Morgunblaðið - 08.06.2007, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arndís Þórð-ardóttir, Sól-
eyjargötu 4 á Akra-
nesi, fæddist á
Grund á Akranesi 2.
desember 1917. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi 2. júní síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Þórður
Ásmundsson út-
gerðarmaður og
Emilía Þorsteins-
dóttir húsmóðir sem
bjuggu á Grund á
Akranesi. Systkini Arndísar voru
Ólína Ása, húsmóðir á Akranesi,
Hans Júlíus, framkvæmdastjóri á
Akranesi, Steinunn, f. 1910, d.
1915, Ragnheiður, húsmóðir á
Akranesi, Steinunn, húsmóðir á
Akranesi, Ingibjörg Elín, hús-
móðir á Akranesi, Þóra, húsmóðir
á Akranesi, og Emilía, húsmóðir í
stöðumaður. Börn þeirra eru Ingi-
björg, Arnar og Davíð. 5) Þórður
Björgvinsson, umsjónarmaður við-
halds og þjónustu, f. 30. október
1952, maki K. Sigfríð Stef-
ánsdóttir gjaldkeri. Börn þeirra
eru Stefán og Björgvin. 6) Ólöf
Björgvinsdóttir sjúkraliði, f. 25.
nóvember 1954, maki Guðjón Þor-
gils Kristjánsson skólastjóri. Börn
þeirra eru Björgvin, Sæunn Guð-
rún og Kristján Þorgils. Barna-
barnabörn Arndísar og Björgvins
eru átta.
Arndís og Björgvin bjuggu fyrst
á Vesturgötu 47 (Grund) á Akra-
nesi, en fljótlega byggðu þau hús
sitt á Sóleyjargöu 4 á Akranesi þar
sem þau bjuggu alla tíð. Arndís bjó
síðustu 2 ár sín á Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi. Arndís stundaði
nám við húsmæðraskólann Ósk á
Ísafirði. Hún nam einnig sauma í
Reykjavík og starfaði í allmörg ár
við þá iðn jafnframt húsmóð-
urstörfum sínum á Akranesi.
Arndís verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hafnarfirði. Eftirlif-
andi eru systurnar
Ingibjörg Elín og
Emilía.
Arndís giftist 30.
mars 1946 Jóni
Björgvin Ólafssyni,
verkstjóra frá Eski-
firði, f. 9. desember
1926, d. 18. október
1993. Börn þeirra
hjóna eru: 1) óskírð-
ur, f. 14. ágúst 1946,
d. 14. ágúst 1946. 2)
óskírð, f. 14. ágúst
1946, d. 14. ágúst
1946. 3) Ragnheiður Björgvins-
dóttir Villaverde, hjúkrunarfræð-
ingur og ljósmóðir, f. 24. desem-
ber 1947, maki Manuel Villaverde
kvikmyndatökumaður. Börn
þeirra eru Silvía og Carlos. 4)
Valdimar Björgvinsson versl-
unarstjóri, f. 8. mars 1950, maki
Jóhanna L. Jónsdóttir for-
Á þessum tímamótum þegar kom-
ið er að því að kveðja frábæra konu,
hana ömmu á Sóló, get ég ekki ann-
að en rifjað upp þær minningar sem
koma upp í huga minn.
Það fyrsta sem ég man eru kassar
af Fresca í gleri uppi á háalofti á
Sóleyjargötunni. Alltaf fékk maður
Fresca þegar amma og afi á Sóló
voru heimsótt. Svo man ég eftir
lottómiðunum úr Hafnarsjoppunni,
góða rúgbrauðinu og kæfunni sem
amma bjó til, það besta í bænum.
Sápuóperurnar sem hún mátti ekki
missa af og sat nánast upp við sjón-
varpið til að missa ekki af neinu eft-
ir að sjónin og heyrnin fóru að dapr-
ast og svo má ekki gleyma norsku
og dönsku slúðurblöðunum sem hún
mátti ekki missa af. Svo þegar hún
var hætt að geta lesið tóku hljóð-
snældurnar með ástarsögunum við.
