Morgunblaðið - 22.02.2008, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2008 35
draumi í staðinn til að kveðja. Þú
brást mér ekki frekar en fyrri dag-
inn. Um nóttina heimsóttirðu mig í
draumalandið og þú sagðir við mig
dálítið kankvís: „Ég hefði nú ekki
farið langt án þess að kveðja þig,
Ragga mín.“ Í sólríku landslagi
draumsins kvöddumst við með tár-
um. Um morguninn vaknaði ég full-
viss um að þú og Jói afi væruð loks-
ins saman á ný og að ykkur liði vel.
Elsku amma mín, ég sakna þín
svo mikið en ég er þakklát fyrir að
hafa þekkt jafn dásamlega konu og
þig.
Þín dótturdótturdóttir,
Ragnheiður Júlía.
Við Jóna höfum dvalið mestalla
ævi okkar á Hverfisgötunni í
Reykjavík. Þar var oft glatt á hjalla
þegar við börnin lékum okkur í
ýmsum leikjum sem nú heyra að
mestu sögunni til, s.s. hverfa fyrir
horn, fallin spýta, dönskum o.fl.
Þrátt fyrir ólíkar námsleiðir hélst
vinátta okkar óbreytt og eftir að við
stofnuðum fjölskyldur á æskuheim-
ilum okkar við Hverfisgötu hittumst
við reglulega í saumaklúbb ásamt
sex öðrum vinkonum og síðar á æv-
inni bættist við sameiginleg leikfimi
og sund sem oftast endaði í spjalli
yfir kaffibolla.
Jóna var sérstök kona, vel gefin,
ljóðelsk, skemmtileg, gerði grín að
sjálfri sér og kom öllum í gott skap.
Hún var gestrisin og bóngóð, sem
m.a. kom fram í eftirfarandi sögu.
Eldri maður, nýfluttur í bakhús fyr-
ir ofan heimili hennar, hringdi einn
morgun dyrabjöllunni. Hann bað
hana fyrst að líta eftir sér þar sem
strákar í nágrenninu væru að hrella
sig. Stuttu síðar kom hann á ný og
sagðist hafa fengið augndropa hjá
lækni sínum sem hann ætti erfitt
með að setja sjálfur í augun. Jóna
tók vel í allt þetta og kom hann til
hennar á hverjum morgni í heitt
kakó og smurt brauð og hún setti
augndropana í augu hans. Jóna leit
til með þessum manni þar til hann
flutti á elliheimilið Grund en þangað
heimsótti hún hann og aðstoðaði
hann við að skrá endurminningar
hans. Þetta er bara ein saga af
mörgum slíkum er lýsa greiðvikni
hennar.
Jólaboð Jónu og Jóhannesar (Jóa)
eiginmanns hennar eru gott dæmi
um góðan jólaanda enda fjölgaði
gestum stöðugt með árunum þrátt
fyrir að fermetrar heimilisins væru
ætíð þeir sömu. Ein jólin kom ég í
vissum erindum til hennar áður en
gesti bar að garði. Í ganginum var
búið að setja upp borð með jóladúk,
skreytingum og kveikt var á kert-
um. Jóna var í eldhúsinu með rauða
jólasvuntu með stórri pífu og Jói
hrærði í stórum potti með súkkulaði
en það var hans hlutverk á hverjum
jólum. Jólatréð var á miðju gólfi
með ljósin tengd í ljósastæði ofan
við tréð svo allir gætu gengið
óhindrað í kringum tréð og sungið
jólalög. Húsbóndinn var mjög tón-
elskur og átti hljóðfæri sem hann
spilaði á við góð tækifæri. Þessi
samsetning jólagrenis, ljósa, ilm-
andi súkkulaðis ásamt samheldum
hjónum snart mig svo mjög að ég
hef aldrei síðan gleymt þessari fal-
legu upplifun.
