Morgunblaðið - 31.03.2007, Síða 48

48 LAUGARDAGUR 31. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Skúli MagnússonÖfjörð fæddist í
Skógsnesi Gaul-
verjabæjarhreppi 9.
maí 1928. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 20. mars
sl.
Foreldrar hans
voru Þórdís Ragn-
heiður Þorkels-
dóttir, fædd í
Reykjavík 10. mars
1892, látin 15. apríl
1950, húsfreyja í
Skógsnesi, Gaul-
verjabæjarsókn, og Magnús Þór-
arinsson Öfjörð, fæddur í Aust-
urhlíð, Gnúpverjahreppi 21. júlí
1888, látinn 25. apríl 1958, bóndi í
Skógsnesi, Gaulverjabæjarsókn.
Systkini Skúla eru: Þórarinn
Öfjörð, f. 25. janúar 1921, d. 28.
mars 1875, d. 27. júlí 1961.
Skúli og Sigríður slitu samvistir.
Börn þeirra eru: 1. Jón Ingi,
kvæntur Gerði Helgadóttur. 2. Þór-
dís Kristín, gift Ingólfi Einarssyni.
3. Sveinn, kvæntur Helgu Hjart-
ardóttur. 4. Þóra, í sambúð með
Ríkharði Jónssyni. 5. Ingigerður,
gift Hrafni Sigurðssyni. 6. Magnús
Þórarinn, kvæntur Þórunni R Sig-
urðardóttur.
Skúli átti átján afabörn og ellefu
langafabörn.
Síðar var Skúli í sambúð með
Huldu Hávarðardóttur, f. 2. sept-
ember 1932. Þau slitu samvistir.
Megnið af starfsævinni starfaði
Skúli á jarðvinnuvélum og við við-
gerðir á þeim.
Útför Skúla verður gerð frá
Gaulverjabæjarkirkju laugar-
daginn 31. mars og hefst athöfnin
kl. 14.
apríl 1937. Guðný
Öfjörð, f. 23. mars
1922, d. 20. febrúar
2001. Margrét Öfjörð,
f. 5. júní 1923, d. 29.
maí 2004. Ragnheiður
Öfjörð, f. 24. ágúst
1924, d. 5. júní 1996.
Stúlka Magnúsdóttir,
f. 24. ágúst 1924, d.
29. ágúst 1924 (tví-
buri á móti Ragn-
heiði). Áshildur
Öfjörð, f. 29. sept-
ember 1930.
Skúli kvæntist 21.
september 1952 Sigríði Jónsdóttur,
f. á Ökrum, Hraunhreppi, Mýrum
18. janúar 1932. Foreldrar hennar
voru Ingigerður Þorsteinsdóttir, f.
22. maí 1898, Háholti, Gnúpverja-
hreppi, d. 3. mars 1990, og Jón Guð-
jónsson, f. í Hjörsey á Mýrum 30.
Kæri tengdapabbi, nú hefur þú
kvatt þetta jarðlíf. Ætíð sýndir þú
okkur mikla umhyggju, þú varst
bóngóður og því afar gott að eiga þig
að. Ég á eftir að sakna þess að þú
hringir í mig til að fá fréttir af fjöl-
skyldunni þinni sem var þér svo kær.
Þú fylgdist alltaf vel með öllum og
varst duglegur að hringja í mig þeg-
ar Maggi var á sjónum til að athuga
með okkur.
Þú varst mikið fyrir bækur og
fræddir okkur oft um það sem þú
varst að lesa, einnig varstu ættfróður
mjög og gast rakið heilu ættirnar ef
því var að skipta.
Handlaginn varstu og smíðaðir þú
heilmikið og held ég að mér sé óhætt
að segja að flestir í fjölskyldunni eigi
eitthvert handverk eftir þig.
Þú varst barngóður mjög og ég
veit að þín verður sárt saknað af afa-
og langafabörnum.
Ég veit að þér líður vel núna Skúli
minn og þótt það sé erfitt að sjá
svona á eftir þér held ég að þú hefðir
einmitt viljað fara svona snögglega.
