Morgunblaðið - 28.03.2007, Qupperneq 34

34 MIÐVIKUDAGUR 28. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín Magn-úsdóttir fæddist
í Hafnarfirði 12. júlí
1919. Hún lést á
Landspítalanum –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 21.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Magnús Böðv-
arsson, bak-
arameistari í Hafn-
arfirði, f. 13. júlí
1887, d. 1944, og
kona hans Sigríður
Árný Eyjólfsdóttir
frá Hafnarfirði, f. 21. mars 1897,
d. 1983. Systkini Kristínar eru,
Gunnar, d. 1994, kvæntur Ásthildi
Magnúsdóttur, Magnús Steph-
ensen, kvæntur Guðrúnu Guð-
mundsdóttur, Áslaug, ekkja Snæ-
björns Bjarnasonar
tæknifræðings og Sigríður Guð-
rún, ekkja Agnars Bierings lög-
fræðings.
Kristín giftist í
maí 1942 Sigurgeiri
Guðmundssyni, fv.
skólastjóra. Börn
Kristínar og Sig-
urgeirs eru: 1)
Bárður, f. 1955,
maki Jenný Axels-
dóttir, f. 1958, börn
þeirra eru Þóra
Kristín, f. 26.8.
1986, Sigurgeir, f.
8.1. 1988, og Guð-
mundur Örn, f.
23.12. 1997. 2) Auð-
ur, f. 19.2. 1963.
Börn hennar eru Halldór Bjarna-
son, f. 29.4. 1980, Sigureir Ágúst
Helgason, f. 9.6. 1982, Kristinn
Geir Helgason, f. 30.5. 1984, Tara
Björnsdóttir, f. 18.5. 1990, d. 18.5.
1990, Sindri Örn Björnsson, f.
13.5. 1994.
Útför Kristínar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku mamma.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera minn – í söng og tárum.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kaldri sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín rekur.
Þú gafst mér alla gleði, sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá mér tekur.
Svo kveð ég þig. En er þú minnist mín,
þá mundu, að ég þakka liðna daga.
Við framtíð mína fléttast örlög þín.
Að fótum þínum krýpur öll mín saga.
Og legðu svo á höfin blá og breið. –
Þó blási kalt, og dagar verði að árum,
Þá veit ég, að þú villist rétta leið
og verður minn – í bæn, í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson)
Hjartans þakkir fyrir allt.
Guð geymi þig.
Þín dóttir
Auður.
Elsku amma.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Hún minnti mig á vorið,
á mjúka og græna jörð
og stygga fjallafola
og feita sauðahjörð.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fleyga fugla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson.)
Blessuð sé minning þín, elsku
amma. Þú verður alltaf í huga okkar
og hjarta.
Halldór, Sigurgeir,
Kristinn og Sindri
Nú, þegar elsku amma mín er far-
in frá okkur, hef ég mikið hugsað um
tíma okkar saman. Sérstaklega eru
mér minnisstæðar allar ökuferðirnar
okkar saman. Áður en ég fékk bíl-
próf keyrði hún mig hvert sem var
innan Hafnarfjarðar, en hún þorði
sjaldan á bílnum til Reykjavíkur.
Hún amma fær seint viðurkenningu
fyrir góðan akstur en viljug var hún
ef á þurfti að halda. Ég mun aldrei
gleyma því þegar hún keyrði mig á
golfæfingu á Hvaleyrinni. Við sáum
laust stæði beint fyrir framan klúbb-
húsið, voðalega fínt stæði fyrir fram-
an nýreistan múrsteinavegg. Hún
ætlaði bara aðeins að stoppa til að
hleypa mér út en gleymdi að setja í
handbremsu og því fór sem fór. Nýi
múrsteinaveggurinn hrundi eins og
spilaborg, og ég þaut í burtu eld-
rauður í framan með þá afsökun að
ég væri að verða seinn á æfingu.
Á þessum aldri skammaðist ég
mín stundum fyrir aksturslagið
hennar ömmu en núna sé ég auðvitað
hversu mikil vitleysa það var. Ég tel
mig vera ótrúlega heppinn að hafa
átt jafn frábæra ömmu og hana
Stínu. Ég er svo þakklátur fyrir allt
það sem hún gerði fyrir mig. Hún
var alltaf svo mikið hjá okkur og
ferðaðist líka oft með okkur, enda
vildum við öll hafa hana.
