Morgunblaðið - 09.08.2008, Blaðsíða 43

um fjöll og firnindi. Það var eins og
á unglingsárum okkar í gamla
daga. Ítalíuferðin þegar við urðum
55 ára og svo margar stundir sem
við munum geyma í hjarta okkar.
Við Geiri áttum dásamlegan eft-
irmiðdag með Röggu, eins og hún
var alltaf kölluð, og Jóni í þeirra
fallega sumarbústað í fyrra. Snjór-
inn féll svo fallega á trén í Gríms-
nesinu. Ekki átti ég von á að það
væri síðasta stundin okkar saman.
Hún Ragga kenndi okkur margt
í baráttu við veikindi sín. Alltaf
sýndi hún styrk og jákvæðni þó svo
að hún væri þjáð. Hún atti dásam-
legan mann sem hlúði að henni, fal-
leg börn og þeirra fjölskyldur sem
hún var afar hreykin af. Hún sendi
mér oft myndir á netinu sem mér
þótti svo vænt um að fá.
Þar sem ég er svo langt í burtu
kveð ég hana Röggu vinkonu mína
með trega.
Elsku Jón, Eiríkur, Íris, Atli
Már og fjölskyldur. Guð veri með
ykkur á þessum erfiðu stundum,
við munum geyma hana Röggu í
hjarta okkar.
Guðrún Katrín Ingimarsdóttir,
Ásgeir Helgason,
búsett í Ástralíu.
„Væna konu, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perl-
ur. Hjarta manns hennar treystir
henni … hún gerir honum gott …
hún vinnur fúslega með höndum
sínum … Hún breiðir út lófann
móti hinum bágstadda … Kraftur
og tign er klæðnaður hennar, og
hún hlær að komandi degi. Hún
opnar munninn með speki, og ást-
úðleg fræðsla er á tungu hennar.
Synir (börn) hennar ganga fram og
segja hana sæla, maður hennar
gengur fram og hrósar henni:
„Margar konur hafa sýnt dugnað,
en þú tekur þeim öllum fram!““
Á þennan hátt hefst lofræða Sal-
ómons í orðskviðum Biblíunnar um
væna konu. Svo sannarlega er það
væn kona sem í dag verður til
moldar borin og við kveðjum með
miklum söknuði og trega en þó af-
spyrnu þakklát fyrir að líf okkar
var auðgað með þátttöku hennar
og fjölskyldu í lífi okkar. Ekkert
okkar systkina getur ímyndað sér
lífið án hennar eða fjölskyldunnar
allrar, tengingin milli fjölskyldna
okkar var sérstök, og eigum við öll
okkar eigið sett minninga um frá-
bæra frænku þó svo vinátta og
tengsl hvers og eins hafi verið
mjög svo ólík.
Ásgeir Þór er elstur og naut
þess vegna fyrstur einstakrar um-
hyggju og áhuga Ragnhildar og
Jóns, fór hann með þeim í útilegur
og alls kyns stúss strax á unga
aldri. Guðlaug kom svo nokkrum
árum síðar en hennar fyrsta minn-
ing tengist hrotum Ásgeirs afa og
ákveðinni Jesúmynd sem hékk fyr-
ir ofan hjónarúm þeirra ömmu svo
og hinum merka brúðkaupsdegi
Ragnhildar og Jóns. Síðan koma
Arnars fyrstu minningar þegar Ei-
ríkur var fæddur og kom í pössun í
Stóragerðið. Hins vegar er okkar
síðasta minning hin mikilsmetna
stund með „frænku“ á líknardeild-
inni í Kópavogi þar sem við feng-
um að njóta samvista við hana
góða en stutta stund þar sem hún
svo hetjulega og í æðruleysi dró
sinn síðasta andardrátt síðar um
kvöldið. Allt sem skeði þarna á
milli, öll þessi ár, sem þó hafa liðið
hratt, allar merkilegar stundir s.s.
afmæli, útskriftir, fyrstu fjárfest-
ingarnar þ.e. bílarnir, íbúðirnar og
fyrirtækin, vinnurnar, barneignirn-
ar, ferðalögin, já þroskaferillinn í
heild sinni, þar áttu hún og Jón sitt
þátttökusæti, sín innlegg „speki og
fræðslu“ eins og Salómon orðaði
svo vel, og erum við óumræðilega
þakklát fyrir. Ragnhildur var stór-
brotinn karakter, ákveðin, framsýn
og stórmerkilegur frumherji en
ekki síst listamaður í eðli sínu sem
sjá má í verkum hennar hvort sem
litið er á heimili hennar, listaverk,
garðinn en einnig samband hennar
við Jón og börnin. Hún var hreint
frábær.
