Morgunblaðið - 12.08.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. ÁGÚST 2008 27
Kær vinkona okkar
hjóna, Aðalbjörg
Kristjánsdóttir, er
fallin frá langt fyrir aldur fram. Hér
verður hennar minnst í nokkrum fá-
tæklegum orðum.
Aðalbjörgu kynntumst við í gegn-
um tengsl við eiginmann hennar,
Sigurjón Norberg Ólafsson, fyrst
sem kennara í efnafræði við Há-
skóla Íslands og síðar sem kollega
við efnafræðiskor og á Raunvísinda-
stofnun Háskólans.
Kunningjaskapurinn þróaðist síð-
an smám saman upp í góða og
trausta vináttu.
Það sem ekki síst stuðlaði að
þessu var sameiginlegur áhugi efna-
fræðinganna og kolleganna á
ástundun íþrótta og líkamsþjálfun
með fjölmörgum ágætum sam-
starfsmönnum við HÍ. Þessi kynni
tengdust þó ekki einvörðungu
íþróttasalnum og hefðbundinni
íþróttaiðkun því hópurinn reyndist
afar samheldinn og kom sér skjótt
upp vettvangi þar sem hin fé-
lagslegu og menningarlegu sam-
skipti utan íþróttahússins voru í há-
vegum höfð með miklum tilþrifum.
Og þangað drógust eiginkonur og
makar, stelpurnar okkar, og ekki
minnkaði samheldnin við það.
Allt gerðist þetta undir merkjum
Menningarfélags Háskólans sem
um árabil hefur staðið fyrir árshá-
tíðum (Hörpuhátíð), jólahlaðborðum
og þorrablótum fyrir hópinn, auk
ferðalaga bæði innan lands og utan.
Og þarna fengu mannkostir Aðal-
bjargar svo sannarlega notið sín.
Hún tók þarna virkan þátt og naut
hópurinn glaðværðar hennar, blíð-
lyndis og lífsgleði og var hún hrók-
ur alls fagnaðar á slíkum stundum,
nú seinast í aprílmánuði á Selfossi.
Við mælum örugglega fyrir munn
alls hópsins, um og yfir 60 manns,
að Aðalbjargar verður sárt saknað
og fráfall hennar er okkur öllum
mikill harmdauði.
Um langt árabil höfum við einnig
hist reglubundið í matarboðum í
þrengri hópum með þeim hjónum
þar sem t.d. saltfiskur hefur spilað
stórt hlutverk og þeir möguleikar
sem hann býður upp á fyrir bragð-
laukana. Þá höfum við nokkrum
sinnum dvalið saman erlendis og
má þar nefna margrómaða Fær-
eyjaferð Menningarfélagsins á vor-
mánuðum 2000, dvöl í Kaupmanna-
höfn og síðast en ekki síst dvöl
okkar fjórmenninganna í Sydney í
Ástralíu í miðjum desember 2006
þar sem við áttum ógleymanlega
daga saman. Við höfðum áformað að
eyða nokkrum dögum saman nú í
sumar á Suðurey í Færeyjum en því
miður varð ekkert af slíku vegna
veikinda Aðalbjargar.
Fyrir rúmum tveimur árum
greindist Aðalbjörg með illskeytt
krabbamein.
Sigurjón annaðist konu sína af
stakri alúð og kostgæfni, var henn-
ar stoð og stytta í veikindunum og
var aðdáunarvert með að fylgjast.
Sjálf barðist Aðalbjörg hetjulegri
baráttu við sjúkdóminn til hinstu
stundar.
Það var mikil gæfa fyrir Sigurjón
Norberg Ólafsson að hljóta slíkan
kvenkost fyrir eiginkonu og lífsföru-
naut. Við hjónin munum ætíð sakna
Aðalbjargar og minnumst hennar
með virðingu og kæru þakklæti fyr-
ir að fá notið vinfengis við hana um
árabil. Okkur þykir afar leitt að
geta ekki verið viðstödd útför henn-
ar, en sendum okkar kæra Sigur-
jóni, börnunum Steinunni og Guð-
✝ Aðalbjörg Krist-jánsdóttir fædd-
ist á Þórshöfn á
Langanesi 27. nóv-
ember 1945. Hún
andaðist á líkn-
ardeild LSH í Kópa-
vogi að kvöldi 3.
ágúst síðastliðins og
fór útför hennar
fram frá Seljakirkju
11. ágúst.
mundi Fertram,
barnabörnum og öðr-
um aðstandendum
okkar innilegustu
samúðarkveðjur frá
Færeyjum.
