Morgunblaðið - 11.03.2008, Blaðsíða 29

Elsku amma, við vitum að þú fylg-
ist áfram með okkur, hvíl í friði.
Þín barnabörn,
Herdís, Helga Hildur og Einar.
Við systkinin viljum með nokkr-
um orðum kveðja alveg stórkostlega
manneskju, hana ömmu Höllu. Um-
hyggja, kærleikur, dugnaður, reisn
og elja eru orð sem koma strax upp í
huga okkar þegar hugsað er um
hana.
Amma veitti okkur í uppvextinum
sérdeilis frábæran samastað á
Norðurtúninu og stór hluti af æsku-
minningunum tengist opnu og hlý-
legu heimili hennar – þar var maður
alltaf velkominn. Þó svo að slíkt geti
talist lítilvægt í dagsins amstri, bú-
um við að þessum minningum að ei-
lífu.
Amma, þú lifðir lífi þínu af því-
líkum dugnaði að við yrðum ánægð
með að geta fetað í þín spor þó ekki
væri nema að hluta til. Við erum ei-
líflega þakklát fyrir allt sem þú
veittir okkur í uppvexti okkar og
fram á þinn síðasta dag. Þín verður
sárt saknað – hafðu það gott á himn-
um.
Þín barnabörn,
Guðrún Soffía, Skúli Páll
og Birnir Sær.
Það er eiginlega ótrúlegt að
amma Halla eða amma í Kefló, eins
og ég kallaði hana, sé farin yfir móð-
una miklu. Þrátt fyrir háan aldur
var hún nefnilega hvorki í anda né
líkama deginum eldri en sjötug.
Þegar maður hugsar um allar stund-
irnar sem við áttum saman þá læðist
brosið og hláturinn að í gegnum tár-
in því amma hafði ótrúlegt lag á að
orða hlutina og gera grín að aðstæð-
um, sama hvort var í orði eða gerð-
um. Hún hafði ískaldan húmor og
veigraði ekki fyrir sér að skjóta
lúmskum skotum að fólki, þannig að
alltaf braust fram hlátur en ekki
hneykslan.
Amma í Kefló sat aldrei auðum
höndum. Hún var mikil hannyrða-
kona og bjó til ómetanlegar gjafir
sem glatt hafa börnin hennar,
barnabörnin og barnabarnabörnin.
Lopapeysurnar hennar voru eftir-
sóttar og þær voru sko alltaf eftir
nýjustu tísku.
Amma í Kefló keyrði bíl nánast
fram á síðasta dag. Hún „skutlaði
skvísunum“ út um alla Keflavík, eins
og hún orðaði það, en það voru vin-
konur hennar sem voru hættar að
keyra. Mjög er minnisstæð ein ferð-
in til mín í Garðabæinn þar sem hún,
81 árs, bölsótaðist út í vörubílstjóra
sem keyrði á undan henni á Reykja-
nesbrautinni: „Hann var bara á 80
alla leiðina og ég komst aldrei fram
úr honum því umferðin á móti var
svo þétt“.
Það er yndislegt til þess að hugsa
að amma hafi haft góða heilsu nán-
ast allt sitt líf og þegar hún brást
henni þá hvarf ekki góða skapið.
Ég kveð þig í bili, elsku amma, og
geymi í huga mér minninguna um
þig. Æðruleysi þitt og elja er mín
fyrirmynd. Takk fyrir allt og allt.
Vala.
Ein af sterkustu fyrirmyndum í
lífi mínu er látin. Í þessari kveðju
ætla ég að leyfa mér að kalla þig
Höllu ömmu, eins og ég hef gert allt
mitt líf. Ég ólst upp á Norðurtúninu
í Keflavík við hliðina á Höllu ömmu
og Skúla. Þar sem ömmur mínar og
afar bjuggu í Reykjavík tróð ég mér
inn í barnabarnahópinn þeirra. Allt-
af var mér tekið opnum örmum eins
og öllum sem sóttu í félagsskap
Höllu ömmu. Það var líkt og Halla
amma ætti óþrjótandi birgðir af ást
og athygli að gefa af. Þó svo að ég
hafi yfirleitt boðið mér sjálf inn á
heimilið á Norðurtúninu þá var litla
athyglissjúka skvettan alltaf vel-
komin.
