Morgunblaðið - 09.08.2008, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 2008 39
Elsku besta amma
okkar. Þegar við hugs-
um til ömmu kemur alltaf upp sama
hjartahlýja myndin af henni sitjandi
og hlæjandi. Þó að veikindi hafi hrjáð
hana á síðari árum þá lét hún ekki
bugast og var áfram lífsglöð og hlýleg
við alla sem henni voru nálægt. Það
leyndi sér ekki hvað henni þótti vænt
um alla, bæði menn og dýr, en ávallt
þegar við komum í heimsókn þá
spurði hún „hvað segir kisinn Týri
gott?“ og svo brosti hún þessu inni-
lega brosi sem við munum ávallt
muna eftir.
Fyrir okkur var amma æðisleg
kona sem sá ljósu punktana í lífinu og
var ávallt stutt í kímni hjá henni. Við
eigum aðeins góðar og hlýjar minn-
ingar í hjarta okkar og leið okkur allt-
af vel og við vorum velkomin hjá
ömmu og afa.
Elsku amma okkar. Það er sárt að
sjá þig fara frá okkur en um leið erum
við þakklát fyrir allar þær stundir
sem við fengum með þér. Við munum
hugsa vel um afa eins og hann hugs-
aði vel um þig. Við munum ávallt
elska þig og þú munt alltaf verða í
huga okkar.
Áslaug Rós, Hannes og Valdís.
Elsku amma mín.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig,
en ég veit að núna líður þér vel. Minn-
ingarnar streyma fram og þær mun
✝ Anna Þorgils-dóttir fæddist á
Þorgilsstöðum,
Fróðárhreppi á
Snæfellsnesi, 14.
mars 1928. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut hinn
25. júlí síðastliðinn.
Útför Önnu fór
fram frá Bústaða-
kirkju miðvikudag-
inn 6. ágúst sl.
ég varðveita alla mína
tíð. Ég gleymi aldrei
öllum skiptunum sem
ég og Anna Kristín
vorum í pössun hjá
ykkur afa. Þá var dans-
að, spilað á skemmtar-
ann og haft gaman. Þér
og afa fannst svo gam-
an að kenna okkur
gömlu dansana og svo
var dansað við harm-
onikkutónlistina og inn
á milli tók afi okkur í
kleinu, sem var alltaf
jafn vinsælt hjá okkur
systrunum. Það er mér mjög eftir-
minnilegt þegar þú og afi voruð einu
sinni hjá okkur í kaffi í Skógarlund-
inum og þar sem ég vissi hversu illa
þér væri við köngulær þá laumaði ég
einni gervikönguló á borðið hjá þér og
gat svo varla haldið niðri í mér hlátr-
inum. Eftirvæntingin var mikil að sjá
hvernig þú myndir bregðast við. Auð-
vitað hoppaðir þú næstum því upp úr
stólnum af hræðslu þegar þú tókst
eftir kvikindinu á borðinu og ég hló
eins og vitleysingur. Ég var auðvitað
skömmuð, en það var nú ekki langt í
hláturinn hjá þér því að ef einhver var
stríðin og glettin þá varst það þú. Ég
er mjög stolt af því að hafa fengið
stríðnina frá þér.
Mér þótti alltaf jafn gaman að vera
hjá þér og afa í pössun á virkum dög-
um þegar afi var að vinna niðri í Ljós-
boganum og ég var með þér uppi í
eldhúsinu að útbúa kaffi og með því.
Þá beið ég spennt eftir því að þú sagð-
ir mér að hringja niður í afa og segja
honum að koma upp í kaffi. Ég fékk
líka að fara niður með afa í vinnuna og
fékk mitt eigið skrifborð og var að
vinna í þykjustunni. Þá lá sko á að
verða stór, en núna vill maður helst
stöðva tímann.
Takk fyrir öll árin sem ég átti með
þér og allt það sem þú kenndir mér.
Ég mun alltaf muna eftir góðsemd
þinni, hlýleika og björtu brosi. Elsku
amma mín, ég gæti haldið áfram
endalaust að skrifa allar góðu minn-
ingarnar, en þær mun ég varðveita og
geyma í hjarta mínu. Þú ert komin á
góðan stað og orðin ein af fallegu
englunum, sem vaka yfir okkur.
Guð geymi þig, elsku amma.
Þín sonardóttir,
María.
Anna Þorgilsdóttir
Númer 13 á stöðinni
svarar ekki. Hann er
farinn annað.
