Morgunblaðið - 10.08.2008, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 10. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Fallegir legsteinar
á góðu verði
✝ Gunnar Bene-dikt Adolfsson
fæddist í Reykjavík
3. febrúar 1934.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 26. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Hólm-
fríður Benedikts-
dóttir Petersen, hús-
freyja, f. 9.2. 1902 í
Kirkjuskógi í Mið-
dölum, Dalasýslu, d.
30.6. 1988 og Adolf
J.E. Petersen f. 10.5. 1906 á Ak-
ureyri, yfirverkstjóri hjá Vegagerð
ríkisins, d. 5.5. 1985. Adolf og Hólm-
fríður eignuðust þrjá syni; elstur er
Emil Hans Petersen, f. 17.5. 1928,
byggingameistari, næstur var
Gunnar en yngsti sonurinn lést í
fæðingu árið 1935. Gunnar kvænt-
ist 21.5. 1956 Ragnhildi Thorlacius,
skrifstofum. f. 21.5. 1936. Foreldrar
hennar voru Anna Margrét Thorla-
cius, húsfreyja, f. 14.8. 1905 á
Strýtu í Hamarsfirði, S-Múl., d.
14.5. 1981 og Erlingur Thorlacius,
bifreiðastjóri, f. 15.4. 1906 á Bú-
landsnesi í Hamarsfirði, S-Múl., d.
1.2. 1981. Börn þeirra eru: 1) Hug-
rún, f. 27.7. 1955, kennari, eigin-
maður hennar er Ragnar Jón-
Gunnar ólst upp í Reykjavík og
Kópavogi en foreldrar hans voru
meðal frumbyggja Kópavogs. Hann
stundaði nám við Verslunarskóla Ís-
lands veturinn 1952-53. Hann lærði
rennismíði í Vélsmiðjunni Héðni og
bifvélavirkjun hjá Vegagerð rík-
isins. Hann lauk prófum í þeim
greinum við Iðnskólann í Reykjavík
1956 og 1962 og öðlaðist meist-
araréttindi í báðum iðngreinunum.
Gunnar starfaði hjá strætis-
vögnum Kópavogs á árunum 1962-
78, en þar af starfaði hann sem að-
stoðarverkstjóri hjá fyrirtækinu frá
1964. Eftir það starfaði Gunnar sem
bifreiðaeftirlitsmaður hjá Bifreiða-
eftirliti ríkisins, sem síðar varð Bif-
reiðaskoðun Íslands og er í dag
Frumherji hf., þar til hann lét af
störfum sökum aldurs. Þá var
Gunnar prófdómari í bifvélavirkjun
frá 1966-82. Hann sat í stjórn Fé-
lags bifvélavirkja árin 1963-69 og í
stjórn Málm- og skipasmíða-
sambands Íslands 1964-70.
Gunnar og Ragnhildur hófu bú-
skap sinn árið 1957 í Hafnarfirði
þar sem þau bjuggu í sjö ár. Eftir
það hafa þau átt heimili sitt í Holta-
gerði 53, Kópavogi.
Útför Gunnars Benedikts Adolfs-
sonar fór fram í kyrrþey hinn 31.
júlí síðastliðinn.
atansson, f. 6.10. 1957,
bifvélavirkjameistari.
Dætur þeirra eru:
a) Margrét Gígja, f.
10.11. 1977, hjúkr-
unarfræðingur, sam-
býlismaður hennar er
Jón Þorgrímur Stef-
ánsson, f. 21.5. 1975,
tölvunarfræðingur.
Synir þeirra eru:
Ragnar Vilji, f. 1.4.
1996, Benedikt Sólon,
f. 22.5. 2001 og Ívar
Darri, f. 20.3. 2006. b)
Ragnhildur Anna, f.
28.7. 1986, búfræðingur. c) Bryn-
hildur Lea, f. 3.12. 1992, nemi. 2)
Erlingur, f. 12.10. 1958, flugstjóri,
eiginkona hans er Marfríður Hrund
Smáradóttir, f. 7.12. 1958, hjúkr-
unarfræðingur og kennari.
Dætur þeirra eru: a) Dana Björk,
f. 9.3. 1984, flugmaður, b) Anna
Rós, f. 6.6. 1989, nemi. c) Regína
Bergdís, f. 21.1. 1991, nemi. 3)
Kristján Örn, f. 17.11. 1960, mat-
reiðslumeistari, eiginkona hans er
Jeanette Eva Thomsen, f. 10.2.
1965, hjúkrunarfræðingur. Börn
þeirra eru:
a) Frederik Benedikt, f. 20.8.
1988, nemi. b) Amalie Margrét, f.
15.8. 1995. c) Benjamin Sófus, f. 7.7.
1999.