Ég veit að vel hefur verið tekið á
móti þér, kæri tengdapabbi, af fólk-
inu þínu sem á undan er farið, og nú
ertu örugglega búinn að hitta afa-
strákinn þinn og nafna.
Það hljómar mér enn
það lag og ljóð
og lengst inn í sál minni fann ég
einmitt hinn sama óð.
Það var líkt og að heyra lækjarnið
fyrir langþreyttan förumann
sem reikaði þyrstur og þráði
við þorstanum svölun,
og sál mín varð hljóð.
Hjarta mitt fylltist af himneskum frið
og heitri bæn
og með fögnuði fann ég
hún færði mig himninum nær.
(G.V.G.)
Blessuð sé minning þín Skúli minn
og hafir þú þökk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Þórunn.
Hann afi minn er dáinn og langar
mig að minnast hans með nokkrum
orðum.
Það er svo skrýtið að hugsa til þess
að eiga aldrei eftir að hitta þig aftur,
allavega ekki í þessari jarðvist. Þú
komst til okkar á hverjum degi síðan
ég man ekki hvenær og nú er liðin
vika frá því þú kvaddir þennan heim
með skjótum hætti, sem ég átti ekki
alveg von á. Þó mikið hafi verið að
gera hjá mér síðan finnst mér svo
langt síðan ég sá þig síðast.
Afi hefði orðið 79 ára gamall í maí,
undanfarin ár hafði heilsunni hrakað
smám saman, hreyfingarnar voru
orðnar hægari og stirðari eins og
gerist og gengur en samt gast þú
ennþá klifrað upp í vörubílinn hjá
Gumma, sem mér finnst mikið afrek
og alls ekki á allra færi.
Þú varst mjög barngóður og hugs-
aðir oft um dætur mínar, það fólst í
því að sækja þær í skólann, rétta
þeim smápeninga í baukinn og svo
komstu stundum með harðfisk
handa þeim. Þú hafðir gaman af því
að koma með bláber og melónur
handa þeirri minnstu sem er 11/2
árs, og svo sátuð þið við eldhúsborðið
og borðuðuð það saman. Hún hélt
líka upp á þig kallaði „afi“ og end-
urtók það í sífellu og þú svaraðir
henni alltaf. Þú hafðir gaman af lang-
afabörnunum þínum sem fór ört
fjölgandi voru orðin 8 talsins og áttir
þú myndir af þeim öllum. Dýrum
hafðir þú líka gaman af og þá sér-
staklega köttum „greyið hún kisa“
sagðirðu svo oft með sérstökum tón.
Lífið hjá þér var í frekar föstum
skorðum, svona í seinni tíð og hafðir
þú fastar venjur, þú komst alltaf til
okkar í hádeginu, þó við værum nú
oft á einhverjum hlaupum þá. Þú
kíktir í blöðin og svo fórstu stundum
með Madda mági þínum að heim-
sækja Kristján í Skógsnesi. Svo átt-
irðu það til að kíkja inn aðeins seinni-
partinn aftur. Þú hafðir gaman af því
að ferðast, fórst m.a. með ferða-
félaga þínum austur á Hérað og
skoðaðir líka Kárahnjúkavirkjun, en
síðustu 2–3 árin fór minna fyrir
ferðalögum.
Afi minn, ég kveð þig nú hinstu
kveðju og þakka þér fyrir allar góðar
minningar sem ég á um þig. Guð
blessi þig.
Þín dótturdóttir
Sigríður (Sigga)
Elsku afi minn.
Ég á eftir að sakna þín mjög mikið.
Ekki átti ég von á þessu, þú varst
alltaf svo hress og góður afi. Daginn
sem mamma hringdi í mig og sagði
mér að þú værir dáinn þá var ég að
fara senda þér bréf en því miður
fékkstu ekki að lesa síðasta bréfið.
En þegar ég kem heim læt ég bréfið
á leiðið hjá þér.
Þú varst alltaf svo góður við mig
og Sigrúnu Þóru.
Ég veit að núna líður þér miklu
betur hjá foreldrum þínum, systrum
þínum sem eru farnar á undan og
bróður þínum sem dó svo ungur.
