Morgunblaðið - 05.09.2008, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2008 27
✝ Hulda Halldórs-dóttir fæddist á
Neðri-Dálksstöðum
á Svalbarðsströnd
27. apríl 1928. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 29.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Halldór Al-
bertsson bóndi á
Neðri-Dálksstöðum,
f. 18.7. 1902, d.
20.11. 1993 og
Kristjana Vilhjálms-
dóttir, f. 25.5. 1903,
d. 5.11. 1990. Systkini Huldu eru:
Björn, f. 11.10. 1926, d. 3.6. 1927,
Kristjana Ingibjörg, f. 11.11. 1930,
d. 10.11. 1975 og Elín Halldóra, f.
16.2. 1933.
Hinn 7. maí 1947 giftist Hulda
Hreini Ketilssyni frá Finnastöðum
í Hrafnagilshreppi, f. 14.3.1924.
Hulda og Hreinn eignuðust þrjú
börn. Þau eru: 1) Hólmfríður
starfsmaður í heimaþjónustu, f.
1947, gift Stefáni Stefánssyni.
Synir þeirra eru: Stefán Hreinn,
kona hans er Helga Linnet, þau
eiga þrjár dætur, Jóhann Svanur,
kona hans er Sigríður V. Berg-
vinsdóttir, þau eiga tvo syni og
Ingvar Reyr. 2) Ingi-
björg leikskólakenn-
ari, f. 1952, gift
Hauki Má Ingólfs-
syni. Börn þeirra eru
Guðjón Hreinn, kona
hans er Brynhildur
Frímannsdóttir, þau
eiga þrjú börn og
Inga Steinlaug, mað-
ur hennar er Ægir
Adolf Arilíusson, þau
eiga einn son. 3)
Hólmkell amts-
bókavörður (kjör-
sonur), f. 1961,
kvæntur Kristínu Sóleyju Sig-
ursveinsdóttur. Börn þeirra eru
Sveinn og Hulda.
Hulda ólst upp í foreldrahúsum
á Neðri-Dálksstöðum og þar hófu
þau Hreinn búskap sinn. Árið 1954
fluttist fjölskyldan í Sunnuhlíð,
sem var nýbýli úr landi Neðri-
Dálksstaða, þar sem Hulda bjó og
starfaði til dauðadags.
Auk hefðbundinna bústarfa
vann Hulda ýmis störf utan heim-
ilis og tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum.
Útför Huldu fer fram frá Sval-
barðskirkju á Svalbarðsströnd í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Ég kynntist Huldu í Sunnuhlíð
þegar ég fór að venja komur mínar
þangað haustið 1969.
Ég var þá í mörg ár búinn að horfa
heim að þessum fallega og ævinlega
snyrtilega bæ með þann fjarlæga
draum að verða þar tengdasonur. Það
var svona álíka eins og að vona að
einn daginn ynni maður stóra pottinn
í lottói.
Sú stund kom reyndar að ég fékk
þennan vinning og allt sem honum
fylgdi, þ.e. Huldu og Hrein sem
tengdaforeldra og að fá að verða eins
og hvert annað heimilisfólk á fallega
bænum sem alltaf virtist standa í sól-
skini þar sem Svalbarðsströndin er
hæst.
Í Sunnuhlíð var alltaf mikið að
gera. Gestagangur hefur alltaf verið
mikill enda gestrisni með afbrigðum.
Ótal fundir hafa verið haldnir í
Sunnuhlíð, nefndafundir á vegum
hreppsins, skólans, kvenfélagsins og
alltaf voru þetta um leið veislur með
hrokuðum borðum og þó fannst
Huldu að alltaf hlyti eitthvað að vanta
á borðið. Henni var líka umhugað að
börnin hennar sýndu gestrisni og
kurteisi og spurði alltaf ef hún frétti
af gestum hjá þeim: „Og hvað habbð-
irðu svo handa því?“ Hulda naut þess
að hafa margt fólk í kringum sig,
enda var það oft þannig þegar verið
var að taka upp kartöflur á haustin
eða við heyskap á sumrin og svo við
göngur og réttir. Þá voru miklar
veislur og því fleiri því skemmtilegra,
nestað í kartöflugarðinn, nestað á
réttirnar, kakó á brúsa, smurt brauð
með rúllupylsu, jólakaka og kleinur.
