Morgunblaðið - 17.08.2008, Blaðsíða 39

Amma ræktaði vel tengsl við af-
komendur sína sem komu reglulega
saman á heimili hennar á laug-
ardögum. Við nutum því oft fé-
lagsskapar frændsystkina okkar í
leik og gleði. Fylgdi laugardögum
ávallt nokkur spenna að sjá hverjir
birtust þann daginn. Amma bar
fram sínar einstöku heimagerðu
kleinur og brauð og gestirnir
skeggræddu um málefni líðandi
stundar. Amma var ekki mann-
eskja margra orða en hún kom þó
skoðunum sínum á framfæri án
þess að mikið bæri á.
Amma var okkur alla tíð mikil og
góð fyrirmynd og veitti okkur ör-
yggi og hlýju. Það var notalegt að
koma heim eftir skóla og kíkja í
heimsókn til hennar. Var þá skraf-
að um atburði dagsins og stundum
tekið í spil. Amma var ávallt reglu-
söm og nýtin og mikil hófsemd-
armanneskja. Hún kunni að njóta
lítils og var jafnan jákvæð. Ráð-
deild hennar og jákvæðni voru okk-
ur gott veganesti. Amma hugsaði
vel um heilsu sína og minnumst við
morgunleikfimi hennar við útvarp-
ið, sundnámskeiða og raddæfinga
sem hún stundaði af mikilli sam-
viskusemi. Fannst okkur krökkun-
um æfingar ömmu spaugilegar og
gerði hún sjálf óspart grín að þeim.
Kímnigáfa hennar er okkur minn-
isstæð. Hún gerði grín að sjálfri
sér en minnumst við þess ekki að
spaugsemi hennar hafi nokkru
sinni verið á kostnað annarra.
Heilsusamlegt líferni og jákvæðni
hennar skilaði henni góðri heilsu,
bæði andlegri og líkamlegri, lengst-
an hluta langrar ævi. Amma var
glæsileg og virðuleg kona sem lagði
upp úr því að vera vel til höfð á
sinn einfalda hátt. Amma hélt já-
kvæðni sinni og léttri lund þrátt
fyrir að heilsu hennar hrakaði síð-
ustu árin. Hún dvaldi þá í góðu yf-
irlæti að Seljahlíð í Breiðholti og
naut góðrar aðhlynningar starfs-
fólks þar og færum við því okkar
innilegustu þakkir. Blessuð sé
minning ömmu Jóu.
Guðrún, Magnús og Kristín.
Amma Jóa hefur lokið dvöl sinni
hjá okkur. Hún var alltaf stór hluti
af okkar fjölskyldu og átti stóran
hlut í uppeldi okkar systranna.
Þegar ég fæddist bjó hún í næsta
húsi í Hvassaleiti þar sem við
bjuggum í nokkur ár. Hún flutti
síðan með okkur í Kópavoginn þar
sem hún bjó hjá okkur á jarðhæð-
inni í fjögur ár. Við systurnar nut-
um þess að geta alltaf farið niður
til ömmu í heimsókn og skoðað
„dótið“ hennar. Alltaf tók hún vel á
móti okkur. Eitt skiptið sem ég
kom niður fannst henni ég fara
ógætilega með munina sína og þeg-
ar ég í þrjósku minni lét ekki af
vitleysunni fer hún upp og segist
þá ætla að skemma eitthvað þar.
Eftir nokkra stund kem ég á eftir
henni upp og spyr mömmu alvöru-
gefin hvort amma sé nokkuð búin
að brjóta allt og bramla hjá okkur.
Í mörg ár hefur mér verið strítt á
þessu en hún fékk mig til að hugsa
mitt ráð.
Amma flutti síðar á Háteigsveg
og þaðan í Skerjafjörðinn til Stellu,
dóttur sinnar. Á laugardögum voru
alltaf kaffiboð hjá ömmu og var oft
margt um manninn. Á jólum bauð
amma öllum börnum sínum og fjöl-
skyldum þeirra á jóladag til sín í
hangikjöt. Á aðfangadag var hún
alltaf hjá okkur þar til á síðasta ári
en þá var hennar sárt saknað.
