Morgunblaðið - 22.10.2007, Blaðsíða 25

vinnustaður rafiðnaðarmanna. Á
þessum tíma var mikið um uppbygg-
ingu og endurnýjun í dreifikerfinu og
þörf á fjölmennum línuflokkum. Það
var ekki á færi hvers sem er að vinna
við línukerfin og oft fyrirferðarmiklir
menn í hópum rafiðnaðarmanna RA-
RIK. Jón hafði sérstakt lag á því að
vera í góðu sambandi við sína menn
þó svo þeir notuðu oft á tíðum orðfæri
sem sjaldan heyrist og gengju um
samningaherbergin með ákveðnu
lagi til þess að leggja áherslu á skoð-
anir sínar. Harkalega var tekist á um
tímaskriftir og önnur ákvæði kjara-
samninga. Rafiðnaðarmenn í línu-
flokkum brutust ekki til byggða til
þess að komast í löglegar kaffistofur,
það skildi Jón vel og kom með góða
lausn á því með því að bæta inn í
launakerfi RARIK svokölluðum
hnjápeningum, en það gjald kom í
stað þess að menn þurftu að borða
nesti sitt á þúfukollum uppi á heiðum.
Ekki var alltaf til staðar við línukerfi
RARIK á heiðum uppi starfsmanna-
aðstaða í samræmi við lágmarks-
ákvæði kjarasamninga og það var
leyst með svokölluðum „pungþvotta-
peningum“ eins og Jón kallaði það og
starfsmenn hans skildu fullkomlega.
Þannig mætti lengi telja, ávallt var
hægt að leita til Jóns með deilumál og
ef fram voru færð skiljanleg rök fyrir
kröfum rafiðnaðarmanna var hann
ætíð tilbúinn að setjast niður og finna
ásættanlegar lausnir. En ef menn
gátu ekki fært rök fyrir kröfum sín-
um þá mætti maður vegg. Það segir
mikið um þá starfsmannastefnu sem
Jón mótaði hjá RARIK að það var
engin starfsmannavelta hjá rafiðnað-
armönnum RARIK, hann þekkti ekki
bara til starfa sinna manna, hann
þekkti vel til heimilisaðstæðna hjá
þeim flestum ef ekki öllum. Jón fór
reglulega um allt land og hitti sína
menn og gaf sér góðan tíma til þess
að stoppa og ræða málin. Hann gjör-
þekkti allt sem sneri að starfsmönn-
um RARIK hvar sem var á landinu
og á samningafundum kom hann oft
að fyrra bragði með tillögur um það
sem betur mætti fara og hvernig
leysa mætti það sem gagnrýnt var.
Jón var með afbrigðum minnugur
og drengur góður. Ef eitthvað var
sagt á samningafundi eða í símtali
þegar deilumál voru tekin fyrir var í
sjálfu sér ekki þörf á að skrifa ná-
kvæmlega inn í samning RSÍ og RA-
RIK þær niðurstöður sem menn
fundu, orð Jóns stóðu ætíð sem stafur
á bók. Mér verður þetta stundum
hugstætt þegar við starfsmenn stétt-
arfélaganna erum í dag að glíma við
tiltekna aðila vinnumarkaðarins.
Það að fá að starfa með Jóni við
gerð samninga og finna lausnir á deil-
um sem risu milli starfsmanna og
fyrirtækis voru forréttindi fyrir okk-
ur starfsmenn Rafiðnaðarsambands-
ins, svo maður tali ekki um okkur
sem vorum að stíga okkar fyrstu
skref og settumst við samningaborð-
ið gegnt Jóni.
Ég vil fyrir hönd samtaka rafiðn-
aðarmanna þakka Jóni fyrir margar
góðar stundir og árangursríka fundi
og þau heillaríku spor sem hann
markaði. Jafnframt sendum við fjöl-
skyldu Jóns hugheilar samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Gunnarsson.
Í dag kveðjum við fyrrverandi
vinnufélaga og góðan vin, Jón Helga-
son tæknifræðing. Jón starfaði á
fjórða áratug hjá Rafmagnsveitum
ríkisins, RARIK, lengst af sem
fulltrúi á skrifstofu rafmagnsveitu-
stjóra og síðan starfsmannastjóri
með aðsetur í Reykjavík.