Barnabörnin nutu þess að vera með
henni og hún veitti þeim allt það besta
sem ömmur geta veitt, hlýja nærveru
og nóg að borða.
Hulda var mikil hannyrðakona.
Hún var saumakona. Hún skilur eftir
sig mikil listaverk í prjóni, útsaum,
hekli og allskyns föndri og óskiljan-
legt hve smágert og fínlegt handverk
hennar var miðað við að sjóninni hafði
hrakað mikið síðari ár. Öll börnin
hennar og barnabörnin eiga til dæmis
sængurver með milliverki sem hún
hefur heklað og er notað á hátíðum.
Hulda var snillingur í allri matar-
gerð og kökubakstri, hafði gaman af
því og mikinn metnað.
Hulda var samkvæmismanneskja,
hafði sérlega gaman af að dansa og
lagði metnað sinn í það eins og annað
og hafði þar yfirleitt stjórnina.
Hún var ein af þeim sem stofnuðu
kirkjukórinn og söng þar í áratugi,
hafði fallega söngrödd. Hún raulaði
gjarnan við eldhússtörfin og fyrst
þegar ég heyrði til hennar var ég viss
um að hún hlyti að vera lærð í söng.
Hulda var mjög fróð um landið og
byggðir þess. Þagar maður var með
henni á ferðalögum þá var sama um
hvaða sveit var ekið, hún vissi bæj-
arnöfnin og hverjir bjuggu þar. Þau
hjónin voru þó ekki alltaf sammála í
þeim efnum en öllum ágreiningi lauk
yfirleitt þannig að Hulda sagði: „Ja,
Hreinn.“
Hún hafði mikinn áhuga á íslensku
máli og notaði orð sem enginn hafði
heyrt fyrr, um allskyns hluti og hug-
tök og oft þurfti maður að sækja
orðabókina þegar hún var farin til að
gá hvort hún væri bara að búa þetta
til en annað kom á daginn.
Hulda var að mínu viti kona eins og
konur eiga að vera.
Megi Guð blessa minningu hennar
og vera Hreini og öllum ástvinum
hennar styrkur í sorginni.
Haukur Már Ingólfsson.
Í dag kveðjum við Huldu í Sunnu-
hlíð, tengdamömmu mína og ömmu
barnanna minna. Við höfum átt sam-
leið lengi eða allt frá því að við Hólm-
kell sonur hennar kynntumst fyrir
nærri þrjátíu árum. Við Hulda um-
gengumst með ákveðinni varkárni
fyrst í stað eða þar til við áttuðum
okkur á því að það var nóg pláss fyrir
okkur báðar í lífi mannsins sem
tengdi okkur saman. Síðan hefur
samband okkar einkennst af vænt-
umþykju og hlýju sem bara jókst með
árunum. Hin síðari ár hefur svo bæst
við aðdáun mína á lífsviðhorfum
hennar og lífsgleði. Tengdamamma
var glæsileg alþýðukona sem allan
sinn aldur bjó í sinni fæðingarsveit.
Skólaganga hennar var takmörkuð
eins og margra af hennar kynslóð.
Þrátt fyrir það var hún menntaðri,
umburðarlyndari og víðsýnni en
margur langskólagenginn maðurinn.
Hún hafði einlægan áhuga á margs
konar málefnum og var opin fyrir því
að kynna sér og skilja alls kyns nýj-
ungar. Hún hafði yndi af því að
ferðast, sjá nýja staði og kynnast fólki
og var sérlega skemmtilegur ferða-
félagi. Alltaf til í að prófa eitthvað
nýtt og spennandi hvort sem það var
að bragða framandi rétti eða sitja fyr-
ir á mynd á sundbolnum einum sam-
an fyrir dagatal kvenfélagsins eins og
hún gerði í fyrra.
