Morgunblaðið - 26.05.2008, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 26. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Steinsmiðja
• Viðarhöfða 1
• 110 Reykjavík
•  566 7878
• Netfang: rein@rein.is
• Vönduð vinna
REIN
Legsteinar
í miklu úrvali
Látin er á Selfossi
heiðurskonan Sigur-
veig Sigurðardóttir eftir langa
sjúkrahúsvist, fyrst á Ljósheimum
og nú undir það síðasta á sjúkra-
deildinni Fossheimum, nýrri sjúkra-
deild aldraðra hjá Heilbrigðisstofn-
un Suðurlands.
Með Sigurveigu er fallin frá mikill
kvenskörungur, sem um árabil var
mjög virk í félagsmálum. Hún var
m.a. form. Kvenfélags Selfoss, for-
maður Sambands sunnlenskra
kvenna og í stjórn Kvenfélagasam-
bands Íslands.
Ég átti því láni að fagna að hafa
hana mér við hlið þegar ég var for-
stöðumaður Sjúkrahúss Selfoss og
síðar Sjúkrahúss Suðurlands, en þar
gegndi hún formennsku í stjórn frá
1969–82 eða í 13 ár.
Er Sigurveig eina konan sem
gegnt hefur starfi stjórnarformanns
þessarar stofnunar.
Sigurveig og samstarfskonur
hennar innan kvenfélaganna hafa
líka frá öndverðu lagt sjúkrahús-
starfseminni á Suðurlandi og vítt og
breitt um land ómetanlegan stuðn-
ing og oftar enn ekki átt mestan þátt
í því að gera okkur kleift að hefja
slíka starfsemi, með ómældri sjálf-
boðavinnu. Fjáröflun þeirra til starf-
seminnar hefur verið einstök og öfl-
ug alla tíð.
Sigurveig hafði mikla forystuhæfi-
leika. Minnisstæðir eru mér undir-
búningsfundir okkar fyrir fundi
sjúkrahússtjórnar, sem oftar enn
ekki voru haldnir heima hjá þeim
hjónum Sigurveigu og Hjalta á
Sigurveig
Sigurðardóttir
✝ Sigurveig Sig-urðardóttir
fæddist í Prest-
húsum í Vest-
mannaeyjum 9.
ágúst 1920. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands föstudaginn 9.
maí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Selfoss-
kirkju 24. maí.
Kirkjuveginum. Sig-
urveig var góður fund-
arstjórnandi, enda
mætti hún alltaf vel
undirbúin til stjórnar-
funda og hafði svör við
öllu. Með slíku fólki er
gaman að vinna.
Hjalta Þorvarðar-
syni, rafveitustjóra og
fyrrverandi sveitar-
stjórnarmanni, eigin-
manni Sigurveigar,
vann ég með á fyrstu
árum mínum í sveitar-
stjórn á Selfossi. Hann
var enginn hávaða-gaspurs-maður,
en bjargtraustur og ákveðinn. Stjórn
hans á uppbyggingu og rekstri raf-
veitunnar var líka stolt okkar í
rekstri sveitarfélagsins.
Hjalta kynntist ég líka, sem um-
hyggjusömum eiginmanni, en á þeim
árum sem við Sigurveig unnum mest
saman gekk hún ekki alltaf heil til
skógar og gekk þá Hjalti í heimilis-
störfin og studdi eiginkonu sína af al-
úð og sá um matseld o.fl. Það var
ósjaldan þegar ég kom heim til
þeirra að Hjalti kom til dyra með
svuntu og þegar við höfðum fundað
bar hann okkur kaffi og meðlæti af
myndarskap.
Þegar ég kom að Selfossi höfðu
þau byggt sér glæsilegt íbúðarhús að
Kirkjuvegi 3, í hjarta Selfoss þar
sem Hótel Selfoss stendur í dag. Það
var mikil eftirsjá að þessu fallega
húsi og garðinum þeirra, þegar það
varð að víkja fyrir þessum stórfram-
kvæmdum. Sigurveig og Hjalti áttu
miklu barnaláni að fagna, eignuðust
fjögur börn, þrjá syni og eina dóttur.
