Morgunblaðið - 22.02.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2008 37
þeim ásamt dætrum að sunnan og
tómlegt í kotinu þegar þau fóru.
Langt var frá því að dvöl Keflavík-
urdeildar fjölskyldunnar í sveitinni
væri afslöppun eða letilíf eins og
sumarleyfum er gjarnan ætlað að
vera. Gestirnir gengu til verka, úti
og inni, og drógu hvergi af sér. Svo
voru rakaragræjur dorgaðar upp úr
ferðatöskunni ef Herði þótti ástæða
til að flikka upp á lubbalega drengja-
hjörð. Frá Keflavík kom líka útlent
sælgæti sem hvergi sást í kaup-
félagsbúðum norðan heiða og ein og
ein bjórflaska slæddist með líka,
munaðarvarningur sem þar á ofan
var bannvara í landinu á þeim árum.
Hörður er örugglega einn sá fyrsti
sem sveiflaði golfkylfu á svarf-
dælskri jörð og bændum þótti tíð-
indum sæta að fullorðinn maður léki
sér í einhvers konar kúluspili á
Jarðbrúartúninu. Hann var ástríðu-
golfari og reyndar mikill áhugamað-
ur um íþróttir yfirleitt, ekki síst fót-
bolta.
Rósa og Ingibjörg, móðir okkar,
eru tvíburasystur, fæddar og upp-
aldar á Ólafsfirði. Samband þeirra er
náið og sterkt og tengsl fjölskyldna
þeirra sömuleiðis.
Hörður hafði mikinn persónuleika
og skilur eftir sig skarð. Hann var
glettinn og örlátur með ríka réttlæt-
iskennd, fagurkeri og snyrtimenni
sem bónaði bíla sína betur en flestir
aðrir! Hann hafði ákveðnar skoðanir
um menn og málefni og felldi stund-
um harða dóma um pólitíkusa sem
honum þótti ekki standa í stykkinu.
Hann var forkur duglegur og gerði
miklar kröfur til samferðamanna
sinna en mestar samt til sjálfs sín.
Hann hafði listræna þræði í eðli sínu
og var mikill áhugamaður um húsa-
gerðarlist, málaralist og tónlist.
Vafalaust hefði hann getað náð langt
sem arkitekt eða smiður.
Hörður lagði hart að sér í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur um dag-
ana, hvort heldur var í starfi eða leik.
Meðalmennska og dútl var honum
ekki að skapi, hann var stöðugt að
breyta og bæta í kringum sig og sína.
Gestir í sumarbústað Rósu og Harð-
ar í Grímsnesinu sjá til dæmis vel
hvernig húsbóndinn lét verkin tala
við smíðar og tilfæringar af öllu tagi.
Hann vissi mætavel undir lokin að
stundaglasið var að tæmast og lík-
aminn að gefa sig en hugtakið upp-
gjöf var samt aldrei til í orðasafninu.
Hörður hélt baráttuandanum til
hinstu stundar og lagði upp í lang-
ferð undir eftirfarandi lokaorðum í
sálminum Á hendur fel þú honum:
„Þér innan skamms mun skína úr
skýjum sólin blíð.“ Það eru orð að
sönnu. Við þökkum honum sam-
fylgdina og vottum fjölskyldu hans
innilega samúð. Alltaf verður birta
sólar í kringum minningu Harðar
Guðmundssonar.
Systkinin frá Jarðbrú.
Kveðja frá Golfklúbbi
Suðurnesja
Félagar í Golfklúbbi Suðurnesja
kveðja fyrrverandi formann sinn og
góðan félaga, Hörð Guðmundsson,
sem lést 13. febrúar s.l. Hörður var
einn af brautryðjendum klúbbsins
og stofnfélagi. Hann var formaður
klúbbsins í 16 ár, fyrst 1971 en síðan
samfleytt í 15 ár frá árinu 1974.
