Morgunblaðið - 15.08.2008, Blaðsíða 26

26 FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Árni FriðjónVikarsson fædd-
ist í Keflavík 20.
september. 1948.
Hann lést á gjör-
gæsludeild LSH 6.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Árna
voru Svanhvít Sig-
urjónsdóttir, f. 3.10.
1917, d. 7.10. 1991
og Vikar Árnason, f.
5.3. 1921, d. 1.2.
1993. Bræður Árna
eru Sigurjón R. Vik-
arsson, f. 11.10.
1950 og Hólmbert V. Friðjónsson,
f. 11.3. 1941.
Árni kvæntist árið 1976 Ragn-
heiði Ólafsdóttur, f. 15.2. 1955,
6.1. 1977, eiginmaður Elvar Már
Kjartansson, f. 22.4. 1982.
Árni ólst upp í Keflavík, kláraði
þar gagnfræðanám og fór síðan í
Sjómannaskólann í Reykjavík þar
sem hann lauk prófi í stjórnun
fiskiskipa, farskipa og lauk einnig
námi við varðskipadeild. Hugur
hans var allur við sjómennsku,
hann stofnaði sína eigin útgerð og
var á sjó til loka ársins 1996 en þá
slasaðist hann alvarlega á auga og
ákvað að fara í land. Starfaði hann
við sölu veiðarfæra hjá Veiðafæra-
sölunni Dimon ehf. fram til ársins
2006 en átti ætíð trillu til að halda
tengslum við sjóinn og sjó-
mennsku. Árið 2006 ákvað hann
að láta drauminn sinn um frekara
nám rætast og hóf nám við Há-
skólann á Bifröst. Námið stundaði
hann af miklum áhuga og kappi og
hugðist ljúka þar námi í hagfræði,
heimspeki og stjórnmálafræði.
Útför Árna Friðjóns fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
þau skildu. Börn
þeirra eru Oddlaug
Sjöfn, f. 23.5. 1977,
sambýlismaður Al-
berto Capanna, þau
eru búsett í Róm, og
Svanhvít Thea, f. 4.9.
1979, dóttir hennar
er Oddlaug Marín, f.
14. 6. 1999. Sonur
Ragnheiðar er Ólaf-
ur Elfar Stefánsson,
f. 11.7. 1972.
Árið 1985 kvæntist
Árni Hrefnu Sigurð-
ardóttur, f. 30.1.
1948. Dætur hennar og Sigurkarls
Sigurbjörnssonar, f. 7.2. 1947 , d.
23.3. 1982, eru Karen Þóra, f.
16.11. 1972, og Hanna Christel, f.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Háa skilur hnetti himingeimur
blað skilur bakka og egg
en andar sem unnast
fær aldreigi eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson.)
Þín
Hrefna.
Ég horfi yfir hafið
um haust af auðri strönd,
í skuggaskýjum grafið
það skilur mikil lönd.
Sú ströndin strjála og auða,
er stari eg héðan af,
er ströndin stríðs og nauða,
er ströndin hafsins dauða,
og hafið dauðans haf.
En fyrir handan hafið
þar hillir undir land,
í gullnum geislum vafið
það girðir skýjaband.
Þar gróa í grænum hlíðum
með gullslit blómin smá,
í skógarbeltum blíðum
í blómsturlundum fríðum
má alls kyns aldin sjá.
(Valdimar Briem.)
Sárt er að kveðja tengdason okkar
og vin, góða drenginn með stóra
hjartað.
Þóra og Sigurður.
Í dag siglir hann Árni Friðjón Vik-
arsson skipstjóri, ástkær bróðir minn,
fleyi sínu í friðarhöfn. Hann verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni í
Reykjavík kl. 13.
Þegar mér bárust þær fréttir að
hann Árni hefði fengið hjartaáfall var
mér að vísu bruggðið, en einhvern
veginn hafði ég ekki miklar áhyggjur
af því. Lífshlaup Árna hafði fært hon-
um ýmsar þrautir í fang og á sinn
máta sigraðist hann á þeim, einni af
annarri. Mér fannst bara sjálfsagt að
hann sigraðist á þessu sem öðru sem á
vegi hans varð. Það má segja að Árni
hafi stundað sjóinn frá blautu barns-
beini. Það var ekki auðsótt fyrir Árna
sem ungling að fá leyfi til að vera að-
stoðarmaður hjá Hafsteini Jóhanns-
syni kafara á björgunarskipinu Eld-
ingu og þurfti hann að beita allri sinni
staðfestu til að fá pabba til að sam-
þykkja það. Þó oft banki ég í barómet-
ið hef ég sjaldan séð dýpri lægð en
þegar þeir tókust á um þetta og mætt-
ust þar stálin stinn. Eins og svo oft, þá
var það seigla Árna sem sigraði.
