Morgunblaðið - 28.03.2008, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MARS 2008 37
voru systkini móður minnar. Þannig
var Auður í raun aldrei frænka mín,
heldur systir mín og þannig mun ég
áfram minnast hennar.
Í fjöldamörg ár var það ómissandi
hluti jólahaldsins hjá okkur Magga
að eiga góða stund með þeim systr-
um, Auði og Unni, ásamt fjölskyldu
Unnar. Eftir að Unnur lést í maí
2005 héldum við sem eftir stóðum
þessum góða sið áfram. Það var í
fyrsta skiptið um síðustu jól að Auð-
ur komst ekki til okkar vegna sinna
erfiðu veikinda, en nú eru þær systur
saman á ný og eftirleiðis munu þær
báðar verða með okkur, ekki bara um
jól og á öðrum góðum stundum, held-
ur alla daga.
Auður og Unnur voru í mínum
huga tvær greinar á sama lífsins tré,
þær voru mér báðar afar dýrmætar.
Þegar þær komu saman á góðri
stundu var engin lognmolla, heldur
líf og fjör og hlutirnir kallaðir sínum
réttu nöfnum.
Auður var á margan hátt einstök
manneskja, svo ærleg, heiðarleg og
traust, já kletturinn eini sanni.
Síðasta árið í lífi Auðar var henni
afar erfitt, veikindin tóku sinn toll,
krabbameinið gefur sjaldan grið.
Þegar ljóst mátti vera síðasta sumar
að Auði yrði erfitt að sjá um sig sjálf,
eins og hún hafði gert alla tíð, kom
upp óvissutíð. Úr þeirri óvissu rætt-
ist þó fyrr en varði, á þann veg að hún
fékk þá úrlausn sem hún hafði sjálf
óskað sér. Í lok nóvember 2007 flutti
Auður á Elli- og hjúkrunarheimilið
Grund og var hún afar ánægð með
veru sína þar, þó dvölin yrði að vísu
alltof stutt. Auði var sjálfri ljóst í
hvað stefndi, ef til vill betur en öllum
öðrum, en eftir að hún kom á Grund
varð léttara yfir henni og hún tókst á
við veikindi sín með þeirri rósemi og
yfirvegun, sem henni var svo ríku-
lega gefin.
Þó sársaukinn sé mikill hjá okkur
sem eftir stöndum, þegar við nú
kveðjum Auði eftir svo langa sam-
fylgd, er það þó huggun í harmi okk-
ar að hún er nú laus undan þeim
þrautum sem á hana voru lagðar síð-
asta spölinn á lífsleiðinni. Fyrir það
ber að þakka.
Á síðustu árum varð samband okk-
ar Auðar enn nánara en fyrr og mörg
voru þau samtöl sem við áttum bara
fyrir okkur. Að leiðarlokum vil ég
þakka Auði enn einu sinni fyrir allt
það sem hún gerði fyrir mig. Við
Maggi kveðjum nú Auði með þakk-
læti fyrir allt og allt.
Ég vil að endingu þakka starfsfólki
á Grund fyrir frábæra umönnun
Auðar, þar voru allir boðnir og búnir
til þeirrar líknar sem þurfti.
Dinah.
Okkur langar að minnast Auðar
tvíburasystur móður okkar með
nokkrum orðum. Frá því við fyrst
munum eftir okkur var Auður alltaf
hluti af okkar fjölskyldu en móðir
okkar og hún voru miklar vinkonur
allt sitt líf enda mjög líkar en þó svo
ólíkar um margt. Ekki leið sá dagur
að þær töluðust ekki við í síma meðan
báðar lifðu.
Sem börn bjuggum við vestur á
Gufuskálum, sem á þeim tíma var
langt frá Reykjavík. Auður kom vest-
ur að heimsækja okkur á næstum
hverju sumri og það var alltaf mjög
gaman þegar hún kom og ekki var
síður mikið fjör að koma á Lauga-
veginn þegar við vorum í bænum.
Haustið eftir að foreldrar okkar
fluttu austur á Selfoss flutti Auður til
okkar og við bjuggum með henni í
um eitt ár. Á þeim tíma hugsaði Auð-
ur alltaf mjög vel um okkur og sýndi
okkkur mikla þolinmæði.