Persónulega þakka ég Sigurveigu
okkar samstarf og kynni. Ég teldi
mig til mikilla muna fátækari í há-
skóla lífsins í félagsmálum hefðu
leiðir okkar ekki legið saman. Minn-
ingin um hugsjónir hennar og störf
mun lifa um ókomna tíð. Far þú í
friði, kæra vinkona. Ég og fjölskylda
mín sendum aðstandendum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Hafsteinn Þorvaldsson
fyrrv. forst.maður SHS.
Við fráfall góðvinar
míns Óttars Þorgils-
sonar langar mig að
minnast hans í fáeinum
orðum. Kynni okkar
hófust um það leyti er sonur okkar
Pétur Bjarni og Ragnhildur Erla
Bjarnadóttir stofnuðu heimili. Marta
kona mín og ég ásamt Erlu og Óttari
vorum þá jafnan aufúsugestir á þeirra
heimili á hátíðis- og tyllidögum.
Fljótlega við þau kynni fann ég
hversu Óttar var vel heima í sögu,
bókmenntum, listum og síðast en ekki
síst bjó hann yfir alhliða þekkingu á
mönnum og málefnum hér heima og
erlendis. Smátt og smátt áttaði ég
Óttar Þorgilsson
✝ Óttar Þorgilssonfæddist á Hvann-
eyri 30. mars 1925.
Hann andaðist á líkn-
ardeild Landakots-
spítala 22. apríl síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Laug-
arneskirkju 28. apríl.
mig líka á því að Óttar
var margsigldur og
mikill tungumálamað-
ur. Óttar flíkaði þó
aldrei sinni þekkingu
enda hógvær, háttvís
og kurteis með afbrigð-
um.
Ég minnist sérstak-
lega margra ánægju-
stunda með Óttari á
hátíðum eins og á
gamlárskvöld í stof-
unni á Austurbrún 12
þar sem við Óttar átt-
um margar ánægjuleg-
ar samverustundir í góðra vina hópi.
Þar kom oft fram að Óttar bjó einnig
yfir fínni en góðlátlegri kímni og lét
þá ýmislegt fjúka til gamans. Þá
brosti hann oft þessu góðlátlega brosi
sem alltaf verður mér svo minnis-
stætt.
Við hjónin sendum Erlu, sonum
hennar og barnabörnum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Far þú í friði, góði vinur.
Magnús Guðjónsson.
Elsku amma mín,
þá ertu farin á fund
skapara þíns og föður
á himnum. Ég trúi því að þú, afi og
mamma séuð nú öll sameinuð á ný á
góðum stað þar sem gleðin ríkir og
enginn þarf að líða kvalir. Ég fagna
því af öllu hjarta, elsku amma mín
en þó er svo sárt að sjá á eftir þér.
Ég vildi óska þess að ég hefði getað
kvatt þig og sagt þér hvað ég elska
þig mikið. Þú varst alltaf svo stór
þáttur í lífi mínu. Fyrir litla stúlku
var hlýr og mjúkur faðmur þinn
öruggasti staður í heimi. Í dag eru
minningarnar svo sárar því söknuð-
urinn er svo mikill en ég veit að þeg-
ar fram líða stundir munu þær ylja
mér um hjartarætur, minningar um
bestu ömmu í heimi. Einn daginn
hittumst við á ný, þar til þá geymi
ég þig í hjartanu.
Ég kveð þig með söknuði, ást og
virðingu.
Sæl að sinni, amma mín
Elín María Sveinbjörnsdóttir.
Amma hefur verið svo stór hluti
af mínu lífi alla tíð að minningasjóð-
urinn er óþrjótandi.
Oft var ég í pössun á Norðfirði hjá
Brynhildur
Haraldsdóttir
✝ Brynhildur Har-aldsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 11.
júlí 1920. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 16. apríl síðast-
liðinn.
Útför Brynhildar
var gerð frá Norð-
fjarðarkirkju 26.
apríl sl.
henni og afa og ósjald-
an komu þau líka í
heimsókn til okkar á
Eskifjörð. Þau tóku
mig með í sumarhúsa-
byggðina á Einars-
stöðum og öll stórfjöl-
skyldan fór svo saman
á Borgarfjörð eystri í
tjaldútilegu.