Mig langar til þess að minnast
tengdaföður míns, Gunnars Bene-
dikts Adolfssonar, í örfáum orðum en
til þess verð ég að reyna að finna öll
fallegustu og bestu orðin sem ég
kann. Ég minnist hans fyrst og
fremst sem manns sem sýndi öllum
ástúð og umhyggju, en það voru eig-
inleikar sem mér finnst að hafi ein-
kennt hann öðru fremur – ástúð og
umhyggja fyrir öllu lifandi. Aðrir
mannkostir voru áberandi líka – hvað
á ég að tilgreina? Örlæti hans, hjálp-
semi, þolgæði, heiðarleika? Eða glað-
værð, dugnað, staðfestu, þolinmæði?
Alla þessa góðu eiginleika átti hann í
ríkum mæli ásamt svo mörgum öðr-
um.
Í skapgerð hans blandaðist styrk-
leiki og mildi. Hann hafði eitthvað
það við sig, einhverja ró, sem gerði
það að verkum að fólki leið vel í ná-
vist hans. Það fann fyrir þessum
góðu straumum sem frá honum staf-
aði, þeir fylltu hvert herbergi sem
hann kom inn í. Grín og glettni ein-
kenndu hann þó ekki síður. Öllu gat
hann snúið upp í grín og gamansemi.
Og það gerði hann einmitt fram á
seinasta dag í erfiðum veikindum sín-
um, – það þýðir ekkert annað, sagði
hann og brosti við.
Gunnar bjó fjölskyldu sinni gott
heimili, sem hann blátt áfram um-
vafði ást sinni og umhyggju. Eigin-
kona hans og fjölskylda var honum
allt. Barnabörnin og barnabarna-
börnin bar hann á höndum sér. Hann
var besti afi og langafi sem hugsast
getur – hlúði að ungviðinu í fjölskyld-
unni á alla mögulega vegu. Oftar en
ekki hjálpaði hann dætrum mínum
fyrir stærðfræðipróf í gegnum árin,
en Gunnar hafði einstaka stærð-
fræðigáfu og var svo talnaglöggur að
það var næsta óskiljanlegt. Um eig-
inkonu sína hugsaði Gunnar af því-
líkri alúð að einsdæmi hlýtur að vera.
Ástin sem þau hjónin, Gunnar og
Ragnhildur, báru til hvors annars
hrærði hjarta manns. Það var mikill
gæfudagur þegar þau fundu hvort
annað. Ég minnist þess varla að hafa
séð þau sitt í hvoru lagi. Saman voru
þau alltaf – fram á hinstu stund.
Minningar liðinna ára í samfylgd
Gunnars verða að dýrmætum fjár-
sjóðum sem alltaf verður hægt að
sækja í meðan lífið heldur áfram.
Þær geymast í huga okkar og hjarta.
Ég vil þakka Gunnari hinar fjöl-
mörgu ljúfu stundir og endalausa ást
og umhyggju okkur til handa á liðn-
um árum. Ég mun minnast hans með
ást og virðingu svo lengi sem ég lifi.
Hann var sannur maður eins og þeir
bestir gerast. Guð blessi sál hans.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Marfríður Hrund Smáradóttir.
Okkur systurnar langar að skrifa
nokkur orð til að minnast okkar
elskulega afa sem við hefðum viljað
hafa svo miklu lengur hjá okkur.
Afi Gunnar var hinn eini sanni afi,
þ.e.a.s. eins og okkur finnst að allir
afar ættu að vera. Hann var alltaf
góður við okkur, hress og skemmti-
legur, hann var traustur og alltaf til
staðar ef við þurftum á að halda. Það
ríkti alltaf mikil gleði í kringum hann
og hann sá ávallt björtu hliðarnar á
tilverunni. Hann var mikill manna-
og dýravinur. Hafði hann einstakt
lag á fólki, hvort sem um var að ræða
fullorðna eða börn, og nutum við afa-
börnin svo sannarlega góðs af því.
Þegar við vorum litlar var hann
óþreytandi við að leika við okkur,
kenna okkur að spila og tefla, hjálpa
okkur með reikninginn eða hvað sem
við báðum hann um að gera eða að-
stoða okkur við. Við vorum alltaf vel-
komnar til hans og var ávallt tekið
vel á móti okkur, með hlýju faðmlagi,
kossi á kinn og klappi á bakið.
Afi var ófeiminn við að hvetja okk-
ur áfram og láta okkur vita af því hve
stoltur hann var af okkur. Hann hafði
alltaf mikinn áhuga á því sem við tók-
um okkur fyrir hendur og samgladd-
ist einlæglega í öllum okkar ánægju-
stundum.
Það mátti læra svo margt af afa og
hann var okkur fyrirmynd á svo
marga vegu. Við hefðum gjarnan vilj-
að fá fleiri stundir með honum. Við
munum sakna hans sárt.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljóss
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert, mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni
þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þínar,
Gígja, Ragnhildur og
Brynhildur.