Hún var aðalmeistarinn í slát-
urgerð sem mamma og systur
hennar stóðu fyrir um árabil. Mér
er alltaf minnisstætt að hún
smakkaði alltaf á blöndunni áður
en keppirnir voru faldir upp og
sagði til um hvort eitthvað vantaði.
Þegar ég fór í nám og síðar til
vinnu í Bandaríkjunum varaði
amma mig sérstaklega við öllum
bílunum en einkum eiturlyfjunum.
Ég taldi þetta nú óþarfa áhyggjur
þangað til einn daginn settist við
hliðina á mér maður í skólanum
sem spurði mig „How do you like
the white stuff?“ Mér var óneit-
anlega brugðið og hugsaði til varn-
aðarorða ömmu en áttaði mig fljót-
lega á að maðurinn átti við
snjókomuna úti, en ekki eiturlyf.
Mér var létt. Þegar ég hringdi í
hana á hátíðisdögum að utan vildi
hún aldrei tala neitt umfram rétt
að heilsast því hún taldi það verða
of dýrt fyrir mig.
Ófá bréfin skrifaði hún mér á
þessum tíma til að spyrja frétta og
segja mér fréttir en tók alltaf fram
í lokin að best væri að ég rifi þau
að lestri loknum. Í einu bréfanna
sem hún skrifar, þá 82 ára, segist
hún vera hætt að passa og sé strax
farið að leiðast, en hún passaði oft
börn systra minna. Hún hugsaði
vel um sitt fólk en taldi sig aldrei
þurfa neitt sjálf. Það var því alltaf
ráðgáta hvað væri hægt að gefa
henni í jólagjöf þar sem hún sagð-
ist ekki vilja neitt. Við systurnar
gátum ekki hugsað okkur að amma
færi í jólaköttinn og fundum alltaf
eitthvað handa henni.
Einhvern tímann spurði amma
mig hvort mér hefði aldrei verið
strítt út af nafninu. Ég neitaði því
en aðspurð sagði hún mér að systk-
ini hennar hefðu strítt henni með
því að hún hefði fæðst hjá tröll-
konum og þaðan væri nafnið komið.
Þau systkin sem ég kynntist eru
mér eftirminnileg og stríðnin eltist
ekki af þeim en það var aldrei illa
meint.
Elsku Amma Jóa, takk fyrir mig.
Jórunn.
Að morgni 24. júlí færði móðir
mín mér þær sorgarfréttir að
amma Jóa væri látin, 97 ára að
aldri. Ég minnist hennar sem ynd-
islegrar, æðrulausrar og nægju-
samrar konu.
Það var í byrjun janúar sem ég
og fjölskylda mín, sem búum er-
lendis, kvöddum ömmu í síðasta
sinn. Við vorum í heimsókn á Ís-
landi yfir jól og áramót. Ég og Vil-
hjálmur eiginmaður minn settumst
hjá henni þar sem hún sat í stól og
synir okkar þrír andspænis okkur í
sófanum hennar. Hún horfði á þá
brosandi, bauð okkur konfekt og
spjallaði við okkur. Það lá vel á
henni. Það var erfitt og sárt að
kveðja hana enda vissi ég að hún
vildi helst að við stöldruðum lengur
við hjá henni. Þá var óvíst hvort við
myndum hittast aftur. Ég hef síðan
saknað hennar mikið en hugur
minn hefur alla tíð verið hjá henni.
Ég ólst upp í návist hennar, þar
sem hún bjó hjá okkur í Kópavog-
inum þegar ég var barn, en hún
átti mikinn þátt í uppeldi okkar
systranna. Hjá henni fann ég fyrir
hlýju og nærgætni og það var gott
að eiga hana að. Hún hjálpaði okk-
ur systrunum m.a. við að stappa
fiskinn okkar og sá til þess að við
kláruðum af diskunum. Hún að-
stoðaði mömmu við að sníða og
sauma föt á okkur. Ég á góðar og
skemmtilegar minningar frá þeim
tíma þegar hún tók þátt í kleinu-
bakstri, sláturgerð og laufa-
brauðsgerð með okkur. Eftir að
amma Jóa flutti á Háteigsveginn
heimsóttum við hana reglulega og
ég hélt áfram góðu sambandi við
hana. Systur mínar hafa gert
óspart grín að því að ég átti það til
að hringja í hana og láta hana vita
þegar þær létu illa.
