Morgunblaðið - 17.07.2007, Qupperneq 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ ÞorbergurGíslason fæddist
3. september 1985.
Hann fórst í bílslysi
í Norðurárdal að-
faranótt 8. júlí síð-
astliðins. Foreldrar
hans eru Vera Roth
kvikmyndagerðar-
nemi, f. 1963, og
Gísli Jóhannsson
garðyrkjubóndi í
Dalsgarði, f. 1958.
Systkini Þorbergs
eru Þrándur Gísla-
son nemi, f. 1988,
og Þórunn Gísladóttir nemi, f.
1991. Foreldrar Veru eru Sigríð-
ur Björnsdóttir listmeðferðar-
fræðingur, f. 1929, og Dieter
Roth myndlistarmaður, f. 1930, d.
1998. Foreldrar Gísla voru Birta
Fróðadóttir, fædd Sörensen, inn-
anhússhönnuður, f. 1919, d. 1975,
og Jóhann Jónsson garðyrkju-
bóndi í Dalsgarði, f. 1917, d. 2000.
kær. Þorbergur var nemandi í
Grunnskóla Mosfellsbæjar og
stundaði sumarstörf til sjós og
lands. Hann var athugull nátt-
úruunnandi, hafði áhuga á veiði-
skap og naut tónlistar. Þorbergur
sótti einnig námskeið í myndlist
og skúlptúr, og æfði box. Árið
2003 hóf Þorbergur nám í hótel-
og matvælaskólanum í Kópavogi.
Verknámsstaður hans var Grand
hótel Reykjavík hf. og meistari
Óðinn Gunnarsson. Hann útskrif-
aðist með sveinspróf í matreiðslu
hinn 25. maí í vor. Í framhaldinu
réð hann sig sem matreiðslumann
í sumarstarf á Hótel Eddu á
Stórutjörnum í Ljósavatnsskarði,
og stýrði hann eldhúsinu þar.
Þorbergur leit á matargerð sem
list er krefst góðs litar- og form-
skyns, að viðbættum ilmi og
bragði. Hann hafði þegar fengið
tvö atvinnutilboð fyrir næsta
haust, og hafði framtíðaráform
um að dýpka starfsreynslu sína
og víkka sjóndeildarhringinn á
erlendri grund.
Úför Þorbergs verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Jarðsett verður á Mosfelli í
Mosfellsdal.
Eiginkona Gísla er
Helena Jónsdóttir
kennari, f. 1968.
Dætur hennar úr
fyrra hjónabandi eru
Hrefna nemi, f. 1989,
og Hildur Kristín
nemi, f. 1993. Systk-
ini Veru eru Karl
Roth, Björn Roth og
Guðríður Adda
Ragnarsdóttir.
Systkini Gísla eru
Fróði, Gerður, Guð-
rún, Signý, Sigríður,
Jón og Arndís Jó-
hannsbörn.
Þorbergur ólst upp hjá for-
eldrum sínum í Hveramýri til 10
ára aldurs. Eftir það bjó hann
ásamt móður sinni og systkinum,
lengst af á Bala við Reykjabyggð
53 í Mosfellsbæ, og nú síðast í
Furubyggð 34. Heimili Þorbergs
var einnig í Hveramýri í Mosfells-
dal, sem var honum sérstaklega
Fréttin um bílslysið við mynni
Norðurárdals, sem olli dauða Þor-
bergs, er mikil harmsaga. Þótt orð
megi sín lítils á slíkri sorgarstundu
ætla ég samt að minnast hans hér
með svolitlu skrifi.