Eftir að Jóna missti mann sinn
fyrir aldur fram bjó hún um sinn
áfram á Hverfisgötunni en þegar
byrjað var að byggja Gulu húsin
milli Lindargötu og Skúlagötu, með
sameiginlegu heimili fyrir aldraða
ásamt félagsmiðstöð, ákvað Jóna að
flytja þangað. Þegar ég spurði hana
hvort það væri ekki of snemmt að
flytja svaraði hún að fólk ætti að
njóta þess sem væri í boði áður en
það væri of seint. Á nýja staðnum
var hún í föndri, bjó til glermyndir í
glugga, spilaði brids, las upp fyrir
aðra, fór í ferðalög og endaði sem
sýningardama. Segið svo að það sé
ekki fjör á heimilum aldraðra.
Jónu er sárt saknað en minningin
lifir. Ég og fjölskylda mín vottum
fjölskyldu hennar okkar innilegustu
samúð. Far þú í friði, góða vinkona,
sjáumst síðar.
Brynja Helga Kristjánsdóttir.
Í minningunni voru Jói og Jóna á
Hverfisgötunni stór og fastur
punktur í tilveru stórfjölskyldunnar
frá Botni í Súgandafirði. Jóna sinnti
þeirra góða og menningarlega heim-
ili af myndarbrag. Jói stundaði sína
vinnu – síðast framleiðslu Sóló-elda-
véla. Þau nutu alla tíð virðingar
okkar og væmtumþykju og það var
sannarlega gagnkvæmt.
Segja mátti að nær alltaf væri
einhver heima á Hverfisgötunni.
Viðkvæðið hjá Jóa var að einhver
gæti komið. Til þeirra var líka gott
að koma og eftirsótt. Allir alltaf vel-
komnir og tekið fagnandi. Áratug-
um saman mættu allir til fagnaðar
hjá þeim á jóladag. Nýir ættliðir
bættust við og alltaf fjölmennt, en
aldrei þröngt. Slíkur andi ríkti þar
og allir sáttir. Á þessum degi var
líka hátíð á Ránargötunni á Flat-
eyri, þegar við fengum að heyra í
síma í ættingjunum í jólaboðinu á
Hverfisgötunni. Kært var og er með
fjölskyldum okkar. Fyrir það skal
enn þakkað. Kærleiki Jónu til okkar
var ekki síðri en Jóa. Foreldrum
mínum og fjölskyldum mínum og
systkina minna sýndu þau ástúð og
umhyggju. Sjálfur naut ég sérstakr-
ar velvildar þeira og gat aldrei að
fullu þakkað né endurgoldið sem þó
var aldrei ætlast til. Því mun ég
aldrei gleyma.
Jóna var sómakona. Hún var
staðföst í skoðunum, fróð og
skemmtileg. Hennar störf voru
mest á heimilinu og þeir sem minna
máttu sín og erfitt áttu nutu einnig
hennar skjóls og skilnings. Þau Jói
voru sömu skoðunar í þjóðfélags-
málum – stundum kennd við Bröttu-
götu – og studdu að framgangi
þeirrar stefnu af heilum hug. Jóna
var bæði greind og gáfuð. Hún var
ræðin og hafði frá mörgu að segja.
Aldrei var hægt að láta sér leiðast í
nærveru hennar. Hún var ætíð já-
kvæð og létt yfir henni. Nokkrum
dögum fyrir andlátið fagnaði hún
með stórfjölskyldunni á þorrablóti
ættarinnar hress og kát. Færði sig
að borði systkina minna og spjallaði
lengi kvölds. Því miður var ég ekki
þar. Hún naut kvöldsins og samver-
unnar til hins ýtrasta. Jóna – sú
góða kona – var alltaf eins, allt frá
því við kynntumst henni sem börn.
Jóna lifði langa ævi og kvaddi
skyndilega. Lengst af naut hún
góðrar heilsu og ætíð hamingju. Að
leiðarlokum er okkur systkinum og
fjölskyldum okkar efst í huga löng,
góð og kærleiksrík samferð með
henni, sem er nú kært kvödd, og
líka Jóa sem við minnumst með
virðingu og söknuði. Blessuð sé
minning þeirra.
Hlöðver Kjartansson.
Manni finnast orð vera fremur fá-
tækleg þegar kveðja á konu eins og
hana ömmu mína. Einhvern veginn
innst inni fannst mér eins og við
fengjum að hafa hana hjá okkur
alltaf og það er sárt að standa nú
frammi fyrir þeim raunveruleika að
svo verður víst ekki. Hún verður nú
í dag lögð til hinstu hvílu frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík.