Lífsorkan og kraftur þinn hefur
verið mér hvatning í lífinu. Þú
kenndir mér að allt væri hægt þegar
viljinn væri fyrir hendi. Það sann-
aðir þú margoft á lífsleiðinni og þá
sérstaklega fyrir mér þegar þú tókst
bílprófið um sextugt þegar Skúli
veiktist. Þú kenndir mér með fram-
ferði þínu að láta ekki bugast, hafa
nóg fyrir stafni og njóta þess sem
lífið hefur upp á að bjóða. Það vita
það allir sem voru svo heppnir að
þekkja þig að það var alltaf nóg að
stússa hjá þér, hvort sem það var
fjölskyldan, föndur, handavinna,
ferðalög eða að skutlast með stelp-
urnar, eins og þú orðaðir það. Alltaf
varstu boðin og búin að aðstoða mig
við stóra og smáa hluti, þó það hafi
aðallega verið félagsskapur þinn
sem ég sótti í.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég til fjölskyldu þinnar, því
fráfall þitt mun vafalaust skilja eftir
djúpan gíg sem minning þín nær
vonandi að brúa.
Elsku Halla amma. Ég mun halda
áfram að segja sögur af þér svo
lengi sem ég lifi. Takk fyrir allt. Þín
verður sárt saknað. Hvíl í friði.
Þín
Vigdís.
Hvernig færir maður á blað minn-
ingar um þann sem manni hefur
verið kærastur? Minningar um
konu sem hefur verið til staðar frá
fyrstu minningabrotum og fram á
daginn í dag.
Hendur hennar voru hendur
verkakonu. Hún breiddi fisk á stak-
stæðum, tók þátt í síldarævintýrinu
mikla, vann í frystihúsi og hún skúr-
aði gólf. Hún fæddi börnin sín heima
og ekki naut hún fæðingarorlofs.
Fékk neitun 90 ára gömul um pláss
á elliheimili þar sem hún þótti of
hraust. Hafði greitt sína skatta og
skyldur til samfélagsins en átti samt
ekki rétt á neinu.
Hún Halla mín var búin að hafa
verulega fyrir þessu lífi. Fimm ára
gömul leggst hún inn á Vífilsstaði
með berkla. Hún fær barnaveikina
og lífi hennar er bjargað vegna þess
hvar hún dvelur. Hún er skorin á
háls, raddböndin skemmast og hún
er hás upp frá því. En öllu tók hún
með jafnaðargeði. Hún lifði lífinu lif-
andi.
Snemma á ævinni er mér komið í
fóstur til föðurömmu og afa. Tíma-
bundið þótt teygðist á þræðinum.
Litla níu mánaða stúlkan varð dek-
urbarn átta föðursystkina og þeirra
á meðal var Halla mín. Fyrstu
æskuminningarnar eru sennilega
frá fjögurra ára aldri. Halla og Skúli
að kela uppi í kvistherbergi. Ég sitj-
andi á gólfinu lærandi orðin – ekkan
mín áttin mín. Amma að klæða mig í
fínan pífukjól. Ólafur Thors var að
koma í heimsókn. Ég tek utan um
hálsinn á ömmu og segi „Amma sú
Halla é Súli“. Kyssi ömmu og segi
„Ekkan mín áttin mín“. Næsta
minningabrot. Halla og Skúli búa á
loftinu hjá Steinunni. Þau eignast
litla stúlku sem lifir stutt. Næst er
það Vatnesvegur 21 hjá Guðna og
Ólafíu. Þar fæðast Guðni, Guðrún
og Snorri. Stofan vísaði út á Hafn-
argötu og Vatnsnesveg og þar tók
Skúli Esso-bílinn í vinnuna. Þetta
heimili var sem himnaríki í mínum
huga. Guðni Steini fæðist og að
sjálfsögðu var ég spurð ráða varð-
andi nafnið. Margar uppástungur
en að lokum sæst á nafnið Guðni
Þorsteinn sem ég var bara nokkuð
sátt við.
