Morgunblaðið - 17.08.2008, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 2008 35
✝ Hafliði Guð-mundsson fædd-
ist 4. nóvember
1921 í Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Guðjónsson skip-
stjóri, f. 21.6. 1891,
d. 8.12. 1973, og El-
ín Hafliðadóttir, f.
22.3. 1898, d. 28.12.
1949. Þau bjuggu
lengst af í Reykja-
vík. Systkini átti
Hafliði þrjú, þau
Guðjón og Garðar,
nú látnir og Elínu. Flutti Hafliði
10 ára af Vesturgötu með fjöl-
skyldu sinni að Öldugötu 40 í
Reykjavík, í hús sem faðir hans
byggði og bjó hann þar allar
götur síðan. Hafliði
fór í Versl-
unarskóla Íslands
og sinnti ýmsum
verslunarstörfum
og var lengi til sjós.
Hann vann á „Vell-
inum“ í mörg ár og
í lokin var hann
gangavörður í
Austurbæjarskóla.
Hafliði var nokkuð
liðtækur í knatt-
spyrnu á yngri ár-
um og lék með
meistaraflokki KR í
nokkur ár, ásamt að þjálfa yngri
flokka KR í knattspyrnu.
Útför Hafliða fór fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík, mánudag-
inn 11. ágúst sl.
Elsku Lilli frændi
Þú varst afar barngóður frændi
sem naust þess að vera í návist
barna og settir þig inn í leiki okkar
og hugðarefni. Þú hafðir ætíð á
hraðbergi allar helstu dagsetning-
ar sem vert var að halda upp á og
aldrei gleymdir þú afmælunum
okkar. Og þegar við komum við í
húsinu að heimsækja ömmu Ellu
og afa Kobba komstu og bankaðir
upp á. Við fórum þá gjarnan upp á
efstu hæðina að kíkja í dótaher-
bergið hjá þér og oft fylgdi eitt-
hvað með okkur heim.
Við munum sakna þín og heim-
sóknanna til þín. Megi Guð geyma
þig.
Brynjar, Hákon, Heba, Jakob,
Sandra, Sara og Sigsteinn.
Okkur systkinin af Öldugötu 40
langar að minnast Hafliða frænda
okkar með nokkrum orðum.
Við eigum ótalmargar skemmti-
legar minningar tengdar þér og
hinum mikla fótboltaáhuga þínum
og KR. Hinum ævintýralega ljóma
sem fylgdi siglingunum og dótinu
sem þú færðir okkur frá útlandinu
sem sjaldséðar voru hér í þá daga.
Spenningnum sem fylgdi jóla- og
afmælisgjöfunum sem hittu ætíð í
mark. Oftast eitthvað rafknúið,
bátar, bílar og flugvélar sem gáfu
okkur ógleymanlegar stundir.
Lilli rauði eins og þú varst kall-
aður í KR, þú varst einn af þessum
eitilhörðu og litríku KR-ingum.
Alltaf varstu mættur út í KR-heim-
ili til að hitta félagana um helgar
og taka þátt í getraununum. Nokk-
uð hafði þó hægt á þér síðustu árin
þegar hnén voru farin að gefa sig.
KR og knattspyrnan átti hug þinn
allan, og þú reyndir stöðugt að
kenna okkur á galdraveröld og óra-
víddir getraunakerfanna sem litu
út sem prjónauppskriftir á blöð-
unum hjá þér. Fáir höfðu líklegast
stúderað kerfin jafnmikið og þú og
stundum voru útskýringar þínar
gefnar fyrir daufum eyrum. Sög-
urnar af Alberti Guðmundssyni og
hvað hann hafði dáðst mikið að
vinstrifótarskotunum þínum. „Að
enginn gæti skotið svo föstum
skotum nema andskotinn,“ hafði
hann sagt. Mjög eftirminnilegt var
þegar þú vannst stóra pottinn og
mubleraðir upp hjá þér, þá var líf á
læk. Guð geymi þig.
Albert, Guðmundur,
Sigríður og Stefán Jökull.
