Morgunblaðið - 12.08.2008, Blaðsíða 22

✝ Jón Gauti Jóns-son fæddist á
Ísafirði 29. desem-
ber 1945. Hann lést
á líknardeild LSH í
Kópavogi 4. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jón Gauti
Jónatansson, f.
14.10. 1907, d. 20.2.
1964, og Guðrún
Kristjánsdóttir, f.
4.2. 1909, d. 27.10.
2001. Systkini Jóns
Gauta eru Svanhild-
ur Erna, f. 1935, Sigríður Krist-
jana, f. 1936, d. 1998, Þórdís Helga,
f. 1941, og Guðrún Kristín, f. 1948.
Jón Gauti kvæntist 1966 Hall-
gerði Pétursdóttur, f. 1948, þau
skildu. Börn þeirra eru 1) Sigrún
Jónsdóttir, f. 1966, fyrrverandi
eiginmaður hennar er Gunnlaugur
Kristján Gunnlaugsson. Synir
þeirra eru Benedikt Þór og Friðrik
Örn. 2) Jón Gauti Jónsson, f. 1974,
eiginkona hans er Sigrún Magn-
úsdóttir. Börn þeirra eru Pétur,
Berglind og Einar. 3) Sólveig Ásta
Gautadóttir, f. 1980, sambýlis-
maður Vignir Bjarnason.
Jón Gauti hóf 1996 sambúð með
Hólmfríði Árnadóttur, f. 1947, og
bæjarstjóra Garðabæjar og gegndi
því starfi til ársins 1987. Frá 1987
til 1990 var hann framkvæmda-
stjóri Stálvíkur hf. Árið 1990 stofn-
aði hann ásamt öðrum ráðgjaf-
arfyrirtækið Rekstur og ráðgjöf
ehf. og sinnti þar ráðgjaf-
arstörfum, aðallega fyrir sveit-
arfélög, ráðuneyti og stofnanir rík-
is og sveitarfélaga. Meðal verkefna
voru stjórnun uppbyggingar eftir
snjóflóðin í Súðavík árið 1995, fjár-
hagsleg endurskipurlagning og
tímabundin stjórnun ýmissa sveit-
arfélaga og stofnana. Frá 2000
starfaði Jón Gauti fyrir ráðgjaf-
arfyrirtækið Parx ehf. á stjórn-
sýslusviði. Árið 2004 var hann ráð-
inn sem framkvæmdastjóri Domus
Medica ehf. og Læknahússins ehf.
Frá miðju ári 2005 starfaði hann
sem sviðsstjóri rekstrarsviðs og
síðar aðstoðarforstjóri Veðurstofu
Íslands. Meðfram ráðgjaf-
arstörfum sínum hafði hann um-
sjón með námskeiðahaldi og gerð
námsefnis fyrir sveitarstjórn-
armenn. Einnig sinnti hann
stundakennslu í félagsvísindadeild
Háskóla Íslands fyrir nema í meist-
aranámi í stjórnmála- og við-
skiptafræðum.
Jón Gauti lét sig félagsmál varða
og var m.a. virkur í Lionshreyfing-
unni til fjölda ára.
Útför Jóns Gauta fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
gengu þau í hjóna-
band 2002. Börn
hennar og Stefáns
Pálssonar, fyrri eig-
inmanns, eru: 1) Árni,
f. 1973, sambýliskona
Eyrún Ósk Guðjóns-
dóttir. Synir þeirra
eru Guðjón Bjarki og
Bjarni Gunnar, sonur
Árna og Sólveigar
Hrannar Sigurð-
ardóttur er Stefán
Ingi. 2) Anna Guðrún,
f. 1975, sambýlis-
maður Þröstur Þor-
kelsson. Dóttir þeirra er Tinna. 3)
Guðrún Elísabet, f. 1975, sambýlis-
maður Hilmar Veigar Pétursson.
Dóttir þeirra er Eva Sólveig.
Jón Gauti var stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík.
Hann lauk námi í viðskiptafræði
frá Háskóla Íslands árið 1972 og
MPA-prófi frá sama skóla í op-
inberri stjórnsýslu árið 2006.
Árin 1972 til 1974 starfaði hann
sem sveitarstjóri Búðahrepps, Fá-
skrúðsfirði, og síðan sveitarstjóri
Rangárvallahrepps, Hellu, til árs-
ins 1978. Frá 1978 til 1979 var
hann starfsmanna- og fjár-
málastjóri Scanhouse Nigeria í La-
gos. Árið 1979 tók hann við stöðu
Pabbi, það sem mér dettur í hug
þegar ég heyri orðið pabbi er traust,
öryggi, vinur og hlýja. Pabbi er sá
sem alltaf er til staðar, huggar þeg-
ar maður grætur, hlær með þegar
maður hefur eitthvað skemmtilegt
að segja, hressir mann við þegar
maður er leiður og hjálpar manni
upp þegar maður dettur. Pabbi
minn er dáinn. Hann lést á líkn-
ardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 4. ágúst.