Það má segja að mottó Árna í gegn-
um lífið hafi verið: „Vilji er allt sem
þarf“ og af honum hafði hann nóg.
Pabbi vissi það vel að sjómennskan
var ekkert grín, því hefur hann eflaust
viljað að Árni væri viss í sinni sök ef
hann sækti sjóinn. Þeir feðgarnir
urðu síðan skipsfélagar á Lómi KE
hjá Halldóri Brynjólfssyni og eflaust
hefði oft verið gaman að vera fluga á
því fleyinu er þeir félagarnir tókust á
við að greiða þann gula úr netunum.
Eplið og eikin, báðir jafn ákveðnir, já
sumir myndu segja þrjóskir. Árni
valdi sér þá leið í lífinu að vera ekki
sporgöngumaður, fór sínar eigin leið-
ir, þó grýttar væru og festur hér og
þar, þannig markaði hann sín spor á
samtíðina og samtíðarmenn.
Árni var kannski ekki sá fengsæl-
asti skipstjóri sem sótt hefur sjóinn
hér við land en farsæll var hann, elsk-
aður og virtur af öllum sem honum
kynntust. Hann var greiðvikinn með
afbrigðum og lagði oft lykkju á leið
sína til að rétta hjálparhönd þegar
aðra rak í raunir. Ef ég ætti að lýsa
honum bróður mínum með einu orði,
þá væri það orð „demantur“. Hann
var harður af sér en samt með svo
marga mjúka og sérstaka fleti.
Árni var með afbrigðum ákveðinn
og hafði alla tíð óbilandi trú á hinu
góða í mönnum. Hann var aldrei feim-
inn við að tjá hug sinn um allt á milli
himins og hafs. Hann tamdi sér einnig
að hlusta á aðra og virti skoðanir
þeirra sem ekki sögðu amen við öllu
sem hann sagði. Trúin hafði alltaf
sterk ítök í lífi Árna og ég er sann-
færður um að ef hann hefði lifað leng-
ur hefði hann orðið gott ljóða-eða
sálmaskáld. Eftir að hann fékk þá
flugu í höfuðið að mennta sig meir og
hóf nám á Bifröst, áttum við oft löng
símtöl þar sem hann las fyrir mig ljóð
og sálma sem hann hafði párað á blað
og þar kristallaðist sterk trúarvitund
hans og ást á lífinu.
Árni var tvígiftur og votta ég og
mín fjölskylda öllum aðstandendum
hans okkar dýpstu samúð vegna
þessa ótímabæra fráfalls þessa dáða-
drengs.
Sigurjón Rúnar
Vikarsson og fjölskylda.
Það er á tíma þessara endalausu
björtu sumarnátta og byrjunar á
skammdeginu sem hann Árni mágur
minn kveður okkur.
Hann fer í sína síðustu ferð að fiska
og með hjálp almættis hættir hjartað
hans ekki að slá þegar hann er einn út
á sjó, heldur þegar hann er kominn
heim og hefur náð að eyða dásamlegu
sumarkvöldi í garðinum með Hrefnu.
Það er óhætt að segja að maður veit
aldrei hvað nýr dagur ber í skauti sér.
Árni kom inn í fjölskylduna fyrir
um 25 árum. Eins og gefur að skilja
skeður margt í stórum fjölskyldum og
hefur hann staðið eins og klettur í
gegnum allar breytingar.
Alltaf hef ég heillast af hnífdjúpri
hreinskilni og heiðarleika hans, hann
sat ekki á skoðunum sínum, þar var
jafnan skrautlega tekið til orða.
Það kannast allir við sem þekktu
Árna.
Hann var tryggur vinur og var allt-
af sami einlægi Árni þótt tími liði milli
funda.
Það var alltaf tekið hlýlega undir
kveðjur, börnunum alltaf sýndur
áhugi og ráð gefin.
Alltaf var faðmlag og knús og svo
góðlátlegt grín sem ekki var sparað.
Árni hlífði sér hvergi, kvartaði aldr-
ei, gekk til vinnu að sjómanns lagi,
kunni að hafa gaman og kunni að
elska.
Það er sárt að horfa á eftir þessum
dásamlega manni.
Kristveig Sigurðardóttir,
Valdimar, Kjartan Björn, og
Helga Þóra
Hæ, kapteinn, hvað segir þú gott?
Þannig heilsaði ég Árna ef hann svar-
aði í símann. Að hafa átt Árna fyrir
mág hefur verið frábært. Alltaf hress
og kátur, alltaf tilbúinn að rétta hjálp-
arhönd. Hvað það var gaman að sjá
hvað þið Hrefna voruð ólík en samt
svo lík. Þið pössuðuð svo vel saman,
virtuð hvort annað.
Allar sjóferðirnar sem ég fékk að
fara með ykkur, ég elskaði þær.
Stundum fannst mér ég vera frek því
ég vissi að fleiri vildu fá að fara með,
en hásetann mátti ekki vanta! Í einni
ferðinni þegar Hrefna, pabbi og ég
vorum með var frábært veður. Þau
veiddu og veiddu en ég ekki neitt.
Árni hló og reyndi að skipta um lit á
færinu en ekkert gekk. Þetta er ein af
mörgum góðum stundum sem við átt-
um saman.
Elsku Árni minn, takk fyrir að hafa
fengið að kynnast þér.
Elsku Hrefna ég dáist að krafti þín-
um, þú huggar og knúsar alla. Hugur
minn er hjá ykkur öllum.
Björg (Bobba).
Þegar þú ert sorgmæddur, skoða þá hug
þinn og sjá að þú grætur vegna þess sem
var hamingja þín.
(Kahil Gibran.)
Hann var heiðarlegur og tryggur,
alvarlegur og glettinn í senn. Hann
var sterkur karakter en umfram allt
mjög kærleiksríkur maður. Nú hefur
Árni Vikars kvatt þetta líf svo skyndi-
lega og eftir sitjum við hljóð og skilj-
um ekki að einmitt hann skuli vera
farinn.
Allt frá því að við Oddur fórum að
búa ung að árum fyrir margt löngu
hefur Árni verið heimilisvinur og vin-
ur allra í fjölskyldunni. Margar minn-
ingar ylja því nú og þær eru svo óend-
anlega dýrmætar. Það fór aldrei á
milli mála hver var kominn í heimsókn
þegar Árni hringdi dyrabjöllunni á
sinn sérstaka hátt. Þá hljóp hver um
annan þveran til að opna fyrir Árna
enda kominn aufúsugestur. Síðan var
sest á spjall, e.t.v. um sjóinn, því sjór-
inn átti sterk ítök í honum, eða lífið og
tilveruna og var oft ansi djúpt kafað,
einkum í seinni tíð. Já, Árni var heim-
spekingur af Guðs náð og hafði stund-
um aðra sýn á hlutina en margir og
vildi skoða málin frá fleiri sjónarhorn-
um. Hann hafði sínar skoðanir en
dæmdi mjög sjaldan fólk. Ef slíkt
gerðist felldi hann mjög væga dóma.
Hann sá frekar hið góða í öllu fólki.
Árni var oft á undan sinni samtíð og
vildi fara ótroðnar slóðir. Ef svo bar
undir að hlutirnir gengu ekki upp,
gerði hann óspart grín að sjálfum sér
fyrir þrjóskuna og þörfina fyrir að
fara eigin leiðir. Þá hló hann og yppti
öxlum eins og honum einum var lagið
en lagði svo aftur til atlögu. Að gefast
upp var ekki til í hans orðaforða og
satt að segja trúðu vinir hans því að
einnig núna fyndi hann leið til að sigr-
ast á veikindum sínum. Svo varð því
miður ekki, kannski var hans tími
kominn. Við dáðumst að honum er
hann settist á skólabekk í Háskólan-
um að Bifröst og hækkaði að eigin
sögn meðalaldurinn í bekknum um
fjölmörg ár. En Árni féll allsstaðar
inní, hann var hvorki ungur né gamall,
hann var bara öðlingurinn hann Árni
og reyndi aldrei að vera neitt annað
en hann sjálfur. Í gegn um Árna
kynntumst við líka í áranna rás tveim-
ur mætum konum, henni Röggu fyrri
konu hans og svo henni Hrefnu. Árna
varð tíðrætt um fjölskyldu sína alla og
ekki síst börnin, hvort sem það voru
hans eigin börn eða fósturbörn. Þeim
vildi hann allt það besta og Hrefnu
sína dáði hann mjög mikið. Missir
hans nánustu er þyngri en tárum taki
við ótímabært fráfall hans. Okkur
Heiðarhornsfjölskyldunni hefur Árni
verið mjög kær allt frá byrjun. Hann
hefur glaðst á góðum stundum með
okkur en ekki síður verið til staðar ef
erfiðleikar hafa steðjað að. Það er gott
að hafa átt slíkan vin og minningarnar
um hann lifa þó leiðir skilji um sinn.