Hafliði
Guðmundsson
✝ Rósanna Hjart-ardóttir fæddist
á Bakka í Ölfusi 26.
janúar 1930. Hún
lést á Kumbaravogi
á Stokkseyri 6. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jóhanna Ásta
Hannesdóttir, f. á
Stóru–Sandvík í
Flóa 7. júní 1898, d.
á Selfossi 4. júlí 1966
og Hjörtur Sigurðs-
son, f. í Holti í Arn-
arbælishverfi í Ölf-
usi 4. jan. 1898, d. á Selfossi 19.
júní 1981. Þau hjón hófu búskap í
Auðsholtshjáleigu, bjuggu svo á
Bakka og síðan aftur í Auðs-
holtshjáleigu og áttu svo heima á
Selfossi síðustu æviár sín. Systkini
Rósönnu eru: 1) Hannes Guð-
mundsson, sjómaður í Hafnarfirði,
f. 22. apríl 1919, d. 23. apríl 1983,
2) Guðmundur, bóndi á Grænhól í
Ölfusi, f. 20. febr. 1925, d. 19. maí
2006, 3) Sigurður, múrari í Reykja-
Sambýlismaður Rósönnu var
Kristján Oddsson, verkamaður á
Selfossi, f. í Reykjavík 16. okt.
1938, d. 4. febr. 1996. Foreldrar
hans voru Oddur Kristjánsson,
verkstjóri í Reykjavík, f. á Hjarð-
arbóli í Kolgrafarfirði á Snæfells-
nesi 15. júlí 1903, d. 8. maí 1983 og
kona hans Kristín Friðrika Ólafs-
dóttir, f. í Reykjafirði við Ísafjarð-
ardjúp 6. maí 1903, d. 4. júlí 1981.
Rósanna ólst upp hjá foreldrum
sínum, fyrst á Bakka og síðan í
Auðsholtshjáleigu. Aðeins 15 ára
gömul gerist hún vinnukona í
Reykjakoti í Ölfusi hjá hjónunum
Margréti Guðmundsdóttur og
Bergi Magnússyni. Fer síðan á Sel-
foss og bjó þar upp frá því. Hún var
fyrst þjónustustúlka í Tryggva-
skála og gerist síðan starfsmaður
hjá KÁ í afgreiðslu í pakkhúsi á
vörum til bænda, og þar kynntist
hún manni sínum Jóni sem einnig
starfaði þar. Einnig vann hún á
sjúkrahúsinu, á saumastofu og í
fiskvinnslu á Selfossi. Rósanna var
hæglát, trygg og þýð í umgengni
og hélt líkamlegum styrk þar til
hún veiktist fyrir fáum árum.
Útför Rósönnu fór fram frá Sel-
fosskirkju í gær.
vík, f. 12. apríl 1926,
d. 9. júlí 1996, 4) Jón
Ástvaldur, bifreið-
arstjóri á Selfossi, f.
20. jan. 1928, 5) Ást-
ríður, versl-
unarmaður í Kefla-
vík, f. 25. okt. 1932, 6)
Steindór, verkstjóri í
Reykjavík, f. 17. jan.
1936 og 7) Jónína,
stuðningsfulltrúi í
Reykjavík, f. 25. nóv.
1942.
Rósanna giftist 20.
maí 1956 Jóni Sig-
urhirti Ágústssyni frá Auðnum í
Svarfaðardal, verslunarmanni á
Selfossi, f. 27. des. 1925, d. á Sel-
fossi 19. febr. 1966. Foreldrar hans
voru Ágúst Jónsson, bóndi á Auðn-
um í Svarfaðardal, f. á Göngustöð-
um í Svarfaðardal 6. ágúst 1877,
fórst í snjóflóði 3. apríl 1953 á
Auðnum. Kona hans var Snjólaug
Flóventsdóttir, f. á Þverá í Svarf-
aðardal 25. maí 1896, d. 10. des.
1966.
Mig langar til að minnast mág-
konu minnar Rósönnu Hjartardótt-
ur með nokkrum orðum.
Mín fyrstu kynni af Önnu voru um
haustið 1958 en þá fór ég að draga
mig eftir systur hennar Jónínu sem
var til húsa hjá stóru systur og
manni hennar á Selfossi, upp frá
þeim tímapunkti hafa kynni okkar og
samband verið mjög gott, og í raun
alveg til fyrirmyndar. Sama má
segja um samband hennar og barna
og barnabarna okkar, þau kölluðu
hana aldrei annað en Önnu frænku.