Ég verð að segja að það hafa ver-
ið sönn forréttindi að hafa alist upp
sem dóttir pabba míns, Jóns Gauta.
Pabbi kunni vel til verka og hef ég
lært mikið af honum í gegnum tíð-
ina, eins að allt það sem að ég hef
tekið mér fyrir hendur var fyrst
borið undir hann, hvort sem að við
vorum sammála eða ekki þá varð ég
að fá hans skoðun á málunum. Það
er svo ótal margt sem kemur upp í
hugann, endalaust mikið af góðum
og skemmtilegum minningum. Pab-
bastelpa hef ég alltaf verið og þar
sem hann pabbi var að búa til,
breyta eða laga eitthvað þar var ég,
pabbi minn gat allt og allt sem hann
tók sér fyrir hendur gerði hann vel,
eitt sem einkenndi hann var reynd-
ar það að þegar að hann var eitt-
hvað að vesenast þá tuðaði hann og
blótaði þangað til að hluturinn eða
verkið sem hann var að vinna í var
lokið. En verkið kláraðist alltaf
sama hversu ómögulegt það leit út í
byrjun.
Pabbi var mikill bíladellukarl og
það má segja að ég hafi smitast af
bíladellunni snemma, það skemmti-
legasta sem ég vissi var að fara að
kaupa ís og fara bílasölurúnt. Svo
kom það þegar ég varð eldri og
eignaðist fyrsta bílinn að hann tók
mig í kúrs sem hann stofnaði og hélt
uppi en það var bón 101, en hann
snerist um það hvernig ætti að bóna
bílinn og viðhalda, ég kunni nú
reyndar aðeins til verka enda verið
að skottast í kringum hann frá því
að ég man eftir mér.
Þau okkar sem eiga mikið hljóta
að missa mikið.
Sólveig Ásta Gautadóttir.
Stolt eða montin? Þarf maður allt-
af að velja?
Þá vel ég hvort tveggja, pabbi
minn!
Ég er ekki bara stolt af því að
vera frumburðurinn þinn, ég er líka
montin af því að ég er stóra stelpan
þín.
Stelpan sem þekkti flesta starfs-
menn á bílasölum bæjarins með
nafni og rataði um vistarverur Rík-
isútvarpsins af því að hún var alltaf
sem lítil stelpa að skottast með
pabba sínum. Þegar kom að
menntaskólavali þá kastaðist í kekki
milli okkar því ég vildi fara í MR en
þú vildir að ég færi í FG þar sem þú
varst að byggja upp framhaldsskóla
í Garðabænum. Ég fór í vikufýlu og
þá gafst þú upp en þá var ég búin að
bíta í mig að FG væri málið og sá
ekki eftir því. Í dag skil ég rök-
semdafærslu þína því það síaðist inn
í uppeldinu að maður á að fylgja
sannfæringu sinni. Hentistefna er
ekki góð stefna, pabbi minn.
Þegar Benedikt fékk bílprófið
sagði ég honum að fara til þín og
læra að þvo og bóna bíla. Hann fórn-
aði höndum og sagði: Mamma, hann
er 4 klst. að þessu. Það lýsir þér vel,
pabbi minn. Þú gerðir ekki hlutina
með hangandi hendi. Afi Pétur sagði
að dýrasti lúxusinn væri hirðuleysi
og þá speki tókstu alvarlega. Strák-
arnir mínir voru mjög glaðir með
bílaval þitt, Bens … eitthvað. Hann
var allavega blár.
Þarna kemur augljóslega fram
hvað við Sólveig Ásta fengum ólíka
hluti út úr samvistunum við þig og
bílasöluferðunum. Ég horfði á litina
en hún lærði allar tegundirnar.
Þú kunnir svo vel að vinna með
fólki, varst flottur „diplómat“ og það
er eitthvað sem ég vona svo innilega
að mér takist að öðlast og tileinka
mér. Ég leitaði ráða hjá þér varð-
andi ýmislegt í þeim stórverkefnum
sem ég var í síðasta vetur, þú áttir
svo auðvelt með að skoða hlutina út
frá báðum sjónarmiðum. Samninga-
viðræður voru eitthvað sem þú hafð-
ir góð tök á og ég naut þess að ræða
þessi mál við þig þó að stundum
fyndist mér þú sjá fullvel „hina hlið-
ina“.
