Morgunblaðið - 18.08.2008, Blaðsíða 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. ÁGÚST 2008 21
MINNINGAR
Þá er komið að
kveðjustundu en
tengadafaðir minn
Bjössi er látinn eftir hetjulega bar-
áttu við krabbamein.
Fyrir allmörgum árum hitti ég
unga, myndarlega stúlku og þar sem
ég hafði hug á að eyða framtíð minni
með henni fórum við í heimsókn til
föður hennar, hans Bjössa, sem þá
bjó á Ólafsfirði og var kokkur á Ólafi
Bekk.
Með honum áttum við skemmti-
lega kvöldstund þar sem hann sagði
hvern brandarann á eftir öðrum, en
ég hafði kviðið svolítið fyrir þessu
kvöldi þar sem ég er ekki orðmargur
að eðlisfari. Sá kvíði var hins vegar
með öllu óþarfur þar sem Bjössi var
einstaklega léttur í lundu, alltaf
hress og skemmtilegur og áttum við
eftir að eiga margar gleðistundir, þar
sem hann sagði brandarana og við
hlógum og engan hef ég hitt sem
kunni eins marga.
Hann var meistarakokkur og höf-
um við hjónin oft fengið að njóta
dýrindis máltíða hjá honum og
Önnu, konu hans. Bjössi var líka
fylginn sér og hreinskilinn og lét
okkur heyra það ef honum fannst
við taka rangar ákvarðanir og þá
var ekkert rósamál talað og við þá
eins og litlir krakkar.
Haustið 9́9 kom Bjössi með
yngsta son sinn og nafna á Vopna-
fjörð þar sem við hjónin búum með
börnum okkar. Ferðinni var heitið á
rjúpnaveiðar og fórum við Matti
(afabarn hans) með þá feðga á veið-
ar. Þá þegar var hann orðinn slæm-
ur til gangs vegna veikinda, en lét
það ekki aftra sér meira en þörf var
á og fékk fyrstu rjúpuna í þeirri
ferð. Áfram var svo farið á rjúpu í
nokkra daga og aflaðist vel.
Bjössi hafði mikinn baráttuvilja
sem sést kannski best á því að fár-
sjúkur birtist hann allt í einu í hjól-
hýsinu hjá okkur Sirrý í Laugar-
dalnum fyrri part júlí með tveggja
klukkustunda súrefniskút og auðvit-
að með nýja brandara á takteinun-
um, það klikkaði ekki.
Anna mín, innilegar samúðar-
kveðjur til þín og allra sem eiga um
sárt að binda við fráfall Bjössa.
Guð veri með ykkur, styrki og
huggi.
Vigfús Davíðsson.
Elsku Bjössi frændi.
Núna hefur þú kvatt þetta jarð-
neska líf. Síðustu mánuðir hafa ekki
verið auðveldir fyrir þig en þú barð-
ist hetjulega allan tímann, kvartaðir
aldrei.
Margar minningar koma upp í
hugann, allar ferðirnar sem ég fór
með þér og Önnu að tína kríuegg, þú
settir á mig hjálm svo kríurnar
myndu ekki gogga í hausinn á mér.
Hlaðin kríueggjum fórum við heim
til ykkar og suðum eggin.
Ógleymanleg er ferð okkar Mar-
grétar til Noregs að heimsækja
ykkur. Við fórum í margar
skemmtilegar ferðir, skoðuðum allt
milli himins og jarðar, meðal annars
jólaálfahús á miðju sumri. Það var
brunað um fjöll og firnindi á litla
Depli sem var kallaður „Lilli klif-
urmús“ því það var alveg ótrúlegt
hvað hann komst upp og niður
brattar brekkurnar. Einnig var far-
ið í gönguferðir og þá komum við til
baka með fullt af jarðarberjum.