Hann var ávallt boðinn og búinn til
að leggja sitt að mörkum fyrir Golf-
klúbb Suðurnesja og var ötull í
starfi. Hans þáttur í uppbyggingu
golfklúbbsins var mikill og allt gert
með glæsibrag. Það sannast best á
klúbbhúsinu sem er eitt glæsilegasta
klúbbhús landsins og að mestu byggt
í sjálfboðavinnu af félögum klúbbs-
ins undir styrkri stjórn Harðar. Þá
átti uppbygging golfvallarins sér að
mestu stað í stjórnartíð hans og eiga
þeir Hörður og Hólmgeir bróðir
hans ekki ófá handtökin í þessum
glæsilega golfvelli. Hann var löngum
stundum úti í Leiru við golfleik eða
að sinna ýmsum félagsmálum á veg-
um klúbbsins. Hann lagði sérstaka
rækt við yngri golfarana og var þeim
til leiðsagnar og stuðnings. Það
leiddi til þess að Golfklúbbur Suð-
urnesja átti og á enn golfleikara í
fremstu röð á Íslandi. Hann var alla
tíð virtur af félögum sínum í golf-
klúbbnum enda félagslyndur og
drengur góður. Félagar í Golfklúbbi
Suðurnesja kveðja sinn góða félaga
og fyrrverandi formann Hörð Guð-
mundsson með þakklæti í huga og
votta aðstandendum samúð.
Stjórn Golfklúbbs Suðurnesja.
Þegar maður kveður góðan félaga
verður maður hugsi. Hörður rakari
var einn slíkur. Þegar golfvellinum í
Leiru var breytt úr 9 holum í 18 og
byggt yfir starfsemina var Hörður
formaður GS. Þar kynntist ég hon-
um náið því að ég sat í stjórn með
honum. Þetta verk var mestallt unn-
ið í sjálfboðavinnu undir hans stjórn
og með hans miklu útsjónarsemi.
Þessari framkvæmd allri, sem í dag
yrði metin á hundruð milljóna, kom
hann fram án þess að fá eyrisvirði í
styrki frá ríki eða bæjarfélögum.
Slíkt stórvirki er ekki hægt að vinna
nema undir forystu manns sem hef-
ur kjark og vilja til framkvæmda og
lagni til að fá aðra til liðs við sig, fé-
laga til sjálfboðavinnu og fjárafla-
menn til að greiða fyrir það sem fé-
lagarnir gátu ekki lagt fram sjálfir.
Fyrir þetta vil ég þakka þér, Hörður
minn; ég er montinn af því að hafa
fengið að taka þátt í þessu með þér!
Ég votta konu Harðar, dætrum
þeirra og aðstandendum öllum sam-
úð mína.
Logi Þormóðsson.
Í dag kveðjum við kæran vin og
lærimeistara. Minningarnar eru
margar og skemmtilegar og munum
við geyma þær í hjarta okkar um
ókomna tíð. Alltaf var mikið líf og
fjör þar sem Hörður var. Hann var
mikill fagmaður og lagði einstaka
áherslu á snyrtimennsku í starfi. Við
sem vorum svo heppnar að læra hjá
og vinna með Herði nutum góðs af
því hvað hann var einstaklega góður
kennari. Hann gerði miklar kröfur
til sjálfs sín og okkar en hann var þó
ávallt sanngjarn. Hörður lagði ekki
aðeins mikinn metnað í vinnu heldur
vildi hann efla samheldni okkar utan
vinnu og áttum við margar frábærar
stundir saman með Herði og Rósu
konu hans. Hörður lét sér annt um
okkur og okkar fjölskyldur og voru
börnin okkar mjög hrifin af þeim
hjónum.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er
fengu að kynnast þér.
(Ingibj.Sig.)
Elsku Rósa, Halla, Helga, Þóra,
Inga Sigga og fjölskyldur, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð. Megi
góður Guð styrkja ykkur í sorginni.
Með þökk fyrir allt,
stelpurnar þínar af stofunni,
Aníta, Bára, Gréta, Linda,
Margrét og Rósa.
Nú hefur þú fengið hvíldina, kæri
Meistari, eftir erfið veikindi. Við
„stelpurnar“ hittumst um daginn, til
að rifja upp gömlu, góðu dagana,
þegar við unnum á Hársnyrtingu
Harðar í Keflavík. Við vorum eins og
ein stór fjölskylda, Hörður hafði ein-
staklega gott lag á því að halda utan
um fjörugan stelpnahóp.
Hörður var mikill snyrtipinni og
mátti hvergi sjá ryk eða kusk. Sér í
lagi fór í taugarnar á honum ef borð-
tuskan var ekki brotin saman á hans
máta eftir að þurrkað var af borðum
og hillum á hárgreiðslustofunni, all-
ar brjótum við töskurnar saman á
þennan máta enn í dag. Að hans sögn
var hann sá eini á landinu sem fór í
sóparaskóla, svo að allar útskrifuð-
umst við úr hans skóla með það á
hreinu að fægiskóflan skyldi geymd í
ruslatunnunni, ekki við hlið hennar.