Jón útskrifaðist sem tæknifræð-
ingur frá Ósló 1953, en hann var
einnig lærður loftskeytamaður og
rafvirki. Hann hóf störf hjá Raf-
magnsveitum ríkisins sem rafveitu-
stjóri á Raufarhöfn á árinu 1959, en
tók síðan við starfi rafveitustjóra
Austurlands 1961 og gegndi hann því
starfi til ársins 1967. Á þessum árum
var rafvæðing sveitanna eitt helsta
verkefni RARIK, umfangsmikið og
erfitt verkefni enda samgöngur ólík-
ar því sem nú þekkist og verkfæri og
tækjabúnaður frumstæður miðað við
það sem gerist í dag. Bilanir voru tíð-
ar og raforkuframleiðsla á þessum
tíma aðallega með dísilvélum, ekki
síst á Austfjörðum. Vinnutíminn var
því ekki alltaf reglulegur og sjaldn-
ast fyrirséð að morgni hvenær vinnu-
degi lyki að kvöldi.
Jón fluttist ásamt eiginkonu sinni
Valgerði og þremur sonum þeirra til
Reykjavíkur og tók við fulltrúastarfi
á skrifstofu rafmagnsveitustjóra
RARIK í Reykjavík að loknu sér-
námi 1968. Því starfi gegndi hann til
1988 er hann tók við starfi starfs-
mannastjóra, sem hann sinnti þar til
hann lét af störfum sökum aldurs
1994. Jón gegndi á þessum árum
fjölda trúnaðarstarfa fyrir RARIK,
ritaði fundargerðir stjórnar fyrir-
tækisins sem og framkvæmdastjórn-
ar til fjölda ára og sat í mörgum
nefndum og ráðum fyrir hönd þess.
Mestan hluta starfstíma síns hjá RA-
RIK var Jón einn þeirra sem skipuðu
yfirstjórn fyrirtækisins og við sam-
starfsmenn hans munum flest minn-
ast hans sem slíks. Jón var úrræða-
góður og gott að leita til hans, en gat
haft ákveðnar skoðanir á hlutunum
og ef hann var ekki sammála síðasta
ræðumanni lét hann það óhikað í ljós.
Jón var í góðum tengslum við
starfsmenn fyrirtækisins um land
allt og var vinsæll meðal starfs-
manna. Hann naut þess að fylgjast
með starfseminni vítt og breitt um
landið, hélt miklu sambandi við
starfsmenn og safnaði sögum úr
starfseminni og hafði gaman af að
endursegja þær.
Eftir starfslok sín mætti Jón
reglulega á vinnustað til að heilsa
upp á gamla félaga og lét sig sjaldan
vanta þegar menn gerðu sér glaðan
dag, enda hrókur alls fagnaðar þegar
svo bar við.
Fyrir hönd RARIK þakka ég Jóni
fyrir allt hans fórnfúsa starf fyrir
fyrirtækið og þá vináttu sem hann
sýndi okkur samstarfsmönnum sín-
um.
Um leið vil ég þakka fyrir per-
sónulegan vinskap okkar til margra
ára og þann velvilja og hlýhug sem
hann sýndi mér allt fram á það síð-
asta.
Ég votta eiginkonu hans Valgerði,
sonum hans Þorsteini, Helga og
Þórði og fjölskyldunni allri innileg-
ustu samúð. Blessuð sé minning Jóns
Helgasonar.
Tryggvi Þ. Haraldsson.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. OKTÓBER 2007 25
MINNINGAR
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝ Guðfinnur Krist-berg Gíslason
fæddist á bænum
Hóli í Bíldudal í
Arnarfirði 2. októ-
ber 1925. Hann and-
aðist á hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
Grund 11. október
síðastliðinn. Hann
var sonur Gísla
Finnssonar, f. 17.6.
1882, d. 28.10. 1958,
og Maríu Petrínu
Finnbogadóttur, f.
28.11. 1898, d. 6.8.
