Morgunblaðið - 12.06.2007, Blaðsíða 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
staðarins sem nefndur var Hólma-
kaupstaður.
Sem glaðir unglingar leituðum við
uppi þessa fornu áletrun og hugsuð-
um áreiðanlega ekki þá um hina al-
varlegu áminningu þessara orða.
„Minnstu dauðans“.
Þetta löngu liðna atvik rifjaðist
upp þegar ég frétti af andláti bekkj-
arsystur minnar Ingileifar Hall-
grímsdóttur síðastliðinn föstudag.
Við Inga kynntumst fyrst þegar
við settumst bæði í 4. bekk MR
haustið 1936 og sú vinátta sem þá var
stofnað til hefur haldist óslitin meðan
bæði lifðu. Inga sameinaði bekkinn
með höfðingsskap sínum og gestrisni
því strax á skólaárunum var æsku-
heimili hennar opið okkur skólafélög-
unum og síðar á ævinni sýndi hún
okkur skólasystkinunum sama við-
mót á sínu eigin heimili. Helstu eig-
inleikar Ingu voru höfðingsskapur,
glæsileiki, gestrisni, velvilji og hjálp-
semi.
Inga og eiginmaður hennar Gunn-
ar Pálsson voru góðvinir okkar hjóna
meðan líf entist.
Margs er að minnast frá þessum
æskuárum, sem við skólasystkinin
rifjum upp á bekkjarmótum sem ekki
verður rakið hér. Einn var þó sá at-
burður sem aldrei mun líða úr minni
okkar bekkjarsystkinanna en það var
5. bekkjarferðin vorið 1937 sem farin
var undir stjórn Pálma Hannessonar
til Skagafjarðar. Í þessari ferð kom-
umst við út í Drangey sem er okkur
ógleymanlegur atburður og oft rætt
og rakið á bekkjarmótum.
Við hjónin sendum börnum Ingu
og öðrum ættingjum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guðmundur Pétursson.
Fyrir réttum sjötíu árum var ferð
fimmta bekkjar Menntaskólans í
Reykjavík farin til Skagafjarðar.
Sjálfur rektor skólans, Pálmi Hann-
esson, fór fyrir hópnum, og annar
ástsæll kennari, einnig ættaður úr
Skagafirði, dr. Ólafur Daníelsson,
var með í för. Þessi ferð í sólbjörtu
sumarveðri ásamt þeim Pálma og dr.
Ólafi, sem allt vissu um náttúru og
sögu héraðsins og hvarvetna var tek-
ið sem endurheimtum sonum, varð
okkur krökkunum minnisstæð. Við
hittumst aldrei svo síðar á ævinni að
samverustundir þessara daga væru
ekki rifjaðar upp. Ári síðar lukum við
stúdentsprófi. Þá vildi svo til að hald-
ið var almennt stúdentamót á Þing-
völlum og okkur boðið að taka þátt í
þeirri virðulegu samkomu þar sem
Sigurður Eggerz, sem enn stóð af
ljómi frá tímum sjálfstæðisbarátt-
unnar, hélt aðalræðuna. Okkur
fannst til um að vera komin í slíkan
félagsskap, en þótti um leið dálítið til
okkar sjálfra koma, álitlegur hluti
þátttakenda, nálega fjörutíu saman,
þar af helmingurinn stúlkur, sem
aldrei hafði áður verið, klæddur ljós-
um drögtum undir hvítum kollum. Á
þessum fagra degi voru þó ský á lofti,
heimsstyrjöld rétt fram undan. Af
hennar völdum tvístraðist hópurinn,
og það liðu tíu ár áður en hann gæti
sameinast að nýju og minnst dag-
anna í skólanum, í Skagafirði og á
Þingvöllum. Ætíð þaðan í frá var það
Inga Hallgríms, ein af stúlkunum
nítján, sem lét sig mestu varða að
ekki slaknaði á tengslunum. Af örlátu
hjarta varði hún til þess tíma og fé og
dyr heimilis hennar stóðu ætíð opnar.
Fyrir það vorum við bekkjarsystk-
inin innilega þakklát, og með þeim
huga minnumst við hennar í dag, þau
sem enn standa eftir, og sendum
börnum hennar og barnabörnum
kveðjur okkar og samúð.
Jónas H. Haralz.
Einn dag segir dauðinn við lífið:
Ó, ljá mér skel þína, bróðir.