Elsku besti afi minn,
mikið er ég heppin að eiga þig sem
afa. Þú hefur gert líf mitt ríkara af
gleði og hamingju. Stundirnar sem
ég eyddi í Holtagerði hjá þér og
ömmu gleymast aldrei og hugsa ég
alltaf til þeirra með bros á vör og
núna tár í augum því ég veit að þær
verða ekki fleiri. En ég veit að þú ert
með okkur í anda og það gefur mér
smá huggun harmi gegn.
Þú kenndir mér margt og varst
alltaf reiðubúinn að hjálpa við hvað
sem var. Það var yndislegt að koma
til ykkar og gista með öllum frænk-
unum. Þá var sko dekrað við okkur
og við vissum að við vorum elskaðar,
það fór sko ekki á milli mála á þeim
bæ. Mér fannst svo fallegt það sem
þú sagðir við mig í hvert sinn sem ég
kvaddi þig: „Gangi þér vel, elskan
mín.“ Ó, hvað ég sakna þín. Líf mitt
er fátækara í dag og mér finnst
hræðilegt að börnin mín fái ekki að
kynnast þér en ég verð þeim mun
duglegri að segja þeim fallegar sögur
af afa Gunnari og þeim góða manni
sem þú hefur að geyma. Meira að
segja í síðasta skiptið sem ég sá þig
þá varst það þú sem varst að hug-
hreysta mig og baðst mig að vera
sterka og það ætla ég að reyna að
vera. Ég ætla að vera sterk og góð
manneskja og heiðra þar með minn-
ingu þína því þú áttir stóran part í að
móta mig og gera mig að þeirri
manneskju sem ég er í dag og ég
vona að þú sért stoltur af mér. Ég er
sko stolt af því að hafa fengið að vera
afastelpan þín. Ég ætla ekki að
kveðja alveg, heldur segja bless í bili
því ég veit að við munum hittast þeg-
ar minn tími kemur og það verða
fagnaðarfundir, elsku afi minn. En
þangað til ætla ég að hugsa vel um
elsku ömmu því ég veit hvað þið elsk-
uðuð hvort annað mikið og hennar
missir er mikill.
Ég elska þig.
Þín afastelpa,
Dana Björk Erlingsdóttir.
Gunnar B. Adolfsson vinur minn
er látinn eftir erfið og langvinn veik-
indi. Við kynntumst í aðdraganda að
ferð á Heimsmót æskunnar í Búk-
arest árið 1953. Þar hófst með okkur
vinátta er aldrei rofnaði. Við vorum
saman í söngkór undir stjórn Jóns
Ásgeirssonar tónskálds og í þjóð-
dansaflokki undir stjórn Þuríðar
Árnadóttur. Þar kynntist Gunnar,
Ragnhildi Thorlacius er síðar varð
eiginkona hans. Ferðin stóð frá 20.
júlí-1. sept. 1953. Við vorum saman í
íþróttum og fylgdumst með ýmsum
atburðum og sýningum á mótinu.
Gunnar hafði farið með Emil bróður
sínum á Heimsmótið í Berlín 1951
svo hann var öllum hnútum kunnug-
ur. Á heimleiðinni til Íslands var
stoppað í Kaupmannahöfn í nokkra
daga. Við gistum þar saman fjórir
vinir, auk okkar Gunnars voru Bolli
A. Ólafsson og Tómas Kristjánsson.
Við félagarnir ræddum mikið saman
og við Gunnar gerðum m.a. sam-
komulag um að kaupa okkur saman
bíl, það varð, við keyptum okkur
Ford 4́2 um haustið, það bilaði í hon-
um vélin svo við rifum hann í „spað“
og gerðum hann svo upp aftur og þá
sem Ford 4́7. Við unnum í þessu öll
kvöld og helgar allan veturinn. Enda
var stúlkan hans komin í húsmæðra-
skóla þennan vetur svo einhvern veg-
inn varð hann að þreyja þorrann og
góuna. Við Gunnar fórum saman á
meiraprófsnámskeið árið 1960 og
einnig díselnámskeið í Vélskólanum.
Gunnar var duglegur að vinna með
námi og vann þá í „Bikstöðinni“ und-
ir stjórn Adolfs J.E. Petersen föður
síns. Gunnar var svaramaður minn
og ég svaramaður hans þegar við vin-
irnir giftum okkur. Við hjálpuðum
hvor öðrum þegar við vorum að
byggja okkar fyrstu íbúð og vorum í
sambandi þegar eitthvað stóð til.
Gunnar hóf störf hjá Strætisvögnum
Kópavogs 18. júní árið 1962.
