Morgunblaðið - 22.02.2008, Blaðsíða 29
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Ég þakka liðnar stundir og mun
hitta þig aftur þegar minn tími kem-
ur.
Sandra.
Elsku amma.
Þá er komið að kveðjustund. Við
viljum þakka fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman. Minn-
ingarnar geymum við í hjarta okkar.
Margs er að minnast,
Margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
Friður Guðs þig blessi,
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Þín verður sárt saknað. Takk fyrir
allt.
Bára, Sjöfn
og Kristjana.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2008 29
✝ Ármann Hall-dórsson fæddist
á Snotrunesi í
Borgarfirði eystra
8. maí 1916. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 15. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldór Ármanns-
son bóndi á Snotru-
nesi, f. 26. febr.
1888, d. 3. maí 1967
og Gróa Björns-
dóttir, f. 29. júlí
1895, d. 21. júní 1943. Systkini
Ármanns eru Ólína, f. 3. ág.
1918, Margrét Ágústa, f. 4. okt.
1922 og Elías Björn, f. 2. des.
1930, d. maí 2007.
Eiginkona Ámanns er Ingi-
björg L. Kristmundsdóttir, f. 8.
maí 1926 frá Skagaströnd. Fóst-
urdóttir þeirra (frá 1958) er syst-
urdóttir Ármanns, Eygló Eiðs-
dóttir, f. 24. nóv. 1956, gift Knúti
Sölva Hafsteinssyni, f. 4. okt.
1954. Börn þeirra eru Kári, f.
1982, Vera, f. 1985 og Elín Inga,
f. 1991.
Ármann ólst upp á Snotrunesi
en fór í Alþýðuskólann á Eiðum
veturna 1934-36, veturinn 1937 í
Austurlands (UÍA) og var rit-
stjóri Snæfells, tímarits UÍA árin
1947-1949. Hann var í stjórn
Menningarsamtaka Héraðsbúa og
kom að héraðsvökum, sem haldn-
ar voru í Valaskjálf á 7. og 8.
áratugnum. Auk þess tók hann
þátt í félagsstörfum kennara
bæði á Austurlandi og á lands-
vísu (BSRB).
Ármann ritstýrði búnaðarsögu
Búnaðarsambands Austurlands,
Sveitir og jarðir í Múlaþingi, sem
kom út á árunum 1974-1978 (4
bindi). Hann ritstýrði Múlaþingi,
riti Sögufélags Austurlands, frá
stofnun þess 1966, ýmist einn eða
með Sigurði Ó. Pálssyni, lengi
vel. (1., 3. – 6., 11. – 19. hefti).
Hann ritaði sögu Alþýðuskólans á
Eiðum (1983) auk annarra verka,
bæði bóka og greina, sem einkum
fjalla um sögu og mannlíf á Aust-
urlandi. Má þar nefna Í neðra og
efra (1979), Hrafn á Hallormsstað
– ævisaga (1986), Mávabrík
(1992) og Úr stundaglasinu –
minningaþættir (2001). Ármann
bjó á Egilsstöðum fram til ársins
2000 en þá fluttust þau hjónin til
Reykjavíkur eftir að heilsu hans
tók að hraka vegna Alzheimer-
sjúkdómsins. Frá haustinu 2003
hefur Ármann dvalið á Hjúkr-
unarheimilinu Skjóli í Reykjavík.
Ármann verður jarðsunginn
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Flensborgarskóla og
lauk kennaraprófi
frá Kennaraskól-
anum 1939. Hann
nam í Den Int-
ernationale Højskole
á Helsingjaeyri,
sumarið 1947. Ár-
mann á að baki
langan kennsluferil,
fyrst sem farkennari
í Eiðahreppi 1939-
1941, þá við Eyra-
skóla í Seyðisfirði
árin 1941-1944 og
loks við Alþýðuskól-
ann á Eiðum frá 1944-1975. Hann
var skólastjóri Alþýðuskólans
veturinn 1959-60. Haustið 1975
fluttu Ármann og Ingibjörg í Eg-
ilsstaði og hóf hann að undirbúa
stofnun Héraðsskjalasafns Aust-
urlands sem stofnað var árið
1976. Ármann var safnvörður
Héraðsskjalasafnsins til ársins
1984. Þá var hann 68 ára að aldri
og sneri sér að ýmsum rit-
störfum.
Samhliða kennslu og safn-
vörslu vann Ármann að ýmsum
ritstörfum, auk þess sem hann
sinnti margvíslegum félagsmál-
um. Hann tók virkan þátt í starfi
Ungmenna- og íþróttasambands
Bókfellið velkist, og stafirnir fyrnast og
fúna,
fellur í gleymsku það orð sem er lifandi
núna,
legsteinninn springur, og letur hans má-
ist í vindum,
losnar og raknar sá hnútur sem traust-
ast við bindum.