Þorbergur var snemma mikill
myndardrengur. Þegar hann var
tveggja og hálfs árs kunni hann ýms
kvæði og lög; – t.d. söng hann hárrétt
og músíkalskt „Einu sinni á ágúst-
kvöldi“ – og dag nokkurn þegar ég
ætlaði að syngja þetta með honum
kom í ljós að ég kunni ekki textann
alveg rétt. – „Nei, amma, þú átt ekki
að syngja þetta svona.“ Svo söng
hann fyrir mig bæði erindin hárrétt
með sinni tæru og fallegu barns-
röddu – og lét mig svo endurtaka þau
þar til ég var búin að ná textanum
réttum. Síðan sungum við þetta sam-
an og þá var hann mjög ánægður
með ömmu sína – og hreykinn var
hann – eggið hafði kennt hænunni! –
Mörg falleg minningabrot á ég um
Berg frá æskuárum hans; – hann sit-
ur fyrir framan stórt blað sem fest er
á trönu, með stóran pensil í hendi og
málar af alvöru og innlifun, eða –
hann situr við vinnuborð með jarðleir
á milli handanna. Hann þurfti yfir-
leitt að rannsaka leirinn áður en
hann fór að vinna sjálft listaverkið; –
hann potaði djúpt í leirinn, sveigði
hann og rúllaði, sleit og þjappaði leir-
inn og jafnvel lyktaði af honum, eins
og til þess að komast í nánari snert-
ingu við efnið; – og síðan var hann
tilbúinn að hefja sjálft sköpunarferl-
ið. Þorbergur var sérstaklega natinn
og gaf sig allan við að vinna listaverk-
in sín, enda voru þau mjög persónu-
leg og góð. Þannig var Þorbergur
alla tíð; hann vildi skilja eðli hlut-
anna, var athugull, gerði tilraunir og
vildi vinna út frá eigin forsendum; –
hann var frumlegur en leitandi, hann
var sjálfstæður en viðkvæmur, hann
var sannur og samkvæmur sjálfum
sér.
Þorbergur lést í bílslysi aðfaranótt
sl. sunnudags; bíllinn hans fór út af
við margumtalaða beygju að ein-
breiðri brú þegar komið er niður
Öxnadalsheiðina. – Ég hef talað við
vegfarendur sem fóru þessa leið um
miðnættið þessa nótt og sögðu þeir
mér, að svartaþoka hefði verið bæði á
heiðinni og niður að beygju og brú.
Einnig hef ég talað við konu sem
keyrði þessa leið með manni sínum á
sunnudagsmorgninum og sagði hún
mér, að mjög varasöm lausamöl hefði
verið á báðum vegköntum við beygj-
una og þess vegna hefði hún beðið
eiginmann sinn að keyra á miðjum
veginum. – Vitað er, að mörg slys
hafa átt sér stað við þessa beygju, en
mér er sagt að engin viðvörun um
krappa beygju sé sjáanleg uppi á
heiðinni áður en lagt er niður brekk-
una, en hins vegar sé viðvörun um
einbreiða brú. Ennfremur hafa aðrir
bílstjórar sagt mér að þessi beygja sé
slysagildra og jafnvel dauðagildra. –
Það er mikil skömm, ef ekki glæpur,
hjá yfirvöldum að hafa árum saman
dregið að gera þarna breytingu til
batnaðar. Ef trassað væri að sinna
flugöryggi eins og sýnir sig að gert er
á þessum slysastað, þá væri það talið
glæpur. – Þorbergur okkar var of dýr
fórn, en kannski verður þetta hræði-
lega slys til þess að fyrirbyggja fleiri
fórnir á ungum og glæsilegum mönn-
um sem björt framtíð blasir við.
Að missa Þorberg er ekki aðeins
ólýsanlegur harmur og sársaukafull-
ur skaði fyrir fjölskyldu hans og vini –
heldur er það líka stór skaði fyrir
samfélagið að missa slíkan kosta-
mann sem Þorbergur var; – hann var
ekki aðeins frumlegur, leitandi og
skapandi í sinni starfsgrein, matar-
gerðarlistinni, þótt ungur væri að ár-
um og nýútskrifaður kokkur, heldur
var hann líka frumlegur, leitandi og
skapandi í eigin lífi; – oft var hann
sposkur – og glettnin var ætíð á
næsta leiti. Þorbergur var maður
sem gerði heiminn betri.
Nú kveð ég elskulegan dótturson
minn, með miklum harmi í hjarta, en
minningin um hann mun gefa mér
gleði og þakklæti sem verður sorg-
inni yfirsterkari.
Sigríður Björnsdóttir.
Ég kynntist Þorbergi þegar hann
var 6 ára gamall og næstu fjóra vetur
hittumst við nær daglega í skólastof-
unni. Hann var ekki margmáll og oft-
ast sýndist mér hugur hans vera víðs
fjarri því sem fram fór innan dyra.