(Jón úr Vör)
Þannig lauk langri ævi Ingileifar
Bryndísar Hallgrímsdóttur, lýsing
Jóns úr Vör á vel við líf sem fjarar út,
eins og líf Ingileifar, en hún hafði
lengi legið veik, eiginlega kvatt okk-
ur vini sína og vandamenn tveimur
og hálfu ári fyrr, með glæsilegri af-
mælisveislu á 85 ára afmælisdaginn
10. nóvember 2004. Sú afmælisveisla
var nákvæmlega eins og Ingileif vildi
láta minnast sín, fjöldi prúðbúinna
gesta á aldursbilinu sex ára til ní-
ræðs, alúð lögð við allan undirbúning,
gesturinn í öndvegi og þannig skipað
til borðs að hver og einn fengi notið
sín. Hver einasti gestur hafði átt sinn
sess í lífi afmælisbarnsins árum sam-
an og hún hafði hlúð að hverri mann-
eskju sem þarna var og sinnt henni
og ræktað vináttuna svo af bar. Um-
gjörð veislunnar var glæsileg, allur
viðurgjörningur einstakur, eins og
gestgjafa var von og vísa, en umfram
allt var hið huglæga. Boðin sem hún
hélt voru eins og heimur sem maður
gekk inn í. Við gengum öll inn í hug-
arheim mannræktar, allt með brag
heimsborgarans og veislustjórnin
var í öruggum höndum Gunnars
Snorra Gunnarssonar, sonar Ingileif-
ar, sjarmerandi, í senn hlýr og ná-
lægur og notalegur í góðlátlegu gríni
þegar hann mælti til „stórveldisins“
móður sinnar. Veislan var í gömlu
hefðinni eins og veislur gerðust best-
ar, hún bar vissulega keim af veröld
sem var, en veröld sem Ingileif hafði
haldið að okkur vinum sínum og vildi
ekki að glataðist, hún hafði gert hana
klassíska. Elsti sonurinn Hallgrímur
og hans kona Steinunn, og einkadótt-
irin Áslaug og hennar maður Þór,
höfðu lagt nótt við dag til að þessi
stund mætti takast svo sem hinu
kröfuharða afmælisbarni líkaði. Af-
mælisbarnið vakti yfir hverju spori
og fyrr en varði voru hin bráðmús-
íkölsku barnabörn komin upp á svið
og heiðruðu ömmu sína með tónlist-
aratriðum. Veislan stóð lengi, svo
sem gestgjafi lagði einatt áherslu á,
og sjálf stóð hún uppi lengst allra og
hefði þurft langtum lengri tíma, ekki
eina kvöldstund, heldur þriggja daga
samfelld veisluhöld upp á Gullaldar-
mátann.
Ég gleymi henni aldrei þar sem
hún sat í öndvegi, silfurhærð og fal-
leg, ættmóðirin sjálf sem haldið hafði
svo mörgum veislu, en stóð nú í
stafni, sem tilefni veisluhaldanna
sem í raun voru uppskeruhátíðin
hennar í þeirri mannrækt sem líf
hennar hafði snúist um. Athugul blá
augun misstu ekki af neinu sem gerð-
ist og fylgdust með hverju fótspori og
þar með feilspori veisluhaldara sem
þó urðu engin, enda hópurinn hennar
vel þjálfaður. Órætt bros lék um var-
ir hennar allt kvöldið, hún var óend-
anlega hamingjusöm, umvafin því
dýrmætasta sem hún átti og mesta
fjársjóðinum sínum: eftirlifandi
börnunum sínum þremur, þeim Hall-
grími, Gunnari Snorra og Áslaugu,
mökunum Steinunni og Þór og
barnabörnunum sjö. Þau voru innsti
hringurinn, en kærleikurinn náði
langt út fyrir þann hring. Frænd-
rækni hennar var einstök og hún
hafði náð í alla ættingjana sína,
bernskuvini, skólasystkini úr
menntaskólanum, elskulegan sauma-
klúbbinn sinn sem gefið hafði henni
svo mikla gleði gegnum árin, við vor-
um þarna vinir barnanna hennar,
börn vina hennar og allt það fólk sem
vettlingi gat valdið og vildi heiðra
hana þennan dag. Sorgin hafði knúið
dyra fimm árum fyrr, haustið sem
hún var áttræð, en þá dó næstelsti
drengurinn hennar, hann Páll, sem
hún hafði alið önn fyrir í tæp fimmtíu
ár og sorgin og söknuðurinn var yf-
irþyrmandi og lá yfir henni eins og
mara og rændi hana allri lífsgleði.
Hún jafnaði sig aldrei að fullu, tíminn
læknar ekki öll sár, en hún gat engu
að síður notið stundarinnar og við
vorum öll svo glöð yfir því að henni
entist aldur til að jafna sig ofurlítið á
sonarmissinum.
