Morgunblaðið - 09.08.2008, Blaðsíða 42

Ein mestu gleðitíð-
indi lífs míns fékk ég
að morgni 6. ágústs 1949. Ég var
þá 9 ára og var í næturheimsókn
hjá Camille föðursystur minni
vegna jarðarfarar móðurömmu
minnar, Ragnhildar, sem hafði ver-
ið jörðuð daginn áður. Á þeim tím-
um vissi maður ekkert um að von
væri á barni, þau fæddust bara.
Æðsta og heitasta ósk mín var að
eignast systur. Tvo bræður átti ég,
1 ári og 5 árum yngri en ég, en
systir var draumurinn sem nú var
orðinn að veruleika.
Nú, 59 árum seinna, þarf ég að
sjá á eftir henni, þvílíkur söknuður
sem ekki verður lýst með orðum.
En þetta hafa verið yndisleg ár.
Þarna í upphafi var mér meira að
segja treyst fyrir að kaupa barna-
vagninn hennar, 9 ára gömul, sam-
kvæmt auglýsingu í Morgun-
blaðinu því ekki áttu allir síma og
þá gilti sem oftar fyrstur kemur
fyrstur fær.
Margar eru minningarnar, m.a.
þegar ég týndi henni á róló en
Guðsvernd var yfir henni og var
hún sótt á lögreglustöðina.
Árin liðu og á árunum 1959-1961
deildu við saman herbergi á
Kirkjuteignum og svefnsófa, alltaf
sáttar. Tommi minn sem ég giftist
1961 elskaði barnabíómyndir og
það kom Ragnhildi vel. Við hjónin
eignuðumst 3 börn, sem hún elsk-
aði og passaði. Ég fékk alltaf 1
mömmufrídag í viku, þá átti hún frí
frá skóla.
Á þeim árum kynntumst við
Nonna, þeim öðlingsmanni og góða
dreng sem er bara 1 stykki til af í
heiminum. Þau giftust og eignuð-
ust sín 3 börn og dæmið snerist
við. Ég fyrst og síðan börnin mín
urðum nú barnapíur þeirra. Í
þeirra barna munni hét ég ekki
Erla heldur frænka og heiti enn.
Ekki höfum við systur rifist í öll
þessi ár, en stundum ekki alveg
sömu skoðunar, nema á barnaupp-
eldi og stjórnmálum.
Síðustu 3 ár hafa verið þungbær
og erfið en alltaf var Ragnhildur
sterk og duglegust af okkur öllum
og dyggilega studd af Nonna. List-
fengi hennar hefur aldrei notið sín
betur en á þessum árum. Við fjöl-
skyldan fengum tækifæri til að
kveðja hana á dánardegi hennar í
friðarskjóli sem ríkir á líknardeild-
inni í Kópavogi og erum þakklát
fyrir.
Lifðu hjá Guði, elsku Ragnhildur
mín, og Guð styrkir Nonna, börnin
og fjölskyldur þeirra.
Erla systir.
Ég er Guði þakklátur fyrir þá
gjöf sem hann gaf mér í mágkonu
minni Ragnhildi en leiðir okkar
lágu saman fyrir rúmum 50 árum
en þá var hún aðeins 9 ára litla
systir kærustu minnar og við fór-
um saman í Stjörnubíó. Síðan þá
höfum við verið vinir og fylgdist ég
með henni vaxa úr grasi, verða að
ungri konu sem kynntist ástinni og
þroskaðist, varð eiginkona yndis-
legs manns og móðir 3 barna. Á
Kirkjuteignum áttum við skemmti-
legar og góðar stundir þegar fjöl-
skyldan kom saman og mér þótti
yndislegt hve hún og Jón voru
reiðubúin að passa börnin okkar
Erlu, hvenær sem var. Við áttum
stórkostlegar gönguferðir þar sem
ótrúlegar og hreint frábærar sam-
ræður áttu sér stað. Í vor þegar
Ragnhildur Kristín
Sandholt
✝ RagnhildurKristín Sandholt
fæddist í Reykjavík
6. ágúst 1949. Hún
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi 27.
júlí síðastliðinn.
Útför Ragnhildar
fór fram frá Graf-
arvogskirkju á af-
mælisdegi hennar
miðvikudaginn 6.
ágúst sl.
