Morgunblaðið - 22.02.2008, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hörður Guð-mundsson hár-
skerameistari fædd-
ist á Seyðisfirði 21.
júlí 1931. Hann lést
á Líknardeild LSH í
Kópavogi miðviku-
daginn 13. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Ólason,
f. 26.9. 1886, d. 23.6.
1964, og Ingibjörg
Árnadóttir, f. 22.9.
1887, d. 20.5. 1969.
Þau bjuggu á Höfða
á Völlum og víðar á Héraði, í Loð-
mundarfirði og Seyðisfirði frá
1928 þar til þau fluttust til Kefla-
víkur árið 1942. Systkini Harðar
eru: Óli, f. 28.6. 1914, d. 26.9. 1995;
Herborg, f. 21.12. 1915; Ásta Ragn-
heiður, f. 22.2. 1917, d. 20.10. 1999;
Þóra, f. 12.7. 1918, d. 15.4. 1956;
Árni, f. 11.9. 1919, d. 28.1. 1992;
Hólmgeir, f. 18.11. 1920; Þuríður,
f. 9.8. 1922; Gunnar, f. 11.7. 1925
d.12.11. 1990; Sigþrúður, f. 1927, d.
1927; og Elín Björg, f. 15.5. 1929.
Hörður kvæntist 29.1. 1956 Rósu
ársins 1942 en fluttist þaðan til
Keflavíkur. Hörður lauk hárskera-
námi frá Iðnskólanum í Keflavík
árið 1951 og rak hársnyrtistofu í
Keflavík allt til ársins 2000. Hörð-
ur starfaði lengi að íþrótta- og
félagsmálum í Keflavík. Hann var
lengi virkur félagi í Ungmenna-
félagi Keflavíkur og einn af stofn-
endum og stjórnarmönnum
Íþróttabandalags Keflavíkur.
Hann var einn af stofnendum
Lionsklúbbs Keflavíkur og var þar
virkur félagi frá stofnun. Hörður
var einn af stofnendum Golfklúbbs
Suðurnesja og gengdi þar for-
mennsku í 15 ár. Hann var formað-
ur Landsambands eldri kylfinga
1989–1992 og gengdi einnig starfi
forseta Evrópusambands eldri
kylfinga í eitt ár. Hörður var
sæmdur gullkrossi, æðsta heið-
ursmerki Golfsambands Íslands,
árið 1989 og einnig sæmdur gull-
merki Landsambands eldri kylf-
inga árið 2004. Hörður og Rósa
bjuggu flest sín hjúskaparár í
Keflavík eða allt til ársins 2001 en
þá fluttust þau í Kópavog þar sem
þau hafa búið síðan. Heimili þeirra
er nú að Funalind 13.
Útför Harðar fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Helgadóttur, f. 27.11.
1930. Foreldrar
hennar voru Sigríður
Jóhannesdóttir, f.
2.10. 1886, d. 31.8.
1972, og Helgi Jóns-
son, f. 18.3. 1882, d.
6.6. 1941, bæði ættuð
úr Svarfaðardal.
Börn Harðar og Rósu
eru: 1) Helga hár-
snyrtir, búsett í
Bandaríkjunum, f.
18.7. 1956, 2) Halla
hársnyrtir, búsett í
Reykjanesbæ, f. 18.7.
1956, 3) Þóra tækniteiknari, f.
2.6.1961, búsett í Kópavogi, gift
Sigurgeiri Þorleifssyni tæknifræð-
ingi, f. 9.10. 1959, börn þeirra eru
Fanney, f. 16.8. 1988, Atli Þór, f.
14.8. 1992, og Karen Helga , f. 5.1.
1998. 4) Inga Sigríður einkaþjálf-
ari, f. 6.8. 1970, sambýlismaður
Gunnar Guðjónsson fram-
kvæmdastjóri, f. 9.8. 1969, börn
þeirra eru Ólöf Rósa, f. 25.4. 1994,
Hörður Ingi f. 14.8. 1998, og Bryn-
dís Halla, f. 5.7. 2007.