Alltaf var nóg til af ís, súkkulaðirús-
ínum og After Eight á hjá henni
ömmu sem henni fannst svo gaman
að gefa okkur þegar við komum í
heimsókn og ekki þótti henni leið-
inlegt að fá sér ís með okkur. Ekk-
ert var betra en að sitja út á svölum
og fá sér ís í sólinni með ömmu. Ég
man þegar ég átti frumburðinn,
Andra Frey, þegar hún ákvað að
labba ein, fullorðin konan, alla leið
frá Sóleyjargötunni á Laugarbraut-
ina og var alveg búin á því þegar
hún mætti, henni þótti það ekki til-
tökumál því hún ætlaði sko ekki að
missa af því að sjá nýja barnið sem
fyrst.
Amma var kona sem allir ættu að
taka sér til fyrirmyndar í sýn henn-
ar á lífið. Frá því ég man eftir mér
var hún alltaf jákvæð og lífsglöð og
var ekki að kvarta yfir smáatriðum
eins og að heyra minna og sjá
minna, hún sneri því bara í það að
hún heyrði bara það sem hún vildi
heyra. Hún var forvitin og passaði
sig að spyrja alltaf á réttum stöðum
þegar henni fannst að hún hefði
misst af einhverju sem hún heyrði
ekki. Hún var alltaf mikil félagsvera
og missti ekki af neinum boðum og
veislum ef hún mögulega gat. Hún
hafði alltaf það viðhorf að maður
ætti að njóta lífsins eins og t.d. að fá
sér ís og súkkulaði alltaf þegar
mann langaði til þess.
Við hjónin erum stolt af því að
hafa getað gefið henni nöfnu og var
hún mjög ánægð með það og var oft
að vitna í það hversu lík hún var
henni Arndísi Lilju í hegðun þegar
hún var yngri, eins og að hafa mikla
skoðun á því að vera alltaf í flottum
fötum og með fínt hárið.
Helsta ósk ömmu var að fá að
hafa höfuðið í lagi, eins og hún orð-
aði það, og má segja að hún hafi
fengið þá ósk uppfyllta. Þrátt fyrir
að vera farin að gleyma aðeins þá
gerði hún nú bara grín að því eins
og henni einni var lagið. Ég er alveg
rosalega stolt af henni ömmu minni
og óska þess að ég fái þessa
skemmtilegu lífssýn og jákvæðni
sem hún hafði. Guð geymi þig,
amma mín, þín verður sárt saknað.
Ingibjörg Valdimarsdóttir.
Það er komið að kveðjustund, í
bili í það minnsta. Amma á Sóló,
eins og við barnabörnin hennar og
reyndar fleiri kölluðum hana alltaf,
er sofnuð í hinsta sinn.
Það hafa verið forréttindi að hafa
átt ömmu á Sóló að í gegnum árin.
„Að taka lífinu létt á meðan höfuðið
snýr rétt“ var eitt af þeim fjölmörgu
orðatiltækjum sem hún greip gjarn-
an til og lýsti henni vel. Hún var
lífsglöð og hafði þann einstaka eig-
inleika að ná að smita aðra með sér
þannig að það var alltaf skemmti-
legt í kringum hana, jafnvel þótt
hún væri orðin veik undir það síð-
asta.
Það er óneitanlega margt sem
kemur upp í hugann þegar ég lít yf-
ir farinn veg á þessum tímamótum
og eftir sitja ótal minningar um ein-
staka konu. Heimsóknirnar til
ömmu á Sóló á hverjum fimmtudegi
eftir skóla út skólagönguna á Skag-
anum sitja fast í minningunni og er
óhætt að segja að fróðleikurinn og
lífsviðhorfin sem hún miðlaði til mín
í þeim heimsóknum hafi ekki síður
reynst mér notadrjúg í lífinu en hin
eiginlega skólaganga. Í þessum
heimsóknum mátti svo alltaf treysta
á tvennt – annars vegar það að
amma bakaði pönnukökur sem áttu
engan sinn líka en voru og eru þær
bestu og hins vegar það að gripið var
í spil. Í seinni tíð var það í sunnu-
dagsmatnum á Vogabrautinni hjá
mömmu og pabba sem við hittumst
og skiptumst á skoðunum.