Sérstaklega er okkur minnistætt
70 ára afmæli þeirra systra, sem þær
héldu upp á í Kaupmannahöfn. Auð-
ur geislaði af gleði þennan tíma en
þetta var eina utanlandsferð hennar.
Mikil var undrun hennar þegar hún
hitti vinkonu sína í Tívolí fyrir tilvilj-
un eitt kvöldið og eftirminnilegur er
afmæliskvöldverður þeirra systra.
Auður var mjög góðhjörtuð og
rausnarleg og nutu dætur Öldu, þær
Karen og Eva, góðs af, bæði á jólum
og þegar þær voru í heimsókn á Ís-
landi.
Við þökkum Auði fyrir samfylgd-
ina, en minningin um hana lifir.
Alda og Gísli.
hverjr núningsfletir gætu myndast.
Svo varð þó aldrei. Guðrún hafði ein-
staklega ljúfa lund og mér leið alltaf
vel í návist hennar. Það var ekki hœgt
annað en að þykja vænt um hana.
Samband hennar við dóttur sína var
einnig innilegt og náið. Guðrún eldri
var dóttur sinni ekki aðeins móðir
heldur einnig besta vinkona og þær
hvor annarrar. Eftir fráfall Böðvars
urðu tengslin jafnvel enn nánara; hún
kom á hverjum degi úr sinni íbúð nið-
ur til dóttur sinnar þegar sú síðar-
nefnda kom úr vinnu og dvaldist þar
þangað til hún tók á sig náðir.
Guðrún og Böðvar eignuðust sex
börn sem upp komust og er stórfjöl-
skyldan orðin margmenn. Við öll,
börn, ömmubörn, langömmubörn og
tengdabörn höfum misst konu sem
okkur þótti innilega vænt um og við
söknum mikið.
Jakob Yngvason.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku amma. Við kveðjum þig með
söknuði og þökkum fyrir allar þær
stundir sem við höfum átt með þér.
Við eigum margar góðar minningar
um þig, duglega og sterka konu sem
fylgdist ávallt vel með hvað barna-
börnin sín tóku sér fyrir hendur. All-
ar eftirminnilegu stundirnar á Sól-
eyjargötunni og Flórída-ferðirnar
geymum við í hjörtum okkar og
minnumst þeirra með bros á vör. Þú
varst góð kona, megi Guð blessa þig.
Vilhjálmur, Gerður, Elínborg
Valdís, Leifur og Guðrún.
Elsku amma mín,
mikið þykir mér sárt að kveðja þig.
Það rifjast upp margar góðar sam-
verustundir sem ég hef átt með þér
frá því ég man eftir mér. Þú passaðir
mig eftir skóla þegar ég var lítil og þá
bökuðum við ófáar kökur til að hafa
með kaffinu. Það var svo gott að
koma til þín, þú varst alltaf svo já-
kvæð og gamansöm og tilbúin að
segja okkur Steinunni sögur .Og þeg-
ar ég var að rembast við að læra að
hjóla man ég hvernig þú brýndir fyrir
mér að segja „ég skal“ og gefast ekki
upp. Þegar ég varð eldri skildi ég
ennþá betur hvað þú varst frábær
kona í alla staði.
Mér er minnisstæð ferðin þegar
þið pabbi komuð til að vera við út-
skrift mína í London fyrir tveimur ár-
um. Þið afi áttuð margar stundir þar
en þá hafðirðu ekki komið þangað eft-
ir að hann dó og þú varst svo ánægð
og gekkst Oxford stræti fram og til
baka, full af orku.
Síðustu vikurnar, þegar þú lást
veik sýndirðu enn og aftur hvað þú
varst sterk og jákvæð. Þótt þú kæm-
ist ekki í utanlandsferðirnar sem þú
hafðir bókað léstu aldrei deigan síga.
Þá sagðirðu mér að muna hvað það
væri mikilvægt að vera jákvæð þegar
á móti blæs. Ég skal muna það.