Hann horfði gjarnan dreyminn út um
gluggann og ég man hversu oft ég
hugsaði „nei, hann er ekkert að
hlusta“. Þar hafði ég þó rangt fyrir
mér því Þorbergur var prýðisnem-
andi eins og seinna átti eftir að sann-
ast. Hann var mikill náttúruunnandi
og helst blómstraði hann þegar við
spjölluðum um skordýrin. Um þau
var hann fróður og naut þess að fylgj-
ast með atferli þeirra.
Þrátt fyrir rólegt yfirbragðið var
Þorbergur vinsæll meðal bekkjar-
félaganna og þeir voru óaðskiljanlegt
par – hann og Gísli frændi frá Furu-
völlum sem oftast hafði orð fyrir þeim
báðum. Þrátt fyrir það var ákveðið
sjálfsöryggi og útgeislun frá Þorbergi
sem við heilluðumst öll af og er hann
eini nemandi minn sem hefur komist
upp með að mæta í peysunni á röng-
unni og ósamstæðum sokkum … at-
hugasemdalaust af öðrum nemend-
um.
Þegar Þorbergur var 13 ára hög-
uðu forlögin því þannig að ég hóf sam-
búð með föður hans, ásamt dætrum
mínum. Ég vissi í raun aldrei hvern
hug hann bar til gömlu kennslukon-
unnar sinnar inni á heimilinu en hann
tók mér af kurteisi sem alltaf ein-
kenndi okkar samskipti. Dætur mín-
ar bauð hann velkomnar og reyndist
þeim alltaf góður bróðir.
Síðastliðið sumar fórum við öll sjö
saman til Danmerkur og varð sú ferð
vendipunktur í lífi okkar allra. Þar
kynntumst við hvert öðru í leik og
urðum eins náin og samsett fjölskylda
getur orðið. Þar fór Þorbergur mik-
inn í að sýna okkur froska, eðlur og
skordýr, spilaði með okkur, eldaði
fyrir okkur, söng með okkur og var
svo fallegur, glaður og góður.
Í vor útskrifaðist svo þessi yndis-
legi drengur stoltur úr kokkaskólan-
um með miklum ágætum og fékk
strax vinnu að Stóru Tjörnum, þar
sem hann heillaði alla með dugnaði og
jákvæðni.
Kæri Þorbergur, ég elska þig mikið
og þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast sjaldgæfu blómi eins og þér. Nú
veit ég að þú ert kominn á góðan stað
þar sem þú getur kannað nýjar og
óþekktar slóðir.
Helena.
Kæri vinur. Já, þú varst svo sann-
arlega einn besti vinur minn. Og ekki
var það verra að þú varst um leið
bróðir minn. Aldrei nokkurn tímann
mun ég geta sætt mig við það að þú
sért horfinn frá mér, en svona er
þetta bara og þetta er eitthvað sem ég
verð að læra að lifa með. Það er alveg
ótrúlegt hvað maður getur verið ríkur
og fátækur á sama tíma, um leið og
mér finnst aleigan vera hrifsuð úr
höndunum á mér með frá falli þínu er
ég ótrúlega ríkur og þakklátur fyrir
þær fallegu minningar sem ég á um
þig og um okkur saman, hverja stund
og hvert samtal. Nú er það undir mér
komið að heiðra minningu þína. Það
kemur ekki til með að reynast mér
erfitt þar sem þú hefur skilið svo
margt eftir þig, í mér, vinum okkar
beggja og í raun öllum sem þú áttir
samskipti við.