Olgeir Sigurðsson
leigubílstjóri kvaddi saddur lífdaga
og sáttur við mýs og menn. Hann var
einstaklega kátur og hress með birtu
í brjósti áður en hann ók á brott í síð-
asta sinn. Gleðin og kátínan leyndi
sér ekki og engan kvíðboga að finna
fyrir brottförina. Hann lagði að venju
höndina á handlegginn á ástvinum
sínum og sagði með brosi á vör, nú
ætla ég bara að vera í stuði með guði
héðan í frá. Hann hefði nú ekki verið í
daglegu sambandi við almættið, en
væri ekki frá því að hann hefði orðið
var við eitthvað hinum megin uppá
síðkastið.
Við sem enn eigum eftir spölkorn
hérna megin fyllumst þakklæti. Og
kvíðum minna fyrir ferðalokunum.
Við vitum að Olli er lagður af stað í
Oldsmóbílnum, með olnbogann út um
gluggann og apa í framsætinu. Hann
gefur kagganum hressilega inn í átt
að blóðrauðu sólarlaginu. Og hann
snýr örugglega aftur með sólskin í
hjarta og opnar hurðina á númer
þrettán þegar kallið kemur. Olgeir
sér um sína hér eftir sem hingað til.
Góða ferð.
Páll Benediktsson.
Segja má að Olgeir Sigurðsson,
oftast kallaður Olli, hafi lifað tímana
tvenna. Á sínum uppvaxtarárum
kynntist hann þeim aðstæðum sem
Olgeir Sigurðsson
✝ Olgeir Sigurðs-son fæddist í
Reykjavík 9. nóv-
ember 1924. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 29. júlí síðast-
liðinn.
Útför Olgeirs fór
fram frá Dómkirkj-
unni 6. ágúst sl.
við sem yngri erum
þekkjum ekki. Þjóð-
félagsaðstæður voru
ekki þær sömu og nú
þannig að Olli ásamt
sínu samtíðarfólki
þurfti virkilega að hafa
fyrir hlutunum.
Olli ólst upp á Hall-
veigarstígnum hjá
móður sinni og ömmu.
Á þeim tíma voru Þing-
holtin kjörið leiksvæði
fyrir krakka og ung-
linga, margir fótbolta-
blettir umkringdir
njólum sem mynduðu ævintýralegt
umhverfi til fjölbreytilegra leikja og í
lok dags voru KFUM-fundir sóttir.
Foreldrar hans voru skilin en hann
hafði þó mikið samband við föður sinn
sem var einn af fyrstu bifreiðastjór-
um landsins og erfði frá honum mikla
bíladellu sem varð til þess að hann
gerðist atvinnubifreiðarstjóri mjög
ungur. Olli var óvenju hlýr, skemmti-
legur og góðum eiginleikum gæddur,
hann var að vísu ekki gallalaus frekar
en nokkur annar. Hann og Ranka
voru sannarlega höfðingjar heim að
sækja og hvenær sem mann bar að
garði var stjanað við mann að
ógleymdum jólaboðunum með fró-
mas, kalkún og öllum þeim kræsing-
um sem því fylgdi. Það var gaman að
spjalla við Olla um daginn og veginn
því hann hafði frá svo mörgum
skemmtilegum atvikum að segja og
fyrir mér var hann alltaf jafningi þó
hann væri kominn á níræðisaldur
enda elliglöp aldrei að finna hjá hon-
um. Honum var mjög annt um sína
stóru fjölskyldu og spurði ávallt
frétta af hverjum og einum. Þau hjón-
in höfðu gaman af því að ferðast og
fóru margar ferðir til útlanda og þá
sérstaklega til Flórída og Nebraska
þar sem vinafólk þeirra býr. Hann
starfaði fyrst hjá Bifreiðastöð Stein-
dórs en þó lengstum hjá Bæjarleið-
um. Olli var mjög farsæll í starfi enda
vinsæll og vinmargur og var meðlim-
ur í Kiwanisdeildinni Heklu.
Olli sagði mér einu sinni sögu af því
þegar honum stóð til boða að taka að
sér aukaverk. Verkefnið var að mála
Vatnsendamöstrin sem voru það há
að þegar upp var komið þá sá maður
ofan á flugvélarnar sem komu inn til
lendingar á Reykjavíkurflugvelli.
Þetta væri svo sem ekki frásögur
færandi nema Olli hafði þann veik-
leika að vera ólæknandi lofthræddur.
Hann tók samt að sér þetta verk og
þegar ég spurði hann að því hvernig
honum hefði dottið það í hug eins loft-
hræddur og hann væri þá svaraði
hann að bragði, það var ekki annað
hægt, þetta var svo vel borgað. Það er
huggun harmi gegn að Olli virtist
sáttur þegar ljóst var að nú væri
komið að endalokum. Þetta sagði
hann okkur sem stóðum honum næst.
