Morgunblaðið - 22.02.2008, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2008 31
inn og átti ágæta félaga í skól-
anum sem m.a. deildu með honum
áhuga á tónlist.
Áhugamálum sínum sinnti Heið-
ar af dugnaði. Hann hafði yndi af
því að spila á gítar og hlusta á
góða tónlist, sérstaklega rokktón-
list. Síðasta veturinn sinn í Lang-
holtsskóla var hann í hljómsveit,
m.a. með strákum úr Laugalækj-
arskóla. Vitnaðist þá að þeir væru
að semja saman, spiluðu mest
þungarokk og hefðu komið fram á
Músíktilraunum. Heiðar var fámáll
um þetta í skólanum en þegar tón-
listina bar á góma birti yfir honum
svo greinilegt var að hún var hon-
um hjartans mál.
Hugurinn dvelur nú við árin með
þessum óstýriláta og yndislega
unglingahópi sem Heiðar tilheyrði.
Minning hans lifir í huga okkar.
Ég færi foreldrum Heiðars, fjöl-
skyldu og vinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Kristín Jónsdóttir.
Kveðja frá Langholtsskóla
Skóli er samfélag nemenda,
starfsmanna, heimila og nánasta
umhverfis. Allir einstaklingar
skipta máli og oft myndast tengsl
sem haldast um aldur og ævi.
Meginhlutverk skólasamfélagsins
er að stuðla að menntun og þroska
sérhvers nemanda til að takast á
við framtíðina sem við blasir með
öllum sínum tækifærum. Það er
því mikið áfall þegar einhver
hverfur úr hópnum.
Heiðar Örn tilheyrði samfélagi
okkar í Langholtsskóla. Hann kom
í skólann í 8. bekk haustið 2002 og
útskrifaðist vorið 2005. Heiðar Örn
hafði sig lítið í frammi og var
prúður í öllum samskiptum. Hann
var í fámennum árgangi þar sem
nálægðin var mikil og böndin þétt.
Heiðar Örn eignaðist fljótt félaga í
hópnum sem sakna nú vinar.
Nemendur koma og fara. Þeir
staldra mislengi við en eftir sitjum
við starfsmenn og finnst við eiga
hlutadeild í hverjum og einum. Við
fylgjumst með þeim vaxa og
þroskast og vonandi tekst okkur
að búa þeim veganesti til náms og
starfa. Við horfum á eftir þeim
með góðar óskir og væntingar
þeim til handa. Það er því erfitt að
sjá á bak Heiðari Erni í blóma lífs-
ins. Mestur er þó harmur fjöl-
skyldu hans og vina. Aðstandend-
um öllum sendum við innilegar
samúðarkveðjur. Megi minning um
góðan dreng lýsa þeim um ókomin
ár.
Hreiðar Sigtryggsson
skólastjóri.
Elsku Heiðar Örn.
Það eru engin orð sem lýsa sorg
og söknuði okkar yfir ótímabæru
andláti þínu. En margar góðar
minningar um góðan strák og vin
lifa með okkur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Elsku Hafdís Ósk, Einar, Arnar
Máni, Alda, Víðir, Svana og fjöl-
skyldur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og megi guð vera
með ykkur í þessari miklu sorg.
Ykkar vinir
Guðrún Ósk og Anton.
fóru snemma að vinna fyrir sér,
enda áttu þau ekki kost á langri
skólagöngu frekar en önnur börn
íslensks bændafólks á þeim tíma.
Sigríður giftist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Finnboga Hauki,
árið 1951. Þau fluttu með fjöl-
skyldu sína í Seláshverfið árið
1954, sem á þeim tíma var nánast
eins og sveit, og bjuggu þar allt til
ársins 1972 þegar þau fluttu vestur
á Ránargötu en þaðan fluttu þau
árið 1995.