Erla mín varð veik
minnist ég með þakk-
læti stuðninginn sem
hún sýndi þegar hún
hringdi til mín í vinn-
una og vildi hafa sam-
band við lækninn til
að fá sem mestar
upplýsingar, hún sem
sjálf var fárveik, hafði
meiri áhyggjur af
veikindum systur
sinnar en sínum eigin.
Í vetur áður en þau
fóru til Egyptalands
spurði ég hana hvort
hún treysti sér í ferðina, hló hún og
sagði: „Elskan mín, ef ég verð
þreytt þá á ég farseðil heim, ég vil
ekki fyrir nokkurn mun sleppa
þessari ferð, þetta eru svo ynd-
islegir vinir okkar.“ Svona hugar-
far hafði hún alltaf. Hjarta mitt
fylltist stolti í brúðkaupi Atla Más
og Lilju um daginn og í opnuninni
á málverkasýningunni sem nú er
nýafstaðin svo tignarleg falleg og
sterk eins og drottning svo glöð og
æðrulaus. Enn og aftur þakka ég
Guði fyrir að hafa verið þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga hana
Ragnhildi og hann Jón að og sem
vini.
Elsku svili minn, elsku Eiríkur,
Íris og Atli Már og fjölskyldur ykk-
ar, ég bið Drottinn Jesú Krist að
blessa ykkur öll og ég veit að sökn-
uðurinn og missirinn er mikill hjá
ykkur en minningarnar eru góðar
og þær munu lifa í hjarta okkar
allra.
Ykkar
Tómas.
Þegar við Froggi mættum til
mömmu á líknardeildina að gista
fyrstu nóttina með henni áttum við
ekki von á að sú stund væri okkar
síðasta saman.
Þetta gerðist allt í einu svo hratt,
og nú hefur hún kvatt þetta jarð-
neska líf. Það er svo margt að
minnast þegar maður hugsar til
baka að það er erfitt að velja úr,
„hún mamma gerði svo ótrúlega
margt“. Þær stundir sem ég fór í
bæinn með strákunum og jafnvel
bara einn, var oftast kíkt við í
bankanum hjá mömmu á Lauga-
veginum. Svo þegar hún fór að
hleypa mér í saumavélina, að
sauma fleiri froska. Hún var búin
að gera svo oft upp þann gamla að
það voru komnir nýir tímar. Stolt-
astur er ég samt af henni að hafa
haldið út allan brúðkaupsdaginn
okkar Lilju fyrir rúmum mánuði
síðan. Hún var í svo góðu formi þá
að fólk trúði því varla þegar ég var
að segja þeim frá því hvað hún
væri í raun veik.
Þegar ég fékk fréttirnar að
mamma hefði greinst með krabba-
mein var eins og ský hefði dregið
fyrir sólu, þetta gat ekki verið,
þetta var mamma mín. En svo eftir
fyrstu aðgerð átti þetta að hafa
gengið vel. En þegar Pabbi tjáði
mér þær fréttir að mamma þyrfti
að fara í aðra meðferð var eins og
eitthvað kremdi hjartað í mér og
lífið fór að snúast á ógnarhraða.
En mamma þú hefur kennt mér
svo margt, sérstaklega á þessum
síðustu árum sem þú hefur þurft að
berjast við þennan sjúkdóm, t.d. að
lífið er ekki sjálfsagt og það er
hægt „að kenna gömlum froskum
að dansa“.
En ég vona að Steini minn sé bú-
inn að taka vel á móti þér.
Takk fyrir allt.
Atli Már.
Elsku Ragnhildur frænka mín
verður jarðsett í dag á 59 ára af-
mælisdaginn sinn.
Enn á ný erum við minnt á hve
dýrmætt lífið er og hve mikilvægt
það er að nýta vel þann tíma sem
okkur er gefinn. Það gerði Ragn-
hildur svo sannarlega, studd af
nánustu fjölskyldu og vinum.
Henni voru færðar fjölmargar
vöggugjafir, hreinlyndi, trygg-
lyndi, æðruleysi, listrænir hæfi-
leikar sem hún gaf okkur hlutdeild
í og dásamleg kímnigáfa sem hún
fór svo vel með á sinn kyrrláta
hátt.
Þegar við vorum stelpur bjó ég á
Snorrabraut og Ragnhildur á
Flókagötu. Fyrsta ferðin mín „ein
út í heim“ var til Ragnhildar.
Martha móðir mín horfði á eftir
mér og Þóra móðir Ragnhildar
beið í stofuglugganum og hringdi
þegar ég birtist við götuhornið.
