Morgunblaðið - 26.09.2007, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 26. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Haraldur Guð-mundsson skipa-
smíðameistari fædd-
ist á Vesturgötu 30 í
Reykjavík, 5. ágúst
1917. Hann andaðist
á heimili sínu 4. sept-
ember síðastliðinn.
Hann var yngsti son-
ur hjónanna Guð-
mundar Gíslasonar
skipasmiðs og Mar-
grétar Gísladóttur
húsfreyju. Systkini
hans voru Sesselja, f.
1903, Þórdís, f. 1905,
og Gísli, f. 1915. Systurnar eru báð-
ar látnar en Gísli, sem einnig er
skipasmiður býr enn á Vesturgötu
30. Haraldur ólst upp við leik og
störf í næsta nágrenni heimilis síns
og skóla og var vettvangurinn fjar-
an, Slippurinn, Tjörnin og Örfirisey.
Árið 1940 gekk Haraldur að eiga
Guðbjörgu Aðalsteinsdóttur, f. 8.
maí 1916, d. 1969 aðeins 52 ára að
aldri. Hún var dóttir hjónanna Að-
alsteins Pálssonar og Karólínu Auð-
unsdóttur frá Djúpavogi. Haraldur
og Guðbjörg eignuðust börnin Har-
ald Örn 1941 og Cathinku 1943 en
hún dó í frumbernsku. Leiðir Har-
aldar og Guðbjargar skildi um síðir.
Haraldur Örn starfar nú hjá Land-
helgisgæslu Íslands og er kvæntur
Sigurlaugu G. Viborg og eiga þau
dótturina Guðbjörgu Kristínu auk
þess sem Sigurlaug á tvö börn frá
fyrra hjónabandi. Samtals eiga þau
5 barnabörn.
Haraldur stundaði nám í Gagn-
fræðaskóla Reykvíkinga frá 1931
og lauk gagnfræðaprófi 1934. Þá
fór hann í Iðnskólann til náms í
skipasmíði og lauk
skipasmíðanámi árið
1938. Hann hóf störf
í Slippnum strax að
loknu prófi, þar sem
hann starfaði um
árabil og síðan í
Landssmiðjunni. Ár-
ið 1968 stofnaði
hann sjálfstæðan
rekstur, ásamt syni
sínum, sem einnig er
skipasmíðameistari
og sáu þeir um við-
hald og viðgerðir á
tréverki og innrétt-
ingum á varðskipum Landhelgis-
gæslu Íslands. Starfaði hann fullan
vinnudag til 83 ára aldurs, þegar
heilsu hans hrakaði. Hann hafði
alla tíð fram að því verið heilsu-
hraustur og rammur að afli.
Hann stundaði fimleika, glímu,
skíðamennsku og síðast en ekki
síst knattspyrnu Í KR þar sem
hann keppti bæði í yngri flokkum
og meistaraflokki frá 1936-1947.
Tómstundir Haraldar á þessum
tíma snerust nær allar um félags-
störfin innan KR þar sem hann var
valinn til ýmissa trúnaðarmála, svo
sem formennsku hjá knattspyrnu-
deildinni, og sem fulltrúi KR hjá
knattspyrnuráði Reykjavíkur og
Knattspyrnusambandi Íslands.
Hann var sæmdur æðsta heiðurs-
merki KR fyrir einstakt framlag
sitt í þágu félagsins. Hann starfaði
einnig mikið með Flokki þjóðernis-
sinna, þar sem hann var einn af
stofnendum, síðar Sjálfstæðis-
flokknum og þá Borgaraflokknum.
Úrför Haraldar var gerð í kyrr-
þey.
Að leiðarlokum reikar hugurinn til
liðinna ára, ára sem nú verða nú að-
eins kær minning. Ég minnist sam-
vista við tengdaföður minn og er
þakklát fyrir þau ár sem við áttum
saman en ég kynntist honum ekki
fyrr en á hans efri árum þegar leiðir
mínar og einkasonar hans lágu sam-
an. Hann tók mér vel við fyrstu kynni
og vinátta okkar hélst óslitin alla tíð
og bar þar aldrei skugga á.
Þar sem maðurinn minn var einka-
sonur Haraldar Guðmundssonar, hans
besti vinur og samstarfsmaður, fór
ekki hjá því að samband mitt við
tengdaföður minn væri náið og gott.