Að kveðja er erfitt, en líf okkar
hefur verið gætt svo miklu að við
verðum að vera þakklát, halda
áfram og elska lífið eins og hún
gerði og þannig halda minningunni
um „væna konu“ á lofti.
Elsku Jón, Eiríkur, Ástý, Íris,
Einar, Atli Már, Lilja og börn, svo
og öll þið hin sem einnig hafið
misst mikið, Drottinn blessi ykkur
og varðveiti, hann umvefji ykkur
með kærleika sínum og veiti ykkur
huggun í sorginni
Ásgeir Þór, Guðlaug og Arnar.
Ástkær vinkona er fallin frá og
minningar um yndislega stúlku
sitja eftir og ylja okkur sem minn-
umst hennar með hlýhug og þakk-
læti fyrir allar ánægjulegu stund-
irnar sem við áttum með henni.
Frá því við vorum sextán ára
hefur vinskapurinn haldist óslitinn,
þrátt fyrir að nokkrar í hópnum
hafi búið á erlendri grundu um
lengri eða skemmri tíma. Við
nefndum þetta að vísu „saumó“ til
málamynda, en það var nánast yf-
irskin, því tilgangurinn var aðal-
lega að hittast.
Á þeim árum sem við vorum að
stofna fjölskyldu og eiga börn voru
þetta hefðbundnar stundir með
kaffi og meðlæti en þegar börnin
stækkuðu og við fórum að hafa
meiri tíma fyrir okkur sjálfar
ákváðum við að nú væri tími ferða-
laganna runninn upp. Þá fannst
okkur tími til kominn að taka karl-
ana okkar í hópinn og haldið var til
Ástralíu þar sem ein okkar býr
með sinni fjölskyldu. Þetta var á 50
ára afmælisárinu og haldin var
mikil veisla okkur öllum til heiðurs
þar sem Ragga og Jón sýndu dans
eins og þeim einum er lagið. Ragga
hafði tekið með þennan yndislega
samkvæmiskjól og það geislaði af
henni. Aftur fimm árum seinna
ferðuðumst við um Ítalíu og var þá
rætt um hvað gera skyldi á sex-
tugsafmælisárinu.
En því miður er nú höggvið
skarð í hópinn og Ragga okkar er
ekki lengur með , hún sem var ætíð
svo jákvæð og hélt okkur við efnið,
jafnvel þegar við vorum latar að
hittast og hún orðin mikið veik hó-
aði hún okkur saman í kaffihlað-
borð.
Ragga var mjög listræn og lék
allt í höndunum á henni, hvort sem
var hannyrðir, leirlist eða olíumál-
un og sótti hún tíma í Myndlista-
skóla Kópavogs í vetur þrátt fyrir
að vera orðin mjög máttfarin, hún
mætti einfaldlega þegar hún gat.
Endaði sú önn með sýningu í Gerð-
arsafni í tilefni af afmæli skólans.
Nýlega hélt Ragga sýningu á
myndunum sínum í Minniborg í
Grímsnesi, þar sem saman voru
komnir vinir og vandamenn til að
gleðjast með henni og fjölskyld-
unni sem nú hefur misst svo mikið.
Jón og Ragga voru einstaklega
samhent hjón, þau áttu mörg sam-
eiginleg áhugamál, fyrir utan dans-
inn þá voru ferðalög bæði innan og
utanlands þeim báðum hjartfólgin,
þau ferðuðust mikið, nú síðast alla
leið til Egyptalands þrátt fyrir að
Ragga væri orðin mikið veik.
Jón og Ragga æfðu lengi sam-
kvæmisdansa og kepptu allt fram
til þess tíma sem Ragga veiktist,
unnu þau oft til verðlauna, enda
einstaklega glæsilegt par á dans-
gólfinu. Það hlýtur að vera erfitt
að horfa uppá sína nánustu heyja
vonlausa baráttu við illvígan sjúk-
dóm og fá ekkert að gert. Ragga
stóð sig alla tíð eins og hetja þrátt
fyrir allar þær erfiðu lyfjameðferð-
ir sem hún gekk í gegnum.
