Morgunblaðið - 09.08.2008, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 2008 37
sögðu mér bara að vera róleg því kon-
urnar tvær sem stóðu við götuhornið
og biðu rólegar pössuðu þig þangað til
við kæmum. Auðvitað þekkti allt fólk-
ið í nágrenninu barnafjölskylduna frá
Íslandi. Ég man svo vel hvað þær
horfðu með mikilli hrifningu á ykkur
litlu krílin. Við komum með leikföng
og það var gaman að fylgjast með þér
þegar mamma þín var að segja þér að
þessi leikföng væru fyrir litlu börnin
en hin fyrir þig til að leika þér með
þegar tvíburarnir væru sofandi.
Það var alveg yndisleg sjón að
horfa á þig svona kotroskinn að tala
um litlu börnin og sjálfur svo lítill,
enda voruð þið oft kölluð þríburarnir
okkar á milli í fjölskyldunni.
Árin líða við leik og störf og fram-
tíðin er björt. En skyndilega breytist
allt. Enginn er undir það búinn að
takast á við þennan illvíga sjúkdóm.
Nú er hann farinn frá okkur fallegi
frændi minn. Hann gaf okkur svo
mikið með jákvæðni, hugrekki, bar-
áttuvilja og ekki má gleyma kímnigáf-
unni sem kom svo sterkt fram í skrif-
um hans á netinu. Minningin um
Bjarna Pál mun lifa í hjörtum okkar.
Megi góður Guð styrkja ykkur öll í
sorginni. Hvíl í friði, gullið mitt.
Daði og Halldóra afasystir.
Bjarni Páll, stóri bróðir bestu vin-
konu minnar, er látinn. Ég trúi þessu
ekki ennþá, að svo hress og góður
strákur fái þessi örlög. Hann sem átti
tvítugsafmæli fyrir örfáum mánuðum
en þrátt fyrir veikindin hélt hann flott
partí fyrir nokkra vini sína og þá sá
maður hversu lífsglaður hann var.
Það sem kemur upp í hugann þegar
ég hugsa um hann Bjarna er hversu
stutt var alltaf í brosið hjá honum og
að hann hafði svo ótrúlega gaman af
öllu og þá sérstaklega því sem hann
gerði með skátunum. Þegar ég hugsa
út í það, þá man ég ekki eftir að hafa
séð Bjarna Pál í vondu skapi, hrein-
lega eins og það væri ekki til í honum.
Sumt er bara svo óskiljanlegt í
þessu lífi að maður verður hálfdofinn
við tilhugsunina. En eitt er víst að
Bjarni lifði ótrúlega góðu lífi þótt ekki
væru árin fleiri en tuttugu.
Minning Bjarna Páls lifir lengi og
bið ég Guð að styrkja fjölskyldu og
vini hans á þessum erfiðu tímum.
Elsku Droplaug, Kristján, Anna
Björk, Birkir, Baldvin og aðrir ætt-
ingjar, ég samhryggist ykkur inni-
lega.
Sigrún.
Það er með miklum trega að við
kveðjum Bjarna Pál Kristjánsson
sem lést þriðjudaginn 15. júlí eftir erf-
ið veikindi. Bjarni Páll var einn af
fyrstu nemendum sem lærðu á fiðlu í
Tónskólanum Do Re Mi og stundaði
hann fiðlunámið í nær áratug. Hann
tók þátt í tónleikum og samleik sem
fyrir hann var lagt og setti það ekki
fyrir sig þó oft lékju yngri krakkar
með. Systkini Bjarna Páls, þau Anna
Björk og Birkir, voru einnig við nám
við skólann, bæði á píanó. Það er
minnisstætt er þau léku saman á jóla-
tónleikum, Anna Björk og Birkir fjór-
hent á píanó og svo Bjarni Páll á fiðl-
una. Foreldrar Bjarna Páls tóku
mikinn og virkan þátt í foreldrafélagi
skólans og var Droplaug þar í for-
ystuhlutverki í fjölmörg ár. Bjarni
Páll var mjög félagslyndur og æðru-
laus og setti sinn svip á fiðludeildina
með glaðlyndi sínu. Við kennarar
Tónskólans Do Re Mi þökkum Bjarna
Páli góð kynni og sjáum á bak góðum
dreng sem var kallaður burt allt of
snemma. Foreldrum og systkinum
hans vottum við okkar dýpstu samúð.