Ég man það svo vel sem þú sagðir
oft við mig, að það væru fáeinir hlutir
sem þú þyldir ekki. Í fyrsta lagi þoldir
þú ekki fýlupoka, ef það var eitthvað
sem þú gast orðið reiður yfir þá voru
það fýlupokar. Þú gast orðið alveg
sjóðandi illur þegar þú reifst og
skammaðist yfir því hvernig fólk gat
eytt lífi sínu í fýlu, þú sagðir að það
tæki því ekki, enda get ég ekki, sama
hversu djúpt ég leita, fundið eina ein-
ustu minningu um þig í vondu skapi. Í
öðru lagi þoldir þú ekki stress, enda
varst þú einn sá rólegasti. Þó að það
væri mikið að gera og allt á eftir áætl-
un hélstu alltaf þínu striki, fórst ekki í
eitthvert stresskast heldur vannst
bara hlutina markvisst og oftar en
ekki gekk allt upp að lokum. Í þriðja
lagi þoldir þú ekki baktal. Það þarf
ótrúlega sterka persónu til þess að
taka ekki þátt í baktali og ef svo vildi
til að einhver baktalaði einhvern við
þig þá varstu snöggur að segja hon-
um að halda þessu bara út af fyrir sig
eða bara hreinlega sleppa þessu. Það
var nú líka þannig með þig að það áttu
allir séns hjá þér, hver manneskja
sem þú hittir byrjaði með autt blað og
svo var það bara hennar að sýna þér
persónuleika sinn, það skipti ekki
nokkru máli hvað annað fólk hafði
sagt um manneskjuna, hvort hann
var illa eða vel liðinn af öllum hinum.
Í staðinn fyrir að rífast um hlutina
við fólk og keppast um að hafa rétt
fyrir þér, fékkst þú alla á þitt band og
komstu þínu sjónarmiði alltaf áfram
með einlægu og næstum því dáleið-
andi spjalli um hlutinn. Passaðir
ávallt að halda hitanum í lágmarki.
Ég er ólýsanlega þakklátur fyrir það
hversu duglegur þú varst að miðla
þessu til mín og hvað þú lagðir mikið í
að gera mig að betri manni. Svo
margt sem þú sagðir og gerðir eru
hlutir sem hægt er að taka til fyr-
irmyndar og hreinlega lifa eftir.
Alla tíð hefur þú haft tröllatrú á
mér og verið óhræddur við að segja
það og sýna fyrir framan mig. Þetta
er kjarkur sem mig hefur löngum
vantað og var það allt of sjaldan sem
ég sagði þér hversu ánægður og stolt-
ur ég var að eiga þig sem bróður, sem
ég svo sannarlega er. Ég mun nú eftir
bestu getu halda áfram, og eins og þú
sagðir oft við mig: ,,Ég ætla að verða
bestur,“ þá ætla ég að nota styrkinn
frá þér til þess að verða það í öllu sem
ég tek mér fyrir hendur. Ég hef ekki
minnstu áhyggjur af þér á þeim stað
sem þú ert á því ég veit þú áttir allt
það besta skilið. Takk fyrir allt, elsku
besti bróðir minn, við sjáumst seinna.
Þinn bróðir
Þrándur.
Hvernig minnist maður drengs
sem ferst í blóma lífsins?
Hvernig minnist maður þess fallega unga manns
sem eitt sinn var barn?
Hvernig minnist ég Þorbergs
sem stoltur og glaður útskrifaðist í vor?
Bergur minn.
Vinnusamur, vandvirkur og skapandi.
Rólegur, glettinn og þægilegur í samvinnu.
Hafði valið rétta námið.
Þegar á fullu í örstuttu ævistarfi sínu.
Bergur minn.
Svo einlægur, svo natinn.
„Fallegt handbragð krefst mikillar leikni
og samhæfingar hugar og handa“,
stendur á dumbrauðu sveinsprófshúfunni hans.
Bergur minn.
Í gamla daga að gefa öndunum á Tjörninni,
á háhesti í kröfugöngu,
í Miðstrætinu að borða uppáhaldsmatinn.
Tveggja ára, að „teikna“ mynd af Öddu.
Bústnir barnshandleggirnir,
rembingskoss og hálsakot.
En nú var bernskan að baki.
Lífið blasti við.
Nei, eitt sekúndubrot.
Röng ákvörðun.
Búið.
Óbærilegt.
Öfug röð.
Þakka þér dýrmætu stundirnar, vinur.
Elsku fjölskyldur.
Við þurfum að læra að lifa með sorginni.
Hvernig lærir maður það?
Guðríður Adda Ragnarsdóttir.