Við ferðuðumst mikið saman bæði
hér innanlands og erlendis, Jón fyrri
maður Rósönnu var einstakur öð-
lingur og sérlega góður ferðafélagi.
Því miður urðu samskiptin við hann
alltof stutt því hann lést langt fyrir
aldur fram aðeins fertugur. Fyrstu
utanferðina okkar fórum við saman
um Evrópu, við fórum þessa ferð á
eigin vegum vítt og breitt um. Eins
fórum við margar ferðir um hálendið
og höfðum mikla ánægju af. Þetta
þykir nú kannski ekki merkilegt nú
til dags en fyrir næstum fimmtíu ár-
um voru slíkar ferðir mun meira mál.
Jón og Rósanna byggðu sér hús á
Selfossi, mikið af smíði hússins
gerðu þau hjón sjálf eins og títt var í
þá tíð, verulega var vandað til smíði
og var ég stoltur af að vita af hvað
húsið kom lítið skemmt undan jarð-
skjálftunum nú í vor.
Ég er ekki viss um að margir hafi
gert sér grein fyrir að Rósanna gæti
smíðað, hún var að eðlisfari hlédræg
og var ekki mikið fyrir að láta í té
kunnáttu sína. Öll vissum við að hún
vildi hafa smekklegt umhverfis sig.
Við fengum aftur á móti að sjá aðra
hlið á henni þegar kom að því að
smíða í sumarbústaðnum okkar, þá
gat hún með sóma tekið til hendinni.
Oft kom hún upp til okkar í bústað-
inn um helgar, ánægjulegt og þótti
okkur að heyra hana renna að á bíln-
um sínum og taka út poka með vöffl-
um, pönnukökum og öðru góðgæti
handa okkur svona til þess eins og
hún sagði að við gætum drukkið
saman morgunkaffi, þessara stunda
söknuðum við virkilega eftir að hún
missti heilsuna.
Eftir að Jón féll frá fór hún í minni
íbúð og nú tók við nýr kafli hjá henni,
meðal annars varð hún að taka end-
urhæfingu í að aka bíl. Hún átti góða
bíla sem hún hugsaði vel um. Eftir að
hún kynntist Kristjáni, sambýlis-
manni sínum til allmargra ára, þá
jókst áhugi hennar á bílum og nú var
tekið við að eignast BMW og honum
hélt hún þar til hún fór á hjúkrunar-
heimili.
Rósanna mágkona mín gekk í
gegnum erfiða lífsreynslu, við að
missa báða mennina sína, af hjarta-
áfalli heima á heimili sínu. Hún
komst þokkalega yfir sorgina sem
þessu fylgdi með aðstoð vina og
vandamanna, hélt góðri heilsu fram
eftir aldri, sem síðar gaf sig með
þeim afleiðingum sem við nú erum
að minnast með athöfninni hér í dag.
Dætur okkar Jónínu, makar
þeirra og börn minnast hennar með
mikilli elsku og söknuði.
Blessuð sé minning þín, elsku
Rósanna.
Gísli Erlendsson.
Elskuleg frænka okkar hún Rós-
anna er látin. Frænka okkar sem bar
þetta fallega og einstaka nafn sem
átti svo vel við hana. Við andlát Ró-
sönnu sækja á okkur ótal minningar
um einstaklega ljúfa og góða
frænku. Hógværð og trygglyndi ein-
kenndu hana mjög og bárum við
systkinin mikla virðingu fyrir henni.
Á æskuárum okkar kom fjölskyldan
oft við hjá Rósönnu og Kristjáni á
Selfossi og var heimili þeirra í huga
okkar nánast helgidómur því þar var
alltaf svo fallegt og snyrtilegt. Rós-
anna sló ævinlega upp veisluborði
sem við vorum aldrei svikin af og
minningin um frænku okkar í eld-
húsinu á Víðivöllunum er sveipuð
ævintýraljóma.
