-
anna.
Það er gæfa að fá að kynnast og
starfa með fólki eins og Ingólfi og fyr-
ir það vil ég þakka.
Einnig vil ég þakka eiginkonu Ing-
ólfs, Önnu Guðmundsdóttur, fyrir
góðar samverustundir á heimili
þeirra hjóna.
Henni, Kolbrúnu, Guðmundi og
fjölskyldum þeirra votta ég samúð
mína.
Egill Gunnlaugsson.
Vegna mistaka birtist grein um
Sigríði Stefánsdóttur frá samstúdent-
um hennar frá MA með greinum um
Ingólf á útfarardegi þeirra.
Hlutaðeigandi eru beðnir afsökun-
ar á þessum mistökum.
Ingólfur Albert
Guðnason
Amma mín var orð-
in fullorðin. Hún hafði
lifað góðu lífi og verið tiltölulega
heppin með heilsuna. Síðan gerist
það að hún dettur og brotnar, og
fær upp frá því sár sem erfitt gæti
reynst að gróa. Við henni blasti
langur, erfiður tími endurhæfingar.
Ég var heppin að fá að kynnast
þessari konu, henni elsku ömmu.
Hún var alltaf svo létt í skapi og
með risavaxið hjarta. Jafnvel eftir
að hún varð fyrir þessu óhappi
heyrðist hún ekki kvarta og fólkið
sem hugsaði um hana sagði mér að
annarri eins konu hefðu þau ekki
kynnst. Hvað sem gekk á, alltaf gaf
hún þeim bros. Ég var að vinna á
spítalanum daginn sem hún fór, og
hafði átt við hana samtal svo skelfi-
lega stuttu áður en þetta gerðist. Þá
var amma enn flugskýr í kollinum
og svo endalaust hlý og góð eins og
alltaf. Mér datt ekki í hug að ég
gæti ekki talað við hana aftur. En í
okkar síðasta samtali skynjaði ég
kvíða. Kvíða fyrir komandi vikum
þar sem hún mátti lítið hreyfa sig,
og kvíða fyrir deginum. Hlutirnir
voru ekki eins og hún vildi hafa þá.
Hún var félagsvera og vildi geta séð
um sig sjálf. Það var hræðilega sárt
að sjá ömmu fara svo snögglega, en
þó fannst mér eins og þetta væri
það sem hún vildi.
Mínar minningar um ömmu
tengjast allar gleði. Hlátur og góð-
látlegt grín, það var amma. Amma
átti auðvelt með að sjá spaugilegu
hliðarnar á málunum og gerði þá
einna helst grín að sjálfri sér og sín-
um. Ég veit að frá henni fékk ég
þann hæfileika að fá iðulega hlát-
ursköst, jafnvel út af einhverju sem
bara ég og einhver einn annar skil-
ur, og geta hreinlega ekki hætt að
hlæja. Eins og hún græt ég oft þeg-
ar ég hlæ, og græt út af hlutum sem
eru hvorki sorglegir né fyndnir,
heldur fallegir. Og þannig erum við
öll. Við erum tilfinningafólk, afkom-
endur hennar, og ég er henni ömmu
endalaust þakklát fyrir hennar ævi-
starf í uppeldinu. Hennar afkom-
Sigríður Steinsdóttir
✝ Sigríður Steins-dóttir fæddist í
Bakkagerði í Borg-
arfjarðarhreppi í N-
Múl. 14. september
1914. Hún lést á
sjúkrahúsinu á
Akranesi 9. febrúar
síðastliðinn.
Útför Sigríðar
var gerð frá Akra-
neskirkju 20. febr-
úar sl.
endur, mínir ættingj-
ar, eru einstaklega
gott fólk. Auður sem
ég er þakklát að eiga
að.
Amma hafði lifað
lífinu lifandi. Þrátt
fyrir að vera komin
yfir nírætt var hún
eins og unglingur í
anda. Hún fylgdist
með boltanum, var op-
in fyrir tækninýjung-
um og vílaði ekki fyrir
sér að vaka langt
fram á nótt til að
horfa á Austfirðinginn Magna er
hann keppti í Rock Star. Og kald-
hæðnislega þá var það félagslyndið
sem varð ömmu að falli, því daginn
sem hún datt var hún að flýta sér í
bingó! Já, nú hlærðu líklega amma!
Ef við hverfum aftur að síðasta
degi ömmu á þessum stað, þá finnst
mér dálítið fyndið að hún setti mér
verkefni, en því var hún ekki vön.
Hún sagði mér nefnilega að fyrst ég
væri flutt þá þyrfti ég nú að finna
mér handavinnu svo mér leiddist
ekki. Amma var snillingur í hönd-
unum. Amma mín, ég mun líklega
ekki bera hróður þinn sem handa-
vinnukonu uppi, en við þessari bón
þinni skal ég verða. Enda var það
rétt hjá þér að mér hálfleiðist eftir
að ég flutti! Ég ætla líka að vera
duglegri að kalla hana dóttur mína
sínu rétta nafni, því hún var jú skírð
í höfuðið á ykkur formæðrum henn-
ar, ekki að ástæðulausu.
Elsku amma, ég kveð sterka,
duglega, hjartahlýja og hláturmilda
konu. Ég mun alltaf eiga minning-
arnar um hana ömmu á Heiðó. Bæði
af Höfða og af Heiðargerðinu þar
sem við sátum í eldhúsinu og feng-
um góðgæti, og það virtist enda-
laust til af því. Ég mun alltaf muna
kaplana sem þú kenndir mér og er
nú þegar farin að kenna næstu kyn-
slóð. Minningin um sápugerðina,
sem var tilraun okkar Marenar til
að læra fallegt handverk af þér.
Fallegu munirnir í stofunni, albúm-
in, og síðast en ekki síst minningin
um hana ömmu sem var svo ótrú-
lega dugleg, hreinskilin og hlátur-
mild. Ég vona að ég fái að verða
eins og þú.
Ég kveð þig með sömu orðum og
þú kvaddir mig. Við föðmuðumst,
knúsuðum hvor aðra, og er ég gekk
á brott sagðir þú við mig hljóðlega,
með þessari endalausu hlýju í rödd-
inni sem ég mun aldrei gleyma …
„elskan“.
Hvíl í friði amma.
Sara Björk Hauksdóttir.