Morgunblaðið - 28.03.2007, Side 35
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. MARS 2007 35
ömmu Stínu og gæsku hennar og
kærleika. Og hún naut ekki síður
þeirra.
Hún Kristín Magnúsdóttir tróð
ekki illsakir við nokkurn mann svo
ég viti. Aldrei heyrði ég hana tala illa
um náungann. Jafnan indæl, glæsi-
leg í fasi og vel til fara, með bros á
vör og kímnisglampa í augum. En
skaplaus var hún ekki. Þaðan af síð-
ur skoðanalaus. Og fjölfróð var hún.
Hún vissi þannig vel hvað hún vildi
og fékk það fram með góðvild og
gæsku. Hún sparaði stóru orðin. Þau
þurfti hún sjaldnast að nota.
Á síðari árum voru samfundir okk-
ar Stínu færri en áður var. En alltaf
hittumst við annað slagið og það
urðu jafnan fagnaðarfundir. Heilsu
hennar hafði hrakað á síðustu árum,
en hugurinn var síkvikur. Og alltaf
fann ég þann sama hlýhug og sömu
væntumþykjuna streyma frá henni í
minn garð, eins og á Sunnuvegi forð-
um daga. Hún spurði frétta af mínu
fólki og bað fyrir góðar kveðjur.
Maður fór ævinlega með jákvæðar
og góðar hugsanir á braut eftir sam-
veru með Kristínu Magnúsdóttur.
Hún gaf svo mikið af sér. Hafði svo
hlýja nærveru.
Allt hefur sinn tíma. Kristín
Magnúsdóttir hafði lifað langan dag,
þegar kallið kom. Það er þakklæti í
huga mér fyrir að hafa átt þess kost
að njóta vináttu og hjálpar þessarar
góðu konu um áratugaskeið. Og ekki
síður afkomenda hennar, Bárðar og
hans fjölskyldu. Það er gott að eiga
góða og trausta vini í blíðu sem
stríðu. Og þannig vinir eru einmitt
Kristín Magnúsdóttir og hennar af-
komendur.
Við Jóna Dóra og börn okkar
sendum Bárði og Jennýju og börn-
um þeirra, Auði og fjölskyldu og allri
stórfjölskyldu Kristínar Magnús-
dóttur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og vonum að góður Guð
blessi þau og umvefji á sorgartímum.
Blessuð sé minning Kristínar
Magnúsdóttur. Megi hún hvíla í friði.
Guðmundur Árni Stefánsson.
Kristínu Magnúsdóttur, eða Stínu
eins og hún var jafnan kölluð, kynnt-
ist ég fyrir margt löngu. Hún var
móðir æskufélaga míns, Bárðar, en
auk þess var Auður systir hans
æskuvinkona Bessu systur minnar.
Það var því mikill samgangur á milli
heimilanna enda ekki langt á milli
Sunnuvegar og Tjarnarbrautar.
Sem unglingur og að sjálfsögðu
ávallt síðar, var maður aufúsugestur
á heimili Kristínar og Sigurgeirs
meðan hann lifði. Í dag minnist ég
þeirra hjóna sem góðra vina þrátt
aldursmuninn. Að fá að kynnast
þeim voru forréttindi og margt af
þeim að læra.
Á unglingsárunum var margt
brallað og ekki allt til fyrirmyndar.
Þó að á ýmsu hafi gengið stundum
hjá okkur unga fólkinu þá var Stína
ávallt nálæg, róleg og yfirveguð,
geislandi af ástúð og væntumþykju.
Ekki minnist ég þess að hún hafi
nokkru sinni atyrt mann þrátt fyrir
að eflaust hafi oftar en ekki verið
ástæða til þess.
Margar stundirnar átti maður í
eldhúsinu hjá Stínu en hún bauð
manni gjarnan upp á mjólkurglas og
kökubita þegar maður kom í heim-
sókn. Skipti þá engu hvort Bárður
var heima eða ekki. Iðulega settist
maður inn í eldhús hjá Stínu og
ræddi við hana um allt milli himins
og jarðar, enda gaman að spjalla við
hana. Á þeim árum var maður ekki
sérlega spenntur fyrir að umgangast
fullorðna fólkið en Stína var þannig
manneskja að hún laðaði mann til sín
og manni fannst eðlilegt og sjálfsagt
að ræða við hana um landsins gagn
og nauðsynjar. Þegar maður lítur til
baka þá held ég að það hafi verið sú
hlýja sem frá henni stafaði sem gerði
það að verkum að kynslóðabilið
hvarf eins og dögg fyrir sólu þegar
hún var annars vegar.