Þú varst svo heppinn að eiga hana
Hólmfríði þína að og hvernig hún
umvafði þig í þessum erfiðu veik-
indum var ómetanlegt að verða vitni
að. Ég er þess fullviss að hennar
styrkur og festa gáfu okkur þennan
tíma með þér sem raun bar vitni og
fyrir það er ég henni þakklát. Þú
tókst á þessum erfiðu veikindum
með ró og yfirvegun enda ekki
þekktur fyrir að kvarta og kveina.
Síðustu dagar hafa verið frekar
tómlegir, engar ferðir í Kópavoginn
með barnaís með dýfu í boxi, ekkert
fótanudd eða kaffidrykkja kvölds og
morgna þar sem útsýnið gaf hug-
mynd um eilífðina. Starfsfólkið á
líknardeildinni er einstakar mann-
eskjur, þessum frábæru konum vil
ég þakka fyrir ljúfa viðkynningu.
Við tökum á þessu áfalli hvert og
eitt eins og við getum best. Þú sagð-
ir að þú værir ríkur maður því að við
hugsuðum svo vel hvert um annað
systkinin og trúðu mér elsku pabbi,
á því verður engin breyting.
Montin eða stolt? Jú, stundum
velur maður hvort tveggja og í
þessu tilfelli tengist það ekki henti-
stefnu heldur ást og virðingu.
Þín pabbastelpa,
Sigrún.
Í dag kveðjum við góðan dreng,
Jón Gauta Jónsson. Hann lést á
líknardeild Landspítalans 4. ágúst
sl.en hann hafði barist við krabba-
mein í tæpt ár.
Snemma í því ferli kom í ljós að
ekki yrði deilt við dómarann. Hann
tók því með karlmennsku.
Æðruleysi var einmitt eitt af því
sem einkenndi Gauta en það var
hann alltaf kallaður. Gauti var jafn-
lyndur, heiðarlegur drengur sem
átti auðvelt með að umgangast fólk,
enda vann hann alla tíð krefjandi
trúnaðarstörf, sem voru mest á sviði
sveitar- og bæjarstjórnar. Trúlega
verða því gerð betri skil af öðrum.
Eitt af því erfiðasta sem honum
var falið var uppbygging í Súðavík í
janúar 1995 eftir snjóflóðið þar. Þar
veit ég að hann lyfti grettistaki. Og
hefði ég ekki hrokkið upp af stand-
inum þótt hann hefði hlotið fálka-
orðuna fyrir. Það varð ekki.
Ég fylgdist með þessu og undr-
aðist getuna og kraftinn í þessum
ömurlegu aðstæðum.
Við Gauti kynntumst sem ung-
lingar og vorum gift í þrjátíu ár.
Leiðir okkar skildi.
Síðar kvæntist hann Hólmfríði
Árnadóttur, ágætri mannkostakonu,
og eignaðist ég vináttu hennar og
seinna maðurinn minn, Árni Páls-
son. Fyrir það þakka ég núna. Og
örugglega börnin okkar þrjú sem
hún sýndi velvilja og kærleika frá
fyrstu tíð.
Hólmfríður vakti athygli allra í
hjúkrun sinni á manni sínum. Hún
var við hlið hans allan sólarhringinn
mánuðum saman.
Það er óásættanlegt að kveðja
mann sem var í fullu fjöri fyrir tæpu
ári í krefjandi skemmtilegu starfi.
Kæra Hólmfríður og þið elsku börn-
in mín, Sigrún, Jón Gauti og Sólveig
Ásta, ykkar missir er mikill.
Einn hef ég barn á óstyrkum fótum tifað
einn hef ég fullorðinn þarflitlar bækur
skrifað
einn hef ég vitað mín álög sem ekki varð
bifað
einn mun ég heyja mitt stríð þegar nóg er
lifað.
(Jón Helgason)
Blessuð sé minning þín fallegi
drengur.
Hallgerður Pétursdóttir.
Við kveðjum nú hann Gauta
hinstu kveðju, en fyrir ári hefði okk-
ur ekki órað fyrir því að hann yrði
ekki með okkur í dag. Það eru tæp
13 ár síðan við börn Hólmfríðar
kynntumst Gauta. Þá var liðinn
nokkur tími frá skilnaði foreldra
okkar og með mömmu og Jóni
Gauta tókust ný kynni en þau höfðu
á sínum tíma verið samtíða í við-
skiptafræði við Háskóla Íslands auk
þess að vera fyrrum bekkjarfélagar
úr MR. Ekki leið á löngu þar til þau
hófu hjúskap saman og héldu heim-
ili á æskuheimili okkar í Lálandinu.