Maj-Britt og
Guðmundur G.
Haraldsson.
Það er svo tæpt að trúa
heimsins glaumi
því táradaggir falla stundum
skjótt
og vinir berast burt á tímans straumi
og blómin fölna’ á einni hélunótt –
því er oss best að forðast raup og reiði
og rjúfa hvörgi tryggð né vinarkoss;
en ef við sjáum sólskinsblett í heiði
að setjast allir þar og gleðja oss.
(J.H.)
Sjaldan hefur betur verið ort á ís-
lensku en Jónas gerir hér. Djúp og
tær innsýn skáldsins í gleði okkar
og sorg, vináttu og tryggð, er ein-
stök og veitir dýrmæta leiðsögn um
fjöll og dali á lífsleiðinni.
Það er ekki tilviljun að þessar lín-
ur koma í hugann þegar straum-
urinn ber Aðalbjörgu burt eftir ára-
tuga samfylgd. Sú samferð
einkenndist svo sannarlega ekki af
„raupi og reiði“ heldur af tryggð og
vináttu, sólskini og gleði eins og
skáldið yrkir. Aðalbjörg var einmitt
þess konar manneskja.
Kynni okkar hófust fyrir 35 árum
þegar fjórir ungir raunvísindamenn
stofnuðu spilaklúbb. Hann hefur
starfað samfellt allar götur síðan
með tilstyrk valinna manna sem
hafa bæst í hópinn og ekki síst með
stuðningi maka okkar og fjöl-
skyldna. Starfsemi klúbbsins fer
fram í heimahúsum til skiptis þann-
ig að kynni verða náin og vináttu-
tengsl skapast með tímanum.
Aðalbjörg var einn tryggasti holl-
vinur spilaklúbbsins allt frá upphafi.
Það kom einhvern veginn af sjálfu
sér vegna drengskapar hennar og
heilinda. Gildur þáttur í því var
gegnheil umhyggja hennar fyrir
lífsförunaut sínum, Sigurjóni. Þann-
ig var henni eðlilegt að styðja allt
sem horfði honum til góðs. Þegar
straumur tímans breytti spilamönn-
unum ungu í gráhærða karla sem
gátu stundum verið svolítið uppi-
vöðslusamir, þá var það ljúflega fyr-
irgefið vegna þess að hún vissi hvað
vináttan var okkur öllum dýrmæt.
Og ef einhverjar blikur sáust á lofti
var hún vís til að grípa inn í,
hreinsa loftið og rétta kúrsinn af
með umhyggju sinni og réttsýni.
Aðalbjörg Kristjánsdóttir var
glögg manneskja og ævinlega gam-
an að spjalla við hana. Hún fylgdist
með mönnum og málefnum bæði
nær og fjær og lagði til mála af
þeirri yfirveguðu rósemd hugans
sem henni var lagin. Nærvera henn-
ar var afar ljúf og þægileg, hún var
brosmild og glettin og naut þess að
gleðjast þegar menn sáu „sólskins-
blett í heiði“.
Það hefur verið bæði sorglegt og
fallegt í senn að fylgjast með stríði
Aðalbjargar og Sigurjóns við sjúk-
dóminn skæða síðustu tvö árin. Því
miður fóru táradaggirnar alltof
skjótt að falla í þeirri baráttu. Þau
hjónin höfðu alltaf verið óvenju
samhent og samheldin en aldrei þó
eins og núna. Slík samstaða yljar
ekki aðeins þeim sem eiga hana
heldur líka hinum sem eiga samleið
með þeim, njóta hlýjunnar og dást
að perlunum sem verða stundum á
vegi okkar.
Við vitum vel hvað Sigurjón hefur
misst þó að okkur bresti orð til að
lýsa því til hlítar. Við sendum fjöl-
skyldunni allri hugheilar samúðar-
kveðjur og vonum að allt sem gott
er í mannheimum leggist á eitt um
að styðja þau og styrkja í sorginni.
Sigrún og Þorsteinn,
Ragnhildur og Eggert,
Sigrún og Jón Kr.,
Rannveig og Hermann,
Þóra og Rögnvaldur.
Aðalbjörg hóf störf hjá Búnaðar-
banka Íslands árið 1987. Hún
gegndi ýmsum störfum og ávallt af
trúmennsku og kostgæfni á þeim
ríflega 20 árum sem hennar starfs-
krafta naut við innan Búnaðarbank-
ans og síðar Kaupþings banka.
