Morgunblaðið - 02.07.2007, Blaðsíða 28

Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Kæra Inga, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Minning þín mun lifa.
Íbúar og starfsfólk
í Lálandi.
HINSTA KVEÐJA
28 MÁNUDAGUR 2. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
sonur, bróðir, tengdasonur og afi,
EINAR S. ÓLAFSSON
framkvæmdastjóri,
Háholti 6,
Garðabæ,
sem andaðist á heimili sínu aðfaranótt föstudagsins
22. júní, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju,
föstudaginn 6. júlí kl. 13:00.
Blóm og kransar afbeðnir en þeim sem vildu minnast hans er vinsam-
legast bent á Heimahlynningu landspítalans (Krabbameinsfélagið,
sími 540 1990).
Inga Jóna Andrésdóttir,
Ásta Sigríður Einarsdóttir, Finnbogi V. Finnbogason,
Elínborg Einarsdóttir, Örn Þórðarson,
Inga Ólöf Sigurjónsdóttir, Alexander Arndísarson,
Alexander Dagur Finnbogason,
Einar Auðunn Finnbogason
Ólafur J. Einarsson,
Sjöfn Ólafsdóttir, Eyjólfur Sigurðsson
Sigríður Williamsdóttir, Andrés Guðmundsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástúðlegur maki minn, elskulegur faðir okkar,
tengdafaðir, afi, bróðir og frændi,
GUDMUNDUR H. EINARSSON
læknir,
til heimilis í Gautaborg, Svíþjóð,
f. 20. maí 1926,
lést í Gautaborg 21. júní.
Jarðarförin fer fram fimmtudaginn 5. júlí
kl. 11.00 i Blåviks kyrka við vatnið Sommens
strand Fonus, Boxholm, tel. 0142 503 83.
Elisabet,
Gunnar Einarsson og Karin,
Philip, Anton,
Thorgeir Einarsson og Lena,
Carolina, Christopher, Josephine,
Logi Guðmundsson,
Hjörtur Einarsson,
Vigdís Einarsdóttir,
Kristín Einarsdóttir,
Áslaug Birna Einarsdóttir
og fjölskyldur þeirra.
✝ Inga SigurlaugÞorsteinsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 1. nóvember
1934. Hún lést á
líknardeild LHS í
Kópavogi 23. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Sigurð-
ardóttir fiskimats-
maður, f. 22. janúar
1917, d. 6. maí 1993,
og Þorsteinn Jó-
hannesson sjómað-
ur, f. 27. febrúar
1912, d. 2. júlí 1936. Systkini henn-
ar sammæðra eru Aðalheiður
Helgadóttir, f. 1939, d. 2003, Sig-
urður Helgason, f. 1940, Guð-
vik, f. 23.3. 1964, maki Ilona Broka
Wallevik, hann á son fyrir. 4) Har-
aldur B. Wallevik, f. 19.4. 1966. 5)
Jón Elvar Wallevik, f. 17.10. 1968.
Sambýlismaður Ingu var Júlíus
Gíslason, f. 3. október 1938, d. 22.
maí 1997.
Inga fór fljótlega eftir fráfall
föður síns í fóstur til móðursystur
sinnar, Elísabetar Sigurðardóttur,
og manns hennar, Marteins Mark-
ússonar. Þau bjuggu þá á Keis-
bakka á Skógarströnd en fluttu
1948 í Vogatungu í Leirársveit.
Hún var í héraðsskólanum í Reyk-
holti veturna 1949-1951, og síðar í
húsmæðraskóla í Hveragerði. Árið
1956 fór hún til Noregs og flutti
heim 1960.
Inga útskrifaðist sem þroska-
þjálfi árið 1963 og starfaði óslitið
við umönnun svo og stjórn á sam-
býli í Sigluvogi sem síðar flutti í
Láland.
Inga verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
mundur Helgason, f.
1943, og Skúli Magn-
ússon, f. 1944, d.
2003.
Inga giftist árið
1957 Haraldi A.
Wallevik, loftskeyta-
manni og iðnrek-
anda, f. 2. júlí 1929.
Þau slitu samvistir
árið 1974. Börn Ingu
eru: 1) Marteinn H.
Hreinsson, f. 9.8.