1974. Systkini Guðfinns eru: Guð-
rún f. 29.10. 1928, d. 18.7. 1999,
Ólafur, f. 8.3. 1931, Guðbjörg Júl-
íana Esther, f. 6.7. 1936. Guðfinnur
fluttist með foreldrum sínum, syst-
eldrar Birnu voru Jakob Adolf Sig-
urðsson kaupmaður, f. 29.8. 1901,
d. 20.9. 1969, og Margrét Krist-
jánsdóttir, f. 12.2. 1899, d. 15.10.
1968.
Börn Guðfinns og Birnu eru: 1)
María Guðbjörg, f. 17.9. 1952. 2)
Gerður Björg, f. 3.8. 1955. 3) Gísli,
f. 7.4. 1962. Fyrir átti Birna soninn
Jakob Adolf Traustason, f. 18.8.
1946, sem Guðfinnur gekk í föð-
urstað.
Barnabörn Guðfinns og Birnu
eru nú 10 og barnabarnabörn sjö.
Guðfinnur var athafnamaður og
varð ungur að aldri verkstjóri hjá
HB Akranesi en stundaði síðar
sjálfstæðann atvinnurekstur á
ýmsum sviðum. Guðfinnur átti
m.a. og rak fiskbúð, var í útgerð,
átti bílaleigu, sjoppur, var hesta-
maður og stórbóndi. Hann átti
fjölda íbúða sem hann leigði út,
stundaði módelstörf, lék í kvik-
myndum og seldi snyrtivörur.
Útför Guðfinns fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
ur og Guðbjörgu föð-
ursystur að Fossi í
Arnarfirði árið 1929.
Þar ólst hann upp og
kenndi sig jafnan við
Foss.
Við fyrsta tækifæri
fór Guðfinnur til sjós
og vann sér inn nægt
fé til að fara á Hér-
aðsskólann á Laug-
arvatni. Þaðan lauk
hann burtfararprófi
eftir tveggja ára
nám, 18 ára gamall.
Haustið eftir lauk
hann vélstjórnarnámi á Ísafirði.
Á Akranesi kynntist Guðfinnur
Birnu Vilborgu Jakobsdóttur, sem
hann svo kvæntist hinn 31. júlí
1954 á Fossi í Arnarfirði. For-
Elsku pabbi, þá ert þú kominn á
betri stað sem við trúum að þér líði
vel á. Á þessum tímamótum kemur
ýmislegt upp í hugann. Oft fórum við
til Reykjavíkur og eftir að Reykja-
nesbrautin varð bein og breið syfjaði
þig svo mikið við að keyra að ég var
tekin með, og dagblaðið Vísir, sem
ég las hátt upp úr, líka auglýsing-
arnar, til að halda þér vakandi. En
svo þegar þú varst alveg að sofna þá
fórst þú að kveða, sem mér sem
krakka fannst ekki skemmtilegt, en
alltaf komumst við á leiðarenda.
Mikið unnum við saman á Braut í
málningarvinnu og annarri bygging-
arvinnu, við að þrífa bíla og allt ann-
að sem til féll á stóru bisnessheimili,
þú stjórnaðir og ég hlýddi. Af þér
lærði ég mikið sem ég hef getað nýtt
mér í mínu lífi og hef, eftir að ég
komst til vits og ára, kunnað að
meta, en sem lítil stelpa var ég ekki
alltaf sátt. En svona er lífið. Hvíl í
friði pabbi minn. Kveðja,
Maja Gugga.
Elsku pabbi, þá ertu farinn. Þú
féllst fyrir Alzheimers, eins og
amma. Þú varst snillingur í að fela að
þú værir ekki alveg með á nótunum
undir það síðasta. Þessi sjúkdómur
varði þó bara í örfá ár.