F.h. kennara við Tónskólann Do Re
Mi,
Vilberg Viggósson
skólastjóri og Ágústa
Jónsdóttir fiðlukennari.
Elsku besti Bjarni Páll,
okkur langar til að þakka þér fyrir
allar stundirnar sem þú gafst okkur.
Þær voru svo ótrúlega góðar og við
getum ekki komið því í orð hvað okk-
ur þykir óendanlega vænt um þig. Þú
ert svo góður, hugulsamur og subbu-
lega fyndinn og gáfaður. Þú ert svo
mikill húmoristi að þú gast gert grín
að eigin veikindum svo að þetta varð
léttara fyrir okkur öll. Til dæmis þeg-
ar þú varst beðin um að gera eitthvað
en glottir og sagðir: „Neibb, ég er
með krabba,“ og skellihlóst. Þú ert
manneskjan sem allir líta upp til og
þú verður alltaf súperskátinn okkar.
En við munum sakna þín og skáta-
starfið verður aldrei samt án þín.
Bryndís Silja, Gauti, Guðrún,
Heimir, Hildur Birna, Katla
Sigríður, Kristín María, Ragn-
heiður Freyja, Snorri Steinn, S.
Rakel, Snædís, Sif, Óli Björn,
Laufey, Nanna og Þorvaldur.
Það er erfitt að kveðja þig Bjarni
Páll en dagurinn er runninn upp þar
sem við þurfum að fylgja þér til hinstu
hvílu.
Þegar maður hugsar um tímann
sem við áttum saman renna margar
góðar minningar fram í huga okkar,
minningar sem við munum aldrei
gleyma. Þú varst einstakur strákur
og hafðir mikinn húmor fyrir hlutun-
um og náðir að töfra fram bros á öll-
um á skringilegustu tímum.
Það er svo margt sem maður skilur
ekki, elsku Bjarni, en við erum ánægð
með að núna ertu kominn á betri stað
þar sem þú þarft ekki að berjast leng-
ur við sjúkdóminn og þarft ekki að
hafa neinar áhyggjur.
Við munum að eilífu sakna þín,
elsku Bjarni Páll.
Brynjar, Hákon Þór, Andri Týr,
Rakel Ósk, Anna Marta, Tinna
María, Edda Karítas og Ester.
Það er fimmtudagur og í dag kem-
ur safnið fram. Við erum á leiðinni
upp að Ásólfsstöðum, á móti safninu.
Tilhlökkunin leynir sér ekki í aftur-
sæti bílsins, í dag koma Bjarni Páll og
tvíburarnir. Þetta var árleg tilhlökk-
un, um réttahelgina skyldi ýmislegt
skemmtilegt brallað. Á réttadags-
morguninn vakna allir hressir þó að
teygst hafi úr kvöldinu vegna langra
sögustunda. Við sátum lengi saman
og spjölluðum, stundum horfðum við
á góða kvikmynd. Þegar við hittumst
urðum við að einum stórum systkina-
hópi. Jafnvel þegar við vorum lítil og
langt hafði verið síðan við hittumst
síðast þá small hópurinn alltaf strax
saman. Hápunktur réttadagsins var
heimreiðin. Eftir að hafa velst um í al-
menningnum fram eftir degi hófst
umræðan um hver skyldi tvímenna
með hverjum þetta árið. Hver fengi
að halda um taumana, hvaða hesti
skyldi riðið? En réttirnar voru ekki
eina tilefnið til samfunda. Þegar við
hittumst settum við oft upp leikrit,
ekki skorti hugmyndaflugið, hvorki í
leikmyndagerð, búningahönnun né
persónusköpun. Í kjölfar leikritanna
fylgdu oft tónleikar. Eins og í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur skipti
miklu máli að allir væru saman. En þó
að misvel gengi að finna útsetningar
fyrir þennan óvenjulega samansetta
hóp listamanna þá léku þau sexhent á
slaghörpuna; Anna Björk, Birkir og
Helga. Jóhanna var blásaradeildin og
Bjarni Páll og Dóra spiluðu iðulega
saman á einu fiðluna sem tiltæk var.