Alltaf þegar ég kom í heimsókn til
hennar brosti hún við það að sjá mig.
Í næstu andrá var hún síðan stokkin
á fætur að taka til nammi og kökur,
og þá þýddi sko ekkert að reyna að
segja henni að ég væri nýbúinn að
borða. Síðan sátum við við eldhús-
borðið, ég japlandi á Mackintosh-
súkkulaði á meðan hún spurði mig
um allt milli himins og jarðar. Hún
hafði sérstakan áhuga á flóðum og
öðrum náttúruhamförum í hinum
ýmsu framandi löndum.
Hún hafði líka ógurlega gaman af
því að segja frá aðdáun sinni á Liver-
pool. Allt frá því að ég sagði henni
einhvern tímann fyrir löngu að ég
héldi með Liverpool sagði hún stolt
frá því að hún hefði nú verið Liver-
pool-aðdáandi í tugi ára. Þá sögu
fékk ég að heyra ótal sinnum, en
ömmu fannst alltaf eins og hún væri
að segja mér hana í fyrsta skipti. Ég
þóttist alltaf vera voða hissa í hvert
skipti, enda hafði ég bara gaman af. Í
mínum augum var áhugi hennar á
Liverpool merki um væntumþykju
hennar á mér og pabba. Hún vildi
bara eiga eitthvað sameiginlegt með
okkur og hvað er betra til þess en
fótboltafélag í Englandi?
Mestan áhuga hafði hún þó á því
að vita hvað væri að gerast í Háa-
bergi 39, og þá sérstaklega hjá Þóru
systur og Gumma bróður. Hún var
alltaf svo stolt af barnabörnunum
sínum. Allir fengu það á tilfinn-
inguna að þeir væru einstakir. Þó er
einn sá fjölskyldumeðlimur sem er
sérstakari en aðrir. Það er hún systir
mín, Þóra Kristín, nafna ömmu.
Veikindi hennar hafa verið okkur öll-
um erfið, sérstaklega seinustu ár. Þá
reyndi mikið á hjálpsemi ömmu
minnar sem kom daglega til okkar
Gumma á meðan mamma var hjá
Þóru á spítalanum. Hún passaði upp
á að okkur liði vel og vanhagaði ekki
um neitt. Hún tók veikindi Þóru
mjög mikið inn á sig án þess að láta
okkur finna það en þegar það versta
var yfirstaðið hjá Þóru Kristínu
veiktist hún. Eða hafði hún kannski
beðið með að veikjast?
Síðustu árin kom í ljós alvarleg
hjartabilun sem hafði mikil áhrif á
lífsgæði hennar. Hrausta og lífsglaða
amman var orðin öðrum háð með öllu
því sem því fylgir. Núna var það ég
sem sá um að sækja hana ömmu
mína þegar hún vildi koma í heim-
sókn enda hafði hún blessunarlega
lagt bílnum fyrir fullt og allt. Sjálf
vildi hún þó ekki mikið af veikindum
sínum vita. Ef hún var spurð hvernig
hún hefði það svaraði hún: Ég er
bara löt (mjög veik), eða þá þetta er
allt að koma, ég verð betri á morgun.
Hún hafði mun meiri áhuga á heilsu-
fari okkar: Hvernig leið Þóru, var
kvefið betra hjá Guðmundi, eða pest-
in hjá mér?
Mér fannst það því mjög lýsandi
fyrir ömmu að heyra að kvöldið áður
en hún dó hefði hún hringt heim til
að fá heilsufarsskýrslu af fjölskyld-
unni. Þannig varstu, amma mín kær,
fyrst komu aðrir og svo komst þú.
Þín verður sárt saknað.
Sigurgeir Bárðarson.
Elsku Kristín amma.
Þú ert búin að vera ein af fjöl-
skyldu minni hér á Íslandi í 10 ár. Ég
kom hingað til að passa Guðmund
Örn á meðan mamma fór í Háskól-
ann. Þú tókst mig strax að þér og
faðmaðir mig og ég upplifði það að
eignast móður í fyrsta skipti. Þú
varst nánast daglegur gestur á heim-
ilinu og alltaf aðalmanneskjan þegar
eitthvað mikið stóð til.
Þú smitaðir jákvæði hvert sem þú
fórst og vildir alltaf að allir væru
saman í sátt og samlyndi. Þú áttir
auðvelt með að gefa en erfiðara að
þiggja. Ég man þó sérstaklega hvað
var mikill heiður að fá að baða þig.