Enga feðga hafði ég þekkt sem voru
eins nánir og þeir. Þeir áttu nánast all-
ar sínar stundir saman, höfðu nær all-
an sinn starfsaldur starfað saman,
höfðu búið saman um árabil, áttu sam-
eiginleg áhugamál, þar sem var knatt-
spyrnudeild KR og ferðalög um há-
lendi Íslands og víðar. Margir eldri
Vesturbæingar muna eftir þessum
skipasmiðafeðgum þar sem ævi þeirra
var samofin, bæði í leik og starfi. Fram
til ársins 2000 þegar heilsu Haraldar
hrakaði er hann fékk hjartaáfall fylgdi
hann okkur hjónum í flestu því sem við
tókum okkur fyrir hendur. Við byggð-
um saman sumarbústað í Grímsnes-
inu, ferðuðumst mikið bæði innanlands
og utan og síðast en ekki síst nutum við
samvista við Harald eldri á hátíðum og
tyllidögum. Dóttur okkar var hann
traustur og góður afi og var hann
ávallt reiðubúinn til aðstoðar ef við
þurftum á að halda. Áttu þau afafeðg-
inin þá góðar stundir saman sem hún á
nú ómetanlegar minningar um. Mér
sjálfri reyndist hann sem besti faðir,
samband okkar einkenndist af gagn-
kvæmri virðingu og væntumþykju og
það er með miklu þakklæti sem ég
kveð hann, aldraðan og farinn að
heilsu. Hann hefur lokið góðri og far-
sælli ævi og hefur nú hlotið hvíldina.
Síðustu árin átti hann á Hrafnistu og
kunnum við starfsfólki á H-2 bestu
þakkir fyrir einstaklega góða umönn-
un.
Hvíl í friði.
Sigurlaug G. Viborg.
Elsku afi minn er dáinn. Þó að það
sé sárt að hugsa til þess að ég muni
aldrei sjá hann aftur í þessu lífi er ég
samt fegin að hann hefur hlotið hvíld-
ina eftir langa ævi því hann var orðinn
þreyttur. Ég minnist afa míns með
mikilli hlýju, þegar ég var yngri vor-
um við miklir félagar og hann þreytt-
ist aldrei á að hafa mig með sér. Marg-
ar af þeim samverustundum sem ég
átti með afa mínum voru uppi í sum-
arbústað eða heima hjá honum á Vest-
urgötunni.
Ég gekk í Landakotsskóla frá 8-12
ára aldurs og var þá mikið hjá afa eftir
skóla, þar var gott að eiga athvarf því
við bjuggum ekki í næsta nágrenni.
Mér fannst alltaf gott að vera hjá
afa og gisti stundum hjá honum, þá
var morgunverðurinn ekki eins og ég
var vön heima, t.d. kaka með bleiku og
kleina með spægipylsu.
Þegar ég varð 17 ára gaf afi mér bíl-
inn sinn enda var hann hættur að
keyra. Litli Rauður er besti bíll sem
ég hef átt, hann hafði mikla sál og ef
hann fór ekki í gang þá var bara að
klappa honum aðeins og þá rauk hann
af stað. Afi keypti þennan bíl sama ár
og ég fæddist og hann entist þar til ég
varð 22 ára gömul.
Eftir að afi fór á Hrafnistu flutti ég í
íbúðina hans og bjó þar í eitt ár, ég held
að það hafi verið besti staður sem ég
hef búið á því þar var svo góður andi,
andinn hans afa míns, og margar minn-
ingar sem fylgdu hverju horni.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt hann
að afa því hann var góður maður sem
reyndist mér vel og var mér mikill vin-
ur. Ég er líka glöð í hjarta yfir því að
hann skyldi hafa fengið að hitta litlu
stelpuna mína áður en hann dó, það
var yndisleg stund þegar hann fékk að
sjá hana.
Ég mun alltaf sakna hans afa míns,
en minnast hans með gleði í hjarta.
Kveðja
Guðbjörg Kristín.