Amma á Sóló var einn af þessum
föstu punktum í hinni síbreytilegu
tilveru sem svo gott var að geta
treyst á og því er skarðið sem hún
skilur eftir sig stórt. En eins og ég
kom inn á hér áðan þá sitja eftir ótal
minningar sem gott er að geta gripið
til þegar á þarf að halda.
Amma mín, ég þakka þér fyrir allt
og bið góðan Guð að geyma þig.
Björgvin Þórðarson.
Elsku amma Adda, þá ert þú horf-
in frá okkur amma mín, hefðir orðið
90 ára í desember. Þú áttir langa og
góða ævi og þú varst okkur barna-
börnunum ávallt góð fyrirmynd, þú
varst jákvæð, hress, glöð og mikil
bindindismanneskja alla tíð. Þú
varst alltaf til staðar fyrir okkur í
gegnum sætt og súrt. Ég mun aldrei
gleyma lífsmottói þínu sem ég hef
eftir fremsta megni reynt að tileinka
mér: „Brostu framan í heiminn og þá
mun heimurinn brosa framan í þig“.
Þú varst ekki há í loftinu en í okkar
huga varst þú risi, þú hafðir blíðan
og stóran faðm og bakaðir bestu
pönnukökur í öllum heiminum. Aldr-
ei verður aftur eins að fara í heim-
sókn upp á Skaga, það mun alltaf
eitthvað vanta.
Mig langar að kveðja þig, amma
mín, með bæn sem þú kenndir mér
þegar ég var lítill.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Ég veit að þú ert komin á góðan
stað, til afa, þar sem þú lýsir allt
upp. Þú munt aldrei fara úr hugum
okkar.
Stefán Þórðarson.
Elsku amma mín dó 89 ára að
aldri. Ég mun aldrei gleyma öllum
þeim minningum og þeim frábæru
stundum sem ég átti með henni
ömmu minni á Sóleyjargötunni.
Ég hef ekki tölu á því hversu oft
ég heimsótti ömmu á Sóló eða hve
oft við tókum í spil og höfðum gam-
an. Til ömmu gat ég alltaf leitað og
alltaf tók hún vel á móti manni,
ávallt jákvæð, lífsglöð og hress og
tilbúin til að gera allt til að barna-
börnin hefðu það sem best, til dæmis
að panta pizzu yfir Nágrönnum, fara
í ísbíltúr eða baka ofan í okkur
frændurna ógrynni af pönnukökum
svo við gætum farið í kappát.
Ég er svo þakklátur fyrir allar
þær stundir sem ég átti með ömmu
og allt það sem hún kenndi mér.
Minningu mín um ömmu á Sóló
geymi ég í hjarta mínu alla ævi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum).
Hvíl í friði.
Davíð.
Hve sælt er að sofna að kveldi
og sólfagran kveðja dag.
Við bjarma af árdagsins eldi
og yndislegt sólarlag.
(Steingrímur Arason)
Við andlát Arndísar Þórðardóttur
minnist ég góðra og jákvæðra kynna
í gegnum tíðina. Allt frá bernskuár-
um má segja að ég hafi verið heim-
ilisvinur vegna vinskapar móður
minnar við Öddu. Þær voru vinkonur
frá unga aldri meðan báðar lifðu.
Börnin hennar hafa verið í hópi vina
minna og dóttir mín og dótturdóttir
hennar eru nú bestu vinkonur til
margra ára. Þannig hefur vinátta
þeirra Öddu á Grund og Gerðu frá
Arnarstað haldist með afkomendum
þeirra.
Það var gaman að bregða sér í
kaffi til Öddu og þá sérstaklega þeg-
ar hún rifjaði upp gamla daga, sögur
af saumastofunni á efri hæð Þórð-
arbúðar, en þar sátu stúlkur og
saumuðu síðkjóla fyrir böllin á Skag-
anum og sýndi hún mér pallíettu-
saumaðar mynsturprufur sem hún
átti frá þeim tíma. Kom þá glampi í
augu hennar og hún varð sem ung
stúlka á ný. Mannkostir hennar voru
einmitt þessi létta lund, blíða viðmót,
heiðarleiki og félagslyndi. Ég og fjöl-
skylda mín erum innilega þakklát
fyrir samfylgdina og sendum börn-
um Arndísar Þórðardóttur og af-
komendum öllum okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Guðbjörg Róbertsdóttir.