En fjölskyldan gerði allt til að
Röggu liði sem best og Jón stóð
eins og klettur við hlið hennar þar
til yfir lauk.
Við sendum Jóni, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð gefi þeim styrk á erfiðum
tímum.
Rannveig Ásbjörnsdóttir,
Katrín Torfadóttir, Kristín
Káradóttir, Jóna Helgadóttir,
Þuríður Sigurðardóttir,
Jóhanna Þorgrímsdóttir
og makar.
Fyrir hartnær sautján árum
keyptu sjö fjölskyldur saman jarð-
irnar Ármúla I og II í Nauteyr-
arhreppi, í Norður-Ísafjarðarsýslu,
nú Hólmavíkurhreppi. Í þessum
hópi voru Ragnhildur Sandholt,
Ragga og eftirlifandi eiginmaður
hennar Jón Eiríksson. Í kjölfar
kaupanna hófust reglubundnar
ferðir í Ármúla þar sem fjölskyld-
urnar komu saman á hverju ári við
leik og störf, við viðhald fasteigna
og uppbyggingu jarðanna.
Lífshlaup Röggu var einstaklega
farsælt. 25. apríl 1970 gekk hún að
eiga lífsförunaut sinn Jón Eiríks-
son til 38 ára og var hjónaband
þeirra einstaklega náið og ástríkt
og einkenndist af gagnkvæmri
virðingu. Jón og Ragga voru bæði
samhent og samstíga í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur og deildu
þau fjölbreyttum áhugamálum
ætíð saman.
Ragga var glæsileg kona, fé-
lagslynd, lífsglöð, glaðvær og kát
og ætíð stutt í dillandi hláturinn.
Hún var einstaklega vinnusöm og
dugleg og nutu Ármýlingar ríku-
lega dugnaðar hennar og ósér-
hlífni. Við fráfall Röggu er skarð
fyrir skildi.
Ármýlingar senda Jóni, börnum,
barnabörnum og ástvinum öllum
innilegustu samúðarkveðjur við
fráfall Ragnhildar Sandholt.
Grímur og Hildur, Pétur og
Birna, Rúnar og Diljá, Viðar
og Guðrún, Þorsteinn og
Fanný.
Það verða stundum á vegi manns
einstaklingar, sem lýsa upp til-
veruna og gott er að vera með.
Einmitt þannig einstaklingur var
Ragnhildur Sandholt, eða hún
Ragga okkar.
Nú hafa örlögin gripið í taumana
og er komið að kveðjustund. Og þó
að söknuðurinn sé sár er það samt
þannig að þegar litið er til baka
eru samverustundir okkar svo ein-
stakar að fyrir þær ber að þakka.
Það viljum við gera í dag. Við erum
nokkur hjón sem kynntumst í
dansskóla. Sum okkar höfðu verið
viðloðandi dans frá barnæsku, önn-
ur byrjuðu að dansa á fullorðins-
aldri. Í fyrstu var hópurinn sund-
urleitur, sumir þekktust þó
innbyrðis. Smám saman urðum við
að einum vinahópi og í dag köllum
við okkur dans-, göngu- og ferða-
hópinn A1A2. Þetta skrýtna nafn,
A1A2, er talning í sömbu, en okkur
þótti alltaf jafn skondið þegar einn
danskennarinn var að reyna að fá
okkur til að dansa eftir þessum
takti.
Á sumrin var venjan að hittast
og ganga um bæinn eða á næstu
fjöll. Síðan var ómissandi að fara í
útilegur, gönguferðir um hálendið
eða með ströndum. Jón varð for-
inginn og við gerðum eins og hann
sagði. Okkur grunar að Jón hafi
gert eins og Ragga sagði, þannig
að á sinn hátt var hún foringinn á
bak við tjöldin. Þau Jón og Ragga
bjuggu líka yfir meiri þekkingu á
landinu en við hin og voru reyndir
ferðagarpar. Þetta var skemmti-
legur tími. Ragga og Jón höfðu
alltaf verið mikið útivistarfólk og á
þeim árum þegar sum okkar vissu
ekki hvað gönguskór voru voru þau
á flandri um landið með börnin sín.