(Jón Helgason)
Minnið er vandakind. Kannski
munum við það sem við viljum
muna og gleymum hinu. Kannski
er ekkert að marka minni okkar.
Samt sem áður lifa einhver minn-
ingabrotin áfram þegar tíminn og
maðurinn hverfa á braut. Og þrátt
fyrir allan næðinginn hefur vind-
inum ekki tekist enn að má úr
mínu minni að það voraði seint á
Austurlandi 1979 og sumarið kom
aldrei. Ekki það sumar sem Aust-
firðingar guma svo mjög af með
bláheiðum himni, stillum og hlý-
indum. Minnið sér fyrir sér vorið
ná í skottið á haustinu sem hljóp
rakleiðis í gin vetrarins.
En þó náttúran sýndi á sér vos-
búðarhliðina var öðru að heilsa um
nærveru mannanna. Ég var stadd-
ur á Egilsstöðum þessa vordaga og
sumar sem aldrei kom í þeim er-
indagjörðum að vinna við hita-
veituframkvæmdir. Úti í slyddu og
hraglanda, blautir og hraktir gróf-
um við verkamennirnir holur í
mýrina sem jafnharðan fylltust af
vatni og jafnvel krapa. Um vet-
urinn hafði ég verið að fara á fjör-
urnar við unga stúlku ættaða að
austan en það var á þeim árum
þegar sjóndeildarhringurinn náði
aðeins til augna hennar og ætt og
uppruni voru aukaatriði.
Nótt verður feginn sá er nesti
trúir, segir í Hávamálum og sú
speki átti svo sannarlega við blaut-
an verkamanninn hér. Útgarður
fékk aðra merkingu í huga ís-
lenskunemans að sunnan með
Snorra-Eddu á bak við eyrað. Hér
var enginn Útgarða-Loki yggldur
á brún og sú hlýja sem streymdi á
móti blauta verkamanninum að
kveldi var ekki aðeins hlýjan frá
ofnunum heldur sú mannlega hlýja
sem umvefur í umgengni við
hjartagott fólk. Þessi Reykjavík-
urstrákur, sem var að dandalast í
kringum einkadótturina, fann það
umsvifalaust að hann var velkom-
inn.
Og þegar árin liðu var hann allt-
af jafn -velkominn, svo mjög að
hann hlakkaði ætíð til heimsókn-
anna. Ekki aðeins til þess að gæða
sér á krásum Ingibjargar heldur
til samvistanna við sagnaþulinn
Ármann sem um langan aldur
færði í letur það sem ekki má
gleymast. Við búum að því enn um
sinn. Með mér hverfur hins vegar
það sem á milli okkar fór á ein-
verustundum undir lágnættið eða
ferðum niður á firði. Mér er ekki
gefin sú náttúra Ármanns að vekja
þær aftur til lífsins og því fá þær
aðeins að búa innra með mér. En
um fram allt lifir með mér á meðan
ég tóri sú vellíðan sem fylgir því
að vera samvistum við góðar
manneskjur. Far vel, – Nestor.
Knútur Hafsteinsson.
Egilsstaðir, sumar, amma og afi,
eru meðal dýrmætustu minninga
sem ég á. Að elta mýs úti í klett-
unum, smíða kofa á smíðavellinum,
spila svartapétur og ólsen ólsen við
ömmu í eldhúsinu, spjalla við afa í
sófanum í stofunni. Mysuostur,
súrmjólk með púðursykri og jóla-
kjöt í júní. Allt eins og ég vildi
hafa það og allt látið eftir mér.
Þegar gesti bar að garði varð ég
þó hafa hljótt um mig. Amma bar
veitingar á borð, heimtaði að gest-
irnir borðuðu seddu sína og jafnvel
umfram það. Sjálf sat hún svo í
rauða stólnum og prjónaði. Ég sat
á gólfinu, nógu nálægt til að heyra
hvað var sagt en í nægri fjarlægð
til að vera ekki fyrir. Afi sat í sóf-
anum, reykti pípu eða setti hendur
aftur á hnakka á meðan hann tal-
aði við gestina um gamla daga og
liðna. Þegar gestirnir risu úr sóf-
anum ráku þeir höfuðið iðulega í
ljósakrónuna fyrir ofan sófaborðið
sem hékk úr loftinu á heldur
óheppilegum stað. Það truflaði
ömmu og afa sjálf auðvitað lítið,
enda bæði lágvaxin og nett. Há-
vaxnari gestir máttu hins vegar oft
ganga út með kúlu á enninu.
