Morgunblaðið - 22.10.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. OKTÓBER 2007 27
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist á
Kárastíg 11 í
Reykjavík 14. maí
1931. Hún andaðist
á Grund, dvalar- og
hjúkrunarheimili í
Reykjavík, 10. októ-
ber síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Jóns Hall-
varðssonar lögfræð-
ings og síðar sýslu-
manns, f. 16. maí
1899, d. 13. apríl
1968, og Ólafar
Bjarnadóttur héraðslæknis Jens-
sonar, f. 18. nóvember 1895, d. 11.
júlí 1988. Systkini Sigríðar eru
Baldur, f. 6. september 1926,
Bjarni Bragi, f. 8. júlí 1928, og
Svava, f. 25. apríl 1932, d. 1. júní
1952. Eiginkona Bjarna Braga er
Rósa Guðmundsdóttir, f. 25. mars
1930, og börn þeirra: 1) Jón Bragi,
á Sigurrós, Sigríði Dröfn og
Bjarna Braga og fimm barnabörn,
2) Ólöf Erla, á Benedikt Braga og
SÍS í Reykjavík vorið 1955, lengst
af í verðlagningardeild, en réðst
svo til hagfræðideildar Lands-
bankans í október 1960 og færðist
með deildinni til sjálfstæðs Seðla-
banka árið eftir. Vann hún þar
einkum við móttöku og upplagn-
ingu gagna og dreifingu rita bank-
ans, þar til hún fór á eftirlaun í
mars 1995.
Á skólaárunum dvaldi Sigríður
ásamt Svövu systur sinni nokkur
sumur hjá vinafólki á Keldunúpi á
Síðu, á ættarslóðum móður sinnar.
Einnig sótti hún sumarnámskeið á
Löngumýri í Skagafirði. Síðar átti
hún sér sumarathvarf á Seljum á
Mýrum á slóðum föðurfólksins.
Hún lifði ógift og barnlaus, en
lagði rækt við bróðurbörn sín og
fjölskyldur þeirra. Lengst af bjó
hún með móður sinni í Sörlaskjóli
og annaðist hana undir ævilokin.
Sjálf átti hún við vaxandi heilsu-
brest að etja og vistaðist á Grund
vorið 2004. Þar naut hún góðrar
umönnunar, uns hún fékk hægt
andlát í svefni að morgni 10. þ.m.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Kristínu Erlu, og 3)
Guðmundur Jens, á
Steinar Braga og
Rósu.
Ársgömul flutti
Sigríður með for-
eldrum sínum til
Vestmannaeyja og
árið 1937 til Stykk-
ishólms. Árið 1941
flutti fjölskyldan aft-
ur til Reykjavíkur,
þar sem Sigríður
lauk barnaprófi frá
Laugarnesskóla 1944
og landsprófi gagn-
fræðastigs frá Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga (Ágústarskóla) 1948.
Hún hóf menntaskólanám í
Reykjavík, en hélt því svo áfram í
máladeild MA 1951-52 og 1953-55
og lauk þaðan stúdentsprófi. Því
næst byrjaði hún málanám í heim-
spekideild Háskóla Íslands og lauk
prófi í forspjallsfræðum (cand.
phil.) vorið 1956, en tók síðar
frönskunámskeið í París 1959-60.
Sigríður hóf skrifstofustörf hjá
Sigríður systir mín var í stytt-
ingu kölluð Síta eftir fagurri og
skapstyrkri keisaraynju Austurrík-
is. Í uppvextinum var Síta tápmikil
og ævintýragjörn og með öðrum
krökkum í nokkuð djörfu slarki,
einkum í Stykkishólmi, þar sem
frelsið ríkti á opnum grundum.
Hún fylgdi mér fast í reiðtúra, og
með stöllum sínum lagði hún á sig
langar göngur allt upp að Skildi í
slagviðri, og ballinu þá aflýst og
sama slarkið til baka. Út yfir hásk-
ann tók þó, þegar sjóinn lagði og
Síta fór fyrir krakkahópi og féll
niður um ísinn og bjargaðist naum-
lega fyrir kjark og ráðsnilld hinna.
Við búferlaflutninga í bernsku er
ekki auðgert að viðhalda áunnum
tengslum né ætíð að mynda ný.