Hörður ólst upp á Seyðisfirði til
Nú lýkur degi, sól er sest,
nú svefnfrið þráir jörðin mest.
Nú blóm og fuglar blunda rótt,
en blærinn hvíslar: góða nótt.
Guðs friður signi foldarrann,
Guðs friður blessi sérhvern mann.
Kom, engill svefnsins, undurhljótt
og öllum bjóð þú góða nótt.
Hvíl, hjarta, rótt, hvíl, höndin þreytt,
þér himins styrk fær svefninn veitt.
Hann gefur lúnum þrek og þrótt.
Ó, þreytti maður – sof nú rótt.
(Valdimar V. Snævar)
Við kveðjum föður okkar í dag
með virðingu og söknuð í hjarta.
Hans vilji hefði verið að við bitum
á jaxlinn og héldum okkar striki
þrátt
fyrir mikinn og sáran söknuð
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þínar dætur
Þóra, Inga Sigríður,
Halla og Helga.
Herði kynntist ég fyrir rúmum 30
árum þegar ég og Þóra dóttir hans
byrjuðum saman. Ég kom í Háholtið
að sækja Þóru því að við ætluðum
saman í bíó. Hörður kom til dyra og
tók mig strax í yfirheyrslu með
ákveðnum spurningum. Hvað heit-
irðu? Hverra manna ertu? Hvað ger-
irðu? o.s.frv.Við fyrstu kynni leist
mér alls ekkert á kallinn, svo ágeng-
ur var hann að ég varð beinlínis
hræddur við hann. Þeir sem þekktu
Hörð kannast eflaust við þessa takta
en það var einmitt lýsandi fyrir hann
að koma beint fram og fá staðreyndir
á borðið áður en áfram yrði haldið.
Ég jafnaði mig á yfirheyrslunni og
skynjaði fljótlega að á milli okkar
myndi verða úr mikill vinskapur.
Ekki skemmdi fyrir að jafnræði
kynja í fjölskyldunni færðist honum í
hag þar sem hann var á þessum tíma
eini karlmaðurinn á heimilinu.
Hörður var alla tíð mjög gjafmild-
ur í minn garð og minnist ég alltaf
fyrstu jólanna þar sem hann nýtti öll
tækifæri til að færa mér jólagjafir og
voru pakkarnir merktir ýmist frá
tengdó, tengdapabba eða jafnvel frá
heimiliskettinum Mjöll.
Í lok árs 1980 fluttumst við Þóra til
Danmerkur þar sem stefnan var tek-
in á framhaldsnám. Á þessum tíma
fengum við margar heimsóknir frá
Herði og Rósu og áttum saman ynd-
islegar stundir sem aldrei munu
gleymast. Við bjuggum í Danmörku í
9 ár og fluttum heim til Íslands um
haustið 1989 með ársgamla dóttur
okkar Fanneyju. Síðan hafa liðið 18
ár og 2 börn, Atli Þór og Karen
Helga bæst í hópinn sem öll hafa
verið þeirrar gæfu aðnjótandi að
hafa notið góðra stunda með afa.
Hörður var alltaf tilbúinn að hjálpa
okkur og sjaldan hef ég kynnst slíkri
hjálpsemi og atorku í einum manni.
Mér er minnisstætt þegar ég sagði
honum að ég ætlaði að skipta um
jarðveg framan við húsið, en næsta
morgun var hann mættur með skóflu
og byrjaður að hamast án þess að
láta nokkurn vita af sér. Rétt vakn-
aður fer ég að athuga hvaða læti
þetta voru fyrir utan, og þar var
Hörður og hamaðist á skóflunni eins
og hans var von og vísa. Það lýsir
kraftinum sem bjó í Herði, að fyrr
um morguninn hafði hann einnig far-
ið í sund og síðan þvegið og bónað
bílinn!
Þær urðu ófáar klippingarnar sem
hann gerði á mér gegnum árin og yf-
irleitt hnippti hann í mig og sagði,
þarf ekki að klippa þig? Síðan settist
ég í stólinn hjá honum og hann sá um
restina. Þegar hann hætti rekstri
rakarastofunnar kom hann ýmist
heim til okkar með skærin eða ég fór
heim til hans. Þegar heilsu Harðar
hrakaði fór ég í fyrsta skipti í mörg
ár í klippingu á stofu og var þá
spurður hvernig klippingu ég vildi?