Þú sagðir líka við mig að það gerði
enginn eins vel og ég.
Nóttina eftir að hún lést kom hún
til mín í draumi. Hún var íklædd
rauðum, fallegum silkikjól og geisl-
aði af hamingju, veikindin horfin úr
andlitinu. Hún kom inn að rúminu án
þess að banka og sagði: „Kantí mín,
það verður allt í lagi með fótinn á
þér. Læknarnir eru búnir að laga
hann.“ Svo hvarf hún burt með milda
brosið sitt.
Mig langar til að þakka fyrir að
hafa kynnst þér. Í Srí Lanka, föð-
urlandi mínu er sagt að þó að snjór
fenni yfir sporin þín sé minningin um
þig meitluð í hjarta mitt og fari aldr-
ei neitt.
Takk fyrir allt, amma Stína. Guð
veri með þér.
Anna Kantí Axelsdóttir.
Elsku amma mín, þú varst mjög
góð og skemmtileg manneskja. Þú
varst alltaf góð og hjálpsöm við alla.
Mér fannst mjög gaman þegar þú
komst með okkur í Skorradal. Við
vorum alltaf saman á jólum og þú
komst oft í heimsókn. Ég var mjög
leiður þegar þú varst veik og þurftir
alltaf að fara á spítala.
Ég vona og veit að afi passar þig
hjá guði. Það er örugglega mjög
skemmtilegt þar. Þakka þér fyrir allt
amma mín besta. Ég ætla að reyna
að vera duglegur að læra og vera
góður við aðra eins og þú kenndir
mér.
Guðmundur Örn
Bárðarson.
Elsku amma mín, mér þótti ógur-
lega vænt um þig á meðan þú varst á
lífi og geri en og mun alltaf elska þig.
Þú varst alveg ótrúleg manneskja.
Þú ert eiginlega hetjan í mínu lífi,
alltaf svo hörð af þér ef eitthvað bját-
aði á. Það var allveg sama hvað það
var þú hristir það bara af þér.
Það var alltaf svo gaman að vera
með þér, þú varst alltaf svo hress og
kát. Ég gleymi aldrei þegar að við
vorum í Dannmörku og þú festist í
baðkarinu. Ég spurði hvort ég ætti
ekki að fara niður í lobbyið og sækja
hjálp, en þú svaraðir: Nei ég læt ekki
einhverja kalla sjá svona eldgamla
kerlingu fasta í baðinu. Í mörg ár á
eftir talaðir þú alltaf um þetta og við
hlógum og hlógum alveg rosalega að
þessu.
Þú varst allveg meiriháttar og al-
veg frábært að hafa fengið að kynn-
ast þér og hafa þig svona lengi hjá
mér. Ég gleymi aldrei hvað það var
alltaf gaman að koma til þín, alveg
sama hvað bjátaði á hjá mér, þá var
alltaf hægt að fá hlýjuna frá þér og
hughreystingu.
Ég man að ég fékk stundum að
gista hjá þér og það var alltaf svo
gaman. Þú sýndir mér fullt af göml-
um myndum af þér, afa Auði og
pabba. Þú sagðir mér söguna á bak
við hverja mynd sem við skoðuðum.
Ég man líka þegar að við fórum í
sunnudagaskólann og þú varst alltaf
svo stolt af mér að vilja fara.
Einn daginn fórum við saman nið-
ur á tjörn að gefa öndunum brauð og
við vorum alls ekki sáttar hvað gæs-
inar voru frekar og svo kom ein gæs-
in og skeit á skóinn þinn, þá sagðir
þú bara þetta gerir ekkert til, ég þvæ
þetta bara af þegar að við komum
heim. Allir bíltúrarnir sem við áttum
saman og þegar að við fórum að
heimsækja afa Sigurgeir upp á leiði í
kirkjugarðinum og fórum með blóm
og kerti og þú sagðir alltaf: Þóra
Kristín mín, náðu í grænu könnuna
svo að þú getir hjálpað mér að vökva
blómin hans afa.
Ég man líka eftir að þegar að ég
var nýflutt í Svöluásinn og þú komst
að heimsækja mig og komst með
sykur- og rjómapönnukökur og jóg-
úrtkökurnar þínar frægu. Þú varst
ánægð hvað allir á sambýlinu voru
glaðir að fá allar þessar veitingar.