Halla og Skúli voru mér sem
bestu foreldrar. Lífið var toppað
þegar ég fékk að máta brúðarkjól
Höllu. Svartur úr tjulli og marglit-
um pallíettum. Í honum dansaði ég
dag út og dag inn, speglaði mig og
fannst ég vera Shirley Temple. Þá
hét ég því að gifta mig í svörtu.
Lífshlaup mitt hefur verið sam-
ofið Höllu minni. Ég hef eiginlega
aldrei gert mér grein fyrir því hvort
hún hefur verið mér sem móðir,
systir, vinkona eða verndarengill.
Dætur mínar líta á hana sem sína og
ég lít á krakkana hennar sem systk-
ini mín. Án hennar hefði líf mitt orð-
ið snauðara – bara –.
Hluti af lífi mínu hefur runnið sitt
skeið. Verð þó að halda áfram að
þrauka og þurrka nafn hennar úr
gemsanum mínum. Leyfi því þó að
vera aðeins lengur í von um að sím-
samband við himnaríki lagist.
Inga, Arnstein og Fred biðja fyrir
kveðjur. Það gera einnig Halldís,
Lars, Jónína, Tobias, Ási Goði og
Guðný Helga sem senda kveðjur frá
Danmörku.
Guðný Helga Árnadóttir.
Er Hallveig Þorsteinsdóttir, föð-
ursystir konu minnar, hvarf yfir
móðuna miklu á afmælisdegi nöfnu
sinnar, Hallveigar Bjarkar Hösk-
uldsdóttur, var sem hlekkur í ör-
yggiskeðju fjölskyldu minnar
brysti.
Strax í æsku bundust þeir kær-
leikar með konu minni og – Höllu
frænku – og manni hennar Skúla
Pálssyni að aldrei bar þar skugga á.
Þessu kærleiksbandi fengum ég og
dætur okkar að bindast og munum
við aldrei geta þakkað það.
Konan sem gaf alla tíð frá sér þor
og þrek, ástúð og umhyggju.
Konan sem ann fjölskyldu sinni,
heimilinu og afkomendum sínum af
alúð.
Konan sem var tryggðatröll vin-
um sínum og samborgurum.
Konan sem ætíð fylgdist með fjöl-
skyldu minni hvar sem hún bjó og
baslaði.
Konan eina sem heimsótti okkur
hvar svo sem við bjuggum á landinu.
Konan sem hnýtti þann lárviðar-
krans sem átti að minna okkur á sig-
ur vonar, trúar og kærleikar.
Konan sem fylgt hafði fjölskyldu
minni um hálfrar aldar skeið er nú
öll.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, meg-
ir þú uppskera eins og þú sáðir til er
himnarnir opnast.
Aðstandendum sendi ég öllum
mína dýpstu samúð.
Höskuldur Goði.
Mér er ljúft að minnast með
nokkrum kveðjuorðum Höllu
mömmu hennar Guðrúnar æskuvin-
konu minnar. Minningarnar frá
bernskuárunum eru sólskinsstundir
þar sem við vinkonurnar komum
saman hvor heima hjá annarri og
oftar en ekki hittumst við í Norð-
urtúninu. Þarna á loftinu höfðum
við mikið rými fyrir okkur hvort
sem það voru leikir eða kompan þar
sem hægt var að grúska í gömlum
vikuritum. Þarna uppi var líka
saumavélin hennar Höllu og þessi
kröftuga kona sem vann mikið utan
heimilis á þessum árum vílaði ekki
fyrir sér að framleiða hverja flíkina
af annarri þegar heim var komið, oft
eftir erfiðan vinnudag.
Á þessum árum myndaðist kær-
leiksstrengur sem ekki slitnaði þótt
árin liðu. Á seinni árum höfðum við
gaman af því að rifja upp minningar
frá þessum árum og gátum hlegið
mikið. Það lýsir vel atorku og krafti
hennar að eitt sinn þegar Halla var
að nálgast níræðisaldurinn fórum
við Guðrún í heimsókn til hennar og
um leið og við rennum í hlaðið kem-
ur hún akandi á bílnum sínum og
segist vera sein fyrir, því hún hafi
verið að keyra nokkrar konur heim.