Þó ég hafi ekki dvalið jafnmikið
hjá ömmu og systkini mín, sem voru
með annan fótinn á heimili hennar
frá því er klippt var á naflastreng-
inn hjá þeim, þótti mér alltaf gaman
að koma þangað í heimsókn. Amma
hafði það fyrir reglu að fara í sund á
hverjum degi og ég sótti það fast að
fá að fara í heimsókn til hennar um
helgar svo ég kæmist í sund og
Lúllabúð með ömmu. Samgangur-
inn hafði eitthvað minnkað í seinni
tíð en ég talaði oft við hana í síma og
er mér því kannski minnisstæðara
en annað hversu fyndin hún var og
hve skemmtilega hún sagði frá.
Hvort sem það voru sögur frá lið-
inni tíð eða eitthvað nýtt sem hún
lenti í hafði hún einstakt lag á að
láta mann skella upp úr. Hún var of-
boðsleg félagsvera og eftir að hún
flutti niður á Lindargötu varð fjöl-
skyldan að verða henni úti um
GSM-síma og kenna henni á slíkt
apparat því ómögulegt varð að ná í
hana fyrir félagsstarfi hvers kyns
sem hún sökkti sér ofan í. Og þó
hún væri lasin í fótunum og ætti erf-
itt um gang síðustu árin var hún
alltaf á stanslausu ferðalagi um
borg og bý. Eitt árið villtist hún ein-
hvern vegin inn í Gay Pride-skrúð-
gönguna með göngugrindina sína og
þrammaði þar fremst í flokki frá
Hlemmi og alla leið niður á Lækj-
artorg. Þrátt fyrir verki í hnjánum
var ekki annað á henni að heyra en
hún væri hæstánægð með þetta
upplifelsi. Mannfjöldinn og gleðin
þarna átti vel við hana og ég man
ekki eftir þeim mannfagnaði innan
fjölskyldunnar frá því að ég fæddist
að amma væri ekki á staðnum. Allra
mest gaman fannst henni þegar
ættmennin fóru að syngja, þó sjálf
fengist hún aldrei til þess að taka
undir sökum lagleysis. Ég á eftir að
sakna hennar.
Ó, minning þín er minning hreinna ljóða,
er minning þess, sem veit hvað tárið er.
Við barm þinn greru blómstur alls þess
góða.
Ég bið minn guð að vaka yfir þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Aldís Jóna Ásgeirsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Aldísi
Jónu Ásmundsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Miðvikudaginn 6. febrúar bárust
okkur þau tíðindi að elsku litla syst-
urdóttir mín, hún Indíana Íris, væri
látin eftir stutt og snögg veikindi.
Þá kom upp í huga minn, þegar
stoltur nýbakaður faðir hringdi í okk-
ur 20. apríl 2004 með þau gleðitíðindi
að þú værir komin í heiminn. Ég man
fyrst þegar ég sá þig með þitt fallega
rauða hár, en þú varst smækkuð
mynd af pabba þínum.
Í ágúst árið eftir hringdi svo pabbi
þinn aftur og tilkynnti okkur að lítill
drengur væri fæddur, litli bróðir
þinn. Hvað þú varst stolt af því að
vera orðin stóra systir, þú þurftir að
draga alla sem komu í heimsókn inn í
herbergi til að sjá hvað hann væri fal-
legur.
Mikið varstu dugleg að hjálpa að
hjálpa mömmu og pabba að passa litla
bróður.
Þú varst alveg ekta stóra systir.
Mikið eigum við eftir að sakna þín
þegar við komum í hvíta húsið (en það
kallaðirðu húsið ykkar) að sjá þig ekki
skoppa um allt eins og lítið fallegt
rauðhært fiðrildi eins og þú ert í huga
okkar. Mikið varstu dugleg þriggja
Indíana Íris
Brynjólfsdóttir
✝ Indíana ÍrisBrynjólfsdóttir
fæddist á Akureyri
20. apríl 2004. Hún
lést úr bráðahvít-
blæði í Reykjavík 6.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Jóhanna Kristín
Birgisdóttir f. 30.
janúar 1962 og
Brynjólfur Haralds-
son f. 9. febrúar
1960. Systkini Ind-
íönu eru Haraldur,
f. 2. ágúst 2005 og
sammæðra þríburarnir Birgitta
Elín, Hanna María og Fannar
Hólm, fædd 29. júní 1985.