Nauðsynlegt var að þau héldu þétt-
ingsfast utan um hvort annað til þess
að tvíhöfðaði fiðluleikarinn gliðnaði
ekki í sundur. Bjarni Páll lét ekki sitt
eftir liggja að láta fiðluleikarann
verða skoplegan og skemmtilegan en
um leið færan á hljóðfærið. Þetta ein-
kenndi í raun öll okkar samskipti við
Bjarna Pál, hann var ljúfur og kátur
og bæði gott og skemmtilegt að vera
með honum hvort sem var í leik eða
starfi. Þegar við komumst á ferming-
araldur hófust mikil veisluhöld sem
gáfu tilefni til fleiri samverustunda.
Þetta voru kærkomin tækifæri til
þess að styrkja vináttuböndin, góðar
stundir sem við munum aldrei
gleyma. Nú hefur verið höggvið skarð
í hópinn sem ekki verður fyllt. Hæfi-
leiki Bjarna til þess að lýsa lífinu á
spaugilegan hátt átti ekki minnstan
þátt í því að gera þennan hóp að því
sem hann var. Nú stöndum við eftir
fimm, við munum áfram mynda sam-
heldinn hóp og verðum að gera okkar
besta til þess að halda minningu
Bjarna Páls á lofti. Við hlökkum til að
fimmtudagurinn fyrir réttir renni
upp.
Systurnar á Hæli,
Dórótea Høeg Sigurðardóttir,
Helga Høeg Sigurðardóttir,
Jóhanna Høeg Sigurðardóttir.
Amma og lang-
amma okkar er nú
farin í óvissuferðina
miklu. Afi Guðmund-
ur bíður hennar vafalaust hinum
megin og fagnar komu hennar.
Margar minningar birtast við
þessi tímamót enda var amma og
lífið í kringum hana stór hluti af
æskunni. Ávallt var farið á sunnu-
dögum í langan bíltúr upp í Hæð-
argarð þar sem amma og afi
bjuggu. Hæðargarður var þá við
austurenda Reykjavíkur og þótti
bara allnokkurt ferðalag af Haga-
melnum. Undantekningalaust var
amma í eldhúsinu að galdra fram
dýrindis kökur og fjölbreytta rétti.
Allt var þetta gert fumlaust og með
glaðværð enda stutt í dillandi hlát-
urinn hjá henni. Eins og venja var á
þeim tíma þá sinnti húsbóndinn at-
riðum eins og spjalli við gesti og svo
þurfti auðvitað að sinna pípunni
góðu.
Afi og amma voru afar dugleg að
skoða landið okkar og tóku margar
myndir á þeim ferðalögum. Hvern
vetur var glærusýning úr ferðalög-
unum. Mörg ferðalaganna voru
vegna mikils laxveiðiáhuga afa og
amma sá um að maturinn væri
fyrsta flokks og þjónustan myndi
slá út hvaða lúxusveiðihús í dag.
Ekki er vitað hvort amma veiddi en
að því var aldrei spurt í þá daga.
Þau höfðu aðgang að litlu húsi á
Vesturlandi sem hét Skógarsel. Það
var gaman að koma þangað og þrátt
fyrir fáa fermetra og skort á nú-
tímaþægindum var enginn óánægð-
ur. Eftir á að hyggja er ekki gott að
átta sig á hvernig nokkrar fjöl-
skyldur komust fyrir í húsi sem
myndi flokkast sem gestakofi í dag
en það var ómetanlegt innlegg í
reynslubankann að kynnast nægju-
seminni. Þarna sameinaðist stór-
fjölskyldan og amma sá til þess að
allt gengi snurðulaust af sínum ein-
staka myndarskap. Síðar meir var
gjarnan hópast í Munaðarnesið í
sama tilgangi en það var önnur
stemning.
Amma stundaði að mestu heim-
ilisstörf en vann um alllangt skeið á
kaffistofu kennara við Menntaskól-
ann í Reykjavík. Það var gaman að
heimsækja ömmu þar en um hríð
var það þannig að föðuramman bak-
aði kleinur fyrir kennarana og á
hverjum degi var farin ferð með
kleinur frá annarri ömmunni til
hinnar. Barnabarnið og ritari fékk
gjarnan það hlutverk að sendast
með kleinurnar inn og fékk að laun-
um kökubita. Þarna voru margir
lærðir menn og þurfti að umgang-
ast þá með lotningu. Nokkrum ár-
um síðar varð sendillinn einn af hin-
um lærðu og amma stóð vaktina
ennþá, nú gegnt skólastofu sendils-
ins. Það var sérstakt ánægjuefni að
öll börnin skyldu kynnast lang-
ömmu sinni og tvö þeirra kynntust
einnig Guðmundi langafa. Síðustu
árin var minnið farið að gefa sig og
hægt og sígandi minnkaði þróttur-
inn. Í einni af síðustu heimsóknun-
um kom langamma börnunum mjög
á óvart þegar hún flutti hverja vís-
una á fætur annarri og skemmti sér
konunglega. Hún er eflaust hvíld-
inni fegin en hennar er sárt saknað
hérna megin.