Mér finnst mjög erfitt að þú skulir
hafa þurft að fara frá okkur, en ég er
líka glöð og ánægð að hafa fengið að
kynnast þér og hafa þig svona lengi
hjá mér. Núna ertu komin aftur til
afa og ég veit að hann á eftir að
hugsa mjög vel um þig. Ég ætla að
reyna að vera dugleg að gera allt
sem ég tek mér fyrir hendur og
standa mig í lífinu þótt að ég sakni
þín, alveg rosalega mikið. Ég veit ég
að þér líður betur núna hjá afa og
þarft ekki lengur að vera alltaf lasin,
stundum nótt eftir nótt. Ég veit að
þér líður betur í himnaríki með afa.
Nú getur þú dansað við afa aftur eins
og þú talaðir stundum um. Ég held
að það sé örugglega bara fjör í
himnaríki og ég veit að þið eigið eftir
að horfa niður á mig og passa mig.
Amma, ég elska þig og mun alltaf
gera Þín elskandi
Þóra Kristín Bárðardóttir.
Látin er elskuleg frænka mín og
móðursystir, Kristín Magnúsdóttir,
eða Stína frænka eins og hún var
alltaf kölluð í fjölskyldunni. Andlátið
bar brátt að en kom kannski ekki á
óvart en Stína frænka hafði átt við
vanheilsu að stríða síðustu misserin
og af miklu æðruleysi tókst hún á við
þann erfiða tíma. Áður naut hún
góðrar heilsu, var ern og hélt reisn
sinni til hins síðasta.
Kristín var elst fimm systkina, var
á áttugasta og áttunda aldursári en
látinn er áður Gunnar. Þau ólust upp
við Lækinn í Hafnarfirði, foreldrar
þeirra voru Sigríður Eyjólfsdóttir og
Magnús Böðvarsson bakari, en afi
minn lést áður en ég fæddist. Sterk
fjölskyldutengsl voru í stórfjölskyld-
unni en sérstök voru tengsl systr-
anna þriggja eftir að þær urðu allar
einar.
Margs er að minnast og ein af
mínum allra fyrstu en óljósu minn-
ingum er frá þeim tíma er ég var
barnung í fóstri hjá Stínu frænku og
Sigurgeiri í nokkrar vikur. Þetta var
áður en þau eignuðust sín börn og í
minningunni er rík umhyggja og
væntumþykja í minn garð, viðmót
sem mér fannst ég njóta frá þeim
alla tíð síðan.
Ég minnist hins fallega og menn-
ingarlega heimilis þeirra Sigurgeirs
og Kristínar á Sunnuvegi 4. Þar var
mikið af bókum, listaverk prýddu
veggi, smíðastofa í kjallaranum og
mörg húsgögnin heimasmíðuð með
listilegu handbragði húsbóndans.
Stína frænka með svuntuna og bök-
unarilminn lagði um húsið. Hæst
stendur samt viðmót þeirra hjóna,
glaðværð og hugulsemi og eftir-
minnileg eru jólaboðin annan dag
jóla sem bar upp á afmælisdag Sig-
urgeirs. Þá var oft þröngt setinn
bekkurinn af allri stórfjölskyldunni
sem naut þess sérstæða heimilis-
brags sem ríkti á Sunnuvegi 4. Þetta
eru góðar minningar.
Frænka mín var lág kona vexti en
kvik í hreyfingum. Áður fyrr fór hún
allt gangandi og ég minnist þess
hversu fljót í förum hún var þrátt
fyrir það. Hún var glaðsinna, traust
og vönduð kona og ég man ekki til
þess að hún hafi hallmælt nokkrum í
mín eyru. Hún var fagurkeri og naut
ferðalaga utanlands og innan. Stína
var mikil fjölskyldumanneskja og
naut samveru við börnin sín og
barnabörn.
Aldrei er maður tilbúinn þegar
kveðjustundin kemur. Núna þegar
Stína frænka er farin hef ég þá til-
finningu að ég hafi alltaf átt sérstak-
an sess í huga hennar og það er mér
ákaflega mikils virði. Ég kveð
frænku mína með þökk fyrir allt
elskulegt í minn garð og um leið
sendi ég börnum hennar, Auði og
Bárði, Jenný tengdadóttur og barna-
börnum samúðarkveðjur.
Helga Snæbjörnsdóttir.
Mikil sómakona er fallin frá.