Svo þegar ég kynnti þig fyrir
Gísla Berg, leist þér mjög vel á pilt-
inn og sérstaklega þegar þú sást að
hann var alveg ágætur í kana, þú
Björn Steinar
Guðmundsson
✝ Björn SteinarGuðmundsson
fæddist á Hvamms-
tanga 26. ágúst
1941. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
8. ágúst síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 15.
ágúst.
elskaðir að spila.
Það var okkur sönn
ánægja að þú skyldir
komast í brúðkaupið
okkar 5. júlí, þú
komst þrátt fyrir
þessi erfiðu veikindi
og heiðraðir okkur
með nærveru þinni.
Elsku Anna,
Gummi, Bjössi og
fjölskyldur, megi góð-
ur guð hjálpa ykkur í
gegnum þessa miklu
sorg.
Hinsta kveðja.
Tinna og Gísli Berg.
Nú er„hvorfinn“ frá okkur góður
og traustur vinur sem ég hef átt í
allmörg ár. Ég hugsa oft um kaffi-
tímana okkar saman í Fiskbúðinni á
Sundlaugaveginum. Þeir voru
margir og góðir og var ýmislegt
skeggrætt á þessari litlu kaffistofu
um leið og við „sporð“renndum vín-
arbrauðinu eða kleinunum. Eitt sinn
sagðir þú sem svo að einhver væri
hvorfinn fyrir horn. Hvorfinn, sagði
ég og hló ógurlega. Hvorfinn? sagði
ég aftur. Hvað er að þér Björn?
maður segir ekki hvorfinn, það á að
segja horfinn eða hvarf, ekki hvorf-
inn. Okkur tókst að ræða þetta fram
og til baka og alltaf hló ég að vitleys-
unni í Bjössa. Þetta gekk svo langt
að það endaði með því að ég þurfti
að hringja í Íslenska málstöð. Þegar
það var svarað þá sagðist ég sitja
með skrýtnum manni sem sagði að
einhver hefði hvorfið fyrir horn.
Mér til mikillar undrunar var mér
sagt að skrýtni maðurinn sem hjá
mér sæti hefði nú bara rétt fyrir sér,
þetta orð væri til og ég þurfti að
kyngja því, en eins og alltaf með
mikilli ánægju og Bjössi brosti í
kampinn. Eftir þetta sagði Bjössi
alltaf ef einhver vafi lék á einhverju
hjá okkur: „Já Steini minn, á okkar
ylhýra“.
Það er úr vöndu að ráða að ætla
að segja frá öllu því skemmtilega
sem okkur hefur hent í gegnum tíð-
ina en sérstaklega eru mér minn-
isstæðar stundirnar okkar saman í
Portúgal. Við höfðum alltaf gaman
af því að vera þar með ykkur og sér-
staklega þegar þið sýnduð okkur
hótelið ykkar. Það var nú ekkert
„slor“ og við fórum á límósínu heim
á okkar hótel eftir þá ferð. Það sem
stendur upp úr hjá mér var tilraun
okkar félaga til þess að tvímenna á
skellinöðru frá Algarve til Sevilla …
Eins og allir vita er Algarve í Portú-
gal en Sevilla á Spáni. Það getur
enginn sagt að við höfum ekki reynt,
en við gáfumst upp eftir u.þ.b.
klukkustundar akstur og snerum
heim á hótelið. Þessi ferð var sko al-
veg milljón, enda var mikið hlegið
að okkur þegar við komum aftur á
hótelherbergið okkar. Í þessum
ferðum okkar borðuðum við oftast
úti eins og venjan er hjá íslending-
um á þessum slóðum. Við fengum
okkur oft fordrykki á fínasta hót-
elinu í Algarve og veltum þá fyrir
okkur hvort það væri nú viðeigandi
að fá sér „gin og tonic“ á svona fín-
um stöðum … en, við hlógum að því
eins og öllu öðru því þetta vorum
bara við.