Örn, Guðrún, Ásgerður,
Bragi og Sigrún Heba.
Elskuleg amma mín hefur nú
fengið sína hinstu hvíld.
Efst í huga er þakklæti. Þakklæti
fyrir að hafa átt hana að, þakklæti
fyrir hennar einstöku umönnun og
hið góða skap sem smitaði út frá
sér. En sjálf var hún þakklátust
Unnur Guðjónsdóttir
✝ Unnur Guðjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. apríl
1913. Hún lést 28.
júlí sl. á hjúkr-
unarheimilinu
Seljahlíð, Hjallaseli
55, Reykjavík.
Útför Unnar fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 6. ágúst sl.
allra. Hún kunni að
gefa, hvort sem um
var að ræða gjafir eða
af tíma sínum og góð-
semi. Ég held að hún
hafi ekki kynnst
þeirri tilfinningu sem
nefnist vanþakklæti,
á allri sinni lífsleið.
Minningarnar eru
margar og eru mér
mikils virði. Samveru-
stundirnar í Skógar-
seli, þessum litla kofa
sem rúmaði endalaus-
an fjölda gesta og þar
sem hún galdraði fram matmálstíð-
ir úr litlum kolaofni, án rafmagns
og rennandi vatns. Það voru ófáar
ferðirnar sem ég fór að sækja vatn í
Hítará sem síðan þurfti að sjóða.
Ég var ekki laus við stolt yfir því að
fá hlutverk í heimi hinna fullorðnu
og það hvarflaði að mér að kannski
myndum við ekki lifa af án hennar
við þessar frumstæðu aðstæður. Að
minnsta kosti ekki svona auðveld-
lega. Hún hafði ráð undir rifi hverju
og var í sérstöku sambandi við Bola
sem bjó á næsta leiti og beið
spenntur eftir að fá að baula á
óþekk börn ef svo bar undir. Hún
kenndi mér alls kyns skemmtilegar
vísur, kapla og útsaum. Níu ára
kunni ég óteljandi kapla (í minning-
unni 26, en það finnst mér ótrúlegt
nú). Vísurnar voru flestar grín og
fór hún gjarnan með eina þeirra og
hló við þegar allir kraftar virtust
horfnir. Hún bakaði ófáar pönnu-
kökurnar og vöfflurnar ofan í mig
enda vissi hún að ég var með vömb,
kepp, laka og vinstur í þessum efn-
um. Það var því erfið upplifun,
fyrsta árið mitt í MR, þegar ég fann
bökunarlyktina úr kennarastofunni
beint á móti, en amma mín bar
ábyrgðina á henni. Og ég fékk ekk-
ert! Ég var sannarlega með mat-
arást á henni ömmu.Nú er hún
komin til afa sem hún saknaði sárt.
Þau leiddust eins og ástfangnir
unglingar er þau komu háöldruð í
heimsókn til mín til Parísar fyrir
um 10 árum. Nú ganga þau sjálf-
sagt um hönd í hönd í Paradís.
Guð blessi þig, amma mín.
Unnur Orradóttir.
Nú er ég kveð elskulega tengda-
móðir mína Unni Guðjónsdóttur er
mér efst í huga þakklæti og virðing.
Það er margs að minnast eftir langa
og ánægjulega samfylgd og margt
sem kemur upp í hugann. Það var
árið 1971 sem ég kom fyrst með
Guðjóni í Hæðargarðinn. Var ég
strax hjartanlega velkomin og varð
ein úr fjölskyldunni.
Heimilið var fallegt og smekk-
legt, glæsilega veitingar alltaf á
borðum og allir vinir ávallt vel-
komnir. Verð ég að minnast þess
þegar við vorum ung og við komum
seint heim í Hæðargarðinn, beið þá
eftir okkur uppdekkað borð með
veislumat og ekki nóg með það
heldur var einnig tilbúin sósa á
hitabrúsa með öllum kræsingunum.