Við höfum alltaf átt góð kynni af
Gauta. Hann var hvers manns hug-
ljúfi, hress, gamansamur og barn-
góður með eindæmum eins og börn
okkar systkina hafa ekki farið var-
hluta af. Var hann sérstaklega lag-
inn við yngstu börnin og hafði mikla
ánægju af að leika við þau. Hann
beið spenntur eftir komu hvers nýs
barns og var jafnan manna fyrstur
til að kaupa fallega prinsessukjóla
þegar dömur komu í heiminn. Gauti
var félagslyndur, hjálpsamur og
ekki mikið fyrir að sitja kyrr. Hann
var ávallt tilbúinn til að taka til
hendinni og þurfti ekki einu sinni að
biðja hann um aðstoð. Ef það barst í
tal að einhverju verki væri ólokið
var hann jafnan mættur á svæðið,
sérstaklega þegar kom að húsbygg-
ingum okkar systkina.
Í matarboðum og veislum var
hann í essinu sínu og fór með ófáar
sögur, vísur og brandara. Mamma
og Gauti urðu miklir vinir og voru
mjög samhent þau fáu ár sem þau
fengu að eiga saman. Það geta kom-
ið upp ýmis vandamál þegar full-
orðið fólk, með sína siði og venjur,
ruglar saman reytunum en hjá þeim
komu ekki upp alvarlegri vandamál
en það hvort jafningurinn ætti að
vera sykraður eða hvort grænu
baunirnar ættu að vera heitar eða
kaldar. Þau náðu að ferðast nokkuð
og áttu margar góðar stundir þrátt
fyrir að bæði hafi jafnframt unnið
mikið. Frá því að Gauti greindist
með illvígt krabbamein síðasta
haust barðist hann hetjulega við
sjúkdóminn en það kom á daginn að
við ofurefli var að etja í þeirri bar-
áttu. Það var aðdáunarvert hvað
Gauti hélt glöðu geði lengi og talaði
hann framan af frekar um sjúkdóm-
inn eins og leiðinda kvefpest frekar
en lífshættulegan. Mamma stóð með
Gauta eins og klettur í gegnum bar-
áttuna og varði með honum flestum
stundum frá því að ljóst var að um
svo alvarlegan sjúkdóm væri að
ræða. Einnig voru börn hans, Sig-
rún, Jón Gauti og Sólveig Ásta, hon-
um og móður okkar stoð og stytta í
þessari baráttu og veittu móður
okkar ómetanlegan stuðning. Kunn-
um við þeim bestu þakkir.
Það er mikill missir að Gauta og
verður hans sárt saknað. Við vottum
börnum hans ásamt móður okkar
samúð okkar.
Árni Stefánsson.
Anna Guðrún Stefánsdóttir.
Guðrún Elísabet Stefánsdóttir.
Ár líða hratt yfir himin
og heim, með blæléttum þyt,
það slær á þau gullinni slikju,
það slær á þau silfurlit.
(Guðmundur Böðvarsson)
Þessa vísu skrifa ég oft þegar
mínir nánustu eiga afmæli. Í dag
kveð ég Gauta mág minn með þess-
um orðum.
Gauti kom inn í fjölskylduna mína
fyrir rúmum tólf árum. Það
var ekkert auðvelt fyrir hann að
brjótast inn í þessa íhaldssömu
fjölskyldu. Það tók mig allmörg ár
að kynnast honum, en eitt
get ég hrósað honum fyrir, hann
var stórkostlegur vert og höfðingi
heim að sækja. Hann var vel
skipulagður dugnaðarforkur sem
kom fram í störfum hans heima og
að heiman.
Margs er að minnast en líklegast
stendur upp úr óvissuferð til Kúlu-
súk sem farin var á uppstigning-
ardag árið 2000. Hann og Hólm-
fríður buðu okkur Inga í þessa ferð í
tilefni fimmtugsafmæla okkar
beggja.
Fengum við einstakt veður þenn-
an dag og sé ég á litlum filmubút
að brosið datt ekki af Gauta þann
daginn.
Fyrir ári gisti ég hjá Gauta og
Hólmfríði eina nótt, það var svo
mikill friður yfir heimilinu, þau
sýndu hvort öðru svo mikla hlýju og
virðingu.
Þau voru góðir félagar og mér
leið vel í návist þeirra.