Það gustaði af henni þarna á planinu
og mér varð hugsað til þess hversu
mikil gæfa það er að fá að eldast
jafn vel og hún Halla gerði. Það ein-
kenndi hana ætíð mikil sjálfsbjarg-
arviðleitni og hún fór allra sinna
ferða sjálf þar til hún þurfti að
leggjast á sjúkrahús eftir áramótin
og átti ekki afturkvæmt.
Halla fagnaði níræðisafmælinu
sínu fyrir tæpum tveimur árum með
ættingjum og vinum og í afmælið
mættu tvær æskuvinkonur hennar
sem komnar voru yfir nírætt. Það
var ánægjulegt að fylgjast með
gleðinni og vináttunni sem ríkti á
milli þeirra. Ég minntist þess í
ræðustúf sem ég flutti þennan dag
að í gamla daga hefði verið tekið eft-
ir þeim vinkonunum fjórum Höllu,
Helgu, Möggu Fúsa og Svövu fyrir
það hversu hörkuduglegar þær voru
við fiskverkun og það var eftir því
tekið hvernig þær breiddu fiskinn
og verkuðu hann. Þessi dugnaður
einkenndi þær alla tíð og komust
þrjár þeirra yfir níræðisaldurinn.
Svava lést nú í janúar en Helga
dvelur á Garðvangi í Garði.
Mér þykir leitt að geta ekki fylgt
henni Höllu minni síðasta spölinn en
kveð hana með hlýhug og þakklæti
fyrir liðnar stundir.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Sigurlaug Einarsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. MARS 2008 29
✝
Elskuleg móðir mín, amma og langamma,
DRAGICA VULETIC,
Droplaugarstöðum,
áður Eiríksgötu 9,
sem lést á Droplaugarstöðum aðfaranótt miðviku-
dagsins 5. mars, verður jarðsungin frá Fossvogs-
kapellu miðvikudaginn 12. mars kl. 11.00.
Zorka Bjelivuk,
Dragana Bjelivuk,
Jovana Bjelivuk, Tomislav Rast,
Nevena Cupovic,
Kristian Rast.
✝
Kæru ættingjar og vinir. Hjartans þakkir fyrir hlýhug
og vináttu við andlát og útför systur okkar,
mágkonu og frænku,
GUÐNÝJAR VALGEIRSDÓTTUR,
Ofanleiti 29,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks og lækna
Landspítalans við Hringbraut.
Egill Valgeirsson,
Þorbjörg Valgeirsdóttir, Ólafur H. Hannesson,
Birna Valgeirsdóttir, Rúnar Guðjónsson,
Víðir Valgeirsson,
Guðrún Valgeirsdóttir, Ásgeir Sigurðsson,
Auður Valgeirsdóttir, Sigurgeir Jónsson
og systkinabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JÓNÍNU HANNESDÓTTUR,
Skálagerði 15,
Reykjavík,
áður til heimilis að Kolbeinsgötu 6,
Vopnafirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Vífilsstöðum fyrir góða og
hlýlega umönnun.
Hólmfríður Kjartansdóttir, Sigurður Adolfsson,
Inga Hanna Kjartansdóttir,
Kjartan Þórir Kjartansson, Áshildur Kristjánsdóttir,
Baldur Kjartansson, Hrönn Róbertsdóttir,
Erla Kjartansdóttir, Ágúst Borgþór Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
bróðir, mágur, afi og langafi,
KJARTAN ÓLASON,
Fagragarði 1,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja miðviku-
daginn 5. mars.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju fimmtu-
daginn 13. mars kl. 14.00.
Kristín V. Matthíasdóttir,
Matthías Kjartansson, Anna Guðrún Tómasdóttir,
Óli Þór Kjartansson, Jóhanna Grétarsdóttir,
Hólmfríður Kjartansdóttir,
Páll Ólason, Súsanna K. Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
tengdadóttir og amma,
SVEINFRÍÐUR S. JÓHANNESDÓTTIR,
Einilundi 2,
Garðabæ,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík
fimmtudaginn 13. mars kl. 13.00.
Hinrik Matthíasson,
Matthías Hinriksson, Kristín Dögg Guðmundsdóttir,
Sigrún H. Hinriksdóttir, Kristján T. Sveinbjörnsson,
Kristín P. Hinriksdóttir,
Matthías Bjarnason
og barnabörn.