Þú varst snillingur á flestum svið-
um. Hver getur haft þau áhrif á
börnin sín að þau vilji frekar vera
með pabba á unglingsárunum en fé-
lögunum. Ég var ekkert alltaf til í að
gefa rollunum og moka skítinn und-
an hrossunum, hélt að mig langaði
miklu frekar að djamma með krökk-
um á mínum aldri. Samt var það nú
þannig að ég valdi frekar að eyða
helgunum með þér. Með þér var ég
alltaf sá langklárasti, gat allt. Auð-
vitað lærði ég flóknari og úthugsaðri
blótsyrði en flestir, en ég lærði líka
bænir sem ég hef kennt börnunum
mínum. Ég lærði að vera fordóma-
laus gagnvart trúnni en jafnframt að
dást að og virða trú annarra. Þú
signdir þig oft á dag, alltaf þegar þú
fórst í peysu, bol, komst út fyrst á
morgnana eða keyrðir framhjá
kirkju eða kirkjugarði. Þú last morg-
unbæn fyrir mig á hverjum morgni:
Vertu guð faðir faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
Þú varst persóna sem átti sitt prí-
vatlíf, aldrei datt mér í hug að spyrja
hvar þú værir þegar ég hringdi í
gemsann, enda kom mér það ekkert
við.
Þú reyndar spurðir mig aldrei.
Bara vissir að ég var í góðum málum.
Við gátum alltaf rætt framtíðar-
plön. Þú varst alltaf í framtíðinni og
ræddir aldrei um fortíðina.
Núna ertu kominn í nýja framtíð.
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Gísli.
Guðfinnur ólst upp við fagra en
harða náttúru í Arnarfirði utan veg-
sambands og án húsþæginda. Örna
varð utandyra án veðraskjóls, en föt-
in úti skrúbba og í ánni skola þá ekki
var í klakaböndum, kolin dýr og tor-
sótt, talin munaður. Ekki rafmagn,
engin ljósapera, ekki sími og hús-
hitun á því stigi að ís á lagði næt-
urgagn. Enginn vegur og þá ekki bíll
og engin vél til verka. Kennsla í far-
skóla og þá fór drengur á fæti að
vetri 15 km til hennar. Sveit án síma
og vonin ein að drengur hefði af
komist milli bæja þó í lenti vetrarbyl
og myrkri.
Sem strákur elstur systkina, við
aðstæður og hugarfar forneskju,
mátti Finnur svo þarna axla tímans
vinnukröfu, t.d. bera vatn á sjálfum
sér til gripahúsa, gefa á garða,
brynna o.fl. Fjórtán ára munstrast
hann á fiskibátpung við aðstæður
sem vestfirskir sjómenn þá máttu
þola og hreppir m.a. skaðaveður,
bátur og áhöfn um tíma talin af. Afla-
hlutur fór til mennta við Héraðsskól-
ann á Laugarvatni þar sem hann út-
skrifast nítján ára með fyrstu
einkunn. Sat mótornámskeið og lauk
með 1. einkunn og því næst sigldur á
Dettifoss og kom þá sem stóri bróðir
með allar niðursoðnu útlendu
ávaxtadósirnar heim í átthaga sem
varð slík upplifun yngri systkina að
ekki hefur úr minni runnið enda
aldrei áður því um líkt þar á borðum
verið. Lauk fiskiðnaðarnámskeiði
með ágætiseinkunn 1950 og því næst
verkstjóri hjá fiskvinnslu H.B. Akra-
nesi. Úr hér greindum aðstæðum og
átaki til manndóms var Guðfinnur
mótaður. Sem æðstu og fyrstu
skyldu lagði hann á sig að byggja
fjölskyldu afar fallegt heimili að
Melteig 10 Keflavík, með öllu því
sem hann fór á mis við í uppvexti.
Var þar ekki sparað og fengum við
öll hvert sitt eigið herbergi. Móður
sína ásamt föðursystur tók Finnur
svo til sín seinni æviárin þeirra.
Kærleikur Guðfinns pabba mun
því vitna og ávöxt bera meðal vor þá
er við víkjum öðru frá og þá mun og
sá sannleikur standa að nú farinn
vinur og faðir vildi okkur aðeins það
besta. Við skulum svo saman skilja
það að það læra ekki allri sömu að-
ferðafræði og að við í eigin visku er-
um ekki í öllu dómbær. Við getum
verið sammála um að í tjáningu og
lífsstíl var Guðfinnur heill og hræsn-
islaus og þóttist aldrei annað eða
meira en hann með réttu var. Hann
sýndi í öllu dugnað og ósérhlífni og
kvartaði ekki yfir kjörum né kveink-
aði sér og krafðist aldrei meir af öðr-
um en sér sjálfum. Til að skilja þurfti
ég að þekkja úr hverju hann kom og
þá vissi ég að innræti var gott þó að
meðvirkni og smámuna-vorkunn
hafi ekki verið honum tömust.