Elsku afi minn, ég hefði svo gjarn-
an viljað fylgja þér síðustu sporin.
Ég sakna þín.
Tíminn tifar áfram hratt.
Hjartað slær taktinn sært.
Söknuður sæfir huga minn.
Sölt tárin renna á kinn.
Myrkrið þrengir sig að mér,
ég teygi mig út að þér.
Þú stendur í stað og veifar,
brosandi þú sjónum hverfur.
Eftir sit ég í myrkrinu ein
með þér hvarf ljósið er skein.
Minningin um þig lifir enn tær,
þú fórst frá mér að eilífu í gær.
(Hulda)
Bless afi minn, ég elska þig.
Þín,
Guðfinna Ósk.
Þegar við fengum fréttir af andláti
þínu, elsku afi okkar, var okkur mjög
brugðið. Okkur datt ekki í hug að
þinn tími væri kominn því þú varst
alltaf svo hraustur, keyrandi um á
Skodanum þínum, bíltegundinni sem
þú hélst mest upp á.
Fullt af minningum hrannast upp
á meðan við skrifum þessa grein og
munum við þá sérstaklega eftir
skemmtilegum og fræðandi bílferð-
um um Gaulverjabæjarhrepp og
aðra nálæga staði, þar sem þú fórst
með okkur í fjöruferðir og við tíndum
skeljar og margt annað skemmtilegt.
Rúsínuafi er líka ofarlega í huga
okkar, þegar við hittumst þegar við
vorum yngri lumaðir þú ávallt á
litlum rúsínupökkum fyrir okkur öll
sem voru í miklu uppáhaldi. Síðan
breyttust rúsínurnar í klink. Veiði-
dellu Jóns Inga má rekja beint til þín
þar sem þú kynntir hann fyrir þeim
skemmtilega heimi.
Um daginn komstu í heimsókn og
sagðir mér (Ingibjörgu) frá
skemmtilegum draumi sem þig hafði
dreymt um okkur tvö fljúgandi um
allt, frjáls og hamingjusöm. Þykir
mér ofsalega vænt um að þú skulir
hafa sagt mér frá þessum draumi um
okkur.
Alltaf talaðir þú svo fallega til okk-
ar og hrósaðir okkur í gríð og erg.
Við vorum svo falleg, ljúf og dugleg.
Nú kveðjum við þig í hinsta sinn
elsku afi okkar, en vitum að þú ert
kominn á betri stað með fullt af vin-
um og ættingjum.
Hvíldu í friði, elsku afi okkar.
Þín afabörn,
Jón Ingi, Katrín, Ingibjörg
og Jóhanna.
Skúli M. Öfjörð var nokkuð sér-
kennilega samsettur maður, einn
þeirra sem „aldrei kannski rétta
strikið fann (sbr. vísur Ása í Bæ). Að
sumu leyti var hann eins og stíflynt
barn, góður bangsi eða ofvaxinn
járnkarl. Alla tíð var hann óskaplega
feiminn og óskýrmæltur. Það þjak-
aði hann mjög hve margir hváðu eftir
orðum hans. Honum veittist ekki létt
að hverfa í mannfjölda, þó það hafi
oft verið hans heitasta ósk. En stórt
og mikilúðlegt fólk fyllir oft rýmið
gegn vilja sínum.
Ég held að Skúli hafi farið verst út
úr stóráfalli sem fjölskylda hans varð
fyrir þegar hann var á níunda ári. Þá
lést Þórarinn bróðir hans í hörmu-
legu slysi, sextán ára að aldri, elstur
systkinanna í Skógsnesi. Þórarinn
mun hafa verið afburðaefnilegur
ungur maður, skáldmæltur og snjall
með blýanta og liti og hinn mesti
mannkostamaður hvar sem á var lit-
ið. Magnús Öfjörð, faðir þeirra, var
ekki laus við ættarfylgjuna slæmu,
þ.e. Grundardrambið og vildi flytja
væntingar sínar yfir á soninn sem
eftir lifði. Það varð Skúla algjörlega
um megn. Eðlisþættir bræðranna
voru ólíkir og hinn einstefnulegi
samanburður varð hin þyngsta
mara. Þannig mótaðist Skúli í æsku.