Starfsvettvangurinn var lengi vel
aðalútibú Búnaðarbankans í Aust-
urstræti en árið 1998 gekk hún til
liðs við fyrirtækjasvið sem þá var
nýstofnað og starfaði þar fyrst um
sinn í deild sem gekk undir nafninu
erlend lán. Sennilega má telja það
lýsandi fyrir tíðarandann, þótt ekki
sé lengra um liðið en áratugur, að
ástæða þótti til að aðgreina sér-
staklega umsýslu erlendra lána með
tilheyrandi sérhæfingu starfs-
manna. Nokkru síðar flutti Aðal-
björg sig um set innan sviðsins og
tók að sér starf ritara og reyndist
dyggur liðsmaður og góður félagi
öflugs hóps á miklum umbrotatím-
um í íslensku viðskiptalífi. Ekki
þarf að fjölyrða um þær miklu
breytingar sem orðið hafa á fjár-
málamarkaði á síðustu tveimur ára-
tugum. Árið 2003 markar tímamót í
sögunni þegar einkavæðing ríkis-
bankanna og sameining Búnaðar-
banka og Kaupþings átti sér stað.
Sameining viðskipta- og fjárfesting-
arbanka með ólíka sögu og menn-
ingu krafðist jákvæðs viðhorfs
starfsmanna til breytinga og aðlög-
unarhæfni.
Aðalbjörg hafði upplifað tímana
tvenna og sinnti af alúð störfum sín-
um í sameinuðum banka, Kaup-
þingi, þar til veikindi hennar höfðu
betur. Aðalbjörg mætti glaðbeitt til
vinnu eftir að hafa gengið í gegnum
erfiða baráttu við krabbamein, full
bjartsýni og tiltrúar á að fullri
heilsu hefði verið náð. Því miður
reyndist sá tími aðeins stund milli
stríða þrátt fyrir einbeittan vilja
hennar til að sigrast á sjúkdómnum.
Við kveðjum Aðalbjörgu í dag,
kæran vinnufélaga, og minnumst
hennar með þakklæti fyrir sam-
starfið. Fjölskyldu hennar og nán-
ustu aðstandendum eru sendar inni-
legar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks fyrir-
tækjasviðs Kaupþings banka.
Björk Þórarinsdóttir.
Með trega kveðjum við góða vin-
konu í dag. Það var ekki á dagskrá
að kveðjast strax, við áttum svo
mikið eftir að gera. Fyrir rúmlega
44 árum lágu leiðir okkar saman,
karlarnir voru gamlir skólabræður,
en við stelpurnar vorum að hittast í
fyrsta sinn. Þið höfðuð þá nýlega átt
dóttur ykkar Sigurbjörgu og ég var
ófrísk af eldri dóttur minni, Huldu.
Síðar dvaldir þú með dóttur þína á
Hlíðarvegi 16 hjá tengdaforeldrum
þínum einn vetrarpart. Þinn maður
var að nema úti í Þýskalandi, minn
að vinna úti á sjó. Þá var saumað út
á kvöldin, hlegið og talað saman.
Þær voru skemmtilegar utan-
landsferðir okkar hjóna, stundum
ákveðnar mjög snögglega. Það var
London, Kaupmannahöfn og til
Zell. Við ætluðum aftur í Móseldal-
inn í ágúst, en þú ert farin í annað
ferðalag. Þær voru ánægjulegar
samverustundirnar eftir að þið
keyptuð íbúð á Ísafirði. Notalegt
var að skreppa á Hlíðarveginn,
spjalla og skoða framkvæmdirnar.
Þú varst ótrúleg í þínum veikindum
Aja, það mátti halda að þetta væri
smá flensa sem gengi yfir, þó að
þessi vágestur kæmi ítrekað í heim-
sókn.
Það sem hefur alltaf einkennt þig
er glaðværð, staðfesta og að þú
gerðir þér aldrei rellu út af smá-
munum. Það er þroskandi að hafa
fengið að eiga samleið með þér.
Góður vinskapur er dýrmætur,
þín verður sárt saknað en minn-
ingin um þig mun lifa hjá okkur.
Elsku Nobbi og fjölskylda, megi
góður Guð styrkja ykkur.
Við kveðjum þig með þessu fal-
lega kvæði.
Ísafjörður ægifagur
um þig leikur dýrðardagur.
Logn á polli, logn til fjalla
leikur sól um Gleiðahjalla.
Prestabug með gullnar gárur
geymir sínar freyðibárur.
Spegilsléttur speglar flötur
sprottnar hlíðar, hús við götur.
