Morgunblaðið - 08.06.2007, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2007 39
✝ Ari HeiðmannJósavinsson
fæddist á Auðnum í
Öxnadal 7. mars
1929. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 2.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jósavin Guðmunds-
son bóndi, f. á
Grund í Höfðahverfi
17.12. 1888, d. 26.5.
1938, og Hlíf Jóns-
dótti, f. á Skógum á
Þelamörk 24.5.
1897, d. 13.5. 1972.
Systkini Ara eru
Margrét, f. 1915, d. 2003. Stein-
gerður, f. 1919. Ragnheiður, f.
1921, d. 1923, Gunnar Heiðmann,
f. 1923, d. 2000. Ester, f. 1925, d.
2005. Hreinn Heiðmann, f. 1929,
tvíburi á móti Ara, Guðmundur
Heiðmann, f. 1931 og Unnur, f.
1932.
4. október 1952 kvæntist Ari
Erlu Margréti Halldórsdóttur frá
Skútum í Glerárhverfi, f. 26.12.
1929. Foreldrar hennar voru Hall-
dór Ingimar Halldórsson frá Skút-
Erlingur afgreiðslumaður á Ak-
ureyri, f. 1961, maki Aðalheiður
Ólafsdóttir, f. 1956. 7) Birgir Heið-
mann bóndi á Gullbrekku, f. 1963.
maki Lilja Sverrisdóttir, f. 1967.
Þau eiga fimm börn og tvö barna-
börn. Fyrir á Birgir eina dóttur,
móðir hennar er Margrét Rögn-
valdsdóttir. 8) Ingunn Heiða bóndi á
Syðri-Reystará, f. 1965, maki Valdi-
mar Gunnarsson, þau eiga fimm
börn. 9) Drengur andvana fæddur
2.6. 1972.
Ari ólst upp á Auðnum og átti þar
heima allt sitt líf. Hann gekk í far-
skóla sem var í Samkomuhúsinu
Þverá, eftir það í skóla lífsins. Ari
og Erla hófu búskap á Auðnum árið
1952. Hann var handlaginn maður
og gekk til þeirra starfa sem fag-
maður. Ari gegndi mörgum trún-
aðarstörfum fyrir Öxnadalshrepp
og félög í sveitinni. Hann sat í sveit-
arstjórn í 18 ár, þar af 16 ár oddviti,
í skólanefnd Þelamerkurskóla,
sýslunefnd Eyjafjarðarsýslu, stjórn
UMF. Öxndæla, Búnaðarfélags Öxn-
dæla, stjórn Fjárræktarfélagsins
Neista, forðagæslumaður, deild-
arstjóri Öxndæladeildar KEA,
gjaldkeri Íþróttahúss Þelamerk-
urskóla og sat í sóknarnefnd Bakka-
kirkju til hinsta dags.
Útför Ara verður gerð frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30. Jarðsett verður á
Bakka í Öxnadal.
um á Þelamörk, f.
29.7. 1895, d. 5.5.
1960 og Guðríður
Erlingsdóttir frá
Sólheimum í Mýr-
dal, f. 15.12. 1896, d.
4.4. 1991. Börn Ara
og Erlu eru: 1) Sól-
veig húsmóðir, f.
1949, stjúpdóttir
Ara, maki Hjörleif-
ur Halldórsson, þau
eiga einn son, fyrir á
Sólveig þrjú börn,
faðir þeirra er
Haukur Ívarsson.
Barnabörnin eru
níu. 2) Jósavin Heið-
mann verktaki í Hörgárbyggð, f.
1953, maki Eygló Jóhannesdóttir,
f. 1958. Þau eiga þrjú börn og fjög-
ur barnabörn. 3) Hlíf húsmóðir
Akureyri, f. 1955, maki Haukur
Jóhannsson, f. 1949. Þau eiga tvö
börn og fjögur barnabörn. 4) Guð-
ríður húsmóðir á Akureyri, f.