Fyrir þau góðu samskipti vil ég nú
þakka. Bárði og Jenný og þeirra
börnum, Auði og hennar börnum
færi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi minningin um hina
góðu og hlýju konu lifa í hjörtum
okkar sem áttum því láni að fagna að
kynnast henni.
Tryggvi Harðarson.
✝ RagnheiðurVilhelmína
Árnadóttir fæddist
á Auðólfsstöðum í
Langadal, í Ból-
staðarhlíðarhreppi,
11. desember 1912.
Hún andaðist á
hjúkrunarheim-
ilinu á Sólvangi í
Hafnarfirði 21.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Steinunn
Jónsdóttir á
Blönduósi og Árni
Sigurðsson útgerðarbóndi.
Barnung var Ragnheiður tekin í
fóstur af hjónunum Ingibjörgu
Pétursdóttur og Birni Björns-
syni á Blönduósi. Hjá þeim ólst
hún upp og var hjá þeim allt til
þess að hún flutti til Reykjavík-
ur 1946. Ragnheiður átti ekkert
alsystkini, en 12 hálfsystkini
samfeðra og tvo hálfbræður
sammæðra. Þessum hálfsystk-
inum sínum kynntist Ragnheið-
ur lítið eða ekkert, enda ólust
börn, Filippu, Lo, Inu og Teo.
Þau eru öll búsett í Svíþjóð.
Í Reykjavík annaðist Ragn-
heiður húsmóðurstörf af miklum
dugnaði og myndarskap. Hún
var mikil hannyrðakona og féll
sjaldan verk úr hendi. Sauma-
skapur hennar og hannyrðir all-
ar báru vott um vandvirkni
hennar og listfengi. Ragnheiður
stundaði ýmis störf í Reykjavík
auk húsmóðurstarfanna, m. a.
rak hún sjoppu á Langholtsveg-
inum í rúmlega tíu ár með
manni sínum Zóphaníasi. All-
mörg síðustu ár Ragnheiðar og
Zóphaníasar saman áttu þau
heima í Sjálfsbjargarhúsinu í
Hátúni 10 í Reykjavík. Eftir lát
Zóphaníasar bjó Ragnheiður þar
í rúm 8 ár. Þá flutti hún á dval-
arheimilið á Blesastöðum á
Skeiðum og þar dvaldist hún í
10 ár. Í febrúarmánuði 2005 fór
hún á hjúkrunarheimilið Sól-
vang í Hafnarfirði.
Útför Ragnheiðar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
þau upp fjarri
henni. Þegar Ragn-
heiður hafði aldur
til stundaði hún
ýmsa vinnu á
Blönduósi, auk þess
sem hún annaðist
aldraða fósturfor-
eldra sína.
Hinn 21. apríl
1947 giftist Ragn-
heiður Zóphaníasi
Elínberg Benedikts-
syni skósmið, f. 5.
mars 1909, d. 2. júlí
1986.
Ragnheiður eignaðist eina
dóttur, Birnu Ingibjörgu Ósk-
arsdóttur, faðir Óskar Benja-
mínsson, leigubílstjóri í Reykja-
vík.
Birna fluttist til Svíþjóðar og
er búsett þar. Áður átti hún
dótturina Ellen sem ólst upp á
heimili afa síns og ömmu, Ragn-
heiðar og Zóphaníasar, uns þær
mæðgur fluttu úr landi. Ellen á
fjögur börn, Önnu, Lísu, Jesper
og Cornelíu, og fjögur barna-
Elsku amma mín.
Ég sit hér og hugsa til þín og afa.
Það er margt sem í hugann kemur.
Ég heyri óma fyrir eyrum mér
barnagæluna sem við rauluðum svo
oft saman:
Afi minn og amma mín
úti’ á Bakka búa.
Þau eru mér svo þæg og fín,
þangað vil ég fljúga.
Það er svo margt sem ég vil
segja, að ég veit ekki hvar eða
hvernig ég á að byrja. Þú og afi gáf-
uð mér svo mikið; heimili, gleði, ör-
yggi og ást.