Fljótlega eftir að hún fluttist í
Skerjafjörðinn komst sú góða hefð
á að börn hennar og fjölskyldur
hittust hjá henni síðdegis á laug-
ardögum. Þangað var alltaf gaman
að koma og hitta ættingjana sem
maður hefði annars sjaldnar séð. Á
borðum var alltaf heimabakað
brauð, kleinur og fleira góðgæti. Þá
var einnig komið saman heima hjá
henni á jóladegi ár hvert þar sem
boðið var upp á hangikjöt og
heimalagaðan ís. Þetta var mér
dýrmætt og situr vel í minningunni.
Það var ekki nóg að amma hugs-
aði vel um sitt fólk heldur sá hún
aumur á spörfuglunum á veturna
og gaf hún þeim reglulega fóður í
garðinum sínum. Um leið passaði
hún upp á að kettirnir kæmust ekki
að fuglunum til að styggja þá í
burtu ef þeir létu sjá sig.
Amma reyndist mér ávallt vel.
Ekki síst þegar hún passaði Hall-
dór elsta son minn þá ungan að
aldri. Mér þykir afskaplega vænt
um að hann hafi notið hennar og
þess sem hún gaf honum. Af lang-
ömmu sinni lærði hann meðal ann-
ars gömlu íslensku vísurnar sem
þau sungu saman. Þegar ég og fjöl-
skylda mín bjuggum á Seltjarn-
arnesinu fór ég oft í göngutúra með
syni mína til að heimsækja ömmu í
Skerjafjörðinn. Við áttum þá alltaf
gott spjall um lífið og tilveruna.
Sonum mínum Halldóri, Ingimundi
og Þorvaldi Kára þótti afar vænt
um langömmu sína og þeir minnast
hennar sem góðrar og brosmildrar
ömmu.
Ég sakna þín, elsku amma mín.
Blessuð sé minning þín. Hvíl í friði.
Rósa.
Hún amma Jóa, eins og við
krakkarnir kölluðum hana, fæddist
á bænum Kaldárholti í Holtum en
bjó lengst ævinnar í Reykjavík. Þar
kvaddi hún þetta líf, sumarnótt í
júlí og með henni þeir kostir sem
hana prýddu. Kostir sem í dag
virðast á hverfanda hveli. Hún var
nægjusöm, hógvær, lítillát og gerði
gott úr öllu.
Fyrstu minningarnar um hana
eru úr lítilli íbúð við Háteigsveg.
Þar átti hún fallegt heimili og
stundaði vinnu sem saumakona í
Vinnufatagerðinni. Skammt frá var
kexverksmiðjan Esja. Þar var selt
brotakex út um lúgu. Þangað skut-
umst við krakkarnir og komum
með poka af kremkexi til ömmu.
Hún fór ævinlega sinna ferða með
strætó. Stundum hittumst við þar.
Er dóttir hennar byggði hús í
Skerjafirði, fluttist hún þangað og
bjó þar með henni í fallegri íbúð í
yfir tuttugu ár. Þar munum við
best eftir henni. Skerjafjörðurinn
var að byggjast upp. Var gaman að
koma þangað og hitta frændsystk-
inin. Hún hafði kaffi á laugardög-
um, þar sem fjölskyldan gat litið
inn. Á þennan hátt hélt hún á sinn
hátt fjölskyldutengslunum við. Þótt
hún segði ekki margt, þá var það
hér sem fólkið hennar hittist og
skiptist á fréttum. Við ung frænd-
systkinin tengdumst hér vinabönd-
um. Við veltum okkur á rýjatepp-
inu foreldrum okkar til lítillar
ánægju. Tók tímann sinn að dusta
af okkur kuskið þegar upp var
staðið. Við þurftum ekki fyrirferð-
armikið dót til að leika okkur að,
nægði að hafa gamla spilapeninga í
boxi og skjóta þeim fram og til
baka. Hér var auðvelt að gefa
ímyndunaraflinu lausan taum því á
veggjunum héngu málverk eftir
landsins fremstu málara. Þar mátti
sjá dulúðugt landslag og undarleg-
ar verur í furðulegu umhverfi. Ótal
hugmyndir spruttu upp í kollinum
á málverkasýningum hjá ömmu.
Þarna var margt skrafað. Ein-
hverju sinni var hún spurð hvort
það gæti staðist að fólk hefði þveg-
ið hár sitt úr keitu á árum áður.