Annað sem er mér sérstaklega
minnisstætt núna er þegar Bjössi var
að flaka í fiskbúðinni. Allt í einu reif
hann af sér svuntuna, fór inn á kaffi-
stofu og sönglaði á meðan „Nú sting
ég af, hef fengið nóg.“ og svo heyrðist
Cuanto le gusta le gusta le gusta, cu-
anto le gusta le gusta le gusta …
Bjössi var með þetta lag Milljóna-
mæringanna á heilanum heilt sumar
og honum tókst að láta alla sem
komu í fiskbúðina syngja þessa lag-
línu með sér.
Svona mætti lengi skrifa um hann
elsku Bjössa okkar. Nú ertu hvorf-
inn og við vonum það svo sannarlega
að þú hafir það gott, hvar sem þú
ert. Við erum viss um að þú syngur
hástöfum Cuanto le gusta le gusta.
Steingrímur Óla, Birna og börn.
Ég man eftir mér í
Hamrahlíð 13 þegar
ég var lítil að heim-
sækja ömmu, afa og Gunnar. Það
var alltaf svo gaman þar og ég man
að alltaf þegar Gunnar var heima þá
gaf hann okkur alltaf smint og lék
við okkur.
Gunnar tók okkur alltaf í flugvél
og kítlustríð, það var alltaf hlátur
og hamingja þegar við fórum í
heimsókn í Hamrahlíðina. Haustið
2001 breyttist margt. Eftir slysið
átti Gunnar mjög erfitt með allt og
var mjög veikburða, gat ekki einu
sinni talað. Síðan man ég eftir að
við komum til hans á aðfangadag og
hann sagði eitt orð, þá fannst okkur
allt vera að stefna í réttu áttina. Það
var auðvitað erfitt fyrst en hann var
mjög duglegur og allir voru svo
stoltir af honum. Núna gat hann tal-
að meira og var kominn með betri
orðaforða en hann átti samt dálítið
eftir. En hann gat samt talað aðeins
við David, Ericu og fjölskylduna á
ensku. Hann var orðinn svo dugleg-
ur og ljúfur við mann. Mamma
kenndi honum að knúsa fast,
þ.e.a.s.knúsa venjulega því eftir
slysið tók hann varla utan um mann
en hann var farinn að geta svo
margt og var alltaf að læra meira
og meira með hverjum deginum
sem leið. Þeir sem þekktu hann eft-
ir slysið vita hvað hann var orðinn
duglegur. Ég mun alltaf muna þeg-
ar hann talaði t.d. við ömmu Distu,
Eddu, Sidda, Sullu eða bara ein-
hvern í símann, hvernig hann
breyttist í tóni og andlitinu. Hann
ljómaði alveg við það að heyra í
þeim, þau skiptu hann svo miklu
máli. Ég var og er svo stolt af hon-
um og elska hann svo mikið.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um Gunnar frænda minn sem
eru of margar að rifja upp núna.
Guð geymi þig, elsku besti Gunn-
ar minn.
Katrín Sigríður.
Elsku frændi.
Við systurnar geymum fallegar
minningar um þig í hjörtum okkar.
Það var alltaf svo spennandi og
skemmtilegt að vera í kringum þig.
Þegar við komum til ömmu og afa
var mesta sportið að snuddast utan
í þér því þar var mesta fjörið og ófá
Gunnar Magnússon
Salómeson
✝ Gunnar Magn-ússon Salóme-
son fæddist í
Reykjavík 5. nóv-
ember 1965. Hann
lést á endurhæfing-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 17.
júlí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Háteigskirkju í
Reykjavík 16. ágúst.
prakkarastrikin unnin
í sameiningu. Það var
sko ekkert venjulegt
við Gussa frænda!