Síðustu árin veitti hann mér svo
þá gæfu að ég fékk að vera sonur
míns förunautar þá er beggja var
þörfin. „Situr nú eftir orðstír góður.“
Að lokum það sem samtíma vinum
Guðfinns úr heimasveit varð að orði
er ég færði þeim andlátsfrétt: Er
hann nú dáinn, hann Guðfinnur
,,þetta glæsimenni sem hann var“.
Þessi ummæli lýsa best um ásjón, at-
gervi og framgöngu og hvet ég til
þess, kæru vinir, og fylgjendur að
við hefjum þau og látum þau ganga
áfram til vorra niðja og annarra sem
á vegi verða.
Jakob (Addi.)
Guðfinnur
Kr. Gíslason
Ekki hvarflaði það að mér á
fimmtudaginn fyrir tveimur vikum
þegar ég sótti ömmu mína að hún
myndi fara rúmri viku seinna. Þótt
hún væri orðin 83 ára gömul var
Kristín Friðrikka
Hjörvar
✝ Kristín Frið-rikka Hjörvar
fæddist í Reykjavík
29. ágúst 1924.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut hinn 7.
október síðastlið-
inn.
Útför Kristínar
var gerð frá Graf-
arvogskirkju 17.
október sl.
hún einstaklega ung í
anda og sjálfstæð.
Hún fór daglega í
strætó á þjónustu-
miðstöðina við Vest-
urgötu og stundaði
handavinnu þar.
Amma bjó á neðri
hæðinni í sama húsi
og ég ólst upp í. Hún
var stór partur af
minni æsku og alltaf
var gott að koma nið-
ur til ömmu.
Við gerðum ýmislegt saman
þegar ég var að alast upp og hún
var alltaf til staðar fyrir mig. Eftir
að ég varð fullorðin vorum við í
daglegu símasambandi og var það
óskráð regla að við töluðum alltaf
saman kl. 18.30 hvern dag. Einnig
voru alltaf reglulegir ömmudagar.
Þá fórum við iðulega saman út að
borða skyndibitamat og rúntuðum
um. Fórum í sumarbústaðinn til
foreldra minna, keyrðum til
Hveragerðis eða keyrðum bara um
bæinn.
Amma mín var einnig stór part-
ur af lífi dóttur minnar og tel ég
það forréttindi að hafa fengið að
alast upp með henni og að dóttir
mín skyldi fá tækifæri til að kynn-
ast langömmu sinni.
Amma var mér fyrirmynd á svo
margan máta. Hún var sjálfstæð,
dugleg, vinnusöm, mikill dýra- og
barnavinur og góður og traustur
vinur minn. Amma vildi hafa hlut-
ina í föstum skorðum og ekki
þýddi að segjast ætla að koma kl.
13 og mæta hálftíma síðar. Það
kunni amma mín ekki að meta og
lét mann vita af því. Hún lagði
áherslu á stundvísi og að fólk
stæði við það sem það segði. Í fjár-
málum sýndi hún sömu staðfest-
una. Hún sagði að maður ætti allt-
af fyrst að borga reikningana sína,
leggja svo fyrir og fyrr ætti ekki
að eyða peningunum. Þetta var
það sem henni var kennt í for-
eldrahúsum og hún stóð fast á alla
tíð.
Við amma og dóttir mín höfum
átt ótalmargar góðar stundir sam-
an og fyrir okkur er mikill missir
að henni. Ég og dóttir mín söknum
hennar mikið og það er skrýtið að
eiga ekki eftir að heyra í henni
dag hvern eða hitta hana aftur og
eiga með henni ömmudag.
Ótalmargar minningar koma
upp í hugann og munu fylgja okk-
ur.
Ég og dóttir mín erum þakk-
látar fyrir þann tíma sem við átt-
um með ömmu og finnst heiður að
því að hafa fengið að kynnast
henni.
Kristín Sigurðardóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Hægt er að senda
örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína.
Minningargreinar
Góða ferð elsku pabbi minn.
Þín
Gerður.
HINSTA KVEÐJA