Afi og amma voru
einkar skemmtilegur
félagsskapur. Þau
voru alþýðufólk, sósí-
alistar og bæði ein-
staklega réttsýn.
Samt svo ólík. Afi þvoði mér í eyr-
unum með hroðalegum atgangi, en
amma gerði sér ekki mikla rellu yfir
smámunum. Hún hló líka oft að
„nafna“ eins og hún kallaði mig allt-
af, þegar hann var með fíflalæti sem
ekki féllu í kramið hjá öðrum.
Í Mjóafirði átti amma uppruna
sinn og þar áttum við saman margar
dýrmætar stundir. Mér er minnis-
stætt þegar við fórum eitt sinn
þangað með bátnum Anný og við
amma vorum eina fólkið sem ekki
var sjóveikt, þó að það væri skíta-
bræla. Amma stóð uppi í brú allan
tímann og hlúði að sjóveikum í norð-
austanöldunni.
Hún var svo mikill jaxl. Jafnvel
þegar hún var komin um áttrætt, þá
gerði hún karlana á Anný orðlausa,
þegar þeir ætluðu að styðja hana
(blessaða gömlu konuna) um borð í
bátinn, en hún tók undir sig stökk af
bryggjunni og lenti traustum fótum
á brúnni.
Amma var sterkur persónuleiki
og einstaklega hlý og góð mann-
eskja. Hún var dugnaðarforkur,
hafði alla tíð unnið mjög mikið og
vitaskuld reynt ýmislegt í lífinu, en
alltaf stóð hún eins og klettur í hafi,
með sitt einstæða jafnaðargeð.
Amma hafði líka gott lag á börn-
um og þegar við Þórunn höfðum
eignast Óskar kom upp sú staða að
ég þurfti fara til sjós, þegar hann
var aðeins tíu daga gamall. Við
bjuggum í Bleiksárhlíðinni hjá
mömmu og pabba, en þá vildi svo til
að þau voru í útlöndum. Amma gerði
okkur öllum stóran greiða, kom yfir
á Eskifjörð og dvaldi hjá Þórunni
þar til ég kom í land. Óskar hafði
verið óvær og þær skiptust á, Þór-
unn og amma, að ganga með hann
um gólf, daga og nætur.
Eftir að við fluttum til Reykjavík-
ur áttum við oft skemmtilegar
stundir með ömmu. Tvisvar borð-
uðum við saman skötu á Ránargöt-
unni, þegar aðrir okkur nákomnir
höfðu ekki smekk fyrir þessu ljúf-
fenga fiskmeti. Með skötunni bauð
ég upp á bjór og það kunni amma
vel að meta. Hún drakk tvo eða þrjá
og varð þá skrafhreifin og sagði sög-
ur úr Mjóafirði.
Samskiptin breyttust vitaskuld
eftir að sjúkdómurinn sem alla leiðir
að lokum inn í óminnið, byrjaði að
herja á ömmu. Ég minnist þess þó
að fyrir tveimur árum heimsótti ég
hana á sjómannadaginn, þegar hún
var komin á dvalarheimilið á Eski-
firði. Það var í síðasta sinn sem við
náðum að eiga virkilega góðan dag
saman, þar sem við rúntuðum um,
spjölluðum og skoðuðum bátana. Ég
er þakklátur fyrir þá stund.
Um síðustu páska var farið að
draga mikið af ömmu, þessari
sterku konu. Það var sárt að horfa
upp á það. En dauðinn kemur með
líkn og þó að það sé undarlegt að
manneskja eins og Brynhildur
amma sé horfin, þá er enginn hörg-
ull á yndislegum minningum að orna
sér við. Og það er huggun harmi
gegn.
Brynjar Rafn,
Þórunn og Óskar.
Elsku Adda amma
mín. Mikið á ég eftir
að sakna þín þegar ég
kem næst til Ólafsvík-
ur. Þú varst svo ljúf og góð við mig.
Sem betur fer á ég margar og góðar
minningar frá því að ég var lítil
stelpa að skottast í kringum þig.
Gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá,
því amma hún er mamma hennar mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
Í rökkrinu hún segir mér oft sögur,
svæfir mig er dimma tekur nótt,
syngur við mig kvæði fögur,
þá sofna ég bæði sætt og vært og rótt.