Góðu ættarfylgjurnar gerðu þó
snemma vart við sig. Hann var hagur
til handa, það bryddaði jafnvel á list-
hneigð og verksvit hafði hann með
ágætum. Hann var meðal fyrstu ýtu-
stjóra landsins og þótti afburðalag-
inn á slíkum tækjum. Það sagði mér
verkstjórinn sem stjórnaði bygging-
um Ölfusborga að Skúli hefði borið
þar mjög af öðrum vélamönnum, í
því mikla fúafeni. Það kom aldrei fyr-
ir að hann festi vél eða mislæsi að-
stæður. Skúli gat oft verið hrifnæm-
ur á ljóð og laust mál eða tóna og það
á sinn sérkennilega hátt. Stundum
var hann yfir sig ástfanginn af einni
og einni ljóð- eða laglínu. Alltaf
hreifst hann af ljóðum Þorsteins Erl-
ingssonar og Páls J. Árdal. Einnig
dáði hann tónlist Inga T. og Sigvalda
Kaldalóns. Einu sinni skynjaði hann
ofurkraftinn í 9. sinfoníu Beethovens
og fór að tala um það við mig en varð
eitthvað svo vandræðalegur því hon-
um varð vant lýsingaorða. En hver
getur láð öðrum að verða orðlaus yfir
slíku stórvirki?
Á árum áður las Skúli talsvert af
góðum bókum, en mig grunar að all-
ar slíkar góðar götur sem hann gekk
á lífsleiðinni hafi þrengst eftir því
sem árin liðu og það sé gjaldið fyrir
vætusamt líferni.
Ég á góðar minningar frá heim-
sóknum í Hlaðbrekku 3 í Kópavogi.
Alltaf mætti ég góðum straumum hjá
Skúla, Sigríði og börnum þeirra sem
ég sendi nú mínar bestu kveðjur.
Skúli sagði oft að þessi og hinn hefði
verið „góður drengur“ og nú lýsi ég
Skúla með þeim sömu orðum.
Erlingur Kristjánsson.
Það var haustið 1972 sem ég fyrst
hitti Skúla og talaði við hann. Þá var
ég sautján ára og var að safna í
forðabúr reynslu minnar af handan-
heimafræðunum alls staðar sem ég
gat því við komið. Þetta var á miðils-
fundi hjá Félagi Nýalssinna að Álf-
hólsvegi 121. Og með fullri virðingu
fyrir miðlum landsins þá var einn af
miðlunum sem á þessum fundi sátu,
þáverandi kona hans, Mýrarstúlkan
Sigríður Jónsdóttir, einn allra magn-
aðasti miðill sem ég hef starfað með
til þessa, og eru þeir þó orðnir æði
margir.
Eyðimerkurganga mín og okkar
yngri og yngstu áhugamannanna um
dulræn mál og handanheimana okk-
ar fékk loksins nokkra svölun á þess-
um miðilsfundum Nýalssinnanna.
Ekki verður það sama sagt um mið-
ilsfundina sem þá voru í boði hjá
flestum Sálarrannsóknarfélögum
landsins, því miður. En a.m.k. á þess-
um tíma voru Nýalssinnarnir lang-
lengst komnir í könnun handan-
heima, þótt auðvitað væru þeir fastir
á sinni grein trésins, eins og meira og
minna allir hópar og einstaklingar
eru í þessum erfiðu en afar spenn-
andi fræðum.
Seint mun ég gleyma hvatningu
Skúla til okkar á þessum árum. Að
ekki sé nú minnst á hversu mjög var
auðvelt að hlæja með honum og kom-
ast í gott skap að fundum loknum yf-
ir kaffinu sem í boði var á eftir. Það
situr fast í minni mínu eins og margt
af því sem mest hefur haft áhrif á
mig í þessu lífi mínu.
