Morgunblaðið - 02.12.2007, Blaðsíða 56

56 SUNNUDAGUR 2. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Sen fiðlu-leikari fæddist á
eyjunni Amoy í Kína
9. febrúar 1924 og
ólst þar upp til
þrettán ára aldurs.
Hann lést á Vífils-
stöðum að kvöldi 4.
nóvember síðastlið-
ins, 83 ára að aldri.
Jón er sonur Kwei-
Ting Sen, prófess-
ors í uppeldis- og
sálarfræðum og
rektors háskólans í
Amoy og síðar pró-
fessors við háskólann í Shanghai,
f. 2. ágúst 1894, d. 5. des. 1949, og
Oddnýjar Erlendsdóttur Sen frá
Álftanesi, síðar kennara við
Kvennaskólann í Reykjavík, f. 9.
júní 1889, d. 9. júlí 1963. Systkini
Jóns eru Erlendur Ping-Hwa, f.
17. jan. 1918, d. 23. nóv. 1924, og
Signý Una (Yün Ho), lögfræð-
ingur, f. 23. júlí 1928, maki Jón
Júlíusson, skrifstofustjóri Norð-
urlandaskrifstofu forsætisráðu-
neytis, f. 11. des. 1926, d. 3. júní
1998. Börn þeirra eru Erlendur
Ping-Hwa Sen Jónsson, prófessor
í heimspeki við Háskóla Íslands, f.
26. apríl 1948, og Sigríður Hrafn-
hildur Jónsdóttir fjölmiðlafræð-
ingur, f. 12. ágúst 1953.
Jón kvæntist 10. júní 1949
Björgu Jónasdóttur, f. 22. maí
við Menntaskólann í Reykjavík og
Tónlistarskólann í Reykjavík, en
þaðan útskrifaðist hann árið 1945.
Hann vann fyrir sér með því að
taka ljósmyndir og tók meðal ann-
ars myndir á lýðveldishátíðinni á
Þingvöllum árið 1944. Hann fór í
framhaldsnám í fiðluleik við The
Royal Academy of Music í London
og settist að í Reykjavík að loknu
námi. Hann var í strengjakvartett
Björns Ólafssonar fiðluleikara og
síðar í Íslensk-ameríska kvart-
ettinum en með honum fór hann í
tónleikaför um landið árið 1958.
Ári síðar fór hann í tónleikaför
ásamt kvartettinum til Bandaríkj-
anna og kom fram í Boston, Ís-
lendingabyggðum í miðríkjum
Bandaríkjanna og í New York.
Jón spilaði í Útvarpshljómsveit-
inni sem síðar varð Sinfón-
íuhljómsveit Íslands og starfaði
þar allan sinn starfsaldur. Hann
gegndi starfi konsertmeistara um
tveggja ára skeið og var annar
konsertmeistari þar til hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir árið
1984. Hann kenndi jafnframt
fiðluleik í Tónlistarskólanum í
Reykjavík um árabil.
Jón starfaði sem rafeindavirki
samhliða starfi sínu í Sinfón-
íuhljómsveit Íslands og framleiddi
fyrstur Íslendinga þrjú þúsund
sjónvarpstæki sem nefndust SEN-
tæki á árunum 1960-1970. Hann
rak fyrirtæki með fjarskiptabúnað
sem hét Rafeindatæki til ársins
2002.
Útför Jóns fór fram í kyrrþey.
1926. Börn þeirra
eru: 1) Þóra Sen
skrifstofustjóri, f. 1.
júní 1950, maki Björn
Vignir Jónsson flug-
virki, f. 9. jan. 1941.
2) Oddný Sen, rithöf-
undur og kvik-
myndafræðingur, f.
31. maí 1958, maki
Michael Geoffrey Bo-
othby innanhúss-
arkitekt, f. 24. sept.
1953. Þau skildu. 3)
Jónas Sen, tónlist-
armaður og þátta-
gerðarmaður, f. 6. nóv. 1962, maki
I Margrét Björgólfsdóttir, f. 28.
okt. 1955, d. af slysförum 12. sept.
1989. Maki II Eva Heiða Önnudótt-
ir stjórnmálafræðingur, f. 4. nóv.
1973. Þau skildu. Dóttir þeirra er
Sólrún Freyja Sen, f. 26. apríl
1998. 4) Jón H.H. Sen, yfirlæknir á
Fjórðungssjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað, f. 4. jan. 1966. Maki
Gunnur Sif Sigurgeirsdóttir
myndlistarmaður, f. 21. maí 1968.