1953, maki Ásgerður
Pálsdóttir, þau eiga
fimm börn og þrjú
barnabörn. 2) Ólafur H. Wallevik,
f. 10.3. 1958, maki María Knudsen,
þau eiga tvíbura og Ólafur á fyrir
þrjú börn. 3) Þorsteinn H. Walle-
Inga tengdamóðir mín er dáin
eftir skamma sjúkralegu. Aðeins
þremur mánuðum eftir að hún
greindist með alvarlega sjúkdóm,
„sjúkdóminn“ eins og hún kallaði
það hefur hún kvatt þennan heim.
Ég vil minnast hennar með nokkr-
um orðum.
Þegar Óli kynnti mig fyrir fjöl-
skyldunni fyrir tæpum tólf árum
var mér tekið opnum örmum. Inga
og Júlli, seinni maður hennar,
bjuggu þá í Þingholtsstrætinu og
var jafnan mikill gestagangur hjá
þeim og voru allir boðnir hjart-
anlega velkomnir.
Eftir að Júlli lést nokkrum árum
síðar flutti Inga á Kleppsveginn og
nutum við þá þess hve nálægt okk-
ur hún bjó. Bæði kom hún oft í
heimsókn og einnig var gott að
leita til hennar þegar okkur vant-
aði pössun fyrir syni okkar en hún
var ætið boðin og búin að hjálpa ef
þörf var á. Ólafur og Knútur
kunnu vel að meta samverustund-
irnar með ömmu Ingu enda var
hún afar barngóð og stjanaði hún
við þá á alla lund.
Inga var sérstaklega jákvæð
kona, hún var létt í lund og lét fátt
koma sér úr jafnvægi. Hún var það
sem maður kallar hvunndagshetja.
Inga var í fyrsta árgangi þroska-
þjálfa sem útskrifaðir voru hér á
landi. Starfsævi hennar var helguð
umönnun þeirra sem minna mega
sín í þjóðfélaginu, en hún vann alla
tíð með fötluðum einstaklingum,
fyrst sem þroskaþjálfi á Kópavogs-
hæli og síðar sem forstöðumaður á
sambýli fyrir fatlaða. Skjólstæð-
ingarnir nutu umhyggju hennar og
vináttu og má segja að þeir hafi
verið hennar önnur fjölskylda, svo
nálæg hjarta hennar stóðu þeir,
hvort sem var í vinnutíma eða ut-
an. Einu skipti man ég eftir þegar
Inga kom með þrjá vini sína af
sambýlinu til okkar í kaffi á gaml-
árskvöld.
Samband Ingu við strákana sína
fimm var einstakt, hún var þeim
ekki bara móðir heldur einnig vin-
ur og félagi enda sóttu þeir allir
mikinn styrk og félagsskap til
hennar. Sem dæmi má nefna lét
hún sig ekki muna um að flytja til
Noregs í einn vetur eftir að hún
hætti að vinna þegar Halli þurfti á
henni að halda. Barnabörnin nutu
líka samvistanna við ömmu sína og
stóð heimili hennar þeim ætið opið.
Umhyggja Ingu fyrir öðrum var
einstök, hvort sem um var að ræða
skjólstæðingana á sambýlinu, aðra
vini eða fjölskylduna. Meira að
segja kötturinn Gestur fékk sinn
skerf af umhyggjunni því Inga
kom ekki svo í heimsókn að hún
heilsaði ekki upp á hann.
Með sorg í hjarta og þakklátum
hug kveð ég Ingu í dag. Við eigum
öll eftir að sakna hennar mikið.
María.
Hver er að dómi æðsta góður, –
hver er hér smár og hver er stór?
– Í hverju strái er himingróður,
í hverjum dropa reginsjór.
(E. Ben.)
Við höfum allar unnið með Ingu
í sambýlinu Lálandi, áður í Siglu-
vogi.
Það var gott að vinna með Ingu.
Henni fylgdi ætíð notalegur andi.
Inga var fullorðin og með stórt
heimili þegar hún settist á skóla-
bekk og lærði þroskaþjálfun (hét
þá gæslusystir). Hennar lífsstarf
var með fötluðum og þeir eru
margir sem notið hafa tilsagnar
hennar og leiðbeiningar.
Þó Inga væri fagmanneskja þá
vann hún líka með hjartanu. Inga
lagði mikla áherslu á að auka lífs-
gæði fólks. Eitt af hennar mark-
miðum var að kynna fyrir sínu
fólki hinar ýmsu tómstundir og
ferðalög. Eins og hún sagði; það er
nauðsynlegt að eiga gott heimili,
rækta fjölskyldu sína og vini. Mik-
ilvægt er að hafa vinnu en við
megum ekki gleyma mikilvægi
þess að eiga okkar tómstundir og
ferðast.