Það var bæði auðvelt og sjálfsagt
að elska ykkur. Allir í fjölskyldunni
minni elskuðu ykkur, bæði Christer
og börnin. Og það var alltaf hátíð,
þegar þú heimsóttir okkur til Sví-
þjóðar.
Ég vil þakka þér og afa fyrir allt.
Það var svo sorglegt, að geta ekki
verið hjá þér og kvatt þig, áður en
þú lagðir upp í ferðina miklu, sem
bíður okkar allra.
En þú veist það, elsku amma, að
þið afi eruð bæði geymd í hjarta
mínu og ég trúi því og treysti að ég
og fólkið mitt eigum okkur sess í
vitund ykkar.
Söknuðurinn er sár, en minning-
arnar lifa, lýsa og verma.
Guð blessi ykkur alla tíð.
Ömmu- og afastelpan ykkar,
Ellen.
Ragnheiður Árnadóttir hét hún,
en var venjulega kölluð Ragna af
vinum og vandamönnum. Hún var
konan hans Zóphaníasar föðurafa
míns. Það má kannski segja að hún
hafi verið stjúpamma mín, þar sem
hún var stjúpmóðir föður míns.
Þegar ég var 10 ára fór faðir
minn til náms til Danmerkur og
með honum móðir mín og fjögur
systkini. Þrjú systkini urðu eftir
heima, tvö hjá afa og ömmu í Flens-
borg, en ég fór til Zóphaníasar afa
og Rögnu og dvaldi hjá þeim þennan
vetur.
Ég var svolítið kvíðin að skilja við
foreldra mína og systkini og eiga að
vera hjá þeim Rögnu og afa í heilan
vetur. En sá ótti reyndist vera
ástæðulaus. Mér leið ágætlega hjá
þeim umvafin hlýju og ástríki. Það
var í alla staði dekrað við mig.
Ragna var mér einstaklega góð og
ég undi vistinni hið besta. Minning-
arnar frá þessum vetri eru bjartar
og góðar.
Ragna reyndist mér sem besta
móðir, hlý og umhyggjusöm. Ég
dáðist að handavinnu hennar og er
minnisstætt hve rösklega hún gekk
að hverju verki. Margt kemur í hug-
ann. Ég man að einn daginn vildi ég
ekki borða grautinn sem mér var
skammtaður. Afi sagði þá að ég
fengi ekkert að borða fyrr en ég
væri búin af diskinum. En ég var
þrjósk og stórlynd eins og afi og
rauk inn í herbergi. Grautinn skyldi
ég aldrei borða! Tíminn leið og afi
varð að fara í vinnuna. Við Ragna
vorum einar eftir. Þá kom hún til
mín, tók utan um mig og sagði mér
að koma og fá mér eitthvað að borða.
Grauturinn var horfinn af borðinu.
Ég man líka alla fallegu kjólana
sem hún saumaði á mig. Ég var
nærri eins og prinssessa. Ég man
líka útsauminn og allt sem hún
prjónaði. Það varð allt svo fallegt og
gott í höndunum á henni. En fyrst
og fremst var það manneskjan sjálf,
orð hennar og athafnir, hugsun og
réttlætiskennd sem mörkuðu dýpstu
sporin. Fyrir allt þetta er ég ólýs-
anlega þakklát.
Nú er komið að leiðarlokum. Níu-
tíu og fjögurra ára gömul kona kveð-
ur södd lífdaga. Minningin um hana
lifir í huga mínum og hjarta.
Góða ferð, Ragna, og þökk fyrir
allt. Guð blessi þig.
Elín Soffía Harðardóttir.
(Ella Soffía.)
Ragnheiður Vilhelmína Árnadóttir
✝ Pétur Björn JónKristján Sig-
urðsson fæddist á
Kirkjubóli í Arn-
arfirði 15. mars
1914. Hann lést á
Sjúkrahúsi Patreks-
fjarðar 18. mars
2007.
Foreldrar hans
voru Sigurður Guð-
mundsson frá
Kirkjubóli í Arn-
arfirði, f. 10. apríl
1886, d. 29. ágúst
1965, og Jóna
Kristjana Símonardóttir frá
Hjallkárseyri, Auðkúluhreppi, f.
13. ágúst 1895, d. 16. nóvember
1967.