Útför Indíönu fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
ára snót. Þú kunnir alla
litina, tölustafina og
stafina. Mikið þótti þér
gaman að teikna og
púsla. Enda þótti okk-
ur gaman að fylgjast
með þér.
Veit ég fyrir víst að
langamma og amma
munu taka vel á móti
þér og passa þig fyrir
mömmu þína og pabba
Mamma, ekki gráta mig,
ég veit þú saknar mín.
Mig langar að vera hjá
þér og þerra tárin þín.
Ég fékk aldrei að sjá þig og blíðu brosin þín,
Guð vantaði lítinn engil og kallaði mig til sín.
Segðu pabba að ég elsk’ann því pabbi á líka
bágt,
faðmaðu hann fyrir mig og hvíslaðu ofur-
lágt.
Segð’onum frá stjörnunni sem á himnum
skærast skín,
kennd’onum að þekkja hana því hún er
stjarnan mín.
Núna áttu lítinn engil sem vakir yfir þér,
ég passa líka pabba, segðu honum það frá
mér.
Það eru hér svo margir sem þykir vænt um
mig,
fjöldi fallegra engla sem gæta mín fyrir þig.
Tendraðu lítið kertaljós til að lýsa þér til
mín
láttu á leiðið mitt hvíta rós, það læknar sárin
þín.
Þegar sorgarinnar skuggi dvín, þá muntu
minnast mín
og tár þín verða gleðitár því ég verð ávallt
þín.
(Höf. ók.)
Með þessum fátæklegu orðum kveð
ég litlu systurdóttur mína og þakka
henni fyrir yndisleg kynni á hennar
stuttu ævi.
Elsku Hanna, Binni, Birgitta,
Hanna María, Fannar, Haraldur og
aðrir ástvinir, guð gefi ykkur styrk í
þessari miklu sorg. Og megi minning-
in um Indíönu Írisi lifa í hjörtum okk-
ar allra.
Guðbjörg frænka og fjölskylda.
„Hvernig getur maður dáið þegar
maður er bara þriggja ára,“ sögðu
börnin okkar og grétu sárt. Hverju er
svo sem hægt að svara þeim? Litla
frænkan hún Indiana Iris hafði látist
fyrr um kvöldið eftir skammvinn
veikindi. Frænkan sem labbaði stolt
um meðal frændsystkina sinna á
fimmtíu ára brúðkaupsafmæli afa og
ömmu á Kirkjusandinum aðeins
þremur mánuðum áður. Þetta gátu
þau ekki skilið og það er lítil huggun í
þeim orðum að svona sé gangur lífs-
ins. Það er ekki venjan að þeir yngstu
fari fyrst. En huggunin fólst í trúnni á
að fyrir handan bíði betri heimur þar
sem allt er gott.
Ljúfar minningar um litla snót ylja
í sorginni. Hún var falleg með rauða
hárið sitt og alltaf svo fín, ákveðin og
dugleg. Tók til morgunmat handa
Imbu frænku og frændum sínum þeg-
ar þau komu í heimsókn. Raðaði disk-
um og morgunkornspökkum á borðið.
Sigurbjörgu ömmu og Halla afa
þótti mjög vænt um það þegar In-
diana talaði við þau í símann því hún
átti heima á Akureyri svo að ekki gáf-
ust eins mörg tækifæri til að hitta
hana og þau vildu.
Það er engin leið fyrir þann sem
ekki hefur reynt að skilja hversu
djúpstæð sorg foreldra er sem misst
hafa barn sitt. Huggunarorðin megna
lítils til að sefa sorgina.
Reynum þó af veikum mætti að
setja hér fram bænina þekktu og ljóð
eftir Davíð Stefánsson.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Skært geta leiftrin logað.
Liðin og myrkvuð ár
birtast í blárri móðu
sem bros í gegnum tár.
Bak við heilaga harma
er himinninn alltaf blár.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Binni, Jóhanna og systkini,
við vildum eiga orð sem sefa sorgir.
Munið samt að á bak við skýin er allt-
af sól.