Hulda var mikill fagurkeri og
gædd listrænum hæfileikum á mörg-
um sviðum. Hún naut þess að hafa
fallegt í kringum sig og var alltaf vel
til höfð og dömuleg. Stundum spurði
hún hvort mér þætti hún vera með
óþarfa pjatt en mér fannst hún bara
flott. Hún hafði yndi af tónlist og söng
lengi í kórum. Svo var hún mikil
blómakona og átti fallegan blóma-
garð sem hún sinnti af sömu natninni
og öðru sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún hafði næmt auga fyrir litum og
var einstaklega vandvirk og laghent.
Handavinnan hennar minnti helst á
listaverk. Ég hef oft velt því fyrir mér
hvernig hún hefði kosið að rækta
hæfileika sína ef hún hefði haft þá
möguleika til menntunar og ferðalaga
sem ungt fólk hefur í dag.
Stundum ræddum við um jafnrétt-
ismál og vorum oft glettilega sam-
mála. Það var gaman að ræða við
hana um það hvernig tíðarandinn hef-
ur breyst frá því hún var að alast upp
og þau áhrif sem það hefur haft á líf
og tækifæri kvenna og karla. Hún
sagði mér hvernig viðhorfin voru þeg-
ar hún var ung og hvernig hún upp-
lifði að kynhlutverkin höfðu meiri
áhrif á framtíðaráformin en áhugi
hvers og eins. Hún ræddi þetta ekki
af neinni biturð, þetta voru bara stað-
reyndir og hún gladdist yfir breyttum
tímum þar sem bæði karlar og konur
geta sinnt uppeldi barna sinna og not-
ið menntunar og atvinnutækifæra.
Hulda var hógvær og hugsandi kona
og samskiptin við hana auðguðu líf
mitt og líklega flestra sem kynntust
henni.
Tengdamamma var ættmóðir sem
hélt vel utan um fólkið sitt. Allir áttu
vísa hlýju hennar og væntumþykju
og einlægan áhuga á því sem hver og
einn var að fást við. Hún skilur eftir
hjá okkur ótal bjartar og góðar minn-
ingar sem við geymum og yljum okk-
ur við.
Ég kveð elskulega tengdamömmu
með söknuði, virðingu og hjartans
þakklæti fyrir ómetanlega samfylgd.
Kristín Sóley Sigursveinsdóttir.
Veröldin hefur breyst. Eitt af
kennileitunum er horfið. Varða hefur
verið tekin niður og steinarnir sem
mynduðu hana settir aftur á sinn
stað. Amma og afi í Sunnuhlíð eru nú
bara afi í Sunnuhlíð. Gög og Gokke
eru nú bara Gög. Hvernig virkar það?
Það er erfitt að kyngja því að amma í
Sunnuhlíð, sem hélt keik upp á átt-
ræðisafmælið í vor og hefur undan-
farið sem áður mætt teinrétt og
virðuleg á öll helstu mannamót, hafi
gengið út úr lífi okkar.
Sunnuhlíð skipar mikilvægan sess í
lífi okkar systkinanna. Jólin voru ekki
einu sinni fræðilega möguleg án þess
að öll stórfjölskyldan safnaðist þar
saman á jóladag. Mörgum sinnum
var í blindbyl lagt í tvísýna ferð frá
Grenivík inn í Sunnuhlíð á Sítróen í
hæstu stillingu eða keðjuðum
Landróver til þess að jólin yrðu sönn
og rétt. Hádegismatur, Kani, kaffi og
tertur, aftur spilaður Kani og að lok-
um vel útilátinn kvöldmatur og kon-
fekt á eftir. Og amma alls staðar, allt
um kring.
Vor, sumar og haust eru líka árs-
tíðir sem alltaf verða tengdar Sunnu-
hlíð. Sauðburður, kartöflur settar
niður, heyskapur, kartöflur teknar
upp og göngur. Og enn er amma allt
um kring og í miðju alls. Hún eldar,
vaktar fjárhúsin á nóttunni, hitar
kaffi, setur niður, rakar túnin, sker
rúllupylsu af ótrúlegri list, tekur upp
kartöflur og eldar lambalærin sem
við borðum þegar við komum úr rétt-
unum. Svo faðmar hún okkur og
kyssir áður en við förum aftur heim.