Fyrsta ferðalagið var að baki.
Þetta voru dýrðlegir dagar. Hjá
Ragnhildi var bæði „port“ og garð-
ur, svefnherbergi með 3 kojum
sem við fengum að leika okkur í og
krakkaskari sem leikfélagar.
Þorsteinsbúð á horni Snorra-
brautar og Flókagötu var miðstöð
hverfisins. Þar fékkst allt sem
mæður í saumaskap vanhagaði um,
t.d. teygjur, hnappar og „legging-
ar“, ásamt kjólaefnum.
Við stóðum á eldhússtólum og
mæður okkar „tóku upp“ snið,
nældu og mældu.
Allt gerðu þessar yndislegu kon-
ur fyrir okkur og þó þær væru
önnum kafnar voru þær alltaf í
góðu skapi.
Við fórum saman í Ísaksskóla og
æfðum okkur vandlega fyrir skóla-
gönguna, t.d. með því að læra að
þekkja peningaseðlana og hvað
forsetinn héti. Fullvissar um að
þetta þyrftum við að kunna. Svo
gaman var í skólanum að frí um
helgar fannst okkur óþarfi.
Við fórum í Vindáshlíð með
dúkkur í burðarrúmi og handa-
vinnu því þá sátu prúðar stúlkur
með handavinnu á rigningardög-
um.
Við við vorum fermdar sama dag
og stuttu fyrir fermingu þegar um-
ræðuefnið var hárgreiðsla, kjólar
og veisla, veiktist Ragnhildur með
40 stiga hita. Mér fannst þetta
nálgast heimsendi og spurði Ragn-
hildi í æsing: „Hvað ætlarðu að
gera?“
Ragnhildur svaraði rólega: „Ég
fermist þá bara seinna.“ Sjálfsagt
hefur jafnaðargeð hennar flýtt fyr-
ir batanum.
Árin liðu og Ragnhildur giftist
Jóni sínum. Kærleikurinn var þar í
fyrirrúmi og nöfn þeirra gjarna
nefnd í sömu andrá. Við hjónin átt-
um ómetanlegar samverustundir
með þeim þar sem bernskubrekin
voru rifjuð upp og framtíðar-
draumar reifaðir.
Jón umvafði frænku mína enda-
lausri umhyggju allt þar til hún
fékk líkn frá þraut.
Ég og fjölskyldan mín Haraldur,
Stefán og Martha biðjum góðan
Guð sem öllu ræður að blessa og
styrkja Jón, fjölskyldu, ástvini alla
og Þóru sem nú þarf að kveðja
yngstu dóttur sína.
Ég kveð elsku frænku mína með
þakklæti. Blessuð veri minning
hennar.
Jenny Irene.
Við sáumst fyrst á dansgólfinu.
Árið var 1992 og við vorum að
keppa í samkvæmisdönsum. Ragga
og Jón voru glæsilegt par og á
dansgólfinu ljómuðu þau. Við
þekktumst lítið í upphafi en áttum
síðar eftir að hittast oft í viku til að
æfa saman dans.
Það tók okkur smátíma að kynn-
ast Röggu, en um leið og við vorum
komin í gegn var hún hlý og ynd-
isleg og góður vinur vina sinna.
Hún var kraftmikil og útsjónarsöm
auk þess sem hún var mjög listræn
eins og málverkin hennar og aðrir
listmunir sýna. Danskjólana sína
hannaði hún t.d. að miklu leyti
sjálf.
Dansinn tók nýja stefnu hjá
Röggu og Jóni þegar þau fóru að
æfa með frjálsri aðferð og taka
þátt í keppnum erlendis auk þeirra
íslensku. Við ákváðum fimm pör að
fara saman til að keppa í London
Open- og International-danskeppn-
unum haustið 1999 og æfðum stíft
það sumar og skemmtum okkur
frábærlega í leiðinni. Auk þess að
hristast vel saman varð þetta byrj-
unin á mörgum ógleymanlegum
ferðum á danskeppnir víðsvegar
um Evrópu. Fyrsta heimsmeistara-
mótið sem Ragga og Jón kepptu í
var í Belgíu og fannst okkur ekki
leiðinlegt þegar hótelherbergin
okkar lágu saman og með dyrum á
milli, sem voru oftar en ekki opnar.