Útsjónarsemi og sparsemi var
henni í blóð borin og kom það sér
vel við rekstur sambýlisins. Hún
var óeigingjörn á frítíma sinn þeg-
ar vinnan átti í hlut, alltaf tilbúin
að sitja lengur ef eitthvað kom upp
á og hafði nægan tíma ef hringt
var heim í hana með eitthvert
kvabb.
Inga var mikill mannþekkjari og
oftar en ekki skynjaði hún hvernig
fólki leið og hafði þá oft lag á að
komast að rót vandans með nota-
legu spjalli svo öllum leið vel á eft-
ir. Oftar en ekki fagnaði hún íbú-
um með „norskum kram“ eins og
hún orðaði það.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
kynnst Ingu og mannkostum henn-
ar. Það er okkur mikils virði að
hafa fengið að starfa með henni.
Við sendum sonum Ingu og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur.
Laufey, Guðrún, Sigurbjörg
og Sigríður St.
Inga Sigurlaug Þorsteinsdóttir,
mín góða vinkona, lést á líknar-
deildinni í Kópavogi 23. júní.
Við kynntumst á heilsuhæli
Náttúrulækningafélagsins. Á þeim
árum var Júlíus maðurinn hennar
á lífi og var ég seinna tíður gestur
á heimili þeirra.
Öll sú góðvild, gestrisni og
hjálpsemi sem þau sýndu mér í
mínum veikindum gleymist ekki.
Eftir andlát Júlíusar varð sam-
band okkar Ingu nánara og áttum
við saman margar góðar stundir
við spjall í gamni og alvöru.
Jóhannes Kjarval sagði eitt sinn:
„Það er heilmikið fyrirtæki að vera
manneskja.“ Það tókst Ingu vel
enda gekk hennar líf út á virðingu
fyrir öðrum og að hjálpa þeim sem
voru hjálparþurfi, en hún átti það
til að gleyma sjálfi sér. Gleggsta
dæmið þar um er sú ást og virðing
og allt það besta sem sjá mátti í
andliti þessa fólks sem bjó á sam-
býlinu sem hún var forstöðukona
fyrir. Það hefur áreiðanlega verið
Ingu það, sem kom best heim og
saman við hennar gildismat.
Við viljum votta sonum hennar,
bræðrum, fjölskyldum þeirra og
vinum innilega samúð og óska
þeim allrar blessunar.
Við kveðjum með þessum orðum
Einars Ben.:
Er nokkur æðri aðall hér á jörð
en eigin sjón út fyrir hringinn þrönga
og vekja, knýja hópsins blindu hjörð.
til hærra lífs – til ódauðlegra söngva.
Sunna Guðmundsdóttir
og Vilhjálmur Sigurðsson.
Hinn 23. júní, þegar dagur er
lengstur á norðurhveli jarðar,
kvaddi Inga Sigurlaug Þorsteins-
dóttir þennan heim eftir erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Eftir
stöndum við með hjartað fullt af
sorg og söknuði.
Við Inga kynntumst í Reykholts-
skóla og deildum saman herbergi í
tvo vetur. Það féll aldrei skuggi á
samveru okkar. Seinni veturinn í
skólanum þurfti Inga að vera mik-
ið til lækninga í Reykjavík en þrátt
fyrir það stóðst hún prófin með
sóma um vorið.
Eftir skólann skildu leiðir en í
þá gömlu góðu daga var ekki tölvu-
póstur svo að við skrifuðumst á
uppá gamla mátann. Eitt til tvö
bréf á mánuði og það var spenn-
andi að fá bréfin frá henni,
skemmtilega skrifuð með ívafi af
græskulausri glettni. Inga talaði
aldrei niður til neins, hún virti
skoðanir annarra og talaði aldrei
illa um neinn. Allir áttu sér ein-
hverjar málsbætur í hennar huga.
Ég mun aldrei gleyma því þegar
ég fékk bréfið frá Noregi, þá var
hún búin að ráða sig á bóndabæ
við eplatínslu. Þar hitti hún glæsi-
legan og velættaðan bóndason,
Harald A. Wallivik. Þau giftu sig í
landinu hans fagra og saman eign-
uðust þau fjóra syni en fyrir átti
Inga einn son. Allir synirnir eru
miklir hæfileikamenn og hámennt-
aðir.
Eftir að Harald og Inga fluttu til
Íslands lærði Inga þroskaþjálfun
og vann við það næstum óslitið að
undanskildum tveimur árum sem
hún hjúkraði á barnadeild Hrings-
ins.
