Alþýðublaðið - 04.11.1922, Blaðsíða 1

Alþýðublaðið - 04.11.1922, Blaðsíða 1
Geflð ét al Alþýðsiflokknram 1922 Laugardaginn 4. nÓvecDber 25S lötublað £aa ðsspítalinn og læknastéttin. I gær var hér i blaðinu rætt nokkuð Itarlega nm framkomu £.and>sp(talasjóðsst)órnarinnar I LnndsspltiLmálian, er aérstaklega einkendiit fyrir ónyt)ungahátt sam fara demalausri deyfð og áhcga leysi um það, sem er aðalatriðið I þvl máli nú, sem sé það, hvort Landssp tiliaa veiði bráðiega bygð nr. En því fer fjáui, að Lanðs ^ spitalaijódsstjó nin >é ein i sök i þessu máli. D yfð hennar og áhugaleysi er ekii nema einn blekkurinn i þeim áhugaleysis íjötrum, sem þetta mát htfir leg ið og liggur /. Þír eru þvf marg* ir aðstandendur, en þó er einn sérstaklega, sem einna mesta og þyogita sök hefir að bera, vegna þess, að hann fann bezt, hversu •kórinn kreppti, og hafði auk þess dnna bezt tök á að hta að sér kveða í má'iau. Þið er læknastétt landsins. í þvi, sem fram hefir komið óg við hefir bo>ið i málinu, hefir frá fyrstu borið uodarlega iitið á læknunum. Frá þeim hefir ekkert komlð, sem sérstaklega hefir dreg ið athygli almennings að lér, ekk- S ert, sem festst hifi i munni fjöld ans, svo að áhugi hans gæti vakn að og sýnt sig l ötulu fylgi við aniíið. Og þó er engum betur kunnugt en læknunnm um, hversu brýa þörfin er fyrir Lindispltala. Ea einmitt þes* vegna áttu þeir ekkeit færi að láta ónotsð til þess að skýra þsð fyrir almenn Ingi Alt af og alls staðar áttn þeír að vera hrépsndi rödd til al mennings um þöifina á ip-talan um, á fundum um oplnber mál, í timaritum og biöðum, og ekki linna iátum fyrt en þeir höfðu wskið upp ailan landsiýðinn ti! þcss að krefjast þess einum rómi, að Landsspltali væri bygðar og það þcgar I stað. Þetta gátu þeir. Þeir höfðu þekkinguna. Þeir ero auk þes* svo aettir »ð vera bú settir vlðsvegar um landið svo að hvar sem var gátu þeir skiprð manni fram til að h&lda uppi bar- áttunni Þeir hafa elnnig flestir, einkum þeir, sem í embættum sitjá úti um sveitir landsins og ksupstaði, nægar tómttundir til að búi sig undir baráttustarfið, og það er áksfl-ga mikilt virði. Eun er þið, að þeir eru flestir embættis- menh, og eœbættismenn elga gott um aðgang að stjórn og þingi, sem þeír eiga mikil skifti við, og áttu þvf hægt með að koma þar við hvatningum sfaum, enda hef- fr þið sýat sig bseði þ-gar launa- hækkun þ irra var á ferðiuni og einnig I afikiftum þeirra af biau svo nefnða ilæknabrennivfni*, að þeir eiga hægt með að lfta t*ka tillit til sfn, þegar þeir hafa nóg- an áhuga. Það skal þegar tekið fram, til þess að ekki spinnlst þræta um það, að þótt hér sé minst á launahækkun lækna, þá er það ekki f þvf skyni gert að gefa f tkyn, að með henni hafi þeir komið á nokkum hátt ár sinni betur fyrir bo»ð ea sanngjtrnt var. ,Verður er verkamaðurinn Lunanna* Hér er afi' eins á það minst til þess að sýna, að iækna stéttin getur miklu komlð til leið ar, ef hún vlli. Og álit ýmsra er n'ú það, að ef læknastéttin hefð! ligt sig jafn-mjög f framkróka tll þess að koma Landsspftalaníim upp sem til þess að fá launin bækkuð, þá væri nú búið að byggja spftalann. En það hefir hún ekki gert, og var það þó því fremri skyida hennar, sem henni hafði teklst að tá framgengt kröfum sínum um lauuabætur. Sök læknasféitarinnar á drætt inum, sem orðið hefir til stórtjóns i þessu máii, er vanræksiuiök, og bún er þung, og verður ekki iétt af, þvi að sá tfmi, sem sieppt hefir verið án þeas að nota hann, kemur ekki aftur. En eigi að s(ð ur getur læknastéttin gert mikið ti! þess að bæts fýrir þessa sök sína ráeð þvf að h-fjast cú hindi og ganga að þvf með oddi og egg)u að íá mállð til lykta leitt á fariæiiegah hátt. Allar ástæður læknanea gera það að verkum, að þeir geta það eins vel nú og beir hefðu getað gert það áður, og þess vegna eykst sök þeirra að eias enn meir, eí þeir nota ekki það tækifæri, sem þeim býðst nú, tll þess að reyna að bæta fyrir varuæksluna hingað til. Og það er mikil hælta á þvf, að ef læknaitéttin ieggur nú ekki kspp á að gera sitt til þess, að Ltndispitaiabyggingunni verðl komið skjótiega i framkvæmd, þá fari menn sð hugsa sem svo, að hún viiji ekki af atvineuástæðum draga á neinn hátt úr sjúkdóma- bölinu f iandinu. Það hafa þegar ýmiir ekki græskuiausir gáfumenn látlð sjá i sllka tilgátu hjá sér, og er ekki að vita, nema henni kunni að sk|óta aiveg upp, er minst varir, ef framhaid verður á aðgerðar- leysi iæknastétt&rionar f þesia máli, og gætl þá vei avo farið, að almenningi þætti það skyn- samlegasta ráðningln á þeirri gátu, hvers vegha iæknastéttin hefir svo lítið geit f þessu Landsspftaiamáli. Væri þá ilia farið. Með þvf væri akyndiiega slitið sterkasta sambandinn mllli læknanna og ■júklinganna, hinni bjargföitu trú sjúkliuganna á það, að Iæknarnir geri jafnsn hið bezta, sem þeir geta, i iækningamáium bæði ein* staklega og alment. Vonandi kemnr ekki til þess. En til þess verða þeir að draga af sér slenið og vinna af kippi, einmitt að þessu míli. Messar. t Frfkirkjunni í Rvík kl 2 sr. Arni Slgurðsson, kl. 5 próf. Har Níeisson. í Landakots- kirkju: Himessa kl 9 f. h. og kl. 6 e. h. Guðsþjónusta með prédikun.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.