Morgunblaðið - 13.08.2008, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2008 33
- kemur þér við
Sérblað um börn og
uppeldi fylgir blaðinu
 


 
  

  
   

       
  !" 
 # $
  !    
%  !  
 
      


     

  




 
 
 

 '  (  
    
 

    
  
  
   & *    +
 

  
       

 !      & (


       &"
 
 
 

,
  


  +   

-

 +   
+  

 
) 

#   
   .+ &
/
  
+ 
-   

 
    


 #  
  


   &
    
01  
2-----
  !!"#$%
& #'%&()%* + , -. & 
#/%&01 $%2%
 




  
  
  
 ! "
# $%  ! &
%

'



%
% 


 


Ekkert pláss í fangelsum
og 208 bíða fullnustu
Læknar á Landspítala
kvarta undan einelti
Tryggingarnar hækka
og hækka
Brúarskáli er
nú minningin ein
Kurteisi rokkkórinn
frá Flateyri
Hvað ætlar þú
að lesa í dag?
Það var langþráður draumurað heyra í Eric Clapton átónleikum. Ég held að
flestum sem fóru á tónleika hans
í Egilshöll á föstudagskvöldið
hljóti að hafa fundist tími löngu
til kominn að hann spilaði hér,
eftir ótal ferðir hingað til að
veiða lax. Jú, þetta var lang-
þráður draumur.
En samt er það svo að eftir
tónleikana heyrast furðu margar
raddir sem undrast lagaval hans
á tónleikunum. Mörgum fannst
hann ekki spila það sem hann
hefði átt að spila, og fannst vanta
fleiri þekkt lög.
Eftir því sem ég kemst næst á
hleri mínu oní þá sem óánægðir
eru, hefði hann átt að spila
„Tears in Heaven“, „Layla“,
„White Room“, „After Midnight“,
„Willie and the Hand Jive“, „I
Shot the Sheriff“, „Bell Bottom
Blues“, „Let it Grow“, „Badge“,
„Sunshine of your Love“, og svo
mætti lengi áfram telja. Ekkert
af þessari Clapton klassík var á
tónleikunum.
En hvað með það?
Þar var heldur ekki fullt af
öðrum frábærum lögum eftir
meistarann sem sannarlega hefði
verið gaman að heyra.
  
Þegar talað er um Eric Claptonverður að hafa í huga að
hann er búinn að vera að, stans-
laust, frá því um 1963, og það
gera um 45 ár! Ferill hans spann-
ar því nú þegar næstum hálfa öld,
og urmul frábærra lagasmíða, og
laga eftir aðra sem hann hefur
gert fræg; eins og „Cocaine“ og
„I Shot the Sheriff“. Þótt fólk
nefni tvö til þrjú lög sem það
saknaði af lagalistanum, þá er
það einfaldlega ekkert skrýtið.
Listinn af vinsælum lögum Clap-
tons, er einfaldlega of langur.
  
En af hverju allur þessi blús?Jú, það voru sumir undr-
andi á því að Clapton skyldi spila
allan þennan blús.
Við þeirri gagnrýni er nú lítið
að segja. Hafi fólk á annað borð
einhverja vitneskju um feril Clap-
tons, ætti það að vita að úr blúsn-
um er hann kominn og að blúsn-
um er hann aftur að hverfa, svo
ég leyfi mér að nota prestlega
samlíkingu.
Það ætti ekki að vera neinum
hulið sem hefur eitthvað hlustað
á Clapton, að blúsinn hefur alla
tíð verið lífæð hans í tónlistinni.
Hann var sannarlega einn af
frumherjum bresku blúsbylgj-
unnar á miðjum sjöunda áratug
síðustu aldar, og leiddi blúsinn
inn í rokkið með Cream, þar sem
blúsaða rokkið náði miklum hæð-
um – og vinsældum. Enn er
Cream talin með bestu hljóm-
sveitum rokksögunnar, hljómsveit
sem olli straumhvörfum. Rokka-
billí Presley-tímans var búið, og
„alvöru“ rokk, þungt, hávært,
rafmagnað og tilfinningaþrungið
tekið við.
En það var ekki bara blúsinn
og rokkið sem gerðu unga Clap-
ton frægan. Hann daðraði líka við
reggí með frábærum árangri og
smellirnir af plötunni 461 Ocean
Boulevard árið ’74 voru stórir og
komu Clapton á toppinn í Banda-
ríkjunum.
Allan þennan tíma hefur Clap-
ton líka sýnt og sannað að hann
er einn snjallasti ballöðusmiður
okkar tíma. Þar hefur hann líka
látið til sín taka og nægir þar að
nefna „Tears in Heaven“ og
„Wonderful Tonight“.
  
Kannski að níundi áratugursíðustu aldar hafi verið sá
erfiðasti á ferli Claptons. Per-
sónulegir erfiðleikar mörkuðu líf
hans. Hann leitaði fyrir sér á nýj-
um slóðum, til dæmis í því að
semja tónlist fyrir kvikmyndir.
Það lét honum jafn vel og annað.
Undir niðri kraumaði þó sá
draugur sem hafði fylgt honum
frá fyrstu skrefum í tónlistinni, –
blúsinn. Þó er varla hægt að
segja að Clapton hafi nokkurn
tíma sagt skilið við blúsinn, og á
flestum plötum hans hafa blús-
arnir flotið með eins og einhvers
konar jarðtenging. En uppúr
miðjum níunda áratugnum verður
hann æ meira áberandi. Það er
svo með plötunni From the
Cradle, 1994, hreinræktaðri blús-
plötu, og frábæru gengi meðspil-
ara, að Clapton sýnir hvers hann
er megnugur sem blúsmaður. Á
suman hátt var eins og hann væri
kominn út úr skápnum, – honum
leið auðheyrilega vel; – þarna
lagði hann spilin á borðið, og á
eftir komu plötur sem voru ást-
arjátningar hans til blústónlist-
arinnar og þeirra blúsmanna sem
gáfu honum mest, Roberts John-
son og BB King.
Það má spyrja þá sem undruð-
ust allan blúsinn, hvort eðlilegt
hefði verið ef Picasso hefði bara
sýnt myndir frá bláa tímabilinu
löngu eftir að því var lokið og
hann farinn að mála kúbískt. Nei,
varla. Ekki frekar en bílaumboð-
in sýna nýjustu árgerðirnar á
hverju ári, jafnvel þótt einhver
eldri hafi verið flottari að ein-
hverra mati.
Það gat því varla komið á óvart
að Eric Clapton spilaði nákvæm-
lega það sem hann spilaði á tón-
leikunum í Egilshöll. Þetta var
engin endurkoma – hann er búinn
að vera að allan þennan tíma og
er enn að. Það vill svo til að í dag
er hann kominn heim – í blúsinn.
begga@mbl.is.
Hvað átti Clapton
eiginlega að spila?
AF LISTUM
Bergþóra Jónsdóttir
»Hafi fólk á annaðborð einhverja vitn-
eskju um feril Claptons,
ætti það að vita að úr
blúsnum er hann kom-
inn og að blúsnum er
hann aftur að hverfa...
Morgunblaðið/hag
Clapton Spilaði blússtandarda, en líka eigin lög og jafnvel fáeina ofursmelli, en sumum fannt það ekki nógu gott.