Þótt það sé erfitt að kveðja þig
veitir það mér samt huggun að vita að
þú sért loksins komin til afa sem þú
saknaðir svo sárt – hann hefur örugg-
lega tekið vel á móti þér á afmæl-
isdaginn þinn.
Elsku amma, þú ert mér fyrir-
mynd í svo mörgu. Ég vona að ég geti
verið jafn sterk og jákvæð og
skemmtileg og þú. Þú skilur eftir þig
stóra fjölskyldu, yndislegt fólk sem
verður alltaf þakklátt fyrir að hafa
kynnst þér, átt þig að og lært af þér.
Ég mun alltaf sakna þín.
Hjördís.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Kvaran bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Jón Ólafur Tóm-asson fæddist á
Uppsölum í Hvol-
hreppi 24. maí 1918.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Kirkju-
hvoli á Hvolsvelli
föstudaginn 21.
mars síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Guðrúnar
Jónsdóttur frá Upp-
sölum, f. 1877, d.
1947 og Tómasar
Tómasonar frá Arn-
arhóli, f. 1879, d.
1971. Jón var elsti sonur þeirra
hjóna. Næstur kom Guðmundur
Óskar, f. 12. september 1920 en
yngstur var Elías Tómasson, f. 14.
mars 1922, d. 16. október 2002.
Jón bjó á Uppsölum á meðan
heilsa hans leyfði. Fyrst bjó Jón
með foreldrum sín-
um en síðar var
hann skrifaður fyrir
búinu á Uppsölum
og bjó þar með
bræðrum sínum.
Jón var gegn-
ingamaður á Mið-
húsum í Hvolhreppi
í tvo vetur hjá Sal-
ómon Bárðarsyni
bónda þar, að öðru
leyti snerist líf hans
um bústörf á Upp-
sölum. Hann hafði
yndi af dýrum, átti
góða hesta og naut þess að ríða
út. Síðla árs 1999 flutti Jón ásamt
bræðrum sínum á Dvalarheimilið
Kirkjuhvol á Hvolsvelli.
Útför Jóns fer fram frá Breiða-
bólstaðarkirkju í Fljótshlíð í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Baðstofuklukkan ljúfum slætti lýkur,
loftið er bjart, úr eldhússtrompi rýkur.
Gesti er fagnað hlýtt og vel að vanda,
velkominn segir ylur traustra handa.
(P.E.)
Þannig orti faðir minn um baðstof-
una á Uppsölum í Hvolhreppi þar sem
vinur okkar Jón Ólafur Tómasson var
fæddur. Handtak Jóns var einstakt,
þar mátti svo sannarlega finna „yl
traustra handa“. Handtak Jóns var
ekki einungis traust heldur allt það
sem hann gerði. Hann var óvenjulega
viljasterkur og varð honum hvergi
haggað þegar ákvörðun hafði verið
tekin. Lífssýn hans var skýr, einföld
og staðfastur var hann í meira lagi.
Jón var svo sannarlega vinur vina
sinna. Í upphafi bjó Jón með foreldr-
um sínum, móðursystkinum sínum
meðan þau lifðu og bræðrum sínum
Guðmundi og Elíasi sem lést árið
2002. Það er fágætt í nútímanum að
menn sofi undir sama þaki allt sitt líf
eins og þeir bræður hafa gert.