Keppnirnar sjálfar taka oft langan
tíma og löng bið á milli umferða en
með Röggu og Jóni var það aldrei
leiðinlegt og gátum við alltaf fund-
ið okkur eitthvað til að hlæja að á
meðan. En þetta var bara fyrsta
heimsmeistaramótið af mörgum og
alltaf var svo gaman að þau fóru
jafnvel með okkur eftir að þau
hættu að keppa.
Við hjónin kynntumst Röggu og
Jóni ákaflega vel í þessum ferðum
og það var einstakt að ferðast með
þeim. Við náðum mjög vel saman
og gátum endalaust haft gaman af
því sem við vorum að gera. Við
grínuðumst stundum með að við
værum í kross, Ragga og Bjössi
voru oft á sömu línunni en Jón og
Begga á einhverri annarri.
Þótt við værum keppinautar á
dansgólfinu var vináttan og vænt-
umþykjan allsráðandi utan þess. Í
danskeppni í Blackpool lenti ég í
því að rennilásinn á kjólnum mín-
um bilaði örstuttu áður en bæði
pörin áttu að fara aftur inn á gólf-
ið. Ragga var ekkert að tvínóna við
hlutina og saumaði kjólinn utan á
mig þrátt fyrir að vera með langar
gervineglur sem þvældust fyrir.
Það var okkur mikið áfall þegar
Ragga greindist með krabbamein í
lok árs 2004 og höfum við fylgst
með hetjulegri baráttu hennar með
aðdáun og virðingu. Aldrei kvart-
aði hún né lét á sér sjá að henni liði
illa og alltaf leit hún jafn vel út
enda einstaklega glæsileg og falleg
kona.
Auk dansferðanna áttum við líka
margar góðar stundir í frábærum
sameiginlegum vinahópi og fórum
með honum í margar ferðir bæði
innanlands og utan. Um síðustu
páska fór hópurinn saman til
Egyptalands, en þá var Ragga orð-
in sárþjáð af veikindum sínum, en
það var okkur afar dýrmætt af
hafa þau hjón með í för.
Við þökkum að leiðarlokum vin-
konu okkar, Röggu, fyrir yndisleg-
ar samverustundir og ómetanlega
vináttu í gegnum árin.
Elsku Jón, Eiríkur, Íris, Atli og
fjölskyldur, við fjölskyldan vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Guð
styrki ykkur.
Bergþóra og Björn.
Það er erfitt að kveðja góða vin-
konu í blóma lífsins. Minningarnar
hrannast upp um ævintýralegar
ferðir innanlands og utan, gleði-
stundir heima hjá hvort öðru, ferð-
ir í sumarbústað, leikhúsferðir og
síðast en ekki síst minningar um
einlæga vináttu. Allt sem Ragn-
hildur tók sér fyrir hendur, gerði
hún með stæl. Það má líka segja að
hún hafi kvatt með stæl. Á síðustu
metrunum náði hún að sjá yngsta
son sinn kvænast og halda síðan
sína einka-málverkasýningu að
Minni Borg, þar sem við fengum að
sjá úrval af hennar myndum, sem
hún hefur málað undanfarin ár.
Það var yndislegt að vera viðstödd
opnun sýningarinnar og sjá stolta
myndlistarkonu ganga um og sýna
myndir sínar. Kynni okkar ná aftur
til 1984. Þá var ungur og stórhuga
hópur sem gekk um hlíðar Graf-
arvogs og valdi sér reit fyrir hús
sín. Í þeim hópi vorum við ásamt
Jóni og Röggu. Örlögin höguðu því
þannig til, að við völdum okkur
skika í nágrenni hvort við annað.
Við vorum öll áhugasöm um að
styðja vel og vinna að uppbyggingu
á íþrótta- og skólastarfi í nýja
hverfinu okkar og þannig kynnt-
umst við fyrst. Vorum öll í þeim
hópi, sem lagði grunn að Foreldra-
félagi Foldaskóla og Ungmenna-
félaginu Fjölni. Vinskapurinn
styrktist enn frekar þegar við
byrjuðum að dansa saman sam-
kvæmisdansa í Dansskóla Jóns
Péturs og Köru. Þar myndaðist
sterkur vinahópur, sem dansaði
saman í mörg ár og tók þátt í dans-
keppnum. Við köllum hópinn okkar
A1A2 (sambataktur) og hefur þessi
hópur smám saman breyst úr
danshóp í ferðahóp. Margar ferðir
hafa verið farnar utan- og innan-
lands. Í innanlandsferðunum voru
það alltaf Ragga og Jón, sem voru í
broddi fylkingar og leiddu okkur á
toppinn og í og úr alls kyns ófær-
um og þóttumst við oft heppin að
sleppa lifandi úr svaðilförunum. Í
þessum stóra vinahópi vorum við
sex sem búum í Grafarvogi og köll-
uðum okkur „Sex í sveit“ hópinn.