Einn af framámönnum Knatt-
spyrnufélags Reykjavíkur og íþrótta í
Reykjavík um miðbik síðustu aldar,
Haraldur Guðmundsson, skipasmíða-
meistari, lézt 4. september, níræður
að aldri. Haraldur fæddist og ólst upp
í gamla Vesturbænum í Reykjavík við
Vesturgötu, um 50 metrum vestan við
skósmíðaverkstæði Guðmundar
Ólafssonar, sem um 20 ára skeið þjálf-
aði knattspyrnuflokka KR og var for-
maður félagsins 1933-1935. Það var
því ekki að undra, að drengurinn
gengi KR á hönd og legði fyrir sig
knattspyrnu. Haraldur var í liði KR,
sem vann Íslandsmeistaratitilinn
1941 eftir 7 ára bið, en síðan sneri
hann sér að forystustörfum eftir
deildaskiptingu félagsins. Hann var
lengi í stjórn og formaður knatt-
spyrnudeildar 1955, átti um árabil
sæti í Hús- og vallarstjórn KR, var
fulltrúi félagsins í Knattspyrnuráði
Reykjavíkur um skeið, sat í stjórn
KSÍ og stjórn íþróttavallanna 1948-
1960. Haraldur var skarpgreindur og
vel máli farinn og hafði tileinkað sér
fallega rithönd. Hann var því lengst af
kosinn ritari í þeim stjórnum, sem
hann hafði valizt til. Fundagerðir
hans eru listavel ritaðar og framsetn-
ing bæði skýr og ítarleg.
Á fyrri hluta síðustu aldar voru
íþóttamannvirki í Reykjavík bæði
smá og fá. KR reyndi að bæta úr því
með kaupum á sjómannaheimilinu
Bárunni við Vonarstræti og síðar
reisti Jón Þorsteinsson íþóttahús við
Lindargötu og 1939 var íshús við
Slökkvistöðina tekið undir knatt-
spyrnuæfingar en aðeins einn vetur
þar sem Háskólinn fékk húsið undir
Tjarnarbíó, og brezki herinn tók
Báruna undir félagsheimili eftir 10.
maí 1940. Þá tóku nokkrir hraustir
KR-ingar sig til og tóku að iðka ís-
lenska glímu yfir veturinn í litlum
skólasölum og vildu með því „sníða
sér stakk eftir vexti“ og þeirra á með-
al var Haraldur Guðmundsson, hann
náði góðum árangri í þeirri grein
enda hafði hann lagt stund á íþróttina
á yngri árum.
Við þökkum Haraldi samfylgdina í
gegnum árin og þátt hans í viðgangi
knattspyrnunnar í félagi okkar og
sendum syni hans og öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Nokkrir knattspyrnumenn í KR.
Haraldur var kominn á níræðisald-
ur og hafði átt við illvígan sjúkdóm að
stríða í fjöldamörg ár. Bæði er að
hans kynslóð er að mestu horfin af
sjónarsviðinu og hann sjálfur hefur
ekki verið á almannafæri um langa
hríð. Þeir eru því ekki margir jafn-
aldrar hans og samferðarmenn sem
geta minnst þessa ágæta manns.
Á mínum æsku- og ungdómsárum
var Haraldur hinsvegar vel sýnilegur
og atorkusamur í vinnu sinni og fé-
lagsmálum. Gekk undir nafninu Halli
Gúmm, bróðir Gísla Guðmundssonar,
sem margir þekktu og bjuggu þeir
bræður á horni Vesturgötu og Æg-
isgötu, í innsta hring Vesturbæjarins.
Vesturbæingar og KRingar. Sem
ungur maður keppti Haraldur í ýms-
um íþróttagreinum og í gömlum KR
blöðum má finna myndir og frásagnir
af honum, iðkandi glímu og í knatt-
spyrnuliðum KRinga. Í knattspyrn-
unni náði hann lengst og varð Íslands-
meistari með félaginu 1941. Frá 1950
og næstu tuttugu árin var hann í for-
ystusveit félagsins og stjórnarmaður
knattspyrnudeildar um langt skeið.
Þar lágu rætur hans og því kalli
sinnti hann af elju og röggsemi. Þar
man ég eftir honum, þrekmiklum og
aðsópsmiklum, hraðmæltum og
ákveðnum. Haraldur var vörpulegur
og mikill á velli, hraustmenni og fork-
ur til vinnu.
Þegar Hassi sonur hans óx úr
grasi, voru þeir samrýndir feðgar,
hvarvetna mættir þar sem liðsafla var
þörf. Og það munaði um minna, þegar
þessar kempur lögðu sitt af mörkum.
Halli Gúmm er einn af hornstein-
um Vesturbæjarins og KR. Mín kyn-
slóð og þeir sem eldri eru, muna þessa
menn, sem lögðu allt í sölurnar fyrir
félagið og sitt nánasta umhverfi, töldu
sjálfboðaliðsinni eðlilegt og sjálfsagt
hlutverk sitt og áttu sinn stóra þátt í
að skapa þá hefð og reisn sem alla tíð
hefur fylgt KR og Vesturbænum.