Börn þeirra Helgi Freyr Jónsson,
f. 2. feb. 1993, Snæfríður Björg
Jónsdóttir, f. 23. feb. 1996, Sædís
Embla Jónsdóttir, f. 15. maí 2001,
og Sigurgeir Máni Jónsson, f. 29.
apríl 2007, d. 29. apríl 2007.
Jón fluttist með móður sinni og
systur til Íslands árið 1937 eftir
innrás Japana í Kína og hóf nám
Ljúfar minningar streyma fram
er ég hugsa til pabba míns og sam-
verustunda eins langt og ég man.
Þær voru dásamlegar.
Pabbi var sannarlega hugmynda-
ríkur og jafnvígur á margt, fór oft-
ast ótroðnar slóðir og var venjulega
fljótur að framkvæma það sem hon-
um datt í hug. Það hefur verið mikil
lífsreynsla fyrir unglinginn að vera
rifinn burt og fluttur til norðurhvels
í framandi samfélag. Hann þekkti
ekki tungumálið og þurfti að venj-
ast veðráttu sem var allt öðruvísi en
sú sem hann hafði lifað í til 13 ára
aldurs. En frá Kína fluttist hann
með móður sinni og systur þegar
Japanir réðust inn í Kína 1937. Þau
fengu síðustu plássin í japönsku
skipi frá Hong Kong til London og
með öðru skipi til Íslands.
Þau urðu að byrja nýtt líf og sjá
sér farborða. Pabbi fór að taka ljós-
myndir og fékk fljótt gott orð því
hann hafði næmt auga fyrir því
myndefni sem hann fangaði hverju
sinni.
Í Kína hafði hann dundað við að
setja saman alls konar tæki, tekið í
sundur og sett saman. Það átti eftir
að koma sér vel í nýja landinu.
Hann kynntist sonum Lárusar
Helgasonar, bónda á Kirkjubæjar-
klaustri, sem ráku langferðabíl á
milli Klausturs og Reykjavíkur.
Þeir bræður voru framúrstefnu-
menn og vildu ólmir hafa útvarp í
bílnum. Þeir fengu pabba til að
smíða eitt slíkt og fara með til að
prófa tækið. Þarna fór hann sína
fyrstu ferð til þess staðar sem sum-
part varð hans annað Kína. Hann
varð hugfanginn af Klaustri. Af
fólkinu og stórbrotnu landinu.
Hann var þar eins oft og hann gat
og eftir að þau mamma giftust varð
engin breyting þar á. 1959 reistu
þau sér bústað og þótti mörgum það
vera óráð að hafa sumarhús svo
langt í burtu. En þetta var þeirra líf
og átti Klaustur eftir að verða þeim
og okkur systkinunum unaðsstaður.
Við vorum með í svo til öllu sem
pabbi og mamma tóku sér fyrir
hendur. Það var sáð lúpínu og
plantað trjám til að hefta svartan
sandinn. Það var sagað og smíðað;
tínd krækiber í Brunahrauni; farið í
vitann og skipbrotsmannaskýlið í
Skaftárósi og kannaður reki.
Pabbi var óhemju vandvirkur og
þoldi ekki að hlutum væri „rubbað
af“, eins og hann tók til orða. Það
sýndi sig líka vel þegar hann, fyrst-
ur Íslendinga, hóf að setja saman
sjónvörp. Hann byrjaði í bílskúrn-
um heima, en flutti síðan í stærra
húsnæði. Þetta voru SEN-tækin
sem urðu alls 3.000. En jafnhliða
því að setja saman sjónvörp var
hann fiðluleikari í Sinfóníuhljóm-
sveit Íslands. Gegndi þar starfi
konsertmeistara í tvö ár, en var
annars annar konsertmeistari þar
til hann hætti störfum. Á heimili
pabba og mömmu var klassísk tón-
list í hávegum höfð. Þau nutu vin-
fengis fjölda virtra tónlistarmanna
og voru þau höfðingjar heim að
sækja. Glatt var á hjalla og hefur sú
tónlist verið áhrifamikil í lífi okkar
allra.
Pabbi gerði ekki mannamun og
kom fram við alla af virðingu. Hann
lagði ríka áherslu á að við létum
samneyti við frægt fólk ekki villa
okkur sýn. Við óharðnaðan ungling-
inn sagði hann: „Og mundu það
Þóra mín, að þegar upp er staðið þá
eru allir menn eins.“
Þetta voru dásamleg ár.