Þegar ég nú kveð kæra vinkonu
mína kveð ég konu sem ég þekkti í
næstum hálfa öld, og kynntist sem
móður Gunnars Snorra, bernskuvin-
ar míns, skólabróður og samstarfs-
manns. Fyrir utan foreldra mína og
systkini eru ekki margir sem hafa
fylgt mér jafnlengi og hún. Heimili
hennar stóð vinum barna hennar op-
ið, ekki aðeins á okkar æskuárum,
heldur einatt síðan og ekki síst á
þeim árum, þegar bernskuvinir og
skólasystkini eiga það til að tvístrast
og ná oft aldrei saman aftur. Gest-
risni hennar og viðleitni til að kalla
saman Íslendinga búsetta hvar sem
Gunnar Snorri starfaði á erlendum
vettvangi var einstök og markaði hún
í raun djúp spor á þeim vettvangi og
tala ég þar af reynslu frá París, þar
sem mörg vináttuböndin innan Ís-
lendinganýlendunnar höfðu orðið til
fyrir atbeina Ingileifar, er hún heim-
sótti son sinn þangað tæpum tveimur
áratugum fyrr. Hún kenndi margt,
hún kenndi okkur að forgangsraða
og setja mannúðina og ræktarsemina
í öndvegi, hún þreyttist aldrei á að
minna okkur á að „Maður er manns
gaman“, og umfram skemmtun af
öðru fólki höfum við gagn af samveru
og samtali. Hún kenndi okkur að
hugsa stórt og horfa framhjá hindr-
unum, hún kenndi okkur að oft er
vilji allt sem þarf. Með því að kenna
okkur að umgangast okkur miklu
eldra fólk lét hún okkur upplifa sjálfa
það sem ella hefði verið ilmur af
löngu liðinni fortíð. Svo haldið sé til
Frakklands í lokum þessara minn-
ingarorða um Ingu mína, þá þurfti
hún hvorki að lesa né skrifa eitt
frægasta bókmenntaverk franskrar
tungu, „Í leit að liðnum tíma“ eftir
Marcel Proust. Henni tókst að vefa
liðna tíma inn í núið, halda nafni
löngu genginna manna á lofti, við-
halda hefðum sem aðrir höfðu kastað
fyrir róða. Þannig munu liðnir tímar
með Ingu fylgja mér og vinum henn-
ar alla ævina sem eftir er, þeir eru
samofnir núinu og framtíðinni. Ég
þakka henni gjafir hennar í þeirri
dýrlegu veislu sem hún hélt mér og
öðrum þá hún lifði.
Blessuð sé minning Ingileifar
Bryndísar Hallgrímsdóttur.
Sigríður Ásdís Snævarr.
Vinátta er það hugtak sem við
hjónin tengjum Ingileifu Bryndísi,
sem nú er fallin frá í virðulegri elli.
Vináttu, sem hún ræktaði á svo fal-
legan hátt. Inga var óþreytandi við
að hlúa að vinatengslum, innan fjöl-
skyldu og meðal vina barna sinna.
Þetta gerði hún meðal annars með
heimboðum og veislum sem voru
samboðnar höfðingjum. Þar heima á
Lynghaganum kynntumst við hug-
tökum eins og ættlæg vinátta, en
með því átti Inga við að kynslóð eftir
kynslóð, sömu fjölskyldu, tengdust
vinaböndum. Hún hélt upp á merk-
isdaga fjölskyldunnar og var það lím
sem gerir fjölskyldur sterkar því
Ingileifu var það ljóst að vináttuna
verður að rækta við fjölskyldu og
vini. Vissulega hafði Inga yndi af að
umgangast fólk og fáa höfum við hitt
sem skipuleggja veislur jafn vel og
hún gerði.
Inga var miðpunktur og kjölfesta
menningarheimilisins á Lynghagan-
um. Þar áttu skólasystkin og vinir
barna hennar griðastað og oft var
þröng á þingi. Stundum var eins og
borðstofuborðið á Lynghaganum
væri óendanlega stórt, allir voru
drifnir að borði og Inga, sem vel hefði
getað stýrt stóru veislueldhúsi, bar
fram hverja kræsinguna af annarri
og var umhugað um að enginn færi
svangur frá borði.
Ingileif Bryndís fæddist í miðbæ
Reykjavíkur og var Reykvíkingur í
húð og hár. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir, var pólitísk og lét í sér heyra.
Hún studdi við bakið á fjölmörgum
einstaklingum sem áttu um sárt að
binda og skrifaði bréf til hughreyst-
ingar ef mótlæti eða ástvinamissi bar
að. Þannig bar hún andblæ fyrri
hluta síðustu aldar og jafnvel þeirrar
nítjándu, þegar handskrifuð bréf
voru samskiptamáti, inn í nútímann.