Við þessari spurningu átti ég engin
svör enda ekki vanur að hafa skoðun
í þeim efnum.
Þrátt fyrir mjög erfið veikindi síð-
ustu ár var ótrúlegt að fylgjast með
því baráttuþreki sem Hörður bjó yf-
ir. Þótt oft blési hressilega á móti
sýndi hann aldrei nein merki um
uppgjöf heldur aðdáunarvert æðru-
leysi og kjark í erfiðri stöðu. Að lok-
um vil ég kveðja Hörð með innilegu
þakklæti og virðingu fyrir að hafa
gengið mér í föðurstað eftir fráfall
föður míns 1992. Guð blessi þig, kæri
vinur.
Þinn tengdasonur,
Sigurgeir Þorleifsson.
Í dag fylgjum við tengdaföður
mínum, Herði Guðmundssyni, í hans
hinstu för þessa veraldlega heims. Á
svona stundum er algengt að við sem
syrgjum leitum svara við spurning-
um sem hjálpa okkur að takast á við
sorgina. Einu svörin sem við fáum
eru oft því miður hávær þögn. Þessi
þögn neyðir okkur til að líta farinn
veg og rýna í myndamöppu minning-
anna. Þökk sé Guði þá eigum við
margar og góðar minningar um
Hörð.
Mín fyrstu kynni af Herði voru
þegar ég, á biðilsbuxum til yngstu
dóttur þeirra hjóna, kastaði grjóti í
rangan svefnherbergisglugga og
vakti hann í stað þess að vekja Ingu
mína. Rúmum tuttugu árum og þrem
hraustum barnabörnum síðar er
sagan jafn brosleg og atvikið var
neyðarlegt. Þótt við fyrstu kynni af
Herði hafi hann virkað harður og
hranalegur bauð hann mig strax vel-
kominn í sína yndislegu fjölskyldu og
þar hefur ávallt verið komið fram við
mig sem ég væri þeirra eigin. Hörð-
ur var ávallt boðinn og búinn að
leggja sína visku, raunsæi og reynslu
á vogarskálarnar og hvaða ákvörðun
sem tekin var þá studdi hann við
mann í því að láta hluti verða að
veruleika. Hann tók aldrei neitt ann-
að í mál en að fólk fylgdi draumum
sínum.
Herði féll sjaldnast verk úr hendi
og vandaði vel til allra verka, hvort
sem þau tengdust vinnu, íþróttum
eða tómstundum. Afrekaskráin er
löng og of langt mál að telja upp hér
en marga sína stærstu sigra tel ég
hann hafa unnið eftir að veikinda
hans varð vart. Það var erfitt að sjá
heilsu hans hraka og að með tíman-
um þyrfti þessi viljasterki og duglegi
maður aukna aðstoð og umönnun.
Hann sýndi samt allan tímann mikið
æðruleysi í veikindum sínum og
mestar áhyggjur hafði hann af ann-
arra líðan en ekki eigin. Ósérhlífni og
járnvilji voru hans aðalsmerki, alla
leið.
Mér er í huga þakklæti til mátt-
arvaldanna að hafa orðið þeirrar
gæfu aðnjótandi að rekast á Hörð í
þessu ferðalagi okkar. Í honum eign-
aðist ég vin að eilífu sem átti drjúgan
þátt í að gera mig að þeim manni
sem ég er í dag. Metnaður hans fyrir
því sem hann tók sér fyrir hendur
var eldsneyti fyrir alla sem í kring-
um hann voru. Hörður varpaði ljósi á
þá staðreynd að í lífinu eru vandamál
ekki vandamál heldur tækifæri til að
gera betur og hver áskorun á þeirri
leið eykur einungis þroska okkar.