Hún svaraði þeirri spurningu hik-
laust játandi og sagði að þessi hár-
þvottur hefði gert hárið svo ljóm-
andi fallegt.
Amma sagði ekki alltaf margt.
En hún lifnaði við þegar hún var
með systkinum sínum. Það var
gaman að vera með þegar þau hitt-
ust. Milli þeirra var einstakt sam-
band, náið og hlýtt. Nú eru þau öll
horfin, hún síðust þeirra átta.
Þótt amma vildi ekki láta á sér
bera var hún ávallt glöð síðustu ár-
in þegar við höfðum samband við
hana frá útlöndum. Hún fylgdist
með okkur barnabörnunum sínum
en sagðist aldrei skilja hvaða flæk-
ingur þetta væri á okkur, sem flest
höfum verið lengri eða skemmri
tíma í útlöndum. Getur fólk ekki
bara verið heima hjá sér, sagði hún
sposk. Gerði sér grein fyrir breytt-
um tímum frá tímum trússhestanna
er hún var ung og átti önnur tæki-
færi.
Í sólríkum júlímánuði kvaddi
amma. Nú er hún ekki lengur
fastamiðjan í fjölskyldunni. Vegna
blíðu sinnar og lítillætis var hún
mikilvæg persóna í lífi okkar allra.
Nú þurfum við sem eftir stöndum
að passa upp á að halda hefðum
hennar við. Við systkinin hugsum
hlýtt til hennar, eitt okkar frá Nor-
egi. Nú verður tómlegt í fjölskyld-
unni og hennar sárt saknað.
Auður, Ásgeir og Dagur.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 2008 39
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 6988 / 553 6699
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947 / 565 6511
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er auðsýndu
samúð og hýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, fósturmóður, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
LÁRU KRISTJÖNU HANNESDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til þeirra er önnuðust hana í
erfiðum veikindum. Guð blessi ykkur öll.
Aðalheiður Halldórsdóttir, Valdimar Jónsson,
Hannes Einar Halldórsson, Kristín Valgerður Ólafsdóttir,
Gunnar Sigurður Halldórsson, Guðrún Ingvarsdóttir,
Garðar Friðfinnsson, Hulda Sigurðardóttir,
Rut Friðfinnsdóttir, Tómas Sigurðsson,
Björk Friðfinnsdóttir, Jón Óskar Hauksson,
Viðar Már Friðfinnsson
og ömmubörn.
✝
Þökkum innilega þeim sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SÍMONAR S. SIGURJÓNSSONAR,
Norðurbrú 2,
Garðabæ.
Ragna Ester Guðmundsdóttir,
Sigurjón Símonarson, Halla B. Guðjónsdóttir,
Guðmundur Símonarson, Kristjana E. Guðbjartsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
fjölskyldunni samúð og hlýhug vegna andláts
okkar ástkæru
VALGERÐAR GUÐRÚNAR EINARSDÓTTUR
Sérstakar þakkir til starfsfólks kvennadeildar og
deildar 11-B Landspítala við Hringbraut og
starfsfólks líknardeildar Landspítalans í Kópavogi.
Lúðvík Gizurarson,
Dagmar Sigríður Lúðvíksdóttir, Trausti Pétursson,
Dóra Lúðvíksdóttir, Einar Gunnarsson,
Einar Lúðvíksson, Georgina Anne Christie
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
foreldra okkar, tengdaforeldra, systur, ömmu, afa, langömmu og langafa,
PÁLS PÁLSSONAR OG INGU ÁSGRÍMSDÓTTIR
frá Borg,
Hraunbæ 103,
Reykjavik.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar á Landakoti, B2 deildar
Landspítalans í Fossvogi og sr. Þórs Haukssonar fyrir einstaka umhyggju
og velvild.
Guð blessi ykkur öll.
Páll Pálsson, Hafdís Halldórsdóttir,
Ásgrímur Gunnar Pálsson, Helga Tryggvadóttir,
Arndís Pálsdóttir, Rafn Árnason,
Auðunn Pálsson, Anna Baldvina Jóhannsdóttir,
Björgvin Rúnar Pálsson, Fríður Reynisdóttir,
Karl Ásgrímsson, Oddbjörg Júlíusdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.