Systkini Péturs eru: Númi Sig-
urðsson, f. 21. maí 1916, d. 22.
nóvember 1998, Ólína Guðmunda
Sigurðardóttir, f. 8. desember
1917, Guðjón Árni Sigurðsson, f.
17. apríl 1921, Lilja Sigurð-
ardóttir, f. 26. september 1923,
Sigurjón Markús Sigurðsson, f.
17. mars 1926, Þorbjörg Sigurð-
ardóttir, f. 26. desember 1927,
Símon Kristinn Sigurðsson, f. 20.
janúar 1931, Þórey Sigurð-
ardóttir, f. 19. janúar 1934,
Ágúst Sigurbjörn Sigurðsson, f.
14. ágúst 1935.
Börn Péturs og
Þuríðar eru: Ólöf
Erna Pétursdóttir,
f. 7. desember 1947,
Kristín Péturs-
dóttir, f. 8. júlí
1949, Guðbjörg
Pétursdóttir, f. 1.
maí 1951, Sonur
Guðbjargar er Sól-
ver Hafsteinn Haf-
steinsson, f. 21.
apríl 1976, Þor-
björn Pétursson, f.
14. apríl 1953, Guð-
munda Kristín Pétursdóttir, f. 3.
september 1957. Börn hennar
eru Anna Þóra Þórhallsdóttir, f.
20. febrúar 1978, og Einar Ottó
Arnfjörð Þórhallsson, f. 28. sept-
ember 1980.
Eiginkona Péturs er Þuríður
Jónsdóttir, f. 12. mars 1920, frá
Efri-Holtum, V-Eyjafjallahreppi.
Pétur ólst upp á Kirkjubóli í
Arnarfirði, seinna hóf hann bú-
skap á Ósi í Arnarfirði og stund-
aði hann allt sitt líf. Á seinni ár-
um dvaldi Pétur á Sjúkrahúsinu
á Patreksfirði þar sem hann lést.
Útför Péturs fer fram í dag
frá Bíldudalskirkju og fer útför-
in fram í kyrrþey.
Elsku hjartans afi minn, það
stingur mig alveg í hjartað að nú
sért þú farinn frá mér. En nú veit
ég að þér líður betur, það hjálpar
mér að sætta mig við það að þú
sért farinn. Upp rifjast ótalmarg-
ar minningar, ég er svo rík að
hafa átt ömmu og afa sem áttu
sveit vestur í Arnarfirði. Ég var
hjá ykkur svo mörg sumur og
vildi hvergi annars staðar vera en
í buxnafaldinum hjá þér. Ég elti
þig alveg á röndum. Þú kenndir
mér svo margt og ég mátti vera
með í öllu sem gert var. Ég er þér
ævinlega þakklát. Þú keyptir
handa mér lítinn hamar, lítinn
hefil og litla sög svo ég gæti verið
með ykkur að smíða þegar við
vorum að byggja nýja hlöðu. Þú
varst meira að segja búinn að
kenna mér nöfnin á öllum nögl-
unum. Þú vaktir mig alltaf til að
koma og mjólka með þér í fjósinu,
hafðir meira að segja smíðað
handa mér skammel svo ég gæti
átt mitt eigið, það stendur enn í
fjósinu okkar:) Við vorum svo góð-
ir vinir. Ég á líka ennþá litla vöru-
bílinn sem þú pantaðir handa mér
frá Þingeyri – þykir afskaplega
vænt um hann. Elsku afi, eins
miklum dýravini og þér hef ég
aldrei kynnst, þú máttir ekkert
aumt sjá, öll dýr hændust að þér.
Snotra, gamli heimilishundurinn,
var meira að segja alveg miður
sín þegar þú skelltir þér í bæj-
arferð.
Það var alveg yndislegt að
labba með þér þegar við vorum að
fara með Stjörnu og hinar belj-
urnar, þú varst alltaf að söngla
eitthvað og yfirleitt voru það nú
frumsamdar vísur, samdar bara
svona á staðnum:)
Mér er svo minnisstætt sumarið
sem ég tók mér frí til að fara með
þig í sveitina (þá varstu búinn að
vera lengi á sjúkrahúsinu á Patró
og langaði svo að komast inn í
sveit). Við áttum svo góðar stund-
ir saman, gátum lagað skúffurnar
í eldhúsinu, drusluðumst við að
hella upp á kaffi og spjölluðum
um heima og geima, sungum og
trölluðum. Þú kenndir mér líka
hvernig á að raka með sköfu og
hjálpaði ég þér við að gera þig fín-
an þetta sumar. Elsku afi, manstu
þegar ég eldaði handa þér fisk,
eldaði hann upp úr hamsatólg,
þetta borðaðir þú bara af því að
ég eldaði þetta. Vildir allt fyrir
mig gera.