Ýmislegt varð að föstum viðburð-
um hjá okkur á stofunni, til dæmis
árleg grillveisla hjá Herði og elsku
Rósu sem tók alltaf vel á móti okkur
og okkar mökum. Þau voru bæði
höfðingjar heim að sækja. Nú, svo
var það Eurovision-partý, útilega,
jólahlaðborð og skötuveisla á Þor-
láksmessu. Það má heldur ekki
gleyma sólfarfríunum, þegar brunað
var í Bláa lónið með Hörð fremstan í
flokki. Á föstudögum, í lok vinnu-
viku, þá bauð Hörður upp á léttar
veitingar til að láta þreytuna líða úr
okkur eftir vikuna. Þá voru málin
rædd og við hlustuðum á Hörð segja
sögur, til að mynda frá því þegar
hann var við jarðaberjatínslu í Am-
eríku. Hörður var jafnan góður fé-
lagi okkar og oft var gleðin svo mikil
að við fórum ekki beint heim heldur
enduðum á skemmtistað í nágrenni
við stofuna og skemmtum okkur
fram á rauða nótt.
Svona væri hægt að halda áfram
endalaust en við látum staðar numið
hér. En stemmingin á stofunni mun
lifa áfram, því að stofnaður hefur
verið klippiklúbburinn Hörður og
samanstendur hann af starfsmönn-
um frá Hársnyrtingu Harðar.
Elsku Rósa, dætur, tengdasynir
og barnabörn, við vottum ykkur okk-
ar innilegustu samúð á erfiðum
stundum.
Unnur, Kolla, Bjarnveig,
Drífa og Alma.
Golfíþróttin er einstök og hefur á
síðasta áratug orðið að næststærstu
íþróttagrein á Íslandi. Hörður Guð-
mundsson var einn af nokkrum sem
heilluðust af þessari mögnuðu íþrótt
á sjöunda áratug síðasta aldar, fyrir
rúmlega fjörtíu árum síðan. Þá vissi
hann ekki að hann átti eftir að marka
spor sín í uppbyggingu hennar á
Suðurnesjum svo að um munaði.
Hörður vildi veg íþróttarinnar
sem mestan og var formaður Golf-
klúbbs Suðurnesja í sextán ár. Undir
hans stjórn og eftirlifandi eldri bróð-
ur hans, Hólmgeirs, gerðist ótrúlega
mikið.
Við félagarnir hittum Hörð fyrst í
Leirunni fljótlega eftir að okkar leið-
ir lágu í þessa paradís árið 1972.
Nokkrum árum síðar réð Hörður
okkur í vinnu við vallarhirðingu
Hólmsvallar. Það er okkur ógleym-
anlegur og ómetanlegur tími. Hörð-
ur sem þá var formaður var einnig
vallarstjóri. Hans hugur var alla
daga í Leirunni. Snyrtimennska,
dugnaður og metnaður voru honum í
blóð borin sem og endalaus áhugi á
uppbyggingu og hirðingu Hólmsvall-
ar. Hörður var óþreyttur á því að
leggja okkur lífsreglurnar í öllu
þessu en studdi okkur á sama tíma í
því að verða betri kylfingar. Tók tillit
til þess í okkar vinnu á vellinum og
gaf okkur frí til að keppa. Eitt árið
var Íslandsmót í Leirunni. Við fé-
lagarnir slógum flatir og brautir með
Herði svo að völlurinn myndi skarta
sínu fegursta og svo kepptum við
líka um Íslandsmeistaratitilinn. Öðr-
um okkar gekk betur og var í topp-
baráttunni eftir tvo daga af fjórum
og þá vildi Hörður að sá fengi frí í
vinnu síðustu tvo dagana svo að hann
gæti einbeitt sér að mótinu. Hinn
vann áfram við vallarsláttinn. Það
skipti hann miklu máli að kylfingar í
Golfklúbbi Suðurnesja bæru merki
hans í keppnum og næðu árangri.