Í ferðalögum okkar um landið var
Ragga iðulega í fararbroddi. Þar
var hún á heimavelli. Oft var það
nú þannig að þegar við hin skriðum
úr pokunum á morgnana mátti sjá
Röggu koma skokkandi niður
fjallshlíðina, búna að fá sér morg-
ungönguna.
Það fóru fáir í skóna hennar,
hvort sem það voru dans- eða
gönguskór, og því var það mikið
reiðarslag þegar hún veiktist. Hún
sem var hreystin uppmáluð.
Hvernig mátti þetta vera? Þegar
Ragga lauk fyrstu lyfjameðferðinni
hittumst við heima hjá þeim Jóni
og var ákveðið að nú myndi hóp-
urinn leggjast í ferðalög. Það gerð-
um við síðan vorið 2006. Við áttum
yndislegan tíma saman í tæpar
tvær vikur í Suður-Karíbahafi.
Strax þá ákváðum við að fara í
aðra ferð tveimur árum síðar og
ferðuðumst um Egyptaland nú um
páskana. Það gladdi okkur að hún
skyldi ná að koma með og í okkar
augum var hún hetja. Aldrei var
neinn bilbug á henni að finna og
æðruleysið ótakmarkað.
Við munum sakna þess að sjá
Röggu ekki framar svífa um dans-
gólfið í örmum Jóns eða klöngrast
upp einhverja fjallshlíðina í fram-
tíðinni, en það var frábært að vera
samferðamaður hennar þau ár sem
við áttum saman og það er gott að
geta sagt að hún var vinur okkar
og eitt er víst að hún mun lifa í
hjörtum okkar um ókomin ár, því
hún sett mark sitt á tilveru okkar.
Við vottum Jóni og fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúð og
þökkum fyrir þá lukku að hafa
kynnst þessari listakonu lífsins,
henni Röggu.
Hvíl í friði elsku vinkona, hjart-
ans þökk fyrir samveruna.
Fyrir hönd dans-, göngu- og
ferðahópsins A1A2
Ólafur Ólafsson.
Það fylgir því sérstök upplifun
og andrúmsloft að taka þátt í upp-
byggingu nýrra hverfa. Við sem
vorum meðal þeirra fyrstu sem
fluttu í Grafarvoginn um miðjan ní-
unda áratug síðustu aldar fundum
fyrir þessu. Við vildum búa þannig
um hnútana að hverfið okkar yrði
það besta að búa í og að sem fjöl-
breyttust þjónusta kæmi sem allra
fyrst, ekki síst fyrir börnin okkar.
M.a. í þessum tilgangi ákváðum við
árið 1986 að taka þátt í stofnun Fé-
lags sjálfstæðismanna í Grafarvogi,
en við töldum félagið kjörin vett-
vang til að þoka málum áfram til
heilla fyrir hverfið. Auk undirrit-
aðs voru meðal fyrstu stjórnar-
manna í því félagi hjónin Jón Ei-
ríksson og Ragnhildur K.
Sandholt. Það má fullyrða að það
sé nokkuð óvenjulegt að hjón gegni
samtímis stjórnarstörfum í félagi.
Það þótti hins vegar sjálfsagt þeg-
ar Jón og Ragnhildur áttu í hlut.
Ég efast um að ég hafi kynnst
samhentari hjónum í því sem þau
tóku sér fyrir hendur. Það hefur
því ávallt verið eðlilegt og sjálfsagt
að hafa nöfn þeirra beggja á vörum
samtímis. Í félagsstörfunum þróað-
ist vinátta sem hefur enst fram á
daginn í dag.
Ég minnist ótal stjórnarfunda í
heimahúsum þar sem kraftur og
gleði réð ríkjum, fjölda skemmt-
ana, ferðar til Englands, kosninga-
vinnu, bæði fyrir og á kjördag þar
sem Jón og Ragnhildur voru oftar
en ekki þau sem mest lögðu af
mörkum. Allt vekur þetta gleði
þegar ég hugsa til baka.
Fyrir nokkru keyptu Jón og
Ragnhildur sér sumarhús skammt
frá sumarhúsi okkar hjóna í
Grímsnesinu. Hugsuðum við okkur
gott til glóðarinnar að geta átt þar
mikil og góð samskipti við þau. Það
gekk eftir en því miður urðu stund-
irnar færri en við reiknuðum með
vegna veikinda Ragnhildar.