En við fórum ekki alltaf heim. Oft
fengum við að vera lengur, sérstak-
lega í sauðburðinum. Það voru góðir
tímar sem maður rifjar oft upp með
söknuði. Leitt að manns eigin börn fá
ekki að njóta þess munaðar að dvelja
lengri tíma í Sunnuhlíð. Það var ótví-
ræður munaður að vera vakin
snemma á morgnana, borða góðan
morgunmat sem amma gat alltaf gert
girnilegan, laga girðingar með afa,
gefa heimalningunum pela, marka
lömbin, leika sér, lesa riddarasögurn-
ar og Indriða Úlfsson, læra að þvo sér
almennilega um hendurnar, fara með
bænirnar með ömmu („…saman í
hring, sænginni yfir minni“), læðast
svo niður í búr og ná sér í mjólkurkex
og mjólk og sofna sæl og glöð.
Af ömmu okkar stafaði alltaf góð-
semi og ró. Þessa eiginleika sýndi hún
vel sína síðustu daga. Þá stóð öll fjöl-
skyldan saman í kringum hana og
örugglega nokkrir Guðs englar líka.
Vertu sæl amma. Guð geymi þig.
Guðjón og Steinlaug.
Þinn kærleikur er gjöf sem gleym-
ist ekki, elsku amma mín, þú fórst frá
okkur allt of snöggt og eftir sitjum við
og reynum að laga okkur að breyttum
aðstæðum.
„Amma er ekki lengur í Sunnu-
hlíð“, en minningarnar úr sveitinni
frá því ég var lítill drengur eru
hjartahlýjar og gleðja alltaf er maður
leiðir hugann að þeim. Við bræðurnir
og systkinabörnin lékum okkur þarna
og unnum tímum saman við að
byggja kofa, smala, reka og vinna
kringum kindurnar, heyja, moka skít-
inn úr fjárhúsunum, huga að girðing-
um, setja niður kartöflur og taka þær
upp, já það var oft glatt á hjalla þegar
fjölskyldan var saman komin í
Sunnuhlíð hjá þér og afa. Ekki vant-
aði veisluborðið hjá þér, alltaf nóg af
heimabökuðu brauði og kökur og
tertur af ýmsum toga. Lambalærið
bragðast aldrei eins vel og hjá þér,
amma mín, kannski líka vegna þess
að það var svo mikil stemming í kring
um það, yfirleitt vorum við að stúss-
ast í kindum eða heyskap og fullt af
skemmtilegu frændfólki að hjálpast
að.
Það var alltaf aðalmálið á vorin hjá
mér að komast sem fyrst í sveitina til
ykkar og þar var ég svo fram á haust.
Þegar ég varð svo eldri flutti ég til
ykkar afa um tíma og vann á Sval-
barðseyri, það var alltaf gott að tala
við þig, amma mín, og leitaði ég til þín
með ýmislegt. Áttum við á þessum ár-
um yndislegar stundir, ég kynntist
Siggu minni og leiðir okkar lágu ekki
sjaldan á háaloftið í Sunnuhlíð. Við
erum innilega þakklát fyrir að hafa
átt þig að í lífi okkar, þú varst alltaf
glæsileg og flott kona, þú varst marg-
rómuð fyrir handbragð þitt á ýmsum
sviðum, prjóna, hekla, sauma, og
föndra svo eitthvað sé nefnt. Ég verð
líka, elsku amma mín, að minnast á
jólakökudunkana í búrinu, það var
svo gott að laumast í þá á köldum
vetrarkvöldum áður en ég fór upp á
loft að sofa, og kökudunkurinn gamli
sem þú sendir mér á dögunum í fer-
tugsafmælið mitt með nokkrum smá-
kökum síðan um jólin, þjónar nú
sama hlutverki og hann gerði áður,
nema núna eru það synir mínir sem
laumast í hann á kvöldin í elhúsinu
hjá mér. Þú skilur mikið eftir þig í
þessu lífi. Með djúpri virðingu og
kærri þökk kveðjum við þig, elsku
amma og langamma, hin ljúfu og
góðu kynni af alhug þökkum við þér,
megi hið eilífa ljós lýsa þér og friður
fylgja þér.
Svanur, Sigríður , Bergvin og
Svanur Berg.
Ég held ég hafi aldrei heyrt ömmu
mína ávarpa mig sem Huldu. Fyrir
henni var ég bara nafna. Þegar ég
skildi að ég myndi aldrei hitta hana
aftur eða heyra hana kalla mig nöfnu
áttaði ég mig loksins á því hvað það er
mikill heiður að vera skírð eftir jafn
merkilegri manneskju og henni.
Hulda.
Elsku Hulda mín. Margs er að
minnast: allar góðu samverustund-
irnar, öll góðu ferðalögin okkar.
Þakka þér fyrir allt sem þú hefur fyr-
ir mig gert og okkur öll.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Blessuð sé minning þín.
Þín systir,
Elín.
Maður stoppar við og fer að hugsa
til baka þegar svona hlutir gerast.
Aldrei er maður viðbúinn jafnvel þó
þetta hafi blasað við undanfarna
daga. Þetta fer í gegn um hugann
þegar ég hugsa til Huldu vinkonu
minnar. Ég kynntist hanni fyrir níu
árum þegar ég tengdist fjölskyld-
unni. Strax tóku bæði Hulda og
Hreinn mér vel og með okkur tókst
góð vinátta.
Alltaf var gott að koma í Sunnuhlíð.
Þar var að mæta hlýju og kærleika og
ekki skorti veitingar. Oft töluðum við
Hulda saman í síma þvert yfir fjörð-
inn og þá gat hún kannski fylgst með
mér á dráttarvél á túni beint á móti.
Alltaf var gaman að tala við hana, hún
sagði svo skemmtilega frá. Ég minn-
ist margra góðra ferða sem við Ella
fórum og tókum Huldu og Hrein með.
Ágætis ferð fórum við austur í Þing-
eyjarsýslu og heimsóttum Hörgsdal
þar sem ættmenn þeirra systra
bjuggu. Þetta var stórkostlegt ferða-
lag í góðu veðri og góðum félagsskap.
Oft vorum við búin að minnast þessa
ferðalags. Það er indælt að hafa átt
svona góðan vin. Það skilur eftir góð-
ar minningar.
Hreinn minn, ég bið Guð að styrkja
þig og við höldum okkar góða sam-
bandi. Öllum aðstandendum votta ég
samúð mína og bið ykkur Guðs bless-
unar.
Ykkar vinur,
Jón Hólmgeirsson.
Hulda Halldórsdóttir
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, bróðir,
fósturfaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR ÞORKELSSON,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn
25. ágúst, verður jarðsunginn frá Digraneskirkju
föstudaginn 5. september kl. 13.00.
Birgir Sigurðsson, Aðalheiður Guðmundsdóttir,
Ásta Sigríður Sigurðardóttir, Sigurbjörn Árnason,
Elín Lára Sigurðardóttir, Sigurður Gunnarsson,
Árni Sigurðsson, Sigurbjörg Sigurðardóttir,
Sigurlaugur Þorkelsson, Halla H. Skjaldberg,
fósturbörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
RUTH ANNA ÓLAFSSON,
til heimilis að hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð, Kópavogi,
áður húsfreyja Þórisstöðum,
Svínadal,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju í dag,
föstudaginn 5. september kl. 15.00.
Þuríður Guðnadóttir,
Birgitta Guðnadóttir, Þórarinn Þórarinsson,
Guðný Guðnadóttir,
Þórir Guðnason, Barbara G. Davis,
Egill Guðnason, Anna Arnardóttir,
ömmubörn og langömmubörn.