Rósanna var einstaklega hjálpsöm
og munum við vel eftir henni úti á
túni á Grænhóli með hrífu að raka
þegar þörfin var einmitt mest en þá
birtist hún gjarnan og rétti hjálpar-
hönd. Afi var þá oft með í för en Rós-
anna hélt honum heimili síðustu ævi-
árin hans. Hún var alltaf orðin
kaffibrún strax á vorin af tíðum
sundferðum og hafði yndi af göngu-
ferðum. Rósanna hafði hlýja og góða
nærveru og tjáði okkur væntum-
þykju sína með gjörðum frekar en
orðum. Undir rólegu yfirborðinu
leyndist þó glettin og glaðvær kona
sem var fljót að koma auga á spaugi-
legar hliðar mannlífsins. Síðustu
æviár sín dvaldi Rósanna á Kumb-
aravogi og færum við starfsfólki þar
okkar bestu þakkir fyrir góða
umönnun. Við kveðjum elskulega
frænku okkar í dag, frænku sem var
með hjartað á réttum stað og varð-
veitum minningu hennar í hjörtum
okkar um ókomna tíð.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Guðbjörg, Steindór, Jóhanna
og Sigrún.
Ég minnist yndislegrar móður-
systur minnar. Frænku sem var svo
gott að koma til. Frænku sem bakaði
bestu jólakökurnar og átti alltaf got-
terí í skápnum og marengs í frystin-
um. Frænku sem var svo blíð og góð.
Ég sé hana fyrir mér sólbrúna og
sællega með sundtöskuna á hand-
leggnum á leið í laugina. Laumandi
smá aur að manni þegar enginn sá
til. Alltaf til í ísbíltúr. Gott að fá að
kúra uppí hjá frænku ef Kristján var
ekki heima. Annars í næsta herbergi
í svefnsófanum góða. Góðs að minn-
ast af Víðivöllunum hjá frænku, þar
sem stjanað var við alla. Blíða, ynd-
islega kona. Alzheimer bankar uppá.
Frænka pínulítið breytt, en alltaf
jafn yndisleg. Hún var falleg og frið-
sæl þegar við Freyja hittum hana
nokkrum dögum fyrir andlátið. Ég
trúi því að núna sé hún alheilbrigð á
góðum stað, umvafin ást og kærleika
og fólkinu sínu öllu.
Ég og Viðar vottum mömmu,
systkinum hennar og öðrum að-
standendum dýpstu samúð.
Hulda Gísladóttir.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín (Kahlil Gibran). Það eru
margar góðar minningar sem ég á
um hana Rósönnu frænku og hefur
hún alltaf verið stór hluti af mínu lífi.
Þegar ég var barn sóttist ég mikið í
að vera hjá henni og hefur það ef-
laust verið út af endalausri þolin-
mæði hennar og tímanum sem hún
hafði að gefa manni, hvort sem það
var að fara í Eden að kaupa ís, spila á
spil eða annað sem hugurinn leitaði
til. Rólegri og yndislegri kona er
vandfundin og hefur hún reynst mér
og minni fjölskyldu vel alla tíð. Þann-
ig háttaði til að þegar ég var barn bjó
hún í sama húsi og afi minn og amma
og var ég þar af leiðandi oft á Víði-
völlunum. Þá var gott að fara til Ró-
sönnu og Kristjáns og voru þau bæði
einstaklega góð við mig og dekruðu
við mig á allan hátt. Meðan afi minn
og amma voru á lífi vorum við alltaf í
mat hjá þeim á jóladag og var Rós-
anna frænka þar líka. Eftir að þau
féllu frá fórum við alltaf til hennar á
jóladag og var það ómissandi þáttur í
jólahaldinu og var það mikil tilhlökk-
un og sérstaklega var það góði ísinn
hennar og marengstertan sem
freistuðu. Ekki er nú hægt að minn-
ast á veitingarnar án þess að tala um
pönnukökurnar hennar sem voru
þær bestu í heimi og var hún alltaf
tilbúin að baka þær ef maður bað um
og var sama hvort það var í morg-
unmat eða kaffitímanum. Eins bak-
aði hún bestu loftkökur sem ég hef
bragðað og voru nánast ekki jól hjá
mér nema ég fengi loftkökur og
sendi hún mér alltaf dall af þeim fyr-
ir jólin. Hún vildi alltaf fá að kenna
mér að baka þær en ég efaðist mjög
um hæfileika mínu á því sviði þannig
að við höfðum verkaskipti, hún bak-
aði kökurnar fyrir mig og ég skrifaði
jólakortin fyrir hana og aðstoðaði
hana við jólagjafakaupin.
Þegar ég var unglingur ákvað ég
að ef ég mundi eignast dóttur ætti
hún að heita Rósanna og gekk það
eftir. Hún hefur alla tíð reynst henni
Rósönnu minni vel og náðu þær vel
saman. Stundum fannst manni nóg
um þegar stríðnin gekk á báða bóga
því báðar höfðu gaman af gríni og
var Rósanna eldri engu betri en hin.
Hún Rósanna var einstaklega iðin
og var alltaf boðin og búin að aðstoða
ef á þurfti að halda. Þegar við fjöl-
skyldan fluttum, sem gerðist nokkr-
um sinnum, var hún mætt og sá mað-
ur á eftir henni inn í skápa og skot að
þrífa og raða og hætti hún ekki fyrr
en allt var tilbúið.
Þessi yndislega kona lifði nægju-
sömu lífi og þó hún gengi í gegnum
þá erfiðu lífsreynslu að sjá á eftir
tveim eiginmönnum bugaðist hún
ekki og virtist lifa sínu lífi í sátt.
Björt minning um góða konu lifir
áfram í hjarta mínu og þakka ég fyr-
ir allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman.
Hjördís Jóna.
Góður engill guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð
léttir byrðar, angist eyðir
engill sá er vonin blíð.
Rósanna mín, við þökkum þér
samfylgdina, sem hefur verið óslitin
síðan 1966. Síðan þá hefurðu verið
ein af fjölskyldunni á Rauðholtinu.
Þú varst sérlega afkastamikil við það
sem þú tókst þér fyrir hendur. Þú
áttir mjög fallegt heimili og það var
alltaf gott að koma í heimsókn til þín,
maður var eins og heima hjá sér. Í
heimsóknum okkar varstu mest í
eldhúsinu að finna eitthvað upp í
okkur. Þér varð ekki barna auðið, en
varst mikið barngóð og hafðir mikla
ánægju af börnun, það sýndi sig í
sambandi við hana Sóleyju Ósk.
Minningin um þig mun lifa í hjört-
um okkar.
Hinsta kveðja frá fjölskyldunni á
Rauðholti 13,
Guðríður Magnúsdóttir og
Jón Hjartarson.
Það eru ófáar minningarnar sem
ég á um hana Rósönnu eða Önnu
frænku eins og ég kallaði hana alltaf.
Þegar ég var yngri fannst mér svo
gaman að fá að taka rútuna ein til
Selfoss þar sem Anna frænka beið
eftir mér með nýbakaðar pönnukök-
ur og mjólk og búin að gera allt til
þess að ég myndi njóta mín sem best
í heimsókn minni. Anna frænka var
mjög dugleg og iðin kona og alltaf í
heimsóknum mínum til hennar var
hún tilbúin að fara með mér í
hjólreiðatúr, sund eða rölta að gefa
öndunum. Það var alltaf stutt í húm-
orinn hjá Önnu frænku og fannst
henni gaman að stríða manni.
Eitt sinn þegar ég hef verið um 9
ára fórum við í Kaupfélagið og með-
an ég valdi mér nammi fór Anna og
fann stórar og ljótar ömmunærbux-
ur og kallaði svo yfir alla búðina
hvort þetta væru ekki örugglega
buxurnar sem ég hefði beðið um og
það fannst henni sko fyndið og mér
seinna meir. Anna frænka var mér
sem önnur móðir á mínum yngri ár-
um og þótti mér erfitt að horfa uppá
veikindin sem hún gekk í gegnum á
síðustu árum. Mun hún alltaf eiga
stóran stað í hjarta mínu og þakklæti
fyrir minningarnar sem við áttum og
allt sem hún gerði fyrir mig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Rósanna litla.
Rósanna Hjartardóttir