Hamrabeltin himinháu
himingeiminn tign þá bláu
fjöllin innst í fjarðarbotni
fegurð skarta á mararbotni.
(Höf. ók.)
Ólöf og Guðmundur, Ísafirði.
Það er gulls ígildi að eiga góðan
vin. Fljótlega eftir að ég fluttist úr
útibúi í aðalbanka BÍ, sem svo hét,
kynntist ég Aðalbjörgu og varð okk-
ur fljótt vel til vina, sem hefur hald-
ist og dafnað ætíð síðan. Hún var
einstaklega vinsæl, hvort heldur var
meðal samstarfsfólks eða viðskipta-
vina, sem gjarnan spurðu sérstak-
lega eftir henni. Við mynduðum
með okkur smáhóp sem ýmist hitt-
ist heima hjá einhverri okkar eða á
öldurhúsi sem við völdum okkur.
Þessar konur hafa haft óvenjumikið
samband undanfarnar vikur. Sú
sem þetta skrifar fékk að heim-
sækja Aðalbjörgu í tvígang á und-
anförnum vikum og var yndislegt að
upplifa fjölskylduna saman og finna
allan þann kærleika sem umlukti
vinkonu mína og á millum þeirra
allra. Þetta sem ég vissulega kveið
fyrir varð í raun yndisleg upplifun,
þó sannarlega þrungin sorg. Æv-
inlega gladdi það mig mjög, þegar
ég sá á símanum að það var hún
sem var hinum megin á línunni, og
voru samtölin bæði uppbyggileg og
skemmtileg.
Aðalbjörg og Sigurjón voru um
langt árabil búsett í Þýskalandi, þar
sem Sigurjón var við nám í sínum
fræðum og, í framhaldi af námi, við
störf, og var hún vel mælandi á
þeirra tungu og fleiri. Hún var fjöl-
hæf manneskja með eindæmum,
listasaumakona, svo af bar, full af
spennandi hugmyndum. Hún vann
um skeið við hótelrekstur og eflaust
hefur hún gert það með sóma eins
og allt sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Það var hennar sérstaka „per-
sóna“ sem lét sig varða hlutina og
hafði þá útgeislun sem laðaði að. Ég
er mjög þakklát fyrir þá góðu vin-
áttu sem við áttum, og mun sakna
hennar sárt.
Sigurjóni vini mínum færi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
Steinunni, Guðmundi Fertram og
þeirra fjölskyldum.
Lilja Gunnarsdóttir.
Aðalbjörgu Kristjánsdóttur er
best lýst eins og einum mesta kven-
skörungi í íslenskum bókmenntum.
Hún var kvenna vænst, bæði að
ásjónu og vitsmunum auk þess að
vera best orði farin og örlynd. Við
höfum þekkt Aðalbjörgu í langan
tíma, eytt með henni og Sigurjóni
manni hennar mörgum stundum,
m.a. jólum á Nýja-Sjálandi. Vinátt-
an var okkur mikils virði og þessar
stundir með þeim hjónum eru okk-
ur mikils virði. Barátta Aðalbjargar
við veikindin var aðdáunarverð og
æðruleysi hennar undir lokin sýndi
styrk hennar. Það fylgir því mikill
söknuður að missa slíkan vin. Þótt
söknuður okkar sé mikill er sökn-
uður Sigurjóns og fjölskyldu Að-
albjargar ennþá meiri.
Við sendum Sigurjóni og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gísli Már og Sigrún.
Aðalbjörg
Kristjánsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birt-
ist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningargreinar
Ástkær faðir minn, sonur, bróðir, mágur og frændi,
GERHARD ROLAND ZELLER,
Grettisgötu 76,
Reykjavík,
lést þann 5. ágúst síðastliðinn. Útför hans fer fram frá bænhúsi í
Fossvogskirkjugarði fimmtudaginn 14. ágúst klukkan 11:00.
Sunnefa Gerhardsdóttir,
Philipp og Else Zeller
og fjölskylda.
✝
Okkar kæra
AÐALHEIÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Baldursgötu 20,
sem andaðist þriðjudaginn 5. ágúst verður
jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn 15. ágúst
kl. 13:00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Jóhanna Stefánsdóttir.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
auðsýndu okkur samúð sína og hluttekningu
við fráfall
BRYNJU BENEDIKTSDÓTTUR
leikstjóra,
með kortum, skeytum, blómasendingum og
heimsóknum.
Fyrir hönd fjölskyldu hinnar látnu,
eiginmaður, sonur, tengdadóttir
og þrjár sonardætur,
Erlingur Gíslason.