Sólin rís aftur á morgun með nýjum
tækifærum. Því veganesti sem Hörð-
ur lét mér í té ætla ég mér að börn
mín fái að bergja á, þó að vissulega
hefði mér þótt vænna um ef þau
hefðu fengið meiri tíma til að kynn-
ast afa sínum og séð þann persónu-
leika sem ég kynntist.
Elsku Rósa, lífsförunautur þinn
hefur nú haldið í aðra heima. Þó að
þetta séu okkur framandi slóðir
leggjum við traust vort á Guð al-
máttugan um að þar líði honum vel
og sé þar farinn að takast á við ný
hlutverk. Megi Drottinn Guð styrkja
þig og varðveita, hér eftir sem hing-
að til.
Farðu í friði, vinur, og hafðu hjart-
ans þakkir fyrir allt.
Gunnar.
Hörður Guðmundsson var besti
afi sem maður gat hugsað sér. Mér
finnst ég vera mjög heppin að eiga
svo margar skemmtilegar minningar
með honum. Afi minn mun alltaf lifa í
brjósti mér. Ég reyni að vera hug-
rökk og minnast þess hvað við gerð-
um margt skemmtilegt saman. Ég
vil kveðja hann afa minn með texta
sem ég samdi þegar hann var á spít-
alanum.
Afi minn og afi þinn er ekki það
sama.
Það þýðir ekki sorg og sút og
hættum þessu drama.
Því ég á þig og þú átt mig.
Það breytist aldrei neitt þó sólin
skíni heitt eða rigni vítt og breitt.
Hvíldu í friði, afi minn.
Þín afastelpa,
Karen Helga.
Í dag kveðjum við Hörð afa okkar.
Við trúum því að nú sé hann á góðum
og fallegum stað þar sem hann spilar
golf, dyttar að húsum og gefur fugl-
unum.
Við áttum margar stundir með afa
í sumarbústað þeirra ömmu þar sem
ýmislegt skemmtilegt var brallað.
Hann kenndi okkur báðum að spila
golf og sýndi oft hve góður hann var
að halda fótbolta á lofti. Hann var
ungur í anda og gaf ekkert eftir þó að
oft finndi hann til og þrekið væri lít-
ið. Hann var í okkar huga algjört
hörkutól með fallegt hjarta.
Við lofum að passa vel upp á
ömmu Rósu og verðum sterk eins og
þú baðst okkur um. Einnig munum
við segja „litla gleðigjafanum“ þín-
um, Bryndísi Höllu, sögur af þér
þegar hún verður eldri.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu,
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesú, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
Hvíl í friði, elsku afi – minningin
um þig er ljós í lífi okkar
Ólöf Rósa og Hörður Ingi.
Fel ég mig í faðminn þinn
feginsamlega, Drottinn minn.
Þá stund þú lætur mig lifa hér,
láttu þinn engil gæta að mér.
Haltu mér í traustri trú,
til þín fagnandi flý ég nú
(Höf. ókunnur.)
Guð blessi minningu þína, elsku
afi minn.
Þinn
Atli Þór Sigurgeirsson.
Síðustu daga hef ég verið að rifja
upp gamlar og góðar stundir með afa
og af nógu er að taka. Afi var alltaf
svo orkumikill og ákveðinn maður,
hann var alltaf á ferðinni og fannst
fátt skemmtilegra en að spila golf.
Ein af eftirminninlegustu stundun-
um var á gamlárskvöld í Keflavík, en
þá man ég eftir afa dansandi um göt-
una með Liverpool húfuna sína að
fagna nýja árinu.
Sárt er að kveðja afa svona
snemma, en mér verður alltaf hugs-
að til góðu og hlýju stundanna sem
ég átti með honum, í Keflavík að
drekka gammel djús, í Kópavogi að
borða góðan mat á góðu kvöldi eða
jafnvel uppi í Höfða, sumarbústað
afa og ömmu að grilla og hafa það
yndislegt. Afi mun alltaf vera hjá
mér í minningunni og ég kveð elsku
afa með þessum orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Guð veri með ömmu og hjálpi
henni í hennar sorg.
Fanney Sigurgeirsdóttir.
Elskulegur frændi og kær vinur
hefur kvatt.