Afi var stríðnispúki mikill og
hafði afskaplega gaman af því að
koma mér í fýlu sem var nú reynd-
ar ekkert erfitt í þá daga. Þegar
hann hafði móðgað mig duglega
hljóp ég fram í eldhús og klagaði í
ömmu. Hann var þó fljótur að sjá
að sér, hló rámum tóbakshlátri,
kallaði í mig, hróið sitt , leyfði mér
að sitja hjá sér í sófanum, jafnvel
deila teppinu og sagði mér sögu. Á
meðan hnusaði ég af Prince Albert
píputóbakinu hans og fiktaði í húð-
inni á hrukkóttum handarbökun-
um. Hvort viltu rífa hrís eða binda
bagga? Þuríðardans eftir endi-
langri stofu, fram og til baka, vísur
við hvert tilefni, að ógleymdum
Lagarfljótsorminum sem var
ótæmandi uppspretta vangaveltna
okkar á milli. Hvernig fóru finnsku
töframennirnir að því að binda
hann niður? Ætli við sjáum honum
bregða fyrir ef við störum nógu
lengi á fljótið? Ef ég var góð fékk
ég að prófa ritvélina. Þá sat ég við
gluggann á skrifstofunni og hamr-
aði af ákafa eitthvað út í loftið,
hlustaði á hvellt hljóðið í tökk-
unum, horfði á stafina birtast á
blaðinu og þóttist skrifa eitthvað af
viti. Þóttist vera eins og afi.
Undir lokin var afi orðinn mikill
sjúklingur og ólíkur þeim afa sem
ég var vön, lítil í sumarfríi á Egils-
stöðum. Þá hugsaði amma um
hann eins og endranær af sinni
einstöku hlýju og alúð. Þrátt fyrir
veikindin veit ég að ég mun minn-
ast afa eins og hann var, afi minn á
Austurlandi. Þannig geymist
myndin af afa í hugartetrinu og
þannig verður hann alltaf nálægur.
Vera Knútsdóttir.
Mínar björtustu minningar um
afa minn eru árlegar sumarheim-
sóknir til Egilsstaða í æsku þar
sem amma og afi tóku hlýlega á
móti litlum snáða. Barnslegri for-
vitninni mætti afi ávallt með mikilli
þolinmæði. Það var þessi þolin-
mæði, húmor sem oft jaðraði við
góðlátlega stríðni, botnlaus viska
og síðast en ekki síst sagnabrunn-
urinn sem laðaði okkur systkinin
auðveldlega að afa. Hvort sem
hann las þjóðsögur eða ævintýri
fyrir okkur eða sagði frá bernsku-
árum sínum á Borgarfirði hlust-
uðum við af athygli og áhuga. Inn-
lifunin hefur verið mikil því að ég
man einstaklega vel eftir þessum
frásögnum og látbragði afa, hreyf-
ingum Lagarfljótsormsins og trítli
músanna sem hann veiddi í æsku.
Hann sat oft og tíðum inni á skrif-
stofu umvafinn pípureyk og sló
taktvisst á ritvélina. Fékk ég oft
að sitja við hlið hans með aðra rit-
vél og ónotaða pípu því ég vildi
vera eins og afi. Búðaferðir fyrir
ömmu, boltaspark og bíltúrar nið-
ur á Seyðisfjörð voru miklir við-
burðir í nánd afa.
Afi festi mörg minningakornin
og sögurnar á blað. Nærvera hans
í þessum skrifum er svo mikil að
það er eins og maður sé kominn
inn í stofuna á Útgarði við hlið afa
og hlusti á hann af barnslegri for-
vitni. Seinustu ár hefur maður að-
allega hugsað um heilsu hans og
baráttuna við Alzheimer en ég
man eftir afa á betri tímum. Í það
held ég og geymi nær hjartanu.
Kári Knútsson.
Það var á sólheitum júnídegi
vorið 1972, fyrsta vorið okkar hér
fyrir austan. Við sátum í sólinni
sunnan við húsið sem við bjuggum
í, Tjarnarbraut 7 á Egilsstöðum.
Koma þar til okkar tveir menn,
Ármann Halldórsson og nágranni
hans Sigurður Ó. Pálsson skóla-
stjóri, þeir þurftu að komast heim í
Eiða, en hvorugur átti bíl.
Var brugðist fljótt við bóninni og
brátt vorum við komnir út á Garð.
Er ekki að orðlengja það að Ingi-
björg húsfreyja kemur í dyrnar og
býður mér inn og segir um leið að
þau ætli endilega að bjóða okkur í
mat áður en langt líður. Ég hafði
heyrt mikið talað um gestrisni
þeirra hjóna, að heimilið stæði allt-
af opið gestum og gangandi, eins
vissi ég nokkur deili á Ármanni,
hafði lesið bækur sem hann hafði
skrifað og heyrt hann tala í útvarp.