Það verður erfitt að hugsa sér
Jón án Ragnhildar. Góðar minn-
ingar ylja hins vegar og á vinátt-
una bar aldrei skugga. Fyrir það
ber að þakka. Við hjónin óskum
Ragnhildi Guðs blessunar og vott-
um Jóni og börnum þeirra samúð
okkar.
Reynir Karlsson.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 2008 43
Elsku amma okkar,
núna ertu farin frá
okkur 92 ára að aldri,
þín er sárt saknað, ég
er ekki enn búinn að átti mig á því
að þú sért farin frá okkur.
Þú veiktist og við skiptumst öll á
að sitja hjá þér. Nóttina sem þú lést
hringdi Elísabet systir í mig og til-
kynnti mér það og við Móna fórum í
hvelli upp eftir til þín og kvöddum
þig.
Núna er afi loksins búinn að fá þig
til sín eftir langa bið og núna færðu
að hitta öll systkinin þín, pabba og
foreldra þína, og ég veit að þú átt
eftir að fylgjast með okkur hérna
niðri og leiðbeina litlu langömmu-
börnin þín áfram í lífinu. Þú varst
besta kona í heimi, varst alltaf að
hjálpa öllum og gast aldrei neitað
um neitt. Ég man þegar ég bjó hjá
þér með mömmu og Mónu, þá gastu
dundað með okkur endalaust, við
spiluðum Svarta Pétur fram og aft-
ur, aldrei fékkstu nóg. Svo þegar við
áttum að mæta í skólann á morgn-
ana þá varst þú löngu vöknuð á und-
Ásta Bjarnadóttir
✝ Ásta Bjarna-dóttir fæddist á
Hóli í Bolungarvík
9. janúar 1916. Hún
lést á Vífilsstöðum
fimmtudaginn 31.
júlí síðastliðinn.
Ásta var jarð-
sungin frá Foss-
vogskirkju 6. ágúst
sl.
an okkur og varst
tilbúin með mat áður
en við færum í skól-
ann og varst með nesti
handa okkur, passaðir
alltaf að við fengum
nóg að borða.
Við elskum þig
endalaust mikið, þú
verður skærasta
stjarnan á himnum.
Elsku amma okkar,
guð geymi þig og
munum við geyma
minningu þína í hjört-
um okkar um ókomna
tíð.
Hvíldu friði.
Helena Dögg, Lilja Dís og
Andri Snær.
Það er gott að eiga góða ömmu og
ég var svo heppin að eiga eina slíka
og fá að njóta samvista við hana í
heil 34 ár.
Ég var svo heppin að fá að alast
upp að mestu leyti hjá ömmu, alltaf
höfðum við nóg að dunda saman,
man svo vel hvað þér þótti gaman að
syngja og mála enda eru til mörg
listaverkin eftir þig. Þú varst alltaf
svo hjartahlý og vildir allt fyrir alla
gera, varst alltaf svo hjálpsöm og
sagðir aldrei nei við neinu, sama
hvað það var. Manni leið alltaf svo
vel í návist þinni og var gjörsamlega
endurnærður. Þú hafðir alltaf svo
mikla ást og hlýju að gefa og alltaf
var til nóg af henni hjá þér, alltaf
varstu til staðar fyrir mig og alltaf
gat ég leitað til þín, hvort sem var á
nóttu eða degi.
Við ræddum um heima og geima,
allt milli himins og jarðar, og alltaf
var svo gaman að spjalla við þig, þú
varst svo fróð um alla hluti.
Elsku amma mín, nú ertu farin frá
okkur, sem erfitt er að sætta sig við.
Ég er svo þakklát fyrir allar þess-
ar hlýlegu og innilegu og góðu
stundir sem við höfum átt saman.
Ég varðveiti þær vel í minninu og
mun aldrei gleyma þeim.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég veit að afi hefur tekið vel á
móti þér, og hefur ef til vill beðið
með óþreyju í gegnum þennan erf-
iða tíma. Ég veit að þú ert núna
hvíldinni fegin, amma mín, ég kveð
þig og minnist þín með söknuð í
hjarta og þakklæti. Guð geymi þig
og þína fallegu sál. Amma mín, hvíl í
friði.
Þín
Elísabet.