Það var stundum eins
og í töfralandi að stel-
ast inn í herbergið
þitt. Þar var alltaf að
sjá eitthvað sniðugt
og spennandi. Stærð-
arinnar landafræði-
bækur, staflar af
fimmtíuköllum (gull-
peningum), arabísku
námsbækurnar, heilu
hillurnar af Tinnabók-
um sem við systurnar lágum nú
ósjaldan lengi yfir, þungu lyfting-
arstangirnar sem við prinsessurnar
máttum bara horfa á og svo mætti
lengi telja... Þú varst alltaf á far-
aldsfæti og færðir okkur gjafir frá
framandi löndum. Það fór aldrei á
milli mála hversu vænt þér þótti um
okkur.
Elsku Gussi frændi, þú varst ein-
stakur í lifanda lífi og verður það
áfram í minningum okkar.
Hvíldu í friði.
Salóme, Sigrún, Unnur og
Katrín Guðmundsdætur.
Það er sárt að kveðja kæran vin
og náfrænda. Þrátt fyrir aldursmun
lékum við okkur saman og þegar
fram liðu stundir treystust vináttu-
bönd. Á unglingsárum stofnaði ég
garðsláttuþjónustu, fyrirtæki sem
enginn hafði trú á nema ég og einn
annar maður undir himnafesting-
unni, Gunnar frændi. Hann þvæld-
ist með mér um alla borgina og að-
stoðaði mig. Tekjur sumarsins voru
af skornum skammti en ég eignaðist
annað sem var öllu dýrmætara, góð-
an vin. Um tíma vorum við báðir í
Menntaskólanum við Hamrahlíð og
þá voru uppátækin mörg. Við fórum
gjarnan í bíltúra eftir skóla. Þá
skiptumst við á sögum og hugmynd-
um. Eitt haustið höfðum við um svo
margt að tala að bílferðin teygði sig
alla leið austur á Laugarvatn.
Gunnar var greindur, hugmynda-
ríkur og uppátektarsamur. Hann
tók hugðarefni sín alvarlega og
fylgdi þeim eftir. Þannig varð áhugi
hans á landafræði til þess að hann
skákaði kennurum sínum í fræðun-
um. Líkamsrækt varð fyrirferða-
mikil í lífi hans á tímabili og tungu-
mál heilluðu hann.
Gunnar var heimagangur á æsku-
heimili mínu. Iðulega sátum við
kvöld eftir kvöld, horfðum á kvik-
myndir og röbbuðum síðan saman
langt fram eftir nóttu. Við vorum
báðir draumóramenn og við trúðum
hvor öðrum fyrir öllum áformum og
löngunum. Draumar okkar voru
eins og draumar eiga að vera, svo
sannir að þeir áttu ekkert skylt við
veruleikann.
Gunnar hafði auðugt skopskyn og
smitandi hlátur. Með það að vopni
sýndi hann mér oft heiminn í öðru
ljósi.
Síðustu ár voru Gunnari erfið þar
sem hann varð fyrir alvarlegu áfalli.
Við það slys hvarf stór hluti af
sterkum persónuleika hans sem ég
hef sárt saknað. Ég geymi drauma
okkar í hjartanu og minning um
góðan vin mun lifa.
Ég votta Steina, Sullu, Mumma
og fjölskyldum mína dýpstu samúð.
Einar Örn.
Ég man eftir mér í Hamrahlíð 13
þegar ég var lítil að heimsækja
ömmu, afa og Gunnar. Það var alltaf
svo gaman þar og ég man alltaf að
þegar Gunnar var heima þá gaf
hann okkur alltaf smint og lék við
okkur. Gunnar tók okkur alltaf í
flugvél og kitlustríð, það var alltaf
hlátur og hamingja þegar við fórum
í heimsókn í Hamrahlíðina. Haustið
2001 breyttist margt.
Eftir slysið átti Gunnar mjög erf-
itt með allt og var mjög veikburða,
gat ekki einu sinni talað. Síðan man
ég eftir að við komum til hans á að-
fangadag og hann sagði eitt orð, þá
fannst okkur allt vera að stefna í
réttu áttina. Það var auðvitað erfitt
fyrst en hann var mjög duglegur og
allir voru svo stoltir af honum.