Gauti var ekki tilbúinn til þess að
fara. Hann barðist eins og ljón
fyrir lífi sínu enda hafði hann nóg
til þess að lifa fyrir.
Hann var í fínu starfi, átti góða
konu, þrjú börn, þrjú stjúpbörn,
barnabörn, systur og ógrynni af vin-
um sem heimsóttu hann stöðugt
þetta síðasta ár.
Fyrir nokkrum árum spurði Gauti
mig: „Hvernig kanntu við þennan
nýja mág þinn?“
Ég svaraði: „Mér finnst afskap-
lega erfitt að kynnast honum.“
Hann varð undrandi á svipinn, en
á síðustu árum náðum við því að
tengjast ágætlega og fór vel á með
okkur.
Ég kveð Gauta mág minn með
eftirsjá en mestur er missir Hólm-
fríðar systur minnar.
Elísabet G. Árnadóttir.
Mágur minn Jón Gauti er látinn
aðeins 62 ára. Það er mikil sorg þeg-
ar menn kveðja þennan heim í
blóma lífsins, hafa lokið erfiðasta
skeiði lífsbaráttunnar og geta farið
að horfa til baka og njóta afraksturs
vinnu sinnar. Jón Gauti var farsæll
maður í starfi, var m.a. forstjóri fyr-
irtækja, sveitarstjóri og bæjarstjóri
Garðabæjar. Sporin eftir hann voru
alls staðar góð og var friður þar sem
hann skildi við. Hann var mikill
mannasættir.
Móðir hans Guðrún var dóttir
Kristjáns Alberts Kristjánssonar og
Sigríðar H. Jóhannesardóttur ljós-
móður á Suðureyri. Faðir hans, Jón
Gauti Jónatansson rafmagnsverk-
fræðingur, var Eyfirðingur að ætt.
Hann fór snemma til náms í raf-
magnsverkfræði í Mittsvide í
Þýskalandi. Jón Gauti eldri lést
1964 og voru börnin hans þá á aldr-
inum 16-30 ára. Gauti var aðeins 18
ára. Guðrún fluttist þá með þau þrjú
börn sem ekki voru farin að heiman
í Kópavogin og áttu þau góðan tíma
þar. Það var sárt fyrir fjölskylduna
að missa fyrirvinnuna svona snögg-
lega en Guðrún stóð sig með sóma
enda sterk kona þar á ferð.
Jón Gauti kvæntist Hallgerði Pét-
ursdóttur og hófu þau sinn búskap í
Vestmannaeyjum. Þau eignuðust
þrjú börn sem mikill sómi er að en
þau eru Sigrún, Jón Gauti og Sól-
veig Ásta.
Seinni kona Gauta er Hólmfríður
Árnadóttir og á heimili þeirra í Lá-
landi var afskaplega gott að koma
enda voru þar samhent hjón og
björt.
Þegar litið er til baka eru ofarlega
í huga mínum ánægjuleg samskipti
okkar hér í Brautarholti og Gauta
og hans fjölskyldu, einnig það góða
systkinasamband sem alltaf var á
milli Systu konu minnar og Gauta.
Ég færi Hólmfríði og börnum
hans dýpstu samúðarkveðjur um
leið og ég þakka mági mínum sam-
fylgdina síðustu 45 ár.
Páll Ólafsson.
Menntaskólaárin lifna í minning-
unni. Þá hófust kynni okkar Gauta.
Náinn vinskapur okkar stofnaðist
þá þegar og styrktist enn á háskóla-
árunum, vinskapur sem var okkur
afar dýrmætur og kær, sem hélst
allt til lokastundar. Fráfall Gauta
myndar stórt, ótímabært skarð í þá
lífsmynd, sem í huganum býr og
mótast hefur í gegnum árin, enda
var hann afar sterkur hluti hennar,
eftir svo langan vinskap.
Í mínum huga er minningin um
Gauta afar björt allt frá upphafi.
Ekki var hann aðeins ljós og bjartur
yfirlitum, heldur bjó hann yfir per-
sónuleika, sem var hvort tveggja í
senn birtugefandi og miðlandi um
Jón Gauti Jónsson
22 ÞRIÐJUDAGUR 12. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hundrað ár líða og hópferðar-rútan
er kyrr
Og hæglátur „gæt“ uppúr annálum
tímans nær tauta
Er þetta ekki þorpið sem flutt var
um set, ég spyr
Og er þetta styttan sem minnir á
Jón heitinn Gauta?
(Ragnar Þorbergsson)
Þínir afastrákar,
Benedikt Þór og
Friðrik Örn.
HINSTA KVEÐJA