Þessi hópur fór saman í sumarbú-
stað á hverju hausti, í leikhús
nokkrum sinnum á vetri og í jeppa-
verðir um hálendið. Jón og Ragga
fóru fyrir hópnum og kenndu okk-
ur á hættur hálendisins og hvernig
skyldi keyra yfir ár. Við kölluðum
þær ferðir gjarnan „Áfangi – Jeppi
101“. Einnig fórum við í göngu-
ferðir, m.a. frá Hesteyri yfir að
Görðum í Aðalvík. Í þeirri ferð var
m.a. vaðið fyrir Kirfi til að komast
yfir í Skáladal. Á meðan við skoð-
uðum dalinn hafði fallið að og
ófært sömu leið tilbaka. Eina leiðin
var því að klífa háan klettavegg
innst í dalnum og upp á Darra.
Ragga og Jón skokkuðu létt á fæti
en við hin lafhrædd og börðumst
við lofthræðsluna. Síðasta utan-
landsferð A1A2 hópsins var um
páskana, þegar við héldum til
Egyptalands. Ragga hikaði ekki
við að fara í ferðina, þó veikindin
væru orðin alvarlegri og fór hún í
flestar skoðunarferðirnar með okk-
ur. Að hætta við eða gefast upp var
hreinlega ekki til í hennar orða-
forða. Við yljum okkur nú við allar
góðu minningarnar um góða vin-
konu.
Við biðjum góðan Guð að styðja
vin okkar Jón og börn þeirra Írisi,
Eírík og Atla Má og þeirra maka
og börn við þeirra mikla missi.
Aníta og Þór,
Fríða og Kristinn.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Röggu. Ég kynntist henni
þegar við fjölskyldan fluttum í
Grafarvoginn þegar ég var 12 ára.
Við Íris dóttir hennar urðum fljót-
lega bestu vinkonur og upp frá því
var ég heimagangur á heimili
hennar. Ég dáðist af þessari
mömmu sem var svo mikill kraftur
í. Hún dansaði, var í badminton,
tók þátt í alls konar félagsstarfi,
var dugleg að rækta vini sína og
var traust og góð mamma. Ragga
var ekki bara yndislega falleg,
heldur klár, hlý og listræn. Þau
Jón voru alveg sérstaklega sam-
heldin og flott hjón, þau voru mín
fyrirmynd af ást og kærleik og ég
sagði stundum við Röggu að þegar
ég yrði stór ætlaði ég að verða eins
og þau.
Elsku Jón, Íris mín, Eiríkur,
Atli, Einar, Ástí, Lilja, Þóra, Dída,
barnabörn, systkini og aðrir að-
standendur, megi góður guð
styrkja ykkur
með kærleik og hlýju.
Þórunn Birna.
Það dýrmætasta sem kona getur
eignast í lífinu næst sinni fjöl-
skyldu eru góðar vinkonur. Þær
veita gleði og umhyggju og næra
sálina. Ég er að kveðja slíka vin-
konu.
Hún Ragnhildur vinkona mín er
búin að kveðja þennan heim.
Við kynntumst sem litlar stelpur
í Laugarnesskóla, síðan lá leiðin í
Gagnfræðaskóla verknáms í Braut-
arholti. Þar urðum við átta vinkon-
urnar og þá varð saumó til … Við
höfum haldið hópinn síðan, þó svo
að ég hafi flutt til Ástralíu. En allt-
af þegar ég kom heim til Íslands
var svo gaman að hitta vinkon-
urnar. Það eru til margir sauma-
klúbbarnir á Íslandi en enginn
þeirra hefur haldið upp á fimm-
tugsafmælið sitt eins og við gerð-
um.
Allur skarinn, ásamt þeirra ynd-
islegu eiginmönnum, kom til okkar
Geira alla leið til Ástralíu árið
1999. Þar áttum við saman há-
punkt tilverunnar.
Þessar minningar eru ómetan-
legar.
Svo var það óvissuferðin okkar á
Íslandi árið 2002. Jeppaferð upp
42 LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR