Morgunblaðið - 24.08.2008, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24. ÁGÚST 2008 39
MINNINGAR
✝ Sveinn Mósesson fædd-ist í Arnarnesi við
Dýrafjörð 23. júní 1907.
Hann lést 24. maí 1999.
Foreldrar hans voru Mós-
es Þorleifur Bjarnason, f.
13.7. 1858, d. 20.1. 1936 og
Kristín Jónína Bjarnadótt-
ir, f. 28.9. 1866, d. 2.2.
1953. Systkini Sveins:
Halldór, f. 1888, d. 1912,
María f. 1891, d. 1958,
Finnjón, f. 1895, d. 1962,
Þorlaug, f. 1897, d. 1936.
Sveinn var málarameist-
ari en hin síðari ár rak
hann eigin skiltagerð.
Guðdís Guðmundsdóttir fædd-
ist í Nýlendu í Garði 29.3. 1917.
Hún lést 6.8. síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru Guðmundur
Einarsson, f. 1883, d. 1952 og
Sigríður Guðmundsdóttir, f.
as, f. 1923, Fanney, f.
1924, Daníel, f. 1925,
d. 1996, Kristrún, f.
1927, Smári, f. 1928,
d. 1995.
Sveinn og Guðdís
gengu í hjónaband
28.12. 1935 og bjuggu
lengst af í Kópavogi.
Börn þeirra eru: 1)
Reynir, f. 1941,
kvæntur Guðlaugu
Leifsdóttur, f. 1947.
Börn þeirra Leifur, f.
1971 og Sveinn Rúnar,
f. 1974. 2) Smári, f.
1947, kvæntur Bergdísi Sigurð-
ardóttur, f. 1947. Börn þeirra
Sigurður Reynir, f. 1969, Bjarki
Sveinn, f. 1973 og Smári Birnir,
f. 1981. 3) Kristinn, f. 1954.
Guðdís var húsmóðir.
Útför hennar hefur farið fram.
1894, d. 1992. Systkini Guðdísar:
Elsa, f. 1914, d. 1999, Guðbjart-
ur, f. 1916, d. 1931, Ingibergur, f.
1918, d. 1918, Inga, f. 1919,
óskírður drengur, f. 1920, d.
1920, Lillý, f. 1921, d. 2001, Tóm-
Fyrir mér stendur Kópavogur-
inn fyrir veröld sem var. Þar
bjuggu afi og amma í gömlu tví-
lyftu húsi sem skar sig úr götu-
myndinni. Það var sérstök tilfinn-
ing að ganga þar inn fyrir dyr;
hversdagsleiki líðandi stundar
varð einhvern veginn eftir við
þröskuldinn en við tók þægilegur
andblær sem gaf hugmynd um
liðna tíð. Hjá afa og ömmu átti ég
margar af bestu stundum æsk-
unnar.
Afi og amma ólust upp á mörk-
um nýrra tíma. Þau kynntust
gamla sveitasamfélaginu og þar
með lífsviðhorfum fyrri alda. Þau
voru af bjargálna en efnalitlu fólki
komin eins og títt var um lands-
menn á fyrri hluta síðustu aldar.
Stolt aldamótakynslóðarinnar ein-
kenndi lundarfarið en mestu skipti
að vera ekki undir aðra settur.
Sjálfstæðisþráin var sterk og sam-
anstóð af ríkri réttlætis- og
ábyrgðarkennd en um leið dágóðri
þvermóðsku. Afi stofnaði skilta-
gerð þar sem hann vann að mestu
einn síns liðs. Hann var eigin
herra en gróðastarfsemi var hon-
um jafnframt víðs fjarri. Öll verð-
lagning varð að vera sanngjörn en
í því fólst einungis sú krafa að
hafa nóg fyrir sig og sína. Afi
hefði aldrei getað hugsað sér að
byggja upp veldi. Amma lagði
einnig áherslu á fjárhagslegt sjálf-
stæði og lét sér ekki nægja að
vinna heima við eins og algengt
var um konur af hennar kynslóð.
Liðagigt takmarkaði hins vegar
mjög möguleika hennar til starfa.
Fáir staðir eru mér jafn hug-
stæðir og verkstæðið hans afa og
eldhúsið hennar ömmu. Hvor stað-
urinn hefur sína lykt og sinn
hljóm. Ég átti margar góðar
stundir með afa á verkstæðinu
hvar ég tók að mér mín fyrstu
ábyrgðarstörf barn að aldri.
Amma var sérstaklega myndarleg
í bakstri og matargerð. Það var
gaman að skottast í kringum hana
þar sem hún stóð við stóra kleinu-
pottinn eða að fá að taka þátt í
smákökugerðinni. Brauð með púð-
ursykri var sérstakt hnossgæti
svo ekki sé talað um heimalagaða
rabarbaragrautinn með rjóma út
á. Yfir öllu ríkti gjarnan lág-
stemmd glaðværð og ábúðarfull
dagskrá gömlu Gufunnar gerði
andblæ hins liðna enn áþreifan-
legri.
Gamlárskvöldin voru sérstök til-
hlökkunarefni en þá söfnuðust
þrjár kynslóðir saman hjá afa og
ömmu. Ég minnist einnig enda-
lausra spilakvölda þar sem mér
lærðust þau sannindi að það eigi
ekki að þeyta spilum á gólfið þótt
sigurinn falli öðrum í skaut. Ég
minnist fjölda bíltúra og sögu-
stunda þar sem málefni gömlu
daganna voru rædd. Mér er til efs
að ég hefði lagt fyrir mig sagn-
fræði hefði ég ekki kynnst gamla
tímanum hjá afa og ömmu. Þau
voru meðal frumbýlinga í Kópa-
voginum þegar þau fluttust þang-
að undir lok fjórða áratugarins.
Þar bjuggu þau í sveit en borgin
mjakaði sér hægt og bítandi til
þeirra. Nú eru þau horfin á braut
og hús þeirra einnig. Veröld afa og
ömmu er horfin en eftir stendur
kær minning sem mun fylgja mér
alla ævi.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir
mig á eftir sér
en ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert
hann fer
en ég vona bara að hann hugsi svolítið
hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
(Megas.)
Leifur Reynisson.
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum kærrar vinkonu,
Guðdísar Guðmundsdóttur, sem
lést hinn 6. ágúst sl.
Okkar fyrstu kynni voru þegar
ég flutti í næsta hús við þau Svein,
við Nýbýlaveginn í Kópavogi fyrir
nærri 40 árum. Fljótlega urðum
við málkunnugar og með tímanum
varð kunningsskapurinn að vináttu
sem ég á ævinlega eftir að minnast
með þakklæti. Hún Guðdís kenndi
manni svo margt með framkomu
sinni og lífsafstöðu allri. Þegar við
kynntumst hafði hún lengi barist
við liðagigt, sem er erfiður og
sársaukafullur sjúkdómur. Hún lét
þetta böl þó ekki aftra sér frá því
að fara allra sinna ferða akandi,
hafði tekið bílpróf á fullorðinsaldri
og ók litla, rauða Skódanum af
miklu öryggi hvort sem var innan
bæjar eða úti á þjóðvegunum. Síð-
ar eignaðist hún aðra bíla sem
skiluðu henni ætíð heilli heim.
Það var notalegt að skjótast yfir
til Guðdísar í kaffisopa og spjall.
Hún kunni frá mörgu að segja og
fyrir hennar tilstilli kynntist ég
mannlífinu í Kópavogi á árdögum
bæjarins. Handavinnuna hennar
var líka gaman að skoða, en þar
var af miklu að taka.
Þar kom að við fluttum milli
hverfa í bænum, en alltaf var jafn
gott að eiga vináttu og félagsskap
Guðdísar. Fyrir fáeinum árum yf-
irgaf hún svo sjálf Nýbýlaveginn
og flutti til Hafnarfjarðar. Þó að
hún væri komin í annað hús var
alltaf sami góði andinn í kringum
hana, sami nosturslegi stíllinn í hí-
býlum hennar og sama jákvæða
viðhorfið hjá henni sjálfri. Heilsan
var verulega farin að gefa sig, en
ekki kvartaði hún. Taldi að margir
hefðu það verra en hún sjálf. Sló
svo á létta strengi og sagði að hún
myndi svo sannarlega kvarta ef
hún héldi að það gerði eitthvert
gagn! Því væri bara ekki þannig
varið.
Guðdís var alltaf til í að gera sér
dagamun og gaman var að taka
þátt í því með henni, hvort sem
var að fara á kaffihús eða í bíltúr
út fyrir bæinn, t.d. suður í Garð,
þar sem hún átti sín bernskuspor.
En hún var líka með hugann við
þá sem áttu erfitt af einhverjum
sökum. Ég veit að meðan hún gat
ekið fór hún oft í heimsóknir þang-
að sem þannig stóð á og tók þá
gjarnan með sér heimabakað
brauð eða flatkökur. Ekki var hún
að tala mikið um þetta eða blása í
lúðra, en að fá slíka heimsókn
„getur dimmu í dagsljós breytt“.
Síðustu árin ræddum við stund-
um um það hve erfitt hlutskipti
það er að verða ósjálfbjarga og
upp á aðra kominn. Hve gott það
sé að fá að fara áður en svo er
komið. Guðdís var orðin háöldruð
og heilsan hennar var orðin léleg.
Hún gat þó, með aðstoð fjölskyld-
unnar, búið ein ótrúlega lengi.
Hún var fundvís á ráð til að bjarga
sér sjálf með sem flest.
Já, hún Guðdís kunni alltaf best
við að sitja sjálf undir stýri og
velja leiðina. Við Guðni þökkum
fyrir samfylgdina og biðjum henni
allrar blessunar á nýjum vegum.
Fjölskyldunni sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Inga Kristjánsdóttir.
Sveinn Mósesson
og Guðdís Guðmundsdóttir
Hve margt er það líf sem
í moldinni býr,
það mundu og gæt þar að.
Hvar svolítið hræddur
burt snigillinn flýr
og smámaurinn nagar blað.
Og fiðrildavængi og blómanna blöð,
ég bið þig ei skemma nú.
Því víst mega fiðrildin vera eins glöð
á vorin sem ég og þú.
Hjá lítilli þúfu er lóa á kreik,
hún læddist um urð og mel.
Við ólukkans varginn er alla tíð smeyk
og eggin sín felur vel.
Ragnheiður Guðrún
Ásgeirsdóttir
✝ RagnheiðurGuðrún Ásgeirs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 5. júní
1931. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
7. júlí síðastliðinn
og fór útför hennar
fram í kyrrþey.
Æ, syngdu nú lóa, þinn
lofgjörðaróð,
um lífið og hreiðrið þitt
og minntu hvern á sem að
heyrir það ljóð
að hugsa um búið sitt.
Er þrösturinn hljóðnar og
sólin er sest
ég sitja við gluggann má
og spenna þar greipar í birtu
sem berst
svo brosmildum stjörnum
frá.
Og þá fyrir sjúkum og
beygðum ég bið,
að berir þeim vor í geð
með fugli og blómi. Guð,
leggðu þeim lið
og láttu þau gleðjast með.
(Kristján Valur Ingólfsson.)
Með þessu ljóði þökkum við elsku
ömmu Ragnheiði samfylgdina.
Kristín Reynisdóttir og
Ragnheiður Freyja.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson
✝
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi, bróðir og
mágur
ÁSMUNDUR EINARSSON
lést föstudaginn 15. ágúst á Landsspítala
Háskólasjúkrahúsi við Hringbraut.
Útförin fór fram í kyrrþey, að ósk hins látna.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
önnuðust hann og sýndu umhyggju og hlýhug í
erfiðum veikindum.
Steinunn Ásmundsdóttir, Stefán Ingimar Bjarnason,
Áslaug Ragna Stefánsdóttir,
Hildur Einarsdóttir, Egill Ágústsson,
Anna Margrét Einarsdóttir.
Við erum einungis
enn ein fjölskyldan
sem er Páli ævinlega
þakklát fyrir allt sem
hann gerði og var.
Þegar við vorum að hugsa um
hvernig minningargrein við vildum
skrifa, spurðum við okkur hvað
einkenndi minningargreinar al-
mennt.
Eitt þeirra orða sem oft koma
fram er orðið „missir“.
Við urðum strax sammála um að
það væri enginn missir núna – Páll
Páll Jóhann
Einarsson
✝ Páll JóhannEinarsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22.
janúar 1937. Hann
lést 2. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fríkirkjunni í
Reykjavík 12.
ágúst.
gaf svo örlátlega að
enginn missir neitt.
Störf hans munu
lifa áfram um
ókomna tíð, ekki
bara sem stafir á
prenti eða sögð orð í
minningum manna,
heldur í formi nýs
lífs óteljandi einstak-
linga og fjölskyldna.
Slíkt var örlæti hans
og stórhugur.
Annað orð er sökn-
uður. Þar sem við
þekkjum Pál finnst
okkur ekki rétt að nota þetta orð
yfir þær tilfinningar sem við upp-
lifum núna, okkur finnst við nán-
ast heyra Pál segja með hárri
röddu „Ekki sakna mín – fagnið
mér!“.
Því munum við – og vafalítið
margir aðrir – fagna Páli og gefa
áfram örlátlega það sem hann gaf.
Eydís og Guðmundur.