Þó Jón hafi ekki gert víðreist um
ævina var hann hafsjór af fróðleik
enda víðlesinn og vel gefinn. Frá
Uppsölum er einstaklega fallegt út-
sýni yfir Landeyjarnar, Eyjafjöllin og
til Vestmannaeyja. Jón gat gjarnan
spáð í veðrið út frá skýjafarinu í Eyj-
um. Hann hafi alla tíð mikinn áhuga
fyrir búskapnum og veðrinu og fylgd-
ist vel með veðurspánni. Jón var ann-
álaður fyrir verklagni og hjálpsemi og
klippti hann m.a. karlana á næstu
bæjum. Faðir minn Pálmi Eyjólfsson
og móðir mín Margrét Ísleifsdóttur
voru miklir og nánir vinir bræðranna
og sá vinskapur yfirfærðist yfir á mig
á síðari árum. Við feðgarnir vorum
gjarnan klipptir á Uppsölum en með
bítlatískunni fækkaði ferðum mínum í
klippingu á Uppsali, enda skæri og
klippur ekki í dálæti hjá ungu fólki á
þeim tíma. Jón var skrifaður fyrir
búinu á Uppsölum en mjög skýr
verkaskipting var á milli þeirra
bræðra. Snyrtimennska var í háveg-
um höfð. Á Uppsölum var lengi stund-
uð mjólkurframleiðsla, einnig sauð-
fjárrækt, kartöflurækt o.m.fl. Afurðir
búsins voru í sérflokki. Jón átti alltaf
góða hesta en á yngri árum þótti Jóni
hvíld í því að beisla klár sinn og ríða
fram Fljótshlíðina með Eyjafjallajök-
ulinn í forgrunn og auðvelt er að
gleyma þreytu hversdagsins í slíku
umhverfi.
Straumhvörf voru í lífi þeirra
bræðra þegar þeir brugðu búi og
fluttu á Hvolsvöll fyrir tæpum tíu ár-
um. Sú ákvörðun var engin skyndi-
ákvörðun. Þá hafði fótamein plagað
Jón um tíma og síðustu árin gat hann
ekki stigið í fæturna. Á dvalarheim-
ilinu voru öll nútímaþægindi og ein-
staklega var vel um hann hugsað og
ber sérstaklega að þakka samvisku-
sömu og velhugsandi starfsfólki
heimilisins. Þeir bræður áttu trygga
vini. Ragnheiður frá Núpi og fjöl-
skylda hennar og systkini voru aldrei
langt undan.
Jón Tómasson hefur svo sannar-
lega lokið löngu dagsverki. Hann tók
að vanda hlýlega í hönd mína skömmu
áður en hann lést og sagðist biðja að
heilsa öllu samferðafólki sínu. Um leið
og ég kem þeirri kveðju á framfæri
hér, kveðjum við þennan staðfasta
sómamann með söknuði og vottum
við Steinunn, Guðmundi bróður Jóns
okkar dýpstu samúð.
Ísólfur Gylfi Pálmason.
Góður vinur og gamall nágranni,
Jón frá Uppsölum, hefur lokið göngu
sinni hér á jörð.
Margs er að minnast sem ljúft er að
þakka. Áratuga einstakt nágrenni og
góða vináttu.
Uppsalaheimilið var sérstakt á
margan hátt. Þar var borin virðing
fyrir gamla tímanum, hver hlutur á
sínum stað bæði utan húss og innan
og átti Jón ekki síst þátt í því, enda
elstur af þeim bræðrum og ábyrgð-
artilfinningin á sínum stað.
Foreldrar Uppsalabræðra voru
traust, heiðarleg og sannir vinir sem
gott var að leita til og alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd ef eitthvað bjátaði
á. Þessa góðu eiginleika fengu
bræðurnir í vöggugjöf og unnu vel
úr sínu.
Við systkinin frá austurbænum á
Núpi eigum ljúfar og bjartar minn-
ingar um heimilið á Uppsölum. Þang-
að var gott að koma og maður fór auð-
ugri heim.
Fyrir þetta allt viljum við þakka.
Við vottum þér, Gummi minn, okkar
innilegustu samúð og biðjum góðan
Guð að styðja þig og styrkja.
Blessuð sé minning Jóns Ólafs
Tómassonar.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Jón Tómasson frá Uppsölum í
Hvolhreppi (nú Rangárþingi eystra)
er látinn, tæplega níræður að aldri.
Jón var fæddur á Uppsölum og átti
þar heima þar til hann fór á Kirkju-
hvol, dvalarheimili aldraðra á Hvols-
vellifyrir röskum 10 árum. Jón var
bóndi á Uppsölum og bjó þar ásamt
bræðrum sínum Guðmundi og Elíasi,
sem nú er látinn. Ég kynntist þessum
bræðrum fljótlega eftir að ég ásamt
öðrum keypti jörðina Vindás í Hvol-
hreppi 1984. Okkar kynni urðu í
kringum hross. Ég kom oft í Uppsali
meðan þeir bjuggu þar og með okkur
tókust góð kynni. Það var nokkuð sér-
stakt að koma í Uppsali. Þar voru
húskynni gömul og laus við allan
íburð. Þegar þessi kynni hófust hafði
Jón verið mjög fatlaður vegna fóta-
meina, sem ollu því að hann gat ekk-
ert unnið utanhúss. Meðan Jón var
heill heilsu stóð hann fyrir búinu.