(Björgvin Jörgensson)
Þín ömmustelpa,
Arnbjörg Magnea (Adda Magga).
Nokkur kveðjuorð til að minnast
tengdamóður minnar, ég veit að hún
hefði ekki viljað að við hefðum mörg
orð um hana, en Adda mín, nokkur
orð saka ekki. Lífsbók hennar hófst
22. september 1919 á Hellissandi í
faðmi fjölskyldu og við rætur jökuls-
ins. Sandari var hún í húð og hár alla
tíð, það var alltaf sól fyrir utan Enni,
þetta fengum við oft að heyra og
höfðum gaman af. Adda var mikil
fjölskyldukona, bar hag barna sinna
fyrir brjósti og ekki síður barna-
barna. Frændrækin var hún og ein-
staklega minnug á fólk, mikil og góð
Arnbjörg
Hermannsdóttir
✝ Arnbjörg Her-mannsdóttir
fæddist á Hellis-
sandi 22. september
1919. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Jaðri í Ólafsvík 16.
apríl síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Ólafsvíkurkirkju 26.
apríl.
sögukona, hafði ein-
staka frásagnarhæfi-
leika. Gaman var að
koma til Öddu þegar
Eyfi kom í heimsókn,
þá var nú skrafað og
hlegið, pönnukökur,
vínarbrauð og hjóna-
bandssæla runnu nið-
ur með góðu kaffi.
Hún var sjálfri sér
nóg í öllu, þurfti ekki
mikið að leita út fyrir
heimilið, því heimilið
var henni allt. Sterkar
taugar hafði hún í
Borgarfjörðinn, þar voru margar
ljúfustu minningar hennar. Gaman
er að nefna ferð sem við fórum fyrir
nokkrum árum í Borgarfjörðinn og
keyrðum við með hana upp að
Snældubeinsstöðum, en þar hafði
hún verið kaupakona þegar hún var
ung. Fullorðinn maður var uppi í
stiga að mála. Jæja, sagði Adda,
þennan passaði ég þegar hann var
lítill og ég ætla að heilsa upp á hann.
Ég hugsaði með mér: Jæja, nú er
hún tengdamóðir mín farin að rugla.
Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að
fara með henni út, sat bara og fylgd-
ist með en viti menn, þarna urðu
fagnaðarfundir. Ég stökk út og
heilsaði upp á manninn sem hafði
gaman af að hitta barnapíu sína eftir
svona mörg ár. Svona var hún mann-
glögg og svona er hægt að rifja upp
margar góðar minningar um ein-
staka konu sem var ekki allra en
þeim sem hún tók var hún sem besta
móðir. Ég læt hér staðar numið.
Lífsbók hennar lokaðist 16. apríl sl.
á dvalarheimilinu Jaðri, eftir stutt
en erfið veikindi. Vil ég þakka sér-
staklega stafsfólki Jaðars fyrir alveg
ómetanlega alúð í hennar garð og
okkar allra sem komum að Jaðri í
heimsókn til hennar. Við verðum að
fara að átta okkur á hvaða gleðiperl-
ur og öðlingar vinna þarna. Bestu
þakkir til heimilisfólksins, sem þar
dvelst, þið voruð öll orðin góðir vinir
okkar.
Ef sérð þú gamla konu, þá minnstu móður
þinnar,
sem mildast átti hjartað og þyngstu
störfin vann
og fórnaði þér kröftum og fegurð æsku
sinnar
og fræddi þig um lífið og gerði úr þér mann.
Þú veizt, að gömul kona var ung og fögur
forðum,
og fátækasta ekkjan gaf drottni sínum mest.
Ó, sýndu henni vinsemd í verki og í orðum.
Sú virðing sæmir henni og móður þinni bezt.
Því aðeins færð þú heiðrað og metið þína
móður,
að minning hennar verði þér alltaf hrein og
skír,
og veki hjá þér löngun til að vera öðrum
góður
og vaxa inn í himin – þar sem
kærleikurinn býr.
(Davíð Stefánsson.)
Svanhildur Pálsdóttir.
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
Minningargreinar