Hann Hörður var alvöru frændi
sem fylgdist alla tíð vel með sínum.
Hann sýndi sínu fólki mikinn áhuga
og það duldist ekki að hann vildi
fylgjast með starfi, áhugamálum og
almennri líðan þeirra sem nærri hon-
um stóðu. Í samræðum spurði Hörð-
ur margs og oftar en ekki mjög áleit-
inna spurninga og leitaði þá eftir
skýrum svörum, það var einfaldlega
hans stíll, enda hafði hann yfirgrips-
mikla þekkingu á ýmsum sviðum.
Hörður var mikill íþróttamaður og
var jafnframt valinn til margvíslegra
forystustarfa fyrir íþróttahreyf-
inguna. Hann stýrði m.a. Golfklúbbi
Suðurnesja á mesta uppbyggingar-
tíma félagsins, í því starfi sást glöggt
hvernig útsjónarsemi hans, hagsýni
og einstök smekkvísi naut sín. Hörð-
ur var mikill félagsmálamaður í sér
og var virkur í öllu félagsstarfi sem
hann kom nærri, hann vildi vera al-
vöru þátttakandi en ekki bara vera
með. Í félögum var hann vel til for-
ystu fallinn enda naut hann sín vel í
slíkum störfum.
Hörður var einstakt snyrtimenni
og gerði jafnframt kröfur til annarra
um góða umgengni, t.d. á golfvelli.
Margur nýliðinn í íþróttinni naut
leiðsagnar hans hvað varðar tillits-
semi, umgengni og virðingu fyrir
umhverfinu. Sjálfur varð ég oft vitni
að slíkum kennslustundum sem féllu
í misjafnlega góðan jarðveg á meðan
á þeim stóð, en voru oftar en ekki
mikilsmetnar þegar frá leið og við-
komandi hafði öðlast skilning á
grundvallaratriðum þessarar
íþróttagreinar.
Sjálfur var ég þeirrar gæfu að-
njótandi að spila golf með heiðurs-
manninum Herði. Reyndar of sjald-
an en þær stundir voru, leyfi ég mér
að fullyrða, okkur báðum mjög dýr-
mætar. Sama má segja um aðrar
samerustundir sem við Rabbý áttum
með þeim hjónum, of fáar en þeim
mun dýrmætari í minningunni.
Það var mikil gæfa að kynnast
Herði Guðmundssyni og að fá að
eiga hann að kunningja og vini.
Frænka hans saknar góðs frænda og
einlægs vinar.
Bæði þökkum við fyrir samfylgd-
ina og einlæga tryggð á langri leið.
Rósu, dætrunum og fjölskyldum
vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum góðan Guð
að blessa minningu Harðar Guð-
mundssonar.
Guðjón Stefánsson.
Hörður Guðmundsson kaus að
dreifa huganum með því að hlusta á
eðalsöng Norðlendinganna Bjargar
Þórhallsdóttur og Jóns Þorsteins-
sonar þegar hann háði lokaorrustu
stríðs síns við þann sjúkdóm sem
engu eirir. Hann kvaddi þennan
heim með sálminn „Á hendur fel þú
honum“ í heyrnartækjum, í yndis-
fögrum flutningi Ólafsfirðingsins
Jóns. Táknrænni gat kveðjustundin
tæpast verið.
Hörður og Rósa voru hluti af til-
veru okkur alla tíð. Tilhlökkun og
gleði ríkti á sumrin þegar von var á
Hörður Guðmundsson
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
BRYNDÍSAR EINARSDÓTTUR HÓLM,
Hlíðartúni 16,
Höfn í Hornafirði.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Björn Lúðvík Jónsson.
Síðasta bréfið!
Komdu sæll, Hörður minn.
Ég þakka þér fyrir góðar
stundir. Það var svo gaman
hjá okkur í gamla genginu.
Hjá þér var best að vera. Ég
vil ekki kveðja þig, en ég
ætla að segja: „Ég sé þig í
Nangilíala.“ Með kveðju til
Rósu og stelpnanna þinna.
Ég elska þig. Þín
Anna Katrín í Danmörku.
HINSTA KVEÐJA