Urðu þær systur því mjög nánar
gegnum það ferli. Að sama skapi
var áfallið þungt að missa Svövu
aðeins tvítuga, afburða ljúfa, ljóð-
og söngelska og á myndlistarbraut.
Upp úr því myndaði Síta þó var-
anlega vináttu við vænan hóp
stúlkna í samleið gegnum MA, auk
góðra heimilistengsla þar nyrðra.
Deildi hún með þeim flestum
áhuga á málum, einkum frönsku og
bókmenntum og þar með skáldum.
Eftir að ljóst varð, að slík kynni
leiddu ekki til nánara og varanlegs
sambands, um leið og fjölskylda
okkar tók að vaxa úr grasi, helgaði
Síta sér æ meiri hlutdeild í því
ungviði, sem þannig hændist eðli-
lega að henni. Kom það sér vel á
uppaárunum þá er ómældur tími
og elja fór í að efla álit og ábyrgð
og óæskilega lítið aflögu til að gefa
af sér í sumarferðum og dvölum.
Fyllti Síta dyggilega í það skarð
með þátttöku sinni, risnu og rausn
og jafnvel ofrausn.
Á miðjum starfsferli henti það
mig að lenda fyrir innan stokk hjá
Sítu í hagfræðideidinni. Hafði
raunar áður kynnst deildinni allvel
af líflegum frásögnum Sítu. Leyndi
sér ekki, að henni þótti vænt um
starfsvettvang sinn og enn frekar
um samstarfsfólkið, þótt heilsu-
brestur leyfði ekki svo fasta vinnu-
sókn, sem æskileg hefði verið.
Ástundun og samgangur hélt anda
og þreki nokkuð uppi, og dapraðist
fremur við að láta af starfi og sam-
skiptum á vinnustað.
Móður okkar var sambýlið við
Sítu mikils virði, þótt hún teldi sig
andlega sjálfnóga. Síta tryggði
henni meiri samgang við umheim-
inn, hélt uppi risnu og tók hana
með á hljómleika og listsýningar.
Þegar loks elliglöp og hrumleiki
tóku við stóð Síta sig frábærlega í
að stunda hana og fresta því, að
hún yrði að fara á stofnun. Meðan
báðar voru uppréttar var talið
þakkarvert, hve vel þær liðsinntu
fyrri andbýlingum sínum í hrum-
leika þeirra. Síðustu árin hefur
þetta snúist við, þannig að vert er
að þakka aðgát og liðsinni andbýl-
inganna Rósu og Sveins við þær
mæðgur og síðast við Sítu eina.
Ekki er síður ástæða til að þakka
aðbúnað og atlæti við Sítu á
Grund, og sjálf bar hún lof fyrir
umhyggju við Sigrúnu fyrrum her-
bergisfélaga sinn.
Við þökkum af alhug alla vináttu
og góðverk við Sítu og henni fyrir
allt, sem hún hefur verið okkur og
fjölskyldu okkar. Megi hún eiga í
vændum meiri uppfyllingu trúar og
vona en gefist hefur til þessa.
Bjarni Bragi og Rósa.
„Sæl Síta mín. Hvernig hefur þú
það? Manstu hver ég er?“ „Auðvit-
að, Gummi minn. Hvernig læt-
urðu!?“ Þannig hljómaði kveðjan
stundum þegar ég heimsótti hana
síðustu árin. Hún ljómaði öll þegar
hún sá mig og þannig vissi ég að
hún þekkti mig, þótt hún myndi
ekki alltaf hvað ég hét eins og í
síðustu heimsókninni. Ég hafði þá
laumast inn með lítinn gítar og sat
við rúmstokkinn hennar og við
sungum saman gamla rútubíla-
söngva. Alla texta mundi hún og
við skemmtum okkur alveg frá-
bærlega.
Minningar mínar um Sítu
frænku ná aftur til bernskunnar.
Alltaf var hún einstaklega góð við
okkur systkinin og kepptist við að
spilla okkur með eftirlæti. Hún
hlóð á okkur gjöfum, sælgæti, leik-
hús- og bíóferðum. Bíóferðir og
barnaleikrit eru nátengd hennar
minningu. Sítu tókst að gera þess-
ar ferðir að sérstökum dekurdegi
fyrir okkur systkinin. Vinir mínir
öfunduðu mig oft af þessari „Mary
Poppins“-frænku sem ég átti.