Fyrir það hlýtur félagið að vera þakk-
látt. Fyrir þeirra framlag var og er
merkið hátt á lofti, jafnt í meðlæti
sem mótlæti.
Ég vil, fyrir hönd gamalla KRinga
og annarra samferðarmanna Halla
Gúmm, minnast hans með virðingu og
þakklæti og flyt Haraldi syni hans og
fjölskyldu innilegustu samúðarkveðj-
ur. Góður maður og gegn hefur kvatt
okkur eftir langa og heilladrjúga
starfsævi.
Blessuð sé minning Haraldar Guð-
mundssonar.
Ellert B. Schram.
Haraldur
Guðmundsson
✝ Jóhanna BjörkJónsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. maí 1947. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 11. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Björn
Benjamínsson, f. í
Súðavík 29. júlí
1914, d. 14. apríl
2004, og Gyða Sig-
rún Jónsdóttir, f. á
Akureyri 12. mars
1916, d. 18. október 1989. Jó-
hanna Björk á fjögur alsystkini:
Öldu Dagmar, f. 2. ágúst 1939,
Jón Sören, f. 6. janúar 1941, Sig-
ríði Guðrúnu, f. 30. desember
1949, Sigrúnu Önnu, f. 27. apríl
1958, og einn hálfbróður sam-
feðra, Kjartan Björnsson, f. 14.
október 1934.
Jóhanna Björk giftist 15. júní
1968 Georgi Kjartani Hann-
essyni, f. 8. apríl 1946, d. 19. júlí
1969. Sonur þeirra er Þórir
Kjartansson, f. 21. febrúar 1969.
Sonur hans og Drífu Magnús-
dóttur, f. 2. september 1971 er
Kjartan, f. 26. nóvember 1995.
Þórir er kvæntur Áslaugu Páls-
dóttur, f. 4. mars 1973.
Jóhanna Björk giftist 18.
ágúst 1973 Pétri Jónssyni, f. 15.
janúar 1949. Börn þeirra eru:
Bjarki, f. 12. apríl 1973, maki
Sara Guðmundsdóttir, f. 9. jan-
úar 1975, börn
þeirra eru Ástrós,
f. 18. ágúst 1996,
Ásthildur Bertha,
f. 4. apríl 2002 og
Sunna, f. 16. des-
ember 2006, og
Brynjar, f. 12. apríl
1973.
Jóhanna Björk
ólst upp í Karfa-
vogi en lauk barna-
skólanámi frá
Langholtsskóla og
gagnfræðaprófi frá
Vogaskóla. Eftir
tæplega tveggja ára starfsnám í
Leeds í Englandi hóf hún nám
við Fósturskólann og útskrif-
aðist þaðan árið 1970. Jóhanna
bætti svo við sig framhaldsnámi
í stjórnun við Fósturskóla Ís-
lands á árunum 1983-1984. Jó-
hanna Björk hóf störf sem leik-
skólakennari við Hlíðarenda
1967-1968, vann á Laugaborg
1970-1973 og var forstöðumaður
við leikskólann Árborg 1976-
1979. Hún starfaði á Selásborg
1980-1985 og var forstöðumaður
á Rofaborg 1985-1989. Jóhanna
starfaði sem leikskólakennari
við Greniborg 1989-1994 en frá
árinu 1994 starfaði hún sem
leikskólafulltrúi Garðabæjar eða
allt til ársins 2004 er hún varð
að hætta störfum vegna veik-
inda.
Útför Jóhönnu Bjarkar fór
fram í kyrrþey 25. september.
Nú er ástkæð móðir mín fallin frá
og hún skilur eftir sig góðar minn-
ingar í huga mér. Mamma var ótrú-
leg kona á margan hátt, var full af
ást til lífsins og naut hverrar stund-
ar á ógleymanlegan hátt. Þrátt fyrir
að móðir mín hafi átt erfiða ævi
vegna veikinda og fráfalls Kjartans
föður míns var hún alltaf ljósið og
gleðin á öllum samkomum vina og
fjölskyldu. Eftir að Kjartan faðir
minn féll frá rúmlega ári eftir að
foreldrar mínir höfðu gengið í
hjónaband og fimm mánuðum eftir
að ég fæddist vorum við mæðginin
mikið ein saman. Móðir mín fékk
ómetanlega hjálp frá öllum að-
standendum á þessum erfiðu tímum
og henni tókst því að halda áfram
að sjá ljósið í lífinu og þrá lífið. Ég
held að við mamma höfum orðið
mjög náin á þessum tíma og gefið
hvort öðru styrk sem hefur nýst
okkur báðum í lífinu. Þegar ég var
tveggja-þriggja ára gamall kynntist
mamma yndislegum manni, Pétri
Jónssyni, sem gekk mér í föðurstað
og hefur staðið sem klettur að baki
okkur bræðrunum á okkar lífsleið
en einnig á sama tíma stutt mömmu
andlega og líkamlega í veikindum
hennar. Ég veit að mamma hefði
viljað að allir vissu hvað hann hefur
verið henni ótrúlega góður og óeig-
ingjarn en saman hafa þau glímt við
sjúkdóma mömmu í 34 ár og á
margan hátt með ótrúlega góðum
árangri.