Sigríður var afar dugleg, kjarn-
mikil og ósérhlífin kona. Hún vann
mikið á meðan hún gat og féll aldr-
ei verk úr hendi. Þegar þau hjón
bjuggu í Selásnum voru þau alltaf
með stóran kartöflugarð og einnig
ræktuðu þau mikið af öðru græn-
meti auk þess sem þau höfðu hæn-
ur. Eftir að þau fluttu á Ránargöt-
una voru þau óþreytandi við
ræktun blóma og trjáa og breyttu
lóðinni í yndislegan garð sem bæði
höfðu mikla ánægju af.
Sigríður hafði mikið yndi af allri
handavinnu og var mjög lagin við
hana. Áður fyrr saumaði hún fötin
á öll börnin sín og prjónaði peysur
á milli þess sem hún saumaði út
hvern klukkustrenginn og myndina
á fætur annarri. Þá prjónaði hún
ótal sokka- og vettlingapör á af-
komendur sína og tengdabörn.
Þegar sokkarnir slitnuðu hjá minni
fjölskyldu fór ég með þá til hennar
og hún prjónaði á þá nýjan hæl eða
nýja tá eftir því sem þurfti, enda
var hún tengdamóðir mín nýtin og
ráðdeildarsöm.
Þrátt fyrir að líf Sigríðar hafi
alla tíð snúist um að vinna og sinna
fjölskyldu sinni naut hún þess þeg-
ar tími gafst til að ferðast og þá
einkum innanlands, en hún hafði
mikla ást á landinu sínu.
Kæra Sigríður, ég þakka þér fyr-
ir allar góðu stundirnar og líka þær
þegar þú áttir erfitt vegna veikinda
þinna. Mér er minnisstætt margt
sem þú sagðir mér frá þínum yngri
árum og hversu erfið lífsbaráttan
var þá og gjörólík því sem nú er.
Þér var alla tíð afar annt um börn
þín og fjölskyldur þeirra og lagðir
þig fram um að fylgjast með þeim
öllum. Aðstæður þínar voru þannig
að þú áttir ekki kost á langri skóla-
göngu, en þú lagðir mikla áherslu á
að afkomendur þínir leituðu sér
menntunar og studdir þau til þess
eins þú mögulega gast. Ég hefði
gjarnan viljað að synir okkar hjóna
hefðu fengið að kynnast þér betur
en heilsa þín var erfið síðustu árin.
Þú varst orðin langþreytt á heilsu-
leysi þínu og hvíldinni fegin. Ég
veit að þér verður vel tekið á nýj-
um stað. Tengdaföður mínum votta
ég mína dýpstu samúð enda hefur
hann misst mikið. Öllu starfsfólki á
Hjúkrunarheimilinu Seljahlíð sem
annaðist Sigríði síðustu æviárin vil
ég fyrir hönd fjölskyldu hennar,
þakka fyrir einstaka alúð og góða
umönnun.
Hulda Rós Rúriksdóttir.
Nú hefur amma mín loks fengið
hvíld. Á þessari kveðjustund
hvarflar hugurinn aftur til þess
tíma þegar amma Sigga var hress
og lífsglöð. Ég minnist þess svo vel
hvað hláturinn var dillandi og
hvernig amma tók bakfall og sló
sér á lær. Flestar minningarnar
áttu sér stað á Ránargötunni þegar
við komum í heimsókn til ykkar
afa. Þar fengum við bestu pönnu-
kökur sem við höfum smakkað og
jafnvel kleinur og parta. Sautjánda
júní-heimsóknirnar eru eftirminni-
legar þegar við löbbuðum úr bæn-
um til ykkar og gæddum okkur á
kræsingunum, öll fjölskyldan sam-
an. Þá var fíni garðurinn ykkar,
sem þið afi hugsuðuð svo vel um, í
fullum blóma. Falleg blóm, vel
hreinsuð beð og himinhá tré.