Stundum fór ég með henni vest-
ur á Mýrar, að Seljum. Þar var
sérstök paradís fyrir krakka, það
besta var báturinn og stöðuvatnið.
Ég og vinur minn fengum að fara í
bátsferð með skilyrði um að fara
meðfram landi. Ég tók hins vegar
stefnuna á mitt vatnið. Það yrði
ekkert mál; Síta frænka er svo
góð, hún skammar mann aldrei. Á
bakaleiðinni sáum við í fjarlægð
Sítu standandi uppi á hól, heldur
ógnvekjandi, og vini mínum leist
ekki á blikuna. Er við nálguðumst
varð ljóst að ég var í vanda,
frænka var eins og illvíg haustlægð
í framan. Þarna fékk ég mínar
fyrstu og einu skammir frá henni.
Ég minnist unglingsáranna þeg-
ar ég var að selja blöð og seinna
skólaáranna í MR. Alltaf tók hún
vel á móti manni og aldrei gagn-
rýndi hún klæðnaðinn eða hártísk-
una eins og algengt var með full-
orðið fólk. Hún hafði áhuga á öllu
sem maður var að gera. Við borð-
uðum oft saman í hádeginu og
stundum laumaði hún að manni
smá pening.
Síta var góðhjörtuð, örlát og
hafði ríka réttlætistilfinningu.
Einnig var hún skapstór þótt hún
færi vel með það og stjórnsöm gat
hún verið. Það var venja hennar að
við færum saman niður í bæ fyrir
jól að velja gjöf. Hún hafði
ákveðnar hugmyndir um hvað mér
væri fyrir beztu og stundum fékk
ég föt sem ég var ekki alveg tilbú-
inn að ganga mikið í!
Seinna þegar ég eignaðist fjöl-
skyldu ferðuðumst við mikið saman
um allt land og á jólunum var hún
alltaf hjá okkur.
Síta sýndi börnum mínum sömu
gæskuna og hún hafði sýnt mér og
systkinum mínum; eftirlætisspill-
ing með gjöfum, bíóferðum og
nammi. Hún gerði sér far um að
muna afmælisdagana og fá þau
með sér í þessa klassísku Sítu-ferð
að fá sér eitthvað gott að borða og
finna einhverja flík sem henni leist
vel á!
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég Sítu frænku mína, sem var
svo stór í öllu sem hún gerði fyrir
mig og mína alla tíð. Ég sakna
hennar og þess sem hún var fyrir
mig og ég gat verið fyrir hana
meðan hún hafði líf og heilsu.
Guðmundur Jens Bjarnason.
Hún hafði algjöra sérstöðu í lífi
okkar systkinanna hún Síta
frænka. Ljómi yfir nafninu. Hún
var eins og besta og blíðasta amma
og eftirlát eftir því þótt hún væri
föðursystir okkar en ekki amma.
Við héldum, systkinin, að hún væri
rík af peningum af því hún var svo
gjafmild og mikill höfðingi. Vinir
okkar kynntust líka þessari gjaf-
mildu og ljúfu frænku og öfunduðu
okkur af henni. Seinna þegar ég
fullorðnaðist og þroskaðist skildi
ég náttúrlega að svo var ekki, hún
var ekki rík, hún vildi bara gefa
okkur systkinunum og seinna
börnunum okkar allan þann ver-
aldlega auð sem hún átti. Helst
vildi hún ekki eyða neinu í sjálfa
sig, bara okkur. Síta frænka giftist
aldrei og átti ekki börn sjálf, þess
vegna vorum við henni eins og
værum við hennar eigin börn.
Henni þótti afar vænt um okkur og
okkur um hana.
Margar mínar bestu minningar
úr æsku eru tengdar henni. Síta
frænka að koma í heimsókn með
Andrésblöð og nammi. Í þá daga
var Andrés önd eingöngu á dönsku
svo við settumst öll saman í sóf-
ann, ég og Guðmundur bróðir minn
sitt hvorum megin við Sítu, vel
birg af nammi frá henni og svo
hófst skemmtunin. Síta þýddi heilu
blöðin og skemmti sér konunglega
sjálf, hló og tísti og þýddi allt
nema „gisp“ það fékk að fara
óbreytt. Stundum hló hún svo mik-
ið að við urðum að bíða í ofvæni
eftir að hún gæti þýtt fyrir okkur.