Og það var þar sem grunnurinn
var lagður. Grunnurinn sem byggt
var á alla leið, svo vel og varanlega að
35 árum seinna hittist enn frum-
sproti hópsins sem þar kynntist og
varð síðar meir að Sálarrannsóknar-
skólanum, sem og samhliða að Sálar-
rannsóknarfélagi Reykjavíkur. Læt-
ur nærri að það félag sé í dag stærsta
og langvísindalegasta sálarrann-
sóknarfélag í Evrópu. En það segir
kannski meira um stöðu hreyfingar-
innar í álfunni en margt annað.
Örlögin höguðu því svo að Magnús
Öfjörð, faðir Skúla, var einn af stofn-
endum Félags Nýalssinna árið 1950.
Á þeim tímum og alveg fram á dag-
inn í dag hittust sanntrúaðir Nýalss-
innar alltaf á mánudagskvöldum á
sambandsfundum eins og þeir köll-
uðu og kalla miðilsfundina sína
ennþá. Svo þegar Skúli hafði vaxið úr
grasi mætti hann auðvitað á sam-
bandsfundina hjá Nýalssinnum með
föður sínum. Og þegar spúsa hans
kom til sögunnar mætti hún auðvitað
með. Þannig var bara lífið á þeim
tíma. Og þar árið 1972 bar fundum
okkar Sigríðar fyrst saman, sem án
efa lagði grunninn að öllu því vís-
indastarfi sem Sálarrannsóknarfélag
Reykjavíkur samanstendur enn af í
dag. Því miðilshæfileikar Sigríðar
voru og eru af þeim styrkleika að
hægt var og er að stunda rannsóknir
á handanheimunum með hjálp henn-
ar, meira en í gegnum nokkurn ann-
an miðil hér á landi og erlendis sem
við höfum fram að þessu hitt í öllum
Nýalssinna- og sálarrannsóknar-
félögum heimsins. Svona bara var og
er raunveruleikinn í handanheima-
fræðunum ennþá hjá okkur.
Stoltur getur Skúli á efsta degi lit-
ið um öxl og horft yfir ættbogann
sem frá honum og sex myndarbörn-
um hans og Siggu er vaxinn.
Fyrir þær gömlu góðu stundir,
hláturinn, heimsóknirnar og hvatn-
inguna skal hér þakkað að leiðarlok-
um við lok jarðlífs Skúla Magnússon-
ar Öfjörð. Þær lifa í minningunni.
Magnús H. Skarphéðinsson,
formaður Sálarrannsókn-
arfélags Reykjavíkur.
Skúli Magnússon Öfjörð
Afi, hvar ertu?
Æ, gerðu það hjá mér
vertu.
Ég mun ávallt sakna þín,
ég mun ávallt minnast þín.
Lífið verður skrýtið án
þín. Þú ert minn besti afi.
En minning þín mun ávallt
lifa í hjarta mínu.
Kveðja,
Sigrún Þóra.
HINSTA KVEÐJA
✝
Ástkær móðir mín, amma og langamma,
ÁSLAUG BOUCHER ÞÓRARINSDÓTTIR,
Tjarnargötu 41,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
26. mars síðastliðinn.
Sálumessa verður sungin fyrir hana mánudaginn
2. apríl í Kristskirkju, Landakoti.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á minningarkort Kaþólsku kirkj-
unnar á Íslandi, kt. 680169-4629, reiknnr. 513-14-370500.
Alice Kristín Estcourt Boucher,
Peter Alan Estcourt Boucher,
Kristófer Estcourt Boucher,
Katherine Estcourt Chandler
og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÞÓRUNN INGUNN ÞORSTEINSDÓTTIR,
Gullsmára 5,
Kópavogi,
sem lést fimmtudaginn 22. mars, verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju mánudaginn 2. apríl kl. 13.00.
Þorsteinn W. Guðmundsson,
Freyja María Þorsteinsdóttir,
Sveinn Þorsteinsson, Bylgja Þorvarðardóttir,
Þuríður Elísa Þorsteinsdóttir, Kolbeinn I. Birgisson,
Kristrún S. Þorsteinsdóttir, Sigurjón Þ. Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.