Fjölskyldu hans vottum við okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð um að
styrkja þau og hugga.
Jónína Guðmundsdóttir.
Árni djöfull. Engum hef ég enn
kynnst sem blótaði jafnblíðlega og af
jafnmikilli innlifun og helst við hvert
tækifæri. Og enga viskírödd hef ég
heyrt væmnari en hans kallandi á
köttinn Skaldínúldurbaldí í rækjur og
rjóma, nema ef talið barst að drottn-
ingu Hrefnu. Maður mikilla and-
stæðna en þó svo fullkomlega sam-
ræmanlegra; hrjúfastur og ljúfastur.
Kolbeinn kapteinn sjálfur, eitilharður
dáðadrengur á hundrað tíma og þús-
und rettna vakt, á fullu stími í land
með öngul í auganu til að komast heim
að elda ofan í drottninguna, prins-
essurnar og hirðmeyjar. Og spá í ta-
rot, eftir matinn og nokkra gé og té.
Hann sá oft skýrar inn í hug og hjarta
kokhraustra ungpía en þær sjálfar,
líka með laskaða auganu.
Árni hikaði ekki við að láta fólk
heyra það sem honum fannst það eiga
skilið. Þeim sem voru svo óheppnir að
vera ósammála honum var ekki bölv-
að blítt en við fengum oft að heyra að
við værum flottastar og bestar og
sætastar og klárastar og gætum allt.
Á dánarbeðinum lét hann þau líka
heyra það; hvað hann elskaði þau öll
heitt og væri heppinn.
Hjartað geymir myndir af ógleym-
anlegum hvítvíns- og humarkvöldum
á Kirkjugarðsstíg, sushi-ferðum um
Sundin á sjóveikidollunni og mjúku
blikinu í augum hörkutólsins þegar
hann dáðist að Hrefnu sinni.
Að eiga góða vini er ómetanlegt. Að
eignast foreldra þeirra og systkini að
vinum í kaupbæti er ekki síðra. Elsku
Hrefnu, börnum, afastelpunni og öll-
um hinum sem elskuðu Árna votta ég
samúð mína. Árna vini mínum, og
fósturföður bestu vinkonu minnar, er
ég óendanlega þakklát fyrir kynnin.
Tinna.
Árni Friðjón
Vikarsson
 Fleiri minningargreinar um Árni
Friðjón Vikarsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær sambýlismaður minn og bróðir,
SVANUR JÓNSSON,
frá Höfnum,
Njálsgötu 32B,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 3. ágúst á Landspítalanum
við Hringbraut.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Pranom Mankamnert,
Ragna (Lóa) Bjarnadóttir.
✝
Okkar ástkæra
UNNUR KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Þingvöllum
andaðist á sjúkrahúsi Stykkishólms mánudaginn
11. ágúst.
Útförin verður auglýst síðar.
Aðstandendur.
✝
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu og
systur,
KRISTÍNAR GUÐLAUGSDÓTTUR,
Safamýri 36,
Reykjavík.
Inga Anna Pétursdóttir, Þorleifur Björgvinsson,
Guðlaug Helga Pétursdóttir,
Pétur Þorleifsson, Jóhanna Benediktsdóttir,
Ólína Þorleifsdóttir, Jón Páll Kristófersson,
Kristín Þorleifsdóttir, Guðmundur Óskarsson,
Halldór Dagur Benediktsson, Guðbjörg Ingunn Óskarsdóttir
og barnabarnabörn,
Ásta Jenný Guðlaugsdóttir, Guðríður Guðlaugsdóttir.
✝
Okkar kæra
AÐALHEIÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Baldursgötu 20,
sem andaðist þriðjudaginn 5. ágúst verður
jarðsungin frá Áskirkju í dag, föstudaginn
15. ágúst, kl. 13:00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Jóhanna Stefánsdóttir.