Mér fannst líka svo gaman að
hvað þú varst alltaf fínn til fara,
vildir alltaf vera nýrakaður og vel
klipptur. Í seinni tíð, þegar þú
varst orðinn rúmfastur, þá urðu
hjúkkurnar sko að standa sig við
að halda þér flottum.
Þú varst búinn að vera svo lengi
á spítalanum á Patró, oft hugsaði
ég að ég vildi óska að þú værir
fyrir sunnan en það vildir þú alls
ekki, ég á eftir að sakna þess að
heyra ekki röddina þína, það var
svo gaman að hringja í þig, þú
sagðir mér svo skemmtilegar sög-
ur og söngst svo oft fyrir mig í
símann. Elsku hjartans afi minn,
nú er komið að kveðjustund,
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og minning þín
mun alltaf lifa. Guð geymi þig,
elsku afi minn.
Þín
Anna Þóra.
Nú er fallinn í valinn elsti bónd-
inn í Arnarfirði, Pétur Sigurðsson,
sem um áratuga skeið var bóndi á
Ósi í Mosdal, Auðkúluhreppi. Með
honum er genginn enn einn af
þeirri kynslóð sem í æsku kynnist
lifnaðarháttum og vinnubrögðum
lítt breyttum um hundruð ára en
sá svo allt breytast með tilkomu
tækni og nýrra vinnubragða.
Hann sá sína fallegu sveit nær
tæmast af íbúum, býlin verða að
uppgrónum eyðikotum en gróður
blómstra með fækkandi búsmala.
Pétur var duglegur maður og
ósérhlífinn og hafði ríkulega af
þeim mannkostum sem best komu
forfeðrum okkar til að lifa af
harðræði og hungur á okkar harð-
býla landi um margra alda skeið.
Sem eðlilegt er mótaðist Pétur af
lífsbaráttu og aðstæðum í æsku og
fylgdi það honum alla tíð. Það er
ekki einfalt fyrir nútímafólk að
gera sér grein fyrir þeim bylt-
ingum sem orðið hafa og eðlilegt
að ekki hafi allir af hans kynslóð
náð að aðlagast þeim að fullu.
Hann hélt sinni stefnu fast, bjó
allstóru búi og skilaði miklu ævi-
starfi.
Það var honum erfitt þegar ald-
urinn fór að færast yfir og heilsa
og þróttur að gefa sig, erfitt að
sætta sig við að verða að láta und-
an. En sem aðrar hetjur stóð
hann á meðan stætt var og gerði
sitt svo lengi sem fæturnir dugðu
má segja.
Ég kynntist Ósheimilinu fyrir
35 árum og oft hefur leið mín leg-
ið þangað. Að Ósi var og er alltaf
hlýlegt að koma, þar var gestrisni
og góður andi innan dyra sem ut-
an. Þuríður Jónsdóttir, kona hans,
var fyrirmyndar húsmóðir og tók
gestum af hlýju og rausnarskap.
Þá ber að nefna einstaka snyrti-
mennsku sem þar var í heiðri höfð
og er enn hjá Þorbirni syni hans
þó einbúi sé og ekki heill heilsu.
Að leiðarlokum þakka ég Pétri
góð kynni og ég mun minnast
þess að hjá honum kynntist ég
stefnufestu, dugnaði og ósérhlífni
sem mætti vera hverjum manni
fyrirmynd í lífi og starfi. Við-
fangsefni sem menn fæðast til og
eða velja eru margvísleg en mann-
kostirnir sem þarf til að skila sínu
verki eru þeir sömu og mér eru
minnisstæðastir hjá Pétri.
Ég sendi Þuríði Jónsdóttur,
systkinunum frá Ósi og afkom-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur öll.
Þórarinn Sveinsson,Hólum.
Pétur Sigurðsson