Þóra Sen.
Það var gleði og hlýja sem mætti
mér jafnan þegar ég kom heim í
heimsókn til foreldra minna eftir
langdvalir erlendis. Ég var vön að
koma með vindla og koníak handa
pabba en hann fékk sér oft eitt
staup á kvöldin af koníaki og hálfan
vindil á meðan hann slakaði á yfir
hasarmynd í sjónvarpinu.
Pabbi kom frá heimi, sem var
löngu horfinn, Kína á tímum keis-
araveldisins. Það var því töfrum lík-
ast fyrir ungt barn að heyra sögur
frá heimili pabba í Gamla-Kína, þar
sem þjónar og kokkar voru á hverj-
um fingri, ferðast var um á milli
staða í rikksjá og reykelsi brennt í
pagóðum eða musterum.
Pabbi kom hingað til lands, þrett-
án ára gamall, árið 1937, þegar Jap-
anir gerðu árás á hafnarborgir í
Kína. Fjölskyldan settist að á
Breiðabólsstöðum á Álftanesi,
heimili móðurfjölskyldu pabba, og
voru umskiptin mikil fyrir föður
minn. Hann hafði alist upp á efnuðu
heimili í Amoy, þar sem loftslagið
var hlýtt. Ísland þekkti hann ekki
og talaði heldur ekki tungumálið.
Hann var þegar búinn að vera tvö
ár í menntaskóla í Kína, þar sem
skólaganga hófst mjög snemma, og
þurfti að hefja nám á nýjum for-
sendum í Menntaskólanum í
Reykjavík. Eitt sinn skoðaði ég
námsbækurnar hans frá þessum
tíma. Á hverri einustu spássíu voru
þéttrituð kínversk tákn.
Það var mjög gestkvæmt hjá
pabba og mömmu þegar við systk-
inin vorum að alast upp. Þau buðu
iðulega heim erlendum gestum,
sem gaman var að hitta. Margir
þeirra tengdust menningarheimum
sem vöktu forvitni okkar systkin-
anna og höfðu mikil áhrif á okkur,
líkt og þeir heimar sem við kynnt-
umst fyrir tilstilli pabba. Hann
eignaðist vini á Kirkjubæjar-
klaustri sem hann rauf aldrei
tengslin við, eins og listamanninn
Erró, Klaustursbræður og afkom-
endur þeirra. Staðurinn varð hon-
um sérlega hjartfólginn en þar
reisti hann sumarbústað sem varð
sælureitur fjölskyldunnar.
Pabbi var mikill veiðimaður og
lét sér ekki nægja að fara í fisk-
veiði, heldur safnaði hann byssum
og átti stórt safn af fágætum skot-
vopnum. Við vorum ekki fyrr komin
í bústaðinn en pabbi tók einn riff-
ilinn og fór að skjóta í mark, svo að
glumdi í klettunum. Hann þjálfaði
okkur krakkana í meðferð skot-
vopna og naut þess að taka okkur
með í dálítið glannalegar jeppaferð-
ir. Oft þegar við vorum að koma
heim að bústaðnum skellti hann sér
í eina brekkuna svo að bíllinn hall-
aðist um fjörutíu og fimm gráður.
Það var ósköp eðlilegt; það var bara
pabbi.
Rétt í þann mund sem ferðafólk
fór að venja komur sínar til Spánar
fór pabbi reglulega með okkur
þangað. Þar lagði ilminn af nýbök-
uðu brauði út um gluggana, sígaun-
ar höfðust við í vögnum á hæðunum
við Granada og strandlengjurnar
voru ósnortnar af háhýsum. Pabbi
leigði bíl og fór með okkur í ógleym-
anlegar skoðunarferðir. Það var
enn eitt ómetanlegt veganestið.
Pabbi var mjög stríðinn og hafði
næmt auga fyrir furðum tilverunn-
ar. Hann var líka gæddur óvenju-
legu skopskyni. Hann var skírður
þegar hann var sextán ára gamall,
en var langt frá því að vera kirkju-
rækinn. Sjálfur sótti hann andlega
næringu í tónlistina og fegurð nátt-
úrunnar, ástrík fjölskyldutengslin
og síðar ástina sem hann bar til
barnabarna sinna. Ég tel að hann
hafi innst inni verið forlagatrúar
eins og margir sem alast upp í landi
þar sem búddatrú og taóismi eru
ríkjandi. Hann tók öllu sem að
höndum bar með stóískri ró.
