Morgunblaðið - 16.08.2008, Blaðsíða 24

Eftir Lilju Þorsteinsdóttur
liljath@mbl.is
Hártískan er í stöðugriþróun og nýverið laukheimsþingi samtakahárgreiðslufólks, Int-
ercoiffure. Að þessu sinni var þingið
haldið í Brasilíu og þar héldu Norð-
urlandaþjóðirnar glæsilega hársýn-
ingu og heilluðu heimafólk, sem og
aðra, með miklum tilþrifum. Arnar
Tómasson á Salon Reykjavík, list-
ráðunautur Intercoiffure á Íslandi,
sem var í Brasilíu ásamt félögum
sínum, segir sýninguna hafa gengið
mjög vel.
„Sýningunni okkar var virkilega
vel tekið og við fengum mjög góða
gagnrýni,“ segir Arnar. „Norður-
landasýningin hét „Snow on the
tongue“ eða „Snjór á tungunni“ og
var mjög norræn. Fléttur eru í
tísku núna en við tókum þær lengra
og settum í nútímalegt form. Hall-
gerður langbrók var örugglega með
fléttur, en sennilega ekki fléttur í
líkingu við okkar,“ segir Arnar.
„Við vorum búin að vinna mikla
undirbúningsvinnu. Við vöknuðum
Snjór á tungu í Brasilíu
Frumlegt Ýmsar
þjóðir sýndu
nýjustu strauma í
hártískunni á
heimsþingi
Intercoiffure.
Í smíðum „Mesta vinnan liggur í blaðinu en einn hnífur tekur svona 15–20
tíma í vinnslu,“ segir Jóhann Vilhjálmsson, hnífa- og byssusmiður.
Eftir Bergþóru Njálu Guðmundsdóttur
ben@mbl.is
Hnífurinn er elsta verkfærimannsins,“ segir JóhannVihjálmsson um leið oghann flettir út efnis-
stranga sem geymir handsmíðaða
dýrgripina, hvern í sínu hólfi. „Til
dæmis var hnífur hjá elsta mann-
inum sem fundist hefur í heiminum.
Maðurinn hafði legið í jökli í árþús-
undir og var því vel varðveittur.“
Það þarf ekki mikla kunnáttu til
að skynja að hnífarnir úr strang-
anum hans Jóhanns eru öllu veglegri
en verkfæri frummannsins í jökl-
inum. Fagurlega löguð skeftin eru
úr hornum og beinum ýmiss konar
en hnífsblöðin draga ekki síður að
sér athyglina. Þau eru úr ryðfríu
stáli, smíðuð í höndunum og sum
jafnvel útskorin eða hömruð eftir
kúnstarinnar reglum. „Mesta vinnan
liggur í blaðinu en einn hnífur tekur
svona 15–20 tíma í vinnslu. Ég herði
sjálfur stálið í blaðið og forma það en
læt grafa í þau fyrir mig úti í Belgíu.
Þegar maður er búinn að ná góðum
tökum á því að smíða fallega hnífa
verður maður mjög vandlátur á
gröftinn í þá.“
Skildi ekki orð
Hnífasmíðina lærði Jóhann í Belg-
íu en þangað fór hann fyrir 15 árum í
þeim tilgangi að nema byssusmíði.
„Sem krakki var ég alltaf úti í
Breiðafjarðareyjum og í Álftaveri
austan við Mýrdalssand á sumrin og
á báðum þessum stöðum var stund-
aður veiðiskapur. Forfeður mínir
voru líka veiðimenn og mikill áhugi á
veiðiskap í fjölskyldunni.“
Áhuginn á veiðitólunum kom líka
snemma og Jóhann rifjar upp að
strax 16 ára hafi hann langað til að
læra byssusmíði. „Ég fór hins vegar
í vélvirkjun og tók svo vélskólann.
Það var ekki fyrr en seinna sem ég
fór út í byssusmíðina sem var
þriggja ára nám. Þá lærði ég að
hanna byssur, teikna þær upp og
smíða. Ég ákvað að taka málmgröft
og skeftissmíðina með í kvöldskóla
og lauk tveimur brautskráningum
þarna úti, í skeftissmíði og byssu-
smíði.“
Hann segir það hafa verið hálfgert
áfall að koma út í skólann í Belgíu.
„Þar fór öll kennsla fram á frönsku
og ég skildi ekki orð í tungumálinu
svo mér var skapi næst að hætta eft-
ir viku. Ég hékk á því að kenn-
ararnir mínir sögðu að ég ætti að
geta náð tökum á þessu.“ Jóhanni
gekk framar vonum og hlaut ýmis
verðlaun, bæði meðan á náminu stóð
og síðar á sýningum erlendis. Þá er
hann félagi í hinu virta félagi The
Belgian Knife Society.
Meðal gripanna sem vakið hafa at-
hygli er Íslenski veiðihnífurinn, sem
Jóhann hefur þróað undanfarin ár.
„Hann er ekkert ósvipaður skandin-
avíska hnífnum eins og hann er kall-
aður, en þó öðruvísi og af hentugri
stærð. Veiðimenn í Póllandi, Afríku
og á Íslandi gera góðan róm að hon-
um enda er hann fínn í að opna dýr,
flaka fisk og gera að bráð og afla
með honum.“ Hann bætir því við að
kunningi hans, sem er þekktur þýsk-
ur framleiðandi á veiðibúnaði að
nafni Niggeloh, hafi óskað eftir því
að hann þrói Íslenska veiðihnífinn og
Morgunblaðið/Golli
Verkfæra-
smiður veiði-
mannsins
Hnífarnir hans Jóhanns Vilhjálmssonar eru
sannkallaðir kjörgripir enda mikil vinna og
alúð lögð í hvern og einn þeirra.
Það eina sem ég hef veitt
og ekki getað borðað með
góðri lyst var svartbjörn
sem ég veiddi í Kanada.
|laugardagur|16. 8. 2008| mbl.is
daglegtlíf