Hann hafði mikið yndi af hestum og
var alltaf vel ríðandi, var mér sagt.
Leirljósu hestarnir frá Uppsölum
hefðu vakið athygli. Ég hafði afskap-
lega gaman af að heimsækja þá bræð-
ur og ekki síst að sitja á spjalli við Jón.
Hann var vel lesinn enda notaði hann
tímann mikið til lesturs. Þá fylgdist
hann vel með því sem var að gerast í
samfélaginu, hlustaði mikið á útvarp
og talaði mikið í síma. Hann sat við
borðið undir glugganum í baðstofunni
þar sem síminn var og kíkirinn. Frá
Uppsölum er mikið og fagurt útsýni
og auðvelt að fylgjast með umferð um
þjóðveginn. Búskapur þeirra var
sjálfsþurftarbúskapur þar sem þeir
voru sjálfum sér nógir um flest. Þeir
ræktuðu betri kartöflur en flestir,
reyktu kjöt betur en aðrir og voru
sjálfbjarga um allar viðgerðir.
Í baðstofunni var notalegt and-
rúmsloft og þægilegt að spjalla þar
yfir kaffibolla. Alltaf fannst mér ég
fara ríkari af fundi þeirra bræðra. Af
ýmsu leiddi að samskiptin urðu mest
við Jón því hann var inni við þegar
bræður hans voru að sinna sínum
störfum.
Sú ákvörðun þeirra að flytja frá
Uppsölum á dvalarheimilið var erfið.
Á Uppsölum höfðu þeir alið allan sinn
aldur og Jón aldrei farið að heiman til
langdvalar utan að leita sér lækninga.
En þetta skref var góð ákvörðun sem
þeir voru síðar mjög ánægðir með. En
það sem maður gat mest lært af kynn-
um sínun við Jón var æðruleysi hans í
þeim mikla sjúkleika sem hann átti
við að búa. Þó hann væri farlama
maður milli þrjátíu og fjörutíu ár
kvartaði hann aldrei. Það var ekki í
hans hugarheimi að bera bágindi sín
upp við aðra. Hann var í eðli sínu mik-
ið snyrtimenni og leit alltaf vel út,
strokinn og hreinn. Ég er þakklátur
fyrir að hafa kynnst Jóni og bræðrum
hans. Ég veit að söknuður og tóma-
rúm verður nú hjá Guðmundi bróður
hans sem séð hefur á eftir bræðrum
sínum tveimur. En hann hefur góðra
að minnast. Ég votta honum samúð
mína.
Kári Arnórsson.
Jón Ólafur Tómasson
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar ástkærs eiginmanns míns
og vinar, föður, bróður, tengdaföður og afa,
KRISTINS INGIBERGS SIGURÐSSONAR,
Þórufelli 18,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lungnadeildar
Landspítalans í Fossvogi og krabbameinsdeildar
Landspítalans við Hringbraut.
Jóhanna Antonía Sigsteinsdóttir,
Sigsteinn Sigurðsson, Halla Pálsdóttir,
Sigríður Sara Sigurðardóttir, Guðmundur Björnsson,
Herdís Elísabet Kristinsdóttir, Sveinn Ingi Steinþórsson,
Helena Kristinsdóttir, Sverrir Kári Karlsson,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁSTU SIGRÍÐAR ÞORKELSDÓTTUR,
áður til heimilis á Hringbraut 107,
Reykjavík.
Innilegar þakkir til starfsfólks deildar A2 á dvalar-
og hjúkrunarheimilinu Grund fyrir sérstaklega góða
umönnun.
Börn, tengdabörn, ömmubörn og langömmubörn.