Amma og afi Kirkjusandi,
föðursystkini og fjölskyldur.
Það voru sárar fréttir sem við feng-
um að kvöldi öskudagsins 6. febrúar.
Indiana litla hafði kvatt þennan heim
svo snöggt. Þetta hrausta og glaðlega
stelpuskott var farið án nokkurs fyr-
irboða. Þú sem ætlaðir að vera prins-
essa með vængi þennan örlagaríka
öskudag.
Þó að ævi þín hafi ekki verið löng
þá markaðir þú spor þín í hjörtu okk-
ar og þar verða þau geymd um
ókomna tíð.
Mikil var gleði foreldranna þegar
rauðhærði gullmolinn kom í heiminn
og leyndi sér ekki hversu velkomin þú
varst og stolt þeirra mikið.
Alltaf var gestkvæmt á heimili þínu
í Lyngholtinu og ævinlega fagnaðir
þú komu gestanna og vorum við þar
engin undantekning. Aldrei mátti
fara án þess að fá kveðjukoss frá þér.
Þá var líka heimsókn lokið af þinni
hálfu og ekki vel séð að gestir ílengd-
ust eftir það. Þó kallaðir þú á eftir
okkur „Komdu fljótt aftur í hvíta hús-
ið“ eins og þú kallaðir heimili þitt. Þú
varst ljúft og þægilegt barn en hafðir
ákveðnar skoðanir á flestum hlutum.
Það fór ekki framhjá neinum hversu
vel þú varst af Guði gerð, bráðgreind
með sposkan svip innrammaðan í
rauða fallega hárið þitt.
Mikið varstu stolt þegar þú eign-
aðist litla bróður þinn fyrir rúmum
tveimur árum. Þú tókst hlutverk þitt
mjög alvarlega sem stóra systir og
varst dugleg að passa upp á Halla litla
jafnframt því sem þú reyndir að
hemja prakkarann í honum. Oftast
lékuð þið ykkur þó saman í sátt og
samlyndi.
Svo varstu þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga þrjú eldri systkini, Fannar,
Birgittu og Hönnu Maju sem þú elsk-
aðir að vera í samvistum við. Þrátt
fyrir 19 ára aldursmun var samband
ykkar náið.
Elsku Indiana, þín verður sárt
saknað af öllum sem kynntust þér.
Við erum vissar um að núna sért þú
prinsessa með vængi á himnum um-
vafin ást og hlýju þeirra sem þar biðu
þín. Litla vinkona, þú auðgaðir líf okk-
ar þann stutta tíma sem þú varst hjá
okkur. Guð varðveiti þig.
Elsku Hanna, Binni, Halli, Fannar,
Birgitta og Hanna Maja, Guð styrki
ykkur í ykkar miklu sorg.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Sóley og Guðrún.
Gleðin var mikil er þú varðst til, svo
mikil að himinninn skartaði sínum
fegursta regnboga í regnvotum
geislum sólarinnar.
Ég mun alltaf muna þessa sögu á
bakvið nafnið þitt Indíana Iris, muna
hamingju foreldra þinna og stóru
systkina yfir tilvist þinni, já og stór-
fjölskyldunnar allrar.
Þú varst falleg, sterk og svo sann-
arlega litríkur sólargeisli.
Með brosi man ég sögurnar sem
pabbi þinn sagði af þér, hversu sterk-
ur karakter þú varst, alveg frá upp-
hafi.
Sorg. 4 stafa orð. Lítið orð með
stóra merkingu, lítið orð sem geymir
svo mikið: tilfinningar, minningar,
hugsanir, missi, depurð, söknuð en
einnig gleði.
Ég gleymi aldrei regnbogasögunni
hennar Indíönu Irisar og ég mun allt-
af muna þig, elsku litla frænka mín.
Ég vildi að ég ætti til orð sem sefa
sorgir, en ég á engin svo ég fæ að láni
orð Kahlil Gibran :
„Sorgin er gríma gleðinnar. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran, Spámaðurinn)
Elsku Binni, Hanna og þið systk-
inin Fannar, Birgitta, Hanna og Har-
aldur litli, hugsanir mínar eru hjá
ykkur.
Njóttu þín, litla frænka, þar sem þú
ert.
Þín,
Sóley.