Mér fannst alltaf að Inga hefði
gert kraftaverk á deildinni sem
hún tók við á Kópavogshæli.
Tveimur árum eftir að leiðir
Haralds og Ingu skildi kynntist
hún Júlíusi Gíslasyni, þeim mikla
sómamanni. Júlíus var kominn af
harðduglegu og vel ættuðu bænda-
fólki frá Langanesi. Hann var ým-
ist stýrimaður eða bátsmaður á
togurunum Ögra og Vigra. Það má
segja að þá hafi strákarnir hennar
Ingu eignast annan pabba. Með
Harald og Júlíusi myndaðist gagn-
kvæm virðing.
En hún vinkona mín fór ekki
varhluta af sorginni því að árið
1997 lést Júlíus.
Við Inga fórum saman í ferð til
Noregs, hún var með vegakortið
og ég ók bílnum. Hún var snill-
ingur að rata eftir korti.
Fyrir allmörgum árum varð
Inga fyrir miklu slysi og var lang-
dvölum á Grensásdeildinni. Eftir
það tók hún að sér forstöðu sam-
býlis fyrir fatlaða og gegndi því
starfi af miklum sóma.
Hún var sérstaklega óeigingjörn
og tók alltaf upp hanskann fyrir þá
sem hún taldi vera minnimáttar.
Óréttlæti þoldi hún ekki.
Inga var bókhneigð og hafði
gaman af vel skrifuðum glæpasög-
um, en hún las einnig góðar bók-
menntir og fyrir nokkru lauk hún
við Sögu Rómaveldis.
Inga var einstök móðir, amma,
langamma og tengdamóðir.
Það sýndi best hvað Inga var
vinamörg þegar hún lá banaleguna
en ekki leið svo dagur að vinir og
vandamenn kæmu ekki í heimsókn.
Sonum Ingu og öðrum aðstand-
endum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Megi fögur minningin um mæta
konu lifa í hjörtum okkar.
Freyja Jónsdóttir.
Inga Sigurlaug frænka mín er
látin eftir stutta en harða baráttu
við krabbamein. Ég kynntist ekki
hinni einu sönnu Ingu Sigurlaugu
fyrr en ég flutti til Reykjavíkur
haustið 1988, þá tvítug að aldri.
Hún útvegaði mér húsnæði hjá
vinkonu sinni, henni Freyju. Á
þessum árum bjó Inga frænka í
Þingholtunum og ég á Veghúsa-
stígnum. Þær voru ófáar ferðirnar
sem ég fór í Þingholtin. Á þessum
tíma var ég að vinna á leikskóla til
að afla mér fjár til að mennta mig
til leikskólakennara. Ég var nýbú-
in að fá tilkynningu um að ég hefði
komist inn í skólann og fór með
þær fréttir stolt til Ingu Sigur-
laugar frænku. Inga spurði mig
hvort mig vantaði ekki aukapen-
ing. Ég var ekki alveg viss hvað
hún var að fara í fyrstu en komst
svo að því að hana vantaði afleys-
ingafólk fyrir sumarið, var að
bjóða mér vinnu á sambýlinu þar
sem hún var forstöðumaður til
fjölda ára. Ég var ekki viss en lét
slag standa og var mætt til vinnu
tveimur dögum síðar og vann þar
næstu þrjú árin.
Inga var ekki fyrir það að ráða
ættinga í vinnu en okkar samstarf
styrkti vinskap okkar og átti ég
mjög góð ár undir hennar stjórn.
Inga var mjög nærgætin og hlý
manneskja og ekki mikið fyrir að
dæma aðra. Mér fannst mjög gott
að leita til hennar og rabba um
heima og geima. Hún hafði upp-
lifað svo margt.
Eftir að ég fór að búa var það
árlegur siður hjá mér að bjóða
Ingu frænku í sviðaveislu sem
henni þótti svo góð, ég klikkaði á
því eitt árið og fékk að heyra það.
Hún kom aldrei tómhent til mín og
fengu börnin mín að njóta gjaf-
mildi hennar. Hún kom síðast til
mín í sviðaveisluna síðasta jan., þá
kvalin af verkjum sem reyndust
síðar stafa af krabbameini sem
varð hennar banamein.
Elsku Inga Sigurlaug frænka
mín, ég vil þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Megir þú hvíla í friði.
Ættingjum og vinum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Kveðja
Elísabet Sigurðardóttir yngri.
Inga Sigurlaug
Þorsteinsdóttir