Á haustin var svo sláturgerðin
ógleymanlega þegar öll fjölskyldan
tók slátur. Ég man hvað mér þótti
það ótrúlega skemmtilegt og
ógeðslegt í senn. Við krakkarnir
fengum að sauma saman vambirnar
og þótti gaman að fá að taka þátt.
Fyrir jólin skárum við svo út laufa-
brauð. Mér fannst alltaf jafnfyndið
þegar þú komst með hárnetin frá
Granda og við sátum þarna öll eins
og kjánar með hárnet að skera út.
Þegar við komum í heimsókn til
ykkar sast þú oftar en ekki við og
varst að prjóna. Þú varst svo ótrú-
lega fljót að þessu og þurftir ekki
einu sinni að horfa á hvað þú varst
að gera. Þú spurðir mig stundum
hvort mig vantaði ekki leista og ég
þáði það oft. Þá prjónaðir þú handa
mér sokka sem náðu alveg upp að
hné.
Þegar ég var yngri átti ég voða-
lega erfitt með að sætta mig við
freknurnar mínar. Þú reyndir
ávallt að hughreysta mig með því
að segja mér að þær væru hreysti-
merki. Það dugði skammt, en þeg-
ar þú sagðir mér að þú hefðir próf-
að að þvo þér í framan með mysu
til að ná þeim af og það hefði ekki
virkað þá vissi ég að það var úti-
lokað.
Síðustu ár voru þér erfið, elsku
amma mín. Eftir að þú fluttir í
Seljahlíðina fór heilsu þinni að
hraka. Þó minnist ég þess eitt sum-
ar hvað þú varst dugleg að vinna í
garðinum þar. Þá kom fram sá
mikli kraftur og vinnusemi sem
einkenndi þig. Eftir að þú lær-
brotnaðir varð róðurinn sífellt erf-
iðari hjá þér en góðir tímar komu
þó inn á milli. Nokkrum sinnum
fórum við í gönguferðir í hjóla-
stólnum, þá varst þú svo þakklát
fyrir að komast aðeins út. Seinna
meir sátum við svo bara inni, þú
fórst með vísu og svo fengum við
okkur malt. Ég mun líklega aldrei
drekka malt öðruvísi en að hugsa
til þín.
Elsku amma, ég veit að þér líður
vel núna og hefur fengið langþráða
hvíld. Minning þín lifir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín
Sigrún Bragadóttir.
✝ Borgþór Árna-son fæddist í
Vestmannaeyjum
27. september 1932.
Hann lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund fimmtudag-
inn 14. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Árni
Finnbogason frá
Norðurgarði í Vest-
mannaeyjum, f. 6.
desember 1893, d.
22. júní 1992 og
Guðbjörg Að-
alheiður Sigurðardóttir frá
Brekkuhúsi í Vestmannaeyjum, f.
15. febrúar 1896, d. 30. janúar
1958. Þau hófu búskap sinn í
Bræðraborg en bjuggu lengst af í
Hvammi að Kirkjuvegi 39 í Vest-
mannaeyjum. Saman eignuðust
mannaeyjum, f. 3. september
1910, d. 17. júlí 1988 og Guðrún
Ágústa Ágústsdóttir, f. 2. nóv-
ember1909. Saman eignuðust
Borgþór og Guðrún börnin Ágúst
Heiðar f . 3. apríl 1952, Hrafnhildi,
f. 23. júní 1953, Aðalheiði Lóu, f. 1
júlí 1958 og Guðrúnu Vilborgu, f.
11.október 1961.
Borgþór tók minna mótorvél-
stjórapróf í Vestmannaeyjum árið
1950. Hann var vélstjóri á ýmsum
bátum, meðal annars á Vininum
VE17 og Skógarfossi VE320, en
varð að hætta til sjós vegna veik-
inda. Borgþór og Guðrún hófu bú-
skap sinn í Bjarma, Vest-
mannaeyjum, seinna byggðu þau
sér einbýlishús við Brimhólabraut
16 í Vestmannaeyjum. Borgþór
átti við veikindi að stríða mestan
part ævi sinnar, hann dvaldi síð-
ustu æviárin á elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund.