Þetta hafði ég hvergi áður séð.
Unga fólkið átti ekki að vera mat-
arlaust eftir kvöldröltið. Svona
hugsaði tengdamóðir mín vel um
okkur. Hefur oft verið vitnað í þess-
ar veislur í okkar vinahópi.
Unnur var einstök kona, lagleg,
hlý og með næman smekk. Þeir eru
ófáir fallegu hlutirnir sem hún er
búin að færa okkur hjónunum.
Alltaf þótti mér jafngaman að
umgangast tengdaforeldra mína, að
ógleymdum öllum veiðiferðum og
ferðalögum um landið sem við fór-
um saman.
Hún hafði þann góða eiginleika
að sjá alltaf það jákvæða í fari hvers
og eins, og aldrei var gerður
mannamunur. Hefur hún verið mér
einstök fyrirmynd.
Guð blessi minningu Unnar, og
vil ég þakka ógleymanlegar stundir
sem við áttum saman.
Sigríður Káradóttir.
Nú þegar amma mín er farin vil
ég minnast hennar í örfáum orðum.
Ég man ósjaldan eftir ömmu í eld-
húsinu þegar ég var lítill strákur. Á
þeim tíma bjó ég með móður minni í
kjallaranum og það var amma sem
tók á móti mér eftir skóla, gaf mér
brauð, súrmjólk eða eitthvað annað
áður en hún hleypti mér aftur út til
að leika mér. Einnig þau ár sem ég
átti mjög erfitt uppdráttar í skól-
anum, þá var amma alltaf til staðar
að strjúka tárin úr augunum og
veita mér þá ást og stuðning sem
mig vantaði.
Undir það síðasta spurði hún mig
oft „Var ég vond við þig“ og var það
skírskotun í það að ég var oft ódæll
sem krakki og hún þurfti að
skamma mig endrum og eins. En
aldrei var það svo mikið að ég muni
eftir því. Ég á eingöngu góðar
minningar um samskipti mín við
ömmu, hún huggaði mig, hjúkraði
mér, gaf mér að borða og þá ósjald-
an að ég svaf uppi hjá afa og ömmu
var alltaf vel hugsað um mig og
breitt yfir mig fyrir svefninn.
Ömmu minnar sakna ég sárt og
mun ætíð minnast. Hvíli hún friði.
Guðmundur Örn Ingvarsson.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson)
6. ágúst sl. var jarðsett elskuleg
amma okkar, Unnur Guðjónsdóttir,
og viljum við systkinin minnast
hennar í nokkrum orðum.
Það sem kemur upp í hugann
þegar ömmu Unnar er minnst er
bros hennar, kitlandi hlátur og
glaðvær söngur. Hún er og verður
okkur fyrirmynd í mildri og já-
kvæðri framkomu við samferða-
menn en amma Unnur var einstak-
lega björt og umhyggjusöm
manneskja. Það leyndi sér ekki að
hlýleg framkoma hennar kom frá
dýpstu hjartarótum og var heiðar-
leg speglun á innri líðan. Ef til vill
var það góða skaplyndið sem gerði
ömmu að ákaflega fallegri mann-
eskju hið ytra og besta veganestið
er að líkjast henni á einhvern hátt.
Í hjörtum okkar kveðjum við,
með söknuði, fyrirmynd okkar og
gleðigjafa.
Takk elsku amma.
Guðmundur og Guðrún Tóm-
asbörn, Hulda Rós, Sunna Jóna
og Brynja Þóra Guðnadætur.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÞORBJÖRG V. JÓNSDÓTTIR
frá Patreksfirði,
síðast til heimilis á
Hrafnistu, Reykjavík,
lést laugardaginn 26. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð. Sérstakar þakkir til starfsfólks á H1
á Hrafnistu í Reykjavík fyrir frábæra umönnun og hlýju.
Jakob V. Kristjánsson, Guðrún Gestsdóttir,
Erna Jakobsdóttir, Þórir Dan Björnsson,
Kristján Þór Jakobsson, Ásdís I. Sveinbjörnsdóttir,
Jakob Freyr Jakobsson, Lilja Hrönn Hauksdóttir
og barnabarnabörn.