Nú er viðburðaríkt líf að baki og
niður hins jarðneska lífs er hljóðn-
aður. Á götuhorni stendur pagóða
með skáhöllu þaki, skreytt drekum
og skjaldbökum. Inni fyrir logar
blátt ljós. Hvítir pappírsstrimlar
bærast í hlýrri golunni og í fjarska
heyrist ómur í vindbjöllum. Fyrir
utan pagóðuna er skál með hrís-
grjónum og júnkur, drekar og hús
úr pappír. Langt ferðalag um
heillandi heima er fyrir höndum.
Oddný Sen.
Jón, mágur minn, Sen, fiðluleik-
ari var jarðsettur í kyrrþey. Ein-
hvern veginn var það í hans anda,
hann var frekar hlédrægur um
kosti sína, var samt áberandi eins
og gjarnan fer fyrir feimnum mönn-
um. Hann var ekki bara listagóður
fiðluleikari, heldur tækniséní í raf-
eindatækni og framleiddi fyrstur
manna íslensk sjónvarpstæki, Sen,
og rak lengi fyrirtæki sem verslaði
með rafeindatæki.
Þegar Björg systir mín trúlofað-
ist manni sem var ekki alíslenskur,
heldur hálfur Kínverji, þótti mér
mikið til koma. Ég bjóst við lág-
vöxnum manni með skásett augu og
þykka síða fléttu með slaufu. Þegar
ég svo sá hann brá mér, maðurinn
var risi á vöxt og skemmtileg
blanda í framan af móðurættinni á
Álftanesi og föðurættinni í Kína.
Jón var snillingur með fiðlubog-
ann og líka snillingur með skrúf-
járn, hann kom til tengdamóður
sinnar sem var í öngum út af hand-
ónýtum ísskáp frá SÍS sem viðgerð-
armenn Sambandsins höfðu ráðlagt
henni að henda á haugana. Jón leit
inn, fékk lánað skrúfjárn, hvarf á
bak við skápinn og eftir fáar mín-
útur byrjaði skápurinn að umla og
kæla og hélt því áfram í mörg ár.
Það var ætíð elskulegt að heim-
sækja Jón og Björgu og matarveisl-
ur þeirra voru frábær upplifun fyrir
fjölskylduna og gesti, sem voru oft
víðþekktir erlendir tónlistarmenn.
Það er skrýtið með okkur menn-
ina, við erum samferða einhverjum
langan veg, hittum viðkomandi oft
og til gleði, en þegar hann skyndi-
lega hverfur til fulls situr maður
eftir með ótal ósögð orð og iðrast að
hafa ekki komið þeim frá sér til við-
komandi.
Þannig er farið fyrir mér, en
minningin um Jón Sen verður kær
og til gleði svo lengi sem ég get
munað.
Jónas Jónasson.
Jón Sen
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BRYNJÓLFUR MAGNÚSSON,
hjúkrunarheimilinu Víðinesi,
áður til heimilis að Bergþórugötu 45,
Reykjavík,
sem lést á sjúkrahúsi Akraness þriðjudaginn
27. nóvember, verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni
í Reykjavík föstudaginn 7. desember kl. 13.00.
Ólína M. Brynjólfsdóttir, Bjarni Gunnarsson,
Sigríður Brynjólfsdóttir, Ólafur H. Ólafsson,
Lilja Brynjólfsdóttir, Fannberg E. Stefánsson,
Ástrós Brynjólfsdóttir, Kristinn Björnsson,
Jóel Brynjólfsson, Sonja E. Ágústsdóttir,
Guðrún Brynjólfsdóttir, Hendrik S. Hreggviðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall ástkærrar eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
INGU S. SIGURÐARDÓTTUR,
Seyðisfirði,
til heimilis að Frostafold 6, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi og Heimahlynningar.
Finnur Óskarsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Við þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför okkar ástkæra
ÁRNA EYJÓLFSSONAR,
Vaðlaseli 6,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir viljum við færa leitarmönnum og
hjartans þakkir til sr. Valgeirs Ástráðssonar fyrir
ómetanlega hjálp.
Þórunn Ólöf Sigurðardóttir,
Sigríður Anna Árnadóttir, Gísli Sigurjón Brynjólfsson,
Finnur Darri Gíslason,
Eyjólfur Árnason, Arnhildur Eva Steinþórsdóttir,
Kristófer Blær Jóhannsson,
Birna Hrund Árnadóttir.