Núna gat hann talað meira og var
kominn með betri orðaforða en
hann átti samt dálítið eftir. En hann
gat samt talað aðeins við David,
Ericu og fjölskylduna á ensku.
Hann var orðinn svo duglegur og
ljúfur við mann. Mamma kenndi
honum að knúsa fast, þ.e.a.s. knúsa
venjulega, því eftir slysið tók hann
varla utan um mann en hann var
farinn að geta svo margt og var allt-
af að læra meira og meira með
hverjum deginum sem leið. Þeir
sem þekktu hann eftir slysið vita
hvað hann var orðinn duglegur. Ég
mun alltaf muna þegar hann talaði
t.d. við ömmu Distu, Eddu, Sidda,
Sullu eða bara einhvern í símann
hvernig hann breyttist í tóni og
andlitinu. Hann ljómaði alveg við
það að heyra í þeim, þau skiptu
hann svo miklu máli. Ég var og er
svo stolt af honum og elska hann
svo mikið. Ég á svo margar góðar
minningar um Gunnar frænda minn
sem eru of margar til að rifja upp
núna.
Guð geymi þig elsku besti Gunn-
ar minn,
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Katrín Sigríður.
Það var ósjaldan að
það fyrsta sem ég
gerði „í gamla daga“ þegar ég kom
í heimsókn til Rúnu ömmu og
Nonnakall afa var að ráðast beint
inn í eldhússkápana. Ég vissi að
þar var oftast eitthvað gott að
finna eins og kex eða kökur, eða
það allra besta, heimatilbúnar
kleinur. Amma kvartaði stundum
undan þessu við mig, og ég tók
Kristrún Magnúsdóttir
✝ Kristrún Magn-úsdóttir fæddist
í Arnþórsholti í
Lundarreykjadal
29. júlí 1923. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi 5. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Kópavogskirkju
11. ágúst.
mark á því um stund
þangað til allt fór í
sama farið aftur.
Eftir að ég komst á
fullorðinsárin hef ég
hugsað til ömmu með
virðingu og eiginlega
undrun yfir þolin-
mæðinni hennar. Ég
var svo sem ekkert
vondur strákur held
ég, en því miður man
ég eftir hvernig ég
oft og títt nýtti mér
ofsahræðslu hennar
við köngulær. Eins
og það skiptið sem ég með aðstoð
risastórrar gúmmíköngulóar
hræddi hana ekki bara út í horn,
heldur upp á stólbakið á sófasett-
inu! En það var ekki amma sem
skammaði mig, það var mamma
sem varð reið. „Fórnarlambið“ sat
í stólnum sem áður hafði verið
flóttaleiðin hennar og skellihló að
öllu saman … ég get ekki gleymt
þessu atviki, og ég held að mamma
geri það örugglega ekki heldur. Ég
gerði þetta aldrei aftur.
Amma hafði húmor, annars hefði
hún varla getað setið og hlegið að
köngulóaratvikinu eins og hún
gerði. Ég hringdi sjaldan í hana
öðruvísi en að fíflast aðeins í henni
samtímis, það var svo létt að fá
hana til að hlægja. Að þykjast selja
happdrættismiða til styrktar tann-
lausum tígrisdýrum og aðrir ódýrir
brandarar fengnir að láni úr Andr-
ésblöðunum féllu alltaf vel í kramið
hjá henni.
Það er með söknuði sem ég
minnist ömmu. Síðustu árin hef ég
ekki getað heimsótt hana eins oft
og ég hefði viljað, til þess voru fjar-
lægðirnar of miklar. En þau skipt-
in sem ég var á Íslandi kom ég allt-
af við, og alltaf fékk ég bros og
alúðleika, ég man sérstaklega eftir
síðustu heimsókninni á Skjólbraut-
ina.
Elsku pabbi, Pétur og Níels, ég
votta ykkar samúð mína.
Jón Óskar Magnússon.