Hún Kristín Magnúsdóttir lést í
síðustu viku, þá hátt á níræðisaldri.
Hún var af gömlum og styrkum
stofni Hafnfirðinga. Elst fimm
systkina. Hún sjálf og allt hennar
fólk, kynslóð fram af kynslóð, mest-
alla síðustu öldina og enn þann dag í
dag, hefur verið áberandi, dugmikið
og vel látið í Hafnarfirði. Það er mik-
ill sjónarsviptir að konu á borð við
Kristínu Magnúsdóttur, sem lagði
svo sannarlega mikið til samfélags-
ins í Firðinum. Hún naut því virð-
ingar og væntumþykju sveitunga
sinna og það verðskuldað, því hún
gaf svo mikið af sér í samskiptum við
fólk. Hjálpsemi, dugnaður, gæska og
hlýlegt fas voru henni eðlislæg.
Hafnarfjörður sér nú á eftir einni af
sínum bestu dætrum.
Ég naut þess allt frá barnsaldri að
vera heimagangur á Sunnuvegi 4,
sem var um áratugaskeið glæsilegt
og hlýlegt heimili þeirra sæmdar-
hjóna, Kristínar og manns hennar,
Sigurgeirs Guðmundssonar, skóla-
stjóra Iðnskólans í Hafnarfirði, og
tveggja barna, Bárðar og Auðar.
Ástæðan var sú að ég bast á æskuár-
um traustum vina- og tryggðarbönd-
um við Bárð, son þeirra hjóna. Á
þann vinskap hefur aldrei borið
neinn skugga. Það var ætíð gott að
koma á Sunnuveginn. Alltaf var okk-
ur tekið fagnandi strákunum, þegar
við sóttum Bárð heim. Kristín, eða
Stína eins og hún var jafnan kölluð,
umvafði okkur á alla lund með elsku
sinni og hlýleika. Sigurgeir maður
hennar vildi aga, en var alltaf rétt-
sýnn og sanngjarn. Við vorum senni-
lega stundum dálítið fyrirferðar-
miklir strákarnir þegar leikir fóru úr
böndum. Þá kom það fyrir að Sig-
urgeir setti í brýrnar eins og hann
byggi sig undir að hasta á okkur. En
þá leit Stína blíðlega í augu bónda
síns, eins og hún hún vildi segja:
„Sigurgeir minn. Þetta eru nú bara
líflegir strákar að leik.“ Og engar
urðu skammirnar. Þess í stað kallaði
Stína okkur inn í eldhús og gaf okkur
mjólk og smákökur.
Það eru svona litlar en dýrmætar
minningar, sem upp vakna, á kveðju-
stund. Ekki einasta naut ég elsku og
hjálpsemi Stínu vegna vináttu minn-
ar og Bárðar. Hún Stína þreyttist
heldur aldrei á því að rifja það upp,
að ömmur okkar Bárðar hefðu líka
verið bestu vinkonur. Móðir Stínu,
Sigríður Eyjólfsdóttir, og amma mín
í föðurætt, Snjólaug Guðrún Árna-
dóttir, voru óaðskiljanlegar alla tíð
meðan báðar lifðu. Henni Stínu þótti
svo vænt um það að sagan endurtæki
sig – að vinátta okkar Bárðar héldi
áfram uppi merki vinarþels og sam-
heldni milli fjölskyldna okkar – kyn-
slóð fram af kynslóð.
Hún Stína missti mann sinn árið
1984. Sigurgeir féll frá fyrir aldur
fram. Það var Stínu mikið áfall. Þau
voru svo samhent hjónin, þótt ólík
væru um sumt. Þau bættu svo vel
hvort annað upp. En Stína hélt sínu
striki. Börn hennar, Bárður og Auð-
ur, voru henni allt. Þegar fram liðu
stundir naut hún þess að vera amma,
þegar barnabörnin fæddust hvert á
fætur öðru. Bárður vinur minn og
Jenný hans góða kona voru hennar
stoð og stytta. Sem og Auður. Og
hún þeirra meðan heilsan leyfði. Hún
naut þess að vera í samskiptum við
barnabörnin og amma Stína var þar
á heimavelli. Börn Bárðar og Jennýj-
ar, Þóra Kristín, Sigurgeir og Guð-
mundur Örn, og synir Auðar, Hall-
dór, Sigurgeir Ágúst, Kristinn Geir
og Sindri Örn, nutu samvistanna við
Kristín Magnúsdóttir