Arndís Þórðardóttir
✝ Guðmunda Guð-mundsdóttir
fæddist í Vågi í Suð-
urey í Færeyjum 28.
apríl 1939. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Víðihlíð í
Grindavík 1. júní
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Bjarnason, f. 25.10.
1916, d. 5.4. 1987,
og Maja Bjarnason,
f. 3.9. 1916, d. 25.4.
2004.
Systkini Guðmundu eru: Jón, f.
26.12. 1942, Halldór, f. 21.9. 1944,
Ólöf, f. 26.9. 1946, og Guðrún, f.
29.7. 1949.
Guðmunda giftist 29.9. 1959 eft-
laugur, f. 11.3. 1984, og Lind, f.
9.4. 1998.
Guðmunda og Björn eiga einnig
þrjú barnabarnabörn, þau Telmu
Dögg, Jökul Mána og Birtu Dís.
Guðmunda fluttist til Siglu-
fjarðar aðeins nokkurra mánaða
gömul og ólst þar upp. Hún lauk
hefðbundinni skólagöngu og fór
þá út á hinn almenna vinnumark-
að ung að aldri.
Hún starfaði m.a. á Sjúkrahúsi
Siglufjarðar og við síldarsöltun.
Fjölskyldan flutti í Sandgerði 1983
og bjó Guðmunda þar þangað til
hún fór á Hjúkrunarheimilið Víði-
hlíð.
Útför Guðmundu verður gerð
frá Safnaðarheimilinu í Sandgerði
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
irlifandi eiginmanni
sínum, Birni Þórð-
arsyni, f. 25.3. 1939.
Börn þeirra eru: 1)
Þórður, f. 9.5. 1957.
Maki Signý Jóhann-
esdóttir, f. 3.8. 1957.
Börn þeirra: Björn, f.
14.9. 1975, Börkur, f.
21.7. 1978, Guðrún, f.
23.7. 1980, og Logi, f.
20.7. 1984. 2) María,
f. 15.3. 1961. Maki
Birgir Kristinsson, f.
31.5. 1955. Börn
þeirra: Steinar Örn,
f. 8.7. 1981, og Óttar Guðbjörn, f.
15.8. 1984.
3) Guðný Sigríður, f. 4.8. 1967.
Maki Ólafur Örn Haraldsson, f.
14.7. 1957. Börn þeirra: Gunn-
Það var í ágúst 1992 sem ég
kynntist Mundu. Ég var farin að
slá mér upp með Siggu dóttur
hennar sem bjó þá í Ósló í Noregi.
Munda og Böddi komu í heimsókn
og dvöldu hjá Siggu í nokkra daga.
Þessa daga notuðum við til þess að
skoða Ósló og ferðast um næsta
nágrenni borgarinnar. Mér er það
ákaflega minnisstætt er við geng-
um frá heimili okkar í Ósló upp
meðfram Akerselven. Sigga hafði
sagt mér að mamma hennar væri
mikill sjúklingur og yrði að fara af-
ar varlega en í þessari gönguferð
þurfti því sem næst að halda aftur
af henni þar sem hún strunsaði
eins og jarðýta af stað og hætti
ekki fyrr en við komumst ekki
lengra. Ég spurði hana af og til
hvort ekki væri ráð að fara rólega
en hún tók frekar fálega í það.
Sagðist vera hress og ekkert væri
að. Hún hefði það svo gott. Ég
taldi víst að þessar veikindasögur
væru einhverjar ýkjur en komst að
því síðar að svo var nú ekki.