Útför Borgþórs verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
þau 9 börn og var
Borgþór þeirra
yngstur: Rósa, f. 25.
júní 1916, d. 12. mars
1983, Ráðhildur, f.
24. júní 1917, d. 14.
janúar 1997, Ágústa
Kristín, f. 20. janúar
1919, d. 24. júní 1919
Sigurbjörn, f. 6. mars
1920, d. 31. desember
1998, Ágústa, f. 6.
ágúst 1921, Að-
alheiður, f. 5. desem-
ber 1925, d. 20. sept-
ember 1989, Áslaug,
f. 20. janúar 1928, d. 18. júní 2007
og Finnbogi, f. 5. maí 1930.
Borgþór kvæntist í Vest-
mannaeyjum vorið 1955 Guðrúnu
Andersen, f. 22. ágúst 1933. For-
eldrar hennar voru Willum Jörgen
Andersen, útgerðarmaður í Vest-
Æ, elsku pabbi, nú er jarðvist
þinni lokið. Ætli þú hafir átt von á að
þetta myndi gerast svona snögglega
frekar en ég, allavega gáfu sígar-
ettubirgðirnar þínar það ekki til
kynna. Mér finnst einhvern veginn
að við hefðum átt að eiga meiri tíma
saman, þó er ég ánægð fyrir þína
hönd með það að þú hafir fengið
hvíldina núna þar sem lífsgæði þín
voru nánast engin orðin. Þeim hefur
svo sem aldrei verið ríflega skammt-
að til þín, elsku pabbi minn. Ég trúi
því að það hafi verið vegna undirbún-
ings fyrir stóra verkefnið sem bíður
þín á nýja staðnum. Ég er líka alveg
hundrað prósent viss um að þú situr
nú í sætinu þínu við hliðina á Guði og
nærð að tukta hann Jesú til eins og
þú sagðist ætla að gera við fyrsta
tækifæri. Fáðu þá feðga nú til þess
að hjálpa okkur með langþráða frið-
inn, að ná þessari græðgi úr mann-
fólkinu og að slökkva á stríðsvélun-
um … í fullri alvöru, pabbi, held ég
að ef kærleikanum yrði stráð með
snjóflyksunum og regndropunum
myndi það takast. Viltu spjalla um
það fyrir mig, pabbi minn. Það var
ómetanlegt fyrir mig að fá að halda í
hönd þína þegar þú varst að skilja
við þennan heim, ekki síður vegna
þess að við sátum þarna saman ást-
vinir þínir, sem elskum þig svo heitt,
umkringd hlýju starfsfólksins á
Grund. Það var ljúft að sjá hvað öll-
um þarna þótti vænt um þig, það
voru listaverk eftir þig út um allt, á
öllum hæðum, úti á skrifstofu og
jafnvel í sjoppunni. Ég vil nota tæki-
færið hér og nú til þess að þakka
þessu yndislega fólki fyrir það að
annast þig svo vel sem raun ber vitni.
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
Og hvernig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun
meiri gleði getur það rúmað.
Er það ekki bikarinn, sem geymir vín þitt,
brenndur í eldi smiðjunnar?
Og var ekki hljóðpípan, sem mildar skap
þitt, holuð innan með hnífum?
(Kahlil Gibran.)
Pabbi minn, ég elska þig, farðu í
Guðs friði og takk fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Aðalheiður og fjölskylda.