Þannig hófust kynni okkar.
Ármann og Inga voru einkar
samhent og sjaldan nefnd nema
bæði í einu. Það var þó fyrst eftir
að þau fluttust í Egilsstaði sem
heimsóknir voru tíðar milli fjöl-
skyldanna, en þá var Ármann
hættur kennslu, og var byrjaður að
skrá og byggja upp Héraðsskjala-
safn Austfirðinga.
Á þessum árum var Ármann um-
boðsmaður Máls og menningar á
Fljótsdalshéraði. Það var mikil
bókaveisla í fjölskyldunum þegar
jólabækurnar frá Máli og menn-
ingu fóru að berast. Keypti hann
auk þess sjálfur mikið af bókum
sem varð til þess að undirrituð
gátu sparað sér sporin á opinbert
bókasafn.
Þær eru hlýjar minningarnar frá
þessum árum, og spurningar
dætra okkar: „Eigum við að fara
út í Útgarð í kvöld til Ármanns og
Ingu?“ Svo var farið út í Útgarð og
alltaf var veisla og innihaldsríkt
spjall um menningarmál. í stof-
unni, hann í stólnum sínum með
pípustertinn, sem fór honum
einkar vel, það færðist alltaf ein-
hver ró yfir þegar hann var búinn
að kveikja sér í. Hámarki náðu þó
heimsóknirnar á gamlárskvöld, en
í Útgarði höfðum við útsýni yfir
allan bæinn og nutum flugeldasýn-
ingar allt kvöldið. Ármann var ein-
lægur sósíalisti og félagi í Alþýðu-
bandalagi Héraðsmanna. Það fór
ekki mikið fyrir honum, þóttist
vera latur, aldrei sá ég hann þó
öðruvísi en vinnandi, hann var
drjúgur í ýmsu þótt hann sýndist
ekki vinna hratt og hjá honum átti
undirritaður hauk í horni væri
hann að vinna með texta.
Ármann hafði líka reynslu í að
gefa út blöð og tímarit, sá m.a. um
árabil um útgáfu Múlaþings, ásamt
Sigurði Óskari Pálssyni. Hann átti
oft töluvert ritefni í málgagni Al-
þýðubandalagsins Gálgási sem
kom út á Egilsstöðum á árunum
1992-1999. Þó útgáfa Gálgáss væri
ekki regluleg var á hverju ári gefið
út veglegt jólablað, sem vakti at-
hygli ekki síst fyrir viðtölin sem
Ármann átti við ýmsa menn í bæ
og sveit, en hann átti einkar gott
með að fá ólíklegustu menn til að
tjá sig.
Ég var þeirra forréttinda aðnjót-
andi að fá að aka honum um sveitir
Héraðsins þegar hann var að
sanka að sér efni. Það voru
skemmtilegar ferðir.
Við hjónin og fjölskyldur okkar
þökkum að leiðarlokum, samfylgd-
ina og þær ógleymanlegu stundir
sem við áttum saman um leið og
við vottum Ingibjörgu, Eygló og
öðrum ættingjum og vinum okkar
dýpstu samúð.
Magnús Magnússon,
Helga Ruth Alfreðsdóttir.
Ármann Halldórsson
✝
Elskuleg systir okkar, mágkona og frænka,
GUÐNÝ VALGEIRSDÓTTIR,
Ofanleiti 29,
Reykjavík,
sem lést mánudaginn 11. febrúar á
Landspítalanum við Hringbraut, verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 26. febrúar
kl. 15.00.
Egill Valgeirsson,
Þorbjörg Valgeirsdóttir, Ólafur H. Hannesson,
Ásdís Egilsdóttir, Erlendur Sveinsson,
Hrefna Egilsdóttir, Sigurður Pálsson Beck,
Dagný Egilsdóttir, Magnús Kristinsson,
Garðar Hilmarsson, Sigríður Benediktsdóttir,
Ólöf Kristín Ólafsdóttir, Jón Egilsson,
Ása Ólafsdóttir, Ólafur Örn Ólafsson.
✝
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BRAGI GUÐMUNDSSON
læknir,
Fjóluhlíð 6,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut miðviku-
daginn 20. febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðrún Erna Hreiðarsdóttir,
Guðmundur R. Bragason, Ásta Gunnarsdóttir
Sigríður Á. Bragadóttir, Eyjólfur Guðjónsson
Þorsteinn Bragason, Malín Sirimekha
Daði Bragason, Inga Jóhannsdóttir
Þórdís Björk Atladóttir,
Aðalheiður Atladóttir, Falk Krüger
Kristinn Gunnar Atlason,
barnabörn og langafabörn.