Munda veiktist fyrir tæplega 40 ár-
um er þau Böddi bjuggu ásamt
fjölskyldunni á Siglufirði. Lengi vel
var ekki vitað hvað hrjáði hana en
síðar var hún greind með Lupus,
þ.e. rauða úlfa. Sjúkdómurinn olli
því að ekki endurnýjuðust hvít
blóðkorn hjá henni og var hún því
oft veik. Böddi stóð eins og stoð og
stytta við hlið hennar allan þennan
tíma og keyrði suður til Reykjavík-
ur ófáar ferðirnar þegar hún þurfti
að fara á sjúkrahús. Eftir grein-
ingu þurfti hún að fara á u.þ.b. 5
vikan fresti á sjúkrahús í plasma-
gjöf. Á þessum árum gekk á ýmsu
þar sem blóð var lítið sem ekkert
skimað, auk þess sem blóðgjöfun-
um fylgdu stundum sýkingar. En
það var sama á hverju gekk hjá
Mundu. Aldrei kvartaði hún og
þegar maður heimsótti hana á
sjúkrahúsið fékk maður alltaf að
vita að allt gengi svo vel, hún hefði
það svo fínt, allir væru svo al-
mennilegir og góðir. Það eina nei-
kvæða við Mundu var að hún vildi
helst fara allt of snemma heim af
sjúkrahúsinu. Hún hafði einhverju
sinni orð á því að þó maður væri
veikur þá þyrfti maður ekki að líta
þannig út. Hún naut þess að
ferðast og skoða sig um og ferðað-
ist reglulega með Bödda til Spán-
ar. Árið 2005 greindist Munda með
Alzheimers (heilabilun) og ágerðist
sá sjúkdómur hratt og í apríl 2006
lagðist hún á Hjúkrunarheimilið
Víðihlíð í Grindavík. Þar naut hún
frábærrar umönnunar starfsfólks
auk þess sem Böddi heimsótti hana
því sem næst daglega þetta rúma
ár sem hún dvaldi þar. Í huga mín-
um minnist ég yndislegrar tengda-
móður sem geislaði af lífsgleði og
þakklæti fyrir allt sem fyrir hana
var gert hversu lítið sem það var.
Ég kveð með þakklæti fyrir gjöful
og góð kynni og bið góðan guð að
styrkja Bödda í hans sorg.
Ólafur Örn Haraldsson.
Með hlýhug og vináttu langar
mig að minnast Mundu frænku
minnar og æskuvinkonu, sem er
látin eftir erfið veikindi til margra
ára. Það sem bjargaði þér var hvað
þú varst jákvæð, skapgóð og æðru-
laus og ekki hafðir þú mörg orð um
veikindi þín að fyrra bragði, þú
svaraði því gjarnan til að heilsan
mætti vera betri. Þú átt góðan og
tryggan lífsförunaut sem stóð eins
og klettur við hlið þér, eins og fjöl-
skyldan öll.
Það er margs að minnast frá
uppvexti okkar á Siglufirði, við átt-
um báðar heima út í Bakka, þú hjá
foreldrum þínum, þar áttu einnig
heima Halldóra langamma og Guð-
mundur langafi og ég bjó í næsta
húsi og var mikill samgangur þar á
milli. Alltaf vorum við saman að
fara í berjamó, að veiða á græna
árabátnum, allar fjöruferðirnar,
stundir með langömmu þegar við
vorum að pússa koparinn og feng-
um að launum besta te í heimi.
Gaman var hjá okkur þegar Fær-
eyingarnir komu í sín föstu kaffi-
boð í Bakka, þá var sko fjör hjá
okkur. Það voru forréttindi að
alast upp eins og við fengum að
gera, leikvöllurinn var stóra túnið
hans langafa, og stutt var að fara í
eldhúsið til langömmu þar sem allt-
af var nóg til af öllu.
Það er sárt að kveðja þig, góða
vinkonu, en það verður alltaf hugg-
un harmi gegn að geta yljað sér við
fallegar minningar, góðar og
skemmtilegar stundir með þér og
þínum. Með þakklæti fyrir ánægu-
lega samveru öll árin okkar á
Siglufirði og einnig fyrir sunnan.
Elsku Munda frænka, hvíl þú í
friði, minning þín lifir. Ég kveð þig
með eftirfarandi ljóðlínum sem eru
svo lýsandi fyrir þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við Sveinn og fjölskylda okkar
sendum innilegar samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að styrkja
Bödda og fjölskyldu hans.
Björg Friðriksdóttir.
Guðmunda Guðmundsdóttir