Hann vissi að hann hafði lifað góðu
lífi, náð háum aldri og ennþá var
húmorinn til staðar. Við Olli vorum
sammála um að mikilvægt væri að
biðja til Guðs áður en ferðalagið hæf-
ist og það hafði hann gert. Ég vil að
lokum kveðja þig elsku vinur og
þakka þér fyrir allt.
Jens Arnljótsson.
Hún var aðeins 17
ára hún Ragnheiður
Margrét, eða Magga
hans Nonna eins og við kölluðum
hana jafnan, þegar við hittum hana
fyrst og nú stöndum við frammi fyrir
þeirri bitru staðreynd að þurfa að sjá
að baki henni enn ungri að aldri.
Magga skilur eftir sig í huga okkar
hafsjó góðra minninga um samskipti
í rúman aldarfjórðung og þar er
stærstur sá fjársjóður sem hún veitti
okkur hlutdeild í, börnin fimm og
þrjú barnabörn en þau umvafði hún
öll ást og umhyggju. Í flestum fjöl-
skyldum er það þannig að konurnar
sjá um að halda félagslegum sam-
skiptum gangandi og Magga var þar
engin undantekning. Við verðum
henni ævinlega þakklát hversu viljug
hún var að heimsækja okkur með
hópinn sinn þegar tilefni gáfust og
efst í huganum eru allir jóladagarnir
sem við höfum eytt saman. Það er
líka fátítt að kynnast því í svona
stórum systkinahópi hversu nátengd
þau eru og góð við hvert annað og á
því er engin önnur skýring heldur en
gott fordæmi og leiðsögn foreldr-
anna.
Þau systkinin hafa öll heillast af
golfíþróttinni og notið óbilandi
hvatningar og stuðnings foreldra
sinn. Þau Nonni og Magga fóru þar
einnig á undan með góðu fordæmi og
áttu á sínum tíma drjúgan þátt í upp-
byggingu golfíþróttarinnar á Pat-
reksfirði þegar þau bjuggu þar.
Elsta dóttirin, Margrét Þórunn, náði
þar strax góðum árangri og hin
systkinin hafa fylgt í kjölfarið og iðk-
að golf undanfarin ár með góðum ár-
angri undir handleiðslu traustra að-
ila í Keili í Hafnarfirði.
Síðustu vikur og mánuði þegar
Magga hefur barist við veikindin
hefur golfiðkun systkinanna ekki síst
orðið til þess að dreifa huganum og
takast á við önnur viðfangsefni enda
hvatti hún þau óspart til þátttöku í
mótum og ferðum fram til síðasta
dags. Undanfarin ár hafa þau Magga
og Nonni búið á Seltjarnarnesi og
það er rétt að geta sérstaklega um
og þakka öflugan stuðning sem þau
og börnin hafa notið af hálfu skóla-
yfirvalda, heilsugæslu og félagslegr-
ar þjónustu bæjarfélagsins í lang-
varandi veikindum móðurinnar.
Við Björg, dætur okkar og fjöl-
skyldur þeirra, kveðjum Ragnheiði
Margréti með djúpri viðingu og
þakklæti fyrir samferðina. Við biðj-
um góðan Guð að styrkja Jón Odd,
börnin þeirra og barnabörn og aðra
aðstandendur í sorginni og blessa
minningu hennar.
Þórður Jónsson.
Kæra Magga
Nú kveðjum við þig í hinsta sinn
en þú færð að hvílast eftir hetjulega
baráttu.
Þú áttir alltaf auðvelt með að sjá
jákvæðu hliðarnar á hlutunum og
horfa fram á veginn. Hvers kyns
handavinna eða föndur lék í hönd-
unum á þér og var einkar gaman að
horfa á þig búa til hvað sem er úr
hverju sem er. Það var alveg sama
hvernig handavinna það var, þetta
var aldrei neitt mál fyrir þig að búa
til hvert listaverkið á fætur öðru.
Það kom heldur ekki á óvart að þú
færir að vinna við að kenna handa-
vinnu og fór það þér einkar vel úr
hendi. Þú varst fljót að sjá nýjungar
og tileinka þér þær.
Unun er að sjá handavinnu eftir
þig og sem dæmi er ótrúlega fallegur
ferðalagsbangsi sem Garðar elsti
✝ RagnheiðurMargrét fæddist
í Reykjavík 2. júlí
1964. Hún lést á
líknardeild LSH í
Fossvogi 28. júlí síð-
astliðinn.
Útför Ragnheiðar
Margrétar var gerð
frá Seltjarnar-
neskirkju miðviku-
daginn 6. ágúst sl.
sonur minn fékk að
gjöf frá þér. Það voru
ófáar stundirnar í
frænkuklúbbnum þar
sem þú fræddir og
kenndir eitthvað nýtt
til að föndra eða búa
til. Oftast varstu búin
að búa til eitt sjálf og
ég reyndi að gera eins,
en oft ekki með eins
góðum árangri og þú.
Það verður tómur
stóllinn þinn í vetur og
erfitt verður að fylla
skarð þitt, Magga mín,
en við nutum kennslu þinnar og fróð-
leiks og eigum það að.
Nú eruð þið saman mæðgur og
eigið eftir að senda okkur góða
strauma.
Elsku Jón, Margrét, Björgvin,
Þórður Ingi, Áslaug Þóra, Sigrún
Ósk, Hanna María, Óliver Dofri,
Mímir Máni og Þrymur Orri, megi
Guð styrkja ykkur í sorg ykkar.
Kveðja,
Hrafnhildur og fjölskylda.
Vinkona mín og svilkona, Ragn-
heiður Margrét, er látin langt um
aldur fram. Hetjulegri baráttu henn-
ar við krabbameinið er nú lokið og
hún hefur fengið hvíld. Enn og aftur
erum við minnt á hve lífið er hverfult
og hve samvistir með nánum vinum
og ættingjum eru dýrmætar og alls
ekki sjálfgefnar.
Magga, eins og hún var ávallt köll-
uð í fjölskyldunni, sýndi ótrúlegan
kjark og æðruleysi í veikindum sín-
um, hún var alltaf „bara nokkuð góð“
eða „bara hress“, í versta falli „las-
in“. Hún kvartaði aldrei og hafði
meiri áhuga á að ræða um málefni
líðandi stundar og fólkið sitt en veik-
indin. Við hlið hennar stóð Jón eins
og klettur og hélt þessari stóru fjöl-
skyldu gangandi.
Magga var bráðgreind og vel máli
farin, víðlesin og tæknivædd. Hún
hafði leiftrandi húmor og frásagnar-
gleði hennar var mikil. Hún var líka
þeim hæfileika gædd að kunna að
hlusta og hafði áhuga á nánast öllu.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og lá ekki á
þeim. Allt þetta gerði það að verkum
að það var svo skemmtilegt að
spjalla við hana og oftast nær fór það
svo að tíminn hljóp frá okkur, klukk-
an orðin allt of margt og við ennþá í
miðju samtali um eitthvað merkilegt.
Magga var hlý og áhugasöm um sína
nánustu, var með alla afmælis- og
merkisdaga á tæru og var ræktar-
söm í meira lagi. Áhugamálin voru
mörg og margvísleg; handavinna af
öllu tagi og þá sérstaklega búta-
saumurinn, en þegar kom að honum
var sannkölluð listakona á ferð, golf-
ið og slysavarnafélagið. En það sem
henni var þó hjartfólgnast var fjöl-
skyldan, börnin fimm og barnabörn-
in þrjú. Fallegu augun hennar leiftr-
uðu þegar hún talaði um þessar
gersemar sínar og mesta stolt henn-
ar og gleði var hve vel þau öll eru
gerð og standa sig öll með prýði
hvert á sinn hátt.
Þegar ég minnist Möggu vinkonu
minnar kemur fyrst upp í hugann
litagleði, efnisbútar í öllum regnbog-
ans litum og öllum hugsanlegum
mynstrum, því næst sjónvarpsþátta-
maraþon með Gilmore Girls fremst-
ar í flokki, samræður og pælingar
um fjölskylduna okkar frá öllum
mögulegum hliðum, kaffi og súkku-
laði, þegar við stálumst á Sex and the
City með súrefniskút í tösku og síð-
ast en ekki síst allir þeir fögru list-
munir sem hún bjó til og gleðja nú
hjörtu okkar sem eftir stöndum.
Það er með innilegum söknuði en
einnig þakklæti í huga sem ég kveð
hana Möggu. Ég er þakklát fyrir að
hafa haft tækifæri til að fylgja henni
í gegnum þrautagöngu síðustu mán-
aða og verða vitni að allri þeirri ást
og umhyggju sem hefur umvafið
hana.
Hvíl í friði, elsku vinkona
Aðalheiður Björk Olgudóttir.
Ragnheiður Margrét
Þórðardóttir
Það er erfitt að sitja hér í
Þýskalandi og reyna að
koma í orð því mikla þakk-
læti sem ég upplifi núna þeg-
ar elskulegur afi minn hefur
kvatt þennan heim. Hann
var líkast til sá eini úr minni
föðurætt sem lét sig mig ein-
hverju varða, og frá því ég
var lítill drengur hefur hann
verið mér afar kær.
Ég bið guð og alla englana
að passa hann.
Með trega í hjarta og full-
ur þakklætis sendi ég eig-
inkonu og börnum samúðar-
kveðjur.
Farðu í friði afi minn.
Arnar Freyr Halldórsson,
Þýskalandi.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upp-
lýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst.
Minningargreinar