Þegar við vorum í sveitinni komu
skemmtilegustu pakkarnir frá Sítu
frænku, ekkert heilsusamlegt í
þeim pökkum, eingöngu sælgæti
og kannski boltar eða önnur leik-
föng. Þegar ég varð táningur var
hún óþreytandi að þræða tísku-
verslanirnar, hverja á fætur ann-
arri þar til ég fann loksins eitt-
hverja flík sem mér líkaði. Þá var
hún glöð yfir því að mega gefa mér
hana og spurði oftast hvort ég vildi
ekki einhverja aðra flík með. Þegar
svo börnin mín fæddust fengu þau
að kynnast þessari gjafmildi og
elskusemi og þeirra vinir fengu
líka að kynnast þessari einstöku
Sítu frænku sem alltaf gaf og gaf
og var líka alltaf svo blíð og góð.
Síðustu ár hafa verið Sítu erfið
vegna heilsuleysis þar sem henni
hrakaði jafnt og þétt, bæði andlega
og líkamlega með vaxandi örygg-
isleysi og vanlíðan. Því var það
léttir og lausn að hún skyldi fá að
kveðja þetta líf í værum svefni.
Guð geymi Sítu frænku og minn-
ingu hennar.
Ólöf Erla Bjarnadóttir.
Í dag kveðjum við Sigríði Jóns-
dóttur, eða Sítu frænku eins og við
kölluðum hana alltaf. Síta var afa-
systir okkar, en hún var engin
venjuleg frænka. Við kynntum
hana fyrir vinum okkar sem Sítu
frænku og sögðum að hún væri nú
hálfgerð amma okkar. Síta var
mjög örlát bæði á tíma sinn og
gjafir. Síta kom oft heim til okkar í
mat, og við systurnar nutum þess
alltaf. Hún var afslöppuð og góð
við okkur. Hún þýddi fyrir okkur
Andrésblöðin úr dönsku sem var
alveg rosalega spennandi fyrir
okkur. Virtist aldrei vera að flýta
sér eins og annað fullorðið fólk.
Við sátum oft með henni inni í
stofu bara að spjalla um daginn og
veginn á meðan mamma eldaði
matinn. Hún virtist hafa óendan-
legan áhuga á að hlusta á hvað við
höfðum að segja, hvað væri að ger-
ast í okkar lífi. Síta vildi vita hvað
við vorum að gera, hverjir væru
vinir okkar og hvaða dót var
skemmtilegt. Við máttum helst
ekki segja hvaða dót var spennandi
því þá vildi hún endilega fá að
kaupa það fyrir okkur. Við syst-
urnar vorum sannfærðar um að
eina skýringin á gjafmildi Sítu
væri sú að hún væri í raun svaka-
lega rík kona, með tvo rauða seðla
í veskinu. Það voru góðar minn-
ingar þegar við fórum með mömmu
niður í bæ og heimsóttum Sítu í
bankann, þá fór hún með okkur á
Nýja kökuhúsið í Austurstræti og
bauð okkur upp á heitt kakó og
langloku með roast beef og remúl-
aði, sem engin leið var fyrir ungar
stúlkur að torga, en það þurfti
vissulega að fá tertu líka, annað
var ekki hægt, samkvæmt Sítu. Við
verðum hreinlega saddar af til-
hugsuninni einni saman. Eftir
kaffihúsaferðina var gjarnan farið í
bókabúðina. Þegar Síta fór með
okkur í búðir var eins og hún ætti
búðina. Eitt sinn spurði hún okkur
hvort okkur vantaði ekki eitthvað í
bókabúðinni og við munum nú ekki
hverju við svöruðum en okkur varð
á að skoða glansandi lakkskjala-
töskur og þá voru tvær töskur
keyptar og hálf bókabúðin líka að
okkur fannst, jafnvel mamma kom
engu tauti við hana, þegar henni
fannst þetta of dýrt. Bæjarferðinni
var ekki lokið þarna því að lokum
fengum við hvor sinn rauða pen-
inginn (500 kr.) til þess að kaupa
sælgæti í sjoppunni sem nú hýsir
Kaffi París.