Hann var stoltur og fallegur, hlýr í
fasi, daginn sem hann útskrifaðist
sem kokkur, mikil vinna var að baki,
og nú var kominn tími til að fagna,
með fjölskyldu og vinum. Hann snart
okkur öll þegar hann bauð okkur vel-
komin, og sagði hvað honum þætti
vænt um okkur. Var ég svo lánsöm að
fá að sitja næst honum við matarborð-
ið, þar sem hann, svolítið feiminn,
hógvær og fallegur, bauð mér að
smakka á nýjustu sósunni, mikið var
ég stolt af frænda, á sósunni skulum
við þekkja þá, hann var orðinn fag-
maður. Þar rifjuðum við upp mörg
skemmtileg atvik sem gerðust þegar
Þorbergur var 10-11 ára og kom til
mín á föstudögum eftir námskeið í
leirmótun í Myndlistarskóla Reykja-
víkur, sem hann stundaði um tveggja
ára skeið. Þar fékk sköpunargáfa
Þorbergs að njóta sín. Þorbergur var
lánsamur að eiga góða foreldra, Veru,
Gísla og eiginkonu Gísla, Helenu, sem
veittu honum allt það besta sem hægt
er að gefa barninu sínu; mikinn kær-
leika, ást og skilning. Nú er kominn
tími til að þakka fyrir sig, og allar
góðu minningarnar. Munum ÞG –
Það góða.
Arndís Jóhannsdóttir.
Mér fannst Bergur frændi vera
flottur kokkur. Í öllum skilningi. Það
fór ekki fram hjá neinum, sem kom í
útskriftarveisluna hans á dögunum.
Hann var flottur í faginu. Veislu-
maturinn var smart og skemmti
bragðlaukunum – enda hafði hann,
sem nemi, aðstoðað sigurvegarann á
síðustu Food and Fun-hátíð.
Hann var líka flottur gæi, mynd-
arlegur og vel klæddur. Í útskriftar-
veislunni bar Bergur af, stór og það
geislaði af honum sjálfstraustið.
Hann hafði sterkan svip, sem raunar
var furðuvel mótaður strax við fæð-
ingu. Ég sé hann enn kristalskýrt fyr-
ir mér, nýfæddan í vöggunni – hann
stefndi hátt.
Bergur var þó fyrst og fremst flott-
ur karakter, góð sál með ljúft hjarta.
Það sýndi hann svo vel í veislunni
góðu, þar sem hann, með sitt sérstaka
bros, sinnti hverjum einasta gesti.
Það var augljóst að hann vissi svo vel
hvar hann var og að þar leið honum
vel.
Ísland er fátækara án Þorbergs
Gíslasonar. Við söknum hans öll.
Mestur er missirinn þó foreldranna,
Veru systur og Gísla, og systkinanna,
Þrándar og Þórunnar, svo og Helenu
og stjúpsystra. Hugurinn er hjá þeim.
Megi allar góðar vættir styrkja þau
og leiða um ókomna framtíð.
Karl Roth.
Hár og föngulegur, skiptir vel lit-
um, með falleg, vökul augu og geisl-
andi bros. Umfaðmandi og um-
hyggjusamur allt frá bernskudögum.
Þannig sé ég dótturson Siggu systur
minnar fyrir mér. Mörgum myndum
bregður upp í huga minn.
Við Ragnar, bóndi minn heitinn, í
rósaferð hjá Gísla í Dalskarði. Dreng-
irnir líklega 8 til 11 ára að sniglast í
kringum pabba sinn og heilsa upp á
frændfólkið. Þeir eru broshýrir og
Þorbergur Gíslason
Roth
Þótt samverustundir okkar
með Þorbergi hafi verið allt
of fáar í þessu lífi þá var það
nóg fyrir hann til að sigra
hjörtu okkar með sínum ein-
staka hlýhug og einlægni.
Það var yndislegt að sjá hvað
Þorbergur var góður við
systkini sín og hann var
greinilega mikill og traustur
vinur allra sem vildu hann
þekkja. Það voru forréttindi
að fá að kynnast þér elsku
vinur og megir þú hvíla í friði
– við elskum þig.
Ásbjörn, Sigríður, Jón,
Kristín og Aron Daði.
HINSTA KVEÐJA
Legsteinar og fylgihlutir
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista