Alþýðublaðið - 28.10.1922, Síða 4

4
AL'ÞYÐUBLAÐIÐ
»chön;a, blauen Daaan, Walzír
v J. Strau». 4 Lied rn den
Abendnern, aus Op Tannfaáuser,
v. R. Wagner. 5. Die Ehre Gottes
in der Nitur, v. Beethowen. 6. Ó,
t;uð vors lands, eftir Sv. Svein
blðrnsron
Veitið alhygli hinum þægilegu
bifrelðaíerðum til Viðlsstaða dag
lega ki. ri l/2 og kl. 2V* og ttl
H&fnaríjarðar allsn dsginn frá
Steindóri, Hsfnarstræti 2. Símar
581 og 838
Manlð skemtun sjúkrasjóðs
verkskvennsféiagsins Framsóknar
í kvöld ki. 8 í Bíranni.
Skjaldbrelðingar sem ætla að
<taka þátt f förinni til Hafnaríjarðar
vitji farseðla i Litiu búðina f dag.
Unglingastúkan »Unnur«.
Fundur á morgua. Kosning em-
feættismanna o. fl.
Eanpendor „Verkamannslna''
hér í bæ eru vinsamicgast beðai;
að greiða hið fýrsta ársgjaidifi
5 kr , á afgr. Alþýðublaðain*
Ódýrt hjðnarúm til
sölu. Bifóssstíg 30 (oaiðhæð)
JfiBnrsnðnvðrnr:
Ávextir, flsstar teg.
Grænar bannlr, margar teg.
Bay. Pölser.
ódýrast.
Bláber Kirsuber
Blandaðir ávextir
Hrísmjöl
Nýkomið i
» r
Terzlun 01. Amundasonar.
S'mi 149. — Laugaveg 24.
Verzlun 01. Ámundasonar.
Slmi 149 — Lmgaveg 24
| Ef þið viljið fá ódýr- |
an skófatnað, I
É t $
p þá komið |
| 1 daS’ 1
I SYeinbjörn Arnason g
Laugaveg 2 É
K aupiÖ
Alþýðublftðið!
Norskt smjörliki á
2 kr. teg , Sveskjur íi 2 kr. kg ,
stórar œjólkufdósir á 75 au, stk,
plöntufstitL Á 2 25 tya kg., Gold
Medal hvéiti á 35 aura J/s kg.,
hrbgrjón á 35 aura V2 kg., hafra-
mjöl á 35 aura >/2 kg, íúgmjöl
á 22 aura >/2 kg. og alt eítir
þessu Appelifnur í stærri og
emærri kaupum, söœuleiðis gul-
rófur. — H&karlinn er kominn.
Verzlufiin „SjSrninn”
Vesturgötu 39 Sími Iia.
Ritstjóri og ábyrgðsrmaður:
Hallbjörn Halldórssoa.
Frentsmiðj&n Gutenberg
Edgar Rict Burrougks: Tarzan snýr aftnr.
leyti og konurnar komu aftur upp á þiljur, var verið
að Ijúka við að láta vistir f bátana, og augnabliki slðar
kom sá aftur, er sendur hafði verið til þess að rann-
saka skaðann. En hann þurfti varia að gefa skýrslu til
þess að sannfæra áhöfnina um, að nú væri hver slðast-
. ur fyrir Lafli Alice.
„Jæja, herra minn ?“ sagði skipstjórinn, þegar mað-
urinn hikaði.
„Mér fellur illa að hræða konurnar, herra“, sagði
hann, „en eg hygg, að skipið geti varla flotið enn í
tólf mfnútur. Það er svo stórt gat á því, að hægt væri
að reka kálffulla kú í gegnum það“.
Á fimm mínútum sökk skipið mjög að framan. Skut-
urinn stóð hátt upp 1 loft, og ilt var að fóta sig á þil-
farinu. Fjórir bátar voru á skipinu. Þeir voru allir fuliir
af fólki og komust klakklaust á flot. Þegar róið var
frá skipinu, snéri Jane Porter sér við, til þess að sjá
það í sfðasta sinn. Rétt f þvf kvað við hvellur og brak
og brestir í miðju skipsins — vélin sprakk og brauzt
í gegnum skipið, fram eftir því; hún braut sundur skil-
rúm og bita og stoðir — skuturinn hófst hátt í loft
upp. Eitt augnablik staldraði skrokkminn — eins og
turn stóð hann upp úr sjónum — skyndilega hvarf
hann og öldurnar luktust yfir þetta ágæta skip.
Tennington stóð f einum bátnum. Hann þurkaði tár
tr augum sér — það voru ekki auðæfin sem hann
misti þarna, sem hann harmaði, heldur kær og fagur
vinur, sem hafði veitt honum fjölmárgar gleðistundir.
Loksins leið nóttin og sólin kom upp — óþolanöi
heit jniðjarðarsól. Jane Porter blundaði — steikjandi
hitinn vakti tiana. Hún leit í kringum sig. Þrír sjómenn
voru á bátnum hjá henni og Clayton og Thuran. Hún
hugði að hinum bátunurn, en eins langt og augað eygði
sást ekkert er breytti útliti úthafsins — þau voru ein á
«mábát úti á hinu víðáttumikla Atlantshafi.
XIV. KAFLI.
Tiltnr aftnr.
Þegar Tarzan féll í sjóinD, datt honum fyrst í hug
að synda nokkurn spöl frá skipinu, svo hann lenti
ekki í skrúfunni. Hann vissi hverjum hann átti þetta
að þakka, og meðan hann flaut í sjónum og hélt sér
uppi með hægum handaslætti, flaug honum í hug, að
verst væri, að Rokoff hefði gengið svo létt að koma
honum fyrir kattarnef.
Þannig lá hann um stund og horfði á eftir ljósunum
á skipinu, sem fjarlægðist meira og meira. Ekki datt
honum í hug að kalla á hjálp, svo engin furða var þó
hann gerði það ekki nú. Hann hafði ætíð orðið að
treysta á mátt sinn og megin, enda hafði hann engan
átt að síðan Kala var drepin, sem hann gat kallað
á. Þegar honum loksins datt í hug að kalla, var það
um seinan.
Líkurnar voru litlar, en þó gat það skeð, að skip
rækist á hann og innbyrti hanD, og líka var ekki al-
veg óhugsandi, að hann kæmist til lands. Hann ákvað
því að synda í hægðum sínum í áttina til lands. Það
sakaði ekki. Kannske hafði skipið verið nær landi, en
hano hafði vitað af.
Sundtökin voru löng og létt — þessir hraustu vöðvar
gáfust ekki strax upp. Hann fann að skórnir íþyngdu
honum, er hann synti eftir stjörnunum til austurs, svo
að hann fór úr þeim. Næst fóru buxurnar, og hann
hefði farið úr treyjunni, ef skjölin hefðu ekki verið þar.
Hann þreifaði á vasanum til þess að vera vís í sinni
sök, en honum til stórfurða voru þau þar ekki.
Nú sá hann að eitthvað fleira en hefnd hafði komið
Rokoff til þess að steypa sér út — Rússanum hafði
tekist að ná skjölunum, sem Tarzan hafði tekið afhon-
um í Bou Saada. Apamaðurinn bölvaði lágt og lét
treyju og vesti sökkva í sæinn. Innan skamms var