Þegar Síta varð sextug fengum
við að gefa smá til baka. Við héld-
um upp á afmælið hennar með
mömmu og pabba. Það var mikill
heiður og okkur þótti gaman að fá
að vera með í því. Loksins fengum
við að gera eitthvað fyrir hana.
Það er mikil synd að Síta skyldi
ekki eignast sína eigin fjölskyldu
eða eiginmann.
En það er okkur systrum minn-
isstætt eitt sinn þegar Síta var að
passa okkur að hún sagði okkur að
sér fyndist aðaleikarinn í Derrick
sætur, seinna þegar hann heim-
sótti Ísland veltum við mikið fyrir
okkur hvernig við gætum komið
þeim saman. Með miklum söknuði
og væntumþykju kveðjum við Sítu
frænku, en geymum með okkur all-
ar góðu minningarnar.
Sigurrós og Sigríður Dröfn
Jónsdætur
Það er með þakklæti fyrir marg-
ar góðar stundir og mikið örlæti
sem við kveðjum Sítu.
Síta var ákaflega góð kona, hæg-
lát og mátti aldrei vamm sitt vita,
bóngóð með afbrigðum og alltaf
tilbúin að rétta hjálparhönd.
Ég kynntist Sítu fyrir meira en
30 árum þegar ég kom inn í fjöl-
skyldu bróður hennar. Þar sem
Síta átti hvorki mann né börn varð
hún þriðja amma barnanna minna,
sem tóku miklu ástfóstri við hana.
Hún var mikið með okkur fjöl-
skyldunni, bæði erlendis og hér
heima. Þegar við bjuggum í Dan-
mörku kom Síta gjarnan til okkar í
fríunum sínum og ferðaðist með
okkur. Hún hafði mikla gæsku til
barnanna og sumir myndu segja
þolinmæði, var óþreytandi við að
lesa yfir þeim hvers kyns Andr-
ésblöð og leyfði þeim að teyma sig
inn í lególönd eða upp í rússíbana
jafnvel þótt það kostaði ógleði og
óstyrka fætur lengi á eftir.
Síta hafði mikið yndi af íslenskri
náttúru og það er Sítu að þakka og
hinum tíðu sumarbústaðaferðum
okkar með henni að við fjölskyldan
fórum svo víða um Ísland.
Ég minnist líka allra jólanna
sem hún kom til okkar, borðaði
með okkur og opnaði gjafir, og
hversu gott var að hafa hana hjá
sér, nærvera hennar var hlý og rík
af kærleika.
Nú er komið að leiðarlokum hjá
Sítu eftir erfið veikindi og við er-
um þakklát fyrir að hafa fengið að
þekkja hana, minning hennar verð-
ur alltaf ljós í huga okkar, hennar
hlýtur að bíða bjartur og fallegur
staður.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Guðrún Steinarsdóttir,
Steinar Bragi Guðmunds-
son, Rósa Guðmundsdóttir.
Sumir kveðja
og síðan ekki
söguna meir
(Þorsteinn Valdimarsson)
Kynni okkar Sítu hófust í heima-
vist MA fyrir margt löngu. Hún
kom norður í 5. bekk, hafði áður
verið í MR. Hvernig myndi
Reykjavíkurdömunni hugnast
heimavistarbragurinn, þar sem
maður var „lokaður“ inni kl. 22.00
virka daga? Slíkar hugrenningar
bærðu á sér ásamt öðrum. Sjálf
kom ég úr síldinni og hafði margar
sumarnæturnar vakað við síldar-
söltun og þótti þessi kvöð afspyrnu
fyndin. Síta fann sig mjög vel í
þessu andrúmslofti og lét það oft í
ljós.
Á þessum árum eignast maður
sína bestu vini og skemmtilegustu
minningarnar. Tel ég að svo hafi
verið með Sítu okkar sem bæði var
hörku námsmaður og hafði næmt
auga fyrir hinu skoplega. Síta var
ákaflega ljúf og viðkvæm mann-
eskja og kurteisi hennar var slík
að mesta skammaryrði sem hún lét
sér um munn fara var að kalla okk-
ur „beljur“ þegar ærslin náðu há-
marki.
Ég kveð nú með trega forna vin-
konu sem lífið lék ekki alltaf við.
Vandaða manneskju sem öllum
vildi gott.
Jóhanna D. Skaftadóttir.
Sigríður Jónsdóttir