Við lentum í skemmtilegum æv-
intýrum með Herði í Leirunni. Einu
sinni lenti hann undir kerru fullri af
möl þegar við unnum við stækkun
vallarins. Þá þurfti að hafa snör
handtök til að bjarga formanninum,
en það tókst. Hann þurfti líka að
bjarga okkur úr vandræðum, oftar
en einu sinni. Við héldum einu sinni
gleðskap með fleiri vinum okkar í
golfskálanum að kvöldi til, nokkuð
sem var að sjálfsögðu stranglega
bannað. Það sást til okkar og Hörður
mætti á staðinn, okkur að óvörum.
Fjörið var úti og við héldum á brott
skömmustulegir. Aldrei nefndi hann
þetta við nokkurn mann í stjórn
klúbbsins svo að við sluppum við
refsingu, sem við áttum skilið fyrir
þessi strákapör.
Hörður var formaður af gamla
skólanum, enda með ungmenna-
félagsblóð í æðum. Hugsjónamaður.
Á þessum tíma voru litlir og oft engir
peningar til en með útsjónarsemi
tókst honum að fá fólk og fyrirtæki
með sér í lið. Það var ótrúlegt að sjá
stórvirkar vinnuvélar á Hólmsvelli
við gröft og jarðvegsflutning þegar
við vissum að GS-buddan væri tóm.
Hörður kunni þetta vel og kunni að
halda góðu sambandi við styrktarað-
ila.
Hörður hefði ekki afrekað svona
mikið ef hann hefði ekki átt fjöl-
skyldu sem studdi hann í öllu þessu.
Við sendum þér, elsku Rósa, og fjöl-
skyldu þinni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Páll Ketilsson, Gylfi Krist-
insson og fjölskyldur.
Meðan veðrið er stætt,
berðu höfuðið hátt,
og hræðstu’ eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él
glitrar lævirkjans ljóð
upp við ljóshvolfin björt og heið.
Þó steypist í gegn
þér stormur og regn,
og þó byrðin sé þung, sem þú berð,
þá stattu fast og vit fyrir víst:
Þú ert aldrei einn á ferð.
(Oscar Hammerstein)
Einhvernvegin festist þetta ljóð í
huga mér, eftir síðustu heimsókn
mína til Harðar og Rósu, rétt áður
en hann fór sína hinztu för á líknar-
deild Landspítalans í Kópavogi, en
þar lézt hann nokkrum dögum síðar.
Ég vissi alltaf, að Hörður væri
ekki einhamur, en eftir að hann
greindist með krabbamein í vélinda
og gekkst undir mikla aðgerð, tví-
efldist hann. Hann var ákveðinn að
sigrast á þessum óvini og barðist
hatramlega, en varð loks að játa sig
sigraðan, en þá hafði meinið dreift
sér og meðal annars skemmt radd-
böndin. Þrátt fyrir það náðum við að
tala talsvert saman í hinztu heim-
sókn minni.
Við Hörður og fjölskyldur okkar
kynntumst fyrst að ráði, er við hóf-
um báðir byggingu einbýlishúsa hlið
við hlið við efstu götu Keflavíkur-
bæjar, nánast uppi í heiði. Gatan,
sem hlaut nafnið Háholt, var þó alls
ekki til sem slík fyrr en allnokkru
síðar, heldur var aðeins illfær troðn-
ingur milli húsanna. Við Helga hóf-
um framkvæmdir aðeins á undan, en
Hörður og Rósa fluttu inn í sitt hús
1960, en við vorið 1961.
Fljótlega þróaðist góð samvinna
og vinátta á milli frumbyggjanna við
götunefnuna Háholt (sem síðar varð
glæsigata), og bar þar aldrei skugga
á í þá fulla þrjá áratugi, sem við vor-
um nágrannar.
Eftir að Hörður og Rósa fluttu í
Kópavog, duttum við hjónin oft inn í
kaffi, ef við áttum leið hjá, eða
skruppum í heimsókn í sælureitinn
þeirra í Grímsnesinu, þar sem þau
áttu fagran reit og notalegan bústað
í nágrenni golfvallar. Síðasta heim-
sókn okkar þangað var þann 6. júlí
2006, hálfum mánuði fyrir andlát
Helgu.
Hörður og Rósa voru nýlega flutt í
nýja íbúð í Kópavogi. Ekki var ýkja
langt á milli gömlu íbúðarinnar og
þeirrar nýju, og flutti Hörður, þrátt
fyrir heilsubrest, búslóðina á milli
húsanna á handtrillu á gúmmíhjól-
um, sem hann tók á leigu hjá Byko.