1958, maki Hjörtur Jóhannsson, f.
1954. Þau eiga tvær dætur og
fimm barnabörn, fyrir á Hjörtur
einn son. 5) Halldór Heiðmann, f.
20.11. 1959, d. 23.11. 1968. 6) Ari
Nú ertu horfinn, himna þinna á braut
haldinn gleði, laus við hverja þraut.
Í sálu þína fékkstu sannan frið
er frelsarinn þér veitti líknar grið.
Í Öxnadalnum þú fæddist fyrr á öld
og frelsi þráðir fram á ævikvöld.
Á Auðnum áttir heima alla tíð
og ungur fórst að ganga fjalla hlíð.
Víða eru verk þín hér um sveit,
vaskur gekkstu hér um foldar reit.
Hljóður vannstu oftast verkin þín,
við að hugsa fékkstu nýja sýn.
Enginn vissi um þína innstu þrá,
því ekki sagðir þú víst öllu frá.
En sem faðir fékkstu notið þín,
fínn að kenna, alvöru og grín.
Þó að bresti besti strengurinn
burt of snemma fórstu faðir minn.
En það mun birta og björt hér verða sýn,
blessuð verði alltaf minning þín.
Kveðja.
Jósavin H. Arason, Eygló Jóhann-
esdóttir, börn, tengdabörn og
barnabörn.
Í dag fylgi ég mínum einstaka föð-
ur, vini og félaga síðustu sporin sólar-
megin við grasrótina. Ekki reyndir þú
að líkjast öðrum, þú varst eina útgáf-
an af þér og þar af leiðandi einstakur.
Þegar flett er í gegnum æviferil þinn
og þær breytingar sem þú hefur upp-
lifað er af nógu að taka. Þú hafðir
gaman af því að segja manni frá
æskuárum þínum hvort sem um gleði
eða sorg var að ræða. Þú fæddist í
torfbæ og komst í kynni við þær að-
stæður sem þar voru í boði, fylgdist
með foreldrum þínum hefja uppbygg-
ingu á jörðinni og allir hjálpuðust að,
tún voru sléttuð, byggt við fjósið og
hafinn undirbúningur að byggingu
íbúðarhúss. Faðir þinn lést þegar þú
varst aðeins 9 ára gamall og móðir þín
stóð eftir með börnin 8 að tölu, þar af
5 innan við fermingu. Þú eignaðist
stjúpföður og áfram var haldið að
byggja upp. Á þessum tíma voru hest-
ar og menn aðalvinnutækin, farið var í
vegavinnu með hest og kerru og labb-
að allan daginn. Launin voru 50 aurar
á tímann. Þegar þú varst 9 ára lærðir
þú að slá með orfi og ljá og allt var
rakað með hrífu, bundið var í bagga
og þeir fluttir á hestum heim að hús-
um. 10 ára fórst þú í farskóla, þá var
bara einn kennari sem kenndi allt.
Skyldunámi lauk um fermingu og var
skólagangan samtals 12 mánuðir.
Ekki voru bæjarferðir daglegt brauð
á þessum tíma, kannski 4 sinnum á
ári. Hernámið fór ekkert framhjá þér
frekar en annað og voru heræfingar á
sumrin sem stóðu í eina viku. Fyrsti
traktorinn var keyptur, ’46 Farmall
A, og þótti gott tæki. Tæknin fór að
ryðja sér til rúms, bílar fóru að verða
algengari, þó einkum vörubílar, sem
þú féllst fyrir. Árið 1951 fórst þú í
vinnu til Akureyrar, vannst við smíð-
ar og bílaviðgerðir.
Á þessum tíma kynntist þú móður
minni og þið ákváðuð að ganga í
hjónaband og fluttust heim að Auðn-
um haustið 1952. Þar hófuð þið bú-
skap með 1 kú og 5 kindur. Börnin
fóru að líta dagsins ljós eitt af öðru.
Áfram var haldið, byggt og ræktað,
tækjakostur aukinn, rafmagnið kom
og allt breyttist, allar nýjungar vöktu
athygli þína.
Þegar ég lít til baka og fer að rifja
upp tímann frá mínum bernskuárum
minnist ég hans með þakklæti fyrir
allar þær stundir sem ég fékk, til að
fylgjast með þér í starfi og leik, horfa
á þig gera við vélar, tæki og bíla,
teikna hús, byggja hús, smíða úr járni
og tré, segja sögur, yrkja vísur og
ljóð, sinna skepnum, vera þátttakandi
í lífi barna þinna, tengdabarna, barna-
barna og barnabarnabarna. Þú varst
bóndi af lífi og sál, náttúruunnandi, al-
vörugefinn húmoristi, nýjungagjarn,
vanafastur, hjálpsamur og alltaf til
staðar. Þú verður um ókomin ár tákn
fjölskyldunnar og fyrirmynd. Spurn-
ingu þinni, en hvað ef ég fer fram á
það, henni verður svarað í dag. Að
lokum fylgir hér lítið ljóð sem ég orti
til þín. Hafðu okkar bestu þakkir fyrir
samfylgdina.
Genginn er nú góður drengur
gegnum himins gullna hlið.
Aldrei slitnar okkar strengur
þó farir þú á æðra svið.
Nú er lífsins dagur liðinn
leiðir skilja nú um sinn.
Bið ég hæstan höfuðsmiðinn
hugsa vel um pabba minn.
Birgir, Lilja og börn.
Elsku faðir minn!
Það er sárt að kveðja þig, en lífið er
svona. Maður ræður ekki sínum næt-
urstað. Skaparinn tók í taumana
miklu fyrr en ég hefði óskað. Fyrir
þig var þetta þó besta leiðin, því hafin
var barátta hjá þér við sjúkdóm sem
ég hefði ekki viljað sjá þig þjást úr.
Margar góðar og ljúfar minningar
koma upp í hugann á þessum tíma-
mótum. Ekki var langt í gleði og galsa
ef því var að skipta. Ef sett voru upp
leikrit hjá ungmennafélaginu í gamla
skólahúsinu í Öxnadalnum varst þú
oftast þar fremstur í flokki. Ef vant-
aði einhverja leikmuni sem vera áttu í
sýningu, þá tókst þú fram þau smí-
ðaáhöld sem þú áttir í það skiptið og
smíðaðir þau sjálfur og varst ekki í
vandræðum með það, því þau léku í
höndum þér. Þegar þú byggðir aust-
ari helminginn á húsinu ykkar
mömmu fékk ég að vera með þér við
að hlaða upp veggina í húsinu og
margt annað sem viðkom bygging-
unni, og var ég þá ekki hár í loftinu.
Þar fékk ég þá þekkingu sem ég hef
um byggingu húsa. Við reistum svo
saman hlöðuna við fjárhúsin. Í fjórtán
ár bjó ég ekki í nálægð við þig, en kom
þó alltaf til ykkar mömmu í sveitina á
hverju sumri. Í þessi ár bjuggum við
Heiða á Höfn í Hornafirði og komuð
þið til okkar þrisvar sinnum. Í síðasta
skiptið sem þið mamma komuð til
okkar á Höfn voruð þið að koma frá
Hveragerði og voruð hjá okkur um
helgi. Margt var gert og hlegið, en
ekki síst þegar mamma bað þig að
gefa sér malt og appelsín í glas, en
hún bað um sitt lítið af hvoru og það
gerðir þú svo sannarlega því glasið
varð rétt botnfullt. Er oft talað um
þetta atvik á mínu heimili ef beðið er
um sitt lítið af hverju. Svona var nú
stutt í húmorinn hjá þér pabbi minn.
Marga stundina hef ég setið og hlust-
að á ykkur mömmu tala um gamla
daga og núna síðast á þriðjudaginn í
síðustu viku þegar ég var hjá ykkur
þegar við vorum að setja út lamb-
ærnar, þá datt manni ekki í hug að þú
ættir svona stutt eftir, því þú lékst á
als oddi þennan dag. Ég hefði viljað
hafa þig hjá mér í maí á næsta vori því
þá verður stór dagur í mínu lífi. Megi
góður guð styrkja mömmu á þeim
tímum sem framundan eru.
Ég kveiki á kertum mínum
við krossins helga tré.
Í öllum sálmum sínum
hinn seki beygir kné.
Ég villtist oft af vegi.
Ég vakti oft og bað.
Nú hallar helgum degi
á Hausaskeljastað.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Ég kveð þig með þessu erindi úr
sálmi Davíðs og megi ljósið lýsa þér á
himnum pabbi minn.
Þinn elskandi sonur,
Ari Erlingur Arason.
Elsku afi, ég veit ekki hvar ég á að
byrja. Þegar ég fékk fréttirnar í síð-
ustu viku að þú hefðir fengið heila-
blóðfall, greip mig ólýsanlegur sárs-
auki og að koma til þín og sjá þig
svona mikið veikan var rosalega erfitt
en ég er þakklát fyrir þær stundir
sem ég fékk að eiga með þér á FSA,
að sitja hjá þér, halda í höndina á þér
og tala við þig þó að þú svaraðir mér
ekki voru mér ómetanlegar og þær
geymi ég í hjarta mér um ókomna tíð.
Ég sit og horfi á mynd af þér með
fallega stríðnisglottið í augunum og
mér finnst ég geta lesið úr þeim „jæja
og hvað ætlarðu nú að gera?". Þetta
glott sá maður svo oft þegar þú varst
að stríða þínum nánustu og þá
kannski sérstaklega litlu krökkunum.
Þau voru ófá skiptin sem ég var búin
að fá selbita frá þér og svo krakkarnir
mínir eftir að þau fóru að stálpast og
þeim þótti það alls ekki leiðinlegt að
fíflast á móti þér.
Bubba mín var ekki gömul þegar að
hún var farin að reyna að gefa selbita
og sagði alltaf að svona gerði langafi.
Þorsteinn minn var farinn að fíflast
á móti og fannst það rosalega spenn-
andi.
Kaldir kaffidropar í hárið og smjör-
klessur á nefbroddinn, allt eru þetta
yndislegar minningar – þær eru ófáar
sem við eigum um þig, elsku afi.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að vera mikið hjá ykkur ömmu sem
barn og voru næturnar ófáar sem ég
fékk að sofa á milli ykkar eða í litla
gula og brúna rúminu við hliðina á
ykkar rúmi.
Allar ferðirnar sem maður labbaði
með þér suður í fjárhús og hélt í vísi-
fingur þinn alla leiðina því að mínar
hendur voru svo litlar að þinn fingur
var nóg í lófann minn, og allar ferð-
irnar sem maður fór með þér sem
barn til að ganga innan um kindurnar
á vorin suður á túni til að gá hvort að
allt væri ekki eins og það átti að vera
og þú varst með krókstafinn þinn og
kræktir til þín lömbin ef þér fannst
eitthvað ekki vera í lagi.
Síðan þið amma fóruð að búa ein
hef ég reynt að vera dugleg að koma
og rétta ykkur hjálparhönd og það
hafa verið mikil forréttindi fyrir
krakkana mína að fá að njóta þess að
koma og brasast í kindunum með
ykkur.
Siggi minn var yfirleitt boðinn og
búinn að koma og aðstoða ef að eitt-
hvað vantaði enda hafið þið alla tíð
reynst honum sem amma hans og afi
en ekki sem tengdafjölskylda.
Ekki þótti þér verra að áhuginn hjá
henni Bubbu á fénu er eins mikill og
hann er, ég veit að þér fannst gaman
að fylgjast með henni, sérstaklega á
vorin í sauðburðinum.
Þú varst mikill ljúflingur og börn
löðuðust mikið að þér og var alltaf
nánast slegist um innsta sætið á
bekknum við eldhúsborðið þar sem að
það var við hliðina á þér.
Ég held það yrði svona meðal-
Moggi ef að maður ætti að setja allar
minningarnar hér
minningar í huga mér
um blíða svipinn þinn
ég mun aldrei gleyma þér
elsku afi minn
Elsku afi, ég á þér margt að þakka
og mun ætíð minnast þín með mikilli
þökk, söknuður minn er sár og stutt í
tárin, þú varst yndisleg persóna í alla
staði. Farðu í friði og hafðu þökk fyrir
allt.
Þín dótturdóttir
Klara Sólrún og fjölskylda.
Mig langar að minnast hans Ara
afa míns með nokkrum orðum því ég
á margar góðar minningar sem tengj-
ast honum og sveitinni þar sem hann
bjó alla sína ævi.
Þegar ég var lítil var ég mikið í
sveitinni hjá afa og ömmu og fyrsta
minningin um hann er þegar hann var
að koma úr fjárhúsunum. Hann gekk
alltaf með hendur fyrir aftan bak og
með húfuna á kollinum en setti hana
ekki niður fyrir eyrun og ég man hvað
mér fannst vitlaust að ganga með
hana svona á höfðinu.
Hann kenndi mér að verka fjósið og
hvernig ég átti að skafa skítinn niður
því honum fannst ég verka flórinn svo
illa. Ég fékk líka að mjólka hjá afa og
þvo kýrnar fyrir mjaltir.
Þegar við vorum í sveitinni áttu all-
ir krakkarnir að sitja á bekknum við
eldhúsborðið á matmálstímum og þá
vildu allir krakkarnir sitja á horninu
næst afa. Hann var barngóður og ég
man ekki eftir að hann hafi skammað
okkur krakkana.
Afi var alltaf með greiðu í vasanum
og stundum fékk ég að vatnsgreiða
honum þegar það var verið að setja
rúllur í ömmu, fékk þá vatn í glas og
greiðuna og hann var greiddur þang-
að til vatnið kláraðist og stundum
rúmlega það.
Ég man eftir bíltúrum af og til, þá
var farið fram í dal og stundum upp í
Sesselíubúð og heim aftur en erindið
var alltaf að líta eftir kindum, ekki
bara að rúnta með okkur krakkana.
Afi var stríðinn og hafði gaman af
að tala mál sem hann sagði að væri
esperanto og ef við vildum fá skýr-
ingu á einhverju sem hann hafði verið
að segja yppti hann öxlum og glotti.
Undanfarin ár hafa dætur hans og
ég farið til þeirra í sveitina fyrir fyrsta
sunnudag í aðventu og aðstoðað við
jólahreingerningar og amma og afi
kölluðu þetta alltaf litlujól. Við afi
sáum um að setja upp jólaljósin í
gluggana og allt varð að vera eftir
kúnstarinnar reglum hjá honum.
Hann var búinn að setja króka í alla
glugga svo seríurnar pössuðu rétt í og
hafði verið svo forsjáll að setja inn-
stungur uppi við gluggakappana svo
hægt væri að setja jólaljósin í sam-
band. Hann var líka flinkur að smíða
og mér þykir alltaf vænt um komm-
óðurnar tvær sem hann gerði upp fyr-
ir mig og málaði með munsturmáln-
ingu.
Afi elskaði dalinn sinn og vildi
hvergi annars staðar vera. Þar
bjuggu þau amma saman öll sín hjú-
skaparár og þar var hann staddur
þegar hann veiktist. Hann fékk að
búa í sveitinni sinni þangað til hann
lést og ég er viss um að ef hann hefði
getað ráðið síðustu ævidögunum
sjálfur hefði hann ekki viljað hafa það
öðruvísi.
Takk fyrir allt, afi minn.
Erla Björg (Bjögga).
Í dag fylgi ég ásamt öðrum ástvin-
um og vinum honum afa í sveitinni til
hinstu hvílu. Það er skrítin tilfinning
að sjá hann ekki meira í þessu jarðlífi
en myndin og minningarnar sem ég á
í hjarta mér um hann hjálpa mér mik-
ið. Manni þykir oft eldra fólk eins og
fjöllin og sólin, þau hafa einhvern veg-
inn alltaf verið til staðar og mætti
líkja afa við stórt fjall í lífi mínu. Ég
held að Öxnadalurinn yrði nú ansi
tómlegur án Hraundrangans og því
veit ég að Auðnir, sá fallegi bær, á eft-
ir að verða tómlegur án afa. Honum
þótti virkilega vænt um sveitina sína
og var bóndi af guðs náð. Kindurnar
sínar þekkti hann með nafni og hélt
skipulegt bókhald í kringum þær. Afi
undi sér vel í sauðburðinum og hlúði
vel að kindunum sínum, svo ég tali nú
ekki um lömbin. Ef lömbin voru eitt-
hvað slöpp eða veik fór hann með þau
heim til ömmu og hún hlýjaði þeim oft
við bakaraofninn og gaf þeim mjólk
úr pela. Oftar en ekki hresstust þau
við og komust í fjárhúsin á nýjan leik.
Afi var mikill maður í mínum augum
og hef ég alla tíð haldið afar mikið upp
á hann. Við vorum miklir félagar og
vinir og gátum spjallað saman um
heima og geima þrátt fyrir mikinn
aldursmun. Við vorum búin að sitja
margar stundirnar og tala um gamla
tíma og ættfræði en á því hef ég mik-
inn áhuga. Alltaf gaf hann sér tíma
fyrir spurningaflóð mitt og sagði
hann oft hvað honum þætti gaman að
tala um þetta við mig því það væru nú
ekki margir krakkar nú til dags sem
hefðu áhuga á þessu og svo sagði
hann líka að þetta hjálpaði sér til rifja
margt upp sem farið var að gleymast.
Það er gott veganesti út í lífið fyrir
börn að hafa sér eldra fólk á heimilinu
því þau eru góðir kennarar. Afi var
svona „ekta“ afi sem sýndi barna-
börnum sínum mjög mikla ást og
hlýju og þykir mér gaman að sjá að
pabbi hefur algjörlega erft þá eigin-
leika hans því hann er mínum börnum
alveg eins afi og hann afi var og fyrir
það er ég þakklát. Það var margt gott
við afa en eitt af því sem mér fannst
sérlega gott við hann var að hann
sagði manni alltaf þegar hann var
stoltur af manni. Vitnisburðina okkar
skoðaði hann alltaf á vorin og sagði
okkur hvað hann var ánægður með
okkur. Þegar kom að því að sækja um
framhaldsskóla fór afi með mér í MA
og þegar ég útskrifaðist fjórum árum
seinna var hann líka með mér. Það má
því segja að hann hafi komið með mér
í skólann fyrsta og síðasta daginn.
Svo gleymi ég heldur ekki þegar ég
hringdi í hann fyrir síðustu jól til að
segja honum að ég hefði komist áfram
í hjúkruninni. Þá kom hjá honum
„jaaháá, þú ert alltaf jafn dugleg“ og
svo kom „ég veit að þú verður góður
hjúkrunarfræðingur“. Þessi orð þótti
mér vænt um. Rétt rúmri viku áður
en hann veiktist komu hann og amma
í heimsókn til okkar og færðu mér
skírnarskál því við vorum að fara
skíra dóttur okkar nokkrum dögum
seinna. Ekki datt manni í hug að þetta
yrði síðasta skiptið sem margir áttu
með afa en mikið er ég þakklát fyrir
þá stund sem við áttum saman
Hvíl í friði, elsku afi, og ég bið góð-
an guð að gefa ömmu styrk.
Þín
Inga Berglind.
Ari Heiðmann
Jósavinsson