Hjartans pabbi minn. Takk fyrir
ástina og ylinn sem þitt stóra heið-
arlega hjarta var fullt af. Orð mín
eru fátækleg frammi fyrir brottför
þinni héðan, en eins og Halldór Lax-
ness skrifaði: „Hafi maður misst það
sem hann elskar heitast þarf ekki að
yrkja, hreimurinn í rödd manns seg-
ir allan skáldskap lífsins.“ Það gleð-
ur hjarta mitt að þú náðir fyrsta far-
rými héðan og ég sé þig fyrir mér
ungan og sprækan tilbúinn í næsta
tækifærið sem þið Guð voruð búnir
að bralla saman svo lengi.
Hjartans þakkir til starfsfólksins
á Grund fyrir hlýja og góða umönn-
un, sem gerði pabba fært að skapa
allt sem listamaðurinn í honum fékk
hugdettu um hverju sinni og gerði
okkur ástvinum og pabba lokastund-
irnar eins fallegar og þær voru.
Ég elska þig pabbi minn.
Þín dóttir,
Hrafnhildur.
Elsku pabbi minn, þegar ég hitti
þig fyrst var ég orðin 12 ára gömul
og man ég þá stund eins og það hefði
gerst í gær. Ég mun alltaf geyma þá
minningu innst í hjarta mér. Eftir
það fórum við að skrifast á og lengi
vel voru það okkar einu samskipti,
þangað til ég eltist og fór að heim-
sækja þig.
Ég minnist þeirra yndislegu
stunda, samtala og allra skemmti-
legu bréfanna og fallegu myndanna
frá þér í gegnum árin. Vænst þykir
mér þó um síðustu samverustundina
okkar sem við áttum saman í janúar
síðastliðnum. Þótt ég sæi mikil
þreytumerki á þér átti ég ekki von á
því að þetta væri síðasta stundin
okkar. Þetta var góð stund, þú varst
svo glaður að sjá okkur Sonju og
ekki síst þegar við náðum í Pamelu,
hundinn hennar, og stálumst til að
sýna þér hana.
Þér fannst það sko ekki leiðinlegt.
Elsku pabbi minn, ég vil þakka þér
fyrir hlýjuna og kærleikann sem þú
gafst mér. Þú varst svo yndisleg per-
sóna og nú ertu kominn á enn betri
stað og þjáist ekki lengur. Þú hafðir
nú stundum af því áhyggjur hvað þú
gast gefið okkur lítið eða rétt okkur,
en eins og við ræddum svo oft um, þá
eru það ekki veraldlegu gjafirnar
sem skipta okkur mestu máli þegar
upp er staðið, heldur kærleikurinn.
Og þú, pabbi minn, áttir mjög mikið
af honum, þrátt fyrir þinn langa og
erfiða sjúkdóm, sem var lítt meðtek-
inn í þjóðfélaginu þegar þú varst
ungur.
Ég minnist þín sem yndislegs,
ljúfs og kærleiksríks föður, takk fyr-
ir allt.
Ég sakna þín.
Þótt ég talaði tungum manna og engla, en
hefði ekki kærleika væri ég hljómandi
málmur og hvellandi bjalla.
Og þótt ég hefði spádómsgáfu og vissi alla
leyndardóma og ætti alla þekking og þótt
ég hefði svo takmarkalausa trú að færa
mætti fjöll úr stað, en hefði ekki kærleika,
væri ég ekki neitt.
Kærleikurinn er langlyndur, hann er
góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt,
umber allt.
(Úr 1. Korintubréfi 13. kap.)
G. Vilborg Borgþórsdóttir.
Borgþór Árnason
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma, langamma
og systir,
ELÍN SIGURBORG JÓNATANSDÓTTIR,
Vallarbraut 9,
Seltjarnarnesi,
lést á dvalarheimilinu Skjóli mánudaginn
11. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á Skjóli.
Herbert Herbertsson, Svanhvít Jónsdóttir,
Jóhann Pétur Herbertsson,
Guðrún Elín Herbertsdóttir,
Elín Anna Guðmundsdóttir, Sigurður Gunnarsson,
Brynja Guðmundsdóttir,
Jóhann Jónatansson,
og barnabörn.