Móðir mín hefur ekki þurft að
þola neinn venjulegan skammt af
sjúkdómum og ég hef oft hugsað á
undanförnum árum að Guð sé nú
ekki alltaf sanngjarn þegar hann
útdeilir gæðum og erfiðleikum á
okkur mannfólkið. Það að móðir
mín hafi sigrast á þremur alvar-
legum krabbameinum, hjartavanda-
málum og mörgum öðrum fylgi-
kvillum á 34 ára veikindasögu sinni
er í raun ótrúlegt afrek og sýnir
mikinn baráttuhug og lífskraft. Þar
til fyrir fimm mánuðum héldum við
að hún væri komin yfir þetta og
ætti aðeins rólegra líf framundan
en eins og ljóst er núna þá var sú
ekki raunin.
Ég minnist þess þegar mamma
var að berjast við fyrsta krabba-
meinið, sem var strax eftir fæðingu
bræðra minna, tvíburanna Bjarka
og Brynjars. Þá fékk hún okkur alla
bræðurna upp í rúm til sín og spjall-
aði við okkur um næsta skemmti-
lega áfanga í lífi okkar eða fékk
okkur til að hlusta með sér á út-
varpssögur og lét okkur þannig líða
eins og hún hefði það ágætt sem
samt var að sjálfsögðu langt frá
raunveruleikanum. Lífsgleði henn-
ar var alltaf svo mikil og sömuleiðis
þörfin til að gera líf okkar bræðr-
anna sem skemmtilegast og hún gaf
meira af sér en flestir hefðu orku í
að gera.
Mamma lagði alltaf mikla áherslu
á það við okkur bræðurna að vera
heiðarlegir við sjálfa okkur og aðra
og að ekkert væri mikilvægara í líf-
inu en gott orðspor og að gefa af sér
meira en maður þiggur. Ég held að
við bræður séum allir á einhvern
hátt mótaðir af þessum heilræðum
hennar. Ég þakka móður minni af
öllu mínu hjarta fyrir það hve góð
hún var okkur og mikill leiðarvísir í
lífinu.
Ég veit að það verður erfitt að
fylla upp í það tómarúm sem
mamma skilur eftir sig, því hún hef-
ur alltaf verið svo stór hluti af lífi
okkar allra. Ég veit hins vegar að
hún mun vera með okkur áfram,
þótt á annan hátt sé, og halda áfram
að gæta okkar og leiðbeina okkur í
lífinu.
Með söknuði þakka ég móður
minni fyrir þau 38 ár sem við áttum
saman.
Minning hennar lifir og mun vísa
okkur veginn.
Þórir Kjartansson.
… móðir okkar er látin.
Það er eitthvað svo óraunveru-
legt að heyra þessi orð en að horfa á
þau hér minnir okkur á kaldan
veruleikann. Mamma barðist
reyndar við krabbamein og hjart-
veiki síðan við tvíburarnir fædd-
umst fyrir 34 árum en hún virtist
alltaf óbugandi. Allt mótlæti virtist
styrkja hana og hún hafði betur í
baráttu við þrjár alvarlegar tegund-
ir af krabbameini þrátt fyrir veikt
hjarta. Glíma hennar við veikindin
var reyndar oftast háð í hljóði enda
kvartaði hún aldrei þrátt fyrir mót-
lætið. Lífskrafturinn og sigurviljinn
í mömmu var engu líkur og nú þeg-
ar við horfum til baka er bersýni-
legt hversu sterk áhrif hún hafði á
alla í kringum sig. Hún mótaði ekki
aðeins líf og karakter okkar bræðr-
anna heldur hafði hún gríðarleg
áhrif á allan vinahóp okkar. Einn
vina okkar orðaði þetta kannski
best þegar hann sagði að það væri
Jóhanna Björk
Jónsdóttir