Inga var einnig stjórnandi, hafði
fastmótaðar skoðanir hvernig stýra
skyldi hlutunum, fyrirtækjum jafnt
og þjóðarskútunni. Hún lét stjórn-
málamenn heyra í sér ef henni mis-
líkaði framganga þeirra og ég er viss
um að hún hafði pólitísk áhrif.
Inga var kröfuhörð, kannski fyrst
og fremst á sjálfa sig, en einnig á
aðra, fannst þeir ættu að standa sig.
Hennar viðmið, trúfesti, vinátta,
virðing og ættrækni höfðu áhrif á alla
þá er þekktu hana.
Við þökkum af heilum hug sam-
fylgdina og biðjum fjölskyldunni
blessunar.
Hjördís og Jón Eyjólfur.
Einstök og merkileg kona hefur
kvatt þetta líf.
Kynni okkar Ingu hófust er ég
kom til starfa í utanríkisráðuneytinu
og vann þar með syni hennar og síðar
vini mínum, Gunnari Snorra Gunn-
arssyni, sendiherra. Reyndar mætti
segja að ég hafi kynnst Gunnari
Snorra enn nánar í gegnum móður
hans. Hún var glaðvær og hafði
skemmtilega nærveru, en á sama
tíma kvenskörungur mikill sem bar
hag Íslands og utanríkisþjónustunn-
ar mjög fyrir brjósti. Inga var afar
félagslynd og naut þess að umgang-
ast annað fólk, þekkti nánast alla
starfsmenn utanríkisþjónustunnar
og kom fólk ekki að tómum kofunum
hjá henni þegar rætt var um ættir og
uppruna Íslendinga. Henni var afar
annt um son sinn og störf hans en
fylgdist einnig grannt með sam-
starfsfólki hans og leiðbeindi þeim í
leik og starfi. Sjálf var Inga afkasta-
mikil athafnakona, sat í stjórnum fyr-
irtækja og samtaka og var áhrifamik-
il í viðskiptalífinu. Ég er sannfærður
um að ef Inga væri upp á sitt besta í
dag þá stæði hún í framvarðarsveit
íslenskrar útrásar. Meðalmennska
var henni ekki í blóð borin.
Við Dóra munum sakna Ingu,
hennar góðu ráða og skemmtilegu
nærveru. Gunnari Snorra, Hallgrími
og Áslaugu og fjölskyldum þeirra
færum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Grétar Már Sigurðsson.
Ingileif Bryndís
Hallgrímsdóttir
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞÓRÐUR G. FINNBJÖRNSSON
flugstjóri,
sem lést 3. júní verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni fimmtudaginn 14. júní kl. 13.00.
Elísabet Elíasdóttir,
Sigríður Þórðardóttir, Pétur K. Hlöðversson,
Þorbjörg Auður Þórðardóttir,
Viðar Bragi Þórðarson,
Ragnheiður Bára Þórðardóttir, Timo Jenssen
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu samúð og
hlýju við andlát og útför,
ÞORLÁKS SIGMARS GUNNARSSONAR,
Bakkárholti,
Ölfusi.
Margrét Gunnarsdóttir,
Helga Guðný Kristjánsdóttir, Björn Birkisson,
Fanný Margrét Bjarnardóttir, Eiríkur Gísli Johansson,
Sindri Gunnar Bjarnarson, Sigrún Eva Sigurjónsdóttir,
Aldís Þórunn Bjarnardóttir,
Hólmfríður María Bjarnardóttir.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HJÖRDÍSAR HEIÐU BJÖRNSDÓTTUR
frá Hnjúkum.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á hjúkrunardeild
V2 á Grund, sem önnuðust hana svo vel í
veikindum hennar.
Guðrún Edda, Sigrún Jóna, Ásbjörn og
Ásgeir Andrabörn
og fjölskyldur.
Lokað
Vegna útfarar INGILEIFAR BRYNDÍSAR HALLGRÍMSDÓTTUR
verður fyrirtækið lokað frá kl. 12:00 í dag, þriðjudaginn 12. júní.
NÓI-SÍRÍUS HF.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
INGVAR ÓLAFSSON
frá Syðra – Velli,
Brávallagötu 42,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju
miðvikudaginn 13. júní kl. 13:00.
Guðmunda H. Bjarnadóttir,
Álfdís Ingvarsdóttir, Sigurbergur Hauksson,
Þorsteinn Ingvarsson, Sombat Prasarn,
Gréta Ingvarsdóttir, Jón Björnsson,
Ólafur Ingvarsson, Hulda Stefánsdóttir,
Atli Ingvarsson, Lilja Hallbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.