Er ég kom síðar í heimsókn, var
hann byrjaður að hengja upp stórt
málverkasafn sitt. Ekki var þá þrek-
ið meira en það, að hann sagðist að-
eins hengja upp eina mynd á dag.
Honum entist þó þrek og aldur til að
hengja upp meginhluta málverka-
safnsins og fegra íbúðina.
Ég votta vinum mínum, Rósu,
ekkju Harðar, dætrum þeirra,
tengdasonum, dætrabörnum, systk-
inum Harðar og öðrum aðstandend-
um innilega samúð mína vegna frá-
falls dugmikils og góðs drengs og
vinar.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Björn Stefánsson.
✝ Magnús Sig-urður Helgason
fæddist í Reykjavík
24. febrúar 1944.
Hann andaðist á
Landspítala við
Hringbraut 5. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ísleifur Helgi Sig-
urðsson trésmíða-
meistari, f. á Eyr-
arbakka 13.5. 1906,
d. 18.4. 1969, og
Hulda Líney Magn-
úsdóttir Blöndal, f. í
Stykkishólmi 17.8. 1907, d. 16.2.
1989. Systkini Magnúsar eru
Erna, f. 16.7. 1933, d. 20.6. 2007,
Haukur Ormar, f. 9.2. 1938, d.
11.6. 1940, drengur, f. 21.8. 1941,
d. 23.8. 1941, og Sesselja Guðný, f.
18.2. 1946.
Magnús kvæntist 7.12. 1963 Ing-
rid Ísafold Oddsdóttur, f. 24.3.
1945. Foreldrar hennar eru Oddur
Hannes Magnússon, fv. stöðv-
arstjóri, f. 1920 á Akranesi, og
Kirsten Ása Magnússon húsmóðir,
f. í Danmörku 1922, d. 1990. Þau
Ingrid eignuðust 5 börn, en þau
eru: 1) Oddur Hannes, f. 1962,
maki Guðrún Hallgrímsdóttir.
Synir þeirra eru Andri Viðar og
Elvar Einir. 2) Páll Sigurður, f.
1964, maki Dagbjört Brynj-
arsdóttir. Dætur þeirra eru Andr-
ea Dagbjört og Guð-
rún Ísafold. 3)
Ísleifur Helgi, f.
1970. 4) Hulda Lí-
ney, f. 1971, maki
Eggert Björg-
vinsson. Börn þeirra
eru Arnar, Þóra
Björk og Jóna Þór-
dís. 5) Kristján Ingi,
f. 1974, maki Lilja
Björk Andrésdóttir.
Synir hans eru Agn-
ar Freyr og Eyþór
Ingi. Dóttir þeirra
er Aldís Freyja.
Magnús ólst upp í Reykjavík og
stofnaði þar heimili með konu
sinni. Hann nam húsasmíðar og
fékk meistararéttindi sem húsa-
smiður. Hann vann við bifreiða-
smíðar hjá Bílasmiðjunni hf. þar
til hún hætti og var svo einn af
stofnendum Nýju bílasmiðjunnar.
Sumarið 1978 fór hann vestur á
firði til að vinna við byggingar á
húsakosti fyrir bændur þar. Hann
heillaðist af sveitinni og haustið
1983 festu þau hjónin kaup á jörð-
inni Múla í Kollafirði í Reykhóla-
hreppi. Þar byggðu þau upp
fjárbúskap sem þau hjónin hlúðu
að af alúð. Haustið 2007 var öllum
búskap hætt á Múla.
Magnús verður jarðsunginn frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Kæri afi.
Það var gaman að koma í sveitina,
fara út í fjárhús og góla fyrir kind-
urnar. Það var líka gaman að fara í
réttir og mér fannst fyndnast þegar
Spori át og nagaði innan úr bílnum.
Ég veit að þetta hefur verið erfitt, að
berjast við krabbameinið.
Mér þykir vænt um þig.
Hvíldu í friði, afi.
Þín,
Andrea Dagbjört.
Kæri afi.
Þú áttir margar kindur og amma
var mjög dugleg að hjálpa þér. Mér
fannst gaman að koma til þín í sveit-
ina. Þú kenndir mér að umgangast
dýrin og hjálpa til í sveitinni.
Hvíldu í friði, afi.
Þín
Guðrún Ísafold.
Magnús Sigurður
Helgason
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur kvenskáta.)
Guð og englarnir geymi
þig. Þín tengdadóttir,
Dagbjört Brynjarsdóttir.
HINSTA KVEÐJA