Það var mjög samhentur hópur
sem vann á verkstæði SVK og Véla-
miðstöðvar, var Gunnar gjarnan
hrókur alls fagnaðar þar og marga
skákina tefldi hann við þá Guðmund
Óskarsson og Kristján Jónsson. Ég
vil leyfa mér að senda kveðjur frá
samstarfsmönnum hans hjá Strætis-
vögnum og Áhaldahúsi Kópavogs
gegnum tíðina, um leið og við hjónin
sendum Ragnhildi eiginkonu hans og
fjölskyldu hennar, okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Karl Árnason fyrrv.
forstöðumaður SVK og
Vélamiðstöðvar Kópavogs.
Það kom mér ekki á óvart þegar
Hugrún vinkona mín hringdi og
sagði að pabbi sinn hefði dáið fyrr um
daginn.
Gunnar hafði barist hetjulega við
illkynja sjúkdóm í þrjú ár og hafði
hrakað mikið undanfarnar vikur.
Foreldrar Gunnars voru frumbyggj-
ar í Kópavogi og eins var um fjöl-
skyldu eiginkonu hans Ragnhildar
Thorlacius. Gunnar og Ragnhildur
eignuðust þrjú börn. Þau hjónin
byggðu sér hús í Holtagerði í vest-
urbæ Kópavogs í kringum 1965 og
bjuggu þar alla tíð síðan. Þau voru
ákaflega samrýnd hjón og voru börn-
um sínum meira en foreldrar og upp-
alendur, voru einnig félagar þeirra
og vinir. Alltaf var gott að koma í
Holtagerðið og var heimili þeirra op-
ið öllum vinum barna þeirra og voru
oft margir krakkar í „drekkutímum“
eins og eftirmiðdagskaffið var kallað
á þeim tíma. Gunnar var einkar glað-
ur maður og alltaf góður og gaman-
samur við okkur krakkana. Hann var
alltaf tilbúinn að skutla okkur vin-
konunum ef þurfti, og þess þurfti oft.
Hann hefur eflaust oft verið þreyttur
þar sem á þeim tíma byggðu menn
hús sín sjálfir, eftir vinnu á kvöldin
og um helgar.
Gunnar hafði einlægan áhuga á öll-
um í kringum sig. Hann fylgdist vel
með börnum sínum, barnabörnum og
síðan barnabarnabörnum. Hann vissi
alltaf hvað hver var að gera hvort
sem það var kórsöngur, fótbolti eða
tónleikar hjá Skólahljómsveit Kópa-
vogs en þar hafa tvær af dætrum
Hugrúnar spilað. Gunnar missti ekki
úr tónleika meðan heilsan leyfði. Það
hafði skapast hefð hjá Hugrúnu að
hafa kaffi að loknum tónleikunum og
var þar alltaf glatt á hjalla. Gunnar
var góður sögumaður og sagði okkur
stundum frá gamla tímanum í Kópa-
vogi þegar þurfti að taka Hafnar-
fjarðarstrætó og vera í skóla í
Reykjavík. Börnin í Kópavogi þurftu
að ganga langan veg í og úr strætó og
gátu þetta orðið hinar mestu svað-
ilfarir.
Gunnar og Ragnhildur voru dug-
leg að ferðast bæði innanlands og ut-
an og höfum við fjölskyldan verið
með þeim í nokkrum ferðum, ásamt
fjölskyldu Hugrúnar. Við minnumst
nú skemmtilegs „pictionary“-leiks í
sumarbústað í Skorradal þar sem all-
ir tóku þátt og urðu að leika miserfið
hlutverk og var mikið hlegið. Ynd-
isleg tjaldferð að Fjallabaki kemur
einnig upp í hugann.
Síðan vorum við svo heppin að fá
að taka þátt í afmælisferð Hugrúnar
þegar hún hélt fimmtugsafmæli í Ez í
Suður-Frakklandi ásamt fjölskyldu
sinni og foreldrum. Kvöldverðurinn í
Ez er það fínasta sem við höfum upp-
lifað og áttum við þar öll ógleyman-
lega stund. Þar voru froskafætur,
melónusúpa og alls kyns góðgæti á
boðstólnum. Síðan ferðuðumst við öll
saman til Gardavatnsins og er þetta
eitt besta og skemmtilegasta ferða-
lag sem við fjölskyldan höfum farið.
Ferðafélagarnir notalegir og naut
Gunnar ferðarinnar vel. Það bar þó
stöku sinnum á þreytu hjá honum,
var ekki alveg jafnbrattur að ganga
eins og vant var. Fljótlega eftir heim-
komuna greindist hann með þann
sjúkdóm sem nú hefur sigrað þennan
góða mann.
Við fjölskyldan þökkum Gunnari
samfylgdina og sendum Ragnhildi og
fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur.
Einfríður, Christer,
Tinna og Árni.
Gunnar Benedikt Adolfsson
Kveðja frá eiginkonu
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
HINSTA KVEÐJA